ความคิดเห็นที่ 1 หญิงสาวว่ายน้ำไปใกล้กอบัวที่สวย  ดอกไม้ที่สวยจะเก็บไปไหว้พระ  ส่วนที่ไม่สวยจะเอาไปทำอาหาร  เมื่อเก็บพอแล้วก็กะว่าจะขึ้นจากน้ำ  เสียงทักของคนอยู่บนตลิ่งทำให้สาวน้อยถึงกับสะดุ้ง  “ตาเถรแอบดูชี !!!” “เจ้าข้าเอ้ย  มีคนมาขโมยดอกบัว”  หญิงสาวจ้องหน้าตัวต้นเสียง  “ดอกบัวของสาธารณะย่ะ”  หญิงสาวแลบลิ้นหลอก “ใครบอกของสาธารณะ  นั่นน่ะอยู่ในเขตบ้านพี่  ก็ต้องเป็นของพี่สิ”  เขาตอบกลับอย่างไม่ลดละ  เรื่องต่อปากต่อคำไม่ยอมกันล่ะ “ขี้ตู่  ดอกบัวมันอยู่ในแม่น้ำ  แม่น้ำเป็นของส่วนรวม  พี่อ้อจะมาเหมาเป็นของตัวได้ไง”  เธอว่ายกลับเข้าฝั่ง “อย่างน้อยก็ว่ายเข้ามาในเขตบ้านพี่ล่ะน่า  จ่ายค่าผ่านทางมาซะดีๆ”  เขาเดินตามหญิงสาวจนเขาเขตบ้านของอีกฝ่าย  บ้านตามชนบทมักจะไม่มีรั้วกั้นหากเพียงแต่ปลูกต้นไม้บ่งบอกอนาเขตเท่านั้นว่าดินผืนนี้เป็นของใคร “ไม่งั้นไม่ให้ขึ้นจากน้ำนะ”  เขาขู่เตรียมท่าเอาจริง  จนหญิงสาวคันปากยิบๆ  อยากจะบอกเหลือเกิน  ‘ ตอนนี้ตัวก็เข้ามาในเขตบ้านน้องเกตุแล้วเหมือนกัน  จ่ายค่าผ่านทางมะซะดีๆ ‘  หากรู้ว่าถ้าต่อปากต่อคำกับบุรุษตรงหน้าก็จะยิ่งเสียเวลา  เลยพูดตัดบท “พี่อ้อ  ถามจริงเถอะว่างนักหรอ  ถ้าว่างนักกลับไปไถนา ไป๊ !  น้องเกตุจะรีบเอาดอกบัวไปให้ยาย  เดี๋ยวไม่ทันพระฉันเพล” “โอ้ย  น้องเกตุใจร้ายว่าพี่เป็นควาย”  เขาอวดครวญ  เธอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้  “ไม่ได้ว่านะ  อยากรับเองช่วยไม่ได้” “ว่าแต่วันนี้แกงอะไรหรือ”  เขาเปลี่ยนเรื่องคุยดื้อๆ  “วันนี้ยายจะแกงลูกบัวไปวัด” “ว้า  ของยายน่ะ พี่อ้อไม่อยากรู้สักหน่อย  พี่อยากรู้กับข้าวฝีมือน้องเกตุต่างหาก  เมื่อวานจับปลาช่อนได้ตั้งหลายตัวไม่ใช่หรือ  เราช่วยจับแทบตาย  ไม่ได้ค่าจ้างซักตัว”  เขาแบมือทวงบุญคุณ “ยี้  เห็นแก่กิน  บอกให้เอาบุญก็ได้  วันนี้น้องเกตุทำห่อหมกปลาช่อนกับข้าวหมกไก่  แต่ตอนนี้น้องเกตุไม่มีเวลาคุยกับพี่อ้อนะ  ขอเอาดอกบัวไปให้ยายก่อนสายมากแล้ว   เอาไว้บ่ายๆ พี่อ้อค่อยรอชิมข้าวหมกไก่ฝีมือน้องเกตุนะ”  หญิงสาวขึ้นจากน้ำ  เอาดอกบัวและสายบัวมากอดไว้หวังจะช่วยพรางสัดส่วนของตัวได้  เพราะความรีบเมื่อครู่เธอจึงหยิบเสื้อขาวที่ใส่นอนเมื่อคืนมาสวม  ซึ่งตอนนี้มันก็บางจนมองทะลุไปถึงข้างใน   ใครจะไปรู้ สายขนาดนี้แล้วตาเถรยังไม่ออกไปทำนาอีก “อ้าว แค่บอกเอาบุญรึ  นึกว่าจะชวนทานด้วยซะอีก แล้วห่อหมกปลาช่อนล่ะ” เขาทวงปลาช่อนที่ไปจับมาด้วยกัน  “นั่นน่ะ  น้องเกตุจะทำเป็นอาหารมื้อเย็น เจ้าค่ะ  แล้วจะเอาไปให้นะเจ้าคะพ่อคนเห็นแก่กิน”  หญิงสาวประชดแล้วเผ่นจากท่าน้ำตรงไปยังบ้านทันที  เพราะถ้าชักช้าอาจจะถูกจับโยนลงน้ำอีกหน  ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนยิ้มเพียงลำพัง ‘ ปล่อยไปก่อน  เดี๋ยวเขาจะหาว่ารังแกเด็ก  ก็เด็กตรงหน้ามันน่ารังแกเหลือเกิน ‘ “วู้ มีใครอยู่ไหม”  ชายหนุ่มป้องปากตะโกน  เมื่อถึงเวลานัดตอนบ่าย  หญิงสาวถึงกับแยกเขี้ยว  “มาแล้วยาย  ตัวตะกละประจำตำบล” “ดู๊ดู  ยัยเกตุไปว่าพี่เขา  ก็เราไม่ใช่เรอะที่ชวนเขามา”  ผู้เป็นยายถามกลับ  มือยังคงจับจีบหมากให้พอคำ  ถึงฟันจะเกือบหมดปากแต่หมากก็ยังเลิกไม่ได้เสียที “ก็แหม เกตุก็ชวนไปอย่างนั้นล่ะค่ะยาย  หลังเที่ยงไปแล้วใครเขาจะแขวนท้องรอ  ไม่นึกว่าจะมาจริงๆ  แน่ะตะโกนอยู่ได้ไม่ได้อยู่ในป่าสักหน่อย”  หญิงสาวบ่นอุบเมื่อเขายังกู่ร้องเรียกตลอดเวลา  แต่ก็รีบออกไปรับหน้า “ได้ยินแล้วพ่อคนเห็นแก่กิน”  เมื่อหลานสาวลุกไป  ยายและตาต่างพยักเพยิดให้แก่กัน  คู่นี้คงไม่แคล้ว  สองผู้เฒ่ายิ้มในใจ “ตะโกนอยู่ได้  บ่ายๆ แบบนี้คนแก่จะเอนหลังบ้าง  เลยไม่ต้องนอนกันพอดี”  หญิงสาวชะโงกออกมานอกชาน  เห็นชายหนุ่มอยู่ในชุดที่บอกให้รู้ว่าเพิ่งกลับจากนา  เท้าก็ยังไม่ได้ล้าง  เธอถึงกับอุทานด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะแขวนท้องรอเธอจริงๆ “ตายแล้ว  พี่อ้อ ” “ยัง  พี่อ้อยังไม่ตาย  แต่ก็เกือบตายเหมือนกัน  หิวจนไส้จะขาดแล้ว  รอข้าวหมกไก่ตั้งแต่เที่ยงจนบ่ายสองยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย  ไอ้เราก็รอเมื่อไรจะไปส่งให้สักที  ทนไม่ไหวเลยต้องมาตามไก่เอง” “ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะเอาไปส่งให้นี่นา”  หญิงสาวแก้ตัว  “พี่อ้อไปรอที่ใต้ต้นชมพู่นะ  เดี๋ยวน้องเกตุจะยกไปให้ทั้งหม้อเลย”  เธอผลุบหายเข้าไปในบ้าน  ตรงไปครัวที่อยู่ด้านหลัง ไม่ช้าข้าวหมกไก่  อันประกอบด้วยไก่ที่หมกพร้อมข้าวจนเหลืออ๋อยมีเม็ดบัวสีเดียวกับข้าวกระจายทั่วหม้อ  ไก่ทอดที่แยกออกมาต่างหากวางอยู่ข้างๆ กระเทียมเจียวเหลืองกรอบ  น้ำจิ้มและแตงหันเป็นแว่นๆ  ก็มาวางอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม  เขาถึงกับกลืนน้ำลายแค่กลิ่นยังหอมขนาดนี้  รสชาติจะขนาดไหนนะ “ไม่เสียแรงที่อดข้าวรอ”  เขาพึมพัมกับตัวเอง (ต่อ...ข้างล่าง) จากคุณ : yodaoi - [ 24 เม.ย. 48 20:25:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ตัวจะเป็นกระเพาะน่ะสิ  มาอดข้าวแบบนี้”  หญิงสาวคดข้าวพลาง บ่นพลาง  เธอเลือกน่องชิ้นใหญ่ให้เขา  “ไม่พอเติมได้นะพี่อ้อ” “พี่ขอทั้งหม้อเลย”  เขาบอกพลางทานข้าวซึ่งบอกให้คนตรงหน้ารู้ว่าหิวจริงๆ  หญิงสาวรู้สึกผิดเล็กๆ ที่ไม่ได้ไปส่งข้าวให้เขา  ทำให้เขาต้องแขวนท้องรอ  หากแต่ยังอดแหย่ไม่ได้ “ชูชก  กินเข้าไปหมดนี้ท้องแตกตายพอดี” “ไม่รู้ล่ะ  เมื่อกี้ใครล่ะพูดเองว่าจะยกให้ทั้งหม้อ  พูดแล้วคืนคำสามวันจู๊ดๆ” “เอ๊ะ  กินของเขาแล้วยังมาแช่งเขาอีก”  หญิงสาวหน้างอ  เธอลุกจะหนีแต่เขาไวกว่าที่ฉวยข้อมือเล็กนั้นไว้ได้ “พี่อ้อปล่อยนะ  เดี๋ยวตากับยายมาเห็น”  หญิงสาวพยายามแกะมือที่แข็งราวกับคีม  หน้าแดงระเรื่อมาทันที  “อ้าวไหนบอกว่ายายกับตาเอนหลังแล้วไง  ไม่มีใครเห็นหรอก”   “ไม่เห็นก็ไม่ได้  มันไม่งาม  เราไม่ใช่เด็กๆ กันแล้วนะพี่อ้อ”  หญิงสาวเตือนสติเขาด้วยซุ่มเสียงจริงจัง  เขาอยากจะบอกกับเธอเหลือเกิน  เป็นไปได้เขาอยากจะให้น้องเกตุเป็นเด็กไปตลอด  นับวันเธอยิ่งโตก็ยิ่งสวย  หนุ่มๆ แถวตลาดมองตาค้างทุกทีเวลาเธอไปจ่ายตลาด  เขาไม่ชอบ เขาหวง   “แต่ช้าแต่  อย่างอนนะ  พี่อ้อแค่หยอกเล่น”  สุดท้ายเขาก็อ่อนให้เธออยู่ดี  “ปีนี้น้องเกตุจะจบมอหกแล้วใช่ไหม  