ความคิดเห็นที่ 1 ร่างโปร่งค่อนข้างสูงของหญิงสาวในชุดเสื้อสูทและกระโปรงสีดำคนหนึ่งเดินอย่างอ่อนแรงจากป้ายรถประจำทาง เข้ามาในซอยที่เต็มไปด้วยตึกแถวที่เรียงติดกันหลายหลัง แม้สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมา เธอก็ยังคงเดินต่อไปอย่างไม่สนใจไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาหยุดลงตรงหน้าตึกแถวห้องหนึ่ง ก่อนที่มือเรียวขาวจะค่อยๆล้วงลงในกระเป๋าสะพายข้างสีเดียวกับเครื่องแต่งกาย หยิบกุญแจขึ้นมาไขอย่างช้าๆ บรรยากาศภายในห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบและความว่างเปล่า เนื่องจากภายในห้องนั้นมีเพียงข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นอยู่เพียงไม่กี่อย่าง หญิงสาวทรุดกายลงนั่งบนโซฟาพลางวางกระเป๋าสะพายลงข้างตัว เธอเพิ่งเดินทางกลับจากงานสวดมนต์เย็นเนื่องในงานฌาปณกิจศพของผู้เป็นบิดาและมารดาของตนเอง ท่านทั้งสองเคราะห์ร้ายประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ในเวลาเดียวกัน ทิ้งให้เธอซึ่งเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว ที่ในขณะกำลังศึกษาอยู่ชั้นปีสุดท้ายในระดับมหาวิทยาลัย ต้องพบกับความบอบช้ำทางจิตใจอย่างแสนสาหัสจนเคยคิดไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป แต่ด้วยกำลังใจจากเพื่อนฝูงและญาติมิตรที่มีแม้เพียงน้อยนิด แต่ก็สามารถทำให้รอยแผลและความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์อันแสนเจ็บปวดนี้ค่อยๆได้รับการเยียวยาขึ้นมาได้ทีละน้อย สายตาของหญิงสาวกวาดมองทุกสิ่งรอบกายไปอย่างเลื่อนลอย แต่จู่ๆก็มาสะดุดกับของสิ่งหนึ่งที่อยู่บนโต๊ะเล็กๆตรงหน้า มันคือจดหมายฉบับหนึ่งซึ่งเมื่อเธอหยิบขึ้นมาดูตราประทับวันที่บนหน้าซองทำให้ทราบว่า จดหมายฉบับนี้ได้มานอนรอคอยการเปิดอ่านอย่างเงียบๆบนโต๊ะเล็กๆตัวนี้มาได้ร่วมสองเดือนแล้ว ขณะที่หญิงสาวอดนึกฉงนกับตนเองไม่ได้ว่าจดหมายฉบับนี้รอดพ้นสายตาของเธอไปได้อย่างไรกัน มือบางก็เริ่มใช้กรรไกรตัดขอบด้านหนึ่งของซอง ภายในมีกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีข้อความเขียนเอาไว้สั้นๆว่า ‘ภัทร พี่เสียใจด้วยจริงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ขอให้ภัทรเข้มแข็งเอาไว้นะ พี่เชื่อว่าคุณอาทั้งสองคนต้องกำลังมองดูภัทรอยู่แน่ๆ พี่เองใจจริงอยากกลับไปช่วยงานจะแย่ แต่ปลีกตัวมาไม่ได้เลย ยังไงก็ขอโทษด้วยจ้ะ แต่ถ้าหากภัทรมีเรื่องอะไรก็เขียนจดหมายมาหาพี่ได้ตามที่อยู่หน้าซองนะ หรือไม่ก็โทรมาที่ (41)041 420 09 xx รักและเป็นห่วง พี่ณีย์’ เจ้าของจดหมายฉบับนี้คือ อุษณีย์ ญาติผู้พี่คนหนึ่งของเธอ ผู้ซึ่งย้ายถิ่นฐานตามสามีชาวสวิสไปตั้งรกรากอยู่ที่แดนนาฬิกา ได้ร่วมสิบปีโดยทำธุรกิจร้านอาหารไทยตามแบบฉบับของชาวไทยในต่างแดนส่วนใหญ่ แม้กิจการจะดำเนินไปได้ด้วยดีตลอดระยะเวลาตั้งแต่เริ่มเปิดตัวจนกระทั่งถึงบัดนี้ ชีวิตครอบครัวของหญิงไทยผู้นี้กับสามีกลับไม่สามารถดำรงต่อไปได้ตลอดรอดฝั่ง