ความคิดเห็นที่ 1 “แกอายุเท่าไหร่เอง คิดไปไกลเชียว และแน่ใจเหรอว่าลืมออมได้แล้ว” ปรางถามอย่างสงสัย “ถ้าพี่รักใครสักคนก็ต้องคิดอย่างผมแหละ” คำพูดของน้องชาย ทำให้ปรางนิ่งไปชั่วอึดใจ ใช่สินะ..ถ้าเพียงเรารักใครสักคน เราก็หวังจะอยู่กับคนคนนั้นไปตลอดชีวิต ปรางเธอก็เคยฝันลมๆ แล้งๆ กับคุณรัชตะนี่นะ “ผมไม่จำเป็นต้องลืมออมเลยนะพี่ เพราะความรักของผมเวลานี้ มีคุณแก้มคนเดียว เวลาเรารักใครสักคน เราไม่มีสายตาที่จะมองคนอื่นได้หรอก ผมเองก็เพิ่งรู้เหมือนกัน” น้องชายของปรางรำพึงปนรอยยิ้ม ไม่ต่างจากคนที่มีรักคนอื่นๆ ที่ปรางเคยพบเห็น “ถามจริงๆ แกรักคุณแก้มเพราะอะไร เพราะแกต้องการลืมออม หรือเพราะคุณแก้มมีท่าทีต่อแกก่อน” ปรางยังซักน้องชายต่อ “มันอาจใช่ ที่ผมคิดจะรักใครสักคน เพื่อทดแทนความรู้สึกที่ผมมีต่อออม และการที่รู้ว่าคุณแก้มรัก มันก็มีส่วนที่ทำให้ผมหวั่นไหวตามประสา คนที่รู้ว่ามีคนมารักมาชอบ แต่นั่น มันไม่สำคัญเท่ากับว่า เวลานี้ผมรักคุณแก้ม จากวันเวลาที่เราคบหา ซึ่งอาจไม่นานนัก แต่ก็ได้เรียนรู้ข้อดีข้อเสียของกันและกันได้เป็นอย่างดี อาจเพราะเราทำงานร่วมกัน และถึงเวลานี้ผมก็ไม่ผิดหวังที่ได้รักคุณแก้มเลย” คำพูดของน้องชาย ทำให้ปรางน้ำตารื้น อาจเพราะเธออยากได้ยินใครสักคนที่รู้สึกอย่างนี้กับเธอบ้าง. แน่นอนใครคนนั้น ปรางอยากให้เป็นคุณรัชตะคนเดียวเท่านั้น แต่มันก็เป็นไปไม่ได้! “ผมหิวข้าวจังพี่” เสียงของน้องชาย ทำให้ปรางรู้สึกตัว “แม่ทำกับข้าวไว้หลายอย่าง เดี๋ยวแกก็ให้พี่พรตั้งโต๊ะให้แล้วกัน” “พี่ยังไม่ทานเหรอ” “พี่ยังไม่หิวน่ะ” ปรางบอกน้องชาย “ถ้าพี่ปรางเชื่อเรื่องความรักนะ ผมว่าวันหนึ่งที่คนเป็นของเราก็จะเดินทางมาหาเราเอง เราไม่จำเป็นต้องวิ่งตามเขาหรอกครับ” ปิ๊บเอ่ยจบก็ลุกจากเก้าอี้ เดินตรงเข้าบ้าน ปรางนิ่งเงียบกับคำพูดของน้องชาย ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อนปากคงจะแหวขึ้น หากปิ๊บมาพูดจาเลี่ยนๆ แบบนี้ บางทีเธออาจจะต้องทำอย่างที่ชายว่าจริงๆ เพราะตอนนี้ปิ๊บดูเหมือนจะเป็นคนที่เข้าใจเรื่องความรักมากที่สุดนี่น่า! พูดถึงน้องชายกับคุณแก้ม ปรางก็อดแปลกใจไม่ได้ ว่าคุณแก้มมารักได้อย่างไร เพราะปิ๊บเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาไม่ได้หล่อ เมื่อเทียบกับความสวยของคุณแก้ม ปิ๊บเป็นเพียงคนที่หน้าตาเกลี้ยงเกลา ผิวขาว ตาตี่ แต่เวลายิ้มอาจดูดีตรงที่ฟันขาวเรียงเป็นเมล็ดข้าวโพด ที่สำคัญน้องชายเธอกวนประสาทเป็นที่สุด! จะว่าไปความเป็นไปได้ที่ปิ๊บจะรักคุณแก้มนั้น เป็นได้สูงกว่าที่คุณแก้มจะมารักปิ๊บเสียอีก เพราะคุณแก้มเป็นหญิงสาวสวย ดูดีตั้งศีรษะจรดปลายเท้า ที่ดูเหมือนจะเพียบพร้อมไปหมด เข้าสูตร ทั้งสวย ทั้งเก่งและร่ำรวย แต่ปรางก็เชื่อว่าที่น้องชายเธอรักคุณแก้ม เพียงเพราะเห็นความรัก ความจริงใจของคุณแก้มมากกว่าอย่างอื่น เพราะการที่มีคนมารักมาชอบ ก็ดีกว่าการที่ไปแอบรักแอบชอบคนที่ไม่แม้แต่จะมองเราเป็นแน่ ปรางภาวนาอยากให้มีใครสักคน นำความรักมาให้ และเป็นคนที่ทำให้ปรางรักได้อย่างเต็มหัวใจ เผื่อบางทีปรางอาจไม่ทุรนทุราย เพราะหลงรักผู้ชายที่ถูกตีตราจองเช่นคุณรัชตะ (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 48 21:19:04 จากคุณ : จูนิตา - [ 26 เม.ย. 48 02:00:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังเลิกงานวันนี้ปรางตัดสินใจไปเที่ยวต่อกับเพื่อนๆ หลังจากที่ปฏิเสธมาหลายวันแล้ว ก็ตั้งแต่คุณรัชตะหมั้นนั้นแหละ ที่ปรางเอาแต่เก็บตัวเงียบ ไม่ออกไปเที่ยวเตร่กับเพื่อนฝูงเหมือนเมื่อก่อน อีกอย่างปรางเศร้าหมอง ขนาดละเลยตัวเองจนเพื่อนๆ หลายคนซุบซิบ และมองเธอแปลกไป เพราะเมื่อก่อนปรางมั่นใจในตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน ที่ถือว่าเธอเป็นครีเอทีฟมือดีของบริษัท เป็นสาวสวยที่รูปร่างดี แต่งตัวเปรี้ยวขาดใจ และไม่แคร์ลมปากของใครๆ เมื่อแสดงออกชัดเจนว่ารักคนคุณรัชตะ นักธุรกิจรุ่นใหม่ ทายาทเจ้าของธุรกิจในเครือกิจอาทรโภคภัณฑ์ มีบางคนที่ปรางไม่ถือว่าเป็นเพื่อน แต่เป็นเพียงพนักงานที่ไม่ชอบเธอ พากันซุบซิบถากถาง หาว่าเธอไม่เจียมที่หลงรักคุณรัชตะ แต่ปรางก็มีเพื่อนที่รักและเข้าใจในความรู้สึกคอยปลอบโยน “เอ้าดื่มไปเลยปราง วันนี้เมาให้มันหายเศร้าไปเลยนะ” ระรินเพื่อนสนิทเอ่ยขึ้น พร้อมเลื่อนแก้วเบียร์มาตรงหน้าปราง แน่นอนปรางไม่ขัดศรัทธาเพื่อนอยู่แล้ว “วันนี้ฉันขอไม่ดื่มแล้วกันวะ เดี๋ยวไม่มีใครขับรถ” ต้อยติ่ง เพื่อนสนิทอีกคนเอ่ยขึ้น “งั้นแกก็มองฉันปรางดื่มแล้วกันต้อยติ่ง” ระรินว่า ก่อนอุทานเสียงตระหนก “นั่น! คุณรัชตะนี่” ปรางแทบจะทำแก้วเบียร์ร่วงจากมือ หันขวับไปตามสายตาของเพื่อน ก็เห็นดวงตาคมเข้มลึกนั้นมองตรงมายังเธอ แต่แปลกเหลือเกินที่ดวงตาสีน้ำตาลจางนั้น ไม่ปรากฏแสงนุ่มนวลเหมือนเคย หากแต่นิ่งขรึม เขานั่งอยู่เพียงลำพัง ในมือถือแก้วเหล้า ปรางหันกลับมายังแก้วเบียร์ของตัวเอง และดื่มจนหมดแล้ว แล้วร้องเรียกจากบริกรใหม่ “สงสัยเขาจะมาเลี้ยงฉลองกับการหมั้นให้ตัวเอง” ระรินคาดคะเน นั่นยิ่งทำให้ปรางกรอกน้ำสีอำพันเข้าปากอย่างบ้าระห่ำ นานเท่าไหร่ไม่รู้ กระทั่งร่างสูงของเขามายืนมองอยู่ข้างๆ “สวัสดีค่ะคุณรัชตะ” ระรินกับต้อยติ่งเอ่ยทักทาย ในขณะที่ปรางไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเขา “ครับ กำลังฉลองอะไรกันอยู่หรือครับ ท่าทางคุณปรางจะเมาแล้วนะ” เสียงทุ้มแต่ทว่านุ่มนั้นดังขึ้น แต่ปรางก็ยังเงียบ “คือฉันขอตัวเข้าห้องน้ำนะ” อยู่ๆ ปรางก็ตัดสินใจผุดลุกจากเก้าอี้ แต่ร่างเธอกลับเซเข้าไปชนร่างของคุณรัชตะ เขาพยุงร่างเธอไว้ มือหนานั้นมีความอุ่นที่มากพอ จะทำให้ปรางเงยหน้ามองเขาอย่างลืมตัว เธอก็ได้เห็นดวงตาสีน้ำตาลจางคู่นั้นของเขาอีกครั้ง นอกจากเธอจะไม่เห็นแววอ่อนโยนแล้ว ยังเห็นความดุดันที่วาวแสง อยู่ในความสลัวรางจากแสงไฟภายในผับ “คุณปรางเมาจริงๆ ด้วยสิ .งั้นคงกลับบ้านได้แล้วมั้งครับ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ และยายามพยุงปรางให้เดิน แต่ปรางพยายามฝืน และมองตาเขาอย่างขุ่นเคือง “ปราง ปราง ให้คุณรัชตะไปส่งเถอะนะ” ระรินเอ่ยเสียงขลาดๆ และต้อยติ่งก็ทำท่าพยักพเยิด ถ้าเป็นเมื่อก่อน ปรางคงกระโจนเข้าไปในรถของเขาอย่างลิงโลด แต่เวลานี้มันไม่ใช่ ปรางไม่อยากอยู่ใกล้เขา ไม่แม้แต่วินาทีเดียว . เพราะปรางไม่อยากอ่อนแอ กลัวความรักที่เธอเก็บกอดไว้อออกมาโลดแล่นให้อับอาย “ปล่อยนะ ฉันยังไม่กลับ!” ปรางบอกทำหน้าตึง “ดื้อจริง .” เขายังเอ่ยเสียงเรียบ แต่หากทำในสิ่งที่ปรางคิดไม่ถึง คือเขาคว้ากระเป๋าถือของเธอ และก้มลงตวัดอุ้มร่างบางๆ ของปราง และเดินลิ่วออกจากผับ โดยไม่ฟังเสียงกรีดร้องของปรางเลย และไม่สนใจแม้แต่สายตาของผู้คนที่มองมาอย่างขบขัน (มีต่อค่ะ-) แก้ไขเมื่อ 26 เม.ย. 48 02:30:46 จากคุณ : จูนิตา - [ 26 เม.ย. 48 02:11:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รู้สึกจะยาวไปแล้ว.... ไว้ต่อพรุ่งนี้นะคะ...ที่กระทู้เดิมนี่แหละ อ่านยาวมากไม่ดี เสียสายตาค่ะ ด้วยความหวังดีในดวงตาสวยๆ ของคนอ่าน *----* จูนิ*---* เรื่องสั้นคั่นอารมณ์..รอยจูบ (เรื่องรักของออมกับพี่คราม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3401711/W3401711.html เรื่องสั้นคั่นอารมณ์....รักนอกสเปค(เรื่องรักของปิ๊บกับคุณแก้ม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3418872/W3418872.html ตอบกระทู้...รักนอกสเปค*---* Kazalong มาแล้วค่ะ เรื่องรักของพี่ปราง แต่ไม่รู้จะสนุกป่าวนะ *--* : ตารกา ดีใจจังที่เจอสาวเปรี้ยวบนถนนนักเขียน อิอิ แหมน่าจะใส่กระโปรงสั้นบ้าง อยากเห็นขาอ่อนขาตารกา *---* แต่ขอบอกพี่ปรางก็เปรี้ยวเหมือนกันนะค่า : รียา ว่างก็มาอ่านเรื่องปรางนะ และบางอารมณ์ของปิ๊บที่มีต่อคุณแก้มด้วย Gracie Lou Freebush (Gracie Lou Freebush) ไม่เปรี้ยวไม่เป็นไร สักวันหนุ่มเปรี้ยวก็ต้องมากระโดจุ๊บเองแหละ ซ๊ากวัน *----* 1981 อ่านเรื่องนี้ พอเคลียร์ได้มั้ยหนอ... ความรู้สึกของปิ๊บน่ะ *สร้อยอักษรา* โถ...