“ถึงแล้วครับพิม”
เสียงของภานุทำเอาพิมพ์ชนกสะดุ้ง

“อ้าวยายพิมมากับใครล่ะนั่น” เสียงคุณประไพถามลูกสาวเมื่อเห็นบุรุษหน้าตาคุ้น ๆ ลงรถมา

“เอ่อ”
ยังไม่ทันที่พิมพ์ชนกจะเอ่ยอะไร

“สวัสดีครับคุณอา”
ภานุยกมือไหว้คุณประไพ ทำเอาพิมพ์ชนกตาเขียว เสนอหน้าไม่เคยเปลี่ยนเลยนะนายภานุ

“สวัสดีจ๊ะ  อ้าวตานุนั่นเอง อานึกว่าใครที่ไหน มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะ ดูสิ มาเข้าบ้านก่อนลูก ยายพิมไปเอาน้ำมาให้ตานุหน่อยลูก” คุณประไพพาภานุเข้าไปในบ้านพร้อมกับสั่งให้พิมพ์ชนกไปเอาน้ำมาให้ภานุ ทางด้านพิมพ์ชนกเมื่อโดนแม่สั่งก็หน้างอเลยทันที

“อยู่กันสองคนแค่นี้เหรอครับ” ภานุถามอย่างแปลกใจเมื่อไม่เห็นคุณปรเมศพ่อของพิมพ์ชนก

“จ๊ะ คุณเมศเขาไปสบายแล้ว” คุณประไพบอกภานุเสียงเรียบ

“เอ่อ ผมเสียใจด้วยนะครับ ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วครับคุณอา คุณพ่อไม่เห็นบอกผมเลย”

“เมื่อปีกลายนี่เองจ๊ะ ก่อนที่ยายพิมจะจบปริญญาโทด้วยซ้ำ” ก่อนที่คุณประไพจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้พิมพ์ชนกก็เข้ามาพอดี

“น้ำค่ะ”

“เอ่อ คุยกันไปก่อนนะจ๊ะเดี๋ยวแม่ขอตัวไปจัดโต๊ะก่อน ตานุเดี๋ยวอยู่ทานข้าวด้วยกันเลยนะจ๊ะ” คุณประไพพูดก่อนจะขอตัวเข้าไปในครัว

“พิม ทำไมพิมไม่บอกผมสักนิดว่าอาเมศท่านเสียแล้ว”
“ก็นายไม่ถาม อีกอย่างเราก็เพิ่งจะเจอกันเมื่อกี้นี่เอง จะเอาเวลาที่ไหนมาคุยล่ะ นอกจาก..”

“กัดกัน” ภานุต่อให้อย่างรู้ทัน ทำเอาพิมพ์ชนกหน้าบึ้งทันที  หึทำเป็นรู้ทัน เดี๋ยวเถอะนายภานุ
ระหว่างที่รับประทานอาหาร ภานุเข้ากับแม่ของพิมพ์ชนกได้เป็นอย่างดี ทำเอาพิมพ์ชนกนึกหมั่นไส้ ก็จะไม่ให้หมั่นไส้ได้ไงล่ะ ก็อีตาภานุเล่นเอาใจแม่ของพิมพ์ชนกขนาดนั้น

“แล้วนี่นุกลับมาบริหารงานให้คุณพ่อเต็มตัวแล้วหรือจ๊ะ”

“ครับคุณอา ทีแรกก็กะว่าจะต่อเอกเลย แต่ทนคิดถึงคนทางนี้ไม่ไหว” พูดแล้วก็ชำเลืองไปทางพิมพ์ชนก ทำเอาเจ้าตัวหน้าร้อนผ่าว อีตาบ้านี่เดี๋ยวเถอะอย่ามาทำเจ้าชู้ประตูดินแถวนี้นะ พิมพ์ชนกคิดในใจ

“พูดแบบนี้จะจีบลูกสาวอาหรือไงจ๊ะ” คุณประไพพูดยิ้ม ๆ พลางมองหน้าลูกสาว ที่ตอนนี้แดงเป็นลูกตำลึงไปแล้ว

“พิมอิ่มแล้วขอตัวนะคะแม่ จะรีบไปเคลียร์งานต่อน่ะค่ะ”

“อ้าวยายพิม แล้วตานุล่ะ”

“คุณแม่ก็คุยกับเขาไปสิคะ เห็นเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ไม่เอาล่ะค่ะ พิมขอตัวดีกว่า อยู่ไปก็ยิ่งรู้สึกเหมือนเป็นคนนอกยังไงก็ไม่รู้” พิมพ์ชนกย้ำคำว่า คนนอก ก่อนที่จะปรายตาไปทางภานุ แล้วก็เดินตัวปลิวขึ้นไปบนห้อง โดยไม่ฟังเสียงทัดทานของผู้เป็นแม่

“ดื้อจริง ๆ ลูกคนนี้  อย่าถือสาเลยนะตานุ” คุณประไพพูดพร้อมกับหัวเราะ

“อย่างนี้สิครับถึงจะเป็นพิมพ์ชนกที่ผมรู้จัก” ภานุพูดพร้อมกับส่ายหน้ายิ้ม ๆ
ส่วนพิมพ์ชนกเมื่อขึ้นมาบนห้องก็ไม่เป็นอันได้เคลียร์งาน เพราะมีแต่หน้าของภานุมาวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ เป็นอะไรของเรานะ เพราะนายแท้ ๆ เชียวนายนุ  โอ๊ย….แล้วจะเป็นอันเสร็จมั้ยงานเนี่ย พิมพ์ชนกโอดครวญกับตัวเอง

