Chapter 1 บทลำนำสู่ตำนาน
อำนาจแห่งมนุษย์ จักสยบใต้ธุลีแห่งความตาย
ใช่!....ข้าต้องการ
ข้าต้องการอำนาจ......
ข้าต้องการทำลาย.....
ข้าเกลียด...
เกลียดเผ่าพันธุ์ตัวข้า......
เผ่าพันธุ์มนุษย์อันน่าสมเพช!
เสียงคร่ำครวญทุกข์ระทม ราวกับจะสาปผืนพิภพให้มอดไหม้ภายใต้ความตายและการนองเลือด แห่งกษัตริย์เกรียงไกรผู้ปกครองอาณาจักรลูซเฟียร์ ดินแดนแห่งมนต์ดำ
เจ้าต้องการข้า?
ใช่! ข้าต้องการท่าน
จงแลก........
เจ้าจะแลกกับสิ่งใดสำหรับพรของข้า...?
แลก?
ข้าไม่มีอะไรเหลือ.....ไม่มีอีกแล้ว..!
เสียงกรีดร้องด้วยความอาดูร บ้าคลั่ง ก้องสะท้อนกังวานภายในหอคอยเทโอลดายอันไร้ชีวิต เหลือเพียงซากเน่าฟอนเฟะและกลิ่นซากศพของเหล่าผู้กล้าแห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์...
ลมยามราตรีหวีดหวิวพร่ำไห้ โชยกลิ่นสาปสางจากชีวิตนักรบผู้หาญกล้าจากสมรภูมิ ในดินแดนลูซเฟียร์ ศึกครั้งนี้ สูญเสียใหญ่หลวงนัก แม้จันทราก็มิอาจนิ่งเฉย แผดแสงเงินยวงยามราตรี เป็นดั่งโลหิตสีแดงจ้าไล้โลมผืนดินที่หลั่งเลือด
สูญสิ้นแล้ว....
เดวิลลาร์ท เทโอลดราย แห่งอาณาจักรลูซเฟียร์ กษัตริย์กระหายเลือด และมนต์ดำ ผู้นำทัพต่อกรกับอาณาจักรต่างๆ ด้วยความเกลียดชัง สงครามได้ดำเนินมาเนิ่นนาน จนกระทั่งศึกสุดท้าย....ศึกสุดท้ายที่จะต้องจารึก
ศึก หอคอยกรีฟรีส แห่งลูซเฟียร์
ทัพใหญ่จากดินแดนนักรบ นำโดยลอร์ดดีรอร์ท อัศวินแห่งเคดาส ข้ามทะเลทรายเดทดีเซิร์ท โจมตีอาณาจักรลูซเฟียร์ ผู้กบฏต่อเผ่าพันธุ์ ร่วมพิชิตโดยเหล่านักรบจากดินแดนโวร์ดฟรีกซ์ และเซเรซอน ผนึกกำลังต่อต้านกษัตริย์ผู้บ้าอำนาจ กระหายเลือดมวลมนุษย์.....
บัดนี้......ไม่มีอีกแล้ว....ดินแดนแห่งมนต์ดำ...สูญสิ้นแล้ว...ดินแดนแห่งความตาย
ล่มสลาย!
แล้วท่านจะเอาอะไรจากข้า?
เป็นข้ารับใช้ของข้า.... อาณาจักรเจ้า มอบแด่ ข้า
อาณาจักรลูซเฟียร์? ตัวข้า?
ใช่ เจ้า และอาณาจักรของเจ้า จงอยู่ใต้อาณัติของข้า
ข้าต้องการอำนาจอีกครั้ง ไม่ว่านานเท่าใด ข้าจะกำจัดมัน!
ตกลง...........
ในนามข้า ซาตานแห่งขุมนรก
ขอสาปผืนพิภพลูซเฟียร์ให้วางวาย
อาณาจักรสูญสิ้นตราบจนชีวินมลาย
ด้วยความตายอันเป็นนิรันดร์...
สิ้นกล่าวแสงจันทราเลือดกลับพลิกผัน ความมืดมิดกลืนกินทุกสรรพสิ่งให้เงียบสงัด คละเคล้าเสียงร่ำไห้ระงมเซ็งแซ่ เพรียกพร้องด้วยสำเนียงเสียงสุดท้าย แห่งชีวา เมฆหมอกทมิฬเคลื่อนคล้อยโอบล้อมอาณาจักรล่มสลาย ดั่งขุมนรกมาเยือน
ลมหนาวโหมกรรโชก รุนแรง เหมันต์ฤดูกลับบังเกิดขึ้น ผืนฟ้ากระหน่ำด้วยอัสนียบาท ดั่งเกิดอาเพศ
สิ้นแล้ว...สูญแล้ว... แม้กระทั่งกษัตริย์ผู้ทรงอำนาจ...เข้าสู่นครแห่งความตาย...
เหล่าทหารกล้าจงลุกขึ้นมาปกป้องดินแดนแห่งนี้
ฟื้นคืนชีวีขึ้นมารับใช้ข้า....
กษัตริย์แห่งความตายจักกลับมาอีกครา....
