ตอนที่ # 3
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3448047/W3448047.html#10

“อ้าวพิมตื่นแต่เช้าเชียวลูก แล้วทำอะไรอยู่น่ะนั่น” คุณประไพถามเมื่อเห็นลูกสาวกำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ที่ซุ้มดอกเอื้อง

“พิมกำลังใส่ปุ๋ยให้มันน่ะค่ะแม่ ดูสิคะเอื้องกำลังออกดอกสวยเลย”

“พิมงั้นเดี๋ยวช่วยปลูก ต้นดอกแก้วให้แม่หน่อยนะ ซื้อจากกาดคำเที่ยงมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วยังไม่ได้เอาลงดินเลยลูก” พูดพลางเดินไปหยิบต้นดอกแก้วมาวางไว้ให้พิมพ์ชนก

“ค่ะแม่ เดี๋ยวหนูจัดการให้”

“เอ๊ะใครมาแต่เช้าเชียว เดี๋ยวแม่ไปดูก่อนนะ”
พิมพยักหน้ารับ และก็หันไปสนใจกับการใส่ปุ๋ยต่อ
“สวัสดีครับคุณอา”

“อ้าว ตานุ แหมวันนี้มาแต่เช้าเชียวนะ ติดใจอะไรบ้านนี้รึเปล่าจ๊ะ” คุณประไพแซวภานุอย่างรู้ทัน ก็อย่างว่าแหละนะ ผู้ใหญ่เขาเคยอาบน้ำร้อนมาก่อนทำไมเขาถึงจะดูไม่ออก ส่วนภานุก็ได้แต่ยิ้มก่อนที่จะถามหาพิมพ์ชนก

“พิมล่ะครับคุณอา”

“โน่นแน่ะ กำลังใส่ปุ๋ยดอกเอื้อง ไปช่วยเขาหน่อยสิ อาก็เพิ่งจะสั่งให้เขาปลูกต้นดอกแก้วให้”
คุณประไพบอกภานุพร้อมกับพยักพะเยิดให้ภานุไปช่วย เมื่อได้รับการสนับสนุนจากผู้เป็นแม่ของสาวเจ้าขนาดนี้ ภานุก็มีชัยไปกว่าครึ่ง แต่จริง ๆ แล้วไม่ว่ายังไงผู้ใหญ่ก็เห็นชอบด้วยอยู่แล้วเพราะคู่นี้คุณนันทชัยพ่อของภานุกับคุณปรเมศพ่อของพิมพ์ชนกได้วางแผนกันไว้ตั้งแต่ก่อนภานุจะไปเรียนที่อเมริกาแล้ว ก็ตั้งแต่พ่อของพิมพ์ชนกยังมีลมหายใจอยู่นั่นแหละ แต่โชคดูเหมือนจะเข้าข้างทางผู้ใหญ่เสียเหลือเกินเพราะไม่ต้องมาเสียเวลาทำตามแผน เพราะดู ๆ แล้วทั้งคู่ก็ดูจะมีใจให้กันอยู่แล้วหนินะ เพียงแค่รอลุ้นเฉย ๆ เท่านั้นเอง

“พิมมีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ”
พิมพ์ชนกหันไปพอรู้ว่าเป็นภานุ ก็หันกลับ

“ไม่มี นายมาทำไม”

“โธ่ พิมพูดดี ๆ กับผมหน่อยก็ได้  ผมขอโทษเรื่องเมื่อวาน”

“ไม่ยกโทษให้”

“จะให้ผมทำยังไงพิมถึงจะหายโกรธผม” ภานุอ้อน  

“ก็ไม่ต้องทำอะไร นายกลับไปได้แล้วภานุ” พิมพ์ชนกพูดก่อนที่จะเดินหนีเข้าบ้าน คนอะไรหอมแก้มเขาไปเมื่อวาน วันนี้ยังมีหน้ามาหาเขาอีก

“พิม เดี๋ยวสิพิม” ภานุเรียก พิมพ์ชนกหยุด

“อย่าตามมานะ ไม่งั้นนายได้เรื่องแน่” พิมพ์ชนกขู่

“พิมผิดสัญญานะ”
“ใครผิดสัญญา นายต่างหาก นี่นายภานุยังไงฉันก็จะไม่ทำตามที่นายขอ เพราะนายเป็นคนผิดสัญญาก่อน งานนี้ถือว่าโมฆะ”

