แก็บ แก็บ แก็บ แก็บ เมื่อได้ยินเสียงนี้ดังขึ้นข้างตัวเรนโบว์ที่นั่งอยู่ก็ยื่นเงินค่าโดยสารให้กับคนที่ถือเจ้าตัวต้นเสียงโดยอัตโนมัติ
น้องครับ ไม่มีแบงค์ย่อยเลยเหรอครับ เสียงทุ้มที่คุ้นหูของพี่เป๋าดังขึ้นเมื่อเห็นแบงค์ร้อยที่เรนโบว์ยื่นให้ หญิงสาวหันหน้าไปทางต้นเสียงทันที
ไม่มีเลยอ่ะค่ะ ขอโทษนะค่ะ พูดพลางส่งยิ้มแหยๆไปให้ชายหนุ่ม ชายหนุ่มจึงได้แต่ส่ายศีรษะพลางนึกในใจว่า
วันนี้ยัยเอ๋อกลายมาเป็นยัยแบงค์ร้อยแล้ว
งั้นน้องต้องรอเงินทอนก่อนนะครับ เพราะตอนนี้เงินทอนไม่พอ พี่เป๋าพูดพลางส่งตั๋วโดยสารให้หญิงสาวที่พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
วันนี้พี่เป๋าพูดกับเราตั้งสองประโยคแน่ะ พี่เป๋าบอกให้รอเรนโบว์ก็รอได้ค่ะ อิอิ หญิงสาวบอกกับตัวเองอย่างอารมณ์ดีเมื่อพี่เป๋าของเธอเดินไปเก็บค่าโดยสารจากผู้โดยสารคนอื่นๆต่อไป ใบหน้าของเธอแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มที่เกิดขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ
น้องครับเงินทอนครับ เสียงทุ้มเรียกให้หญิงสาวที่หันหน้าออกไปยิ้มให้กับหน้าต่างหันกลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงที่นั่งหันข้างให้เธอบนเก้าอี้ว่างข้างหน้าเธอ
อ๋อค่ะ... พูดได้แค่นี้เรนโบว์ก็เกิดอาการอึ้งพูดไม่ออกชั่วคราวเนื่องจากเงินทอนที่ได้รับเป็นเหรียญสิบ 9 เหรียญ ตามมาด้วยเหรียญบาทอีก 5 เหรียญ
พี่เป๋าเอาคืนเหรอเนี่ย หญิงสาวบ่นกับตัวเองพลางเงยหน้ามองคนตรงหน้าด้วยสายตาปริบๆ
พอดีไม่มีแบงค์เลย ขอโทษด้วยนะครับ เสียงของพี่เป๋าพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพเมื่อเห็นสายตาที่ส่งมาของหญิงสาว แต่เรนโบว์มั่นใจว่าเห็นดวงตาของพี่เป๋าหัวเราะ
ไม่เป็นไรค่ะ พูดจบหญิงสาวก็เก็บเงินลงในกระเป๋าสตางค์พร้อมกับนึกในใจว่า โดนพี่เป๋าเอาคืนแน่เลย ร้ายเหมือนกันนะเนี่ยพี่เป๋า รอยยิ้มที่พยายามสะกดเอาไว้ไม่ให้ดูมากเกินไป ตอนนี้ดูจะควบคุมไม่ได้ชั่วคราว
น้องนั่งรถสายนี้ประจำเหรอครับ พี่เป๋าถามขึ้นเมื่อเดินไปเก็บค่าโดยสารจากผู้โดยสารที่เพิ่งขึ้นมาและกลับมานั่งข้างหน้าหญิงสาวเหมือนเดิม
ค่ะ เรนโบว์ตอบอย่างสั้นๆ เพราะตกใจที่อยู่ๆพี่เป๋าก็มาคุยกับเธอ
น้องว่ารถเมล์สายนี้ให้บริการเป็นไงมั่งครับ พี่เป๋าถามต่อ
เท่าที่เคยนั่งมาก็ดีค่ะ คนขับก็ขับรถดี พนักงานเก็บเงินก็สุภาพดีค่ะ โดยเฉพาะพี่ค่ะ หญิงสาวตอบต่อในใจ
แล้วน้องอยากให้มีการปรับปรุงอะไรรึเปล่าครับ ชายหนุ่มยังคงถามต่อ
