ความรักทำให้คนตาบอด
20.00 นาฬิกา เหนื่อยล้าจากการทำงาน ฝ่าจราจรอันคับคั่งของเชียงใหม่ที่ใกล้จะเป็นกรุงเทพฯ 2 เข้าไปทุกที จนมาถึงบ้าน นั่งพักที่โซฟาห้องนั่งเล่น ดื่มน้ำเย็นที่คู่ชีวิตผมเตรียมไว้ให้ จากนั้นก็ทานอาหารเย็นกันสองคนอย่างอบอุ่น
ตื่นมาพบโลกแห่งความจริง...
20.00 นาฬิกา เหนื่อยล้าจากการทำงาน ฝ่าจราจรอันคับคั่งของเชียงใหม่ที่ใกล้จะเป็นกรุงเทพฯ 2 เข้าไปทุกที แวะจอดรถที่ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง ทรุดนั่งบนเก้าอี้เพียงคนเดียวแล้วตะโกนสั่ง หมี่ชิ้นเนื้อ ตามเคย ผมนั่งมองแสงไฟหลากสีที่กระพริบพราวอยู่ทั่วเมืองเชียงใหม่ อันแสดงให้เห็นว่า ในยามค่ำคืนเช่นนี้ก็ยังมีอีกหลากหลายชีวิตที่ยังไม่ได้หยุดพัก ยังคงดำเนินต่อไป พร้อม ๆกับผม แต่ยิ่งผมเห็นแสงไฟเหล่านี้มากเท่าไร กลับยิ่งขับความเหงาและอ่อนล้าของผมให้เด่นชัดมากขึ้น ผมถอดแว่นตาออกแล้วลูบหน้าตัวเองอย่างเพลีย ๆ รู้ดีว่าถ้าหากตอนนี้มีกระจกให้ส่องตัวเอง ผมจะมองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีดวงตาอ่อนแสงโรยรา ใบหน้าหม่นซึม จนดูแก่กว่าอายุจริงไป 10 ปี ก่อนที่ความคิดผมจะล่องลอยไปไกลกว่านั้น เสียงเพลงลูกทุ่งที่ดังผ่านลำโพงแตกๆ ก็ผ่านเข้ามาในโสตประสาท ผมเบนสายตาไปดูที่ต้นเสียง ภาพที่ผมเห็นคือ หญิงตาบอดคนหนึ่งเดินร้องเพลงด้วยไมค์และลำโพงที่มีเสียงเพลงคาราโอเกะ ข้างกายเธอมีชายตาบอดอีกคนเดินถือไม้เท้าคลำทางเคียงข้าง และมีแก้วพลาสติกไว้ให้คนใส่เงินบริจาค ทั้งสองคนเดินกุมมือกันอย่างช้าๆ ผมเห็นหลายคนนิ่วหน้าอย่างรำคาญเสียงร้องของเธอ หลายคนขยับเก้าอี้ออกห่างเมื่อทั้งสองเดินผ่านเพราะรังเกียจความสกปรกซอมซ่อบนเสื้อผ้าของทั้งสองคน เพียงแค่ผมเห็นพวกเขาในครั้งแรก ผมไม่สนใจถึงข่าวที่เกี่ยวกับขบวนการขอทานที่หลอกเงินชาวบ้าน หรือองค์กรที่ทำให้คนพิการเพื่อเป็นขอทานแล้วคอยรีดไถ ผมไม่ได้นึกถึงนักการเมือง นักเศรษฐกิจ และนักวิชาการทั้งหลายที่มองว่ากลุ่มคนเหล่านี้ เป็นกลุ่มถ่วงความเจริญของชาติ เป็นพวกเห็นแก่ตัว พวกขี้เกียจ ผมไม่ได้คิดถึงสิ่งเหล่านั้นเลย สิ่งที่ผมคิดคือ ผมอิจฉาพวกเขาครับ ผมไม่รู้ว่าวันก่อน ๆพวกเขาสามารถหาเงินได้เท่าไร ไม่รู้ว่าวันนี้พวกเขาจะกลับบ้านพร้อมเงินเท่าใด แต่ที่รู้คือ พวกเขาไม่ต้องทานข้าวเพียงคนเดียว แม้ว่าข้าวในวันนี้อาจจะเป็นเพียงข้าวเย็น ๆ คลุกน้ำปลาหรือบางวันอาจจะไม่มีอะไรกินเลยก็ได้ ผมไม่คิดจะถามว่าพวกเขารู้จักกันและรักกันได้อย่างไร ไม่คิดอยากรู้ว่าพวกเขาตาบอดตอนไหน และเคยเห็นอีกฝ่ายหรือเปล่า เพราะนั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญเท่ากับการที่พวกเขาต่างมีใครอีกคนคอยดูแล เอาใจใส่โดยไม่จำเป็นต้องมองเห็นอีกฝ่ายด้วยตาแต่รับรู้ได้ด้วยใจ