คิดหรือยังว่าจะเรียนอะไรต่อ”  เขาชวนหญิงสาวคุย  อยากให้เธอนั่งอยู่ตรงหน้าแม้เพียงสักครู่ก็ยังดี “น้องเกตุจะเข้าไปเรียนรามที่กรุงเทพน่ะ  เกตุรู้ตัวดีว่าเรียนไม่เก่ง  ไม่อยากสอบเอ็นทรานซ์ให้ตาต้องเสียเงินเปล่าๆ  เพราะรู้ตัวว่ายังไงก็สอบไม่ติดแน่นอน”  หญิงสาวหน้าเศร้าจนชายหนุ่มกลืนข้าวไม่ลง “ไม่เอาน่าน้องเกตุ  เรียนรามใช่ว่าจะด้อยกว่าที่อื่นนี่นา  ว่าแต่เลือกหรือยังว่าจะเรียนอะไร” “น้องเกตุอยากเรียนนิติศาสตร์ค่ะ”  หญิงสาวเคยบอกเขาเหมือนกันว่าอยากเป็นทนายความคอยว่าความให้คนจนที่โดนรังแก  เพราะคนจนน่าสงสารไม่มีเงินจะจ้างทนาย  บางคนไม่รู้แม้กระทั่งสิทธิ์และกฏหมาย  จึงถูกเอาเปรียบได้ง่ายจากพวกขี้โกง “พี่ไม่อยากให้น้องเกตุไปเลย  กรุงเทพอันตราย  มีแต่พวกเหลี่ยมจัด  เราคนบ้านนอกจะตามเขาทันหรือ”  เขากังวล  “ดีไม่ดีโดนเขาหลอก   เขาว่าคนกรุงเทพฯ ขี้จุ๊เบเบ๊” “อย่ากลัวเกินเหตุน่าพี่อ้อ  อีกตั้งห้าเดือนเชียวนะกว่าเกตุจะจบ”  หญิงสาวยิ้มให้คนตรงหน้า  รอยยิ้มนี้เขาอยากจะเก็บไว้ดูคนเดียวตลอดไป  หากแต่การทำเช่นนั้นเหมือนกับการเห็นแก่ตัว  น้องเกตุควรมีอนาคตที่สดใสไม่ใช่มาจมอยู่กับท้องไร่ท้องนาเหมือนเขา เจ็ดเดือนผ่านไปเหมือนแค่เพียงหลับตา  หญิงสาวจบการศึกษาชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายเรียบร้อยแล้ว  ระหว่างนี้เพียงแต่รอให้มหาลัยเปิดในอีกไม่กี่วันข้างหน้า  หญิงสาวจัดของใส่กระเป๋า  เตรียมไปอยู่หอพักสตรีกับเพื่อนสนิท  ที่เดินทางล่วงหน้าไปเรียบร้อยแล้ว  คิดแล้วก็อดใจหายไม่ได้ ท้องไร่ท้องนาที่เคยอยู่มาตลอด 17 ปี  นานๆคงจะได้กลับมาเห็น  ดวงดาวที่กรุงเทพฯ จะมองเห็นเหมือนที่บ้านเราไหมนะ “เกตุเอ้ยเกตุ  พี่อ้อมาหา  ลงมาลาพี่เขาหน่อยเถอะ”  ตาเรียกหญิงสาว  สองผู้เฒ่าเองก็ใจหายไม่น้อยที่หลานของตนจะจากไปไม่ได้อยู่เห็นหน้าเช่นทุกวัน  แต่จะทำอ่อนแอต่อหน้าหลานไม่ได้  หลานกำลังจะไปหาความรู้ใส่ตัว  หากวันใดวันหนึ่งที่สองตายายจากไป  หลานตัวคนเดียวจะไม่ลำบาก “แม่ให้มาเรียกไปที่บ้านน่ะ”  ชายหนุ่มบอกเมื่อเห็นตัวหญิงสาว  “ผมขอยืมตัวน้องเกตุสักครู่นะครับ” “ไปเถอะ  อย่ากลับดึกนักนะ  ยัยเกตุยังเก็บของไม่เสร็จ”  หญิงชราอนุญาต  ทั้งคู่จึงลงจากบ้านไปอย่างเงียบ  ต่างคนต่างอยู่ในสภาพหดหู่  การจากกันในรอบสิบเจ็ดปี  ครั้งนี้เป็นการจากที่นานที่สุด  เขาจะทนไม่ให้คิดถึงได้อย่างไรไหว ชายหนุ่มหยุดชะงักเมื่อเข้าเขตบ้าน  เขาหันมามองหญิงสาวตรงหน้าเหมือนกับจะจำใบหน้านั้นไว้  อย่าจะยื้อ  อยากจะรั้ง  แต่ก็ทำไม่ได้ แต่ถ้าไม่บอกบางสิ่งกับเธอไป  เขาก็อยู่ไม่ได้เช่นกัน “น้องเกตุรู้ไหม ” “ไม่รู้”  หญิงสาวดักคอ  ทำเอาเขาหมั่นเขี้ยวแม่สาวตรงหน้านัก  อยากจะฟาดก้นก่อนจากเป็นการส่งลานัก “อย่าพึ่งขัดสิ  ไม่งั้นน้องเกตุก็ไม่รู้จริงๆ นั่นแหล่ะว่าพี่อ้อคิดยังไงกับน้องเกตุ” “ดีใจจนเนื้อเต้นล่ะสิ  ไม่มีตัวยุ่งมากวนแล้วนี่นา”  หญิงสาวขัดคออีกครั้ง “ใช่ เอ้ย ไม่ใช่  พี่จะบอกว่า  ‘ พี่รักน้องเกตุ ‘  ถ้าพี่ไม่ได้บอกพี่คงอกแตกตายแน่ๆ”  เออ บทจะพูดมันก็หลุดออกมาโดยไม่รู้ตัว  ทั้งๆ ที่เขาตั้งใจจะบอกรักให้ดีกว่า  แต่คนตรงหน้าเขาน่ะสินิ่งไปเหมือนถูกสาป  เล่นเขาใจคอไม่ดีเลย  ตกลง หรือ ไม่ (ต่อ...ข้างล่าง) จากคุณ : yodaoi - [ 24 เม.ย. 48 20:26:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้ยินคำตอบ  นอกจากปากที่กว้างขึ้นด้วยอาการเหว๋อ  จนเขาอดขำไม่ได้  “อ้าว แมลงวันบินเข้าปากแล้ว”  หญิงสาวถึงรู้ตัวรีบหุบปากลง  ใบหน้าแดงซ่านนั้นน่ามองนัก  เขามองจนเพลิน “มองอะไร”  หญิงสาวแก้เขิน  “มองคนที่รักน่ะสิ”  แววตาหวานเชื่อมนั้นทำเอา  สาวน้อยเขินจัดจนต้องหลบหน้าทำท่าจะเดินกลับ  หากแต่มือใหญ่นั้นฉุดไว้ “บอกให้พี่ชื่นใจสักนิดได้ไหม  ว่าเกตุรู้สึกอย่างไร”  เขารอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ  หญิงสาวทำท่านึก  “อืม ” “ไม่บอก”  แววตาเจ้าเลห์ฉายชัดในใบหน้าสวย  “ยังไม่บอกตอนนี้หรอก  เอาไว้น้องเกตุจะบอกอีกสี่ปีข้างหน้านะ”  หญิงสาวแกล้งถ่วงเวลา  ทำไมเธอจะไม่รู้ การกระทำของเขาบอกได้ดีกว่าคำพูดเสียอีก “ไม่  พี่ให้เทอมหน้าเทอมเดียว  กลับมาบ้านคราวหน้า  น้องเกตุมาบอกคำตอบให้พี่รู้นะ”  เขาต่อรอง  สีปีทนไม่ไหวหรอก  ขอแค่คำตอบชื่นใจเป็นยาหล่อเลี้ยงระหว่างรอแม่จอมยุ่งแค่นี้ก็พอ   แต่ถึงเธอจะไม่บอก  ตอนนี้เขาก็พอทราบคำตอบแล้วล่ะ  ถ้าไม่ชอบหญิงสาวก็คงจะบอกให้เขารู้ตัวและทำใจแล้ว  แต่เธอแกล้งให้เขารอ  เขาทราบ เธอเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเขา  เพียงแต่อยากได้คำยืนยันจากปากเท่านั้นเอง “สัญญานะน้องเกตุ  ไปเรียนกรุงเทพ  อย่าไปหลงลมปากของหนุ่มบางกอก”  เขาขอสัญญา “สัญญาจ๊ะ  น้องเกตุจะไม่หลงคารมพวกหนุ่มๆ บางกอกเด็ดขาด  แต่ถ้าเป็นหนุ่มกรุงเทพล่ะก็ไม่แน่”  ท้ายประโยคลอยออกมาจากปากจิ้มลิ้ม  ซึ่งเจ้าตัวทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ได้แนบเนียนนัก “ไม่ได้  หนุ่มที่ไหนก็ห้ามหลงลมทั้งนั้น”  ใบหน้าชายหนุ่มเครียด  ก่อนจะผ่อนคลายลงเพราะรู้ว่าตัวการต้องการจะแหย่เขาเล่น  แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้เสียที  “โถ่  !  น้องเกตุพูดแบบนี้พี่ไม่อยากให้น้องเกตุไปเรียนต่อเลยนะ   เอางี้  เราแต่งงานกันก่อนดีไหม  พี่จะได้ไปดูแลน้องเกตุด้วย” “อ๊ะๆๆ  อย่าเชียวนะพี่อ้อถ้าพี่อ้อไปแล้วป้าเอ๋จะอยู่กับใคร  น้องเกตุไม่ยอมจริงๆ ด้วย  ไม่เชื่อใจกันก็ไม่ต้องมาคบกันเลย”  คนเริ่มก่อนเริ่มงอน “ก็น้องเกตุพูดแบบนี้  พี่ทั้งห่วงและหวงนะรู้ไหม”  เขาทำตาละห้อยเรียกคะแนนสงสาร  หญิงสาวมองหน้าคนตรงหน้า  ใจจริงเธอก็ไม่ใช่อยากจากเขาไป  แต่เพื่ออนาคตเธอจำต้องจาก “เอางี้  น้องเกตุสัญญาว่าทันทีที่ปิดเทอมจะกลับมาหาพี่อ้อนะ  พี่อ้อรอน้องเกตุอยู่ที่นี่นะ  4 ปีไม่นานหรอก”  น้องเกตุของพี่อ้อทำท่าชูสามนิ้วแบบเนตรนารี “ก็ได้  พี่สัญญาว่าจะรอน้องเกตุคนเดียว  ไม่ว่าอีกกี่ปีพี่ก็จะรอ  ไหนๆ ก็หลวมตัวรอมาเกือบยี่สิบปีแล้วนี่”  เขาบ่นอุบอิบกับตัวเอง  เพราะตาแป๋วตรงหน้าไม่ใช่หรอที่ทำให้เขาไปไหนไม่รอด  ขนาดไปบวชก็ยังตัดไม่ขาด  ดีใจทุกครั้งที่เด็กหญิงตัวน้อยหิ้วปิ่นโตมากับยายและแม่ของเขา “น่าร๊ากกกกกกกก”  หญิงสาวหยิกหมับเข้าที่แก้มทั้งสองข้างของชายหนุ่ม  ‘ ไม่ว่าจะนานเท่าไร  น้องเกตุก็จะมีเพียงพี่อ้อคนเดียวเช่นกันค่ะ ’ “โห รังแกกันนี่  อย่างนี้ต้องเอาคืน”  สายตากรุ้มกริ่มนั้นทำเอาใจหญิงสาวเต้นแรง  เอาคืนของพี่อ้อไม่ใช่หยิกที่แก้มหากแต่เป็นจุมพิตข้างแก้มนวลทั้งสอง  แขนทั้งสองกอดร่างบางไม่ให้หนีไปได้ “พี่อ้อ  อย่ารังแกกันสิ  ไม่งั้น น้องเกตุจะฟ้องป้าเอ๋”  หญิงสาวกลัวใจตัวเองจะไม่หยุดอยู่แค่นั้น  ความรักเป็นสิ่งดีแต่ควรรู้อะไรควรทำหรือไม่ควรทำ “ดี  ขี้ม้าสามศอกไปฟ้องเลย  รับรองไม่ได้ไปเรียนแถมถูกจับแต่งงานกับพี่  ดีเสียอีก ”  ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาว  “น้องเกตุ จำไว้นะ  ที่นี่จะมีชายหนุ่มคนหนึ่งชะเง้อรอการกลับมาของน้องเกตุเสมอ  หากแต่วันใดน้องเกตุเปลี่ยนใจ ”  เขาละประโยคไว้ ไม่อยากให้มีวันนั้น  แต่อนาคตไม่เคยแน่นอน  นิ้วบางปิดบากเขา “ขอให้พี่อ้อเชื่อเช่นกัน  ไม่ว่าตัวน้องเกตุจะอยู่ไหน ไกลเท่าใด  น้องเกตุจะกลับมาหาพี่อ้อเพียงคนเดียว”  หญิงสาวซบลงบนบ่าหนาเต็มไปด้วยมัดกล้าม  อกอบอุ่นต่อไปจะไม่ได้ซบอีกหลายเดือน  น้ำตาไหลลงมาเงียบๆ  มันมีทั้งความเศร้าและดีใจปนกัน  แม้กระทั่งเจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงหลั่งน้ำตา “อย่าร้อง  คนดีอย่าร้อง  ถ้าร้องพี่ไม่รักนะ”  คำขู่นั้นติดปากมาตั้งแต่สมัยเด็กมากกว่าถือเป็นจริงเป็นจัง  หญิงสาวเองก็รู้  มือหนาเช็ดน้ำตาคนตรงหน้าแผ่วเบาเต็มไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยน   เขาจูงน้องน้อยเมื่อวันวานและเป็นหญิงสาวที่เขารักวันนี้เข้าไปในบ้าน  อย่างน้อยเขาจะบอกแม่ให้แม่รับรู้ความรักของเขาที่มีต่อน้องเกตุ (ต่อ...ข้างล่าง) จากคุณ : yodaoi - [ 24 เม.ย. 48 20:27:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “น้องเกตุกลับมาเมื่อไร  ทำไมไม่ไปหาพี่ล่ะ”  ชายหนุ่มถามหญิงสาวทันทีที่เจอหน้า  เขาเพิ่งทราบว่าคนที่เขารักและรอกลับมาแล้ว  เขาวิ่งมาหาเธอด้วยใจที่คิดถึง  อยากเห็นหน้า  อยากพูดคุย  อยากกอดประคองน้องเกตุไว้ในอ้อมกอด “ใครบอกน้องเกตุไม่ไปหา  เมื่อวานพอมาถึงน้องเกตุไปหาที่บ้านแล้วนะ  แต่พี่อ้อไม่อยู่เองต่างหาก  ป้าเอ๋บอกว่าพี่อ้อเขาเมืองไปจีบสาวๆ”  ปลายน้ำเสียงติดงอน  ปนใส่ความเขาในตอนท้าย  ก็ใครเล่าบอกว่าจะรอน้องเกตุเสมอ  แต่เมื่อวานพอเธอไปหาที่บ้านกลับไม่เจอตัว  แถมป้าเอ๋ก็ทำท่าอึกอักไม่อยากบอก สงสัยเขาจะไปติดสาวคนอื่น หญิงสาวจ้องหน้าพี่อ้อ  ใบหน้าเขาซีดลงอย่างมีพิรุธในใจ  ชายหนุ่มเงียบแถมหลบตาเธอ  ‘ หรือว่าจะจริง เขามีคนใหม่แล้วจริงๆ  เขาลืมสัญญาของเราแล้วจริงๆ ’  ดวงตาคู่สวยนั้นอ่อนแสงลงอย่างเห็นได้ชัดจนเขาสะท้อนใจ  จะบอกได้อย่างไร  เขาทำร้ายคนตรงหน้าไม่ลง “น้องเกตุ  ในใจของพี่มีน้องเกตุคนเดียว  ไม่มีใครมาแทนที่ได้ตลอดไปและตลอดกาล”  บุรุษตรงหน้ากุมมือเธอไว้  หากแต่หญิงสาวกลับรู้สึกแปลก  มือนั้นมันเย็นไม่รู้สึกถึงกระแสความอบอุ่น  ทำไม อะไรที่ทำให้พี่อ้อเปลี่ยนไปเพียงเวลาไม่ถึงปี รอยยิ้มนั้นดูแห้งแล้ง  ดวงตาคู่นั้นแห้งแล้งและมีแววแห่งความเสียใจ  ‘ ทำไมต้องเสียใจ ’  หญิงสาวได้แต่เก็บความสงสัยไว้เพียงลำพัง หากคำตอบแห่งความสงสัยนั้นก็ถูกเฉลยในสัปดาห์ต่อมา  เธอสังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงของชายหนุ่มอย่างเงียบๆ  ถึงเขาจะยิ้ม จะพูดคุย จะมาหาเธอทุกวัน  แต่สายตานั้นเหม่อลอยออกไป ไม่ใช่แค่สายตาที่เหม่อ  ใจของเขาก็เหมือนจะลอยหายไปด้วย  มือที่กุมบางครั้งเขาก็ดึงมือออกอย่างช้าๆ  ไม่มีความอบอุ่นที่เธอเคยพบ  ไม่น่าเชื่อเวลาเพียงไม่นานทำให้เขาเปลี่ยนไปมากถึงขนาดนี้ เขาเปลี่ยนไปแล้ว  มีแต่ความชาเฉยที่ให้กับเธอ  มีแต่ความเงียบที่รายล้อมอยู่รอบกาย   เขาคงมีคนใหม่ เขากำลังคิดถึงใคร ผู้หญิงคนนั้นเป็นแบบไหน ทำไมเวลาไม่นานเขาถึงเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้  หลายร้อยคำถามวนอยู่ภายในใจ เมื่อสุดจะทน เป็นไงเป็นกัน  เธอต้องรู้ให้ได้อะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยนไป แล้ววันนี้เธอก็ทราบคำตอบ  ข้างกายเขามีผู้หญิงคนใหม่ที่ไม่ใช่เธอ  เขาและเธอคนนั้นหัวเราะ  เธอคนนั้นชี้อะไรบางอย่างให้เขาดู  ก่อนจะลากเขาเข้าไปดูใกล้ๆ  เขาเดินตามเธอคนนั้นเหมือนที่ครั้งหนึ่งที่เขาเดินตามน้องเกตุ นี่สินะสาเหตุแห่งความเปลี่ยนแปลง ก็น่าอยู่ หญิงสาวตรงหน้าทั้งขาว ทั้งสวย  ทั้งน่ารัก  ทั้งยิ้มเก่ง  หลายอย่างที่เธอคนนั้นมี แต่น้องเกตุคนนี้ไม่มี   หัวใจสุดจะทนทาน  ‘ อยากรู้นักเขาจะทำอย่างไรถ้าเห็นหน้าเรา ‘ เท้าไวกว่าความคิด  หญิงสาวก้าวไปหาเขาอย่างช้าๆ มั่นคง  แต่เจ้าตัวนั้นตัวชาจนไม่รู้เจ็บรู้ปวดอะไรอีกแล้ว  พี่อ้อลืมสัญญาแล้วหรือ ? “สวัสดีค่ะพี่อ้อ  มาซื้อของเหมือนกันหรือคะ”  หญิงสาวยิ้มหวานเต็มที่  พี่อ้อหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด  “แฟนใหม่หรือคะ  สวยจัง  จะไม่แน่นำให้รูจักกันหน่อยหรือคะ”  หากดวงตาพูดได้คงตัดพ้อเขาไม่น้อย “คือ คุณทิพย์  เขาเป็นพยาบาลน่ะจ๊ะ  พี่จะไปเยี่ยมไข้เพื่อน  เลยชวนคุณทิพย์ให้ออกมาช่วยซื้อของ”  เขาอธิบายตะกุกตะกัก “อ้อ พึ่งรู้  คนป่วยประเทศไหนคะทานเหล้าได้ด้วย”  หญิงสาวมองไปที่มือของชายหนุ่ม  เหล้าฝรั่งยี่ห้องดังอยู่ในถุงของร้านสะดวกซื้อ รอยยิ้มเยาะฉายแววมาบนใบหน้า   “เห็นน้องเกตุโง่นักหรือคะ  แค่บอกว่าจะซื้อไปเลี้ยงฉลองความรักของทั้งสองฝ่าย  แค่นี้ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” เขาเข้าใจทันทีว่าหญิงสาวเข้าใจว่าอย่างไร  ใจหนึ่งอยากจะบอกว่าความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น  หากแต่อีกใจหนึ่งบอกว่า  รับสมอ้างเถอะ เป็นการดีที่จะบอกเลิกแบบนี้  ดีกว่าจะให้เธอรู้ความจริง “ถ้าน้องเกตุไม่เชื่อที่พี่พูด  ก็ตามใจนะ  พี่ไม่อยากพูดกับเด็กดื้อฟังไม่รู้เรื่อง”  เขากัดปากตัวเอง  พยายามพูดให้เธอเจ็บ  เธอจะได้จากเขาไปโดยง่าย “พอเถอะค่ะ  อย่าแสดงละครหลอกกันอีกเลย  น้องเกตุเชื่อหลักฐานมากกว่าคำพูดค่ะ  แค่เพียงบอกว่าไม่รักน้องเกตุแล้วเท่านั้นก็พอ  เท่านั้นจริงๆ”  หญิงสาวพยายามอย่างสุดฤทธิ์ที่จะไม่ยอมแสดงความอ่อนแอออกมาตรงหน้า  ‘ ถึงไม่มีพี่อ้อ  น้องเกตุก็ยังคงอยู่ได้และจะอยู่ให้ดู ’ “นิสัยทนาย  ชอบซักชอบถาม  น่ารำคาญจริงๆ”  ประโยคนี้กว่าจะหลุดออกมาจากปากเขาได้ก็ช่างแสนยากเย็นเหลือเกิน  คนรักกันเขาทำได้อย่างไรนะเวลาด่าว่ากัน แค่เขาพูดแค่นี้เขายังปวดใจแทนน้องเกตุ  เขาหวังจะให้น้องเกตุด่าเขากลับมาเพื่อที่จะได้บรรเทาความรู้สึกผิดในใจ  แต่ทว่าสิ่งที่เขาได้ยินคือสิ่งที่ตรงข้าม “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ  น้องเกตุจะไม่วุ่นวายกับพี่อ้ออีก ขอให้พี่อ้อมีความสุขนะคะ”  พี่จะมีความสุขได้อย่างไร  เพราะความสุขของพี่ขึ้นอยู่กับน้องเกตุเพียงคนเดียว  ชายหนุ่มได้แต่บอกหญิงสาวเงียบๆ ในใจ   ‘ จบแบบนี้บางทีก็ดีเหมือนกัน  เธอจะได้ไม่ต้องมาทรมานกับเรา  สักวันเธอคงลืมเราและมีคนดีๆ อยู่เคียงข้างบั้นปลายชีวิต ‘ (ต่อ...