ความคิดเห็นที่ 1 เป็นแบบนี้ทุกทีเลย นอกจากวันธรรมดาที่พ่อกับแม่มักไม่ค่อยได้อยู่กินข้าวเย็นกับฉันแล้ว หลายครั้งที่วันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็ต้องพลอยไม่ว่างไปด้วย      ทุกครั้งที่เจ้าพลาสติกนั่นร้องขึ้นมา     ฉันล่ะเกลียดมันจริงๆ       ฉันเกลียดที่มันดึงเวลาของพ่อกับแม่ไปหมด      ฉันเกลียดเวลามันร้องตอนที่เรากำลังกินข้าวด้วยกัน     ฉันเกลียดที่มันขัดขวางไม่ให้เราได้คุยกัน     ฉันเกลียดที่มันทำให้พ่อต้องลูบหัวฉันแบบปลอบๆ     ฉันเกลียดเวลาที่แม่บอกให้เป็นเด็กดี บอกให้เข้าใจท่านว่าทำไมท่านต้องไปทำงาน      ฉันเกลียดเวลาที่ท่านทั้งสองคุยกับมันและเดินจากฉันไปพร้อมกับคำพูดที่ว่า พ่อมีงานต้องทำ แม่มีที่ที่ต้องไป        ฉันเกลียดมัน       ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเกลียดอะไรมากเท่านี้มาก่อนเลย       เกลียดเข้าไส้       เกลียดจนแทบจะทุกลมหายใจ      ฉันตัดสินใจได้แล้ว วันนี้ฉันจะลักพาตัวมัน     เมื่อตัดสินใจอย่างแน่วแน่ได้แล้ว ท้องก็เริ่มร้องอุทธรณ์       โอย หิว      ฉันกินกุ้งทอด กับแกงจืดไปได้นิดหน่อยก็อิ่ม แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่เมื่อครู่ยังรู้สึกหิวอยู่มาก แต่พอได้กินกลับกินไปได้นิดหน่อย       ฉันมองกับข้าวมากมายที่ยังเหลืออยู่บนโต๊ะ แล้วมองไปที่เก้าอี้ประจำที่พ่อกับแม่ชอบใช้ ซึ่งบัดนี้ มันว่างเปล่า        ฉันละสายตาจากเก้าอี้อย่างยากลำบาก ฉันอยากให้ท่านอยู่ด้วยเหลือเกิน       อยู่กับฉัน        กลิ่นหอมหวานของเค้กลอยขึ้นมากระทบจมูก ฉันสูดดมความหอมของมันแล้วก็นึกครึ้มขึ้นมา ฉันหยิบมีดพลาสติกขึ้นเมื่อคิดอะไรได้          เจ้ามิคกี้มีหูสองด้าน ฉันจะเก็นด้านนึงไว้ให้พ่อ อีกด้านไว้ให้แม่ ถ้าพ่อกับแม่กลับมาก่อนสองทุ่มครึ่ง ฉันจะให้ท่านเป็นรางวัลที่กลับบ้านเร็ว ไม่งั้นฉันจะกินคนเดียวให้หมดทั้งก้อนเลย ..      “หนูมายด์คะ” ป้าสายเขย่าตัวฉันเบาๆ ฉันงัวเงียลุกขึ้นมานั่งโอนไปเอนมา พลางขยี้ตาน้อยๆ ขณะจ้องไปที่นาฬิกาที่ติดอยู่บนฝาผนังด้วยสายตาพร่าเลือน     “สี่ทุ่มกว่าแล้วค่ะ” ป้าสายตอบแบบรู้ใจฉัน      “แม่กลับมาหรือยังคะ” ฉันถาม      ป้ายิ้มเจื่อนๆ “ยังค่ะ”      “พ่อล่ะคะ” ฉันถามไปอย่างนั้นแหละ รู้ดีว่าพ่อยังไม่กลับ       ป้าสายส่ายหน้าน้อยๆ และจูงมือฉันเดินไปส่งที่ห้องนอน      “เค้กล่ะ เค้กล่ะคะป้าสาย” ถึงแม้จะยังสะลึมสะลือ แต่ฉันก็ยังนึกถึงของสำคัญได้      “อยู่ในตู้เย็นค่ะ”      ฉันพยักหน้ารับหงอยๆ จริงสิ ถ้าไม่อยู่ในตู้เย็นแล้วจะให้มันไปอยู่ไหน      ป้าสายจูงฉันมาส่งถึงห้องนอน “ราตรีสวัสดิ์ หลับฝันดีนะคะ”      ฉันพยักหน้ารับอีก