ความคิดเห็นที่ 1 Sunshine Day รักของฉันเริ่มต้นเมื่อวันนั้น วันที่ฟ้างดงามเหมือนเป็นใจ เดินใจลอยคนเดียวไปตามลำพังไม่มีใคร... เหงาหัวใจอย่างเดิมอยู่ทุกวัน ใบไม้สีส้มเข้มเกือบจะเป็นแดงปลิวไสวตามสายลมเย็นที่พัดผ่าน บนต้นนั้นยังเหลือใบไม้อยู่อีกมากแต่ตามพื้นก็กลาดเกลื่อนไปด้วยใบที่ร่วงลงมาเช่นกัน บุหลันเดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางอากาศแจ่มใสโปร่งสบายในวันหยุดประจำของเธอนั่นก็คือวันอาทิตย์ หญิงสาวรับช่วงต่อกิจการร้านดอกไม้เล็กๆ ของที่บ้านซึ่งสืบทอดมาตั้งแต่รุ่นคุณตา ร้านของเธอแม้จะเป็นร้านไม่ใหญ่นักแต่ความที่แม่ของเธอเป็นคนอัธยาศัยดีและใส่ใจลูกค้าทุกคนไม่ว่าจะซื้อมากซื้อน้อยหรือแม้กระทั่งเข้ามาเลือกแล้วไม่ซื้อแม่ของเธอก็ยังดูแลอย่างดีเท่าเทียมกันทุกคน ทำให้กิจการเล็กๆ แห่งนี้รุ่งเรืองและอยู่ตัวมาตลอดไม่มีทีท่าว่าจะขาดทุนง่ายๆ ออกจะกำไรด้วยซ้ำไป ทุกวันเธอต้องตื่นมาเปิดร้านด้วยตัวเองในตอนเช้า เฝ้าร้านจนถึงเที่ยงหลังจากนั้นแม่และเด็กในร้านถึงจะเข้ามาดูแลต่อ ยกเว้นวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดวันเดียวของเธอ บุหลันขอแม่ของเธอไว้ว่าวันอาทิตย์ขอเธอพักผ่อนเพียงวันเดียวทั้งวัน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแต่หญิงสาวรู้สึกว่าวันอาทิตย์เป็นวันแห่งการพักผ่อนจริงๆ ตอนเช้าเธอมักจะชอบตื่นมาดูผู้คนออกมาวิ่งในสวนสาธารณะ บ้างก็เดินจูงสุนัขออกมาเดินเล่น ถึงทุกวันของเธอจะเป็นอย่างนี้เสมอไม่เคยเปลี่ยนแต่หญิงสาวก็ไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตขาดหายอะไร...อาจเป็นเพราะเธอไม่เคยรู้มาก่อนล่ะมั้งว่าความรักเป็นเช่นไร และมีอิทธิพลขนาดไหน และแล้วฉันก็เจอกับคนนั้น... เขาก้มหน้าก้มตาเดินผ่านมา เห็นแล้วน่ารักดีและในนาทีที่สบตา... เหมือนบางอย่างเกิดขึ้นในใจฉัน “อ๊ะ...ขอโทษครับ” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นเมื่อแขนที่แข็งแรงสมกับรูปร่างของเขากระทบกับไหล่บางของหญิงสาวร่างเล็กในชุดเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์สามส่วน “ไม่เป็นไรค่ะ” น้ำเสียงบ่งบอกความใส่ใจในการกระทำของตัวเองทำให้หญิงสาวกล่าวตอบอย่างไม่ต้องคิดมาก ความจริงแล้วเป็นความผิดของเธอเองต่างหากที่เดินชนเขาเข้าเพียงเพราะมัวแต่มองหน้าเขาเพลินไปหน่อย...ผู้ชายร่างสูงกับเสื้อวอร์มสีน้ำเงินเข้ม บุหลันกำลังเดินเล่นอยู่ดีๆ สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับความสูงของเขา คนอะไรไม่รู้ทั้งสูง เข้ม หล่อ ในแบบที่หญิงสาวทั้งหลายฝันถึงเลย มองเพลินๆ อยู่ดีเจ้าของร่างก็เดินเข้ามาใกล้เมื่อไหร่ไม่รู้ถึงได้ชนเข้าอย่างจัง ดูเหมือนว่าเขากำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออะไรในมืออยู่ ชายหนุ่มหันมามองคนที่เดินชนด้วยเมื่อครู่แล้วคิ้วเข้มของเขาก็ขมวดเล็กน้อยเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ “ขอโทษนะครับ...” “ไม่เป็นไรค่ะ” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบบุหลันก็ชิงพูดประโยคเดิมซ้ำขึ้นมาก่อน “เอ่อ...” คนร่างสูงยังไม่ได้เดินต่อ ท่าทางที่เหมือนกับกำลังจะพูดอะไรบางอย่างของเขาทำให้เธอโพล่งถามออกไปตามนิสัย “มีอะไรหรือเปล่าคะ” “คือ...เมื่อกี๊ผมจะพูดว่า ‘ขอโทษครับ...คุณใช่เจ้าของร้านดอกไม้ตรงกลางซอยหรือเปล่า’ ” เสียงทุ้มกล่าวเบาๆ พยามรักษามารยาทที่สุดที่จะไม่ให้หญิงสาวรู้สึกเสียหน้า บุหลันหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย เขายังพูดไม่จบแท้ๆ ดันไปขัดเขาได้ หน้าแตกเลยพอดี... “อ๋อ...ใช่ค่ะ” “วันนี้ร้านปิดหรอครับ” เขาชวนคุยและก้าวตามเมื่อเธอเริ่มจะออกเดิน หญิงสาวส่ายหน้าจนผมดำขลับติดกลิ่นหอมอ่อนๆ ของแชมพูนั้นสะบัดเล็กน้อย “เปล่าหรอกค่ะ วันนี้วันอาทิตย์คุณแม่กับเด็กที่ร้านจะเป็นคนมาเปิดร้านน่ะค่ะ ฉันจะเปิดร้านเฉพาะวันจันทร์ถึงเสาร์ แล้วคุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันอยู่ที่ร้านดอกไม้” คนถูกถามไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มกว้างออกมาให้เธออย่างสดใส แดดเริ่มส่องมากขึ้นทำให้เขาขยับตัวเล็กน้อยเพื่อถอดเสื้อวอร์มออกเหลือเพียงเสื้อยืดสีขาวข้างใน แม้ว่าการเดินคุยไปกับผู้ชายแปลกหน้าที่เธอไม่เคยพบมาก่อนเป็นเรื่องไม่ค่อยงาม (ถึงแม้จะหล่อก็เถอะ) แต่บุหลันกลับไม่รู้สึกไม่ดีกับผู้ชายตัวโตข้างๆ คนนี้ ระหว่างทางที่เดินกันมาทั้งสองสนทนากันมาเรื่อยๆ ในเรื่องต่างๆ ทั้งเรื่องอากาศในช่วงนี้ เรื่องความรู้สึกดีเวลาที่หญิงสาวได้บริการจัดดอกไม้สวยๆ ให้คู่รัก รวมไปถึงเรื่องการขยายสาขากิจการของร้านเธอว่าจะมีโอกาสมากน้อยแค่ไหน โดยที่บุหลันก็เดินเล่ามาเรื่อยๆ มีเขาเป็นฝ่ายถามบ้างเล็กน้อย ส่วนเรื่องของเขานั้นเธอแทบไม่มีโอกาสได้รู้อะไรเลยนอกจากเขาอายุมากกว่าเธอ 3 ปี และชื่อของเขา...ภาณุ จากวันนั้นเหมือนทุกๆ วันมีความหมาย... มันสดใสทุกครั้งที่คิดถึงเธอ จากเคยเหงาไม่มีผู้ใดให้พร่ำเพ้อ ก็เปลี่ยนไปเป็นมีเธอ...ฮืม...ดีจังเลย บุหลันหยิบดอกไม้จากในตู้ออกมา กุหลาบสีขาวดอกโดสดสวยในมือถูกยื่นออกไปข้างหน้าเพื่อส่งให้กับลูกค้าของเธอ “ฉันสั่งลิลลี่สีขาวค่ะ” เสียงใสของหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มในชุดฟอร์มของพนักงานประจำสายการบินในประเทศเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานที่เหมาะกับใบหน้าของเธอเป็นอย่างมาก “อ้าว...ขอโทษจริงๆ ค่ะ” บุหลันโค้งนิดๆ พร้อมกับเอ่ยขอโทษก่อนจะหันกลับไปเปลี่ยนดอกไม้ที่สาวสวยคนนั้นสั่ง ตั้งแต่เธอพบกับภาณุที่สวนสาธารณะเมื่อหลายวันก่อนหญิงสาวก็มักจะนั่งอมยิ้มกับตัวเองเสมอ ว่างเมื่อไหร่ก็จะนึกถึงภาพชายหนุ่มร่างสูงสวมเสื้อวอร์มสีน้ำเงินเข้มทุกที แล้วที่หยิบของให้ลูกค้าผิดนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก มัวแต่คิดเรื่องเขาเพลินเสียจนไม่ได้ฟังคำสั่งของลูกค้าเลย อย่างวันก่อนลูกค้ามาเอาช่อดอกไม้สำหรับแสดงความยินดีกับบัณฑิตใหม่เธอก็อ่านเบอร์รับของผิดหยิบพวงหรีดมาเฉยเลย ทำเอาเด็กในร้านงงไปตามๆ กันเพราะบุหลันมักจะเป็นคนที่เอาใจใส่กับงานและทำงานไม่ค่อยผิดพลาด แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 48 18:47:12 จากคุณ : ฌ.กะเฌอ (chorkacher) - [ 10 พ.ค. 48 18:27:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จัดการหยิบลิลลี่สีขาวให้สาวหน้าหวานเรียบร้อยพร้อมกับเดินไปส่งที่หน้าร้าน หญิงสาวก็เดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ข้างในร้านและถอนหายใจเบาๆ โมโหตัวเองอยู่ไม่น้อยเหมือนกันที่จิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ นี่เธอเป็นอะไรไปนะ...คิดถึงคนที่เพิ่งจะเจอกันแค่ครั้งเดียวเท่านั้นหรือ... บุหลันสะบัดศีรษะไล่ความคิดทั้งหมดออกเมื่อมารดาเดินเข้ามาในร้านเพื่อเปลี่ยนเวรกับเธอ “เมื่อกี๊นั่นใช่น้องณีรึเปล่าน่ะลูก” ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามทันทีที่เข้ามาในร้าน สายตาจับจ้องไปยังสาวหวานที่รวบผมตึงแต่ยังคงความหวานไว้ทุกส่วนของร่างกาย “น้องณี...