สายตาของมดหนุ่มตัวหนึ่งยังคงจ้องมองเด็กสาวหน้าใสที่นอนอยู่บนเตียงในชุดนอนบางๆ ลายการ์ตูน มดหนุ่มตัวสีแดง เฝ้ามองสาวน้อยผู้นี้มานาน นานพอจะเกิดความรู้สึกแปลกๆ ที่ตัวมันเองก็ไม่อาจอธิบายได้

เจ้ามดหนุ่มอยู่ร่วมกับเพื่อนพี่น้องในรังขนาดใหญ่บนต้นมะม่วงไม่ห่างจากหน้าต่างห้องของสาวน้อยหน้าใสวัย 19 คนหนึ่ง ในช่วงเวลากลางวันมดหนุ่มและเพื่อนๆ ต้องออกหาอาหารตลอดวันจนเกือบค่ำ โดยเส้นทางการหาอาหารของมันต้องผ่านขอบหน้าต่างห้องของสาวน้อยคนนั้น เจ้ามดหนุ่มของเราจำได้ว่าเมื่อครั้งแรกที่เดินผ่านห้องนี้มันได้พบกับสาวน้อยคนหนึ่ง ในเสื้อสีขาว กระโปรงสีดำ เธอคนนั้นหันมามองขบวนมดที่กำลังเดินไปหาอาหาร ตอนนั้นเพื่อนของมันต่างรีบวิ่งหนีเพราะหลายครั้งที่มนุษย์เห็นพวกมันถ้าไม่เอาไม้กวาดมากวาดทิ้ง ก็เอาสเปรย์กลิ่นฉุนมาฉีดไล่ แต่วินาทีนั้นเจ้ามดหนุ่มของเรามิได้ขยับเขยื่อนไปไหนแม้ซักครึ่งก้าว สายตาของมันสบกับดวงตาใสๆ ของสาวน้อย มันรู้สึกขึ้นอย่างมหัศจรรย์ว่าเธอผู้นี้ช่างน่ารักเป็นที่สุด สาวน้อยมองมันและค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ เธอหยิบลูกกวาดเม็ดเล็กๆ และบีบให้ย่อยลงจนป่นแทบเป็นผง จากนั้นหยิบเจ้ามดหนุ่มของเราที่เป็นมดตัวเดียวที่ยืนนิ่งจังก้าอยู่ตรงนั้นขึ้นมาบนฝ่ามือ และเอาผงลูกกวาดที่ป่นแล้วให้ มดหนุ่มค่อยหยิบผงลูกกวาดเข้าปากอย่างช้าๆ รสชาติมันช่างหวานเสียเหลือเกิน หวานกว่าน้ำตาลครั้งไหนๆ ที่มันเคยได้กิน นับแต่นั้นมาแทบทุกลมหายใจของมดหนุ่มก็มีแต่ภาพสาวน้อยคนนั้นไม่เคยเลือนหายไปแม้ซักวินาทีเดียว

ช่วงกลางคืนซึ่งเป็นเวลาที่เพื่อนมดของมันพักผ่อนจากการทำงานมาตลอดทั้งวัน และเตรียมเก็บแรงไว้เพื่อเริ่มงานในวันต่อไป แต่เจ้ามดหนุ่มของเรามิได้ทำเช่นนั้น ยามค่ำคืนมันจะมายืนที่ขอบหน้าต่างคอยเหม่อมองสาวน้อยของมันอย่างมีความสุข

มันจำได้ว่ามีอยู่คืนหนึ่งขณะที่มันยืนอยู่ริมหน้าต่างเฝ้ามองสาวน้อยของมันเช่นทุกวัน แต่วันนี้ดูเหมือนมีอะไรพิเศษกว่าวันอื่น แม่สาวน้อยหน้าใสหันมามองมดหนุ่มพร้อมยิ้มให้ เธอค่อยๆ เดินเข้ามาหามัน เดินเข้าใกล้เข้า ใกล้เข้า เจ้ามดหนุ่มของเราตื่นเต้นสุดขีด ขาทั้งหมดไม่อาจขยับไปไหนได้ สาวน้อยค่อยๆ บรรจงหยิบตัวมันขึ้นมา เธอเดินกลับไปที่เตียงและทิ้งตัวลงนอนคว่ำคางเกยหมอน เอามือที่มีเจ้ามดหนุ่มของเราอยู่ไว้ตรงหน้าเธอ ระยะห่างเพียงไม่ถึงฟุต ตอนนี้มดหนุ่มมองเห็นหน้าของสาวน้อยได้ชัดเจนที่สุด สาวหน้าใสในเสื้อสีขาวตัวเล็กๆ บางๆ กระโปรงสั้นสีดำนี้ ช่างมีดวงตาที่ใสบริสุทธิ์ แก้มชมพูเรื่อๆ ทำให้ดวงหน้าของเธออ่อนเยาว์ น่าสัมผัสเสียเหลือเกิน

“ว่ายังไงจ๊ะเจ้ามดน้อย” เสียงหวานๆของหญิงสาวพูดกับมัน

“หิวมั้ยเดี๋ยวจะหาอะไรให้กินเอามั้ย” สาวน้อยกล่าวพลางเอาน้ำหวานจากหลอดในแก้วที่วางอยู่หัวเตียง มาหยดลงบนฝ่ามือตรงหน้ามัน เจ้ามดหนุ่มของเราก็เดินอย่างเขินๆ ไปกินน้ำหวานนั้นอย่างเอร็ดอร่อย

หวานที่สุด มดหนุ่มคิดขณะกินน้ำหวานด้วยจิตใจที่สุดอิ่มเอม

“เป็นไง อร่อยมั้ย”

เจ้ามดหนุ่มเงยหน้ามองสาวน้อย รอยยิ้มของเธอเหมือนกับจะทำให้โลกของมันหยุดนิ่ง มันอยากจะให้เวลาหยุดลง ณ ตรงนี้เสียเหลือเกิน

“อ่ะ...นี่เดี๋ยวอยู่ตรงนี้ก่อนนะ” สาวน้อยค่อยๆ วางมันลงที่หมอนลายการ์ตูนโดเรมอน “เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”

ว่าแล้วสาวน้อยก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เธอเปิดตู้หยิบชุดนอนที่จะใส่ออกมา แล้วเอี้ยวตัวมาวางลงที่ขอบเตียง จากนั้นก็ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อที่ตัวเองใส่อยู่ออกทีละเม็ด เผยให้เห็นผิวขาวเนียนบนเนินอกของเธอ

เจ้ามดน้อยของเราที่มองตามเธอตั้งแต่ลุกไปที่ตู้เสื้อผ้า รีบหันหลังให้เธอทันทีด้วยอาการทั้งเขินและตกใจในสิ่งที่สาวน้อยกำลังทำอยู่ต่อหน้า อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเธอจะสังเกตเห็นอาการประหม่าของมันซะด้วย

สาวน้อยเดินกลับมาและหยิบตัวมันขึ้นไว้บนฝ่ามือก่อนที่จะเอ่ยขึ้นว่า

“เป็นอะไรไปจ๊ะ เขินเหรอ แสดงว่านายต้องเป็นมดหนุ่มแหงๆ เลย” สาวน้อยพูดอย่างอารมณ์ดี

มันรีบหันกลับมาประมาณว่าเพื่อรักษาฟอร์มมดหนุ่มแห่งต้นมะม่วงเขียวเสวยที่เป็นใหญ่สุดในย่านนี้ แต่ดูเหมือนการหันกลับมายิ่งทำให้ฟอร์มที่มันพยายามรักษาดูน่าหัวเราะมากขึ้น เพราะเมื่อมันหันมา ก็พบว่าสาวน้อยหน้าใสที่ยิ้มให้มันอยู่ขณะนี้ปลดกระดุมเสื้อออกทุกเม็ดแล้ว มดน้อยยืนนิ่งเมื่อเห็นผิวสีขาวเนียนตั้งแต่ลำคอเรื่อยลงมาผ่านร่องอกที่มีเสื้อตัวเล็กลายลูกไม้สวมไว้เป็นชั้นสุดท้าย สายตาของมันมองลงมาผ่านหน้าท้องจนถึงหัวเข็มขัด ซึ่งเป็นจุดสุดท้ายก่อนมันรู้สึกตัว เจ้ามดหนุ่มของเรารีบหันกลับไปด้วยความอาย เสียงหัวเราะเบาๆ ของหญิงสาวทำให้มันยิ่งสูญเสียความมั่นใจไปมากทีเดียว แต่ถึงกระนั้นในใจลึกๆ มันก็คิดว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม บัดนี้สวรรค์ได้ประทานเธอผู้นี้มาเป็นของขวัญที่เล่อค่าที่สุดให้แก่มัน จะมีมดตัวใดอีกเล่าที่จะโชคดีที่ได้มีโอกาสใกล้ชิดและอยู่เคียงข้างกับสาวน้อยที่น่ารักเช่นนี้

