ทำไมเขายังไม่มาสักทีนะ...
นาฬิกาติดฝาผนังบอกเวลาหกโมงเย็น คนในห้องสมุดเริ่มบางตาลง เวลานี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่ฉันจะได้อ่านหนังสือคนเดียวเงียบ ๆ
แต่...
เจ็ดวันมาแล้ว ฉันไม่ได้อ่านหนังสือเป็นเรื่องเป็นราวสักเล่ม เวลาทั้งหมดที่ฉันมีในแต่ละวันหมดไปกับการเฝ้ารอและเฝ้ามอง...ใ ครคนนั้น
หกโมงเย็นแล้ว...ผมยังแกร่วอยู่บนรถเมล์อยู่เลย
รถเมล์ในยามนี้ก็แน่นไปด้วยผู้คน แล้วรถยังติดอยู่ที่เดิมมาหลายสิบนาทีแล้วด้วย อากาศร้อนอบอ้าวของเดือนเมษายนทำให้ในรถเมล์ยิ่งร้อนเหมือนเตาอ บ...ผมจะตายให้ได้เลยนะเนี่ย
ผมเริ่มหงุดหงิดเมื่อเด็กน้อยคนหนึ่งอยู่ส่วนไหนของรถก็ไม่รู้ร ้องไห้จ้าขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แค่บรรยากาศเลวๆในรถก็ทำผมจะประสาทตายอยู่แล้ว ยังจะมีเด็กมาแผดเสียงดังใกล้ๆอีกจะไม่ให้ผมหงุดหงิดได้อย่างไร
เกินจะทน...ผมเดินฝ่าการเบียดเสียดของผู้คนลงจากรถอย่างทุลักทุ เล อากาศข้างนอกรถแม้จะไม่บริสุทธิ์นักแต่ก็ทำให้ผมหายใจได้คล่องก ว่าเมื่อกี้ ผมเดินข้ามถนนอย่างสบายโดยไม่ต้องดูรถก่อนข้ามไปยังทางเท้าข้าง ทางที่ค่อนข้างจะมืดไปสักหน่อย
จุดหมายยังอีกไกล...
เท้าก้าวเดินพร้อมกับความคิดที่ออกเดินตาม...
ฉันเพิ่งเข้าใจและรู้ซึ้งถึงคำว่า รักที่ได้แต่มอง ก็คราวนี้แหละ เจ็ดวันอาจเป็นเวลาที่สั้นไป แต่เมื่อใครเคยผ่านความรู้สึกแบบนี้มาแล้วก็จะรู้ว่า ความรักมันไม่มีเวลามากำหนดหรอกว่า เราควรจะรักคนนี้เมื่อไร เราจะรักใครได้ก็ต่อเมื่อใจเราพร้อมเท่านั้น และเวลามันก็ไม่เคยมากำหนดเราได้ว่า ใจเราควรจะพร้อมเมื่อไร
ความรักมันเป็นเรื่องของหัวใจจริงๆแหละ
เขาหล่อมากเลยเหรอ...ฉันถึงได้รักเขาได้ง่ายดายในชั่วเวลาเพียง แค่ไม่กี่วัน ไม่ใช่หรอก เขาก็ผู้ชายธรรมดาๆ ตัวสูงๆผอมๆ หน้าตาก็โอเค พอดูได้นะ แต่ที่ฉันชอบมากที่สุดบนใบหน้าเขาก็คือ ริมฝีปากของเขาล่ะ ปากของเขาหนาได้รูป มุมปากทั้งสองหยักขึ้นดูเหมือนมีรอยยิ้มละไมระบายอยู่บนใบหน้าต ลอดเวลา และท่าทางก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือของเขาก็สะดุดตาและพาให้ใจตกห ลุมรักเขาตั้งแต่วันแรกที่เห็น
ฉันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งล่ะนะ พอเจอผู้ชายที่ถูกใจ หัวใจของฉันก็หวั่นไหวเป็นธรรมดา ใครจะว่าฉันใจง่ายฉันก็ไม่แคร์ คนที่ถูกใจจริงๆในชีวิตนี้มีผ่านเข้ามาให้พบเจอได้ไม่กี่คนหรอก จริงไหม?