น้องณีไหนคะ” หญิงสาวถามกลับไวเท่าความคิดของตัวเอง จะว่าไปก็คุ้นหน้าอยู่เหมือนกันแต่เธอก็จำไม่ได้ว่าคุ้นจากที่ไหน “ก็น้องณีลูกลุงมานพไงลูก เพื่อนคุณพ่อน่ะ เมื่อก่อนน้องณีก็มาที่บ้านเราบ่อยๆ ไง” บุหลันทบทวนความจำเล็กน้อย นึกย้อนไปจนจำลุงมานพที่แม่พูดถึงได้ แต่น้องณีของแม่นี่เธอจำไม่ได้จริงๆ อาจเป็นเพราะเมื่อก่อนที่แม่ว่านั่นก็สมัยที่เธอยังอยู่อนุบาลด้วยซ้ำ “เออ...จริงสิ วันนี้แม่ต้องเอาดอกไม้ไปส่งที่โรงแรมหัวมุมถนนตรงข้ามซอยเราน่ะ หลันช่วยเอาไปส่งทีได้มั้ยจ๊ะ แม่กับเพ็ญต้องไปดูเรือนเล็กหน่อยน่ะ เมื่อเช้าคนสวนโทรมาบอกไว้ว่าพันธุ์ที่เราเพาะไว้คราวก่อนมันออกดอกแล้ว” มารดาของเธอไหว้วานให้ช่วยนำดอกไม้ไปส่งให้เพราะตนต้องไปดู ‘เรือนเล็ก’ ซึ่งเป็นเรือนที่ครอบครัวของเธอสร้างไว้เพาะพันธุ์ดอกไม้ รวมไปถึงปลูกดอกไม้บางอย่างเองด้วยโดยไม่ใช้สารเร่งโตใดๆ ทั้งสิ้น หญิงสาวพยักหน้ารับและจดจำคำสั่งของมารดาไว้อย่างดีไม่ให้พลาด งานส่งดอกไม้ที่โรงแรมนี้ค่อนข้างจะสำคัญเพราะเป็นลูกค้าประจำ เวลาที่โรงแรมมีงานอะไรต้องใช้ดอกไม้ ร้านของเธอก็จะได้รับการติดต่อเสมอ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยนำไปส่งด้วยตัวเองสักครั้งแต่เธอก็ช่วยจัดดอกไม้ให้ทุกครั้ง บุหลันจอดรถทางด้านหลังของโรงแรมกำลังก้มๆ เงยๆ เปิดประตูหลังรถเพื่อเตรียมหยิบช่อดอกไม้ทั้งหมดออกมา แค่เธอยืนขึ้นเตรียมจะใช้ลำตัวดันประตูรถปิดเพราะมือเต็มไปด้วยดอกไม้ แขนแข็งแรงที่เธอเคยสัมผัสแบบไม่ได้ตั้งใจจากการเดินชนเมื่อหลายวันก่อนก็เอื้อมมาปิดประตูรถและหยิบช่อดอกไม้แบ่งจากมือเธอไปครึ่งหนึ่ง เมื่อเธอหันไปมองเต็มๆ ตา รอยยิ้มกว้างแบบจริงใจที่เธอเคยเห็นก็ส่งกลับมาอีกครั้ง “สวัสดีครับ...คุณบุหลัน” “เอ่อ...ค่ะ คุณภาณุ” เธอมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วทำไมเขาดูไม่แปลกใจเลยที่ได้พบเธอที่นี่ “เรียกณุก็ได้ครับ” เมื่อมองเห็นสายตาสุดฉงนของหญิงสาวตรงหน้าเขาก็อดจะอมยิ้มออกมาไม่ได้ “มาส่งดอกไม้แทนคุณบุษบาใช่มั้ยครับ ผมเป็นคนดูแลเรื่องสั่งดอกไม้นี่เอง เดี๋ยวเอาดอกไม้นี่ไปให้แม่บ้านกันก่อนแล้วกันครับ” พูดจบก็เดินนำออกไปโดยไม่หันมามองคนที่ยืนงงอยู่ข้างหลัง ลัล ลัล ลัล ลัล ลัล  ลัล ลัล ลัล ลัล ลัล ลัล ลา... ลัล ลัล ลัล ลัล ลา...You’re my sunshine day ยิ้มครั้งนั้นของเธอยังจับใจ มองทีไรหวั่นไหวไปทุกครั้ง ฉันเพิ่งรู้ว่าการได้แอบหวัง ได้แอบรัก ใครคนหนึ่ง ฮืม...ดีจังเลย ภาณุพาหญิงสาวออกมาทานขนมเค้กที่ร้านซึ่งไม่ห่างจากโรงแรมมากนัก บรรยากาศภายในร้านดูอบอุ่นเป็นกันเอง แสงสีส้มสลัวภายในร้านที่ปูพื้นด้วยไม้มันวับ ตกแต่งด้วยตุ๊กตาแฮนด์เมดซึ่งเจ้าของร้านเป็นคนเย็บเอง หญิงสาวเพิ่งรู้ว่าภาณุเป็นคนติดต่อร้านของเธอในการจัดดอกไม้ให้กับทางโรงแรมทุกครั้ง เขาเป็นผู้จัดการห้องอาหารฝรั่งเศสของโรงแรม จะว่าไปอายุขนาดเขาก็ถือว่าค่อนข้างจะเร็วมากทีเดียวที่ได้มาเป็นผู้จัดการห้องอาหารในโรงแรมระดับห้าดาวอย่างนี้ ไม่รู้ว่าใช้เส้นอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่บุหลันก็นึกนับถือเขาอยู่ในใจไม่น้อยทีเดียว บุหลันหลบสายตาของคนตรงหน้าเสมองเมนูในมือแทน ทั้งที่ของให้สั่งก็มีอยู่ไม่กี่อย่างคือขนมเค้กกับพวกน้ำผลไม้ น้ำปั่น นมแล้วก็เครื่องดื่มผสมเองทั้งหลายแค่นั้น ดวงตาของคนตรงหน้าเหมือนกับจะยิ้มไปพร้อมๆ กับปากอยู่เสมอเวลาที่คุยกับหล่อน ภาพรอยยิ้มของเขาประทับอยู่ในใจเธอมากมาย พอเห็นทีไรใจมันพาลเต้นไม่เป็นจังหวะทุกที “ต้องขอบคุณมากเลยนะครับที่คุณบุหลันขึ้นไปช่วยจัดที่วางดอกไม้ที่ห้องจัดเลี้ยงเมื่อครู่นี้” ภาณุกล่าวขอบคุณอย่างเป็นทางการ “สบายมากเลยค่ะ มันเป็นหน้าที่ของทางร้านอยู่แล้วที่ต้องดูแลลูกค้า” “ว้า...เป็นหน้าที่หรอครับ” ชายหนุ่มว่าด้วยน้ำเสียงตัดพ้ออย่างไม่ค่อยจริงจังนัก แต่ก็เก็บรอยยิ้มสดใสที่ประดับบนใบหน้าตลอดเวลาไป เหลือเพียงแก้มป่องๆ ที่ดูคล้ายเวลาเด็กงอนเท่านั้น ท่าทางเหมือนงอนนิดๆ ของเขาเรียกเสียงหัวเราะจากเธอได้ไม่น้อยทีเดียว ยิ่งทำให้คนงอนนิดๆ หน้าง้ำเข้าไปใหญ่ “นี่ถ้าไม่ใช่หน้าที่คุณบุหลันก็จะไม่มาช่วยผมดูหรอครับ” “แหม...ไม่หรอกค่ะ ก็คุณณุขอร้องนี่คะ แค่ขึ้นไปช่วยดูนิดหน่อยหลันเต็มใจอยู่แล้ว” อยากจะบอกด้วยซ้ำว่าเต็มใจมากๆ เลยด้วย แต่จะพูดออกไปก็คงจะไม่งาม หญิงสาวจึงพยามวางท่าทีให้เป็นปกติที่สุด จะว่าไปตอนที่ช่วยจัดวางดอกไม้ให้เข้าที่กับมุมในห้องบุหลันเหลือบไปเห็นช่อดอกลิลลี่สีขาวดอกโตที่คุ้นตาเธอมากมาย ก็คือช่อลิลลี่ที่หญิงสาวหน้าหวานหรือที่แม่บอกว่าคือน้องณีอะไรนั่นซื้อไปเมื่อเช้า แม้จะสงสัยอยู่เหมือนกันแต่พอเดินออกมาและคุยอะไรไปเรื่อยๆ เธอก็ลืมเรื่องนี้ไปสนิท “เป็นผมขอร้อง...แปลว่าถ้าเป็นคนอื่น คุณบุหลันอาจจะไม่ทำใช่มั้ยครับ” ภาณุถามด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงกว่าประโยคก่อนหน้านี้มาก คำถามของเขาเล่นเอาคนฟังหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ นี่ถ้าหน้าเธอเป็นปรอทป่านนี้คงแตกกระจุยไปด้วยอุณหภูมิความร้อนผะผ่าวบนใบหน้าไปแล้ว “ก็...ก็ต้องดูก่อนอีกทีค่ะ” บุหลันตอบอย่างคิดอะไรดีๆ ไม่ออกไปมากกว่านี้ หลังจากทานโดยที่ของกินไม่ค่อยจะพร่องลงไปเลยเรียบร้อย เพราะมัวแต่นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย ทั้งคู่ก็พากันเดินออกมาจากร้าน โดยที่บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ก็ยังปกติเพราะภาณุก็ยังชวนคุยไปเรื่อยๆ เหมือนเดิม ส่วนเธอก็ยัง ตอบอะไรไปเรื่อยตามแบบของเธอเหมือนเดิม รถฮอนด้า ซิตี้สีเลือดหมูชะลอจอดข้างๆ ทางเท้าซึ่งบุหลันและภาณุเดินอยู่ กระจกรถค่อยๆ เลื่อนลงด้วยระบบไฟฟ้า เสียงหวานใสของเจ้าของรถดังขึ้นจนทั้งคู่ต้องหันไปมอง แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 48 18:47:48 จากคุณ : ฌ.กะเฌอ (chorkacher) - [ 10 พ.ค. 48 18:29:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “พี่ณุ ออกมาทานข้าวหรอคะ” “ณี...ไปเอาของมาแล้วหรอ จริงสิ...ขอบคุณมากสำหรับดอกไม้” ภาณุทักตอบอย่างคุ้นเคยจากนั้นก็สนทนากันต่ออีก 2-3 ประโยคโดยไม่ได้หันมาแนะนำเธอให้หญิงสาวรู้จักหรือแนะนำหญิงสาวให้เธอรู้จักเช่นเดียวกัน นั่นสินะ...เธอก็เป็นแค่พนักงานร้านดอกไม้คนนึง...