ความคิดเห็นที่ 1 “รอเดี๋ยวนะ พี่รินกำลังทำ” หญิงสาวตะโกนตอบ สักพักเสียงเคาะโต๊ะก็หยุด เปลี่ยนเป็นพากันมาป่วนในห้องครัวแทน “ไม่ใส่หอมนะป้า” รัฐพลเข้ามายืนกำกับการทำอาหารข้างๆ “ไม่ใส่หอมนะป้า...ไม่ใส่หอมนะป้า...ไม่ใส่หอมนะป้า” ตัวป่วนตัวน้อยๆ สองตัวก็เอากับเขาด้วย คอยเป็นลูกคู่ร้องส่งอย่างรู้งาน หญิงสาวเหลือบมองพวกตัวป่วนด้วยความหมั่นไส้ ไม่กินหอมกันใช่มั้ยได้เลย ว่าแล้วก็บรรจงหั่นหอมหัวใหญ่ใส่ลงไปในข้าวผัดอย่างไม่บันยะบันยัง ผลคืออาหารมือนั้นกลายเป็นข้าวผัดหอมแทนข้าวผัดหมู บรรดาตัวป่วนทั้งหลายพากันเงียบกริบเมื่อเห็นหัวหอมขนาดคิงไซค์ไม่ต่ำกว่าหกหัวถูกโยนลงในกระทะ ข้าวกลางวันมื้อนี้พะอืดพะอมแน่ มีทางเดียวเท่านั้นที่จะรอดไม่ต้องกินไปได้นั่นคือ “เผ่น” หนึ่งหนุ่มกับสองหนูน้อยค่อยๆ ย่องออกจากห้องครัวอย่างเงียบเชียบ กระนั้นก็ยังไม่รอดพ้นสายตาของแม่ครัวหัวป่า เจ้าหล่อนหันขวับมาจ้องหน้าเอาตะหลิวชี้ไปคนทั้งสามแล้วประกาศก้องว่า “ห้ามหนีนะ ไม่อย่างนั้น...” ยังไม่ทันจบประโยคพวกตัวป่วนก็พากันเร่งฝีเท้าหายวับไปต่อหน้าต่อตา แม่ครัวประจำบ้านเลยร้องวี้ดๆ วิ่งไล่ตามออกมาจากอย่างกระชั้นชิด “เด็กๆ ขึ้นรถหนีนางยักษ์เร็ว” รัฐภูมิตะโกนยั่ว ชายหนุ่มพาฝาแฝดขึ้นไปนั่งบนรถสปอร์ตเปิดประทุนของตัวเองแล้วขับหนีออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่วายมีเสียงลูกคู่จากริมฝีปากน้อยๆ ตะโกนะว่า “นางยักษ์...นางยักษ์” ดังมาแว่วๆ วรินยุพาได้แต่เข่นเขี้ยวแล้วกระแทกเท้าปังๆ ไปฟ้องพี่สาว คนเขาอุตส่าห์ทำให้ ไม่รู้ละยังไงก็ต้องมีคนกิน แล้วก็ต้องกินให้หมดด้วย ไม่อย่างนั้นจะสไตร์ทไม่ยอมทำกับข้าวทั้งอาทิตย์เลย “พวกตัวแสบไม่อยู่แต่พี่ยังอยู่นี่ ป๊ะป๋าด้วย ทำไว้ไม่ต้องห่วงหรอก ฝีมือรินเสียอย่างรับประกันว่าหมด” ได้ฟังคำพี่วรินยุพาก็อารมณ์เย็นลงมาหน่อย หญิงสาวเดินลงมาชั้นล่างแล้วตักข้าวผัดขึ้นมาส่งให้พี่สาวถึงข้างบนห้อง วราวลีเป็นนักเขียน งานของเธอมีทั้งนวนิยาย งานเขียนคอรัมและอะไรจิปาถะอีกมากมาย ถ้าไม่เห็นพี่สาวนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์หน้าห้อง ก็จะเห็นพี่สะพายเป้แล้วก็หายไปหลายวัน กลับมาก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้องอีก ข้าวปลาแทบจะลืมกิน ข้าวผัดส่งกลิ่นหอมฉุยสีสันหน้าตาดูน่ากินมากจะเสียก็ตรงที่ ใส่หอมหัวใหญ่มากไปหน่อยจนเสียรสชาติเท่านั้น เพื่อให้น้องสาวคนสวยอารมณ์เย็นลง