ในอีกหลายวันต่อมานางพญามดมีคำสั่งให้มันไปหาอาหารในเส้นทางอื่น ทำให้โอกาสที่จะเดินไปตามขอบหน้าต่างเพื่อมองสาวน้อยของมันมีลำบากขึ้น แต่ก็ยังถือว่ามันยังโชคดีอยู่บ้างเพราะเส้นทางใหม่ที่มันต้องไปยังพอมองผ่านหน้าต่างไปเห็นภายในได้ แม้จะเป็นเพียงภาพไกลๆ และอีกอย่างหนึ่งช่วงหลังนี้สาวน้อยของมันก็มักไม่ค่อยอยู่บ้าน บ้านนั้นจึงเงียบเชียบ ไม่มีใครเลยในตอนกลางวัน ส่วนตอนกลางคืนมันก็ยังคงสามารถไปหาเธอได้เช่นเดิม

ตลอดหลายวันที่เจ้ามดหนุ่มของเราได้อยู่ใกล้สาวน้อยในยามค่ำคืน ทำให้มันมีความสุขมากและมันก็คิดว่าเธอเองก็คงมีความสุขเช่นกัน เพราะมันเห็นรอยยิ้มของเธอตลอดเวลาที่มีมันอยู่ข้างๆ เจ้ามดหนุ่มของเราเชื่อว่ารอยยิ้มเป็นสัญลักษณ์ที่แสดงให้รู้ว่าเวลานั้นมนุษย์ผู้นี้มีความสุข

วันหนึ่งขณะมันหาอาหารอยู่ตามเส้นทางใหม่ ซึ่งมันก็ยังคงพยายามชะเง้อคอมองไปในห้องเธออยู่ดังเช่นทุกวัน วันนี้ห้องยังคงว่างเปล่า รวมไปถึงทั้งบ้านด้วยที่ไม่มีใครอยู่ภายในเลย แต่ก็มิใช่เรื่องแปลกอะไรมากนัก เมื่อมันไม่เห็นเธอมันก็ค่อยละสายตาไป แต่เพียงชั่วครู่หลังจากนั้น เสียงเปิดประตูในห้องของสาวน้อยที่แม้จะเป็นเสียงเพียงเบาๆ แต่พอจะทำให้มันเงยหน้ามองกลับไปในห้องนั้น เธอกลับเข้ามาแล้ว เจ้ามดหนุ่มรู้สึกดีใจที่ได้เห็นหน้าสาวน้อยของมัน แต่ก็ยังต้องเก็บไว้ในใจเพราะต้องสะสางหน้าที่หาอาหารให้เสร็จลุล่วงเสียก่อน คงได้เพียงเหลือบมามองบ้างเป็นครั้งคราว

ซักสองสามครั้งที่มันแอบเหลือบมามอง ทำให้มันเห็นว่าในห้องมิได้มีสาวน้อยของมันอยู่แต่ผู้เดียว แต่มีใครอีกคนอยู่กับเธอ ใครคนนั้นที่มันมองไม่เห็นในตอนแรกนั่งอยู่ใกล้ชิดกับเธอจนลำตัวขึ้นไปถึงใบหน้าแทบจะชิดติดกันด้วย แม้จะสงสัยแต่มันก็มิได้ใส่ใจมากนักเพราะมันยังคงเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ แม้จะไม่รู้ว่าเป็นรอยยิ้มที่มาจากเรื่องอะไรแต่มันก็แน่ใจว่าเธอคงมีความสุขอยู่ มันคิดอยู่ในใจว่าตราบใดที่เธอมีความสุขมันเองก็มีความสุขไปด้วยเช่นกัน

วันหนึ่งมีคำสั่งจากนางพญาว่าพรุ่งนี้เจ้ามดหนุ่มและเพื่อนของมันอีกจำนวนหนึ่งจะได้หยุดพัก เหล่ามดที่จะได้หยุดในวันรุ่งขึ้นต่างดีใจ กระโดดโลนเต้น ไม่เว้นแม้แต่เจ้ามดหนุ่มของเราที่ก็ดีใจมากเช่นกันแน่นอนว่าพรุ่งนี้มันจะได้ไปหาสาวน้อยของมันในเวลาที่ยังมีแสงอาทิตย์อยู่ซึ่งต่างไปจากทุกครั้งที่ได้แต่พบกันในยามค่ำคืน