จะไปมีค่าพอให้แนะนำได้ยังไง พูดคุยกันเสร็จสาวหวานก็ขับรถออกไปส่วนภาณุหันกลับมาส่งยิ้มให้เธอหนึ่งทีก่อนจะเดินกันไปเรื่อยๆ จนถึงโรงแรมของเขา ชายหนุ่มเดินมาส่งบุหลันที่รถของเธอ ไม่มีคำล่ำลาอะไรจากปากของเขา มีเพียงสายตาที่ส่งผ่านความรู้สึกมาให้เธอ หากว่าหญิงสาวไม่มัวแต่คิดมาดว่าสาวหวานสวยคนนั้นจะเป็นอะไรกับภาณุล่ะก็ เธอคงจะรับรู้ถึงความหมายของสายตาคู่นั้นได้มากกว่านี้ หลายๆ ครั้งที่เราได้เจอะกัน ฉันต้องแกล้งต้องทำเป็นบังเอิญ หลายๆ ครั้งตั้งใจจะยิ้มให้เธอแต่ก็เขิน... ก็ได้แต่ทำเป็นไม่สนใจ หลังจากการส่งดอกไม้ครั้งนั้น แม้ว่าเรื่องของน้องณีอะไรนั่นจะยังรบกวนจิตใจของบุหลันอยู่ไม่น้อยแต่ใบหน้าคมเข้มของบุคคลซึ่งเป็นต้นเหตุที่แท้จริงกลับรบกวนจิตใจยิ่งกว่า ทำให้หญิงสาวต้องคอยเป็นคนอาสาไปส่งดอกไม้ให้ทางโรงแรมอยู่ร่ำไป และแทบจะทุกครั้งไปที่เธอจะต้องได้พบเจอกับคนที่หัวใจอยากเจอ บางครั้งก็แกล้งทำเป็นบังเอิญบ้าง มองไม่เห็นบ้างด้วยความขัดเขิน “วันนี้มาแทนคุณบุษบาอีกแล้วหรือครับคุณบุหลัน” ภาณุเอ่ยทักเมื่อหญิงสาวกำลังหอบช่อดอกไม้เข้ามาทางด้านหลังของโรงแรมเหมือนทุกครั้ง ซึ่งวันนี้นั้นเขารู้อยู่แล้วว่าหล่อนจะมาช่วงสายๆ จากการสังเกตอยู่หลายครั้งของเขา “ค่ะ คือตอนนี้คุณแม่ท่านต้องไปดูพันธุ์ดอกไม้บ่อยๆ น่ะค่ะ เรื่องส่งดอกไม้หลันเลยต้องเป็นคนคอยส่งให้ตลอด คุณณุเรียกหลันก็ได้ค่ะ” หญิงสาวยิ้มให้ด้วยท่าทีสดใสร่าเริงอย่างที่เคยเป็นมาตลอด หญิงสาวผู้อ่อนโยนราวกับดอกไม้แสนบริสุทธิ์นั้นไม่เคยต้องพบพานกับเรื่องที่จะทำให้เจ็บช้ำน้ำใจมาก่อน “ครับ คุณหลัน” เขารีบรับคำอย่างกระตือรือร้นราวกับรอให้เจ้าหล่อนเอ่ยคำนี้มานานแล้ว “พี่ณุ เมื่อเช้าลืมของไว้น่ะ ณีขับรถตามมาให้ตั้งไกลแน่ะ” ภารณีขานเรียกภาณุก่อนจะเดินหยิบแฟ้มมาให้ชายหนุ่มซึ่งกำลังยืนคุยกับบุหลัน “จริงเหรอ ลืมสนิทเลย ขอบใจณีมากนะคะ สงสัยต้องพาไปเลี้ยงข้าวเย็นแล้ว พี่ไม่ได้พาณีไปทานข้าวนานแล้วนี่” “ใช่ค่ะ ตั้งนานแล้ว พี่ณุน่ะงานยุ่งจะตายณีน้อยใจจะแย่แล้ว เอ่อ...แล้วนี่ ” สาวหน้าหวานหันมาให้ความสนใจกับหญิงสาวซึ่งยืนหอบช่อดอกไม้อยู่เตรียมนำเข้าไปในโรงแรม “อ๋อ นี่คุณบุหลัน เจ้าของร้านดอกไม้ ลูกสาวคนเดียวของน้าบุษบาไง” ภาณุแนะนำด้วยรอยยิ้มสดใส “อย่างนี้นี่เอง...สวัสดีค่ะ ดิฉันภารณีค่ะ เรียกณีก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักกับคุณบุหลันอย่างเป็นทางการนะคะ เคยได้ยินชื่อมาบ้างค่ะ คุณพ่อณีรู้จักกับคุณน้าบุษบาน่ะค่ะ” บุหลันยิ้มบางๆ ให้กับสาวหน้าหวาน “ค่ะ ทราบ...คุณแม่ท่านเคยเอ่ยถึงน้องณีเหมือนกัน” “ค่ะ...ถ้างั้นณีขอตัวดีกว่าค่ะ พี่ณุ คุณหลัน เดี๋ยวต้องเข้าเวรแล้ว ไว้ค่อยเจอกันค่ะ” ภารณีหันหลังกลับและก้าวขึ้นรถไปทำงานด้วยท่าทางสบายๆ และอารมณ์ดี บทสนทนาระหว่างภาณุและภารณีสร้างความเข้าใจผิดให้กับบุหลันเป็นการใหญ่ หญิงสาวคิดไปเอง (และคิดไปไกล) ว่าทั้งคู่คงจะเป็นคู่รักกันแน่ๆ ฟังจากคำพูดที่ดูจะเป็นห่วงเป็นใยกัน แถมสาวเจ้ายังต่อว่าต่อขานที่ฝ่ายชายไม่มีเวลาให้อีก...นี่เธอเข้ามาแทรกระหว่างพวกเขาหรือเปล่านะ “คุณหลันครับ” “คะ” หญิงสาวเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเขาเรียกเธออยู่ เป็นเพราะมัวแต่สนใจเรื่องภารณีแท้ๆ “ตั้งแต่สัปดาห์หน้า คุณหลันไม่ต้องเอาดอกไม้มาส่งให้เองก็ได้นะครับ” “คะ” บุหลันยังถามซ้ำด้วยวลีเดิม ทั้งงงและสับสนระคนกันไปหมด นี่เขาหมายความว่าอย่างไรกัน ไม่ต้องให้เธอนำดอกไม้มาแล้ว มันแปลความหมายไปได้ต่างๆ นานาเหลือเกิน และสมองของเธอก็คิดไม่ทันเสียด้วยว่าเขาหมายความว่าอย่างไรกันแน่ ภาณุตั้งใจจะบอกเธอว่าไม่ต้องนำมาแล้วก็ได้เพราะเขาเองจะเป็นฝ่ายไปรับดอกไม้จากทางร้านของเธอเอง ไม่ต้องให้หญิงสาวลำบากเอามาให้อีก หากแต่ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าคำพูดของเขาทำให้เธอตีความไปได้อีกอย่างและรู้สึกน้อยใจไปมากมาย “คุณภาณุคะ ช่วยไปดูทางนี้ทีค่ะ ลูกค้าอยากจะสอบถามเรื่องเมนูอาหารน่ะค่ะ” เสียงพนักงานสาวดังขึ้นทั้งที่ชายหนุ่มยังไม่ได้อธิบายถึงเหตุผลของเขาเลย แต่ภาณุจำต้องไปทำงานก่อนจึงทำได้แค่เอ่ยขอตัวซึ่งบุหลันเองก็ได้แต่ยิ้มให้เขา ‘จะเอาอะไรมากมายนะบุหลัน...แค่ได้คิดถึงเขาก็ดีถมเถแล้วนะเรา’ ถึงแม้รักจะยังไม่ไปไหน ถึงไม่รู้ว่าเธอเป็นอย่างไร เธอก็ทำให้คนๆ นึงมีวันที่สดใส แม้ทำได้แค่แอบมองอย่างนี้ หลังจากวันนั้นบุหลันไม่ได้เอาดอกไม้ไปส่งที่โรงแรมอีกเลย เธอให้เพ็ญเป็นคนนำไปส่งบางครั้งที่ชายหนุ่มไม่ได้มารับเองที่ร้าน ซึ่งการกระทำทุกอย่างของหญิงสาวในช่วงนี้ก็อยู่ในสายตาของคุณบุษบาหมดแล้ว เพียงแต่ผู้เป็นแม่ยังไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา “หลัน...ไปบ้านลุงมานพกับแม่หน่อยได้ไหมลูก วันนี้เป็นวันเกิดป้าณิภาภรรยาของลุงมานพน่ะจ้ะ” “เอ่อ...ทำไมหลันต้องไปด้วยคะแม่” หญิงสาวโอดครวญกับมารดา ไม่นึกอยากไปเลยสักนิดบ้านลุงมานพอะไรนั่น ยังเจ็บปวดใจไม่หายเลยด้วยซ้ำที่ต้องนึกถึงภารณี “ลูกไม่ได้เจอลุงมานพนานแล้วนะ ไหว้ท่านหน่อยไม่เห็นจะเสียหายเลย รู้มั้ยว่าโรงแรมเนี่ย...” คุณบุษบาชี้นิ้วไปทางโรงแรมหัวมุมถนนซึ่งเป็นที่ทำงานของใครบางคนที่บุหลันคิดถึงอยู่ “เป็นของลุงมานพนะ” บุหลันครางในลำคอ น้ำเสียงพึมพำกับตัวเองเบาๆ คิดผูกเรื่องต่างๆ ถ้าภารณีเป็นลูกสาวของลุงมานพซึ่งเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ การที่หญิงสาวหน้าหวานจะพบรักกับภาณุคงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยสินะ... แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 48 18:48:29 จากคุณ : ฌ.กะเฌอ (chorkacher) - [ 10 พ.ค. 48 18:32:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สองสาวแม่ลูกถึงบ้านคุณมานพเวลาประมาณหกโมงเศษ หน้าบ้านมีรถจอดยาวไปถึงหน้าปากซอย ตัวบ้านนั้นไม่ถึงกับใหญ่โตหรูหราแต่ก็มีบริเวณพอจะรับแขกเหรื่อที่มากันมากพอสมควร คุณบุษบาเดินนำหน้าลูกสาวเข้าไปภายในตัวบ้าน เจ้าภาพงานยืนต้อนรับแขกอยู่หน้าบริเวณทางเข้าตัวบ้านพร้อมกับสามี คุณณิภายังดูสง่าด้วยใบหน้าราบเรียบตกแต่งด้วยเครื่องสำอางรองพื้นเล็กน้อยกับผมที่เกล้าขึ้นอย่างเรียบร้อยแบบผู้ใหญ่ บุหลันแอบชำเลืองมองแวบหนึ่งเธอรู้สึกคุ้นหน้าคุณณิภาอยู่ไม่น้อย จะว่าภารณีได้เค้าแม่มาก็ไม่ใช่เพราะหน้าตานั้นเอนไปทางพ่อเต็มๆ ไม่ทันได้คิดอะไรต่อเพราะคุณบุษบาแนะนำตัวลูกสาวคนสวยก่อน บุหลันจึงต้องหันไปไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองทันที “หวัดดีจ้ะหนูหลัน ไม่เห็นหนูมานานเชียว เห็นคราวก่อนยังตัวเล็กๆ วิ่งเล่นอยู่เลย” คุณณิภาเอ่ยยิ้มๆ ดวงตาคู่สวยแม้จะผ่านโลกมาหลายปีแล้วมองมาที่เธอด้วยความเอ็นดู “ค่ะ” หญิงสาวรับคำเบาๆ มือกุมประสานกันอย่างเรียบร้อยสงบเสงี่ยม เธอเป็นอย่างนี้เสมอ กับผู้ใหญ่มักจะเรียบร้อยและอ่อนน้อมได้จนผู้ใหญ่รักใคร่เอ็นดูกันทุกคนโดยไม่ใช่อาการเสแสร้งแต่อย่างใด คุณบุษบาสอนเสมอว่าความอ่อนน้อมคือหนทางนำไปสู่ความสำเร็จและการเข้าถึงจิตใจของผู้คน “ณี...มาพาน้าบุษบากับพี่หลันไปนั่งโต๊ะข้างในซิลูก” ภารณีซึ่งยืนคุยกับกลุ่มเพื่อนอยู่ไม่ไกลออกไปนักหันมาตามเสียงเรียกของมารดา สาวหน้าหวานยิ้มรับคำสั่งมารดาและยกมือไหว้บุหลันและแม่ของเธอก่อนจะผายมือเชิญทั้งคู่ไปยังด้านใน “ดีจังเลยค่ะได้เจอพี่หลันอีกแล้ว หมู่นี้เราเจอกันบ่อยนะคะ” ภารณีเอ่ยทักน้ำเสียงสดใส ใบหน้าหวานที่วันนี้ไม่ได้แต่งหน้าจัดแบบเวลาทำงานทำให้หน้านวลของเธอนั้นดูสวยอ่อนงดงามไปตามวัยของตัวเองดูน่าหลงใหลกว่าที่ผ่านๆ มามากขึ้นยิ่งกว่าเดิม คนถูกทักได้แต่ยิ้มรับเจื่อนๆ นี่ภารณีต้องการจะบอกอะไรเธอหรือเปล่าว่าหมู่นี้เธอชักจะพบกับภาณุบ่อยไปแล้วนะหรืออะไรประมาณนั้น (น่าน...