ป้ายเป็นนักเขียม เขียมกันมาตั้งแต่รุ่นปู่
งกกันตะบั้นหั่นแหลก ตอนเกิดแม่อยาก ให้ป้ายชื่อว่า
ป้ายสีใจจะขาด แต่พ่อบอกชื่อป้ายเฉยๆน่ะดีแล้ว เพราะ
บ้านเรา ไม่มีใครชื่อเกินหนึ่งพยางศ์สักคน การที่ชื่อจริง
แค่หนึ่งพยางศ์ นั่นทำให้พ่อกับแม่ประหยัดสมองในการ
ต้องคิดชื่อเล่น ป้ายภูมิใจมาก ที่ช่วยพ่อกับแม่ได้

        ป้ายชอบโดโรธีเป็นที่สุด เธอเป็นคนฟุ่มเฟือย
ฟุ่มเฟือย ตั้งแต่การใช้ชีวิตยันการใช้ถ้อยคำ ฟุ่มเฟือย
ตั้งแต่น้ำตายันน้ำลาย ฟุ่มเฟือยไปหมด แต่ป้ายก็ชอบ
โดโรธีมาก เพราะโดโรธี มีความฟุ่มเฟือยอย่างหนึ่งที่
ป้ายชอบเหลือเกิน นั่นคือ โดโรธีฟุ่มเฟือยความสวย
ฟุ่มเฟือยความสวยชิบเป๋ง ฟุ่มเฟือยจริงๆ ไม่บันยะบันยัง
เลย ผู้หญิงไรก็ไม่รู้

“ฮ่าๆ เอิ้กๆ ฮิ้วๆๆ หูยฮาวิปปิ้ว” โดโรธีนั่งมอง
ป้ายที่หัวเราะขณะนั่งดูตลกทางทีวี ผู้ชายคนนี้ดีทุกอย่าง
ยกเว้นเสียงหัวเราะ ฉันทนไม่ได้ คนบ้าไรไม่รู้ เสียงหัว
เราะน่าเกลียด เกลียด เกลียดเข้าไส้ ฉันรักทุกอย่างในตัว
เขา ยกเว้นเสียงหัวเราะเพียงอย่างเดียว ฉันจะทำไงดี

“ป้ายคะ โดไปห้องน้ำนะ”
“ตามบายธี” ป้ายตาดูตลกในทีวี โดโรธี ลุกจาก
ที่นั่ง เดินมามองเสากลมๆ สำหรับรูดลงไปที่ชั้น
หนึ่ง บันไดไม่มี โอวบ้านนี้ เขียมจริงๆ
“ป้ายคะ เมื่อไหร่บ้านคุณจะสร้างบันไดซะที โร
รูดเสาลงไปทีไร เสียวทุกที กลัวจังค่ะ”
“พ่อผมเขาอยากเขียมไม้ ใว้ใช้ยามแกเฒ่า น่ะจ๊ะ
อย่ากลัวเลยจ๊ะ ฝึกเอาไว้”
...............................................................................

“ฟามจริงนะแม่นะ พ่อก็ไม่อยากจะบังคับลูกหรอก
ถ้าลูกจะรักใครชอบใคร มันเป็นสิทธิ ของลูกเขา แต่พ่อทน
ไม่ได้ที่ลูกเราแต่งงานแล้ว จะเปลี่ยนเป็นนามสกุล ปัน มัน
สั้นเกินไป”
“พ่ออย่าไปยึดติด กับนามสกุล วิบูลย์มังสา
หารตระการตาโชคชัยชนะเลิศ ของตระกูลเราเลย ลูกเรา
เป็นลูกสาว ยังไงก็ต้องเปลี่ยนนามสกุลตามสามี”