ตามพันธะสัญญา ระหว่างข้าผู้มีชัย
+++++++++++++++++++++
++++++++++
+++++++++++++++++++++
พาราซีส สรวงสวรรค์แห่งเทพ
......ราชันย์แห่งความตาย จักกลับมาในเร็ววัน
คำทำนายศักดิ์สิทธิ์นี้ หากเป็นผลจริงมนุษย์คงถึงกาลปวสานสุรเสียงอันเฉียบคมเปรยขึ้น ขณะนัยน์เนตรสีน้ำเงินซีดประกายเฉียบคมกล้าจับจ้องอักขระเวทดั่งเส้นไหมทองจารึกในคัมภีร์มนต์แห่งเทวา
ถึงกระนั้นสิ่งที่ยังไม่บังเกิดอาจเปลี่ยนแปลงได้สุรเสียงคัดค้าน แฝงด้วยอำนาจเปี่ยมล้น ตวัดนัยน์เนตรสีเงินประกายทองดุจอินทรีย์ จับจ้องคัมภีร์มนต์จารึกบทโศกนาฏกรรมสุดท้ายแห่งมวลมนุษย์
นัยน์เนตรสีน้ำเงินซีดหันกลับมาสบพระพักตร์เหลี่ยมกร้านแกร่ง ของผู้ทรงภูมิแห่งนักรบด้วยศาสตราวุธ ก่อนพยักพระพักตร์ แล้วเปรยขึ้น
ใช่ เปลี่ยนได้ หรือไม่ได้ ไม่มีใครสามารถรู้ จนกว่าเวลานั้นจะมาถึง
ดวงเนตรสีเงินประกายทองดั่งแสงอาทิตย์ฉายแววขุ่นมัว ขณะเบือนพระพักตร์กลับมาสบกับคนกล่าว ที่กำลังจมดิ่งสู่ห้วงความคิด ในยามลูบเคราขาวลู่ลงอ่อนช้อย นัยน์เนตรสีน้ำเงินซีดแห่งรอยชราภาพกลับปรากฏพลังภายในอันยิ่งใหญ่ เปี่ยมรอยเฉียบคมล้ำลึกดั่งผืนมหาสมุทรสุดหยั่ง พินิจอัขระอักษรจารึก.....
คำทำนายจักรามหาเทพ.....แห่งคัมภีร์มนต์เซลท์
แต่หากเป็นดังคำทำนายจริง ท่านจะทำเช่นไรเล่าคนค้านย้อนถาม
ข้ารึ ข้าจะทำเช่นไรได้ ในเมื่อข้าเป็นเพียงส่วนเล็กๆส่วนหนึ่งในโลก หากแต่ต้องปล่อยให้เป็นไปตามกรรม
สิ่งต่างๆในโลกหาได้ไร้ค่าไม่ ดังเช่นท่านที่ยังคงมีปัญญาที่เฉียบคม
คำกล่าวที่ทำให้คนตรงหน้าหันกลับมามอง แล้วเหยียดยิ้ม นัยน์ตาที่แฝงประกายรอบรู้ฉายรอยเจ้าเล่ห์ สบนิ่งกับประกายความมุ่งมั่นแห่งอำนาจ ก่อนที่จะเบือนสายตามองทอดยาวไปเบื้องหน้า แล้วส่ายหัวช้าๆ
มีปัญญา แต่ไร้ซึ่งอำนาจ ข้าคงช่วยอะไรไม่ได้
มีปัญญา เปี่ยมอำนาจ แต่ไร้ซึ่งคุณธรรม มันไม่แย่กว่ารึท่าน
คราวนี้คนฟังขยับรอยสรวล สายตาเหลือบมองคนตรงหน้า ก่อนยกชาขึ้นจิบ แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
แล้วท่านจะให้ข้าทำอย่างไร ในเมื่อสิ่งนี้คือคำทำนาย ท่านจะแก้ไขอนาคตงั้นรึสายตามีเลศนัยน์ตวัดจ้องพระพักตร์อันกร้านแกร่ง ที่ทอดมองเบื้องหน้า ให้หันกลับมาจับจ้องคนพูด ก่อนจะเปล่งสุรเสียงที่หนักแน่น
หาใช่ไม่ คำทำนายไม่อาจกำหนดชะตาชีวิตได้...ชิวิตลิขิตด้วยตนเองสุรเสียงแห่งอำนาจที่ยังยืนยันในความคิด ก้องกังวาน ประทับเข้าไปในส่วนลึกของจิตใจ
ถ้าเช่นนั้นท่านจะใส่ใจทำไมเล่า หากท่านสามารถกำหนดชะตาชีวิตเองได้
ข้าเพียงแต่อยากให้ท่านชี้นำเหล่ามนุษย์ ผู้หลงระเริงในวังวนกิเลสตัณหา ให้มีจิตใจที่มั่นคงและพร้อมเผชิญกับความสิ้นหวัง และสงครามแห่งความตาย ภายใต้แสงนำทางที่ส่องสว่างแก่มนุษย์..........
ความเงียบโรยตัวลงครู่หนึ่ง ก่อนที่สุรเสียงอันเฉียบคมจะเปรยขึ้น
กำเนิดมหาราช
รอยยิ้มบางๆฉายขึ้นบนพระพักตร์ของผู้ทรงอำนาจ ขยับถ้วยชาในมือขึ้นชูให้คนตรงหน้า ก่อนจะกล่าวสรรเสริญ
สมกับปัญญาอันปราดเปรื่องของท่านจริงๆ เหล่าเทพอย่างเราคงช่วยเหลือมนุษย์ได้เพียงประการนี้
++++++++++++++++++++++
จากคุณ :
*Conqueror*
- [
2 พ.ค. 48 00:45:47
A:203.209.90.188 X:
]
The Conquest of Devilment Empire