วราวลีจึงจำเป็นต้องทานข้าวผัดจานนั้นให้หมดจาน ถึงต้องอาศัยกินข้าวคำน้ำคำดับรสชาติหวานเลี่ยนผสมพะอืดพะอมแปลกๆ ก็ต้องกินให้หมด ทานไปได้ครึ่งจานระฆังช่วยชีวิตก็ดังกังวาน เสียงรถคุณวศินดังมาแว่วๆ แม่ครัวประจำบ้านเลยวิ่งลงไปรับพ่อด้านล่าง ระหว่างนั้นวราวลีก็แอบย่องเอาข้าวผัดเทลงโถส้วม กดชักโครกเสียทีก็หมดเวรหมดเวรกรรม คนที่หมดทางหนีคือคุณวศิน ชายหนุ่มต้องรับภาระทานข้าวผัดหัวหอมสำหรับสามที่ให้หมด “ไม่อร่อยเหรอคะป๊ะป๋า” ดูสีหน้าพ่อแล้ววรินยุพาก็ชักจะไม่แน่ใจในฝีมือตัวเองขึ้นมา “อร่อยจ้ะลูกรัก อร่อยมาก” ด้วยความที่รักลูกอย่างสุดซึ้ง คุณวศินก็เลยจำเป็นต้องตักข้าวผัด รสชาติอร่อยปานจะ “แหวะ” ใส่ปากคำใหญ่เพื่อเป็นการเอาใจ ส่วนแม่ครัวของเราเจ้าหล่อนไม่ได้ลิ้มชิมรสอาหารมื้อนี้ นั่นก็เพราะกำลังไดเอท มือเที่ยงทานแต่อาหารไขมันต่ำกับผลไม้เจ้าค่ะ สามตัวป่วนพากันกลับมาหลังจากไปแอบหม่ำข้าวนอกบ้านอย่างเอร็ดอร่อย กลับมาก็พากันเขาไปอ้อนป๊ะป๋า วรินยุพากเลยหมดสิทธิ์โวยวายใส่ ฝาแฝดน่ะวรินยุพาไม่โกรธเท่าไหร่หรอกเพราะยังไงก็น้องพ่อเดียวกัน แต่แกนนำนี่สิที่น่าตบ อย่าให้เผลอนะแม่จะเอาคืนให้เละเลย หญิงสาวสะบัดหน้าพรึบออกมาจากตรงนั้น สอดส่ายสายตาหามุมสงบในบ้านเพื่อพักผ่อน ในบ้านฝาแฝดจอมซนส่งเสียงเจี้ยวจ้าวเธอเลยหนีออกมานั่งที่สระน้ำข้างบ้าน ในสระมีเต่าชื่อเจ้ามู่ทู่กับปลาคลาฟห้าตัวอาศัยอยู่ เวลามีเรื่องไม่สบายใจบ่นกับมนุษย์ไม่ได้วรินยุพาก็มักจะหนีคนมาบ่นให้เต่าฟัง เจ้ามู่ทู่หน้าไม่รับแขกดูอมทุกข์เหมือนอยากจะลาโลกอยู่แล้ว ฟังเธอบ่นอีกหน่อยหน้ามันคงไม่เบื่อโลกไปกว่านี้แล้วล่ะ หญิงสาวนั่งลงที่หินขอบอ่างปากบ่นมือหักใบไม้ใบหญ้าแถวนั้นเล่นแทนการระบายอารมณ์ ก็เพราะมีเจ้าหล่อนนี่แหละพวกวัชพืชตลอดจนไม้ดอกไม้ประดับรอบสระเลี้ยงปลาถึงได้หมดสิทธิ์เจริญเติบโต ขึ้นได้หน่อยแม่คุณเธอก็เด็ดทิ้งเหลือแต่ตอ เผลอๆ มีถอนรากถอนโคนแบบกะไม่ให้ผุดไม่ได้เกิด แต่ถึงกระนั้นคุณวศินก็ยังสรรหาต้นไม้มาปลูกไว้ให้ลูกสาวคนรองทึ้งเล่นเสมอ วรินยุพานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยทอดอารมณ์อยู่พักใหญ่ก็รู้สึกดีขึ้น กำลังจะบิดตัวลุกตากที่นั่งจอมกวนประสากลับปรากฏกายขึ้นตรงหน้า คนกำลังอารมณ์เริ่มดีดันมีมารมาซะได้ “อยากรู้มั้ยว่าฉันตัดสินใจเลือกเรียนคณะอะไร” ชายหนุ่มร้องถาม ที่เดินมานี่ก็ตั้งใจจะให้ถามนั่นแหละ “ไม่เห็นจะสน” หญิงสาวยักไหล่แล้วตั้งท่าจะเดินหนี อยากเรียนอะไรก็เรียนไปสิ หน้าอย่างนี้ไม่พ้นวิศวะหรอก คะแนนสอบอลังการอย่างนั้นอยากเรียนมหาวิทยาลัยไหนก็ติดอยู่แล้ว “ไม่อยากรู้จริงอ่ะ” คนถามทำตาปริบๆ ดูไม่ยียวนกวนประสาทเท่าไหร่ แต่คนฟังก็ยังไม่อยากเสวนาด้วยอยู่ดี “ไม่” วรินยุพาตอบเสียงดังแล้วเดินหนีเข้าตัวบ้าน รัฐภูมิสาวเท้าตามมาติดๆ แล้วดึงเสื้อหญิงสาวไว้ ท่าทางเหมือนฝาแฝดเวลาเรียกร้องความสนใจไม่มีผิดเพี้ยน “ไม่อยากรู้จริงๆ เหรอ” ชายหนุ่มทำหน้าน่าสงสารประมาณว่าใครๆ ก็ไม่รักผม ไม่สนใจไยดี สายตาเว้าวอนประหนึ่งจะบอกว่า “สนใจผมหน่อมสิครับ นะครับ...นะ...ได้โปรด” หญิงสาวมองแล้วก็ใจอ่อน เห็นแล้วก็น่าสงสาร รัฐภูมิชอบมาขลุกที่นี่ก็เพราะเหงา ที่บ้านเขาไม่มีใคร พ่อทำงานยุ่ง แม่เอาแต่ออกงานสังคม ที่เขาชอบยียวนกวนประสาทเธอสาเหตุคงมาจากขาดความอบอุ่นเลยเรียกร้องความสนใจแบบนี้ “อยากรู้ก็ได้ บอกมาสิว่าเรื่องคณะอะไร” คนที่ตะแง้วๆ ในถามตั้งแต่ทีแรกยิ้มแก้มแทบปริ รอยยิ้มนั้นไม่ต่างอะไรจากรอยยิ้มของเทพบุตรรูปงามทรงเสน่ห์เลย แต่ฉับพลันมันก็แปรเลี่ยนเป็นรอยยิ้มของมารร้ายพร้อมกับประโยคที่ว่า “จ้างให้ก็ไม่บอก ให้อยากรู้จนดิ้นตายดีกว่า แกล้งคนสนุกดี” “ฉัน...ฉันจะฆ่านาย” หญิงสาววี้ดลั่นดังไปถึงในบ้าน เธอขอถอนคำพูด ไอ้เด็กนรกนี่ไม่น่าสงสารเลยสักนิด วราวลีเงี่ยหูฟังเสียงร้องของน้องสาวคนรองแล้วกลับมาสนใจงานต่อ อาการนั้นไม่ต่างจากฝาแฝดและคุณวศินนัก นี่เหตุการณ์ประจำของครอบครัว ไม่มีอะไรต้องตกใจจ้า ^0^ #<:>#<:>#<:>#<:>#To  be  continue#<:>#<:>#<:>#<:># เอามาให้อ่านเล่นๆ เจ้าค่ะ เรื่องนี้จะเขียนรอดไม่รอดขึ้นอยู่กับเวลาขอรับ ทดลองรักพนันใจสองปีครึ่ง เรื่องนี้ก็เอ่อ...กี่ปีดีฮับ ^^’ จากคุณ : ตารกา - [ 23 เม.ย. 48 02:52:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อืมม งานนี้นางเอกเราอายุมากกว่า งานนี้คนแก่กว่ามีเฮ เหอเหอเหอ และแล้วอายุก็เป้นเพียงตัวเลข เอิ้กก มีกำลังใจขึ้นอีกเย๊อะ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 23 เม.ย. 48 04:53:25 A:202.133.176.93 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ครอบคัวตัว ว ย่อมาจาก วอ วุ่นวาย ป่ะคะ  :D พระเอกกวนโอ๊ยมากกกค่ะ 555 ไม่ไหวแล้ว จากคุณ : ก้อนหิน (เมืองเหนือ) - [ 23 เม.