“ผมผิดสัญญาตรงไหนล่ะพิม”

“ก็ใครใช้ให้……เอ่อ…… ชั่งเถอะ” พิมพ์ชนกพูดค้างไว้แค่นั้น ก่อนที่แก้มเริ่มจะมีสีชมพูระเรื่อขึ้น ก็ใครจะกล้าพูดออกมาล่ะว่าอีตาบ้านี่มาหอมแก้ม ก็คนเขาก็ยังมียางอายนะ

ภานุพอจะรู้ว่าพิมพ์ชนกโกรธเขาเรื่องอะไร โธ่เอ๊ย ! จะให้ทำยังไงล่ะก็คนมันรักหนิห้ามใจอยู่ซะที่ไหน แต่ก็ไม่น่าจะลืมว่าพิมพ์ชนกน่ะโกรธนานขนาดไหน แล้วทีนี้จะง้อยังไงกันล่ะเนี่ย ภานุเอ๊ยแกไม่น่าจะหาเหาใส่หัวเลย กำลังทำท่าว่าจะดี ๆ อยู่แล้วเชียว กลับทำเสียเรื่องจนได้

“อ้าว เสร็จแล้วหรือจ๊ะพิม แล้วนั่นใครไปทำอะไรให้เราไม่พอใจอีกล่ะหน้าบึ้งมาเชียว” คุณประไพถามเมื่อเห็นลูกสาวทำหน้าบึ้งเข้ามาในบ้าน

“เปล่าค่ะ แม่คะพิมขอตัวนะคะ” พิมพ์ชนกปฏิเสธ ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องตัวเองไป

“อ้าวตานุ มีเรื่องอะไรกันรึเปล่าจ๊ะ” คุณประไพถามภานุบ้าง เมื่อเห็นคนที่ตามมาท่าทางก็ไม่ค่อยจะดีเหมือนกัน

“เปล่าครับคุณอา พิมเขาโกรธผมนิดหน่อยน่ะครับ” ภานุบอก

“ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันนะจ๊ะ ยายพิมก็เป็นแบบนี้แหละขี้งอนก็ที่หนึ่งละ ว่าแต่เราไปทะเลาะกันเรื่องอะไร พอจะเล่าให้อาฟังได้มั้ยเผื่ออาจะช่วยได้” คุณประไพให้กำลังใจภานุพร้อมกับถาม

“เอ่อ….ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่ทะเลาะกันนิดหน่อย เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะครับ” ภานุตอบก่อนที่จะขอลากลับ ขืนภานุเล่าให้แม่พิมพ์ชนกฟังสิ มีหวังโอกาสได้เป็นลูกเขยบ้านนี้เท่ากับศูนย์ไปเลยทันที

“ยายพิม …. ยายพิม สายแล้วนะลูก เดี๋ยวก็ไม่ทันไปทำงานหรอก” คุณประไพเรียกลูกสาวเป็นครั้งที่สามแล้ว และก็อดแปลกใจไม่ได้เพราะปกติพิมพ์ชนกไม่เคยนอนตื่นสาย หรือว่าเป็นอะไรไป คุณประไพคิดพร้อมกับขึ้นไปดูลูกสาวตัวเอง และก็ต้องตกใจ

“ตายแล้วยายพิม ทำไมตัวร้อนแบบนี้” คุณประไพอุทานอย่างตกใจ พร้อมกับเขย่าตัวลูกสาวเบา ๆ  แต่ร่างที่นอนอยู่บนเตียงก็ยังไม่มีการรับรู้แต่อย่างใด โชคดีที่ภานุมา ทั้งคุณประไพและภานุจึงช่วยกันนำพิมพ์ชนกส่งโรงพยาบาล
“หมอว่ายังไงบ้างจ๊ะตานุ”

“เป็นไขัหวัดใหญ่น่ะครับคุณอา หมอให้นอนดูอาการสัก 2 – 3 วันน่ะครับ” ภานุบอกคุณประไพพร้อมกับอาสาที่จะเป็นคนเฝ้าไข้พิมพ์ชนกเอง

“อาว่ารบกวนภานุเปล่า ๆ นะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณอา ผมเต็มใจ อีกอย่างที่บ้านคุณอาก็ไม่มีใครอยู่ด้วย เอาเป็นว่าทางนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมดีกว่าครับ”