ท้ายที่สุดจึงจบลงด้วยการหย่าร้างโดยสามีเป็นผู้ดูแลบุตรชายและมอบให้ภรรยาเป็นผู้ดูแลธุรกิจร้านอาหารแต่เพียงผู้เดียว เงยหน้าขึ้นดูนาฬิกาแขวนตรงผนังห้องเพื่อเทียบเวลาทันทีที่อ่านจบ ก่อนจะตัดสอนใจยกหูโทรศัพท์ขึ้นแล้วกดหมายเลขตามที่ปรากฏในจดหมายอย่างรวดเร็ว รอเพียงไม่กี่อึดใจก็ได้ยินเสียงรับสายเป็นภาษาเยอรมัน “สวัสดีค่ะ ร้านอาหารไหมไทยยินดีให้บริการค่ะ” แม้จะจับความได้เพียงคำว่า ‘ไหมไทย’ ในประโยค และยังไม่ค่อยแน่ใจนักว่าผู้ที่รับสายจะใช่คนที่ตนเองต้องการพูดด้วยหรือไม่ หญิงสาวก็ยังคงกลั้นใจส่งภาษาไทยออกไป “เอ่อ...พี่ณีย์ใช่ไหมคะ” อีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่งราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างก่อนจะตอบ “ใช่จ้ะ...ไม่ทราบว่านั่นใครพูดคะ” “นี่ภัทรเองค่ะ” ปลายสายเงียบไปชั่วเสี้ยววินาทีก่อนจะมีเสียงตอบมากึ่งดีใจระคนประหลาดใจ “ภัทร? ภัทรจริงๆเหรอเนี่ย พี่ดีใจจริงๆที่ในที่สุดภัทรก็ติดต่อมาซะที พี่ทั้งส่งจดหมาย ทั้งโทรไปก็หลายครั้ง แต่เราก็ไม่เคยตอบอะไรกลับมาเลย” คนฟังอดยิ้มออกมาไม่ได้กับคำพูดที่ได้ยิน แม้จะได้รับคำตัดพ้อมาด้วยกลายๆ บทสนทนาดำเนินต่อไปโดยเริ่มจากเรื่องทั่วไปอย่างสารทุกข์สุขดิบ ชีวิตประจำวัน ตลอดจนหน้าที่การงานของแต่ละฝ่าย จนกระทั่งมาถึงเรื่องที่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นเรื่องที่ยัง ‘ค้างคาใจ’ สำหรับ “มันก็ผ่านมาตั้งปีนึงแล้ว ภัทรทำใจได้แล้วล่ะค่ะ” “แต่อยู่ทางโน้นก็มีแต่เรา เป็นผู้หญิงอยู่ตัวคนเดียวพี่เป็นห่วงน่ะ” “แล้วจะให้ทำยังไงล่ะคะ” จู่ๆอุษณีย์ก็เงียบไปจนเธอนึกว่าสายหลุด จนกระทั่งได้ยินประโยคสั้นๆที่ทำเอาแทบหยุดหายใจ “มาอยู่กับพี่สิ” คนถูกชวนแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง “อะไรนะคะ พี่ณีย์พูดเล่นหรือเปล่า เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะคะ แล้วอีกอย่างภัทรก็มีงานทำเป็นหลักเป็นฐานแล้ว...คงไม่เป็นไรมั้งคะ รบกวนเปล่าๆ ” พยายามปฏิเสธอย่างนุ่มนวลที่สุด ในเมื่อตัวเองก็ยังมีสองมือสองเท้า สามารถทำมาหากินเลี้ยงตัวเองได้ก็ไม่เห็นจะต้องไปพึ่งพาใครให้เป็นการรบกวนไม่ใช่หรือ “เราอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครดูแล เป็นอะไรไปขึ้นมาจะลำบาก มาอยู่กับพี่เถอะนะ ไม่รบกวนหรอก พี่จัดการทุกอย่างให้เอง” แม้จะเอ่ยปฏิเสธอยู่นานด้วยวิธีใดก็ไม่เป็นผล ไม่ว่าจะยังไงอุษณีย์ก็อยากให้เธอไปอยู่ด้วยกันให้ได้ หญิงสาวนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่กว่าจะทำการตัดสินใจครั้งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต “ถ้างั้นพี่ณีย์บอกมาสิคะ ว่าภัทรต้องเตรียมตัว เตรียมเอกสารอะไรบ้าง” จากคุณ : ป๊อกกี้รสช็อคโกแลต - [ 3 พ.ค. 48 22:52:02 A:10.90.5.235 X:202.28.181.7 ]