แล้วคิด จริงๆ ฉันอยากให้พ่อกับแม่มาบอกราตรีสวัสดิ์มากกว่า แต่ มันก็เป็นไปได้ยาก เหลือเกิน        ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนกลางดึก แผนการที่วางเอาไว้ตอนเย็นกำลังดำเนินไป ฉันค่อยๆ ย่องไปดูที่ห้องนอนของพ่อกับแม่ ฉันเปิดประตูห้องอย่างเบามือที่สุด จะทำเสียงดังไม่ได้หรอก ก็ตอนนี้ฉันกำลังมีแผนร้ายนี่นา        แผนลักพาตัวเจ้าพลาสติกกิ๊กก๊อก        ในความสลัวรางของแสงไฟจากโต๊ะเครื่องแป้ง ฉันเห็นพ่อกับแม่กำลังนอนอยู่บนเตียง ฉันย่องต่อไปจนถึงกระเป๋าสะพายของแม่ รูดซิปช้าๆ พยายามให้มีเสียงเล็ดรอดออกไปน้อยที่สุด       ครืดดดดด .       “อืมมม” เสียงใครสักคนครางออกมา ฉันรีบมุดเข้าไปหลบใต้โต๊ะเครื่องแป้งทันที ความตื่นเต้นทำให้มือเปียกไปหมด ฉันเพิ่งรู้ว่าเหงื่อก็ออกที่มือได้ด้วย ฉันเช็ดมือกับเสื้อนอนพลางเหลือบไปดูสถานการณ์แวดล้อม        แม่ยังหลับอยู่ ส่วนพ่อแค่พลิกตัว เฮ่อ .        ตะกี๊รูดซิปได้เกือบสุดแล้วด้วย ฉันรอจนพ่อกับแม่นิ่งไปอีกพัก จึงค่อยมุดออกมาจากใต้โต๊ะ และเริ่มดำเนินการต่อ         ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือของแม่ออกมาได้แล้ว ขณะที่กำลังคิดว่าจะไปหาของพ่อนั้น แม่ก็ผุดลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ด้วยความตกใจ ฉันรีบคลานปราดๆ กลับไปซ่อนที่เก่า        แม่ก้าวลงจากเตียง เดินเข้ามาที่โต๊ะเครื่องแป้งช้าๆ ฉันมองแม่ที่เดินเข้ามาใกล้ด้วยหัวใจเต้นระทึก        จะถึงแล้ว จะถึงแล้ว        พรืด พรืด        แม่ดึงกระดาษทิชชูจากกล่องบนโต๊ะเครื่องแป้ง และเดินไปเข้าห้องน้ำ        โอย .หัวใจจะวาย       ฉันละทิ้งปฏิบัติการที่เหลือทันที ได้เจ้าพลาสติกกิ๊กก๊อกนั่นของแม่มาเครื่องเดียวก็ถือว่าบรรลุผลแล้ว ตอนนี้เผ่นก่อนดีกว่า       ฉันย่องกริบไปที่ประตู แม่ยังอยู่ในห้องน้ำ        ฉันบิดลูกบิดประตูอย่างเบามือ      แกร๊ก!      ฉันสะดุ้งแล้วรีบหันไปมองพ่อที่นอนอยู่      ค่อยยังชั่ว พ่อยังไม่ตื่น       โอย ..หัวใจจะวายอีกรอบ       ฉันรีบเดินออกมาจากห้องพ่อกับแม่ทันที และเมื่อกลับมาที่ห้องตัวเองได้ ก็พบว่าตัวเองนั้นทั้งมือเย็นและก็สั่นน้อยๆ ฉันกำเจ้าพลาสติกกิ๊กก๊อกนั่นไว้ในมือแน่น เหงื่อที่มือเปียกมันจนแฉะ ฉันมองเจ้ากิ๊กก๊อกด้วยความลิงโลด      ปฏิบัติการครั้งนี้ สัมฤทธ์ผลแล้ว .       ไชโย!!!       เอาล่ะ แล้วคราวนี้จะทำยังไงกับมันดีเนี่ย . จากคุณ : surudee - [ 29 เม.