จริงอย่างที่ภานุพูด คุณประไพจึงไม่ปฏิเสธ อีกอย่างคุณประไพรก็พอจะรู้ว่าภานุกับลูกสาวตัวดีของตนมีเรื่องผิดใจกันอยู่ ไหน ๆ ก็แอบเชียร์อยู่แล้ว ก็ถือโอกาสให้ภานุได้ง้อพิมพ์ชนกซะเลยจะเป็นไรไปล่ะ
ร่างบางนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียง ภานุคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ใบหน้าหน้าซีดเซียวเนื่องจากพิษไข้ของพิมพ์ชนกทำให้ภานุสงสารจับใจ สักพักพิมพ์ชนกก็เริ่มรู้สึกตัว

“พิมเป็นยังไงบ้าง” ทันทีที่พิมพ์ชนกตื่น พิมพ์ชนกก็เจอภานุอยู่ข้าง ๆ เตียง สายตาของภานุมองมาที่พิมพ์ชนกอย่างห่วงใย

“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ แต่ปวดหัวเป็นบ้าเลย”  

“ทนเอาหน่อยนะพิม” ภานุพูดพร้อมกับจับมือพิมพ์ชนกบีบเบา ๆ ก่อนที่จะรินน้ำมาให้พิมพ์ชนกดื่ม

“แล้วนายไม่ไปทำงานเหรอ”

“ไม่ล่ะ ผมอยากอยู่ดูแลพิม” ภานุบอกพร้อมกับมองหน้าพิมพ์ชนก พิมพ์ชนกเลยต้องสบตากับภานุอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อกี้ตอนตื่นมาก็ทีหนึ่งละนะ ทำเอาเจ้าตัวหน้าร้อนผ่าวไปทันที แล้วพิมพ์ชนกก็แกล้งหันไปทางอื่น ก็จะให้ทำไงล่ะคนมันเขินหนิ

“แล้วฉันต้องอยู่โรงพยาบาลนี่อีกกี่วันล่ะเนี่ย”

“หมอบอกว่าสัก 2- 3 วันน่ะ”

“โห ฉันไม่ต้องเป็นง่อยตายไปเลยหรือไง” พิมพ์ชนกบ่น ภานุหันมามอง ก่อนที่จะเอามือขยี้ผมหญิงสาวเบา ๆ อย่างเอ็นดู

“บอกแล้วไงว่าทนหน่อย มีผมอยู่เป็นเพื่อนพิมไม่เหงาหรอกน่า” ภานุบอก ทำเอาพิมพ์ชนกหน้าเบ้

“แล้วแม่ล่ะ”

“เพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี่เอง เดี๋ยวตอนเย็นเห็นบอกว่าจะเข้ามาใหม่”
พิมพ์ชนกพยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะหันไปสนใจรายการโทรทัศน์ต่อไป
ตลอดระยะเวลาที่พิมพ์ชนกนอนอยู่โรงพยาบาล ภานุก็คอยดูแลพิมพ์ชนกอยู่ไม่ห่าง พอตื่นมาพิมพ์ชนกก็เห็นแต่ภานุ
วันนี้หลังจากที่พิมพ์ชนกทานยาเรียบร้อยแล้วภานุจึงขอตัวเข้าบริษัท เพราะเห็นว่าคุณประไพมาพอดี

“ขอบใจมากนะตานุ”

“ไม่เป็นไรครับคุณอา เดี๋ยวตอนเย็นผมจะเข้ามาใหม่นะครับ” ภานุกล่าวก่อนจะลากลับ
ลับหลังภานุ พิมพ์ชนกก็เริ่มต่อว่าผู้เป็นแม่

“แม่คะ ทำไมแม่ให้นายนุเขามาเฝ้าพิมล่ะ แล้วแม่ทำไมไม่เฝ้าล่ะคะ”

“พอดีตานุเขาอาสา แม่เห็นว่าเขาอยากเฝ้าจริง ๆ ก็เลยให้เขาเฝ้าแทน อีกอย่างบ้านเราก็ไม่มีใครอยู่ด้วย แม่ก็ไม่อยากทิ้งบ้านน่ะจ๊ะ แต่ก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไรหนิ แม่เห็นตานุเขาดูแลเราดีออก”

“เข้าข้างนายนุอีกแล้วนะคะ”

“เรานี่จริง ๆ เลยนะ แล้วดีขึ้นรึยังลูก”

