ผมมีความรักที่ผิดหวังหรือผมผิดหวังกับความรักกันแน่?
... . . .น่าจะเป็นทั้งสองอย่าง. . . ...

ผมนั่งอยู่หน้าจอคอมฯสีขาวหม่น เร่อร่าเป็นแขกแปลกหน้าที่เจ้าบ้านไม่ต้อนรับในโลกอินเตอร์เน็ต ผู้คนเป็นล้านกำลังออนไลน์ คนแปลกหน้าไม่คุ้นชินต่างเผยตัวตนออกมา ผ่านข้อความตามเว็บบอร์ด ไม่ว่าจะปิดบังยังไง ปลอมชื่อกี่พันชื่อ ตบแต่งสำนวนแค่ไหน ย่อมมีบางอย่างของคนผู้นั้นปรากฏร่วมอยู่เสมอ เหมือนคราบร่างที่ลอกทิ้งไว้บ่งสัณฐานเก่าก่อน


ยามที่ความอ่อนแอท่วมทับ ผมอาจแสร้งแบ่งภาคตีหน้าระรื่นในโลกอันห่างไกล (ผมถือว่าอินเตอร์เน็ตเป็นอีกห้วงมิติหนึ่ง) แม้เป็นมิติไร้รสสัมผัส แต่ผมกลับรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ล่องลอยเจือปนอยู่ ผมได้กลิ่นความงุนเหงา บางทีอาจเป็นกลิ่นตัวผมเอง หากผมอาบน้ำก่อนท่องเน็ตทุกครั้ง บางทีกลิ่นที่ผมรู้สึกอาจละลายจาง

ผมเคยเป็นไอ้งั่ง เดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นไอ้งั่งเช่นเคย คนอกหักมักเป็นไอ้งั่ง นักปราชญ์ก็สามารถเป็นไอ้งั่งได้ ไม่ว่าเขาจะมีความคิดเฉียบล้ำอันใดบ่มในขมอง หากถูกความรู้สึกจู่โจม ความคิดในหัวก็กระเจิงตาม ความรักเป็นเกมส์ของความรู้สึก เป็นเกมส์ของสาธารณชน

ปีกว่า ไม่ช้าไม่เร็ว แต่ไม่นานพอให้ผมหายจากการเป็นไอ้งั่ง ผมมันไอ้งั่งสมบูรณ์แบบ
ผมเคยถามตัวเองว่ารู้จักความรักดีพอหรือยัง
"คุณเคยถามผมด้วยหรือ?"
"หุบปาก"

น่าจะดีพอ หลงรักใครสักคนให้หัวปักหัวปำ สมหวังจากคนๆนั้น แล้วเจ็บปวดจากคนๆนั้น เช้าวันที่เธอไม่อยู่ ส่องกระจกแล้วแทบจำตัวเองไม่ได้ หน้าตาชวนเศร้ายิ่งกว่าเต่าโดนโดนสุมไฟเสียอีก

ทักษะการใช้ชีวิตบางอย่างในตัวผมมันหายไป ผมต้องเริ่มฝึกฝนเสียใหม่ ตัวอย่างเช่น การนอน วันหนึ่ง มีผู้หญิงคนหนึ่ง มาคอยบอกให้ผมนอนหลับฝันดีทุกคืน ผมเชื่อเธอแล้วทำตาม เข้านอนแล้วหลับฝันดี แต่แล้ววันหนึ่งเมื่อเธอเลิกทำแบบนั้น ผมได้แต่ขมวดคิ้วครุ่นเค้น หาวิธีการนอนหลับ ต้องใช้เวลาอีกหลายคืนในการเรียนรู้วิธีนอนหลับ


ทั้งที่เลี่ยงหลบไม่ปารถนาเจอเธออีก แต่วันหนึ่งผมดันพบเธอกับคนข้างกาย(คนใหม่)ของเธอเข้า (ซวยฉิบ) ทั้งที่เคยวางมาดกลั้นใจอวยพรให้เธอสุขีในความรักครั้งใหม่ ทำนอง ฉันรักเธอ ฉันยอมได้ ถ้าเธอสุข ฉันก็สุขตาม เออ ใช่ ! ผมสุกจนเกรียม

เจอเธอหนนั้น มันทำให้ผมต้องกลับมาเรียนรู้การนอนหลับอีกคราว ผมอาจหลับได้เร็วขึ้น หากเปลี่ยนหมอนข้างใหม่ หรืออาจซื้อตุ๊กตายางสักตัว
"ผมว่าตุ๊กตาล้มลุกเข้าท่ากว่า"
อืมมมมมมมมมมมม ม ม
แต่จะยังไง ต่อมา ผมก็หลับได้ ผมหลับเป็นแล้ว ยกเว้นบางคืน หากประจุไฟฟ้าในหัวมันลัดวงจร สะกิดภาพเธอขึ้นมา . . . . . . คืนแบบนั้นต้องปล่อยมันไป


เรื่องมันผ่านไปแล้ว โลกนี้ยังมีอะไรอีกเยอะให้ผมใส่ใจ ใครๆก็บอกผมว่า ทำหน้าเหมือนอมโลกไว้ทั้งใบ ดูแล้วง่าวสิ้นดี ผมอาจจะอ่านหนังสือบางเล่มที่ปัญญาชนเขาชี้ชวนให้อ่านกัน เพื่อภาพพจน์(แสร้ง)ฉลาดล้ำ อมประโยคเด็ดๆไว้ในปาก หมักหมมจนกลายเป็นขี้ฟัน แล้วพ่นมันออกมาว่าข้าก็เจ๋ง แต่นั่นมันก็แค่ขี้ฟันคนอื่น จะอย่างไรผมก็หลบตัวเองไม่พ้น ความเป็นไอ้งั่งอมโศกยักท่าเหงา ผมเอือมตัวเองเต็มที ผมอยากจะเลิกนึกถึง . . .

"โทษเถอะ แล้วคุณเขียนออกมาทำไม?"
"ผมอยากเขียนระบายแล้วเผาทิ้ง"
"คุณเผากระดาษได้ แต่คุณเผาความทรงจำไม่ได้"
"ช่างผมเถอะน่า"
"จะช่างได้ยังไงเล่า เรื่องของคุณมันก็เรื่องของผมเหมือนกัน"
"เออโว้ย ผมบอกลาความเศร้าไปแล้วคุณก็รู้ แต่มันไม่บอกลาผม"
"คุณเป็นนักแก้ตัวห่วยๆ"
"ผมห่วย คุณก็ห่วย เรามันห่วยพอกัน"
............................

"นอนเถอะคุณ ผมง่วงแล้ว"
"ได้ เรานอนหลับกันคล่องแล้วนี่นา"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้คุณก็ลืม มันแค่เรื่องไม่เป็นเรื่องเท่านั้นเอง โลกนี้มีเรื่องวุ่นๆให้ใส่ใจอีกเยอะ..."




.................................................................................