ย. 48 11:00:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เช้าวันถัดมา เด็กหญิงมายด์ตื่นขึ้นเพราะเสียงโวยวายของมารดาที่ดังลั่นไปทั่วบ้าน เธอเดินลงมาจากชั้นสองทั้งชุดนอนด้วยหน้าตาที่งัวเงียแบบสุดๆ    แม่ของเธอกำลังค้นหาโทรศัพท์มือถือด้วยความกระวนกระวาย คุณกานต์สั่งคนในบ้านให้ระดมกำลังกันหา มายด์ก็เข้าร่วมเป็นหนึ่งในกองกำลังนั้นด้วยทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าเขาหาอะไรกัน แต่อะไรที่ทำให้แม่มีความสุข เธอยินดีที่จะทำเสมอ ดังนั้นเด็กหญิงจึงไม่ลังเลที่จะขอลงไปแจมด้วย    ด้วยเหตุผลที่ง่ายแสนง่าย ก็แม่จะได้ยิ้มให้มายด์ กอดมายด์ แล้วก็หอมมายด์ไง     “มาช่วยแม่หาหน่อยเร้ว แม่มีประชุมเช้าด้วย ถ้าไม่มีนะ แม่ต้องตายแน่ๆ”     แม่หมายถึงอะไร ทำไมไม่มีเจ้านั่นแล้วแม่ต้องตายด้วย แล้วถ้าไม่มีเธอล่ะ เด็กน้อยคิดในใจ     “คุณกานต์คะ เจอแล้วค่ะ” เด็กในบ้านคนหนึ่งบอก      “โอย..รอดไปที เนี่ยเมมเบอร์ลูกค้าไว้เต็มเลย ไหนจะข้อมูลเตือนความจำที่เก็บไว้อีก” คุณกานต์ถึงกับครางออกมาเมื่อได้โทรศัพท์มาไว้ในมือ “ว่าแต่ แล้วเจี๊ยบเจอที่ไหนล่ะ” เธอถามเมื่อนึกขึ้นได้     “ที่ห้องคุณมายด์ค่ะ” เจี๊ยบตอบ      คุณกานต์หันมามองบุตรสาวอย่างไม่อยากเชื่อ “ทำไมลูกทำแบบนี้ล่ะคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่ปกปิดความผิดหวังไว้ไม่มิด ก่อนจะโบกมือให้คนที่อยู่ในบริเวณนั้นให้ออกไปจนหมด      คุณกานต์รอให้คนออกไปจนหมด แล้วจึงเริ่มพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวดมากขึ้น “ทำไมทำแบบนี้ แม่บอกแล้วใช่มั้ยว่าเด็กดีต้องไม่หยิบของของคนอื่นไปโดยไม่ได้รับอนุญาต” เมื่อเห็นลูกสาวไม่ยอมพูดอะไร ได้แต่ก้มหน้านิ่ง ความเครียดจากการทำงานหนักและพักผ่อนไม่เพียงพอทำให้เธออารมณ์เสียมากกว่าเดิม     “นี่ลูกเข้าไปหยิบตอนไหน” ความโกรธที่ทวีขึ้นทำให้เสียงที่ถามเริ่มดังขึ้น และเมื่อเห็นว่าลูกสาวตัวน้อยยังไม่ยอมพูดอะไร เธอจึงถามย้ำด้วยเสียงที่ดังขึ้นจนเหมือนการตะคอก “ตอนไหน”      มายด์สะดุ้งก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ  “ตอนแม่หลับไปแล้ว”      แม่กำลังโกรธ โกรธมากๆ ด้วย เด็กหญิงคิดอย่างหวั่นๆ      “นี่เหมือนเป็นการขโมยเลยนะคะ ทำไมหนูถึงเป็นเด็กแบบนี้ แม่สอนให้หนูเป็นเด็กดี แต่การกระทำแบบนี้มัน นี่ไปจำมาจากไหน รู้ใช่มั้ยว่าจะต้องโดนทำโทษ ป้าสาย ” ท้ายประโยคเธอหันไปตะโกนเรียกคนสนิท      “ไปเอาไม้เรียวมา วันนี้จะต้องลงโทษเด็กไม่ดีซักที”       “คุณกานต์คะ” ป้าสายพยายามทัดทาน และดันมายด์ให้หลบอยู่ด้านหลัง       “ไปเอาไม้มา” คุณกานต์ไม่สนใจ เอ่ยย้ำคำสั่งเดิม และคว้าแขนบุตรสาวดึงให้มาอยู่ข้างตัว       เด็กน้อยเริ่มร้องไห้        คุณกานต์จับแขนลูกและเขย่า “ทำไมเป็นเด็กแบบนี้ ทำไมเป็นเด็กไม่ดี แม่จะรักแต่เด็กดีเท่านั้น เด็กไม่ดีแม่จะไม่รัก”       