“ฟายจริงๆ ฟายเอ๊ย เจ็บใจ ทำไมผู้หญิงต้อง
เปลี่ยนนามสกุล โมโห โมโหแล้วอยากฝาด แม่ขอไม้
ฝาดหน่อย” แม่หยิบ ไม้กวาดให้พ่อโดโรธี พ่อโดโรธี
เวลาโมโหชอบกวาดบ้าน กวาดตั้งแต่บ้านตัวเองยันบ้านคนอื่น
วันก่อนโมโหจัดเรื่อง คนมาล้อที่พ่อพูดไม่ชัด พ่อพูด
ว่า มือขวาไม่ได้ ได้แต่มือฝามือฝา พ่อเจ็บใจโดนล้อ เลย
กวาดบ้านไป สิบเจ็ดหลัง ตอนนี้เพื่อนบ้านรู้ข่าว พยายาม
ทำให้พ่อโมโห จะได้มีคนฝาดบ้านให้ สบายเลย แม่บ้าน
แถวนั้นยิ้มแก้มปริ พอรู้ว่าพ่อโดโรธีโมโหอีกแล้ว
...............................................................................

“แม่ว่า พ่ออย่ากังวลไปเลยที่ คนตระกูล
วิบูลย์มังสาหารตระการตาโชคชัยชนะเลิศ จะมาเป็นลูก
สะใภ้ของเรา พ่อต้องอย่ากังวล พ่อต้องเขียมความกังวลเอาไว้
เกิดความกังวลในตัวพ่อหมดไป แล้ววันนึงต้องใช้ความ
กังวล แล้วจะทำยังไง”

พ่อของป้ายยังคงนั่งนิ่ง ทำหน้านิ่งๆ ดูไม่ออกว่ากังวล
หรือไม่กังวล แต่แม่ดูออก แม่คบกับพ่อมานาน เชื่อแม่
เถอะ
“ก็ลูกชายเราทั้งคนนะแม่ จะมีเมียทั้งทีก็น่าจะหาคน
ที่เขียมๆด้วยกัน นี่อะไรไปคว้าลูกสาวมือวางอันดับหนึ่ง
ด้านการฟุ่มเฟือย เสร็จกัน ตระกูลเรา พ่อหล่ะกังวล”
เห็นไหม พ่อกังวลจริงๆ แม่เก่ง แม่ดูออก ใช้ได้

“หนูโดโรธีมาเป็นสะใภ้ของเรา ยังไงเขาก็ต้องเปลี่ยน
นามสกุลเป็นสกุล ปัน ของเราอยู่ดีหล่ะพ่อ เปลี่ยนนามสกุล
แล้วนิสัยเขาก็คงเปลี่ยนตามหล่ะ คงเขียมเหมือนพวกเรา
ไม่ฟุ่มเฟือยอีกแล้ว” แม่พูดไปอั้นฉี่ไป การฉี่บ่อยๆ
มันฟุ่มเฟือยน้ำในชักโครกเชียวนะนั่น

***************************************************
***************************************************

จากการเห็นพ่อแม่ของสองตระกูลคุยกัน ช่างนิสัยโลกล้าน
ปีมากๆ สมัยนี้เขาไม่ต้องเปลี่ยนนามสกุลกันแล้ว คนเรา
แต่งงานกัน ผู้หญิงจะใช้นามสกุลตัวเองก็ได้ ไม่ต้อง
เปลี่ยนตามผู้ชาย แล้วถามหน่อย ตายไปจะเอานามสกุล
ไปเบ่งกันในสวรรค์ในนรกหรือไง ยึดติดมากๆ เบื่อ

**************************************************
**************************************************

“ฮ่าๆ เอิ้กๆ ฮิ้วๆๆ หูยฮาวิปปิ้ว” ป้ายหัวเราะ
เสียงเดิมๆ อีกแล้ว โดโรธี นั่งนึก นี่เธอจะต้องทนฟัง
เสียงหัวเราะเสียงนี้ ไปอีกกี่สิบปี ถ้าเธอกับเขายังคบกัน
“ป้ายคะ โดขอซื้อได้ไหมคะ เสียงหัวเราะของ
ป้ายเนี่ย” โดโรธีพูดเสียงนิ่งๆ ป้ายเงียบเสียงหัวเราะลง
หันมามองตาของโดโรธี ละสายตาจากทีวี