คิดไปเองเก่งจริงๆ) “อ้าว พี่ณุอยู่นั่นพอดี สงสัยเพิ่งมาจากที่โรงแรม” สาวหน้าหวานหันมาบอกบุหลันก่อนจะหันไปกวักมือเรียกภาณุยิก “พี่ณุ ทางนี้ค่ะ” ชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีครีมอ่อนแขนยาวพับขึ้นมาครึ่งแขนกับเน็คไทสีน้ำเงินเข้มเดินเข้ามาหาตามที่สาวหน้าหวานกวักมือเรียก “ไงจ๊ะสาวน้อยสุดสวย วันนี้ไม่แต่งหน้าสวยใสเชียวนะ” ภาณุยิ้มให้ภารณีและหันมามองสาวผมยาวสลวยรวบหลวมๆ แสกผมปัดมาด้านข้างอย่างจงใจในชุดกระโปรงวันพีซสีขาวลายจุดพลิ้วสวยงาม หญิงสาวผู้ทำให้เขาหวั่นไหวได้ทุกครั้งที่มองเห็น “หวัดดีครับคุณหลัน...” เขากล่าวทักทายก่อนจะหันไปไหว้ผู้เป็นแม่ของเธอด้วยท่าทีนอบน้อม สุภาพ “สวัสดีครับน้าบุษบา” “หวัดดีจ้ะพ่อหนุ่ม ไม่เจอกันหลายวันเชียว” “สวัสดีค่ะคุณณุ” บุหลันยกมือขึ้นไหว้อย่างอ่อนน้อมตามนิสัย แต่กลับไม่ยอมสบสายตากับชายหนุ่มซึ่งมองมาด้วยความตั้งใจ “ณี...พี่ณุ ทางนี้ค่า ขอวีมถ่ายรูปคู่ฮ็อตฮิตคู่นี้หน่อยสิคะ เนี่ย...ตั้งแต่เรียนจบแยกย้ายกันไปทำงานพวกวีมไม่ค่อยมีรูปณีกับพี่ณุไว้ดูให้ชุ่มชื้นใจเลย คนนึงหล่อคนนึงสวย จริงๆ พวกวีมไม่ค่อยอยากได้รูปยัยณีเท่าไหร่หรอกค่ะ พูดเอาใจไปอย่างนั้นแหละ พวกวีมอยากได้รูปพี่ณุกัน” สาวผมสั้นเก๋นามว่าวีมเดินเข้ามาหาภาณุและภารณีพร้อมกล้องตัวโปรดในมือและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานจนบุหลันและมารดาต้องถอยออกมานั่งที่โต๊ะอย่างไม่อยากจะรบกวน ประโยคของคนที่เข้ามาทักทั้งคู่นั้นบาดซ้ำในจิตใจของบุหลันให้เจ็บลึกราวกับโดนกรีดซ้ำแล้วซ้ำเล่า คู่ฮ็อตฮิตงั้นหรือ...ตั้งแต่เรียนจบงั้นหรือ...หมายความว่าทั้งคู่คงจะต้องรู้จักคบหากันนานมากแล้วใช่ไหม... หญิงสาวผู้มาพร้อมกับกล้องตัวโปรดรัวชัตเตอร์ใส่คนทั้งคู่จนพอใจแล้วจึงเตรียมเดินกลับไป “ขอบคุณค่าพี่ณุ ขอตัวยัยณีไปที่โต๊ะก่อนนะคะ” “ตามสบายเลยจ้ะ” ภาณุยิ้มให้ทั้งภารณีและวีม “แหม...พี่ณุดีอย่างนี้นี่เอง ทั้งหล่อทั้งแสนดี มิน่ายัยณีไม่ยอมไปมีใครสักที” ทั้งสามคนพากันขำอย่างเฮฮาสนุกสนาน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้สึกร้อน...ร้อนทั้งใบหน้าขึ้นไปถึงใบหูด้วยความรู้สึกประหลาดที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่ามันคือความรู้สึกอะไรกันแน่ “หลันขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะแม่ เดี๋ยวมา” “จ้ะ...มาเร็วๆ นะลูก” คุณบุษบาพยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มที่อ่อนโยนให้ความอบอุ่นกับคนเป็นลูกมากมาย รักของแม่...อบอุ่นและมีแต่สิ่งดีให้ลูกเสมอ “มีพี่ชายดีๆ อย่างพี่ณุนี่วีมอิจฉายัยณีจริงๆ เลยค่ะ ถ้ามีพี่อย่างพี่ณุวีมก็คงไม่ยอมไปมีใครเหมือนกัน ฮ่าๆ ๆ” น่าเสียดายที่บุหลันเดินออกจากตรงนั้นไปก่อนเพียงก้าวเดียวเท่านั้น แค่ก้าวเดียวที่ทำให้เธอเข้าใจภาณุผิดไปมากขึ้นๆ ทุกทีเกินกว่าจะยอมเข้าใจใหม่ง่ายๆ ว่าความจริงแล้วเรื่องที่เธอคิดนั้นเป็นเพียงแค่เรื่องเข้าใจผิดเท่านั้น... “งานไม่สนุกเหรอครับ ถึงออกมานั่งในสวนอย่างนี้” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นไม่ห่างจากด้านหลังของบุหลันมากนัก หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ปรับอารมณ์ให้ไม่ตื่นตกใจ “ไม่ใช่หรอกค่ะ หลันแค่ไม่ชอบอยู่ที่คนเยอะๆ เสียงดังๆ เท่าไหร่” “อ๋อ...ครับ” ภาณุตอบรับแต่ยังไม่ยอมเดินไปไหน บุหลันทนนั่งเงียบๆ อยู่ได้ไม่นานก็รู้สึกอึดอัดเมื่อคนข้างๆ เอาแต่นั่งเฉยๆ ไม่พูดไม่จาอะไร...ใครบ้างจะไม่อึดอัดถ้าเจออย่างนี้ “คุณณุคะ...” “ครับ” “คุณณุมีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอตัดสินใจถามออกไปในที่สุด “ก็เปล่านี่ครับ” “แล้ว...คุณมานั่งเงียบๆ อยู่อย่างนี้ทำไมล่ะคะ ไม่กลับเข้าไปในงานล่ะ” หญิงสาวถามออกไปอย่างไม่ให้สิ่งที่สงสัยค้างคาใจ (ทีเรื่องที่เข้าใจผิดไปล่ะไม่ถามให้หายสงสัย) “อ้าว...ก็คุณหลันบอกว่าไม่ชอบเสียงดังๆ ผมก็ไม่รบกวนคุณหลันไงครับ แล้วอยู่กับผมสองคนผมก็คิดว่าคงไม่เรียกว่าคนเยอะ งานข้างในก็ไม่เห็นมีอะไรอย่างที่ว่า ไม่มีผมก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ผมออกมานั่งกับคุณหลันสนุกกว่าตั้งเยอะ...ไม่ได้เหรอครับ” ชายหนุ่มตอบอย่างสบายอกสบายใจไม่ได้รู้สึกอะไรเลยที่มานั่งกับหล่อนสองต่อสองภายในสวนอย่างนี้...โดยเฉพาะการที่เขามีภารณีอยู่แล้วด้วยยิ่งไม่ควร จากคุณ : ฌ.กะเฌอ (chorkacher) - [ 10 พ.ค. 48 18:36:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บุหลันส่ายศีรษะเบาๆ กับเหตุผลของเขา แต่ก็อดยอมรับกับตัวเองไม่ได้ว่ารู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อย แต่สิ่งที่สำคัญกว่าเรื่องของความรู้สึกคือความถูกต้อง ภาพของภารณีจึงเข้ามาแทนที่ภาพคนตรงหน้าทันที “ไม่ใช่ไม่ได้ค่ะ นี่บ้านของคุณณุ คุณณุจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นล่ะค่ะ แต่หลันเห็นว่ามันไม่ค่อยจะงามเท่าไหร่ ยิ่งถ้า...คุณณีมาเห็นจะไม่ดี” พูดไปแล้วก็นึกโมโหตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ไปเอ่ยถึงภารณีเข้า เดี๋ยวเขาจะว่าเอาได้ว่าไปวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของเขา “ณี...ณีมาเห็นแล้วทำไมล่ะครับ ไม่เห็นเกี่ยวอะไรนี่ครับ” ถามไปก็ดูจะงงๆ ไปเพราะคนถามเกาศีรษะตามไปด้วย “ก็...” “หลัน...มาอยู่นี่เอง อ้าว พ่อณุด้วย...แม่จะกลับแล้วจ้ะหลัน ไปลาป้าณิภากับลุงมานพกัน” เสียงของคุณบุษบาดังขึ้นทำให้สองหนุ่มสาวต้องหยุดบทสนทนาไว้แค่นั้นและมองตามมายังต้นเสียง “ค่ะ” บุหลันรับคำและลุกขึ้นจากม้านั่ง เธอหันไปโค้งให้ภาณุเล็กน้อยเป็นเชิงขอตัวและเดินตามมารดาเข้าไปในงานเพื่อกล่าวลาเจ้าภาพทั้งสอง เมื่อล่ำลาเจ้าของบ้านทั้งหมดเรียบร้อยแล้วทั้งสองสาวแม่ลูกก็เตรียมจะไปขึ้นรถตัวเองและภาณุก็อาสาขอเดินไปส่งที่รถ “พี่ณุกลับมาเร็วๆ นะคะ เพื่อนๆ ณีอยากคุยด้วย” ภารณีส่งเสียงเจื้อยแจ้วมา ภาณุได้แต่พยักหน้าตอบส่งๆ และเดินตามบุหลันกับคุณบุษบาไป แต่คนที่ปวดใจที่สุดเห็นจะไม่ใช่ใครนอกจากคนคิดมากและชอบคิดไปเองทุกครั้ง...บุหลัน ชายหนุ่มเปิดประตูรถให้คุณบุษบาเสร็จสรรพและเดินอ้อมไปเปิดให้หญิงสาวร่างบางในชุดวันพีซสีขาวลายจุดขับให้เธอดูหวานกว่าทุกวัน “คุณหลันครับ...วันนี้สวยมากเลย” บุหลันฝืนยิ้มให้เขาหนึ่งทีเพื่อรับคำ รู้สึกไม่มีแรงจะดีใจหรือเขินอายใดๆ ทั้งสิ้น ยิ่งคิดถึงหน้าหวานของภารณีแล้วเธอก็ยิ่งเจ็บปวดในหัวใจ หญิงสาวก้าวขึ้นรถทันทีเป็นการตัดบทสนทนาทุกอย่าง “ขอบคุณสำหรับงานวันนี้นะคะ สวัสดีค่ะ” เธอกล่าวเบาๆ และเคลื่อนรถออกไปโดยไม่รีรออะไร ภาณุมองตามรถของหล่อนไปอย่างไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรและคิดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าคนที่ทำให้เขาหวั่นไหวได้นั้นกำลังเข้าใจผิดไปไกล...