ข้างล่าง) จากคุณ : yodaoi - [ 24 เม.ย. 48 20:28:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หญิงสาวหันหลังจากไปอย่างเงียบๆ  ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนนิ่งราวกับถูกสาป  หญิงสาวที่มากับเขาด้วยกระตุกแขนเสื้อ  “ตามไปอธิบายเธอสิคะ  เหล้านั้นทิพย์จะซื้อไปให้เป็นของขวัญวันเกิดเจ้านายคุณพ่อ  คุณแค่ช่วยถือ สิคะ” “ไม่ครับ  ผมคิดว่านี้เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว  ผมปล่อยเธอไปแบบนี้ดีด้วยกันทั้งสองฝ่าย”  แววตาคู่นั้นทั้งเศร้าและอ้างว้าง   อีกคนก็เช่นกัน เมื่อกลับมาจากตลาดโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่ากลับมาได้อย่างไร  เพราะไม่มีใจกลับมาด้วย   เธอตรงไปเก็บเสื้อผ้า  “ไม่มีอีกแล้วพี่อ้อของน้องเกตุ  อย่าร้องน้องเกตุ  อย่าแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น  เขาจะหัวเราะเอาได้ว่าเราโง่”  มิน่า ท่าทีแปลกไป  ทีแท้เขาก็มีคนใหม่แล้วนี่เอง  มีคนใหม่ไม่ว่า  แต่ หลอกให้รักมันเกินทน เขาทำได้อย่างไร  ใจร้ายจริงๆ “เกตุ  จะเก็บเสื้อผ้าไปไหนล่ะหลาน  เพิ่งมาได้อาทิตย์เดียวเองนะ”  หญิงชราร้องถามเมื่อเห็นหลานกลับมาจากตลาดแล้วตรงเข้าห้อง แปลก “เกตุจะกลับหอค่ะยาย  เพื่อนโทรมาตามให้ไปทำรายงาน”  เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวปดผู้มีพระคุณ  แต่ไม่อยากให้ท่านทั้งสองต้องมารับรู้เรื่องราวที่ไม่สบายใจ “จะกลับมาอีกไหม”  ผู้เป็นยายรู้ดีว่านั่นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง  แต่ก็ไม่ซักถาม  หญิงสาวชะงัก “บางที  เกตุอาจจะกลับมาตอนงานแต่งพี่อ้อน่ะค่ะ”  เธอกลั้นก้อนสะอื้นนั้นไว้ในอก  จะให้ใครเห็นไม่ได้  แต่แววตาเศร้านั้นทำเอาผู้เป็นยายใจหาย  และพอทราบสาเหตุเลาๆ “เอาเถอะ  ถ้าสิ่งใดที่เจ้าทำแล้วสบายใจและไม่ผิดต่อใครก็ทำไปเถอะ”  หญิงชรากอดหลานสาวที่เลี้ยงไว้กับมือ “แล้วกลับมาหายายกับตาบ้างนะลูก  ยายกับตายังรักและรอเจ้าเสมอ”  คำพูดนั้นเหมือนบอกกรายๆ ใครไม่รักช่างปะไรเจ้ายังมีตากับยายทั้งคน แม่เกตุของยายก้มลงกราบที่ตัก  เธอเดินออกมาเหมือนหุ่นยนต์  รู้แต่ว่าต้องไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุด หัวใจมันแตกเสียจนไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไปแล้ว  เธอกราบลงไหล่ของชายชรา “เกตุไปก่อนนะจ๊ะตากับยาย  ดูแลรักษาสุขภาพด้วย  แล้วเกตุจะกลับมาค่ะ”  ไม่นาน ขอเวลาไปทำใจไม่นาน  แล้วเธอจะกลับมาเข้มแข็งเหมือนเดิม รถโดยสารกรุงเทพฯ – กำแพงเพชรออกจากท่าไปแล้ว  หากเธอมีตาทิพย์จะเห็นใครสักคนที่วิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบ  ทันทีที่ทราบข่าวว่าเธอไปแล้ว  เขาก็ทนไม่ได้  ชายหนุ่มได้แต่เจ็บใจตัวเอง อยากจะรั้ง  อยากจะยื้อให้เจ้าอยู่  แต่ก็รู้จะทำให้เจ้าเจ็บ เขารักเธอขนาดนั้น แต่เขาเป็นคนที่ทำร้ายหัวใจเขาได้ลงคอ  คนรักกันเขาไม่ทำร้ายกันไม่ใช่หรือ ? เขาย้อนถามตัวเอง  ชายหนุ่มมองรถโดยสารที่ออกจากท่า  ตาม หรือไม่  หากแต่เมื่อคิดถึงอนาคตในวันข้างหน้า  ถ้าเขาตามเธอกลับมา เธอจะต้องทุกข์มากกว่าสุข ปล่อยเธอไป ดีแล้ว  แต่ขอให้รู้ เขารักเธอคนเดียวตลอดไป  หัวใจเขาปวดร้าว  สิ่งที่ทำดีแล้วแน่หรือ เธอเจ็บ  เขาเจ็บกว่า  ดีแน่แล้วหรือ  ? เมื่อมาคิดทบทวนดูแล้ว  เขาไม่สามารถปล่อยเธอจากไปได้  ถึงเขารู้ตัวว่าทุกวันจะทำให้เขามีเวลาเหลือน้อยลงเรื่อยๆ  เขาก็ขอเป็นคนเห็นแก่ตัว  ตักตวงความสุขไว้ก่อนตาย  แค่ได้อยู่ในอ้อมกอดของคนที่รักในวาระสุดท้ายของชีวิตแค่นั้นก็พอใจแล้ว “อ้อ  ไปไหนน่ะลูก  ไม่ไปโรงพยาบาลหรือ”  ผู้เป็นแม่ตกใจเมื่อเห็นลูกชายจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า  ขึ้นรถโฟว์วิลไดรฟ์คันเก่ง “ผมไปรับลูกสะใภ้แม่ครับ”  เขาบอกแค่นั้น  ก่อนจะพุ่งรถออกไปหาจุดหมายที่ทิ้งใจไว้ที่นั่น กับคนๆ นั้นเพียงคนเดียว  ทิ้งให้ผู้เป็นแม่ยืนนิ่งงงงัน  ‘ ใครกัน ลูกสะใภ้ ’  ก่อนจะนึกออกว่าเป็นใคร  นางก็ไม่รอเวลาเช่นกัน  รีบเดินไปบ้านของสองผู้เฒ่าที่อยู่ติดกัน  การเจรจาครั้งนี้เพื่อบุตรชายคนเดียวจะได้สมหวังในรัก  ไม่ต้องทรมานใจอีกต่อไป “เกตุไม่อยู่ค่ะ  ออกค่ายอาสาที่พังงาโน่น”  เพื่อนที่เกตุพักอยู่ด้วยกันบอกเขา  ชายหนุ่มถึงกับคอตก “ติดต่อได้ไหม”  เขายังไม่ละความหวัง  “เกตุไม่ได้เอามือถือไปค่ะ  ส่วนเบอร์ศูนย์ประสานงานเกตุก็ไม่ได้จดไว้ให้  หนูเองก็ยังห่วงเกตุเหมือนกันค่ะ   แต่ไม่รู้จะติดต่อยังไง” หญิงสาวอึกอักอยากถามบางสิ่ง  “พี่คะ  เกตุเป็นอะไรไปคะ  กลับมาคราวนี้เหมือนคนอกหัก  ถามก็ไม่พูด  เหมือนไม่ได้เอาวิญญาณมาด้วยน่ะค่ะ” ชายหนุ่มอึ้ง  เขาจะบอกได้อย่างไร  ว่าเขานี้ล่ะ ตัวต้นเหตุ  “เอาเป็นว่าเกตุกลับมาเมื่อไหร  โทรบอกพี่ด้วยนะ”  เขายื่นนามบัตรให้  ก่อนเดินออกมาอย่างหมดแรง   พังงาไม่ใช่เล็กๆ แล้วเขาจะไปตามหาเธอได้ที่ไหน  เวลาเขาก็เหลือน้อยลงทุกทีแล้ว (ต่อ...ข้างล่าง) จากคุณ : yodaoi - [ 24 เม.