“ถ้าโร ซื้อเสียงหัวเราะของผมไป คุณก็จะไม่ได้
ยินเสียงหัวเราะของผมอีกเลย โดคุณอยากให้มันเป็น
อย่างนั้นเหรอครับ” โดโรธีนั่งเงียบ เธอตอบคำถามของ
ป้ายไม่ได้ในทันที ป้ายเหมือนรู้ใจโดโรธี

“ธี คุณยังไม่ต้องตอบคำถามผมในทันทีก็ได้ คนเรา
คุยกัน ชอบถามและตอบกันในทันที ผมว่ามันเดิมๆ ถาม
หนึ่งคำถาม สองวันมาตอบก็ได้ ดีกว่าเนอะ ให้เวลาคิด
กันหน่อย”

แล้วป้ายก็กลับบ้าน โดโรธีคิดหนักเรื่องคำถามและคำตอบ
ของเสียงหัวเราะของป้าย โทรไปปรึกษาเพื่อน ตั้งแต่
อมยิ้ม หนุงหนิง แป้งหมี่ สมเสร็จ อิงอร อ้อนแอ้น กุ๋ย
สันทราย ดรุณชัย จิมมี่ เกรซซี่ หมีหวาน คุณวีคน
สวย ชุมพล อัสนี และอีกหลายคน ฟุ่มเฟือยคบเพื่อน
จริงๆ

ในขณะที่ ป้ายกลับบ้าน มานั่งอยู่คนเดียวในมุมมืดของ
ห้องนอนของเขาอย่างสงบ แม่เคยเตือนเขาแล้ว อย่าไป
รักผู้หญิงนามสกุลยาวๆ ชีวิตหล่อนฟุ่มเฟือยทุกอย่าง ป้าย
บ่นประโยคเดียวแล้วนั่งนิ่งๆ

“โด จะขอซื้อเสียงหัวเราะของเรา โรจะขอซื้อเสียงหัว
เราะของเรา ธีจะขอซื้อเสียงหัวเราะของเรา เสียงหัว
เราะของเรา ทำให้หลายคนมีความสุข แต่ทำให้คนที่เรา
รักไม่มีความสุข เราจะทำไงดี” ยังยังบ่นต่อ บ่นมากๆ ฟุ่มเฟือย
นะเฟ้ย

“ถ้าเราเลิกกับโด แล้วเราจะหาผู้หญิงที่ไหน ที่ยอมให้เรา
เรียกชื่อสามชื่อ แบบเธอยอมหันหน้าทุกครั้งโดยไม่มีเบื่อ
แบบนี้ คงไม่มีแน่ โดมั่ง โรมั่ง ธีมั่ง มันส์จัง วิ้ปปิ้ว”
......................................................................................

“ฮ่าๆ เอิ้กๆ ฮิ้วๆๆ หูยฮาวิปปิ้ว”
“ฮ่าๆ เอิ้กๆ ฮิ้วๆๆ หูยฮาวิปปิ้ว”
“ฮ่าๆ เอิ้กๆ ฮิ้วๆๆ หูยฮาวิปปิ้ว”
“ฮ่าๆ เอิ้กๆ ฮิ้วๆๆ หูยฮาวิปปิ้ว”
ที่บ้านพักคนชราแห่งหนึ่ง
ป้ายหัวเราะ โฟร์เบิ้ล (มีดับเบิ้ล มีทริปเปิ้ลแล้ว ก็ต้อง
มีโฟร์เบิ้ลสิ) ตากับยายสามคน หัวเราะตามอมยิ้ม แก้มตุ่ย
ลุงแก่ๆ อีกสองคน ฟันไม่มีแล้ว หัวเราะด้วย ป้ายเล่า
เรื่องตลก ปู่กับย่า อีกสามคนมาล้อมวงฟัง ป้ายหัวเราะ
ด้วยเสียงเดิมๆ พวกเขาหัวเราะตาม คนแก่หลายคนมี
ความสุขกับความตลกและเสียงหัวเราะของเขา แต่ผู้หญิง
สาวคนนึงกำลังไม่มีความสุขกับเสียงหัวเราะของเขา