ความคิดเห็นที่ 2 การเตรียมตัวเดินทางของหญิงสาวดูสะดวกรวดเร็วกว่าที่คิด เป็นเพราะอุษณีย์ช่วยจัดการทุกอย่างให้ เมื่อถึงวันเดินทาง หญิงสาวไม่บอกใครเลยที่บริษัท แม้กระทั่งเจ้านายก็ไม่ได้แสดงท่าทีใดๆเลยด้วยซ้ำขณะเธอเข้าไปยื่นจดหมายลาออกเงียบๆ เป็นเวลาราว 21 นาฬิกาเศษขณะที่หญิงสาวเปิดประตูลงจากรถแท็กซี่พร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบเขื่อง ดึงที่ลากขึ้นแล้วลากมันตรงเข้าไปยังเคาน์เตอร์เช็คอินของสายการบิน มือบางล้วงหยิบหนังสือเดินทางออกจากกระเป๋าสะพายมาส่งให้เจ้าหน้าที่สาวหลังเคาน์เตอร์ Tag ถูกนำมาคาดที่กระเป๋าอย่างเรียบร้อย สายตาของหญิงสาวมองกระเป๋าเดินทางสีดำใบโตที่เลื่อนไปตามรางเลื่อน ก่อนจะก้มลงดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ ยังมีเวลาอีกพอสมควรกว่าจะถึงเวลาเรียกขึ้นเครื่อง จึงเลือกที่จะเข้าไปเดินเล่นบริเวณร้านขายสินค้าปลอดภาษีด้านในเป็นการฆ่าเวลาไปพลางๆ . “ นี่พี่สมชาย เข็นเร็วๆหน่อยสิ อย่าชักช้า” ณภัทรร้องเร่งชายร่างสันทัดที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข็นรถกระเป๋าอยู่ถัดจากตนเองไปไม่ห่างนัก “ แหม ก็คุณหนูเล่นขนอะไรไปยังกะจะย้ายบ้านแน่ะครับ” เป็นคำตอบกึ่งล้อเลียนคนขับรถประจำบ้านที่วันนี้ต้องทำ ‘หน้าที่’ เพิ่มพิเศษอีกอย่างหนึ่ง “ ใช่ ตาภัทร ทุกอย่างที่โน่น แฮร์ ( Herr = แฮร์ เป็นภาษาเยอรมันหมายถึงคำนำหน้าชื่อผู้ชาย ) มัทเทียส (Mathias) เพื่อนพ่อก็จัดการเตรียมให้หมดแล้ว” เป็นน้ำเสียงเข้มๆของชายวัยกลางคน รูปร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ไม่ห่างนัก การแต่งกายดูธรรมดาทว่าแฝงไปด้วยความภูมิฐานด้วยฐานะทางครอบครัวและสังคม “ก็จริงของลูกนะคุณ เอาเถอะ สมชายช่วยเข็นรถไปตรงเคาน์เตอร์เช็คอินเลยจ้ะ” คุณนันทพัชรเป็นฝ่ายตัดบทก่อนกล่าวว่า “เดี๋ยวพ่อกับแม่คงต้องกลับก่อนนะลูก เพราะพรุ่งนี้คุณพ่อต้องมีประชุมแต่เช้า” คุณพิพัฒน์ตบบ่าบุตรชายคนเดียวเบาๆ ขณะที่ผู้เยาว์ยิ้มบางๆและผงกศีรษะรับ “อย่าให้เสียชื่อพ่อนะ” “ครับ คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องห่วง แล้วอีกสามเดือนผมจะเอาความรู้ที่ได้มากลับมาช่วยงาน” พูดจบชายหนุ่มตรงเข้าสวมกอดทั้งผู้เป็นบิดาและมารดาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยืนมองจนกระทั่งท่านทั้งสองเดินจากไปจนลับสายตา ..................................................................................... ท้องฟ้าอันว่างเปล่าในเวลาเกือบหนึ่งนาฬิกาของวันใหม่ ความมืดสลัวแต่แฝงไปด้วยแสงดาวระยิบระยับ ทำให้หญิงสาวคิดว่า ชีวิตใหม่ โลกใหม่ เส้นทางสายใหม่ที่หล่อนเลือกและกำลังจะได้พบในเวลาอีกเพียง 10 ชั่วโมงนี้ น่าจะเป็นสิ่งที่สวยงามเหมือนแสงดาวในตอนนี้บ้าง ไม่มาก ก็น้อย “ เชิญด้านใน ทางขวาค่ะ” นางฟ้าสาวสวยในชุดผ้าไหมไทยสีเขียวอ่อนแขนกระบอกห่มสไบเข้าชุดกัน รับหางตั๋วของหญิงสาวไปดู พลางชี้ที่นั่งให้หญิงสาวด้วยรอยยิ้ม โชคดีที่เป็นที่นั่งริมทางเดิน ค่อยเดินเข้าออกสะดวกหน่อย