ย. 48 05:56:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากเงียบไปนาน ในที่สุดเจ๊ตารกา ก็เขียนเรื่องใหม่จนได้ เรื่องที่แล้วสองปีครึ่ง เรื่องนี้ถ้าไม่ฟิตจริงๆ ก็คงน่าจะนานพอดูเหมือนกัน เวลาของการเปิดเรียนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วเนอะ เนี่ยน้องๆ ก็เริ่มมาให้เห็นหน้าแล้ว เดี๋ยวเจ๊ก็ต้องกลับ ม. เมื่อถึงเวลานั้นจะอัพตอนใหม่ หรือเปล่าน้า... อยากรู้จัง แต่ถ้าอัพก็จะอ่าน แต่ถ้าไม่ก็คงเศร้าใจเหมือนกัน เออ...เจ๊ มีไรฝากบอก ถนนข้างมอ ทำใหม่แล้ว ลาดยางอย่างดี จากคุณ : คนสุดท้าย - [ 23 เม.ย. 48 12:20:56 A:61.19.23.130 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่าจะครอบครัวตัว ร มากกว่านา ชอบมุกทำกับข้าวไหม้กับไม่ได้เรื่องมาก อิอิ ปลาคาร์ฟ จากคุณ : scottie - [ 23 เม.ย. 48 14:53:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^^ อยากรู้ว่า คณะอะไร ..............\^O^/ จากคุณ : [nana_nana] - [ 23 เม.ย. 48 17:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ้า!!!!! สนุกสุดๆ เลยอะ  ทำไมการจัดลำดับภายในครอบครัวมันดูวุ่นวายอย่างนี้เนี่ย จากคุณ : Z_Satsuki - [ 23 เม.ย. 48 19:36:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เปิดมาตอนแรกก็น่าสนุกแล้วค่ะ พระเอกกวนประสาทดีจริงจริ๊ง จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 23 เม.ย. 48 20:02:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบมุข ปลามากค่ะ หนูตา "มันคงจะไม่ทำหน้าเบื่อโลกมากกว่านี้อีกแล้ว" 5555555555 จากคุณ : ฟ้าใส - [ 24 เม.ย. 48 10:51:09 A:58.9.130.46 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 อฺๆๆๆๆๆๆๆอยากรู้จังพระเอกนี่อ่อนกว่านางเอกกี่ปีคะ จากคุณ : รียา - [ 24 เม.ย. 48 14:17:59 A:203.172.104.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 เออ น่ารักดีค่ะ... อิอิ พระเอกเด็กกว่า... แต่นางเอกก็นิสัยเด็ก ๆ น่าจะไปกันได้ดี ถ้าไม่ฆ่ากันตายเสียก่อน จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 24 เม.ย. 48 23:33:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พระเอกน่ารักจังเลย  ^ ^ p.s. หุหุ เห็นด้วยกะคุณโอเลี้ยงแก่ๆ จากคุณ : chocolate-gateau - [ 24 เม.ย. 48 23:44:50 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 25 เม.ย. 48 09:23:02 ]

ความคิดเห็นที่ 14 *----* จากคุณ : จูนิตา - [ 26 เม.ย. 48 02:38:32 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เจ้ามู่ทู่ ที่ปรึกษาที่ไม่ยอมพูด อือมน่ารักดีค่ะ จากคุณ : คนของความเหงา - [ วันแรงงาน 19:46:45 ]