“ไอ้หม่าป้าย นี่ถ้าเอ็งไม่มาหัวเราะ ให้พวกข้าฟัง
ข้าก็คงไม่มีความสุขอย่างนี้ ลูกข้าถ้ามันตลกอย่างเอ็ง มัน
คงไม่ทิ้งข้าให้เดียวดายอยู่ที่นี่ ฮือๆๆๆๆๆ” ยายคนนึง
พูดเสร็จน้ำตาไหลริน ป้ายรีบแปลงร่างเป็นทิชชู่ เช็ดๆๆๆ
ให้ยายแก

“เอ็งมันคนดีจริงๆ ไอ้หนูป้าย เอาตังก็ไปกินขนม ลุง
น่ะ เงินเพียบ แต่ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว เลยมาอยู่ที่นี่
เพื่อนเยอะดี ตอนนี้ หลายคนหัวเราะอร่อยแบบเอ็งได้แล้ว
แหม มันส์ว่ะ” ลุงอีกคน พูดไปนับตังก์ไป แบ็งค์กาโม่
ทั้งนั้น

“พวกลุงๆป้าๆ ตาๆ ยายๆ ครับ ถ้าผมหายไป
บ้าง ไมใช่ว่าผมไม่มาสนุกด้วยแล้วนะครับ ผมต้องไป
ทำงานทำการเหมือนกัน อยากให้ทุกคน เข้าใจ อย่ารอ
เสียงหัวเราะจากผมเพียงอย่างเดียวที่ทำให้พวกลุงป้ามี
ความสุข ความสุขมันต้องมาจากตัวเราสร้างเองด้วย
นะครับ”

คนแก่ทั้งหลายแหล่ยิ้มอย่างเข้าใจ แล้วป้ายก็รดน้ำดำหัว
พวกผู้อาวุโสทั้งหลาย โครมโครม เฮ๊ย นี่มันเสียงสาด
น้ำ ผิดๆ เขียนใหม่ จ๊อกๆ จ๊อกๆ เสียงน้ำจากมือลุงป้า
ไหลลงลงสู่พื้น

ก่อนกลับ ลุงคนนึงยืนคุยกับป้าย
“เอ็งไม่ต้องห่วงไอ้หม่าป้าย พวกคนแก่ที่นี่ เข้าใจ
โลกดี ไม่ยึดติด ปลงและปล่อยวางคนเราน่ะ จะเอาแต่
ใจตัวเอง ซ้ายจัด ขวาจัด ก็ตอนยังมีแรง พอหมดเรี่ยว
แรง แม่งยังไงก็ได้แล้วชีวิต เอ็งอยากมาก็มา ยังไงข้าก็
ยังรออยู่นะ เอ็งหัวเราะแล้วโลกมันสดใสว่ะ ไหนข้าขอ
ล้อเลียนสิ

“ฮ่าๆ เอิ้กๆ ฮิ้วๆๆ วิปปิ้ว” ลุงหัวเราะดังลั่น ป้ายอม
ยิ้ม “มันต้องมีหุยฮา หลัง ฮิ้วๆๆ ด้วยลุง ลุงหัวเราะ
ขาดไป” แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะกันใหม่อย่างมีความสุข

ในพุ่มไม้ โดโรธีกับ มธุรส นั่งซู่มแอบมองป้ายกับคน
ชราเหล่านั้น จู่จู่โดโรธีก็โผล่มา เหมือนนิยายโหลๆของ
ไทยบางเรื่อง ที่เอาไปสร้างเป็นละครทีวีจริงๆ เหตุ
บังเอิญ โผล่มาให้เห็นเสมอๆ ง่ายชมัด โดโรธี ร้องไห้
ไม่หยุด ฟุ่มเฟือยน้ำตาเป็นที่สุด ฟุ่มเฟือยอารมณ์เกินบรรยาย

“แฟนเราน่ารักที่สุดเลย มธุรส” เออ กรูรู้ มธุรส
นึกในใจ อิจฉาเว๊ย
“แล้วเธอจะขอซื้อเสียงหัวเราะของเขาอีกเหรอ เขา
มีดีที่ข้ออื่นอีกมากมาย ทำไมเธอไม่มอง”
“นั่นสิ ทำไมฉันไม่มอง ฉันรักเค้า ต้องรักทุกอย่าง
ที่เป็นเค้า ไม่ว่าเค้าจะหัวเราะยังไง นามสกุลสั้นแค่ไหน
ฉันก็จะรัก”
............................................................................