“หนูพิม เดี๋ยวลุงจะให้หนูย้ายห้องทำงานนะ”

“คะ อะไรนะคะคุณลุง” พิมพ์ชนกถามน้ำเสียงแปลกใจ

“คือลุงจะให้หนูไปเป็นเลขาของภานุน่ะ”

“หนูเนี่ยนะคะ” พิมพ์ชนกพูดพลางชี้มือมาที่ตนเอง

“ถูกต้อง” เสียงภานุดังขึ้น
พิมพ์ชนกหันไปทางคุณนันทชัย พร้อมกับโอดครวญ

“เอ่อ คุณลุงคะหนูว่าหนูเป็นเลขาของคุณลุงก็ดีอยู่แล้วนี่คะ ส่วนของภานุเราก็ประกาศรับใหม่ก็ได้หนิคะ” พิมพ์ชนกยื่นข้อเสนอ

“เรื่องนั้นเป็นเรื่องของฝ่ายบุคคล แต่ผมต้องการให้พิมไปเป็นเลขาของผม แล้วอีกอย่างคุณพ่อก็อนุญาตแล้ว เอาเป็นว่าผมให้เวลาพิมเก็บของสิบห้านาที แล้วพบกันที่ห้อง ตกลงตามนี้นะครับ” ภานุสรุปเสร็จสรรพ ก่อนที่จะหมุนตัวออกไปจากห้องทำงานของผู้เป็นพ่ออย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยว..” ไม่ทันแล้วล่ะพิมเอ๋ย ทำไมต้องซวยแบบนี้นะ ทำงานที่นี่ก็ว่าซวยแล้วนะ แต่นี่ยังต้องไปทำงานเป็นเลขาหมอนี่อีกไม่ซวยยิ่งกว่าหรือไงนะ พิมพ์ชนกคิดในใจก่อนที่จะลงมือเก็บของ

“ทนเอาหน่อยนะหนูพิม” คุณนันทชัยปลอบหญิงสาวที่กำลังง่วนเก็บของอยู่บนโต๊ะอย่างเอ็นดู ลุงคิดว่าลุงทำดีที่สุดแล้วล่ะหนูพิม คุณนันทชัยคิดในใจก่อนที่จะหันไปสนใจกับงานบนโต๊ะของตัวเอง
เสียงเคาะประตูดังขั้น พร้อมกับเปิดออก ทำให้ภานุที่กำลังง่วนอยู่กับงานเงยหน้าขึ้นต้อนรับผู้เข้ามาเยือน

“โต๊ะของพิมอยู่ทางขวามือนะ  เอ่อ.. ผมว่าอย่าเพิ่งจัดของเลย นี่ก็เลยเที่ยงมาแล้วผมว่าเราไปหาอะไรทานก่อนดีกว่านะ” พูดจบภานุก็เอาเอกสารของพิมพ์ชนกวางไว้บนโต๊ะ

“เอ่อ ภานุ คือฉันอยากจัดของให้เสร็จก่อนน่ะ นายไปกินก่อนเถอะ”

“ไม่ ผมอยากไปทานกับพิม” ภานุบอกพร้อมกับส่งสายตาบังคับมายังพิมพ์ชนก

“ถ้าฉันไม่ไปนายจะทำอะไรฉันมั้ยห๊ะ” พิมพ์ชนกพูดอย่างหัวเสียก่อนที่จะคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป ผมก็คงจะไม่ทำอะไรคุณหรอกพิม นอกจากจะแกล้งคุณซะให้หายคิดถึงให้สมกับที่รอมานานแรมปี ภานุคิดพร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ ที่ปรากฏบนใบหน้า ก่อนที่จะเดินตามร่างบางระหงไปอย่างอารมณ์ดี

“พิม เย็นนี้ผมไปส่งนะ”

“ไม่ต้องฉันกลับเองได้  อีกอย่างฉันก็ขี้เกียจออกมาส่งนายอีก”

“แต่ผมอยากไปนะพิมนะ ให้ผมไปส่งนะ”

“ตามใจ แต่บอกไว้ก่อนนะ ว่าไม่มีการไปส่งนายกลับ”

“โอเค พิมจะใจร้ายกับผมก็เชิญ”
พอสิ้นเสียงของภานุ พิมพ์ชนกหันมามองภานุอย่างไม่เชื่อหูว่าภานุเป็นคนพูด ก็จะอะไรซะอีกล่ะ เมื่อก่อนนายภานุไม่เคยพูดแบบนี้กับพิมสักครั้ง ยกเว้นครั้งที่พิมพ์ชนกไปส่งที่สนามบินนั่นแหละ แต่นั่นมันก็นานมาแล้วตั้งสิบกว่าปีแล้วด้วย แต่จะว่าไปแล้วตั้งแต่ภานุกลับมาคราวนี้มีอะไรเปลี่ยนไปตั้งมากมาย เป็นต้นว่าแทนตัวเองว่า”ผม” ทุกครั้งที่พูดกับพิม และก็จะเรียกชื่อพิมแทนคำว่า “เธอ” ซึ่งเมื่อก่อนภานุเคยเรียกจนติดปาก

“มองอะไรพิม หน้าผมมันมีอะไรแปลกไปหรือไง”

“อ้อ…เปล่า” พิมพ์ชนกปฏิเสธ ใบหน้าร้อนผ่าว แล้วก็แสร้งหันไปจัดการงานของตัวเองต่อ