แต่โอกาสที่ทำให้ฉันได้เจอเขาก็มีน้อยเหลือเกิน ฉันเจอเขาได้แค่ที่นี่และมีเวลาเพียงสองชั่วโมงครึ่งที่จะได้เฝ ้ามองเขาเงียบๆ แต่ต้องใช้เวลาเป็นวันเลยล่ะเพื่อรอเขา...
ห้องสมุด...
อยู่ๆผมก็คิดไปถึงห้องสมุด หนึ่งสัปดาห์แล้วสินะที่ผมหลบหนีความวุ่นวายของปัญหาสารพัดที่บ ้านไปนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียวในห้องสมุดประชาชนที่อยู่ไม่ไก ลจากบ้านนัก
ที่นั่นคือโลกของผมอย่างแท้จริง...
ผมทิ้งปัญหามากมายที่รุมเร้าตัวผมไว้หน้าห้องสมุด ยามที่ได้ก้าวเท้าเข้าไปข้างใน ผมรู้สึกตัวเบาสบาย ผ่อนคลายจากปัญหาและภาระต่างๆที่ผมแบกมันอยู่
แต่สามวันมานี้...มีความผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้น ผมรู้สึกเหมือนมีใครบางคนจ้องมองผมอยู่ เมื่อผมมองหาเจ้าของสายตานั้นก็ไม่พบใครสักคนที่มีทีท่าสนใจหรื อกำลังมองผมสักนิด เมื่อหาเจ้าของสายตาไม่พบ ผมจะทำอะไรได้เล่าครับ นอกจากก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไป
ตอนแรกผมคิดว่าเป็นอุปาทาน แต่ความรู้สึกนี้มันก็แรงขึ้นเรื่อยๆ จนผมคิดว่ามันไม่ใช่การรู้สึกไปเองแล้วล่ะ
มีใครคนหนึ่งกำลังจ้องมองผมอยู่จริงๆ แต่ที่น่าแปลก ผมกลับหาคนๆนั้นไม่เจอ
หนึ่งทุ่มแล้ว...
เขาคงไม่มาแล้วล่ะ สามวันมานี้เขามีอาการแปลกๆ ดูลนๆไม่นิ่งยังไงก็ไม่รู้ นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาไม่มาวันนี้มั้ง
หรือว่า...เขาจะรู้ว่าฉันแอบมองเขาอยู่
มีคนเคยบอกว่าเวลาที่มีคนจ้องมองเราอยู่ เราจะรู้สึกตัวได้โดยสัญชาตญาณ จริงหรือเปล่าฉันไม่ก็ไม่รู้นะ แต่ถ้าเกิดมันจริงล่ะ
เขาก็ต้องรู้สิว่ามีใครจ้องมองเขาอยู่!
แล้วเขาจะรู้ไหมว่าคนที่เฝ้ามองเขาอยู่คือฉัน!
ไม่มีทางหรอก...ถึงเขาจะรู้สึกตัวว่ามีคนมองอยู่ แต่เขาไม่มีวันได้รู้ว่าใครมองเขา แม้ว่าอยากจะคุยกับเขาแทบใจจะขาด แต่ฉันก็ทำไม่ได้...
ความรักที่มันได้แต่มองมันทรมานแบบนี้นี่เอง แต่ฉันก็ทำมันได้แค่นี้...
