ความคิดเห็นที่ 1 “มิสซิสพรอมพรีย์เอาเค้กมาให้หรือ” เชรีเอ่ยถามโดยไม่หันไปมอง เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง “รู้ได้ไง” “เขาบอกฉันไว้นานแล้ว ว่าจะทำเค้กคริสต์มาสมาให้” หญิงสาวยังคงสาละวนในการประดับต้นสนจำลอง และพยายามอย่างยิ่งในการปีนบันไดขึ้นไปประดับดาวบนยอดต้นสน แต่จนแล้วจนรอดก็ยังประดับดาวบนยอดไม่ได้เสียที “จะให้เอาไปเก็บไว้ไหน” “เก็บไว้ในห้องครัวก่อนก็ได้ เรายังไม่ทานกันตอนนี้หรอก” หญิงสาวนั่งคุกเข่าอยู่บนบันไดเตี้ย เอี้ยวตัวหันกลับไปมองร่างสูงใหญ่ที่เลิกคิ้วมองตอบกลับมา “เรา ” ดวงหน้าขาวแดงเรื่อขึ้นมาครู่หนึ่ง เมื่อเธอเผลอพูดคำว่า ‘เรา’ ออกไป เดวิดแสยะยิ้มอย่างคนนิสัยเจ้าเล่ห์ วางกล่องเค้ก เดินตรงมาหาร่างบางที่หันขวับกลับไปแต่งต้นสนตามเดิม ชายหนุ่มยืนเท้าเอว เงยหน้ามอง ‘ป้ามหาภัย’ อย่างขบขัน เพิ่งวันนี้นี่แหละที่เขาได้เห็นเชรีทำหน้าเขิน “ฉันคิดว่าเธอกำลังหาทางไล่ฉันออกจากบ้านหลังนี้ทุกเมื่อเชื่อวันเสียอีก” “เป็นมารยาทของเจ้าบ้านที่จะต้องต้อนรับแขกไฮแมน” เชรีตอบแก้อาการเสียหน้า ไม่มีครั้งใดเลยที่หญิงสาวจะเผยช่องว่างให้อีกฝ่ายโจมตีได้ ถือว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เปิดเป้าให้เดวิดโจมตี บันไดเริ่มสั่นโยกเยกไปมา เมื่อเชรีพยายามจะเอื้อมตัวขึ้นไปติดดาวบนยอดสน หญิงสาวหวีดร้องเสียงเบา เมื่อบันไดเอียงล้มไปด้านหน้าพุ่งเข้าหาต้นสน เดวิดผวาเฮือกเข้าไปคว้าร่างบางระหง ก่อนที่จะพาเอาทั้งตัวเองและต้นไม้ล้มไปด้วยกัน ทั้งคู่หงายหลังล้มผึ่งลงไปกองจุกกับพื้น เดวิดครางแผ่วเบา เมื่อแรงกระแทกกระเทือนเข้ากับแผลของเขา “อูย เจ็บชะมัด” “เจ็บเหรอ! เจ็บตรงไหน เป็นยังไงบ้าง” คำพูดนี้ทำให้ความเจ็บคลายลง เดวิดไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไรว่าเชรีจะแสดงอาการเป็นห่วงเป็นใยเขามากขนาดนี้ ร่างบอบบางขยับหันกลับมาภายในอ้อมแขนใหญ่ แว่นตาคงหลุดตกไปตอนล้มฟาดพื้น ทำให้ดวงหน้านั้นเด่นขึ้นมา ดวงตาสีดำสนิทส่ออาการเป็นห่วงเป็นใยเช่นเดียวกับน้ำเสียง มือเรียวบางลูบไปตามใบหน้าคมเข้ม เขม้นมองหาร่องรอยการบาดเจ็บนอกเหนือไปจากบาดแผลเดิม พอสบเข้ากับดวงตาสีเขียวทึบ เชรีก็หน้าแดงเรื่อเมื่อเธอเผลอแสดงความห่วงใยออกมา เดวิดมองแขนตัวเองที่โอบกอดเอวของเชรีไว้ เขาไม่เคยรู้เลยว่าหญิงสาวจะเอวบางขนาดนั้น รูปร่างคงพอดีกับลิเดีย ชายหนุ่มส่ายหน้า เขาไม่มีทางเอาลิเดียมาเทียบกับเชรีเป็นอันขาด แต่เชรีในเวลานี้แตกต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง ยิ้มน้อยมีให้เห็นบ้างเป็นบางครั้ง แม้จะส่งให้หมาก็เถอะ มันทำให้ชายหนุ่มลดอคติเก่าก่อนลงไปได้มาก เสียงเห่าของจีซัสเรียกให้ทั้งคู่สะดุ้งตื่นจากภวังค์ หน้าขาวยิ่งแดงเข้มเมื่อเชรีเผลอมองอีกฝ่ายเสียนาน เดวิดปล่อยเอวบอบบางราวกับถูกของร้อน