“ก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะค่ะ”

“แหมไม่ให้ดีขึ้นได้ยังไงเนอะ ก็กำลังใจดีขนาดนี้”
เสียงใส ๆ ฟังดูคุ้นหู พิมพ์ชนกหันไปตามเสียง

“ยายนุช” พิมพ์ชนกเรียกเพื่อนเสียงดัง

“แหมยายพิม ไม่ต้องตะโกนขนาดนั้น เดี๋ยวหมดแรงแล้วจะแย่ ยิ่งหวานใจไม่อยู่ด้วย”

“ใครหวานใจใคร” พิมพ์ชนกถามเพื่อนท่าทางเอาเรื่อง

“เอ้า ก็นายนุไงหวานใจแก”

“ปากมอมจริงนะแก เอาอะไรมาพูด”

“เอาปากฉันเนี่ยแหละพูด แหมอย่าทำเป็นปากแข็งหน่อยเลยแม่สาวตาคมคนเก่ง” นุชนาถยังแซวไม่หยุด

“บ้า นี่หยุดได้แล้ว ว่าแต่แกมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันเข้าโรงพยาบาล”

“เอ้า ถามกันเข้าไป แหมไม่เว้นช่องเลยนะยะ ฉันมาถึงตั้งแต่เมื่อวาน พอดีโทร.เข้ามือถือแกก็ดันปิดเลยโทร.เข้าบ้านก็ไม่มีคนรับสาย จนตอนสายน่ะแหละนายนุก็โทร.มา ฉันจึงรู้ว่าแกอยู่ที่นี่” นุชนาถร่ายยาวให้พิมพ์ชนกฟัง พิมพ์ชนกพยักหน้ารับ แต่ว่านายนุมีเบอร์โทรศัพท์ของยายนุชได้ยังไง ปากไวเท่าความคิด

“นุช นายนุมีเบอร์แกได้ไง”

“อ้าว ก็เพื่อนกันมีเบอร์กันมันเสียหายตรงไหนจ๊ะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น”

“หรือว่า…..นั่นแน่ หึงล่ะสิ”

“นี่ยายนุช ฉันถามเฉย ๆ ไม่ได้หึง ฉันจะไปหึงอะไรนายนั่น ไม่ใช่แฟนฉันสักหน่อยจะหึงทำไม” พิมพ์ชนกเริ่มหน้าแดง

“พิมแล้วไปเที่ยวอ่างขางสนุกมั้ย” นุชนาถถาม ทำเอาพิมพ์ชนกหันหน้ามาหาเพื่อนทันที

“แกรู้ได้ไง”

“มีเรื่องอะไรที่ยายนุชนาถคนนี้ไม่รู้บ้าง นี่พิมฉันจะบอกอะไรแกให้นะว่านายนุน่ะเขารักแกมากขนาดไหน ขนาดอยู่อเมริกาเขายังโทร.มาถามถึงแกเลย แล้วช่วงหลัง ๆ นี่แกไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าไปทำอะไรให้นายนุเขากลุ้ม นี่พิมใจอ่อนซะบ้างเถอะ เล่นตัวอยู่ได้ อย่างน้อยน่าจะสงสารไอ้นุมันนะดูดิมันอุตส่าห์มาดูแลเฝ้าไข้แก จะบอกอะไรให้คนเขาไม่รักไม่ห่วงกันน่ะ เขาไม่มาเฝ้าไม่มาดูแลขนาดนี้หรอก คิดหน่อยสิจ๊ะยายพิม ทีเรื่องอื่นล่ะฉลาดเอาฉลาดเอาแล้วอย่าลืมถามตัวเองล่ะว่ารักภานุเขาบ้างหรือเปล่า” นุชนาถว่าเพื่อน พิมพ์ชนกเริ่มนิ่ง คิดตามที่นุชนาถพูด ใช่มันก็จริงแหละ แต่ว่ามันก็น่าโกรธไม่ใช่เหรอ มาฉวยโอกาสกับเราชัด ๆ ถึงจะรักยังไงก็ช่างเถอะมันก็ไม่ควรที่จะทำกันแบบนี้นี่นา แล้วแกรู้ได้ยังไงยายนุชว่าฉันไม่ได้รักนายนุ ก็ฉันเป็นผู้หญิงหนิมันต้องไว้ฟอร์มกันบ้างล่ะน่า