สัมภาระขึ้นเครื่องของเธอมีเพียงกระเป๋าสะพายข้างขนาดกลางเพียงใบเดียว หญิงสาววางมันไว้ใต้ที่นั่งเบาะหน้า จากนั้นก็จัดการปรับเบาะที่นั่งให้สบาย แล้วนั่งมองผู้โดยสารอีกหลายคนที่ทยอยกันเดินขึ้นมา หาที่นั่งและจัดการกับสัมภาระและข้าวของของตนไปอย่างเงียบๆ ณภัทรก้าวขึ้นเครื่องมาเกือบจะเป็นรายสุดท้าย ทันทีที่หาที่นั่งพบก็ทรุดนั่งลงอย่างหมดแรง แม้จะเป็นที่นั่งแถวตรงกลางติดทางเดิน ไม่ใช่ที่นั่งริมหน้าต่างอย่างที่เขาหวัง แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าได้ที่นั่งตรงกลางเลย ชายหนุ่มอดคิดในใจไม่ได้ ดวงตาสีดำสนิทกวาดมองความเคลื่อนไหวรอบกายจนไปสะดุดที่หญิงสาวคนหนึ่ง ที่นั่งของเธออยู่ถัดจากที่นั่งริมหน้าต่าง ซึ่งก็เท่ากับว่าเธอนั่งข้างเขาเพียงแต่มีช่องทางเดินกั้นอยู่ นึกอยากจะมองหน้าอีกฝ่ายให้ชัด ในตอนแรกก็เห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างที่ผมสีดำมันเลื่อนระลงมาปิดไว้กว่าครึ่ง เนื่องจากเจ้าตัวกำลังก้มลงอ่านหนังสือเล่มใหญ่ในมือ แต่เมื่อมันถูกปัดไปด้านหลัง ชายหนุ่มจึงได้เห็นสันจมูกที่เรียวโด่งกำลังพอดี ใบหน้าของเธอนั้นแม้ดูเรียบๆ ไม่ได้สวยผุดผาดเหมือนหญิงสาวหลายคนที่เขาพบบ่อยๆตามงานเลี้ยงหรืองานสังคมก็จริงอยู่ แต่ใบหน้าของหญิงสาวผู้นี้กลับดูชวนมองอย่างน่าประหลาดสำหรับเขามากกว่าใบหน้าที่ซ่อนอยู่ภายใต้ สารพัดเครื่องประทินโฉมแบบสาวสังคมทั้งหลายมากนัก ตลอดระยะเวลาอันยาวนานกว่า 10 ชั่วโมงที่ต้องนั่งหลังขดหลังแข็งบนเก้าอี้แคบๆบนเครื่องบิน ณภัทรยอมรับกับตัวเองอย่างไม่มีข้อแม้ว่าไม่สามารถห้ามสายตาไม่ให้มองหญิงสาวได้เลยจริงๆ ทว่าทุกครั้งที่อีกฝ่ายหันกลับมาราวกับมีฌานว่าถูกมอง ชายหนุ่มก็จะรีบเบือนหน้าไปอีกทาง หรือไม่ก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านแก้อยู่ทุกทีไป จากคุณ : ป๊อกกี้รสช็อคโกแลต - [ 3 พ.ค. 48 22:52:43 A:10.90.5.235 X:202.28.181.7 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พอจะจำได้คลับคล้ายคลับคลา แต่ขอถามหน่อยนะ ว่าเขียนจบหรือยัง กลัวจะอ่านค้างกลางอากาศอีก ขอโทษที อ่านฟรีแล้วยังบ่นอีก จากคุณ : กระรอกเมือง - [ 3 พ.ค. 48 23:24:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 4 พ.ค. 48 09:41:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โห ทั่นเพ่หายไปหลายชาติมากเรยนะครับฟ่าจาเอามาลงใหม่ ตอนที่4มะไหร่จามาอ่ะทั่นเพ่ อยากอ่านมากกกกกกก เอามาลงต่อทีนะครับทั่นเพ่จาติดตามต่อปาย จากคุณ : ผู้คลั่งนิยาย - [ 4 พ.ค. 48 22:14:24 A:192.168.0.2 X:203.121.188.22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่าสนุกดีค่ะ หวังว่าจะไม่หายไปกลางอากาศนะคะ (เห็นตรงคำนำแล้วแอบหนาวเล็กๆ) จากคุณ : TSURUGI - [ วันฉัตรมงคล 04:06:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แต่เอามาลงไม่ถึง 3 ปีมัง เพราะจำได้ คราวที่แล้วยังไม่จบหรอ จากคุณ : scottie - [ วันฉัตรมงคล 20:25:58 ]