วางหน้าไม่ถูกเมื่อเขาดันคิดถึงแต่เรื่องของฝ่ายตรงข้าม ก่อนยักไหล่ราวกับไม่ได้คิดอะไร “จะติดดาวใช่ไหม” ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ พยุงร่างบางระหงให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกัน เชรีพยักหน้าเนิบนาบ ไม่หันมาสบตาตอบ บันไดถูกกางออกมาอีกครั้ง เดวิดปีนไต่ขึ้นไปและสวมดาวไว้บนยอดสนอย่างง่ายดาย เชรีทำเสียงชิชะในลำคอ รู้อย่างนี้ลดทิฐิขอร้องให้ชายหนุ่มติดดาวบนยอดให้ ดีกว่าต้องมาล้มให้ขายหน้าอย่างเมื่อครู่ “วันนี้ก็คงจะหมกอยู่แต่ในบ้านใช่ไหม” “ก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนนี่” เชรีตอบแผ่วเบา เสเดินไปเปิดผ้าคลุมตะกร้าที่มิสซิสพรอมพรีย์เอามาให้ “ไวน์ลาแปงปี 85 คนเจ็บยังดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้นี่เนอะ” “คุณผู้หญิง แม้กระผมเป็นคนป่วย แต่ก็แข็งแรงจนดื่มไวน์แล้วนะขอรับ” เดวิดประท้วงเสียงเบา ไวน์ชั้นดีแบบนั้นหากพลาดไปก็น่าเสียดายแย่ “กินได้นิดเดียวนะ” ริมฝีปากได้รูปเปิดยิ้มกว้าง ตอนแรกชายหนุ่มคิดว่าจะโดนแกล้งไม่ให้ดื่มแล้วเสียอีก กลับกลายเป็นว่าเชรีอนุญาตอย่างง่ายดาย ท่าทางดูผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย หลังจากทำเป็นไม่สนใจว่าชายหนุ่มอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วยมานานเกือบอาทิตย์ “แหม แบบนี้ค่อยชื่นใจหน่อย” - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - แสงแดดยามเช้าทอสว่างรำไรลอดผ่านผ้าม่านสีขาวบาง พร้อมลมพริ้วสั่นไหวให้ม่านบางเอนลู่ไปตามลม เชรีลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงุนงง ตามปกติแล้วเวลานี้หญิงสาวควรจะตื่นเพราะจีซัส แต่วันนี้เจ้าคู่หูหน้าขนไม่มาทำหน้าที่ของมันจนน่าแปลกใจ ร่างบางระหงลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวลงไปดูข้างล่างว่าเกิดอะไรกับเพื่อนคู่ยาก แต่สิ่งที่รออยู่คือกลิ่นหอมอาหารลอยโชยผ่านจมูก เชรีขมวดคิ้วฉงน ที่นี่ไม่มีแม่บ้านและเธอก็ไม่ทำอาหารเช้า จะมีใครที่ไหนเข้ามาใช้ครัว หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องครัว เห็นชามซุบเห็ดหอมเพิ่งทำเสร็จวางอยู่บนโต๊ะ ถัดไปเป็นจีซัสนั่งหมอบน้ำลายสอ พลางหันไปทำหู่ลู่หางตกใส่เจ้านายสาวราวกับกำลังขอโทษที่ไม่ได้ขึ้นไปปลุกเขาเหมือนทุกเช้า เพราะกลิ่นอาหารมันยั่วยวนใจกว่า “ฉันห้ามไม่ให้มันขึ้นไปปลุกเธอเองแหละ” เดวิดเดินเข้ามาจากด้านหลัง ดันให้เชรีเข้าไปนั่งที่โต๊ะ “นายเป็นคนทำอาหารพวกนี้งั้นเหรอ” “ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใคร” เดวิดขึ้นเสียงเล็กน้อย กอดอกยืดตัวอย่างผึ่งผายแสดงท่าทางราวกับเป็นพ่อครัวมือเอก เชรีทำหน้าหวาด ไม่แน่ใจว่าของในชามนั่นจะกินได้หรือเปล่า