ยังไงก็อย่าทิ้งขว้างนิยายนะคะ เดี๋ยวมาไวๆ นี่แหละ scottie ขอบคุณที่ช่วยปรู๊บค่ะ ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ตรวจอีกทีเลย อิอิ...มาเขียนต่อที่มันฉับๆ ไปแล้ว ไหวมั้ยเอ่ย... : :::อาราเร่::: ใจคนมันเปลี่ยนได้นี่ตัวเอ๊ง.. อิอิ... natraps มาไวไว แล้วค่า jeedy รอให้มาอ่านเช่นกันค่ะ*---* อย่าปล่อยให้รอนานนะ เดี๋ยวไปตามถึงเอ็มหรอก อิอิ รสา รสา มาแล้วค่ะ...ว่างก็มาอ่านนะคะ เมิร์ฟ แน่นอนสิ...เค้ารักษาคำพูดอยู่นี่นา ไม่เหมือนตัวเอ๊งหร๊อก.. *---- เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ...ที่กระทู้เดิม แก้ไขเมื่อ 26 เม.ย. 48 07:07:12 แก้ไขเมื่อ 26 เม.ย. 48 02:28:07 จากคุณ : จูนิตา - [ 26 เม.ย. 48 02:24:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฮือๆๆๆ คิดว่าจะได้อ่านรวดเดียวจบ... เนี่ยะพยายาม refresh แล้ว refresh อีก จนเห็นว่ามีกระทู้เพิ่ม ... แต่ยังไงก็จะเข้ามาติดตามต่อนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ ค่ะ จากคุณ : Little Angel - [ 26 เม.ย. 48 02:38:45 A:62.254.189.226 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ง่า อุตส่าหืเเอบมาติดตามอ่าน งือๆๆๆ รีบๆมาต่อนะค้า ขอบคุณที่เขียนมาให้อ่านค่ะ จากคุณ : น้องหมาปลาเซียว - [ 26 เม.ย. 48 04:51:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ร้ายเชียว ร้ายนัก......... หมายถึงคนเขียนน่ะ ทำได้ไง ไม่เขียนให้จบ ฮึ จากคุณ : *สร้อยอักษรา* - [ 26 เม.ย. 48 08:54:40 A:202.176.143.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เวรกรรม...นึกว่าจะจบ T^T เจ้าข้าเอ๊ย...คนเขียนแกล้งคนอ่านเจ้าค่า อิอิ จากคุณ : wayo - [ 26 เม.ย. 48 12:30:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แหง่ว ๆๆ เรื่องสั้นคั่นอารมณ์จริง ๆ เลยค่ะ คั่นอารมณ์ก็ตรงที่ยังไม่จบ ไม่ย๊อม เอาตอนจบมาลงเร็ว ๆ อิอิ จากคุณ : ณัฐณิชา - [ 26 เม.ย. 48 13:06:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 26 เม.ย. 48 13:55:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แว๊กกกก แหม กำลังได้อารมณ์เลยค่า ธ่อๆ ไม่น่าทำกับหนูอย่างงี้เลย โฮ... มาต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : Kazalong - [ 26 เม.ย. 48 23:59:39 ]

ความคิดเห็นที่ 11 *-----------------* มาต่อแล้วค่า....คนเขียนเปล่าแกล้งคนอ่านเน่อ.... ห่วงใยดวงตาสวยๆ ของคนอ่านจริงๆ อ่านยาวไปเดี๋ยววูบไป คนเขียนเคยประสบ อิอิ.... ต่อเลยค่า *----* รถยังเต็มท้องถนน ในเวลาเกือบห้าทุ่มของคืนวันศุกร์เช่นนี้ ปรางนั่งพิงศีรษะกับพนักอย่างเหนื่อยล้าทั้งใจและกาย เธอชำเลืองไปทางคนข้างๆ ใบหน้าเรียวหล่อนั้นยังนิ่งเฉย และดวงตายังจดจ้องไปเบื้องหน้า ตั้งแต่ขึ้นรถมาเขาไม่ปริปากพูดอะไรเลย นั่นยิ่งทำให้ปรางรู้สึกอึดอัด “ถามจริงฉลองอะไรเหรอคุณปราง” อยู่ๆ คนที่นั่งเงียบมานานก็เอ่ยเสียงนุ่ม ปรางเม้มปากแน่น กระทั่งเขาปรายตามามองเธอ ปรางก็เลยตอบไปว่า “ไม่ได้ฉลองอะไรทั้งนั้น .แล้วคุณล่ะคะ มานั่งดื่มคนเดียว ฉลองการมีคู่หมั้นเหรอคะ แปลกจังน่าจะชวนคุณแป้งร่ำมาด้วยนะคะ น่าจะสนุกกว่านี้” พอได้เปิดปาก ปรางก็พ่นคำพูดออกมาไม่ยั้ง แน่นอนคนที่โง่ที่สุดในโลกก็คงรู้ว่าปรางไม่ได้พูดจากใจจริง และมันทำให้รถที่วิ่งไปตามท้องถนนอย่างปกตินั้น หักเลี้ยวเข้าข้างทาง ซึ่งเป็นซอยใหญ่ สามารถทะลุผ่านไปยังถนนอีกสาย ซึ่งตรงไปยังบ้านของปราง เมื่อรถจอดสนิท คุณรัชตะก็หันมาทางปราง ดวงตาสีน้ำตาลจางนั้น มองปรางอย่างดุดัน ปรางตกใจและกลัวว่าเขาจะโกรธและเกลียด ทำให้น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ปรางขอโทษค่ะ ” ปรางเอ่ยออกมาปนเสียงสะอื้น “คุณปราง. ” เขาอุทานเพียงเท่านั้น แล้วดึงปรางเข้าไปกอดไว้แน่น ถึงแม้ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกจากปากของเขา แต่ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วเรือนร่างและหัวใจปราง ก็ทำให้เธอสุข จนลืมคิดถึงสิ่งที่ตั้งใจไว้ “ปรางรักคุณ ” คำพูดประโยคนั้นของปราง ทำให้คุณรัชตะผลักร่างปรางออกห่าง “ไม่นะคุณปราง” เขามองเธออย่างหวาดหวั่น “ทำไมคะ ปรางแค่บอกว่าปรางรักคุณ แต่จริงๆ ปรางไม่จำเป็นต้องบอกคุณ คุณก็คงจะรู้ดี เพราะปรางไม่เคยปกปิดความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อคุณเลย ไม่ว่าจะเป็นสายตาหรือท่าทาง และปรางก็ไม่อายและไม่กลัวด้วยที่จะให้รับรู้!” ปรางสะอื้นจนตัวโยน แต่เขาก็ได้แต่มองเธออย่างเงียบๆ   ก่อนจะพารถขับเคลื่อนไปเบื้องหน้า และพอรถจอดนิ่งสนิทที่หน้าบ้าน เขาก็เอ่ยเสียงเย็นชากับปรางว่า “ลืมผมเสียเถอะครับคุณปราง เพราะมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว” เท่านั้นแหละปรางก้าวขาจากรถเขา แล้วกระแทกประตูรถปิด เขายังคงมองมาที่ปราง กระทั่งเธอหายเข้าไปในบ้าน (มีต่อค่ะ) จากคุณ : จูนิ (จูนิตา) - [ 27 เม.ย. 48 00:32:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 (ต่อ-) *----* ปรางงัวเงียตื่นขึ้นมา เพราะเสียงร้องโวยวายของน้องชาย ที่พอจับได้ใจความได้ว่า คุณแก้มแอบเข้าไปปลุกเขาในห้องนอน ในเช้าวันหยุดที่แสนสบาย เปล่าหรอกปิ๊บคงไม่ได้โกรธ ที่คุณแก้มไปรบกวนเวลานอน แต่ปิ๊บคงโมโหที่คุณแก้มไม่เคยเคารพกฎที่ปิ๊บวางไว้ คือ ห้ามคุณแก้มเข้าไปหาเขาในห้องนอน! ไม่ว่ากรณีใด ยกเว้นยามป่วยไข้เท่านั้น! เป็นนิสัยเดิมของเจ้าน้องชายปราง ที่ไม่ชอบให้ผู้หญิงแก่นเซียว เปรี้ยวซ่าเข้าหาผู้ชายก่อน แต่คุณแก้มก็กระไร รู้แล้วยังทำ แต่ปรางคิดว่าคุณแก้มชอบแกล้งปิ๊บให้ใจหายเล่นมากกว่า และปรางรู้ว่าที่ปิ๊บตั้งกฎนี้ขึ้นมา เพราะกลัวใจตัวเองด้วย มันช่างเป็นผู้ชายที่แสนประหลาด ซึ่งไม่รู้เหลือกี่คนในโลก ที่หวังจะมีอะไรกับคนรักครั้งแรก ในคืนวันแต่งงานเท่านั้น ผู้ชายใกล้สูญพันธุ์แบบนี้ คุณแก้มเลยต้องอนุรักษ์ไว้ ปรางสรุป ก่อนจะหลับตา แต่ยังไม่ทันหลับอีกครั้ง เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ปรางเดินเซไปเปิดให้ ก่อนจะกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียงนอนตามเดิม “พี่ปราง ลืมอะไรหรือเปล่าคะ” คุณแก้มเดินมาเขย่าตัวปรางเบาๆ “ลืมอะไรล่ะ .” ปรางงึมงำ ทั้งที่ยังหลับตา “คืนนี้พี่ปรางจะต้องไปดูแฟชั่นโชว์เพชรเป็นเพื่อนแก้มนะคะ” “อ้าว จริงสินะพี่ลืมจริงๆ ด้วย” ปรางลืมตาขึ้น “แต่มันก็ตอนค่ำนี่นา” ปรางว่า ทำท่าจะหลับต่อ “พี่ปรางไม่ไปซื้อชุดสวยๆ ก่อนเหรอ ไปนวดตัวด้วย” “พี่ใส่อะไรไปก็ได้มั้งคุณแก้ม” “ได้ไงล่ะพี่ปราง ขอบอกงานนี้คุณรัชตะก็ไปนะ เพราะคุณแป้งร่ำเดินแบบคืนนี้ด้วย” “เหรอ งั้นพี่เปลี่ยนใจไม่ไปดีกว่า” ปรางว่าอย่างง่ายๆ “ได้ไงพี่ปราง ตกลงกันไว้แล้วนี่ อีกอย่างแก้มมีบางอย่างจะบอกเกี่ยวกับคุณรัชตะ” “อะไรล่ะ อย่าบอกนะว่าเขาจะแต่งงานพรุ่งนี้” “บ้าน่าพี่ปราง จะบอกว่าคุณรัชตะน่ะไม่ได้รักคุณแป้งร่ำหรอก แต่ขัดใจคุณหญิงมาลีไม่ได้ต่างหาก แว่วมาว่าเขามีคนที่รักอยู่แล้วน่ะ” “ใคร!” ปรางลุกลุกจากเตียงนอนทันที มองว่าที่น้องสะใภ้อย่างรอคอยคำตอบ “ไม่รู้เหมือนกันค่ะพี่ปราง” “อ้าว แล้วคุณแก้มรู้เรื่องนี้มาจากไหนล่ะ” “พี่กันบอกน่ะ พี่ปรางลืมไปหรือเปล่า ว่าพี่กันน่ะเป็นเพื่อนกับพี่ชายคุณแป้งร่ำ” “งั้นคุณแก้มก็สืบให้พี่หน่อยสิ .