เรื่องของเขา บุหลันทิ้งตัวลงบนที่นอนกว้างของเธอ ภาพต่างๆ แทรกเข้ามาในความคิดไม่หยุดหย่อน แต่ละภาพล้วนแต่เป็นหน้าของคนที่ทำให้เธอเฝ้าคิดถึงและหน้าของคนที่ทำให้เธอต้องรู้สึกผิดและเจ็บปวด หน้าต่างบานใหญ่ที่หัวเตียงถูกเปิดออกรับลมเพราะเพิ่งจะพ้นช่วงเดือนธันวาคมไปไม่นานอากาศจึงยังพอจะเย็นสบายมีลมเหลืออยู่บ้างโดยเฉพาะในยามวิกาลเช่นนี้ หญิงสาวมองออกไปยังหมู่ดาวที่วิบวับอยู่บนฟ้าแล้วได้แต่ถอนใจ ใครบอกกันว่านับดาวเก้าดวงติดกันเจ็ดวันแล้วจะเป็นจริง ตั้งแต่รู้จักภาณุมาเธอนับไปได้ไม่รู้กี่ครั้งแล้ว คำอธิษฐานของเธอไม่เห็นจะเป็นจริงสักนิดเดียว...แค่ขอให้เขาเองก็คิดอย่างที่เธอคิดเท่านั้นมันมากเกินไปงั้นหรือ...แต่คงจะไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้วเพราะเธอจะไม่ยอมให้ตัวเองเป็นต้นเหตุให้ใครเสียใจอย่างแน่นอน ยิ่งคนสวยหวานเพียบพร้อมอย่างภารณีซึ่งเป็นคนรู้จักกันด้วยนั้นเธอไม่ควรไปทำลายความสุขเด็ดขาด... คิดได้เพียงแค่นั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมน้ำตาเจ้ากรรมถึงได้พากันไหลอาบแก้มเนียนทั้งสองข้างไม่ยอมหยุด บุหลันยกมือขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ แล้วค่อยๆ หลับตาพยามลืมเรื่องราวทั้งหมดและข่มตาหลับอย่างยากเย็น “หลันจ๊ะ ช่วยเพ็ญเอาดอกไม้ไปส่งที่โรงแรมหน่อยได้ไหมลูก วันนี้เขาสั่งมาเยอะเป็นพิเศษเพราะมีงาน” บุหลันวางปากกาที่กำลังจดบัญชีประจำเดือนนี้อยู่ แอบเบ้ปากอย่างไม่พอใจ...หนึ่งเดือนมานี้หล่อนหลบหน้าหลบตาทั้งภาณุและภารณีตลอดเวลา ดอกไม้ก็ยังคงให้เพ็ญไปส่งเหมือนเดิม วันไหนภาณุมารับดอกไม้หรืออะไรก็ตามที่ร้านบุหลันก็จะแสร้งออกไปข้างนอกก่อนบ้างหรืออ้างว่าจะขึ้นไปทำบัญชีข้างบนบ้างแทบทุกครั้งไป “ให้เพ็ญไปตามเด็กมาช่วยไม่ได้หรอคะแม่ หลันยังทำบัญชีไม่เสร็จเลย” หญิงสาวยิ้มหวานอ้อนมารดาและชี้มายังกองสมุดตรงหน้า “เดี๋ยวแม่ทำต่อเองก็ได้จ้ะ หลันต้องเอารถออกไปส่งนะ วันนี้ของเยอะมาก ช่วยหน่อยแล้วกันลูก” คุณบุษบากล่าวด้วยน้ำเสียงเนิบๆ ที่ดูใจเย็นอย่างที่เป็นมาเสมอ แต่ความใจดีอย่างนี้แหละที่ทำให้บุหลันไม่เคยขัดใจมารดาได้สักครั้งเวลาขอร้องอะไร “ค่ะ” หญิงสาวรับคำพร้อมกับหยิบกุญแจรถในกระเป๋าออกมาและเดินไปช่วยเพ็ญขนดอกไม้ขึ้นรถทันที ผู้เป็นแม่มองตามหญิงสาวไป ใบหน้ามีรอยครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย วันนี้ที่โรงแรมมีงานจริงๆ แต่ไม่ต้องรบกวนถึงขนาดให้บุหลันต้องเป็นคนไปส่ง เพียงแต่ชายหนุ่มผู้เป็นลูกชายของเพื่อนคุณบุษบา...ภาณุ ขอร้องเธอให้ช่วยหาทางให้เขาได้เจอกับบุหลันหน่อยเพราะดูเหมือนหญิงสาวจะพยามหลบหน้าตลอดเวลาโดยที่เขาเองก็ไม่รู้สาเหตุ อันที่จริงคุณบุษบาเองก็ไม่ได้อยากจะทำหน้าที่ ‘แม่สื่อ’ เพิ่มเติมนอกเหนือจากหน้าที่ ‘แม่’ แต่ภาณุเป็นคนที่ไว้ใจได้ มารยาทดีและเธอก็รู้จักหัวนอนปลายเท้าดี แต่สิ่งสำคัญที่สุดที่คุณบุษบายอมช่วยเขาก็คือความในใจของลูกสาวคนเดียว เท่าที่สังเกตเธอคิดว่าเธอมองไม่ผิดหรอกว่าบุหลันเองก็เหมือนจะมีใจให้ภาณุเหมือนกัน...หากเพียงบางอย่างในจิตใจของบุหลันนั้นคงมีอะไรบางอย่างที่ทำให้หลบหลีกเรื่องนี้ไป... ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทภูมิฐานมายืนรออยู่เหมือนทุกครั้งเวลาที่เธอนำดอกไม้มาส่ง บุหลันแทบอยากจะเลี้ยวรถกลับทันทีที่เห็นหน้าเขา หากแต่งานเป็นงาน ลองคิดดูก็คงไม่ต้องมีอะไรมากไปกว่าจัดการเรื่องดอกไม้ให้เขาเสร็จแล้วก็รีบๆ กลับบ้านเท่านั้น เพ็ญก็อยู่ด้วยทั้งคนจะได้ไว้อ้างเพื่อรีบกลับได้ “หวัดดีครับคุณหลัน ไม่เจอคุณหลันนานมากเลยนะครับ” ประโยคจากภาณุดูคล้ายจะอยากเห็นปฏิกิริยาตอบกลับของหญิงสาวในเรื่องนี้ ซึ่งก็ดูจะเห็นผลดีเพราะบุหลันมีอาการส่อพิรุธอยู่บ้างเล็กน้อย “ก็...ก็ช่วงนี้ต้นปีน่ะค่ะ ต้องคิดเรื่องออเดอร์ของปีนี้ ไม่ค่อยว่างเลย” เธอยิ้มฝืนๆ มาให้พร้อมกับหันไปสาละวนกับช่อดอกไม้พยามไม่เปิดช่องว่างให้เขาเท่าไหร่นัก “คุณหลันไม่ต้องขนหรอกครับ วันนี้ของเยอะผมให้คนมาจัดการแล้ว” ไม่พูดเปล่า แม่บ้านสองสามคนเดินมาอย่างรู้งานช่วยกันขนช่อดอกไม้เข้าไปในโรงแรมโดยมีเพ็ญช่วยอีกแรง จากคุณ : ฌ.กะเฌอ (chorkacher) - [ 10 พ.ค. 48 18:39:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ระหว่างที่แม่บ้านของโรงแรมและเพ็ญจัดการนำดอกไม้ไปก็เหลือเพียงแค่บุหลันกับภาณุที่บริเวณนั้น ชายหนุ่มยืนลังเลอยู่ ไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไรในการชวนหญิงสาวขึ้นไปร่วมงานข้างบนด้วยกัน ความจริงเขาก็ไม่ได้อยากร่วมงานอะไรนี่มากมายนักหรอก เพียงแต่โอกาสที่จะได้พูดคุยกับบุหลันนั้นมีน้อยเหลือเกินจนเขาไม่รู้จะหาโอกาสไหนได้มากกว่านี้ ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้เอ่ยปากพูดอะไรกันเพ็ญก็เดินกลับมาพร้อมกับถังพลาสติกใบใหญ่ที่ใช้ขนดอกไม้ขึ้นไป ดูท่าจะหนักเอาการเพราะในถังมีแจกันใบใหญ่อยู่หลายใบที่ทางโรงแรมยืมร้านของเธอไว้ใช้งานคราวที่แล้ว บุหลันเดินไปแย่งถังพลาสติกใบใหญ่มาจากเพ็ญเพื่อจะขนไปไว้ที่รถเอง รู้สึกไม่อยากจะอยู่เฉยให้ภาณุได้ชวนพูดคุยอะไร แต่ยังไงซะก็ดูเหมือนว่าเธอจะขัดบัญชาผู้เป็นเจ้าไม่ได้เมื่อแจกันใบใหญ่ที่ซ้อนกันอยู่ในถังนั้นเกิดหล่นลงมาแตกและบาดเธอเข้าพอดี เหตุการณ์ทั้งหมดดูจะเกิดขึ้นรวดเร็วเหลือเกินจนภาณุต้องรีบวิ่งถลาไปช่วยรับถังพลาสติกใบใหญ่จากมือหญิงสาวมาวางและพยุงเธอไว้ “เป็นอะไรมากมั้ยครับ ไปทำแผลก่อนดีกว่า ไปโรงพยาบาลแล้วกันเดี๋ยวแผลจะอักเสบ” ชายหนุ่มถามอย่างร้อนรนด้วยห่วงผู้หญิงตรงหน้ามากว่าใคร “ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ คุณขึ้นไปข้างบนงานเถอะ” เธอรีบปฏิเสธเป็นพัลวันแต่สีหน้าก็ไม่อาจจะซ่อนความเจ็บปวดได้ “ไม่ได้หรอกครับ แผลไม่เล็กเลยนะ คุณต้องไปทำแผลที่โรงพยาบาล...เพ็ญ กลับไปบอกน้าบุษบาแล้วกันว่าผมจะพาคุณหลันไปโรงพยาบาล แล้วจะไปส่งที่บ้านเอง” หลังจากสั่งแบบเผด็จการแล้วภาณุก็ขับรถของหญิงสาวมาให้ที่โรงพยาบาลและเมื่อจัดการทำแผลเรียบร้อยเขาก็อาสาขับกลับไปให้ถึงบ้านเพราะขาของบุหลันแผลกว้างไม่ใช่น้อยทีเดียว “คุณหลันครับ...มีอะไรหรือเปล่า เหมือนคุณไม่อยากจะเจอหน้าผม...หลายอาทิตย์มานี่” ภาณุตัดสินใจเอ่ยถามในสิ่งที่คั่งค้างภายในใจเมื่อหญิงสาวไม่มีทีท่าจะพูดคุยกับเขาง่ายๆ เหมือนเดิม บุหลันหันหน้าไปมองเสี้ยวด้านข้างของคนที่ขับรถอยู่อย่างเจ็บปวดในหัวใจ ‘ฉันอยากจะพบ...อยากจะคุยจะแย่...แต่ฉันไม่อยากถลำลึกไปกว่านี้แล้วค่ะ’ เธอทำได้แค่คิดอยู่ภายในใจเท่านั้น ดังนั้นคำตอบที่ออกจากปากไปจริงๆ จึงเป็นอีกอย่าง “ไม่มีอะไรนี่คะ คุณณุคงคิดไปเองมากกว่า หลันก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ” เธอตอบและยิ้มบางๆ ให้เขา “ถ้าผมบอกว่าไม่เชื่อล่ะ” “ตามใจคุณ” บุหลันสะบัดศีรษะหันหน้าไปดูวิวข้างนอกแทน ไม่อยากจะเห็นหน้าคนข้างๆ อีก...ยิ่งดูก็ยิ่งปวดใจ ทำไมทั้งๆ ที่หล่อนพยามจะตัดใจและถอยห่างแล้วแต่เขาก็ต้องมาให้เจอให้หล่อนทำใจลำบากอย่างนี้นะ... เสียงโทรศัพท์ของภาณุดังขึ้น เขากดรับและกรอกเสียงทักทายคนในสายอย่างสนิทสนม “ไงคะน้องณี ใช่ ไม่ได้อยู่ในงานแล้ว ตอนนี้เหรอ...