ก็ไม่มีนะค่ะ หญิงสาวตอบพลางคิดในใจว่า ทำไมพี่เป๋าถามแปลกๆ หรือว่าพี่เป๋าเป็น... ไม่น่าเป็นไปได้ มันมีแต่ในนิยายเท่านั้นแหละ
ขอบคุณครับที่ตอบคำถาม พูดจบพี่เป๋าก็ลุกไปทำหน้าที่ต่อไป ปล่อยให้เรนโบว์นั่งสับสนกับความคิดของตัวเองต่อไป
เจ๊ริบวันนี้เรน... เรนโบว์พูดยังไม่ทันจบประโยคดีเสียงของพี่สาวก็ดังแทรกขึ้นมาว่า ได้เจอพี่เป๋าด้วย เรนโบว์ส่งค้อนให้พี่สาวสักทีหนึ่งก่อนจะพูดต่อ
ก็ใช่ วันนี้เรนเจอพี่เป๋าด้วย แต่ที่เรนจะพูดน่ะไม่ใช่คำพูดนั้นสักหน่อย เพราะยังไงเจ๊ริบก็รู้อยู่แล้วว่าเรนเจอพี่เขาเกือบทุกวัน เรนไม่พูดให้เมื่อยปากหรอก
แล้วตกลงมันอะไรล่ะ ไม่พูดสักที ริบบิ้นถาม
ที่เรนจะพูดก็คือวันนี้เรนได้คุยกับพี่เป๋ายาวๆด้วยล่ะ เสียงของพี่เป๋าเพราะด้วยนะเจ๊ แล้ววันนี้เรนก็ได้รู้ว่าพี่เป๋าน่ะเป็นคนขี้เล่นด้วยนะเจ๊ริบ คนอะไรก็ไม่รู้ยิ่งนานยิ่งน่ารัก เฮ้อ! พี่เป๋าน่ารักจริงๆ เรนโบว์ตอบพี่สาวด้วยสายตาเพ้อฝันทำเอาพี่สาวรู้สึกหนักใจลึกๆ
แล้วไปทำทีท่าไหนถึงได้คุยกับเขาล่ะ เสียงของพี่สาวถามขึ้นเรียกสติของเรนโบว์ที่กำลังจะลอยไปไกลให้กลับมา
อ๋อ เรื่องมันก็มีอยู่ว่า... หญิงสาวเล่าให้พี่สาวฟังด้วยน้ำเสียงร่าเริง
เรนว่านะ พี่เขาอาจจะเป็นลูกเจ้าของสายรถเมล์แล้วมาแฝงตัวทำงานก็ได้นะเจ๊ เรนโบว์เล่าความคิดของตัวเองให้พี่สาวฟังด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
บ้าเหรอ อย่างนั้นมันมีแต่ในนิยายเท่านั้นแหละ นี่มันชีวิตจริงนะ ไม่ใช่นิยายสักหน่อย ริบบิ้นขัดขึ้นอย่างขำๆในความคิดของน้องสาวตัวเอง
เรนก็คิดว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้หรอกเจ๊ แต่เรนก็ยังสงสัยว่าทำไมพี่เป๋าต้องถามคำถามแปลกๆอย่างนั้นด้วย เรนโบว์ถามพี่สาวด้วยน้ำเสียงแสดงความสงสัย
เจ้านายเขาอาจจะให้มาถามก็ได้ พี่สาวตอบ
นั่นสิเนอะอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ เรนโบว์ยอมรับความคิดเห็นของพี่สาว
แล้ววันนี้เราไปเรียนวันสุดท้ายแล้วใช่มั้ย พี่สาวเปลี่ยนเรื่องถาม
ใช่ ว้า! อย่างนี้ก็ไม่ได้เจอพี่เป๋าแล้วอ่ะดิ แย่จังเลย หญิงสาวพูดขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้
นั่นดิ ดีเจ๊จะได้สบายหูสักที ไม่งั้นได้ยินแต่เรื่องของพี่เป๋าทุกวันเลย น่าเบื่อ ผู้เป็นพี่สาวแกล้งบ่นจึงได้ค้อนกลับมาจากน้องสาว