ว่าผู้หญิงที่คุณรัชตะรักน่ะเป็นใคร” “ขอคิดดูก่อน” คุณแก้มว่า ปรางมองว่าที่น้องสะใภ้อย่างหมั่นไส้ในลีลา “มีอะไรอีกมิทราบ!” ปรางกระแทกเสียง “พี่ปรางไปช่วยพูดกับปิ๊บให้หายโกรธแก้มก่อนสิ แล้วแก้มจะช่วยสืบให้” ข้อเสนอของคุณแก้มทำให้ปรางถอนหายใจ “แล้วไปแกล้งมันทำไมล่ะคุณแก้ม” “ก็ล้อเล่นเฉยๆ” คุณแก้มบอกเสียงอ่อย “ล้อเล่นแบบไหนกันถึงต้องโกรธ ขนาดด้องให้พี่ไปช่วยแบบนี้” ปรางซักไซ้ “แค่แก้มจูบเขานิดหน่อย” คุณแก้มสารภาพ “เวร .” ปรางพึมพำ “ทำไมล่ะพี่ปราง น้องชายพี่น่ะอะไรก็ไม่รู้ กดขี่ทางเพศชะมัด ตัวเองมากอดมาจูบแก้มก่อนได้ แต่พอแก้มทำบ้างก็มาโกรธ หาว่าก๋ากั๋น พิลึกคน!” คุณแก้มทำเสียงสะบัด หน้าสวยๆ นั้นบึ้งตึง “ก็ไม่เห็นยากเลยคุณแก้ม เวลาปิ๊บมันจะกอดจูบคุณแก้ม คุณแก้มก็อย่าไปยอมมันเท่านั้นแหละ ทีนี้มันก็กดขี่ทางเพศไม่ได้แล้ว” “พี่ปรางน่ะ!” (มีต่อค่ะ) *---* จากคุณ : จูนิ (จูนิตา) - [ 27 เม.ย. 48 00:39:35 ]

ความคิดเห็นที่ 13 (ต่อ-) ภายในห้องจัดงานแฟชั่นโชว์เพชรนั้น ปรางเห็นผู้คนที่เรียกตัวเองว่าไฮโซฯ ใส่เครื่องเพชรวูบวาบไปทั้งเนื้อตัว จนตาของปรางพร่าพราง แต่กระนั้นปรางก็มองเห็นคุณรัชตะยืนเคียงคู่กับคุณแป้งร่ำคู่หมั้นของเขา บรรดาช่างภาพและนักข่าว รุมเข้าไปถ่ายรูปและสัมภาษณ์คนทั้งสอง ด้วยท่าทางกระเหี้ยนกระหือรือ เพราะมีข่าวเล็ดรอดออกมาว่า การหมั้นของทั้งสองไม่ได้เกิดจากความรัก หากแต่เพราะความเห็นชอบของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย และที่สนใจของนักข่าวมากที่สุด ก็คงประเด็นที่ว่าคุณรัชตะที่คนที่เขารักอยู่แล้ว ใครๆ ก็คงอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ปรางเองก็อยากรู้แทบขาดใจ! ปรางเห็นร่างบอบบางของคุณแป้งร่ำ เยื้องย่างไปยังห้องน้ำ ปรางมองตามอย่างหมั่นไส้ ในท่าทีราวกับนางหงส์ โปรยยิ้มทักทายกับผู้คนที่เดินผ่านไปมา อย่างอ่อนหวาน ผีร้ายอะไรไม่รู้ทำให้ปรางเดินตามร่างบางนั้นเข้าไปในห้องน้ำ ซึ่งก็ดูเหมือนจะเป็นใจเหลือเกิน ที่ภายในห้องน้ำนั้น มีเพียงเธอกับคุณแป้งร่ำเท่านั้น เมื่อร่างบางนั้นผลุบเข้าไปในห้องน้ำ ปรางก็วิ่งไปกดล็อคประตูใหญ่ด้านหน้า เพื่อไม่ให้คนอื่นได้เข้ามาได้ ปรางรอคอยร่างบางอ้อนแอ้นของคุณหนูไฮโซฯ คนสวยอย่างร้อนรน เพียงครู่เดียวเท่านั้น ร่างคนที่เธอรอคอยก็เปิดประตู เดินตรงมายังกระจกกว้าง “หวัดดีค่ะคุณแป้งร่ำ” ปรางเค้นเสียงตัวเองให้หวานฉ่ำ ใบหน้าเธอก็ยิ้มเบิกบาน “เออ ” คุณแป้งร่ำอ้ำอึ้ง คงเพราะงงที่อยู่ๆ ผู้หญิงแปลกหน้าอย่างปรางเอ่ยทักทาย “อ๋อ .คุณแป้งร่ำคงจะงง ว่าฉันเป็นใคร คือฉันเป็นครีเอทีฟที่เมจิก ซึ่งดูแลสินค้าของคุณรัชตะอยู่น่ะค่ะ” “อ๋อ ” คุณแป้งร่ำขานรับ และมองเธออย่างสำรวจ ปรางยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นดวงหน้าสวยหวานนั้นฉายแววเคลือบแคลง “เออ คุณทำงานที่เมจิกมานานหรือยังคะ” เสียงของคุณแป้งร่ำดูแผ่ว สั่น เหมือนคนที่หวาดหวั่นในบางอย่าง “นานแล้วค่ะ รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับบริษัทและลูกค้า” ปรางเอ่ยเสียงเรียบ มองหน้าคุณแป้งร่ำอย่างพาซื่อ “เออ งั้นคุณก็รู้น่ะสิคะ ว่าคุณรัชตะสนิทกับใครมากที่สุด นอกจากบอสของคุณแล้ว” คุณแป้งร่ำเอ่ย และหลบสายตาแสนรู้ของปราง “รู้สิคะ” “ใคร!” เสียงห้วนนั้นทำเอาปรางถึงกับสะดุ้งเหมือนกัน เธอหันไปมองดวงหน้าสวยหวานของคุณแป้งร่ำ ก็เห็นแต่แววร้อนรน “เออ เพื่อนของฉันเองค่ะ ชื่อปราง คุณรัชตะสนิทกับปรางมาก และวันก่อนก็เหมือนจะไปเที่ยวผับด้วยกัน และคุณรัชตะก็ไปส่งปรางที่บ้านด้วยค่ะ” ปรางชะงักทันที เมื่อเห็นดวงหน้าสวยนั้นหม่นเศร้า วูบหนึ่งปรางเองก็รู้สึกสงสารและเห็นใจ แต่ก็แค่ชั่ววูบเท่านั้น ในเมื่อคุณรัชตะเองก็ไม่ได้รักคุณแป้งร่ำ และเขามีคนที่เขารักอยู่แล้ว การที่ปรางเล่นเกมนี้กับคุณแป้งร่ำ คงไม่เป็นการโหดร้ายเกินไป และจริงอยู่ปรางร้ายกาจกาจและเห็นแก่ตัว เพราะปรางไม่ใช่นางเอกมาจากที่ไหนนี่นา “ขอบคุณมากนะคะ คุณ .เออ คุณชื่ออะไรคะ” คำถามนั้นของคุณแป้งร่ำ ทำเอาปรางทำหน้าเหลอหลาอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนที่เธอจะโพล่งออกไปว่า “ฉันชื่อต้อยติ่งค่ะ” “ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักคุณต้อยติ่ง ฉันขอตัวนะคะ” “ค่ะ ตามสบาย คุณคงต้องรีบไปเตรียมตัวขึ้นโชว์เพชรแล้วมั้งคะ” ปรางเอ่ย ใบหน้ายังยิ้มระรื่น (มีต่อค่ะ) จากคุณ : จูนิ (จูนิตา) - [ 27 เม.ย. 48 00:54:44 ]

