ณ โรงเรียนมัธยมปลายเทนโด ซึ่งเป็นโรงเรียนชั้นนำทั้งทางด้านวิชาการ ดนตรี ศิลปะ และกีฬา แห่งหนึ่งของกรุงโตเกียว นักเรียนส่วนใหญ่ที่นี่ล้วนมีความสามารถไม่ว่าด้านใดด้านหนึ่ง หรืออาจจะหลายๆด้าน และส่วนน้อยก็จะเป็นพวกเด็กเส้น นอกจากจะเก่งในด้านต่างๆแล้ว นักเรียนที่นี่ยังเป็นคุณหนู ลูกคนรวย หรือไม่พ่อแม่ก็มีหน้ามีตาในอาชีพการงาน มีฐานะ แต่ที่สำคัญที่นี่ยังรวมคนหน้าตาดีๆไว้อีก(นอกจากจะเก่งแล้วยังหน้าตาดีอีกนะ..น่าอิจฉาจริง)

ชมรมยิงธนู ภายในตอนนี้ไม่มีคนอยู่เลยเนื่องจากค่อนข้างเย็นแล้ว เว้นแต่เธอคนนี้ "คาเมจิ ไซยากะ" ซึ่งยังซ้อมยิงธนูอยู่ เหตุเพราะเธอเป็นนักกีฬาโรงเรียนก็ต้องซ้อมเป็นธรรมดา

แอ๊ด.... ไซยากะชะงักกับเสียงประตูห้องชมรมที่ถูกเปิด เธอจึงค่อยๆคลายสายคันธนูกลับแล้วหันไปมองยังประตู ผู้ชายคนนึงกำลังปิดประตูอย่างเบาที่สุดเพราะเค้ารู้ว่ากำลังรบกวนสมาธิคนที่กำลังยิงธนูอยู่ เค้าเป็นผู้ชายหน้าตาดี รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว ผมสีน้ำตาลดำซอยประบ่าเมื่อต้องแสงดูเป็นประกาย ยิ่งตัดกับสีผิวขาวของเค้าอีกทำให้เค้าดูดียิ่งขึ้น ตาสีดำของเค้าดูเย่อหยิ่ง ไม่กลัวใคร และลึกลับ ไซยากะนึกในใจว่าเค้าคงเป็นเพื่อนของนักเรียนที่นี่สักคน เพราะเค้าใส่ชุดไปรเวท ไม่ได้ใส่เครื่องแบบนักเรียนของที่นี่ ถึงจะใส่ ก็คงเป็นเด็กใหม่ เพราะเธอไม่เคยเห็นหน้าเค้าเลย

"นายเข้ามาที่นี่ทำไม ที่นี่ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามา" ไซยากะบอกระเบียบแก่ผู้ที่ทำลายสมาธิเธอ

"หรอ ฉันจะไปรู้ได้ยังไง" เค้าตอบอย่างไม่ใส่ใจ

"ก็รู้ไว้ซะ แล้วนายเข้ามาที่นี่ทำไม" ไซยากะเริ่มโมโห

"ฉันมารอเพื่อน เพื่อนฉันเรียนที่นี่ แต่ก็เจอพวกผู้หญิงที่เอาแต่กรี๊ดๆผู้ชาย ตามฉันมา ฉันก็เลยเดินหนีมา พอดีมาเจอห้องนี้ฉันก็
หลบเข้ามาก็แค่นั้น" เค้าตอบแล้วก็นึกรำคาญพวกผู้หญิงที่ตามเค้า

"ป่านนี้ผู้หญิงพวกนั้นคงเลิกตามนายแล้วล่ะ ออกไปได้แล้ว ฉันจะได้ซ้อมต่อ"

"นี่เธอ อย่าใจดำไปหน่อยเลย ชั้นขี้เกียจต้องมาหลบผู้หญิงพวกนั้นอีก น่ารำคาญจะตาย เดี๋ยวเพื่อนชั้นก็มาแล้ว ขอชั้นนั่งรอที่นี่
หน่อย ชั้นก็ไม่ได้อยากจะมานั่งที่นี่เท่าไรหรอกหน่า!!"