อยู่กับคุณหลันค่ะ” ชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวข้างๆ เล็กน้อยตอนที่ตอบออกไป “โอเคครับสาวน้อยเดี๋ยวเจอกัน” บุหลันมองเห็นสายตาของเขาที่เหลือบมองผ่านกระจกใสที่สะท้อนภาพข้างในรถแล้วเหมือนมีหินก้อใหญ่มากดทับที่หัวใจ มันรู้สึกหนักๆ ตื้อๆ อย่างไรบอกไม่ถูก คงจะกลัวน้องณีเข้าใจผิดซะล่ะมั้งเลยต้องรีบบอกไว้ก่อน “น้องณีโทรมาน่ะครับ” ภาณุหันมาบอกเธอด้วยเกรงว่าหญิงสาวจะคิดว่าเขาเที่ยวเอาไปพูดกับใครต่อใครว่าอยู่กับเธอแต่หารู้ไม่ว่าคนข้างๆ ตีความไปผิดมหันต์ “ค่ะ” น้ำเสียงที่ตอบกระด้างกว่าที่แล้วมา ตาคู่สวยไม่ยอมหันกลับมามองเขาอีกเลยตลอดการเดินทาง ภาณุถอนหายใจหนักๆ ไม่รู้จริงๆ ว่าบุหลันโกรธเขาด้วยสาเหตุอะไรหรือเขาไปทำอะไรให้เธอโกรธตอนไหนกัน ยิ่งเข้าใกล้ ยิ่งพยามหาทางเข้าใจก็ยิ่งดูเหมือนจะยิ่งแย่เข้าไปทุกทีจนชายหนุ่มเริ่มรู้สึกจนปัญญา รถของบุหลันจอดเทียบหน้าบ้าน ภาณุเดินอ้อมมาเปิดประตูให้เธอและพยุงเธอจนถึงหน้าประตูบ้าน หญิงสาวหันมาไหว้ขอบคุณเขาตามหน้าที่และหันกลับเตรียมไขกุญแจเข้าบ้านแต่เสียงทุ้มของเขาก็รั้งเธอไว้ก่อน “คุณหลันครับ” น้ำเสียงของเขาดูจะเว้าวอนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สายตาที่มองจ้องมาทำให้บุหลันแทบอยากจะลืมความจริงที่ผิดถูกทั้งหลาย ‘ไม่...อย่านะบุหลัน จะทิ้งความจริงไปได้อย่างไรในเมื่อมันเป็นเรื่องที่ต้องยอมรับ’ “คุณเป็นอะไรกันแน่ บอกผมหน่อยสิครับ ให้ผมรู้สักนิดก็ยังดีว่าผมทำอะไรผิดไปให้คุณไม่พอใจรึเปล่า” “ก็หลันบอกแล้วไงคะว่าไม่มีอะไรทั้งนั้นน่ะ” พูดออกไปทั้งที่ในใจอัดอั้นแทบระเบิดออกมาตรงหน้าเต็มที่แล้ว “คุณหลันอย่าเอาแต่หนีสิครับ มีอะไรก็บอกผมมาได้ไหม...ผมแคร์คุณนะ” คำพูดของเขาทำเอาเธอชะงักไปเล็กน้อย “อย่าพูดอย่างนี้นะคะ...คุณมีคนที่ควรจะแคร์อยู่แล้ว ไม่ใช่ฉัน” “ผมเนี่ยนะ...” ภาณุทวนคำเสียงสูงคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ “คุณณุนั่นล่ะค่ะ หลันไม่อยากเป็นมือที่สามของใคร ไม่อยากให้ใครต้องแตกแยกกันเพราะหลัน ไม่อยากเป็นตัวปัญหาของใครโดยเฉพาะน้องณีที่เป็นลูกป้าณิภากับลุงมานพที่หลันเคารพด้วย” พูดจบก็เข้าบ้านปิดประตูไม่ยอมแม้แต่หันมามองชายหนุ่มอีกเลย ภาณุยืนนิ่งอยู่กับที่ครู่หนึ่งทบทวนคำพูดของบุหลันอีกครั้งแล้วก็เข้าใจเรื่องทั้งหมดทันทีว่าแท้ที่จริงแล้วหญิงสาวร่างบอบบางที่เขาหวั่นไหวนักหนานั้นเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวงเลยทีเดียว...เห็นทีงานนี้คงต้องมีผู้ค้ำประกันรายใหญ่หลายรายเสียล่ะมั้งนายภาณุ... วันอาทิตย์กลางเดือนตอนนี้ช่างน่าเบื่อสำหรับหญิงสาวเหลือเกิน ทั้งที่เป็นวันหยุดแต่เธออยากจะลุกไปทำงานที่ร้านเสียจริง แต่ก็กลัวว่าจะผิดสังเกตเพราะเธอรักการพักผ่อนในวันอาทิตย์เป็นชีวิตจิตใจ บุหลันเดินลงมาเพื่อจะหาอะไรทานข้างล่างหลังจากอาบน้ำแต่งตัวและเลิกนั่งซึมไปซึมมาบนที่นอน แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อแม่และเพ็ญยังอยู่ที่บ้านไม่ได้ไปเปิดร้าน “อ้าว...วันนี้แม่ไม่เปิดร้านหรือคะ ทำไมล่ะคะ” เธอเอ่ยถามและเดินเข้าไปสวมกอดมารดาอย่างที่ทำเป็นประจำ “จ้ะ...วันนี้ลุงมานพกับป้าณิภาจะมาเยี่ยมที่บ้านน่ะลูก” คุณบุษบาเล่าด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ตามปกติ หญิงสาวยิ้มแหยๆ หนึ่งทีก่อนจะรีบเสนอความคิดเห็น “เอ...งั้นให้หลันไปเปิดร้านกับเพ็ญให้ดีไหมคะ” “วันนี้วันอาทิตย์นี่ลูก วันหยุดหลันไม่ใช่หรอจ๊ะ หลันไม่ชอบทำงานวันอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ” จากคุณ : ฌ.กะเฌอ (chorkacher) - [ 10 พ.ค. 48 18:41:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “ไม่เป็นไรค่ะแม่ ครั้งเดียวเอง วันนี้หลันเบื่อๆ ด้วย” บุหลันยังคงไหลไปด้วยเหตุผลต่างๆ หวังว่าคงจะไม่ต้องพบกับลุงมานพและป้าณิภาวันนี้ เพราะไม่แน่อาจแถมลูกอย่างภารณีมาด้วยและยิ่งกว่านั้นถ้าแถมภาณุมาอีกคนหล่อนต้องตายแน่ๆ “ไม่ต้องหรอกจ้ะ วันนี้ไม่ได้ไปรับดอกไม้ที่เรือนเล็กด้วย หลันอยู่ช่วยแม่เตรียมกับข้าวต้อนรับดีกว่าจ้ะ” เหมือนศาลฎีกาตัดสินเรียบร้อยแล้ว เธอไม่สามารถยื่นอุทธรณ์ใดๆ อีก หญิงสาวจึงได้แต่พยักหน้าและเดินหายไปในครัว ลุงมานพและป้าณิภามาถึงช่วงก่อนเที่ยงพอดี และแล้วสิ่งสุดท้ายที่บุหลันอยากจะเจอก่อนที่โลกจะแตกก็มาพร้อมกับท่านทั้งสองด้วย แต่เอ...แปลกๆ อยู่แฮะที่ไม่เห็นภารณีมาด้วย ทักทายกันไปสักพักทั้งหมดก็เคลื่อนย้ายกันไปอยู่ที่โต๊ะอาหารซึ่งอาหารทั้งหมดวางพร้อมเรียบร้อยแล้ว คุณบุษบานั่งหัวโต๊ะ ลุงมานพและป้าณิภานั่งข้างกัน ฝั่งตรงข้ามทั้งสองที่จึงเป็นของบุหลันและภาณุ ทานกันไปจนเกือบจะหมดมื้อโดยที่การสนทนาส่วนใหญ่ผูกขาดโดยคุณบุษบาและป้าณิภาจะมีลุงมานพร่วมผสมโรงด้วยเป็นบางครา “แล้วทำไมวันนี้หนูณีไม่มาด้วยล่ะคะ” คุณบุษบาซึ่งนั่งอยู่หัวโต๊ะเอ่ยถามเหมือนเพิ่งนึกได้ “อ๋อ...ยัยณีไปทำงานค่ะ วันนี้มีบินไปกระบี่” ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนตอบคือป้าณิภา คนสวยหวานกับงานแอร์โฮสเตสช่างเข้ากันเสียจริง คนอะไรหน้าตาก็สวย งานก็เหมาะ ทางบ้านก็ดี คู่ครองยัง...สุดจะดีอีกต่างหาก จะว่าไปบ้านนี้ก็แปลกอยู่เอาการแฮะ ว่าที่ลูกเขยไปไหนมาไหนกับว่าที่พ่อตาแม่ยายโดยไม่มีลูกสาวเค้าเฉยเลย “ก็เลยให้ลูกชายสุดหล่อขับพามาสิคะเนี่ย แหมพ่อณุนี่น่ารักจริงเชียววันหยุดก็พาพ่อแม่ไปนู่นมานี่” เพล้ง....... ไม่ใช่เสียงจาน ชาม ช้อน ส้อม แก้วน้ำ โถ ถ้วย แตกแต่อย่างใด แต่เป็นเสียง ‘หน้าแตก’ ยับเยินของบุหลันต่างหาก หญิงสาวกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ ก้มหน้าก้มตามองข้าวในจานราวกับจะพยามนับดูว่ามีกี่เม็ด ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นไปเลยสักองศาเดียว นึกไม่ออกจริงๆ ว่าชาตินี้จะกล้าสบตาคนข้างๆ อีกมั้ยเนี่ย... “ว่าจะชวนคุณบุษบาไปถวายสังฆทานกันที่วัดแถวๆ บ้านน่ะค่ะ ไปด้วยกันนะคะ” ป้าณิภาเอ่ยชวนคุณบุษบาขึ้นทำลายความเงียบที่เงียบมากในความคิดของบุหลันซึ่งกำลังรู้สึกว่าเหงื่อเริ่มผุดขึ้นบนใบหน้า “เอาสิคะ วันนี้ว่างอยู่แล้ว งั้นเอารถไปคันเดียวแล้วกันค่ะ แล้วตอนเย็นค่อยกลับมาเอารถที่นี่ดีมั้ยคะ...จริงสิ เด็กๆ คงไม่อยากไปนั่งสนทนาธรรมกับคนแก่ๆ อย่างพวกเรา ให้หลันพาพ่อณุเค้าไปชมเรือนเล็กแล้วกันค่ะ” Oh my mom! ซวยอย่างแรงกล้าที่สุดสำหรับบุหลันในตอนนี้ หญิงสาวหน้าซีดขึ้นกะทันหัน ดูเหมือนพระเจ้าก็คงจะช่วยเธอไม่ได้เสียแล้วตอนนี้ เธอไปทำเวรทำกรรมอะไรกันหนอถึงได้ต้องอับอายชนิดอยากให้พสุธาสูบขนาดนี้ (ก็เวรกรรมที่ชอบไปคิดเองเออเองให้คนอื่นน่ะสิ) ดอกไม้นานาพันธุ์ในเรือนเล็กส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณนั้น แปลงกุหลาบหลากสีกว้างขวางออกไปเป็นแนวยาว บานไม่รู้โรยพากันอวดโฉมล้อมรอบพื้นที่สี่เหลี่ยมที่เรียกว่าเรือนเล็ก มะลิและดอกโมกสีขาวนวลตาหอมชื่นใจยามลมพัดมาปะทะกับคนทั้งคู่ที่ยืนอยู่ท่ามกลางธรรมชาติเหล่านั้น “แปลงนี้เป็นดอกไม้ที่ปลูกไว้ขายค่ะ อยู่มุมด้านหน้านี่เวลามาเอาจะได้สะดวก ส่วนทางด้านหลังลึกเข้าไปทางนั้นคือพวกดอกไม้สวยงามทั้งหลายที่ปลูกไว้ดูเล่นเฉยๆ ค่ะอย่างพวกเฟื่องฟ้า ดอกคูณ แล้วก็เล็บมือนาง เยอะแยะเลยค่ะ เดี๋ยวลองไปดูแล้วกัน” บุหลันอธิบายไม่หยุดปากนับตั้งแต่ออกรถมาจนถึงที่นี่ เริ่มเรื่องด้วยการอธิบายประวัติ ประโยชน์ ขนาด ชนิดดอกไม้ สารพัดจะสรรหามาอธิบาย หญิงสาวพยามไม่พูดถึงเรื่องเมื่อหลายคืนก่อนและแสร้งพูดนู่นพูดนี่เจื้อยแจ้วไม่หยุดเพื่อไม่ให้มีช่องโหว่ให้เขาพูดถึงได้...