ย. 48 20:29:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชายหนุ่มรอจนกระทั่งเปิดเรียน  เขาไปตามเกตุทั้งที่คณะและดักรอที่หอ  หากแต่ได้รับคำตอบกลับมาว่า  “เกตุขอดรอปเทอมหนึ่งค่ะพี่  เห็นบอกว่าจะอยู่ค่ายต่อ” แต่อย่างน้อยคราวนี้เขาก็รู้แล้วว่าเธออยู่ไหน  เขาจะไปหาเธอเอง ในที่สุดเขาก็หาค่ายที่น้องเกตุสังกัดจนเจอหลังจากที่หาอยู่เกือบสองวันเต็ม  เขาแจ้งให้เจ้าหน้าที่ศูนย์ทราบว่าเป็นญาติของคุณนรเกตุมาขอพบ  เพียงเท่านี้เจ้าหน้าที่ก็พาเขาไปหายังที่ที่เจ้าตัวอยู่ “น้องเกตุพักที่ห้องนี้ค่ะ  แต่ตอนนี้ไม่อยู่  เย็นๆ ก็คงกลับ  คุณเข้าไปรอในห้องก่อนก็ได้นะคะ  แต่ตอนกลางวันจะร้อนนิดหน่อยเพราะไม่มีแอร์” เขานั่งมองนาฬิกาสลับกับพระอาทิตย์  อยากให้มันลับลงทะเลเร็ว หากแต่เวลาก็ทำหน้าที่เที่ยงตรงเสมอ  ไม่เร็วขึ้น  ไม่ช้าลง   เมื่อถึงเวลาทั่วบริเวณก็กลายเป็นสีส้ม  อาทิตย์ค่อยๆ จมลงทะเลทีละน้อย เสียงคนหัวเราะแว่วมาตามสายลม  หนึ่งในในเขาจำได้ดี  เสียงน้องเกตุ “พี่ติไปทำแบบนั้น  เด็กๆ ไม่หัวเราะเยาะกลับมาก็ดีถมแล้วค่ะ”  ใครคือ ‘ติ’ เขาถามตัวเอง  หรือจะเป็นคนรักใหม่  ใจเขาดิ่งวูบลงสู่ก้นเหวแห่งน้ำแข็ง “ก็พี่อยากให้หัวเราะน่ะสิ  ถึงได้ทำ”  เสียงห้าวนั้นเป็นผู้ชายแน่  แต่ชายคนนั้นมีความสัมพันธ์อะไรกับน้องเกตุ  เขาต้องรู้ให้ได้  เขาหึง  เขาหวง  ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีสิทธ์อีกต่อไป “เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ ”  หญิงสาวหันไปลาเพื่อนร่วมงาน  ก่อนที่จะชะงักเมื่อเห็นใครเดินมาจากในบ้านพักของเธอ  ทำไมจะจำไม่ได้  ในเมื่อเธอเจอเขาทั้งยามหลับฝันและยามนึกถึง “ใครหรือน้องเกตุ”  ชิ ใครสั่งให้เรียกแบบนั้น  น้องเกตุ เขาเรียกได้คนเดียวเท่านั้น  ชายหนุ่มปั้นหน้าบึ้ง  แต่หญิงสาวไม่สนใจ  ทั้งๆ ที่แผลในใจเริ่มจะตกสะเก็ดแล้ว  หากแต่มันก็เจ็บขึ้นมาอีกเมื่อเห็นหน้าเขา “คนข้างบ้านน่ะค่ะ  ไม่มีอะไรหรอกค่ะ  สงสัยมาแจกการ์ดงานแต่ง”  เธอบอกพี่ติ  เขาพยักหน้าก่อนเดินจากไป  แต่ยังมองดูห่างๆ  เผื่อไม่ชอบมาพากล “มาแจกการ์ดงานแต่งหรือคะ  ไม่น่าลำบากฝากไว้กับยายก็ได้  ดิฉันโทรกลับบ้านทุกอาทิตย์”  หญิงสาวฝืนยิ้มเต็มที่  จะให้เขาเห็นเราอ่อนแอไม่ได้เด็ดขาด คำว่า  ‘ ดิฉัน ‘   บาดลึกในใจเขานัก  ไม่มีอีกแล้ว  น้องเกตุของพี่อ้อ  แววตานั้นส่องแสงตัดพ้อแต่หญิงสาวแกล้งทำเป็นไม่เห็น  รีบพูดจะได้รีบจาก เพื่อเจ็บจะได้น้อยที่สุด “เปล่า  พี่ไม่ได้มาแจกการ์ด  ถ้าแจกการ์ดงานแต่งก็เป็นได้งานเดียวคืองานของพี่อ้อกับน้องเกตุ”  เสียงหัวเราะเยาะเบาๆ ของหญิงสาวบาดลึกลงไปทั้งสองฝ่าย “พอเถอะค่ะ  อย่ามาเน่าให้เสียเวลาเลย  ครั้งหนึ่งดิฉันอาจจะเชื่อคำคุณ  แต่ขอโทษทีวันนี้ตาสว่างแล้ว” “ตาสว่างหรือมีรักใหม่กันแน่”  เขากัดฟันกรอด  “จะเพราะเหตุผลไหนก็ไม่เกี่ยวกับคุณค่ะ  เราเป็นแค่เพื่อนบ้านกันนะคะ  ขอร้องอย่าก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกันเลยค่ะ”  เธออธิบายเสียงเย็น “โถ่ น้องเกตุ  ฟังพี่อ้อหน่อยได้ไหม”  เข้าก้าวมาหาหญิงสาว  แต่เธอก็ถอยออกไปทีละก้าวเหมือนกัน  “อย่าเลยค่ะ  เสียเวลา  รีบพูดธุระของคุณมาดีกว่าค่ะ”  เธอหันไปมองพระอาทิตย์ที่เหลือเพียงน้อยนิด  พยายามบังคับไม่ให้นำตาไหลออกมา “เอาเถอะ  น้องเกตุจะโกรธจะเกลียดพี่อ้อสักแค่ไหนก็ตาม  พี่ขอยืนยันอีกครั้งมีเพียงน้องเกตุคนเดียวตลอดไปและตลอดกาล  ถ้าน้องเกตุไม่เชื่อพี่อ้อก็คงไม่ตามตอแยอีกแล้ว  พี่จะเก็บเวลาที่เหลือน้อยนิดของพี่คิดถึงน้องเกตุเงียบๆ คนเดียว”  เขาปลง  เมื่อคิดว่าคงไม่ได้เธอกลับคืนมาอีกแล้ว ก็ความผิดใครเล่าที่ผลักไสเธอไปจากอ้อมกอด  ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เขาต้องชดใช้กรรมนั่นแล้ว เวลาที่เหลือน้อยนิดของพี่ ทำให้หญิงสาวหันมามองหน้าคนตรงหน้า  “ทำไมคะ  พี่อ้อเป็นอะไร” เธอจะรู้หรือไม่คำเรียกพี่อ้อคำนั้นเหมือนน้ำทิพย์ชะโลมหัวใจเขายิ่งนัก “พี่เป็นมะเร็งในลำไส้ใหญ่ซีกซ้ายจ๊ะ  มันลามมากแล้วพี่เพิ่งจะรู้ตัว  หมอก็บอกศาลา  พี่ก็สู้แล้วนะทั้งผ่าตัด  ทั้งเคมีบำบัด ทั้งรังสีบำบัดแต่ก็ช่วยไม่ได้มาก  จนกระทั่งพี่ปรึกษากับคุณทิพย์ ก็พยาบาลที่น้องเกตุเห็นเขาเดินกับพี่ที่ตลาดวันนั้นไง  คุณทิพย์เขาแนะนำให้พี่ทำการบำบัดโดยการหันหน้าเข้าหาธรรมชาติหรือที่เขาเรียกว่าชีวจิต  วันนั้นเราไปตลาดเพื่อหาซื้อของ  คุณทิพย์เขาแนะนำพี่ว่าอย่างไหนทานได้  อย่างไหนควรงด ” “ทำไมพึ่งมาบอกน้องเกตุป่านนี้”  หญิงสาวตัดพ้อ  ดวงตาแดงก่ำ  ทันทีที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดที่ออกมาจากปากเขา “ก็เพราะพี่ไม่อยากให้น้องเกตุต้องมาเป็นทุกข์กับพี่  เพราะพี่รู้ดีว่าถ้าน้องเกตุอยู่กับพี่ย่อมทุกข์มากกว่าสุข  พี่คงเห็นแก่ตัวถ้ายึดน้องเกตุไว้ข้างกายจวบจนลมหายใจสุดท้าย  แต่พี่ก็ทนไม่ได้ที่จะอยู่โดยไม่มีน้องเกตุ  น้องเกตุจะว่าพี่เห็นแก่ตัวก็ยอม” “ไม่  น้องเกตุไม่ว่า  น้องเกตุไม่รู้  น้องเกตุขอโทษ”  ร่างบางเข้ามากอดเขาเป็นครั้งแรก  น้ำตาเปียกเสื้ออีกฝ่าย  เธอไม่รู้มาก่อน  ว่าเขาทุกข์ ทุกข์มากกว่าเธอมากมายนัก “อย่าร้อง  น้องเกตุคนดี อย่าร้องนะ  เดี๋ยวพี่ไม่รักนะ”  เขากอดตอบ  ทั้งที่ทำใจแล้วว่าจะไม่ได้เธอคืนมา  แต่ในที่สุดเธอก็กลับมาอยู่ในอ้อมกอดเขาอีกครั้ง  และครั้งนี้เขาไม่ยอมเสียเธอไปอีกแน่นอน “รักน้องเกตุนะคะ  รักน้องเกตุมากๆ  อย่าทิ้งน้องเกตุไปอีกนะคะ  น้องเกตุจะไม่ร้องค่ะ”  หญิงสาวหยุดน้ำตาแต่ห้ามเสียงสะอื้นไม่ได้ เขาช้อนดวงหน้าหวานสบตา  “เชื่อเถอะ ดวงใจนี้มีให้น้องเกตุคนเดียว  ไม่มีใครมาแทนที่ได้ ไม่มี”  เขาก้มลงจูบขมับ ไล่เรื่อยมาจนถึงแก้มนวล  ก่อนจะวกเข้าหาริมฝีปากอิ่มที่เขาเฝ้ารอ   ขอแค่ชื่นใจ  แค่นี้จริงๆ “แต่งงานกันนะ”  เขาตัดสินใจพูดออกมา  รู้ทั้งรู้ว่าเหลือเวลาไม่มาก  แต่อยากจะยึดเธอไว้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว “ค่ะ  น้องเกตุจะแต่งงานกับพี่อ้อ”  เขากระชับอ้อมกอด  ศรีษะซบกับซอกคอหอม                      เธอเปรียบเหมือนน้ำทิพย์ชะโลมใจ                    เปรียบเหมือนดวงตะวันสาดแสงส่อง                    เปรียบเหมือนแสงสว่างเรืองรอง                    เปรียบเหมือนโซ่ทองคล้องดวงใจ   (ยัง ยังไม่จบค่าาาาาาาา  แต่เจ้าของเรื่องกำลังคิดอยู่ว่าจะจบแบบเดิมหรือแก้ไขตอนจบดี  ขอเวลาสักครู่นะคะ แต่ถ้าใครไม่อยากรอตอนจบจริงๆ  แค่นี้ก็ถือว่าจบนะเจ้าคะ แต่จบไม่บริบูรณ์  ฮี่ๆๆ) ^^   แกล้งให้อยากแล้วจากไป  ลันล๊า~* จากคุณ : จิน จันทิมันตุ์ (yodaoi) - [ 24 เม.ย. 48 20:32:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ชี้มือชี้ไม้ไปที่รุ้งรุ้งที่มีสองอันตัดผ่านกัน เอ..