ตอนที่ 1 พบเจอ
ความผิดพลาด! ความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตของฉันคือการตกปากรับงานโดยไม่ดูตาม้าตาเรือที่ไหน มันเป็นความผิดพลาดอย่างสุดจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้หมด ฉันจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณฟัง
ฉันชื่อนรินทร์  อนันต์วงศ์สกุล อายุ 22 ปี สถานะเพิ่งจะโสดเมื่อ 3 เดือนก่อน อาชีพของฉันก็คือนางแบบ ใช่พวกคุณอ่านไม่ผิดกันหรอก นางแบบสุดฮอตในประเทศไทยนี่แหละคือฉันเอง มันช่วยไม่ได้นี่นาที่ฉันที่เป็นถึงคุณหนูลูกสาวประธานบริษัทนำเข้ากล้องถ่ายรูปชื่อดังที่ขายดีที่สุดในประเทศไทย มันไม่ใช่ความผิดของฉันนี่นาที่รักการแต่งตัวสวยๆเป็นแบบให้คนอื่นชื่นชมแทนการช่วยบิดาบริหารงานที่ท่านก่อตั้งมาด้วยน้ำพักน้ำแรง อาบเหงื่อต่างน้ำ เอาเถอะถึงอย่างไรก็เป็นการช่วยท่านหาเงินอีกทางล่ะ งานของฉันก็หนักพอควรเพราะกว่าจะได้รูปสวยงามถูกใจคุณตากล้องก็เล่นเอาเหงื่อแตกเหมือนกันและไหนจะต้องยกกองถ่ายไปนอกสถานที่อีก คุณๆรู้เอาไว้นะคะว่าเป็นนางแบบก็ไม่ได้ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากอย่างที่คิดหรอก
เข้าเรื่องกันดีกว่าเมื่อ 5 วันก่อนมีบริษัทออกแบบเสื้อผ้าชั้นนำได้ติดต่อให้ฉันไปถ่ายแบบภาพนิ่งลงนิตยาสารในราคาค่าตัวสูงลิ่ว ถ้าคุณเป็นฉันคุณก็ต้องตกลงทันทีอยู่แล้วใช่ไหมคะ และในวันนี้ทางบริษัทได้นัดให้ฉันไปเซ็นสัญญา หลังจากเซ็นสัญญาเป็นที่เรียบร้อยทางบริษัทได้นัดหมายให้ฉันเตรียมตัวไปถ่ายนอกสถานที่ ตรงนี้แหละค่ะคือความผิดพลาดที่ทางบริษัทไม่บอกแต่แรกเรื่องถ่ายนอกสถานที่ จะปฏิเสธก็สายไปเสียแล้ว ฉันต้องเตรียมตัวไปทะเลในวันพรุ่งนี้! คิดถึงทะเลฉันก็อดขนลุกเกรียวไม่ได้ เอ่อ คือ เอ้าบอกก็ได้ ฉัน...ฉันเป็นโรคกลัวน้ำทะเลขึ้นสมองค่ะ ฮึ่ม! ห้ามหัวเราะกันนะคะ ก็แหมเมื่อตอนเด็กๆฉันเคยถูกพี่ชายจับโยนลงทะเลแล้วสำลักน้ำเกือบตาย ตั้งแต่นั้นเวลาไปเที่ยวทะเลทีไรฉันมักสมัครใจเล่นน้ำสระทุกครั้งไป ถ้าไปถ่ายแบบครั้งนี้ต้องลงน้ำทะเลละก็ ฮือๆ แค่คิดก็สั่นแล้วค่ะด้วยเหตุนี้คืนก่อนวันออกเดินทางฉันจึงหลับๆตื่นๆทั้งคืนทีเดียว

...เช้าวันออกเดินทาง
“ริน หนูต้องระวังตัวนะคะ แล้วก็ถ้าไม่ไหวต้องบอกทางกองถ่ายนะลูก” คุณหญิงประไพพรรณบอกลูกสาวคนเล็กด้วยความเป็นห่วง
“แม่ฮะ ยัยรินไม่ได้ไปออกรบสักหน่อย ไม่เห็นต้องเป็นห่วงเลย”เอกรินทร์เย้ามารดา
“นี่ พี่เอก ถ้าพี่ไม่พูดอะไรก็ไมมีใครหาว่าพี่เป็นใบ้หรอกนะ แล้วอีกอย่างถ้าไม่เพราะพี่ รินจะกลัวทะเลอย่างนี้เหรอ” นรินทร์ว่า พร้อมค้อนวงโต
“ฝังใจจริงแฮะ แม่คนนี้ ก็แกล้งเธอตอนนั้นมันสนุกมากกกกกนี่นา” เอกรินทร์ลากเสียงยาว
“ฮึ ไม่พูดด้วยแล้ว”นรินทร์สะบัดหน้าหนีและหันไปลาผู้เป็นแม่ “รินไปนะคะ แล้วพอไปถึงรินจะโทรฯมาบอกแม่เป็นคนแรกเลย ไปนะพี่เอก”
แล้วรถยนต์คันหรูก็เคลื่อนออกจากบ้านไป...