ก็แหม มันน่าอายน้อยอยู่เมื่อไหร่กันน้า... เมื่อพาเข้ามาชมดอกไม้ด้านในแล้วบุหลันก็พามานั่งที่เรือนกระจกซึ่งมีไม้กระถางมากมายและจัดมุมโต๊ะเล็กๆ ไว้สำหรับนั่งดื่มอะไรเล็กน้อยในนี้ พูดจนไม่รู้จะพูดอะไรแล้วเธอจึงลองเงียบดูนิดหนึ่งเป็นการหยั่งเชิง ไม่เห็นว่าเขาจะพูดอะไรหญิงสาวจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ “เรื่องณี...” ...เฮือก... จนได้สินะ...บุหลัน “หลันขอโทษค่ะ...ขอโทษที่เข้าใจคุณผิดไป ขอโทษที่คิดเองเออเอง...” เธอชิงพูดขึ้นมาก่อน รู้สึกอายจนหน้าแดงไปหมดแล้ว ไม่อยากจะฟังเขาเป็นคนเอ่ยก่อนจึงรีบพูดออกไป ไม่อย่างนั้นหล่อนจะต้องอายจนอยากจะหนีไปอยู่ดาวพลูโตคนเดียวให้รู้แล้วรู้รอดแน่ๆ “ครับ” น้ำเสียงทุ้มรับคำเบาๆ แต่หนักแน่น “แล้วคุณหลันไม่ได้โกรธอะไรผมใช่มั้ยครับ...เรายังคุยกันได้เหมือนเดิมใช่มั้ยครับ” “ค่ะ” เป็นบุหลันบ้างที่เป็นฝ่ายรับคำสั้นๆ “คุณหลัน...ที่ผมบอกคุณไปว่าผมแคร์คุณน่ะ เรื่องจริงนะครับ คราวหลังมีอะไรคุณหลันบอกกันหน่อยนะครับ ปล่อยเอาไว้ผมกลุ้มใจจะแย่” ภาณุทำหน้าตาน่าสงสารสุดชีวิตเท่าที่จะทำได้ “หลันจะบอกค่ะ” หญิงสาวยังก้มหน้าก้มตาต่อไปด้วยความอาย...ไม่ได้อายที่เขามาพูดหวานๆ ใส่เล้ยยย...ยังอายเรื่องเก่าไม่หายต่างหาก ภาณุเอื้อมมือไปคว้ามือหญิงสาวมากุมไว้ใบหน้ามีความสุขอย่างปิดไม่มิด “คุณหลันสวย...น่ารัก แล้วก็ดีกว่าใครไหนๆ ทั้งหมดที่ผมเคยรู้จัก จริงๆ แล้วผมเคยเห็นคุณหลันตั้งแต่ก่อนเราจะชนกันวันนั้นเสียอีก” “ก็รู้แล้วล่ะค่ะ ก็คุณณุทักหลันเองนี่ว่าหลันเปิดร้านดอกไม้อยู่ใช่มั้ย” ชายหนุ่มยิ้มหวานให้หญิงสาวตรงหน้าอย่างดีใจ...ดีใจที่เธอจำคำพูดระหว่างทั้งสองได้ดี “คุณหลันเป็นบุหลันกลางใจผม เป็นดอกไม้ที่หอมหวานสวยงามกลางใจผม” บุหลันเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม คิ้วเรียวสวยติดกันโดยอัตโนมัติบ่งบอกถึงความสงสัย “ก็...บุหลันไม่ได้แปลว่าดอกไม้หรือครับ” ภาณุถามกลับเมื่อเห็นหญิงสาวดูจะไม่เข้าใจกับคำพูดของเขา หญิงสาวมองหน้าซื่อๆ ของผู้พูดที่ดูจะงงยิ่งกว่าเธอเสียอีกแล้วก็ต้องปล่อยก๊ากออกมากอย่างไม่สามารถกลั้นได้ต่อไป “ใช่ซะที่ไหนล่ะคะ คุณณุนี่มั่วจริงๆ เลย บุหลัน...แปลว่าพระจันทร์ต่างหากค่ะ” พูดไปพร้อมๆ กับยังขำต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน จากคุณ : ฌ.กะเฌอ (chorkacher) - [ 10 พ.ค. 48 18:43:25 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ภาณุหน้ามุ่ยเหมือนเด็กๆ งอนไม่มีผิด “ก็ผมไม่รู้นี่...ก็มันเหมือนๆ กันนี่ครับ บุหลัน...บุหงา อะไรทำนองนั้น แถมแม่คุณยังชื่อบุษบาอีก” บุหลันเห็นชายหนุ่มเริ่มจะงอนขึ้นมาจึงพยามสงบสติอารมณ์เลิกขำ “โอเคๆ ค่ะ หลันเข้าใจ...ก็มีคนเข้าใจผิดเยอะเหมือนกันค่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มหวานจากใจจริงให้เขาหนึ่งที ก่อนจะเปลี่ยนมาทำหน้าดุใส่และเริ่มข่มขู่ชายหนุ่มทันที “มันใกล้ๆ กันหลันก็เข้าใจค่ะ บุหลัน บุหงา อะไรเทือกนี้ แต่ถ้าคุณณุจำผิดคนระหว่างบุหลัน บุหงา อะไรทำนองนี้เมื่อไหร่ล่ะก็หลันไม่ยอมจริงด้วย” “คร้าบผม...เอ...พูดอย่างนี้หมายความว่าคุณหลันยอมรับหัวใจผมไปดูแลแล้วใช่มั้ยครับ” “ค่ะ...” ปลายเสียงของเธอนั้นสั่นเล็กน้อยจากการพยามกลั้นหัวเราะ ยังไม่วายกลับมาขำอีกครั้ง “แต่เป็นพระจันทร์กลางใจดวงตะวัน...ภาณุนะคะ ไม่ได้เป็นดอกไม้กลางใจ” ล้อไปขำไปทำเอาภาณุชักจะงอนจริงๆ “ทีเรื่องคุณทำอะไรไว้ผมยังไม่ล้อเลย ถ้าณีรู้ต้องขำ...” ยังพูดไม่ทันจบปากของเขาก็โดนมือเรียวของหญิงสาวตะปบปิดเข้าให้ “โอเคค่ะ หลันยอมแล้ว...ถือว่าเราหายกันแล้วกันนะคะ” บุหลันยิ้มหวานประจบเต็มที่เพื่อเป็นสินบนในการปิดปากชายหนุ่มไม่ให้นำเรื่องขายหน้าไปแพร่งพราย...ชายหนุ่มที่เธอแสนจะรัก...ภาณุ ดวงอาทิตย์ผู้สาดส่องหัวใจของเธอ sunshine day ของเธอ... ภาณุยิ้มอย่างพอใจกับข้อตกลงในการยุติเรื่องน่าอายของทั้งคู่ แล้วสองหนุ่มสาวก็พากันเดินชี้นกชม (ดอก) ไม้กันอย่างเพลิดเพลินใจโดย (บุหลัน) ไม่รู้เลยว่าผู้ใหญ่ทั้งสามไม่ได้ไปวัดอย่างที่บอกหากแต่นั่งรอฟังข่าวดี๊...ดีของลูกอยู่ที่บ้านต่างหาก... จากวันนั้นเหมือนทุกๆ วันมีความหมาย... มันสดใสทุกครั้งที่คิดถึงเธอ จากเคยเหงาไม่มีผู้ใดให้พร่ำเพ้อก็เปลี่ยนไปเป็นมีเธอ...ฮืม...ดีจังเลย ลัล ลัล ลัล ลัล ลัล  ลัล ลัล ลัล ลัล ลัล ลัล ลา... ลัล ลัล ลัล ลัล ลา...You’re my sunshine day ยิ้มครั้งนั้นของเธอยังจับใจ มองทีไรหวั่นไหวไปทุกครั้ง ฉันเพิ่งรู้ว่าการได้แอบหวัง ได้แอบรัก ใครคนหนึ่ง ฮืม...ดีจังเลย * (* Sunshine Day - บัวชมพู ฟอร์ด) (จบค่า................. ^o^) +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ขอบคุณทุกๆ คนที่เข้ามาอ่านนะคะ แต่งเก็บไว้นานพอสมควร ถ้าผิดพลาด สนุก ไม่สนุก ยังไงก็ขออภัยมาไว้ ฌ ที่นี้นะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ เย่ ๆ ๆ ๆ ๆเจอกันใน รักลุ้นอุ่นใจ...ฝากไว้ให้เธอ บทที่ 7 นะคะ ^.^ แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 48 18:49:27 จากคุณ : ฌ.กะเฌอ (chorkacher) - [ 10 พ.ค. 48 18:46:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หนุก หนุก .. จากคุณ : น้ำหวานสีแดง - [ 10 พ.ค. 48 19:01:06 A:203.146.41.120 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^.^ หวานจัง จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 10 พ.ค. 48 19:09:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หวานมากค่ะ  (อยากจะบอกว่า เราก็เข้าใจว่า บุหลันเป็นชื่อดอกไม้เหมือนกันแหละ)   จากคุณ : burin piggypink - [ 10 พ.ค. 48 19:32:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องสั้นน่ารักมากๆเลยค่ะ เลือกเพลงมาได้เข้ากับเรื่องมากๆดีใจจังเลยค่ะมีเรื่องสั้นแบบนี้ให้ได้อ่าน หาอ่านได้ยากมากๆเลยเรื่องสั้นที่น่าติดตามขนาดนี้ เลือกเพลงของพี่บัวชมพู เพราะมากกกกกกกกโดยส่วนตัวแล้วชอบพี่บัวอยู่แล้วด้วยค่ะเลือกมาได้ถูกใจไปเลยค่ะ แล้วแต่งออกมาเรื่อยๆนะคะจะคอยติดตามต่อไป เรื่อยๆค่ะ ติดตามมานานแล้วนะคะตั้งแต่เรื่องแรกที่เป็นนิยาย จนมาถึงเรื่องสั้นสนุกมากๆเลยค่ะแล้วแต่งมาอีกนะคะวันนี้ไปแล้วค่ะ จากคุณ : มิเชล(คนสวยจากกระทู้เก่าๆ) - [ 10 พ.ค. 48 21:14:47 A:203.156.69.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 //หมาหอน จากคุณ : มิเชล(คนสวยจากกระทู้เก่าๆ) - [ 10 พ.ค. 48 21:17:02 A:203.156.69.