อ่านช่วงแรกก็สะดุดแล้วครับ เท่าที่ครูเคยสอน รุ้งสองตัวจะอยู่แบบตัดกันไม่ไก้นะครับ เพราะเกิดจากการหักเหของแสงแลมุมสะท้อน การเห็นรุ้งต้องอาศัยมุมและตำแหน่งอย่างมาก ปกติถ้ามีสองตัว มันจะอยู่ล่าง หรืออยู่บนกันครับ  คุณครูสอนแบบนี้ จำได้ จำได้  เอ..หรือครูสอนผิด.. ไม่แน่ใจเหมือนกัน ต้องรอผู้รู้มาอธิบายเพิ่มเด้อ แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 48 21:32:20 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 48 21:28:30 จากคุณ : GTW - [ 24 เม.ย. 48 21:27:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ด้วยความสงสัยเลยไปค้นมาอธิบายเพิ่มเติม รุ้ง 2 ตัวดังนี้ครับ เรามักจะเห็นรุ้งกินน้ำหลังฝนตก หรือเวลาฉีดละอองน้ำเล็กๆ กลางแสงแดด เราก็จะเห็นรุ้งเช่นกัน รุ้งกินน้ำที่โค้งเป็นรูปครึ่งวงกลมมีแถบสีหลายสี แถบสีเหล่านี้ มีความคมชัดไม่เท่ากัน รุ้งกินน้ำที่เราเห็นส่วนใหญ่มีแถบสีม่วงอยู่ล่างสุด และมีแถบ สีแดงอยู่บนสุด รุ้งนี้คือรุ้งปฐมภูมิ แต่ในบางโอกาสเราอาจเห็นรุ้งสองตัวคือ รุ้งปฐมภูมิที่อยู่ล่าง และรุ้งทุติยภูมิที่อยู่บน ซึ่งรุ้งทุติยภูมินั้นมีแถบสีแดงอยู่ล่างสุด และแถบสีม่วงอยู่บนสุด และถ้าเราสังเกตให้ดี เราก็จะเห็นว่า ท้องฟ้าในบริเวณ ระหว่างรุ้งทั้งสองตัวนั้นมักจะ "มืด" กว่าฟ้าในบริเวณอื่น หรือถึงแม้เราจะเห็นรุ้ง ปฐมภูมิแต่เพียงตัวเดียวก็ตาม เราก็จะเห็นว่า บริเวณเหนือรุ้งปฐมภูมินั้นจะมืดกว่า บริเวณตัวรุ้งเล็กน้อยเสมอไป นักวิทยาศาสตร์เรียกบริเวณนี้ว่า แถบมืดของ Alexander ตามชื่อของนักปราชญาชาวกรีกชื่อ Alexander แห่ง Aphorodisias ซึ่งเป็นบุคคล แรกที่ได้พูดถึงแถบมืดระหว่างรุ้ง เมื่อปี พ.ศ.743 Aristotle คือนักวิทยาศาสตร์คนแรกที่ได้พยายามอธิบายที่มาของรุ้งกินน้ำว่า เกิดจากการสะท้อนแสดงอาทิตย์โดยก้อนเมฆ และการที่เราเห็นรุ้งกินน้ำโค้งนั้นเพราะแสงอาทิตย์ที่สะท้อนมาเข้าตา เราทำมุมเฉพาะมุมหนึ่งกับเมฆ และเมื่อถ้าทุกรังสีเวลา สะท้อนทำมุมๆ นั้นเท่ากันหมด เราจึงเห็นรุ้งกินน้ำโค้งเป็นรูปครึ่งวงกลม คำอธิบายของ Aristotle จึงมีส่วนถูกในประเด็นที่ว่า ตำแหน่งของเมฆ มิได้เป็นกำหนดการเกิดรุ้งแต่ทิศที่แสงสะท้อนมาเข้าตาเรา ต่างหากที่เป็นตัวกำหนดตำแหน่งและลักษณะของรุ้งกินน้ำ Roger Bacon เป็นนักวิทยาศาสตร์คนแรกที่พบว่า รุ้งปฐมภูมิอยู่สูงกว่าระดับสายตาของคนดูประมาณ 42 องศาเสมอ และรุ้งกินน้ำชนิดทุติยภูมิจะอยู่สูงขึ้นไปอีกประมาณ 8 องศาคือ 50 องศา แต่ในปัจจุบันนี้การวัดมุมแสดงตำแหน่งของรุ้งกินน้ำ มานิยมวัดสวนทิศกับที่ Bacon วัด ดังนั้น มุมของรุ้งกินน้ำทั้งสองจึงเป็น 180-42 = 138 องศา และ 180-50 = 130 องศา ตามลำดับ หลังจากที่ Aristotle ได้ศึกษารุ้งกินน้ำแล้ว อีก 1,700 ปีต่อมาก็ไม่มีใครสนใจศึกษาเรื่องนี้อีกเลย จนกระทั่งถึงปี พ.ศ. 1847 บาทหลวงชาวเยอรมันคนหนึ่งชื่อ Theodoric แห่งเมือง Freibury ได้ปฏิเสธความคิดของ Aristotle ที่ว่ารุ้งกินน้ำเกิดจาก การสะท้อนของแสงอาทิตย์โดยกลุ่มหยดน้ำฝนในก้อนเมฆเมื่อ Theodoric สร้างถังแก้วรูปทรงกลมที่มีขนาดใหญ่แล้วบรรจุน้ำเต็ม เขาได้ทดสอบทฤษฎีของเขาโดยการฉายแสงเข้าไปในน้ำในถังแก้ว ความโปร่งใสของน้ำทำให้เขาสามารถเห็นเส้นทางเดินของน้ำ ในถังได้ด้วยตาตั้งแต่ต้นจนกระทั่งแสงทะลุผ่านถังแก้วไป และเขาก็ได้พบว่าเพียงถังแก้วถังเดียว เขาก็สามารถทำให้เกิดรุ้งได้แล้ว โดยไม่ต้องใช้ถังเป็นล้านๆ ถัง Theodoric จึงคิดว่ารุ้งกินน้ำสามารถเกิดจากหยดน้ำฝนเพียงหนึ่งหยดได้ การค้นพบของ Theodoric นี้ไม่มีใครสนใจเลย จนกระทั่งถึง 300 ปีต่อมา เมื่อ R. Descartes อ่านผลงานของ Theodoric และได้พัฒนาความคิดเรื่องรุ้งกินน้ำต่อ Descartes ได้แสดงให้เห็นว่า รุ้งปฐมภูมิเกิดเมื่อแสงอาทิตย์สะท้อนภายในหยดน้ำ หนึ่งครั้งและรุ้งทุติยภูมิเกิดเมื่อแสดงอาทิตย์สะท้อนที่ผิวภายในหยดน้ำสองครั้ง เพราะเหตุว่าในการสะท้อนแต่ละครั้ง แสงบางส่วน จะหายไป ดังนั้นเมื่อรุ้งทุติยภูมิเกิดจากการสะท้อนแสงอีกครั้ง รุ้งทุติยภูมิจึงมีความเข้มที่เจือจางยิ่งกว่ารุ้งปฐมภูมิตามที่ตาเห็น ดังนั้น หลักการเกิดรุ้งกินน้ำที่ Descartes และ Theodoric พบก็คือ หากเราจะเข้าใจรุ้งกินน้ำได้ เราต้องเข้าใจการสะท้อนและ การหักเหของแสงในหยดน้ำฝน ในเรื่องการสะท้อนของแสงนั้น ใครๆ ก็รู้ดีว่า เวลาเราฉายแสงไปกระทบกระจก แสงจะสะท้อนโดยมีมุมตกกระทบเท่ากับ มุมสะท้อน แต่การหักเหของแสงมีหลักการที่ซับซ้อนกว่าเล็กน้อย และเมื่อเราทุกคนรู้ว่าความเร็วของแสงในสุญญากาศไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่ความเร็วของแสงในตัวกลาง เช่น น้ำ จะเป็นเช่นไรขึ้นกับสมบัติของน้ำ ดังนั้นเมื่อนักฟิสิกส์วัดความเร็วของแสงในน้ำ และได้พบว่าความเร็วของแสงในน้ำมีค่าประมาณ 3 ใน 4 เท่าของความเร็วแสงในสุญญากาศ ดังนั้น เวลาแสงจากอากาศผ่านเข้าไปในน้ำ หากแสงตกกระทบเฉียงๆ ทิศทางของแสงในน้ำจะหักเหโดยมุมหักเหจะมากหรือน้อยเพียงใดก็ขึ้นกับความเร็วของแสงในน้ำ และมุมตกระทบแต่กฎทั้งสองนี้ยังมิสามารถอธิบายสีต่างๆ ของรุ้งกินน้ำได้ จนกระทั่งถึงปี พ.ศ. 2209 เมื่อ I. Newton ได้ทดลองใช้ปริซึมแก้วหักเหแสงอาทิตย์ ผลการทดลองทำให้เขาพบว่า แสงอาทิตย์นั้นประกอบด้วยแสงอื่นๆ อีกหลายสี (ม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด แดง) ดังนั้น เวลาแสงอาทิตย์ผ่านเข้าไปในหยดน้ำ แสงสีต่างๆ จะหักเหหรือเบี่ยงเบนเป็นมุมไม่เท่ากัน นั่นคือเราจะเห็นแสงอาทิตย์กระจายออกเป็นแถบแสงที่มีหลายสี เมื่อแสงแต่ละสีทำให้เกิดรุ้งของมัน รุ้งสีต่างๆ เหล่านี้จะอยู่ซ้อนกันเป็นรุ้งกินน้ำตามที่เราเห็น Newton คำนวณพบว่ามุมที่รุ้งตัวแดงทำกับระดับสายตา = 42.03 องศา และมุมที่รุ้งสีม่วงทำกับสายตา = 40.28 องศา ดังนั้น มุมที่รุ้งปฐมภูมิรองรับกับสายตาจึงเป็น 42.03-40.28 = 1.75 องศา แต่แสงอาทิตย์มิได้มาในแนวขนานโดยตลอด เพราะว่าดวงอาทิตย์มีขนาดใหญ่เมื่อ Newton ได้พิจารณารายละเอียดเช่นนี้ เขาได้คำนวณใหม่และพบว่า มุมที่รุ้งปฐมภูมิรองรับสายตาจะเป็นประมาณ 2.25 องศา ทุกครั้งไป จากคุณ : GTW - [ 24 เม.