แล้วนี่พร้อมยังจะสอบแล้วนะ อ่านหนังสือบ้างนะ ไม่ใช่ไปเรียนพิเศษแล้วไม่อ่านหนังสือนะ ริบบิ้นกลับมาพูดถึงเรื่องสำคัญที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่นานนี้
อ่านดิ งั้นเรนไปอ่านหนังสือก่อนละกันนะ จะกินข้าวแล้วเรียกด้วยละกันนะ พูดจบเรนโบว์ก็เดินขึ้นห้องของตัวเองไป ปล่อยให้พี่สาวนั่งกลุ่มใจกับความรู้สึกของน้องสาวที่มีต่อกระเป๋ารถเมล์หนุ่มอยู่คนเดียว
ข้างฝ่ายกระเป๋ารถเมล์หนุ่มที่เป็นหัวข้อสนทนาของสองสาวนั้นเมื่อกลับถึงที่พักของตัวเองแล้วก็เดินขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเองอย่างเงียบกริบเนื่องจากเป็นเวลาดึกพอสมควรแล้ว เมื่อจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วกระเป๋ารถเมล์หนุ่มก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม แต่เมื่อหลับตาลงกลับมีภาพของหญิงสาวที่มีผิวขาวผมยาว เด่นชัดขึ้นมา ชายหนุ่มรีบลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจในความคิดของตัวเอง
เราเป็นอะไรไปเนี่ย เพิ่งเจอยัยเอ๋อนั่นได้ไม่เท่าไหร่ก็เก็บเอามาคิดถึงได้แล้ว ปกติเราไม่เคยเป็นอย่างนี้นี่ แต่วันนี้ยัยเอ๋อนั่นน่ารักดี ตอนที่มองเราตอนส่งเหรียญไปให้ หน้าตาตอนนั้นดูเหมือนเด็กมากๆเลย แล้วหน้าตาที่ดูอมยิ้มตลอดเวลานั่นก็น่ารัก เสียงก็เล็กสมตัวเลย ว้า! แต่พรุ่งนี้ก็วันสุดท้ายแล้วที่เราจะไปทำงาน แล้วก็คงไม่ได้เจอกันอีก ทำไมต้องรู้สึกใจหายด้วยล่ะเนี่ย เขาก็แค่คนที่เดินผ่านเข้ามาในชีวิตคนหนึ่งเท่านั้นเอง เมื่อถึงเวลาเขาก็ต้องเดินจากไปเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วนี่ หรือว่าที่ใจหายเป็นเพราะเรารู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาสำหรับเรา เขาคือคนพิเศษสำหรับเรางั้นเหรอ ไม่ใช่หรอกน่า เอ๊ะ! หรือว่าใช่ เอ๊ะ! หรือว่า... ความคิดของชายหนุ่มสับสนจนกระทั่งเขาหลับไปด้วยความง่วงงุน
วันนี้ยัยเอ๋อไม่มาขึ้นรถเหรอไงเนี่ย กระเป๋ารถเมล์หนุ่มหน้าตาดีถามตัวเองในใจเมื่อวันนี้เขายังไม่เจอหญิงสาวที่เป็นต้นเหตุให้เขานอนหลับไม่สบายตลอดคืนขึ้นมาบนรถเมื่อถึงเวลาที่เขาเจอเธอทุกครั้ง
อาจจะขึ้นรอบอื่นก็ได้ ใจเย็นๆเอาไว้ก่อน ชายหนุ่มปลอบตัวเองเมื่อรถของเขาวิ่งอีกรอบแต่ก็ยังไม่เจอเธอคนนั้น
รอบนี้รอบสุดท้ายแล้วนะ สงสัยจะไม่ได้เจอกันแล้ว ลาก่อนนะยัยเอ๋อ ชายหนุ่มบอกกับตัวเองเมื่อถึงรอบสุดท้ายที่ต้องวิ่งในวันนี้และก็ยังไม่ได้เจอเรนโบว์
จากคุณ :
@หนูเอ๋อ@
- [
21 เม.ย. 48 22:40:30
A:168.120.26.31 X:
]
มนต์รักกระเป๋ารถเมล์ (ตอนที่3)