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 กรี๊ดดดดด ชอบอ่าแก หุหุ ชอเชอเพื่อนนู๋เก่งนะเค๊อะ....ชอเถา 5555+ จากคุณ : นู๋ออม - [ 10 พ.ค. 48 22:26:06 A:203.113.56.12 X:203.151.140.112 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อู๊ย ภูมิใจ รู้ว่าบุหลันหมายถึงพระจันทร์ นิดนึง พยายาม นะคะ ไม่ใช่ พยาม (อันนั้นชื่อเกาะแล้ว) จากคุณ : scottie - [ 10 พ.ค. 48 22:54:44 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆตลกตอนนางเอกหน้าแตก กะแล้วเชียว คิกๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : รียา - [ 11 พ.ค. 48 00:39:47 A:203.172.104.178 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 {ช่วงตอบกระทู้} คุณ น้ำหวานสีแดง : ขอบคุณค่า...ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านเรื่องของฌ.กะเฌอ ดีใจมาก ๆ ๆ  ๆ ๆ ๆ ที่เข้ามานะคะ หวังว่าคงจะชอบนะค้า ขอบคุณมากค่ะ ^.^ คุณ Gracie Lou Freebush : ขอบคุณค่ะ หวานรับเปิดเทอมไงคะ (เอ๊ะ...เกี่ยวยังไงหนอ) 555555+ ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน หวังว่าคงจะชอบและติดตามกันไปเรื่อยๆ นะค้า ^.^ คุณ burin piggypink : ขอบคุณค่า ดีใจดีใจ มีคนเข้าใจผิดเป็นเพื่อนพระเอกของเราแล้ว งานนี้ภาณุจะได้มีเพื่อน 555555+ ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาอ่านของฌ.กะเฌอ ดีใจมากค่ะ ขอบคุณค่ะ ^.^ คุณ มิเชล(คนสวยจากกระทู้เก่าๆ) : ขอบคุณที่ชอบนะคะ ชอบเพลงของบัวชมพูเช่นกันค่ะ เพลงนี้น่ารักมากถึงเลือกมา ขอบคุณนะคะที่เข้ามา ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ชอบ ขอบคุณค่ะ ^.^ คุณ นู๋ออม : แต๊งกิ้วจ้า เพื่อนรักที่ช่วยอ่านให้ทุกเรื่องเลย แต่รู้สึกเรื่องนี้จะถูกใจที่สุดนะเพื่อลล 555+ คุณ scottie : กรี๊ดดด มีพลาดเยอะเลย ไม่ได้พรู๊ฟ 555+ ขอบคุณที่เตือนนะคะ ตอนนี้ในนิยายก็ดูๆ อยู่เหมือนกันนะคะว่าหลุดตรงไหนไปรึเปล่า บางทีก็พลาดๆ ไปบ้าง ขอบคุณนะค้าที่เข้ามาอ่าน แหม...อย่าง คุณ scottie นี่ฌ.กะเฌอก็กล้าพนันค่ะว่าต้องรู้ว่าบุหลันแปลว่าไร 5555+ คุณ รียา : ง่ะ น้องหลันของเราน่าสงสารแย่เลยสิคะเนี่ยไปขำซะขนาดนั้น 55555+ (ว่าแล้วก็ขำเช่นกัน กร๊ากก) ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ขอบคุณมากๆ ที่เข้ามาอ่าน ^.^ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ (chorkacher) - [ 11 พ.ค. 48 02:32:33 ]

ความคิดเห็นที่ 18 555 นึกว่าจะออกแนวรักแฟนชาวบ้าน ที่ไหนได้ เป็ฯแนวเหมาเอาเองว่ารักแฟนชาวบ้าน 555 หวานมากค่ะตอนใกล้ๆจบ เรื่องน่ารัก จากคุณ : ก้อนหิน (เมืองเหนือ) - [ 11 พ.ค. 48 02:49:46 ]

ความคิดเห็นที่ 19 :D หวานรับเช้าวันทำงานอันแสนหนักหน่วงพอดีเลยค่ะ จากคุณ : xyz - [ 11 พ.ค. 48 08:48:49 A:202.91.23.1 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 หวานนนนนนนนนนนน จังค่ะ มาอ่านค่า แต่งมาคั่นเวลาบ่อยๆนะคะ จากคุณ : Kazalong - [ 11 พ.ค. 48 15:09:26 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หวานนนนนนนน พอหายคิดถึงเรื่องยาวไปได้หน่อยนึง ^^ จากคุณ : หนมจีน - [ 11 พ.ค. 48 20:11:18 A:130.88.179.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 {ช่วงตอบกระทู้} คุณ ก้อนหิน (เมืองเหนือ) : ขอบคุณนะคะ แหม ๆ ๆ ไม่เอาหรอกค่ะ ไปแอบรักแฟนชาวบ้าน เดี๋ยวจะพาลกลายเป็นนิยายดราม่าไป 555+ ส่วนใหญ่เรื่องสั้นจะถนัดหวานๆ มากกว่า แต่นิยายนี่ หุหุหุ เดี๋ยวเรื่องต่อๆ ไปจองคิวดราม่าน้ำตาตกไว้แล้ว 55555555+ ขอบคุณมากๆ นะคะที่เข้ามาอ่านของ ฌ.กะเฌอ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ คุณ xyz : ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆ เลย ดีใจที่เรื่อสั้นเรื่องนี้จะช่วยทำให้เช้าของคุณ xyz แจ่มใสขึ้น ซํกนิดก็ยังดี อิอิอิ ขอบคุณค่ะ คุณ Kazalong : ง่า...เรื่องสั้นเรื่องนึงที่ใช้เวลาแต่งเท่ากะนิยายเลยนะคะ เรื่องนี้ก็ใช้เวลาแต่งอยู่ 2 เดือนกว่าได้อ่ะค่ะ 555+ เป็นคนที่ไม่ค่อยถนัดเรื่องสั้นเท่าไหร่เลย อิอิอิ รอผลงานใหม่ของคุณ Kazalong อยู่เช่ยเดียวกันนะคะ อิอิ ^.^ คุณ หนมจีน : จริงหรอคะ คิดถึงเรื่องยาวด้วยหรอคะ 555+ ดีใจจังเลยมีคนรออยู่ด้วยย อิอิอิอิ งานนี้หนูฌิต้องยิ้มแก้มปริแน่ๆ เอ๊ะ...หรือจะเป็นฟิกหนอที่จะต้องยิ้ม 555+ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ที่แวะมาอ่านเรื่องนี้ ขอบคุณมากค่า ^.^ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ (chorkacher) - [ 11 พ.ค. 48 21:47:41 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เอ บุหลัน เลื่อนลอยฟ้า ถ้าจำไม่ผิด น่าจะเป็นพระราชนิพนธ์ของร.2 นะ ใครรู้ช่วยบอกที จำผิดอ๊ะป่าว จากคุณ : ลูนาติก - [ 12 พ.ค. 48 11:30:50 ]

ความคิดเห็นที่ 24 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 12 พ.ค. 48 12:45:43 ]

ความคิดเห็นที่ 25 {ช่วงตอบกระทู้} คุณ ลูนาติก : ง่า...ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ ใครทราบช่วยมาบอกต่ออีกทีละกานน 5555+ ขอบคุณที่เข้ามาติดตามค่า ^.^ คุณ :::อาราเร่::: : ขอบคุณที่เข้ามาติดตามกันนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ เจอกันในรักลุ้นฯ ตอน 7 นะค้า หุหุหุ ^.^ (ความคิดเห็นข้างล่างฌ.กะเฌอนะคะ) คุณ นวล : ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ ใช่ค่ะ บางทีเรื่องบางเรื่องเราก็ควรจะเคลียร์ให้ชัดๆ ไปเนาะ แบบว่าเก็บไว้ก็ทรมาน 555+ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ขอบคุณจริงๆ ^.^ คุณ ทอใจ : ค่ะ ตอนแรกคนเขียนเองก็ไม่รู้ 5555+ แต่ว่าเปิดดิคหาชื่อไปเรื่อยๆ โฮะๆ ๆ ดีใจจังมีคนหลงกลหลายคน เอิ๊กๆ ๆ ^o^ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 48 13:36:24 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 48 06:18:43 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 48 06:18:05 จากคุณ : ฌ.กะเฌอ (chorkacher) - [ 13 พ.ค. 48 17:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เข้าใจไปเองนี่ สามารถทำให้เศร้าไปได้นานนะคะ โชคดีที่เข้าใจกันได้นะคะ แหม เข้ากันดีนะคะ พระจันทร์กับพระอาทิตย์(ตอนเช้าใช่ไหม) เรื่องหวานน่ารักมากเลยค่ะ จากคุณ : นวล - [ 15 พ.ค. 48 03:26:50 A:128.103.186.192 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 ไม่รู้เหมือนกันว่าบุหลันแปลว่า พระจันทร์ เรื่องน่ารักดีคะ จากคุณ : ทอใจ - [ 18 พ.ค. 48 18:17:41 A:202.5.87.227 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 คิดเหมือนคุณทอใจเลย รีบแต่งอีกนะค่ะ จากคุณ : คุณบุหงา - [ 12 มิ.ย. 48 21:29:30 A:202.57.172.116 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 แหม...เรื่องหวานเชียวนะแก เพลงเข้ามากอ่ะ ขำด้วยไอตรงบุหลัน ชั้นก็คิดเป็นชื่อดอกไม้เหมือนกันอ่ะ ชอบๆวันหลังแต่งเรื่องสั้นอีกนะ จะคอยอ่านจ้า จากคุณ : MIX - [ 17 ส.ค. 48 21:51:14 A:61.91.88.118 X: ]