ความคิดเห็นที่ 14 (ต่อ-) *------* ปรางเดินฮัมเพลงเบาๆ ขณะง่วนกำลังเก็บงานที่ทำค้างอยู่ เพื่อเอาไปทำต่อที่บ้านในวันหยุดสุดสัปดาห์ วันนี้ปรางมีความสุขมากที่สุด เพราะคุณแก้มสืบรู้มาเกี่ยวกับคนรักคุณรัชตะจากพี่ชาย ว่าคุณรัชตะหลงรักผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เมจิกเอเยนซี่ ได้ยินแค่นั้นปรางก็ร้องกรี๊ด เปิดเพลงเต้นรำไปทั่วห้อง จนน้องชายโผล่หน้ามามองอย่างปลงๆ ถึงแม้ปรางจะยังไม่แน่ใจว่า ตัวเองเป็นคนที่คุณรัชตะรักหรือเปล่า แต่อย่างน้อยปรางก็รู้ว่าเขาไม่ได้คุณแป้งร่ำ คุณหนูไฮโซฯ ผู้งดงาม อ่อนหวานราวนางหงส์คนนั้น “คุณปราง” เสียงห้าวนุ่มที่ดังมาจากเบื้องหลังนั้น ทำให้ปรางถึงกับสะดุ้ง หยุดฮัมเพลงอย่างฉับไว รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ชอบกล เมื่อหันไปเห็นแววตานิ่งขรึมของเขา “คุณรัชตะ เออ มีอะไรให้ปรางรับใช้เหรอคะ งานชิ้นใหม่ปรางกำลังเร่งให้อยู่สุดฝีมือค่ะ คิดว่าวันจันทร์คงจะเรียบร้อยนะคะ หรือถ้าต้องการเร็วกว่านั้น ปรางก็ ..” “คุณปราง .ผมมีเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องงานอจะคุยกับคุณ” คุณรัชตะเอ่ยเสียงราบเรียบ แต่ปรางรู้ดี แววตาเขาไม่เรียบ ไม่นุ่มเหมือนเคยด้วย มันนิ่ง นิ่ง คล้ายไม่มีอะไร แต่ปรางรู้ .มันมีอะไรแน่นอน หรือว่า .เขาจะรู้ว่าปรางไปคุยกับคู่หมั้นเขา คุณรัชตะไม่ปล่อยให้ปรางคิดนาย เขาเอื้อมมาคว้าข้อมือปราง เดินออกไปจากตึกโดยไม่สนใจสายตาของเพื่อนร่วมงานของปรางเลย แต่จริงๆ ปรางแอบยืดขณะเดินถูกเขาจับมือแบบนั้น แถมปรางยังยิ้มเย้ยเพื่อนร่วมงานบางคน ที่เคยถากถางดูถูกว่าปรางไม่เจียมตัว ****************** ปรางหันไปมองคนข้างๆ อย่างตกใจ เพราะรถไม่ได้วิ่งไปยังทิศทางกลับบ้านเธอแม้แต่น้อย แต่มันกำลังมุ่งตรงไปยังนอกเมือง “คุณจะพาปรางไปไหนคะ” ปรางมองขึ้น มองคนข้างๆ อย่างตื่นตระหนก “คุณสนใจด้วยเหรอคุณปราง ว่าผมจะพาคุณไปไหน ในเมื่อคุณรักผม คุณก็ควรจะพร้อมที่จะขึ้นสวรรค์หรือลงนรกกับผมได้นี่นา!” น้ำเสียงเขาเย็นเยียบจนปรางหวาดหวั่นขึ้นมาบ้าง “คุณรัชตะ หมายความว่าไงคะ” “คุณรู้ดีน่ะคุณปรางว่าคุณทำอะไรไว้ ผมไม่เชื่อเลยจริงๆ ว่าคุณจะร้ายขนาดนี้” คำพูดของเขานั้น ทำให้ปรางแน่ใจว่า คุณรัชตะคงรู้เรื่องที่ปรางก่อไว้แล้ว “คู่หมั้นคุณ คงไปถามคุณแล้วสินะ!” ปรางไม่รู้จะแกล้งตัวอย่างไร เลยสะบัดเสียงใส่เขาแทน “คุณร้ายจริงๆ เลยคุณปราง” ปรางได้แต่ทำหน้าเศร้า เมื่อเขาเอาแต่พึมพำประโยคเดิม “ทำไมล่ะคะ ในเมื่อคุณก็ไม่ได้รักคุณแป้งร่ำอยู่แล้ว” ปรางยังเถียงเขาข้างๆ คูๆ ก็หวังจะรอดพ้นความผิดที่ก่อไว้บ้างล่ะ “ผมควรจะขอบคุณคุณงั้นสิ คุณปราง” ปรางถอนหายใจ เพราะแม้แต่คำพูดประชดประชันของเขา ก็ยังเรียบนิ่งและนุ่มนวลอย่างประหลาด สงสัยปรางจะตกหลุมรักเขาจนโง่หัวไม่ขึ้น ไม่ว่าเขาจะพูดจะทำอะไรช่างดูมีเสน่ห์ไปหมด ปรางลอบมองเสี้ยวหน้าคมเรียวนั้นอย่างหลงใหล ยิ้มน้อยๆ อย่างไม่รู้ตัว แต่แล้วปรางก็ต้องหลบสายตาเขาทันที เมื่ออยู่ๆ คุณรัชตะหันมาทางเธอ และสบตาวาวหวานของเธอเข้าอย่างจัง! “มองผู้ชายด้วยสายตาแบบนี้ได้ไง .คุณปราง” เขาเอ็ดเธอเสียงไม่จริงจังนัก “ก็ปรางมองคุณรัชตะคนเดียวนี่คะ” ปรางอ้อมแอ้มออกไปตามความเป็นจริง เขาไม่โต้ตอบ หากแต่ชำเลืองมองปรางด้วยสายตาที่ทำให้ปราง . ร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างประหลาด “ตกลงคุณรัชตะจะพาปรางไปไหนคะ” “ไปเมืองกาญจน์ .” “อะไรนะคะ” “คุณทำผิดสมควรได้รับโทษ” เขาเอ่ยขึ้น หันมามองปรางอย่างคาดโทษ นอกจากเธอจะไม่กลัวคำขู่นั้นแล้ว ปรางยังยิ้มยั่วใส่ตาดุๆ ของเขาด้วย (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 48 01:17:55 จากคุณ : จูนิตา - [ 27 เม.ย. 48 01:16:40 ]