แม่จะไม่รัก แม่จะไม่รัก คำพูดนี้วนเวียนอยู่ในความคิดของมายด์ เด็กไม่ดี แม่ไม่รัก       “แล้วเด็กดีคืออะไร” น้องมายด์ตะโกนออกมา “เด็กดีคือเด็กที่ต้องกินข้าวคนเดียวทุกเย็น  ไม่เว้นแม้แต่วันเกิดตัวเองงั้นเหรอ  ต้องเป็นเด็กที่ยอมคุยกับตุ๊กตาแทนเพราะไม่มีใครฟังเรื่องที่อยากพูด เรื่องที่อยากเล่างั้นหรือ ต้องทำอย่างนั้นใช่มั้ยถึงจะเป็นเด็กดี ต้องทำอย่างนั้นใช่มั้ย แม่ถึงจะรัก  เจ้าพลาสติกกิ๊กก๊อกนั่นดีกว่ามายด์ตรงไหน ทำไมพ่อแม่รักมันมากกว่ามายด์ คุยกับมันมากกว่ามายด์ ถ้าอย่างนั้นมายด์ก็ไม่อยากเป็นเด็กดีแล้ว  มายด์ไม่อยากเป็น .” พอจบคำ เด็กน้อยก็ร้องไห้โฮเสียงดัง      “แม่ไม่รักมายด์ แม่ไม่รักมายด์” เสียงสะอึกสะอื้นของลูกสาวสะท้านเข้าไปถึงในอกผู้เป็นแม่        นี่ที่ผ่านมา เราทำอะไรลงไปกันหนอ คุณกานต์ครางอยู่ในอกขณะรวบร่างเล็กๆ ที่กำลังดิ้นรนให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน       “มายด์ มายด์” คุณกานต์ได้แต่ครวญออกมา โธ่ สุดที่รักของแม่ แม่ทำทุกอย่างก็เพื่อหนูนะลูก เพื่ออนาคตของหนู       “ฮือๆๆๆ แม่ไม่รักมายด์ แม่ไม่รัก ”        “แม่รักหนูนะลูก แม่รักหนู แม่ทำทุกอย่างได้เพื่อหนูนะลูก” คุณกานต์กอดบุตรสาวไว้แน่น        “ไม่ มายด์ไม่เชื่อ แม่ไม่รักมายด์แล้ว แม่ไม่รักแล้ว” ร่างเล็กๆ ส่ายหน้าอย่างดื้อดึง       “โธ่ ลูกรัก แม่ขอโทษนะคะ แม่ขอโทษ แม่รักหนูนะคะ รักหนูมากที่สุด”      “แต่แม่บอกว่าหนูเป็นเด็กไม่ดี แม่จะตีหนู”        “ไม่ตีแล้วจ้ะ แม่รักหนูนะลูก รักที่สุด”        “แม่ไม่โกรธหนูแล้วนะ” น้องมายด์เงยหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาขึ้นมาจากบ่าของผู้เป็นแม่ คุณกานต์เช็ดน้ำตาออกจากแก้มของบุตรสาวอย่างเบามือ        “ไม่โกรธแล้วค่ะ”        “แม่รักหนูจริงๆ นะคะ” หนูน้อยยังขอคำยืนยัน        “ค่ะ แม่รักหนูที่สุด หนูเป็นดวงใจของแม่” คุณกานต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทว่าหนักแน่นจริงจัง        “หนูก็รักแม่ค่ะ” มายด์ซบหน้าลงกับไหล่ของผู้เป็นแม่ “หนูรักแม่ที่สุด” จากคุณ : surudee - [ 29 เม.ย. 48 11:45:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 และแล้วเวลาก็ผ่านไป    มายด์ก็ได้เติบโตขึ้น เธอเข้าใจแล้วว่าของทุกอย่างมีสองด้านเสมอ     ด้านดี และด้านร้าย หากรู้จักที่จะใช้ ของเหล่านั้นก็มีประโยชน์ขึ้นมาได้     เธอไม่ได้เกลียดเจ้าพลาสติกกิ๊กก๊อกนั่นอีกแล้ว หลายครั้งที่มันทำให้เธอได้พูดคุยกับพ่อแม่ยามที่อยู่ห่างไกล     และในตอนนี้นั้น เธอได้เพิ่มบทบาทใหม่เข้าสู่ชีวิต      เธอเพิ่มสถานะจากลูก มาเป็นแม่      เธอยังคงคุยกับเจ้ากิ๊กก๊อกเหมือนที่แม่ของเธอเคยทำ แต่เธอใช้เวลาคุยกับมันไม่มากไปกว่าเวลาที่คุยกับลูกชายตัวน้อย และพ่อแม่ของเธอเอง .      “เจ้ากะล่อน” คุณมายด์ตะโกนเรียกลูกชายลั่นบ้าน “ตาโปเกมอนมันจะหายไปได้ไง แมวที่ไหนจะมาคาบไปถ้าไม่ใช่เรา หือ เจ้าตัวแสบ ริอ่านหลอกแม่งั้นรึ”     เธอกำลังวิ่งไล่ลูกชายไปรอบๆ โต๊ะอาหาร ทั้งสองคนวิ่งไล่จับกันไปหัวเราะกันไป จนสุดท้ายผู้เป็นแม่ก็หมดแรงเอาดื้อๆ ต้องทรุดตัวลงไปนั่งหอบแฮกๆ อยู่ใต้โต๊ะ เจ้าลูกชายตัวดีที่ยังมีแรงเหลือวิ่งมาล่อแม่ที่ได้แต่นั่งเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่กับพื้น แถมยังเอาตาโปเกมอนที่ทำด้วยช็อกโกแลตมากินยั่วเสียอีกข้าง คุณมายด์ทำท่าจะกระโจนเข้าไปตะครุบเจ้าของพวงแก้มยุ้ยๆ สีแดงนั่นมาฟัดให้หายหมั่นเขี้ยวก็บังเอิญ     ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ตี ตี๊ ตี่ ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด     เด็กชายตัวน้อยหน้าม่อยลงทันควันเมื่อได้ยินเสียงนั้น คุณมายด์ลอบถอนหายใจออกมา ขยี้หัวทุยๆ ที่กำลังยุ่งนั้นให้ยุ่งมากกว่าเก่า แล้วลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์     คุณมายด์รับคำอือออกับโทรศัพท์นั้นสองสามครั้งก็กดสาย ทำสีหน้าสำนึกผิดสุดชีวิตขณะที่หันกลับมามองลูกชาย     “เอกครับ มาหาแม่หน่อยเร้ว” เธอเรียกพลางกวักมือให้ลูกชายมาหา แต่เอกสั่นหน้าแล้วทำปากยื่นใส่      “โธ่เอก ”      “แม่มีงานต้องทำ” ดวงใจของเธอต่อความให้ด้วยเสียงสั่นๆ      ผู้เป็นแม่น้ำตารื้นขึ้นมาทันควัน โธ่ สุดที่รักของแม่      คุณมายด์เดินไปรั้งตัวลูกชายเข้ามากอดไว้ในอ้อมอก พลางกระซิบ “แม่จะรีบไปรีบกลับนะครับ”      เด็กน้อยไม่ตอบความได้แต่ซบหน้านิ่งอยู่กับไหล่ของแม่      และเมื่อคุณมายด์เริ่มหยิบกระเป๋า ดวงใจของเธอก็เอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “พ่อก็ไม่อยู่ แล้ววันนี้ก็วันเกิดเอกนะครับ” เอกเงยหน้าขึ้นและช้อนตามองด้วยแววออดอ้อน “แม่ไม่ไปไม่ได้หรือครับ”     “โธ่ลูก ” ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร ลูกน้อยก็สะบัดหน้าเมินหนี เขารู้ว่าแม่ไม่อาจทำตามที่ขอได้      คุณมายด์ไม่พูดอะไรอีก เธอก้มลงหอมที่กระหม่อมของลูกชายและเดินออกจากบ้านไป      สักพักก็มีเสียงเครื่องยนต์ที่ถูกสตาร์ทขึ้น       เด็กน้อยถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย แอบปาดน้ำตาทิ้งอย่างน้อยใจ       ต้องอยู่คนเดียวในวันเกิดหรือนี่       ยังไม่ทันคิดว่าทำอะไรต่อไป ไฟในห้องก็ดับสนิทจนมืดไปหมด เด็กน้อยถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ มองไปในความมืดอย่างหวาดหวั่น ปากอิ่มสีแดงเริ่มเบะออก น้ำตาเริ่มหลั่งริน      แม่ .      