เปล่าประโยชน์ที่จะคิดน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง ยังไงแค่นี้ฉันก็มีความสุขมากพออยู่แล้ว แค่เขามานั่งให้ฉันมองแค่วันละสองชั่วโมง แค่นี้ก็ทำให้โลกที่อ้างว้างโดดเดี่ยวของฉันมีค่าขึ้นมากพอแล้ว
ว่าแต่...วันนี้เขาจะไม่มาจริงๆหรือ
ผมเดินมาถึงหน้าห้องสมุดตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ นาฬิกาของผมบอกเวลาหนึ่งทุ่มตรง อีกเพียงครึ่งชั่วโมง ห็องสมุดก็จะปิด
อีกแค่ครึ่งชั่วโมง...จะอ่านอะไรได้เรื่อง
ผมเลี้ยวขวาเพื่อจะเดินไปยังทางเข้าบ้านซึ่งเป็นซอยลึก แต่ผมก็ต้องเดินกลับมายังจุดที่ต้องเดินข้ามถนนเพื่อไปยังห้องส มุด อาคารสีขาวสองชั้นตั้งตระหง่านราวกับจะเชิญชวนผมให้เข้าไปค้นหา คำตอบในสิ่งที่ผมพิศวงสงสัยมาตลอดสามวัน
รถวิ่งแล่นผ่านหน้าผมติดกันหลายคันอย่างไม่ให้ผมได้มีโอกาสเดิน ข้ามไปยังจุดหมายของผมได้เลย ใจเจ้ากรรมของมันร้องสั่งแกมบังคับว่าต้องไปที่นั่นให้ได้เดี๋ย วนี้
ผมก้าวเท้าทั้งสองลงจากขอบฟุตบาทในจังหวะที่รถวิ่งเว้นช่วงห่าง พอที่จะข้ามได้ เมื่อเท้าสัมผัสพื้นถนน ความเย็นเยียบแล่นจับขั้วหัวใจจนผมขนลุก...
เอี๊ยดดดดด...โครม!
เสียงเบรกยาวเหยียดตามมาด้วยเสียงปะทะระหว่างอะไรสักอย่างดังโค รมใหญ่ทำให้ฉันสะดุ้ง ละสายตาจากหนังสือที่อ่านแล้วมองไปยังด้านหน้าของห้องสมุด คนทั้งหมดในห้องสมุดแห่พากันไปดูอุบัติเหตุที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆยังหน้าห้องสมุดเพื่อติดตามเหตุการณ์อย่างใกล้ชิด
ทั้งห้องโถงเหลือแต่ฉันเพียงคนเดียว รอบตัวฉันมีแต่ความสงบเงียบ แว่วเพียงเสียงฮือฮาโกลาหลจากหน้าห้องสมุดเท่านั้น
จะมีคนตายหรือเปล่านะ...ถ้ามีก็คงจะดี ฉันจะได้มีเพื่อนสักที
เป็นผีเฝ้าห้องสมุดคนเดียวมานาน ทั้งเหงาทั้งเบื่อ เวลามีคนเข้ามาก็คุยกับใครไม่ได้ ถ้ามีเพื่อนสักคนฉันจะได้มีเพื่อนคุย ไม่เหงาอย่างที่ผ่านมาทุกวัน
ฉันมัวแต่ใจลอยคิดไปเรื่อยถึงเรื่องของตัวเองจนไม่ทันสังเกตว่า ร่างสูงของคนๆนั้นที่ฉันรอมาทั้งวันเข้ามาในนี้ตั้งแต่เมื่อไร เขายังคงนั่งที่เดิมที่เขานั่งประจำ ท่าทางก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออย่างไม่สนใจใครก็เหมือนเดิม
ฉันจ้องมองเขาด้วยความดีใจบวกความปลื้มอกปลื้มใจในตัวเขา อีกแค่ไม่กี่นาทีห้องสมุดแห่งนี้ก็จะปิดลงแล้ว แต่เขาก็ยังอุตส่าห์มาให้ฉันได้มองได้ฝันอีกจนได้
ฉันนั่งมองเขาอยู่ได้สักพัก เขาก็เงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่เขาอ่าน แล้วมองมาที่ฉัน...
ใช่แล้ว เขามองมาที่ฉัน!
สวัสดีครับ เสียงนุ่มทุ้มของเขาดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มละไม
ตาต่อตาประสานกัน...ฉันเห็นแววตาของเขาฉายแววแห่งความพอใจอยู่แ วบหนึ่ง แค่แวบเดียวก็ทำให้ฉันเขินแทบม้วน
นับจากนี้ไป...รักของฉันก็ไม่ใช่แค่การแอบมองอีกต่อไปแล้ว
จากคุณ :
ใบไม้ปลิว 
- [
28 เม.ย. 48 18:36:17
]
ยังไม่มีชื่อเรื่องค่ะ...ขอความคิดเห็นและคำวิจารณ์ด้วยค่ะ