แต่ก็ยอมเสี่ยงหยิบช้อนตักน้ำซุปขึ้นมาลองชิม รสชาติผิดแปลกไปจากหน้าตาเล็กน้อย แต่ฝีมือของเดวิดก็ไม่ได้แย่มากถึงขนาดกินไม่ได้ “รสชาติพอใช้ได้ล่ะนะก็ยังดีกว่าทำออกมาแล้วห่วยแตก” เชรีนึกถึงตอนไปแค้มป์ขึ้นมา อาหารมื้อสยองที่สุดคืออาหารที่ทำโดยฝีมือของเดวิด มันทำให้นักศึกษาครึ่งค่อนแคมป์ท้องเสียอย่างหนัก และนับแต่นั้นมา พ่อหนุ่มไฮแมนก็ถูกสั่งห้ามไม่ให้แตะต้องเกี่ยวกับการทำอาหารอีกเลย - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - การออกมาซื้อของข้างนอก เป็นการเปลี่ยนบรรยากาศสำหรับเดวิด ที่ต้องนอนพักอยู่แต่ในคฤหาสน์ เขาต้องตื๊อเชรีอยู่นานกว่าหญิงสาวจะยอมให้ตามออกมา และมันทำให้พวกเขาคุยกันได้สบายขึ้นกว่าอยู่ในบ้าน ชายหนุ่มช่วยเลือกดูผักสดที่เถียงกันว่าอันไหนสดกว่า เลือกซื้อปลาที่เถียงกันว่าจะกินปลาอะไรกันดี เลือกซื้อของจำเป็นอีกหลายอย่าง และอาหารสำหรับจีซัส เชรีรู้สึกเหนื่อยใจกับคนตรงหน้า แต่ก็เป็นประโยชน์สำหรับเธอไม่น้อย ด้วยเพราะฝีปากและเสน่ห์ของชายหนุ่มช่วยให้แม่ค้ายอมลดราคาของลงให้อีก “ปกติชื้อของเยอะขนาดนี้เลยหรือไง” เดวิดมองดูของพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือ หลังจากตัดสินใจกลับบ้านเมื่อซื้อของครบแล้ว “ปกติซื้อน้อยกว่านี้ แต่ตอนนี้มีนายเข้ามาอยู่เพิ่มเลยต้องซื้อมากกว่าปกติ” เดวิดรู้สึกดีใจที่เชรียังมีแก่ใจมานึกถึงเขา เห็นท่าทางมึนตึง ทำให้ชายหนุ่มพาลคิดว่า หากเชรีไล่เขาออกจากบ้านเมื่อไร ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี “เดี๋ยวลีโอเนียตรงนั้นมีสวนสาธารณะด้วยเหรอ” ชายหนุ่มฉุดข้อมือบางไว้ให้หยุดเดิน เชรีหันไปมองตามทางที่เดวิดชี้ให้ดู หญิงสาวเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ เธอไม่เคยสังเกตเลยว่าตรงนี้มีสวนสาธารณะอยู่ด้วย “งั้นพวกเราเข้าไปก่อนเถอะ แวะสักหน่อยจีซัสมันคงไม่เป็นห่วงหรอก” เดวิดลากคนที่ไม่ยอมรับรู้อะไรให้เดินตามเขาไป ชายหนุ่มรู้ดีว่าเชรีจะต้องเลี่ยงแน่ จึงดักคอก่อนที่เชรีจะได้พูดอะไรออกมา เชรีไม่ค่อยอยากจะเข้ามาที่นี่เท่าไหร่นัก เพราะมันจะเป็นจุดเด่น เดวิดจัดได้ว่าเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลา และหญิงสาวต้องยอมรับอย่างไม่มีอคติว่า ชายหนุ่มเป็นผู้ชายที่น่าหลงใหลคนหนึ่งเลยทีเดียว บรรยากาศร่มรื่นทำให้เชรีรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก หลังจากที่หญิงสาวเอาแต่หมกตัวอยู่ในคฤหาสน์ ไม่ออกมาดูแสงเดือนแสงตะวันและบรรยากาศภายนอก นี่เป็นครั้งแรกที่เธออยู่ข้างนอกนานขนาดนี้ ได้มีโอกาสชมนกชมไม้ และได้เห็นแหงนมองดูท้องฟ้า ทั้งที่ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ทำ “อู้ยยย!! ขอโทษค่ะ” ร่างเล็กครางแผ่วเบา คลำจมูกตัวเองป้อย ๆ เมื่อวิ่งไม่ดูทางมาชนเข้ากับร่างโปร่งระหง “ไม่เป็นอะไรมากนะ” หญิงสาวให้อย่างอ่อนโยน ดึงเด็กหญิงให้ลุกขึ้นมาพลางปัดฝุ่นที่ติดตัวให้ ดวงหน้าขาวมองเชรีตาแป๋ว “หนูเคยเห็นคุณด้วยล่ะค่ะ คุณเดินออกมาจากคฤหาสน์ผีดุ คุณดูสวยมากจนหนูจำได้ติดตาเลยล่ะค่ะ” เด็กหญิงพูดแจ้ว ๆ มองเชรีอย่างชื่นชมยินดี “คฤหาสน์ผีดุหลังนั้นน่ะหรือ อย่างนี้ฉันก็ต้องเป็นแม่มดน่ะสิ” เชรีหัวเราะอย่างเอ็นดู ลูบเรือนผมสีน้ำตาลทองไปมา “ความจริงคฤหาสน์หลังนั้นไม่มีผีหรอกค่ะ พวกหนูกับเพื่อน ๆ ชอบเข้าไปเล่นในนั้น ยังไม่เคยเห็นเจออะไรอย่างที่พวกเขาว่าเสียที และก็พวกหนูอีกนั่นแหละ ที่ทำให้คฤหาสถ์หลังนี้น่ากลัวยิ่งขึ้น คุณคงไม่ว่าพวกหนูนะคะ ที่เข้าไปเล่นในบ้านคุณโดยไม่ขออนุญาติ แต่ก็อีกนั่นแหละ ที่นั่นไม่มีใครอยู่เลยไม่รู้จะไปขอกับใครดี” เด็กหญิงตอบเสียงเจื้อยแจ้ว ดวงตาสีเขียวเข้มทอประกายฉลาด เชรีเลิกคิ้วมองอย่างนึกไม่ถึง ต้นเหตุข่าวลือมาปรากฏตัวตรงหน้าเธอแล้ว “หนูชื่อเอเมรัล จีเวล ส่วนนั่นน้องชายค่ะชื่อลาปิส” เชรีหันไปมองตามนิ้วเล็ก เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังเล่นกับเดวิดอย่างสนุกสนาน “ฉันเชรี ดัลเซล ลีโอเนีย” “แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะคะ เขามากับคุณด้วยนี่นา” เอเมรัลถามอย่างเด็กฉลาด เชรียิ้มน้อย นี่เธอโดนเด็กต้อนหรือเปล่า “เขาคนนั้นชื่อเดวิด ไฮแมน” “หนูไปบ้านคุณบ้างได้ไหมคะ หนูอยู่เลขที่ 15 ค่ะ อยู่ถัดมาหน่อยเดียวเอง” “คฤหาสน์ดัลเซลยินดีต้อนรับแขกตัวน้อยจ้ะ” หญิงสาวหัวเราะแผ่วเบา รอยยิ้มของเด็กหญิงตรงหน้า ทำให้โลกที่มืดดำสว่างไสวขึ้นมา “งั้นให้หนูกับน้องไปหาคุณนะคะ” “ด้วยความยินดีสาวน้อย และฉันจะเตรียมเค้กและน้ำชาไว้รอพวกเธอนะ” เชรีลูบเรือนผมสีน้ำตาลนุ่มสลวย พลางโบกมือลาเมื่อเด็กหญิงขอตัวไปตามเสียงเรียกหวานของมารดา ส่วนทางด้านเดวิดก็ปลีกตัวมาสมทบกับหญิงสาวที่ยืนมองส่งเพื่อนใหม่ตัวน้อย “ว่าไงได้เพื่อนใหม่มางั้นเหรอ” “ฉันไม่อาจปฏิเสธมิตรภาพที่บริสุทธิ์ของเด็กได้หรอก” เชรียกริมฝีปากเปิดยิ้มเพียงเล็กน้อย หิ้วของที่วางไว้ชั่วคราวขึ้นถือและเดินนำออกไป ไม่สนใจสายตาที่ไล่มองตามหลัง ชายหนุ่มเฝ้าสังเกตอีกฝ่ายตลอดตั้งแต่เข้ามาในสวนนี่ หญิงสาวดูผ่อนคลายมากกว่าอยู่ในบ้าน สีหน้าอ่อนโยนยามคุยกับเพื่อนใหม่ตัวน้อย ดึงดูดให้ชายหนุ่มมองไม่วางตา เขานึกสงสัยว่าเหตุใดเชรีถึงทนอยู่คนเดียวได้ ทั้งที่หากเป็นคนทั่วไปคงจะเป็นบ้าหรือประสาทไปแล้ว และยามเมื่อได้เห็นดวงตาสีดำอมทุกข์คู่นั้น ตอนหญิงสาวเผลอทอดมองไปไกลยามเผลอตัว ก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มอยากค้นหาตัวตนที่แท้จริงของเชรี ดัลเซล ลีโอเนีย บางทีแล้ว เชรีคงอยากให้ใครสักคน ดึงเธอออกมาจากโลกที่แสนมืดมนของตัวเอง จากคุณ : Archer - [ 24 เม.ย. 48 18:47:46 A:61.91.102.167 X: ]