ย. 48 21:55:14 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ต่อๆ Aristotle คือนักวิทยาศาสตร์คนแรกที่ได้พยายามอธิบายที่มาของรุ้งกินน้ำว่า เกิดจากการสะท้อนแสดงอาทิตย์โดยก้อนเมฆ และการที่เราเห็นรุ้งกินน้ำโค้งนั้นเพราะแสงอาทิตย์ที่สะท้อนมาเข้าตา เราทำมุมเฉพาะมุมหนึ่งกับเมฆ และเมื่อถ้าทุกรังสีเวลา สะท้อนทำมุมๆ นั้นเท่ากันหมด เราจึงเห็นรุ้งกินน้ำโค้งเป็นรูปครึ่งวงกลม คำอธิบายของ Aristotle จึงมีส่วนถูกในประเด็นที่ว่า ตำแหน่งของเมฆ มิได้เป็นกำหนดการเกิดรุ้งแต่ทิศที่แสงสะท้อนมาเข้าตาเรา ต่างหากที่เป็นตัวกำหนดตำแหน่งและลักษณะของรุ้งกินน้ำ Roger Bacon เป็นนักวิทยาศาสตร์คนแรกที่พบว่า รุ้งปฐมภูมิอยู่สูงกว่าระดับสายตาของคนดูประมาณ 42 องศาเสมอ และรุ้งกินน้ำชนิดทุติยภูมิจะอยู่สูงขึ้นไปอีกประมาณ 8 องศาคือ 50 องศา แต่ในปัจจุบันนี้การวัดมุมแสดงตำแหน่งของรุ้งกินน้ำ มานิยมวัดสวนทิศกับที่ Bacon วัด ดังนั้น มุมของรุ้งกินน้ำทั้งสองจึงเป็น 180-42 = 138 องศา และ 180-50 = 130 องศา ตามลำดับ หลังจากที่ Aristotle ได้ศึกษารุ้งกินน้ำแล้ว อีก 1,700 ปีต่อมาก็ไม่มีใครสนใจศึกษาเรื่องนี้อีกเลย จนกระทั่งถึงปี พ.ศ. 1847 บาทหลวงชาวเยอรมันคนหนึ่งชื่อ Theodoric แห่งเมือง Freibury ได้ปฏิเสธความคิดของ Aristotle ที่ว่ารุ้งกินน้ำเกิดจาก การสะท้อนของแสงอาทิตย์โดยกลุ่มหยดน้ำฝนในก้อนเมฆเมื่อ Theodoric สร้างถังแก้วรูปทรงกลมที่มีขนาดใหญ่แล้วบรรจุน้ำเต็ม เขาได้ทดสอบทฤษฎีของเขาโดยการฉายแสงเข้าไปในน้ำในถังแก้ว ความโปร่งใสของน้ำทำให้เขาสามารถเห็นเส้นทางเดินของน้ำ ในถังได้ด้วยตาตั้งแต่ต้นจนกระทั่งแสงทะลุผ่านถังแก้วไป และเขาก็ได้พบว่าเพียงถังแก้วถังเดียว เขาก็สามารถทำให้เกิดรุ้งได้แล้ว โดยไม่ต้องใช้ถังเป็นล้านๆ ถัง Theodoric จึงคิดว่ารุ้งกินน้ำสามารถเกิดจากหยดน้ำฝนเพียงหนึ่งหยดได้ การค้นพบของ Theodoric นี้ไม่มีใครสนใจเลย จนกระทั่งถึง 300 ปีต่อมา เมื่อ R. Descartes อ่านผลงานของ Theodoric และได้พัฒนาความคิดเรื่องรุ้งกินน้ำต่อ Descartes ได้แสดงให้เห็นว่า รุ้งปฐมภูมิเกิดเมื่อแสงอาทิตย์สะท้อนภายในหยดน้ำ หนึ่งครั้งและรุ้งทุติยภูมิเกิดเมื่อแสดงอาทิตย์สะท้อนที่ผิวภายในหยดน้ำสองครั้ง เพราะเหตุว่าในการสะท้อนแต่ละครั้ง แสงบางส่วน จะหายไป ดังนั้นเมื่อรุ้งทุติยภูมิเกิดจากการสะท้อนแสงอีกครั้ง รุ้งทุติยภูมิจึงมีความเข้มที่เจือจางยิ่งกว่ารุ้งปฐมภูมิตามที่ตาเห็น ดังนั้น หลักการเกิดรุ้งกินน้ำที่ Descartes และ Theodoric พบก็คือ หากเราจะเข้าใจรุ้งกินน้ำได้ เราต้องเข้าใจการสะท้อนและ การหักเหของแสงในหยดน้ำฝน ในเรื่องการสะท้อนของแสงนั้น ใครๆ ก็รู้ดีว่า เวลาเราฉายแสงไปกระทบกระจก แสงจะสะท้อนโดยมีมุมตกกระทบเท่ากับ มุมสะท้อน แต่การหักเหของแสงมีหลักการที่ซับซ้อนกว่าเล็กน้อย และเมื่อเราทุกคนรู้ว่าความเร็วของแสงในสุญญากาศไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่ความเร็วของแสงในตัวกลาง เช่น น้ำ จะเป็นเช่นไรขึ้นกับสมบัติของน้ำ ดังนั้นเมื่อนักฟิสิกส์วัดความเร็วของแสงในน้ำ และได้พบว่าความเร็วของแสงในน้ำมีค่าประมาณ 3 ใน 4 เท่าของความเร็วแสงในสุญญากาศ ดังนั้น เวลาแสงจากอากาศผ่านเข้าไปในน้ำ หากแสงตกกระทบเฉียงๆ ทิศทางของแสงในน้ำจะหักเหโดยมุมหักเหจะมากหรือน้อยเพียงใดก็ขึ้นกับความเร็วของแสงในน้ำ และมุมตกระทบแต่กฎทั้งสองนี้ยังมิสามารถอธิบายสีต่างๆ ของรุ้งกินน้ำได้ จนกระทั่งถึงปี พ.ศ. 2209 เมื่อ I. Newton ได้ทดลองใช้ปริซึมแก้วหักเหแสงอาทิตย์ ผลการทดลองทำให้เขาพบว่า แสงอาทิตย์นั้นประกอบด้วยแสงอื่นๆ อีกหลายสี (ม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด แดง) ดังนั้น เวลาแสงอาทิตย์ผ่านเข้าไปในหยดน้ำ แสงสีต่างๆ จะหักเหหรือเบี่ยงเบนเป็นมุมไม่เท่ากัน นั่นคือเราจะเห็นแสงอาทิตย์กระจายออกเป็นแถบแสงที่มีหลายสี เมื่อแสงแต่ละสีทำให้เกิดรุ้งของมัน รุ้งสีต่างๆ เหล่านี้จะอยู่ซ้อนกันเป็นรุ้งกินน้ำตามที่เราเห็น Newton คำนวณพบว่ามุมที่รุ้งตัวแดงทำกับระดับสายตา = 42.03 องศา และมุมที่รุ้งสีม่วงทำกับสายตา = 40.28 องศา ดังนั้น มุมที่รุ้งปฐมภูมิรองรับกับสายตาจึงเป็น 42.03-40.28 = 1.75 องศา แต่แสงอาทิตย์มิได้มาในแนวขนานโดยตลอด เพราะว่าดวงอาทิตย์มีขนาดใหญ่เมื่อ Newton ได้พิจารณารายละเอียดเช่นนี้ เขาได้คำนวณใหม่และพบว่า มุมที่รุ้งปฐมภูมิรองรับสายตาจะเป็นประมาณ 2.25 องศา ทุกครั้งไป Constable เป็นจิตรกรผู้มีความเชื่อว่าศิลปะคือวิทยาศาสตร์ ดังนั้น ในการทำงานวาดภาพจิตรกรก็ต้องเข้าใจวิทยาศาสตร์ ดีพอสมควรด้วย จึงเป็นที่ไม่น่าแปลกใจเมื่อภาพของก้อนเมฆ ภาพของดวงอาทิตย์ต่างๆ ที่ Constable วาด จึงดูสมจริง แต่ในกรณีของรุ้งในภาพดังกล่าว Thornes ได้พบว่า จากการศึกษาเงาของเสาที่ปักอยู่ที่มุมซ้ายล่างของภาพและแสงที่กระท บต้นไม้และมหาวิหาร ทำให้เขารู้ว่าขณะนั้นเป็นเวลา 6 โมงเย็นของเดือนสิงหาคม ซึ่งขณะนั้นดวงอาทิตย์กำลังอยู่เหนือพื้นดินประมาณ 15 องศา ดังนั้น รุ้งก็ควรจะอยู่ต่ำกว่าระดับที่ Constable วาดคือควรสูงไม่เกิน 27 องศา และตำแหน่งของรุ้งก็ไม่ควรจะอยู่ที่นั่น เพราะรุ้งจะต้องอยู่ตรงข้ามกับดวงอาทิตย์ เมื่อดวงอาทิตย์อยู่ทางขวาของภาพ รุ้งก็ต้องเลื่อนตำแหน่งไปอยู่ทางซ้ายของภาพมากกว่า จากคุณ : GTW - [ 24 เม.ย. 48 21:56:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดังนั้นจากข้อมูลดังกล่าว จึงน่าจะเชื่อว่ารุ้งตักันไม่ได้ครับ จากมุมมองคนเดียวกัน ในเวลาเดียวกัน จากคุณ : GTW - [ 24 เม.ย. 48 21:57:39 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^  ^ ^  ^ ^  ^ โห  'จารย์จี  นับถือข้อมูลเลยอ่ะ   ^o^" เจ้  มือถือเป็นอะไรอ่ะ  โทรไปสายไม่ว่างเลย   เด๋วออนเอ็มด้วยนะ  มีเรื่องจะปรึกษาเกี่ยวกับ นิยายเรื่องแรงรักรอยสาปอ่ะ ขอแก้ตัวผ่านกระทู้นี้หน่อยนะคะ   สายลมเป็นแค่น้าค่ะไม่ใช่ป้า   ป้าตัวจริงคือเจ้ยอดอ้อตะหาก  เคี๊ยกๆ จากคุณ : สายลมที่พัดไปไม่ถึงตัวเธอ - [ 24 เม.ย. 48 22:36:27 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ้าว ไม่เรียนแล้วหรือ จากคุณ : scottie - [ 24 เม.ย. 48 23:35:25 ]