ทั้งสองคนค่อยๆ เดินมาทางผมอย่างช้าๆ โดยมีฝ่ายชายเดินนำหน้า มือของทั้งสองคนยังเกาะกุมกัน มือที่ตรากตรำ แข็งกระด้าง มีรอยเหี่ยวย่นสองข้างเกาะกุมกันอย่างไม่ทิ้งกัน ผมมองไปที่มือของพวกเขาทั้งสอง ไม่มีความสวยงามใดๆ เลย หากมองจากภายนอก หากมองด้วยตาธรรมดา แต่หากเราใช้ใจมอง ใช้ความรู้สึกอันอ่อนไหวสังเกตุ คุณจะเห็นว่า ผู้หญิงคนนี้เธอไม่มีความลังเลหรือไม่ไว้ใจผู้ชายของเธอเลย หลายครั้งทั้งสองคนสะดุดพื้นหรือขาเก้าอี้ แต่พวกเขาไม่ต้องขอโทษกัน ไม่มีคำบ่นว่าหรือความไม่พอใจ เธอมอบความไว้วางใจ ความเชื่อใจให้กับผู้ชายของเธอจนหมด ในฐานะที่เขาเป็นผู้นำและเป็นคู่ชีวิตของเธอ อย่างที่คู่รักธรรมดาหลายคู่ยังไม่อาจทำได้ ฝ่ายชายนั้นเล่า เขาเดินนำอย่างมั่นใจแม้จะผิดพลาดในบางครั้งแต่เขาอาจจะเป็นคนที่เข้าใจปรัชญาชีวิตที่หลายคนรู้แต่ไม่เข้าใจอันได้แก่ ไม่มีใครไม่เคยผิดพลาด อยู่ที่เราจะยอมรับความผิดพลาดของชีวิตเราได้แค่ไหน และจะก้าวเดินต่อไปได้หรือไม่ ชายคนนี้ทำให้เราเห็นแล้วว่าเขารับมือกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้นได้อย่างไร ผมมองพวกเขาสองคนแล้วจึงเข้าใจความหมายของคำว่า ชีวิตคู่ที่แท้จริงนั้นเป็นเช่นไร
เสียงเพลงของเธอใกล้ผมเข้ามาเรื่อยๆ จนแก้วพลาสติกเก่า ๆใบนั้นผ่านมาใกล้หน้าผม ผมลุกขึ้นล้วงเหรียญสิบบาทหย่อนลงในแก้ว ผมไม่ได้ให้พวกเขาเพราะสงสาร สมเพชหรือตัดรำคาญ แต่ผมให้เพราะขอบคุณพวกเขาอย่างใจจริงที่ทำให้ผมได้เห็นแง่มุมของความอบอุ่นและความรักที่ซุกซ่อนอยู่ในเมืองใหญ่เช่นนี้ จริงอยู่ที่หลักพุทธศาสนากล่าวไว้ว่า เราควรทำดีโดยไม่หวังผลตอบแทน แต่ในฐานะของปถุชนที่ยังมีกิเลสอยู่ ผมหย่อนเหรียญสิบบาทลงไปพร้อมอธิษฐานในใจเบา ๆ ขอเพียงใครสักคน ใครสักคนที่กุมมือผมแล้วก้าวเดินไปด้วยกัน ใครสักคนที่เชื่อใจและวางใจผม ใครสักคนที่...อยู่ทานข้าวพร้อมกันในยามเย็น..แค่นั้นเอง
งานชิ้นแรกครับ ช่วยติชมกันหน่อยนะครับ ขอบคุณครับ
จากคุณ :
Kimjiboy 
- [
วันแรงงาน 18:18:07
]
ความรักทำให้คนตาบอด ช่วยอ่านแล้ววิจารณ์ด้วยนะครับ งานแรกฮะ ขอคำวิจารณ์เยอะๆ หน่อยนะครับ