ความคิดเห็นที่ 15 (ต่อ-) เป็นรีสอร์ทที่สวยงามที่สุดในความรู้สึกของปราง ยามค่ำที่เห็นเพียงทิวเขา แมกไม้และยินสียงนกร้อง น้ำไหล ปรางยืนอยู่ริมระเบียงห้อง ข้างๆ ตัวเธอมีชายหนุ่มร่างสูงสง่า ยืนนิ่งราวรูปปั้น ดวงตาคมลึกนั้นกำลังมองออกไปไกลลิบ ปรางหันมามองเขา ดวงตาสุกใสของเธอเปลือยความรู้สึกที่มีต่อเขา “คุณปราง ผมจะเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะ ว่าอย่ามองผู้ชายด้วยสายตาแบบนี้” เสียงเขานุ่มขึ้น และดวงตาสีน้ำตาจางของเขาก็อ่อนโยนดั่งเดิม “ปรางก็มองอย่างที่หัวใจปรางรู้สึก” ปรางต่อคำ ผมถามคุณจริงๆ เถอะคิดอะไรอยู่ ถึงไปบอกคุณแป้งแบบนั้น” พอเจอคำถามเด็ดเข้า ปรางก็ถึงกับอึ้ง และเหมือนมีอะไรบางอย่างกระแทกใจปราง เธอถึงกับร้องไห้ออกมา “ปรางไม่ดีน่ะค่ะ ขี้อิจฉา ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์ ปรางขอโทษแล้วกัน หากคุณต้องการปรางจะไปบอกความจริงคุณแป้งร่ำว่า ที่ปรางบอกไปทั้งหมดนั้น ไม่จริงเลย คุณรัชตะอย่าโกรธปรางเลยนะคะ” ปรางมองเขาผ่านม่านน้ำตา เห็นใบหน้าเรียวคมนั้น โน้มเข้ามาใกล้ ดวงตาเขาพราว ปรางคิดว่าคงตาพร่าเพราะหยาดน้ำตา แต่หากความอบอุ่น ก็แทรกผ่านริมฝีปากของเธอ อย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน ปรางอยากหยุดทุกอย่างในชีวิตไว้เพียงเท่านี้ อ้อมกอดและรอยจูบ “คำขอโทษเฉยๆ มันง่ายไปนะคุณปราง และมันก็คงสายเกินไปที่คุณจะไปบอกความจริงกับคุณแป้ง เพราะตอนนี้คุณแป้งเขาถอนหมั้นผมไปแล้ว” พอถอนริมฝีปากออก เขาก็บอกเธอเสียงนุ่ม “จริงเหรอคะ ” ปรางอุทานอย่างตื่นเต้น ทั้งยังกอดเขาไว้แน่น “นี่คุณดีใจที่ผมถูกถอนหมั้น .” เขาพึมพำ “ค่ะ คุณจะว่าปรางเห็นแก่ตัวก็ได้ และปรางก็ยอมรับอย่างไม่มีข้อแม้ ว่าตัวเองร้ายกาจอย่างที่คุณว่าจริงๆ แต่ปรางไม่อยากเห็นคุณเป็นของใครเลย นอกจากของปราง” “นอกจากคุณจะร้ายแล้วยังปากล้า” ปรางยิ้มกับคำพูดที่เจือรอยยิ้มของเขา แล้วเอ่ยขึ้นว่า "ทำไมคุณแป้งเชื่อคำพูดปรางง่ายๆ ล่ะคะ" "คุณแป้งก็ไม่ถึงขนาดเชื่อเลยหรอก ก็มาถามผมเหมือนกัน และผมก็ยอมรับความจริงง่ายๆ เลย เพราะไม่อยากหลอกลวงเธอต่อไป อย่างมากผมก็คงถูกทางบ้านเล่นงาน อย่างหนักเลยคงโดนตัดออกจากกองมรดก และที่สำคัญคุณแป้งจะได้เริ่มต้นกับคนที่รักเธอจริงๆ " ปรางยิ้มขำกับคำพูดเขา “ผมรู้นะว่าคุณเองก็รู้มาตลอดว่าจริงๆ ผมรักคุณเหมือนกัน” “ปรางไม่แน่ใจ” ปรางยิ้มกับคำพูดตัวเอง “ไม่แน่ใจในเสน่ห์ของตัวเองได้ไง ผมเป็นคนนะคุณ หัวใจทำด้วยเลือดเนื้อ จะไม่หวั่นไหวกับสายตาของสาวสวย ที่ขยันมองตาฉ่ำได้ไงล่ะคุณ” ปรางหัวเราะคิกคัก กับคำพูดของเขา ก่อนจะซบหน้ากับอกกว้างนั้นอย่างท่วมท้นด้วยความสุข “ปรางให้สัญญา จะไม่มองผู้ชายคนไหนอย่างที่มองคุณ” “และผมก็เป็นคนเชื่อคนง่ายเสียด้วยสิ ” คำพูดนั้นของคุณรัชตะ ทำให้ปรางถึงกับรินน้ำตาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ปรางร้องไห้ เพราะปลื้มใจกับความรัก ที่เธอเฝ้ารอคอยอย่าทรมานมาตลอด "ปรางรักคุณ" เธอพึมพำทั้งที่น้ำตาแห่งความปิติยังเปื้อนแก้ม *---* จบจ้า แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 48 00:57:20 แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 48 00:55:17 แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 48 21:38:24 แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 48 21:32:29 จากคุณ : จูนิ (จูนิตา) - [ 27 เม.ย. 48 01:29:48 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เห็นมั้ยๆๆๆ มันยาวจริงๆ เลยค่ะ ขนาดคนแปะยังเกือบวูบคาคอมพ์...อิอิ Little Angel - ชื่อน่ารักเชียว...มาอ่านต่อนะคะ ขอบคุณที่มาทักทาย น้องหมาปลาเซียว มาแล้วค่า...ไม่รู้จะหนุกถูกใจป่าวนะ ยินดีที่รู้จักค่ะ สร้อยอักษรา วันนี้จะแวะมามั้ยนะ...คนเขียนป่าวร้ายเน่อ อิอิ wayo ตกลงเราแกล้งจริงหรือนี่ (อุทาน อิอิ) ณัฐณิชา สรุปเราแกล้งคนอ่านจริงๆ หรือ (อุทาน...