"ชั้นก็ไม่ได้เชิญนายมานั่งที่นี่ซะหน่อย!!" ไซยากะเริ่มหมดความอดทน

"แต่ชั้นจะนั่ง" เค้าเริ่มรู้สึกอะไรบางอย่างกับไซยากะ เพราะตลอดมาไม่เคยมีใครกล้ามาต่อล้อต่อเถียงกับเค้า ทุกคนล้วนแต่เอาใจเค้าทั้งนั้น โดยเฉพาะสาวๆที่หลงใหลในความหล่อของเค้า

"ตามใจนาย!!" ไซยากะบอกปัดๆไปอย่างรำคาญ ไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะเถียงกับเค้าต่อ เพราะยังไงนายนี่ก็คงไม่ยอมออกไป

ไซยากะเริ่มซ้อมต่อไป เธอยิงเข้าเป้าตรงกลางไป8ใน10 อีก2ที่ไม่เข้ากลาง ก็พลาดไปแค่นิดเดียว "เค้า" นั่งมองไซยากะยิงธนู ทึ่งในความสามารถของเธอ เค้าไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะทำได้
"จริงๆยัยนี่ก็น่าตาดีนะ ไม่ซิ หน้าตาดีใช้ได้เลย แถมยังหุ่นดี เล่นกีฬาเก่งอีก คงจะมีหนุ่มๆติดตรึม" เค้านึกในใจ

จะไม่ให้เค้าคิดได้ไง ก็ไซยากะน่ะ นอกจากจะหน้าตาดีจนติดเป็นหนึ่งในดาวโรงเรียนแล้ว ยังหุ่นดี เล่นกีฬาก็เก่ง การเรียนก็ใช่ย่อย นิสัยก็เป็นกันเอง(กับคนที่มาดี) ใครๆก็ชอบเป็นธรรมดา เวลาผ่านไปสักครึ่งชั่วโมง เอย์จิ ก็เดินเข้ามาในชมรม

"ไซยากะ ฉันซ้อมบาสเสร็จแล้ว กลับกันได้แล้ว"

"แล้ว อามิ กับ เรย์ล่ะ" เธอถามถึงเพื่อนอีก2คนของเธอ

"กำลังเดินตามมาน่ะ พึ่งประชุมกรรมการนักเรียนเสร็จ"

"มาแล้ววว เอย์จิ นายนี่เดินเร็วจริงๆเลยนะ ฉันกับ เรย์ เดินไม่ทันเลย" ทั้ง3 เป็นเพื่อนสนิทของไซยากะ ไซยากะ เอย์จิและ อามิ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ประถม เรียนโรงเรียนเดียวกันมาตลอด ส่วน เรย์ มารู้จักกันตอนเข้าม.ปลายที่นี่ ไซยากะกับ เอย์จิ อยู่ห้อง5A ส่วน อามิ กับ เรย์ อยู่ห้อง5B(เป็นห้องA-Dเป็นสายศิลป์-คำนวณ,ห้องE-Hเป็นสายศิลป์-ภาษา และห้องI-Lเป็นสายวิทย์)

"อย่าบ่นน่า ก็เธออ่ะขาสั้นเอง"

"เลิกทะเลาะกันได้แล้วจ้ะ" เรย์รีบห้าม สายตาเธอเหลือบไปเห็น "เค้า" คนนั้นที่นั่งอยู่มุมนึงของห้อง

"อ้าว ทาคามิ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ ฉันนึกว่าเธอจะรออยู่ที่หน้าโรงเรียนซะอีก"

"ก็ชั้นเบื่อหนิ ก็เลยเข้ามาเดินเล่น"

"แล้วนายเข้ามาที่นี่ได้ไง" เรย์ถาม

"ก็เจอคนตามน่ะ ชั้นเลยหลบมา พอดีมาเจอห้องนี้ ไม่ได้อยากจะเข้ามาหรอก" เค้าตอบพร้อมชายตาไปมองไซยากะ

"ชั้นก็ไม่ได้อยากให้นายเข้ามาหรอก!"

"เดี๋ยว งงไปหมดแล้ว เรย์ อธิบายซิ" อามิ รีบถาม

"อ้อ...นี่ทาคามิ เพื่อนชั้นเอง ความจริงเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันน่ะ เค้าพึ่งกลับมาจากอังกฤษ มาเข้าโรงเรียนเรานี่ล่ะ" เรย์ อธิบายให้ทุกคนเข้าใจ

"อ้ออออ เข้าใจล่ะ หวัดดี ชั้น เอย์จิ นี่ก็ อามิ ส่วนนี่ ไซยากะ นายคงได้คุยกันแล้วมั่ง" เอย์จิ แนะนำตัว และเพื่อนๆ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ทาคามิคุง" อามิ ทักทาย

"ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนเช่นกัน"

"แล้วนายอยู่ห้องอะไรอ่ะ" เอย์จิ ถาม

"5A"

"อะไรจะซวย ต้องมาอยู่ห้องเดียวกันอีก" ไซยากะบ่นพึมพำ

"อ้าวชั้นอยู่ห้องเดียวกับเธอหรอ แหมดีจริง" ทาคามิประชด

"นี่ไซยากะ เธอไปตั้งแง่อะไรกับทาคามิเค้า ไหนๆก็อยู่ห้องเดียวกัน แถมทาคามิเป็นเพื่อนเรย์อีก ต้องเป็นเพื่อนเราอยู่ดี" อามิพูด

"เออ รับทราบ" ไซยากะต้องจำใจรับคำ

"ไซยากะเค้าไม่มีอะไรหรอกนะ" อามิ แก้ตัวแทนเพื่อน

"อืม ฉันรู้" ทาคามิแอบยิ้มกับท่าทางของไซยากะที่หน้าบอกบุญไม่รับที่ต้องมารู้จักกับเค้า

"ดีเลย ทาคามิอยู่ห้องเดียวกับไซยากะและ เอย์จิ ส่วนฉัน อยู่5B กับ เรย์"

"งั้นกลับกันเถอะเย็นแล้ว" ไซยากะพูดขึ้น แล้วก็เดินไปเก็บของ เปลี่ยนชุด

ปกติทุกคนจะมีรถที่บ้านมารับ แต่วันนี้ เอย์จิ ติดรถไซยากะไปที่โรงพยาบาลของพ่อเค้า ส่วนอามิ กับ ทาคามิและเรย์ ต่างก็มีรถของที่บ้านมารับ

ที่บ้านของครอบครัวทาคามุระ ทาคามิและเรย์ กำลังนั่งทานอาหารเย็นกันอยู่ 2 คน ซึ่งเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วเพราะพ่อแม่ของทั้งคู่มักจะกลับบ้านดึก ต้องออกงานบ้าง ทานข้าวกับลูกค้าบ้าง สารพัดเหตุผล

"นี่ๆ เรย์ ไซยากะน่ะ เค้านามสกุลอะไรนะ" ทาคามิสงสัยอะไรบางอย่าง

"คาเมจิ " เรย์ตอบไม่ได้คิดอะไร

"เค้าคือลูกของเพื่อนพ่อฉัน สมัยเด็กเค้าก็เคยทะเลาะกับฉัน อย่างที่ไม่เคยมีใครทำมาก่อน วันนี้ก็เหมือนกัน เค้าก็เถียงฉัน" ทาคามิดูเศร้าลง

"ไซยากะคือเด็กที่กล้าว่าเธอน่ะหรอ ฉันนึกออกล่ะ" เรย์นึกขึ้นมาได้ เธอรู้ว่าเด็กคนนั้นมีอิทธิพลกับทาคามิพอตัว เพราะจากเหตุการณ์ในวัยเด็กที่ทาคามิกำลังแกล้งลูกหมาข้างถนนอยู่ เค้าก็โดนไซยากะเล่นงานซะหน้าดู เธอเข้ามาขวางหมาไว้แล้วก็ว่าทาคามิ

"นี่นาย ทำไมต้องรังแกหมามันด้วย"
"มันทำอะไรให้นาย"
"มันไม่มีทางสู้นายได้หรอก ทำไมต้องแกล้งมัน"
"นายมันใจร้ายที่สุด"
หลังจากนั้นเธอก็อุ้มลูกหมาตัวนั้นไป เธอไม่รู้หรอกว่า เด็กชายคนนั้นยืนนิ่งอยู่นาน เพราะไม่เคยมีใครกล้าว่าเค้า แม้แต่พ่อแม่ของเค้าก็ตามใจเค้าต่างๆนานา

"แล้วไซยากะ จำได้มั้ย" เรย์ถามขึ้น

"ไม่รู้ซิ ไม่ได้ถาม คงไม่ได้หรอก" ทาคามิหน้าเศร้าลงเมื่อคิดว่าไซยากะคงจำเค้าไม่ได้หรอก

"ปิ๊งเค้าแล้วล่ะซี" อามิดูท่าทีของพี่ชายตัวเองออก

"พูดมาก กินข้าวต่อได้แล้ว" แล้วทั้งคู่ก็ทานอาหารต่อไป