พ่อ ..      อยู่ไหน .มาช่วยเอกที...      เอกกลัว .       และก่อนที่จะร้องไห้โฮออกมา แสงสว่างเล็กๆ จากเทียนก็วาบขึ้นที่ประตูห้องนั่งเล่น แล้วเสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคยของพ่อก็ดังขึ้น       “Happy Birthday to you. Happy Birthday to you. Happy Birthday ,Happy Birthday ,Happy Birthday to you.”       แล้วแสงไฟก็สว่างขึ้น เจ้าดวงใจของบ้านหันไปเห็นกลุ่มคนที่เขารักมากที่สุด       คุณปู่คุณย่า คุณตาคุณยาย คุณพ่อ แต่คุณแม่ล่ะ       “จ๊ะเอ๋” เสียงของคุณแม่ คุณแม่ก็อยู่ด้วย .       คราวนี้น้ำตาที่กักเก็บไว้ก็ถูกปล่อยลงมาทันที เด็กชายวิ่งเข้าหาพ่อและแม่ของเขา โถมตัวเข้าสู่ความอบอุ่นของวงแขนนั้น .         “ทำไมต้องแกล้งเอกด้วย” เด็กน้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่หายงอน ขณะกำลังหม่ำเค้กก้อนเก่าซึ่งถูกละทิ้งไว้ชั่วคราวเมื่อยังกินเค้กก้อนใหม่ไม่หมด       “ก็จะได้ทำให้ลูกประหลาดใจไง” พ่อตอบ       “แต่เอกไม่ชอบเลย” เอกเงยหน้าขึ้นสบตาพ่อที่ให้เขาได้อาศัยนั่งอยู่บนตักอบอุ่น และหันไปค้อนแม่ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ “แม่ต้องเป็นต้นคิดแน่ๆ เชียว แม่ชอบแกล้งเอก”        คุณมายด์ทำท่าจะแก้ตัว แต่ดวงใจของบ้านก็ได้ไถลตัวลงจากตักพ่อ และปีนขึ้นตักแม่แทน เขาแนบหน้ามอมแมมเพราะครีมกับแก้มของผู้เป็นมารดา พร้อมกระซิบ “อย่าหายไปไหนนะครับ อยู่กับเอกตลอดไป”       เจ้าตัวเล็กเงยหน้าขึ้นสบตาแม่ “ตอนที่ปิดไฟ เอกกลัวมากเลย แม่อย่าไปไหนนะครับ”        แล้วเธอจะตอบว่าอะไรได้ นอกจาก ”ครับ สุดที่รักของแม่ แม่จะอยู่กับหนู ลูก” จากคุณ : surudee - [ 29 เม.ย. 48 11:51:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จบไปทั้งๆ อย่างนี้ ไม่รู้อารมณ์ขาดตอนมั้ยนะคะ แล้วก็ เจ๊ขา หนูแก้ไม่ไหวอ่ะ ขอลงเวอร์ชั่นแรกไปก่อนละกันนะคะ ถ้ายังไง..อาจจะกลับมาแก้ทีหลัง ขอโทษด้วยนะค้า .... แหะๆ เอ่อ สำหรับผู้อ่านทุกท่าน ผู้เขียนขอฝากเรื่องไว้ในอ้อมใจอีกเรื่องค่า ปล. รู้สึกมั้ยคะว่าชักจะยาวขึ้น จากคุณ : surudee - [ 29 เม.ย. 48 11:54:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 :D จากคุณ : xyz - [ 29 เม.ย. 48 12:43:12 A:202.91.23.1 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่ารักดีครับ จากคุณ : คนผิดชื่อก้อง - [ 29 เม.ย. 48 13:11:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบค่ะ ไหงน้ำตาคลอได้ล่ะเนี่ยเรา (T_T)? จากคุณ : ม่วนน้อย - [ 29 เม.