มือทาบอก) :::อาราเร่::: มาแล้วเน่อ มาอ่านนะ Kazalong เรียกปุ๊บ ก็มาปั๊บเลยล่ะค่ะ *-------* อ่านจบแล้วก็อยากรู้ว่ามันหนุกมั้ย แล้วเออ....ควรจะเขียนเรื่องสั้นคั่นอารมณ์ต่อรึป่าว กลัวคนอ่านเบื่อน่ะค่ะ เขียนมาหลายตอนแล้ว ทั้งๆ ที่อยากเขียนเรื่องของคุณแป้งร่ำ คุณหนูไฮโซฯ ผู้อ่อนหวาน กับนายแดน ไฮโซฯ นอกคอก แสบซ่าจนถูกพ่อตัดออกจากกองมรดก *---* รอฟังความเห็นค่ะ ขอบคุณทุกคนที่มาทักทายและให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : จูนิ (จูนิตา) - [ 27 เม.ย. 48 01:44:01 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มา comment ทีเดียวตอนเรื่องจบค่ะ อิอิ ชอบนางเอกของเรื่องค่ะ ร้ายดี รู้สึกดีที่เค้ากล้าทำในสิ่งที่อยากทำ แบบที่คนส่วนมากคงไม่กล้าแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ แต่ยังคงไม่เห็นด้วยกับปิ๊บค่ะ อิอิ สงสัยเพราะเกิดมาไม่เคยรักคนที่เค้านำความรักมาให้เราก่อนมั้งคะ... รออ่านเรื่องต่อไปค่ะ :) จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 27 เม.ย. 48 02:19:30 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แอบมาลงที่เดิม ดีนะกลับมาดู >< แล้วก็เรียบร้อยโรงเรียนปราง ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 27 เม.ย. 48 10:47:23 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เรื่องแยะ...  งานยุ่ง... แวะมาทักทาย  ให้หายคิดถึง  ฮิ ๆ สวัสดีค่ะพี่จูนิ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 27 เม.ย. 48 12:28:34 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สะใจ เอาเรื่องต่อไปมา ลืมดอกไม้ไปชั่วครู่ จากคุณ : *สร้อยอักษรา* - [ 27 เม.ย. 48 16:20:03 A:202.176.143.78 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 แม่ทำกำข้าวไว้หลายอย่าง งง .. แค่ได้ยินข่าวก็ถอนหมั้นแล้วหรือนี่ จากคุณ : scottie - [ 27 เม.ย. 48 20:35:16 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แหะ แหะ เขียนผิดตามเคยค่า แก้ทันที...และนั่นสิ...ถอนหมั้นง่ายไป แต่ว่าเข้าไปแก้ตัวนิดหน่อยแล้วน่ะ พอไหวมั้ยนะ ขอบคุณค่ะ คุณ scottie แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 48 21:21:19 แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 48 21:39:10 จากคุณ : จูนิตา - [ 27 เม.ย. 48 21:35:00 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ตอนต้นอ่านไปแล้วค่ะ แวะมาเก็บตอนต่อค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 27 เม.ย. 48 23:26:22 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สนุกครับ รออ่านเรื่องใหม่ จากคุณ : เมิร์ฟ - [ 28 เม.ย. 48 00:54:06 A:202.57.156.202 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาตามอ่านตอนจบค่ะ จากคุณ : ณัฐณิชา - [ 28 เม.ย. 48 09:08:05 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เพิ่งอ่านจบ..อะโห ^o^ อยากทำเหมือนปรางหลายทีแล้ว ติดอยู่ที่ขาดคุณสมบัติข้อสำคัญ ..คือ..เค้าขี้เหร่อย่างร้ายกาจ TT_TT แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 48 11:53:24 จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 28 เม.ย. 48 11:53:01 ]

ความคิดเห็นที่ 27 “ก็ไม่เห็นยากเลยคุณแก้ม เวลาปิ๊บมันจะกอดจูบคุณแก้ม คุณแก้มก็อย่าไปยอมมันเท่านั้นแหละ ทีนี้มันก็กดขี่ทางเพศไม่ได้แล้ว" ชอบประโยคนี้มากเลยค่ะ สะใจเห็นด้วยอย่างยิ่ง ไหนๆ ก็ไหนๆๆๆๆนะคะ ขอเรื่องของแป้งร่ำต่อด้วยค่ะ จากคุณ : รียา - [ 30 เม.ย. 48 01:32:24 A:203.172.104.228 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 กล้าดีค่ะ ชอบ 55555 บางทีก็อยากได้นางเอกแบบนี้นะ อิอิ เขียนต่อเลยค่ะพี่จูนิ หุหุ ชอบ จากคุณ : jeedy (ไข่ม้วน) - [ 30 เม.ย. 48 13:43:21 ]