ที่ฟู้ดเซ็นเตอร์

“แหนม เปรี้ยวจังเลยค่ะ ป้าย”
“งั้นผม เอาไปล้างน้ำให้นะ”
“บ้าเหรอคะ ป้าย เอาแหนมไปล้างน้ำ แล้วมันจะหาย
เปรี้ยวเหรอ”
“แหม อย่างเมื่อวาน พอผมพูดหวานๆ กับโด โรบอกว่า
หวานไป ผมเลยไปล้างปาก อาบน้ำ กลับมาพูดใหม่ ยัง
หายหวานเลย แหนมก็เหมือนกันหล่ะจ๊ะ ธีว่ามั้ย”
“บ้า ป้ายเนี่ย”
“แล้วนี่พ่อกับแม่ของพวกเราอยู่ตรงไหนของห้างคะเนี่ย”
..............................................................................

ที่มุมขายสร้อยเพชร

“ฉันจะใส่ที่มือฝา สร้อยสีลูกฝาดเนี่ยฉันชอบ”
“พ่อ พ่อเป็นผู้ชายนะ จะใส่จริงอะ”
“จริงดิแม่ ฉันชอบ”
เด็กสองคนยืนเลือกสร้อยอยู่ด้วยหัวเราะที่พ่อของโดโรธี
พูดไม่ชัด พ่อยั้วะ โมโห โมโหแล้วพ่อจะกวาดบ้าน
บ้านไม่มีกวาดห้างละกัน พ่อคว้าไม้ฝาดของพนักงานฝาด
ไปทั่วห้าง

แม่ซื้อสร้อยต่อไม่สนใจพ่อ “เส้นนี้เท่าไหร่”
“ห้าพันสองค่ะ”
“แปดพันสองละกัน นะ แหมชั้นลูกค้าประจำ ซื้อบ่อยนะ”
ฟุ่มเฟือยจริงๆ
..............................................................................

มุมลดราคาในซุบเปอร์มาเก็ต

พ่อกับแม่ของป้าย กำลังยืนรอเวลา ของลดราคา แล้วจะ
รีบตะครุบซื้อก่อนใคร พอระฆังดังเป้ง แม่เข้าไปคุ้ยของ
พ่อคอยต่อยและชกคนที่จะเข้ามาแย่งของลดราคาของแม่
แม่เลือกได้เพียบ เพราะพ่อคอยถีบ ถลุง อัด กระแทก
แดกดัน กระทบกระทั่ง เสียดแทงใจดำ คนอื่นๆ ที่จะมา
แย่งแม่ซื้อของลดราคา จนคนอื่นล่าถอยไปหมด แม่และ
พ่อเขียมเก่ง จริงๆ ไชโย
....................................................................................

“เราจะทำไงดีกับนิสัยพ่อกับแม่ของพวกเราคะ”
“ก็ปล่อยท่านไปเถอะ ความแตกต่างในนิสัยของคนเราที่
ไม่เหมือนกันสักคนในโลก คือเสน่ห์ที่แอบแฝงให้เราเข้า
ไปศึกษาและสัมผัสชีวิตมนุษย์คนอื่นๆ เราค้นหาจนเรา
เข้าใจ แล้วเราก็ปรับตัวให้อยู่กับทุกคนได้ ถ้าเราเข้าใจ
พ่อกับแม่ของเราได้ คนอื่นๆ ก็ไม่ยากที่เราจะเข้าใจเขา
ได้เหมือนกัน”


“ผมจะเขียม คำว่า “รัก” ไว้บอกกับคุณเพียงคนเดียว
นะครับ โดโรธี”
“ฉันก็จะฟุ่มเฟือยความสวย ให้คุณดู จนวันสุดท้ายของ
ชีวิตเลยค่ะ ป้าย”

*****************************************************
จบแระส์ เรื่องนี้หามุมไม่ค่อยได้ เลยไม่มีอะไรจะมา
หักมุม แป่ว.........