ย. 48 14:06:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบค่ะ *^v^* แต่งเรื่องทำให้ 'อิน' ได้อยูเสมอเลยนะ แต่ว่าขอกระซิบว่าชอบสองเรื่องก่อนมากกว่าแหละ อิอิ จากคุณ : ริญดา - [ 29 เม.ย. 48 15:01:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น้ำตาตกเลยอะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 29 เม.ย. 48 15:30:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 งื้อออออออ มีเจ๊ๆ เขาบอกเหมือนกันว่าเรื่องก่อนอินกว่า เอ็มจะสู้ตายค่ะ เรื่องหน้าจะเอาให้บีบหัวใจสุดชีวิต อ๊ากกกกก ....อ๊ะ ค่ะ เข้ามาขอบคุณผู้อ่านที่เข้ามาให้กำลังใจด้วยนะคะ ขอบคุณคุณ xyz คุณคนผิดชื่อก้อง คุณม่วนน้อย คุณริญดา และคุณอาราเร่มากๆ เลยค่ะที่เข้ามาให้กำลังใจ ขอบคุณจริงๆ ค่า จากคุณ : surudee - [ 29 เม.ย. 48 15:39:33 A:61.90.103.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 น่ารักจังเลย อ่านจนถึงตอนที่มีแสงเทียนเล็กๆและเสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ดังขึ้นนี่ยิ้มออกเลยล่ะ ตอนแรกคิดว่าน้องเอกจะถูกทิ้งให้กลัวอยู่คนเดียวในบ้านมืดๆซะแล้ว... จากคุณ : ใบไม้ปลิว - [ 29 เม.ย. 48 16:19:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่ารักดีค่ะ จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ 29 เม.ย. 48 21:01:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พี่สาวคนสวยขา เรื่องหน้าเอาแบบบีบหัวใจให้น้ำตาไหลพรากๆ เลยนะ ToT หนูรออ่านอยู่ เอามาแปะ เร็วนะคะ จากคุณ : ตลาลี - [ 29 เม.ย. 48 21:58:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เขียนได้ดีมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ ชอบ จากคุณ : phenol - [ 29 เม.ย. 48 23:40:18 A:4.231.65.139 X:64.136.27.15, 64.136.27.228 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ติดนิดนึงที่ว่าจากเด็กเล็กจนมีลูกเป็นของตัวเองได้ น่าจะใช้เวลาซัก 20 ปี มือถือในเมืองไทยใช้กันแพร่หลายไม่น่าจะถึง 20 ปีค่ะ จากคุณ : scottie - [ 30 เม.ย. 48 00:25:02 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ^____________^ จากคุณ : หนึ่งในบรรดาเจ๊... มั้ง - [ 30 เม.ย. 48 23:40:15 A:61.91.204.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 คิกๆ ขอบคุณค่าคุณ scottie แฮ่ แบบว่ากำลังคิดเรื่องเวลาอยู่เหมือนกันค่ะ อันนี้คงต้องกลับไปดูอีกรอบว่าจะแก้เป็นแบบไหนดี อย่างเรื่องก่อนก็คิดซะ...เฮ่อ...ปัจจุบันยังไม่รู้เลยว่าจะเปลี่ยนเป็นอะไรดีค่ะ ก๊งสุดๆ และต้องขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านด้วยนะค้า จากคุณ : surudee - [ 3 พ.ค. 48 09:15:02 A:61.90.103.32 X: ]