ความคิดเห็นที่ 13 นิดนึงนะคะ ตกลงพี่อ้อทำอาชีพอะไรกันแน่คะ เป็นชาวนา ดูชีวิตพี่อ้อแย้งๆ กันเองในหลายๆ จุดเลยอ่ะค่ะ แล้วชาวนามีนามบัตรด้วยหรือคะ จากคุณ : PaVaReE - [ 25 เม.ย. 48 13:54:32 A:61.90.103.100 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 รอตอนจบค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 25 เม.ย. 48 15:53:58 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ต้องขอโทษด้วยจ้า...ที่ไม่ได้โพสต์ต่อเนื่อง  เมื่อวานข้าศึกบุกอย่างหนัก เลยต้องรีบกลับฐานทัพ  เป็นอีกวันที่กว่าจะรบเสร็จเล่นเอาเพลียเลย วันนี้...มาลงตอนจบพร้อมกับคำขอโทษแล้วจ้า  -/|\- ตอบคุณ : GTW สำเรื่องรุ้งนั้นผู้เขียนยอมรับว่าใช้คำผิด  เพราะลักษณะของรุ้งที่ผู้เขียน และข้าพเจ้าเห็นนั้นมันเหมือนกับตัดผ่านกัน  (ดูรูปประกอบด้านล่างค่ะ แต่วาดไม่เก่งนะคะ  ลักษณะของรุ้งนั้นเส้นด้านหน้าจะอยู่ต่ำกว่าเส้นด้านข้าง แต่ส่วนหนึ่งของเส้นด้านข้างคร่อมฐานล่างของรุ้งด้านหน้าไว้...งงมะ) และขอขอบคุณอาจารย์ที่ช่วยชี้แนะค่ะ  แต่จะไม่แก้คำผิดในที่นี้ เพื่อที่จะได้ประจานถึงความผิดพลาดของตัวผู้เขียนเอง...อ้าว ! (ว่าแต่...มันควรจะใช้คำว่าอะไรแทนดีล่ะ  พาดผ่านหรือเปล่า ? ...  - -" นึกม่ายออก...ใครก็ได้ช่วยชี้แนะทีจ้าาาาาา) ตอบคุณ : สายลมที่พัดไปไม่ถึงตัวเธอ (ขอนอกเรื่องนิดค่ะ  ^^"  ) เมื่อคืนตังค์ในมือถือหมดก่อนคุยรู้เรื่อง...เอาเป็นว่าพี่เสนอแนะสามวิธี ให้ช่อไปจัดการตามใจชอบแล้วกัน 1.  คงตัวประกอบเหล่านั้นไว้  แต่อธิบายที่ไปที่มาอย่างย่อๆ เอาไว้ เพราะอีกหลายคนเขาไม่ได้อ่านพระรถเมรี  มันจะมั่ว...มั้ง (พี่ก็ยังมึนๆ เลย) 2.  ตัดไปซะไอ้พวกตัวประกอบทั้งหลายแหล่  ถึงไม่มีพวกนั้นเรื่องก็ยังดำเนิน ไปได้ไม่ใช่หรือ  แต่ถ้าตัดเนี่ย...พี่เสียดายตอนสนุกๆ ที่ช่อเขียนมาอ่ะ   แถมต้องแก้เปลี่ยนบทตั้งหลายอย่าง 3.  เลิกแต่งซะดื้อๆ  (แล้วก็ไปแต่ไอ้เรื่องที่ใกล้จบให้จบซักที...ดองจนเค็มแล้ว) เอาเป็นว่า...แล้วแต่ช่อก็แล้วกันนะ  พี่คนอ่านยังไงก็ได้อยู่แว้ว  ^^ แต่...ไหนบอกว่ายกเลิกอมยิ้มสายลมฯไปแล้วไง  ทำไมยังใช้ได้อีกล่ะ ? (คืนนี้ออน MSN ด้วย...ค่อยไปคุยกันต่อในนั้น...) ตอบคุณ : scottie เรียนค่ะ  อ่านในเนื้อเรื่องดูแล้วกันนะคะ  ^^ ตอบคุณ : PaVaReE เฮียเขามีงานอดิเรกทำนาค่ะ  (อ้าว...แล้วงานหลักล่ะ ?  อิอิ  ไม่บอก) ตอบคุณ : :::อาราเร่::: อ่านต่อได้เลยค่ะ  (อยู่ข้างล่าง) ขอขอบคุณทุกความคิดเห็นและคำติชมค่ะ  ^^ ป.ล.ถึงฉันจะเป็นป้า  แต่หน้าก็เด็กมหาลัยล่ะค่าาาาาาาาาาาาา จากคุณ : yodaoi - [ 25 เม.ย. 48 18:08:53 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ลืมรูป - -" จากคุณ : yodaoi - [ 25 เม.ย. 48 18:09:27 ]

ความคิดเห็นที่ 17 (ต่อจากวานนี้) (ที่ประชุมมีมติแล้วด้วยคณะเป็นเอกฉันท์ 2 : 0 เสียง  ให้คงรูปแบบการจบแบบเดิมไว้ หึหึ  ติดตามอ่านต่อข้างล่างได้เลยจ้า) หญิงสาวเงยหน้ามองปล่องควัน  น้ำตาไหลอาบแก้มเงียบๆ คนเดียว  ประโยคนั้นดังก้องในใจ “อย่าร้อง  คนดีอย่าร้อง  ถ้าร้องไห้พี่ไม่รักนะ”  ประโยคติดปากของเขา  ไม่มีอีกแล้ว ไม่ได้ยินอีกแล้ว “น้องเกตุสัญญาว่าพรุ่งนี้จะไม่ร้องค่ะพี่อ้อ  ขอวันนี้ให้น้องเกตุร้องไห้นะคะพี่อ้อ”  หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง ในวาระสุดท้าย  คนที่สู้จนสุดฤทธ์วินาทีสุดท้ายแห่งชีวิต  คือ สามีของเธอ  เขาจากไปในอ้อมกอดของเธอ  ถามว่าเสียใจไหมที่แต่งงานกับเขาเพียง 7 ปี  แต่ในที่สุดเขาก็ต้องจากไปปล่อยให้เธอกลายเป็นม่ายตั้งแต่ยังสาว  เธอบอกกับทุกคนได้เลยไม่เสียใจ ต่อให้ย้อนเวลากลับไปได้  เธอก็ยังคงแต่งงานกับเขาและอยู่กับเขาจวบจนเขาสิ้นลมหายใจอีกครั้ง สุดรู้  สุดสู้  สุดฤทธิ์ สุดจิต  สุดใจ  สุดหวัง สุดไขว่คว้า  และ  สุดกำลัง สุดพลัง  สุดก้าว  ต่อไป แต่วันนี้  จะขอสู้  จนสุดฤทธิ์ จะขอสู้  จนสุดจิต  ไปสุดหวัง จะไขว่คว้า  จนสุด  กำลัง สุดพลัง  ยังก้าว  ต่อไป พี่อ้อของน้องเกตุจะอยู่นานแบบนี้ไม่ได้  ถ้าไม่ได้รับความช่วยเหลือจากคุณทิพย์ผู้แนะนำแนวทางชีวจิตให้พี่อ้อได้รู้จัก ‘ ขอบคุณด้วยใจค่ะคุณพยาบาลผู้อารีย์  และขอโทษที่เคยเข้าใจผิด  ไม่ว่าตอนนี้คุณจะย้ายไปอยู่ที่ไหนแล้วก็ตาม  ขอให้บุญกุศลที่คุณได้ทำกับพี่อ้อและน้องเกตุช่วยดลบรรดาลให้คุณพบแต่ความสุขและความเจริญรุ่งเรืองยิ่งๆ ขึ้นไป ‘ ขอขอบคุณตากับยายที่ล่วงลับไปแล้ว  ผู้เป็นกำลังใจให้กับเธอเสมอ  ไม่ว่าจะยามสุขหรือยามทุกข์ ฝากพี่อ้อด้วยนะจ๊ะตาจ๋า  ยายจ๋า  แล้วสักวันน้องเกตุจะตามไปอยู่ด้วยค่ะ ป้าเอ๋  ที่บัดนี้กลายมาเป็นแม่ของหญิงสาวแตะหลังมือเธออย่างให้กำลังใจ  ทั้งสองคนต่างสูญเสียซึ่งคนที่รัก คนหนึ่งเสียลูก  คนหนึ่งเสียสามี  หญิงสาวกราบลงบนอกของ ‘ แม่ ‘  จากนี้ไปเราต้องอยู่ด้วยกันจนกว่าความตายจะมาพรากใครอีกคนจากไป เด็กหญิงตัวน้อยวัยไม่เกินสามขวบส่งเสียงหัวเราะ  เดินเตาะแตะไปมา  เธอยังไม่รู้จักงานศพ  ยังไม่รู้จักการลาจากอันเป็นนิรันดร์ โลกของเด็กน้อยช่างบริสุทธ์ยิ่งนัก เด็กชายจอมซนวัยห้าขวบเกาะชายกระโปรงเธอ  แววตาเขาถอยแบบเหมือนผู้จากไป  บัดนี้แววตานั้นเศร้าลง เขารับรู้ว่า ปะป๊าจะไม่อยู่กับเขาอีกต่อไปแล้ว พี่อ้อไม่ต้องห่วงนะคะ  น้องเกตุจะเลี้ยงลูกอ้ำกับลูกอุ้มให้ดีที่สุดค่ะ น้องเกตุสัญญา ' อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงวันรับปริญญาที่เราทั้งสองต่างรอคอย  การเรียนที่ใช้เวลาพอๆ กับชีวิตคู่  บางครั้งมีล้ม มีท้อ  มีอ่อนล้าแต่เราทั้งสองก็จับมือพร้อมที่จะสู้และเป็นกำลังใจให้แก่กัน...เสียดายที่พี่อ้อไม่ได้อยู่ดูแลความสำเร็จของน้องเกตุและความพยายามของพี่อ้อที่เคี่ยวเข็ญให้น้องเกตุเรียนจนจบ  เพื่อที่จะได้เป็นหลักให้กับลูกๆ แทนพี่อ้อต่อไปในอนาคต ' ควันบางๆ ลอยหายไปบนท้องฟ้า  เขากับเธอจากกันเพียงกายเท่านั้น หญิงสาวหมุนแหวนในมือเบา  พยายามส่งเขาด้วยรอยยิ้มที่เปื้อนน้ำตา น้องเกตุรักพี่อ้อค่ะ  ถึงเธอจะไม่เคยบอกรักเขาตรงๆ  แต่เชื่อว่าการกระทำของเธอทุกอย่างตลอด 25 ปีบอกให้เขารับรู้ได้ไม่ยากว่าคนที่กุมหัวใจน้องเกตุนั้นคือใคร พี่อ้อคนเดียวเท่านั้น จบบริบูรณ์ จ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ป.ล.สุดท้ายนี้ขอขอบคุณ yodaoi ผู้ให้ยืมบทกลอนและให้ยืมอมยิ้มโพสต์เรื่องสั้นเจ้าค่ะ  (แหะ แหะ  ^^” ) จากคุณ : yodaoi - [ 25 เม.ย. 48 18:18:02 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เศร้าจังค่ะ แต่ก็สนุก จะติดตามเรื่องต่อไปน้าค้า จากคุณ : กบตัวกลม - [ 19 พ.ค. 48 20:30:01 ]