...ณ บริษัทโฆษณาชื่อดัง
“สวัสดีค่ะทุกคน” นรินทร์ทักทาย พร้อมกับที่ทุกคนหันมามองเธอเป็นตาเดียว เอ มีคนที่เธอไม่รู้จักอยู่ไม่กี่คนนี่นา นรินทร์กวาดตามองไปรอบๆห้อง
“รินจ๊ะ มาทำความรู้จักกันดีกว่า” นริศราหรือ “ส้ม”ผู้จัดการส่วนตัวของนรินทร์เอ่ยขึ้นก่อนพร้อมสาวเท้าเข้ามาใกล้ หญิงสาวไม่ใช่คนสวยแต่กลับมีเสน่ห์ประหลาดดึงดูดผู้คนให้อยากรู้จักกับเธอ
“ค่ะ พี่ส้ม” นรินทร์รับคำ
“อืม นี่ ศตวรรษ นายแบบที่จะถ่ายคู่กับรินนะจ๊ะ ไม่เคยร่วมงานกันนี่นา วรรษ นี่นรินทร์ไงจ๊ะ เห็นบอกว่าอยากเจอไม่ใช่เหรอ” นริศราหันหน้ามาหานรินทร์และเลยไปทางชายหนุ่ม
หน้าตาดีใช้ได้ นรินทร์คิด พร้อมกับที่อีกฝ่ายพูดขึ้น
“หวัดดีฮะ เอ่อ...”
“เรียกรินเฉยๆก็ได้ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยขัดพร้อมรอยยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายอึกอัก
“ครับ ริน งั้นรินก็ต้องเรียกผมว่าวรรษเป็นการแลกเปลี่ยนนะฮะ” ศตวรรษตอบแย้มรอยยิ้มเห็นไรฟัน
นรินทร์ยิ้มรับ ยังไงกันนะผู้ชายคนนี้ ดูจากหน้าตานึกว่าจะเป็นคนขรึมๆ เงียบๆซะอีก ไหงถึงเป็นคนเข้ากับคนง่ายแถมยังดูขี้เล่นอีกตังหาก ยังไม่ทันที่หญิงสาวได้พูดอะไรอีก วรเวชหรือตั้มที่รับหน้าที่เป็นตากล้องก็เอ่ยขัดพร้อมรอยยิ้มกริ่ม
“อะแฮ่ม ถ้าไม่รีบไปขึ้นรถกันคงไปถึงช้ากว่ากำหนดแน่ๆเลยนะ ริน วรรษ” วรเวชหันไปสบตากับนรินทร์ราวกับรู้ทันความคิดของหญิงสาว
นรินทร์สะดุ้งราวต้องของร้อนรีบเดินไปขึ้นรถทันทีโดยไม่กล้าสบตากับใครผิดกับศตวรรษที่ยังยืนอ้อยอิ่งอยู่บริเวณนั้น
“ไงวะ วรรษ อยากเจอนักอยากเจอหนาสวยสมกับที่รอคอยมั้ย” วรเวชเอ่ยเย้า
“อืม ผมว่าสวยกว่าที่เห็นในจออีกนะฮะ น่ารักดี” ชายหนุ่มตอบรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากบาง
“ขนาดนั้นเลย! เดี๋ยวแกจะได้เห็นว่ายัยรินน่ะยังมีดีอีกเยอะ หึ แต่เสียน่ะก็เยอะพอกันล่ะวะ เอ้ารีบไปขึ้นรถเหอะเดี๋ยวจะยิ่งสายกันไปใหญ่เดี๋ยวรอคนนู้นเดี๋ยวรอคนนี้ เฮ้อ น่าปวดหัว” วรเวชบ่นยาวเหยียดพร้อมเดินนำไปที่รถ