จดหมายจากเมืองกรุง (อันเส็งเคร็ง)
อันโตนิโอ
ตอน เรื่องวุ่นๆ ที่เทเวศร์
วันที่เดือนพ.ศ.
อ้ายเริญเพื่อนรัก ณ เวลานี้นับได้ว่ากูมาอยู่กรุงเทพฯ ถึงสี่เดือนแล้ว การเล่าเรียนไปได้เปนอย่างดีไม่มีสิ่งใดน่าห่วงยกเว้นพวกรุ่นพี่เส็งเคร็งซึ่งเล่าให้:-)ฟังไปแต่คราวก่อน
ยามเลิกเรียนกูมักเดินเล่นเตร็ดเตร่ไปเรื่อยเปื่อย วันหนึ่งมีชาวพื้นเมืองแนะนำให้กูลองไปเดินเที่ยวแถวท่าวาสุกรีไม่ห่างจากวิทยาลัยนัก ตะแกว่ามีคนมากหลายเอาการอยู่ ในยามเย็นล้วนมาวิ่งออกกำลังกายแลจูงลูกหลานหมาแมวมาเดินพักผ่อนหย่อนใจกัน กูเห็นว่าเข้าทีจึงลองไปก็ปรากฏว่าจริงอย่างคำเขากล่าว ท่าวาสุกรีนี้เปนสถานที่กว้างขวาง ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา เปนท่าสำหรับจอดเรือของพระมหากษัตริย์ มีสนามหญ้าแลสนามดินให้พสกนิกรผู้รักการกีฬาได้เล่นสนุกกัน บ้างรักตะกร้อก็เตะตะกร้อ บ้างรักฟุตบอลก็เตะฟุตบอล บ้างรักลูกหินก็ดีดลูกหิน คนส่วนใหญ่สวมใส่ชุดกีฬาดูทะมัดทะแมง ลางคนก็ตามแต่สะดวก นุ่งเพียงผ้าขะม้าก็มี กางเกงขาสั้นเพียงตัวเดียวก็มี ตามถนนปูนซึ่งเลี้ยวเลาะเข้าไปจากหน้าประตูรั้วจนถึงท่าน้ำมีผู้ที่รักการวิ่งวิ่งกันให้พล่านไปหมด เมื่อแรกกูเดินอย่างช้าละม้ายในมิวสิกวีดิโอ แต่ให้รู้สึกเปนตัวประหลาดเพราะคนอื่นเขาวิ่งกันแฮ่กๆ กูจึงจำต้องเร่งให้หนักขึ้น แลสุดท้ายขอยอมแพ้ลงไปเดินในสนามหญ้าแทน กำลังเดินเพลินๆ ก็มีเสียงให้เก็บลูกฟุตบอลบ้าง ลูกตะกร้อบ้าง อยู่ร่ำไปจนกูหงุดหงิดหาได้รับความสำราญเพียงพอ ลางทีเจ้าลูกหินก็ยังอุตส่าห์กลิ้งมาให้กูเก็บเข้าให้อีก แลเมื่อหมดอารมณ์โรแมนติก กูจึงเดินออกจากท่าวาสุกรีอันแสนรื่นรมย์แห่งนี้ไป
ดินแดนแถบนี้เขาเรียกกันว่าเทเวศร์ มีสถานที่อันสำคัญได้แก่หอสมุดแห่งชาติอันโอฬารแลวิทยาลัยของกูซึ่งเปนวังแต่เดิม ทุกวันนี้เทเวศร์เปนแต่ตลาดสด เท่าที่กูได้เดินสำรวจดูเห็นได้ว่าประชากรที่นี่ประกอบอาชีพพ่อค้าแม่ค้าแทบทั้งสิ้น มีขายทั้งเนื้อหมูเนื้อวัวเนื้อไก่แลผักสดผลไม้ให้เลือกอย่างจุใจ อีกทั้งยังขนมนมเนยแลเหล้ายา แต่เนื่องด้วยกูนั้นทุนทรัพย์น้อยจึงไม่พึงใจจะซื้อหาสิ่งของดังกล่าว ได้แต่เดินดูอย่างเดียวให้เพลิดเพลินตา
ถ้า:-)อยากเห็นปิระมิดที่ทำจากก้อนหิน :-)ต้องไปอียิปต์ แต่ถ้า:-)อยากดูปิระมิดที่ทำจากแตงโม กูขออัญเชิญมาที่เทเวศร์ อุแม่เจ้า! แตงโมสีเขียวคล้ำกองเป็นรูปปิระมิดสูงท่วมหัว มีอยู่หลายสิบกองเต็มลานปูนในตลาด ทาสผู้ก่อสร้างคือชาวไทยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จะลำเลียงลูกแตงลงจากรถบรรทุกคันใหญ่โดยโยนส่งต่อๆ กันเป็นทอดๆ เจ้าคนสุดท้ายต้องแม่นแลมีประสบการณ์ด้วยกองปิระมิดอาจโค่นลงมาได้หากเรียงไม่เปนระเบียบพอ ในกระบวนนี้จะมีผู้คุมคอยตรวจนับ คงเกรงว่าในระหว่างที่โยนอยู่นั้นอาจมีทาสบางคนกระหายน้ำแลจะสวาปามแตงโมลูกโตเข้าไปกระมัง กูยืนดูอยู่ราวยี่สิบนาทีค่อยเดินจากไป
ชาวเทเวศร์ล้วนเปนคนนิสัยเปิดเผยโผงผาง การรำเลิกบุพการีมีให้เห็นอยู่ตลอดเวลาโดยเฉพาะในกลุ่มคนใช้แรงงาน คู่ผัวเมียลางทีก็มาร่ายรำเพลงมวยกันกลางถนนหน้าดำหน้าเขียวไปตามกัน ปากก็ด่าทอด้วยวาจาอันเผ็ดร้อน สร้างความหฤหรรษ์แก่ผู้คนในละแวกนั้นยิ่งนัก เด็กกลุ่มหนึ่งคงไม่มีปัญญาซื้อรถมาขับจึงได้แต่วิ่งจี๋ปั่นวงล้อจักรยานด้วยซี่ไม้ไปตามถนนเกือบชนกูเข้าให้ ดีที่ความว่องไวอันเอกอุของกูยังมีอยู่จึงเปนแต่เพียงการเฉียดไปเท่านั้น
ฟ้าเริ่มมืดแล้ว บริเวณริมคูน้ำดำปิดปี๋ เริ่มมีโต๊ะเก้าอี้ของร้านค้าอาหารต่างๆ มาวางตั้งเนืองแน่น มีทั้งก๋วยเตี๋ยว ข้าวแกง ข้าวขาหมู ข้าวหมูแดง ขนมกุ๋ยฉ่าย หอยทอด ผัดไทย ราดหน้า เย็นตาโฟ กูชักหิวตาลาย แต่สตางค์ไม่ใคร่จะมี ล้วงกระเป๋านับได้เพียงสิบห้าบาท ถ้าพรุ่งนี้ธนาณัติยังมาไม่ถึง เห็นทีจะต้องเอาอย่างมหาตมะคานธีเสียเปนมั่นคง
เมื่อบรรยากาศเข้าสู่ยามวิกาล แทนที่จะสลัวมัวซัวกลับสว่างสดใสอย่างไม่น่าเปนไปได้ ประหนึ่งงานวัดที่บ้านเราฉะนั้น แสงสีเหลืองบ้างแดงบ้าง ขาวแลเขียวบ้าง สาดส่องออกมาจากร้านรถเข็นคันต่างๆ เมื่อดูแล้วกรูค่อยคลายหิวด้วยรู้สึกครื้นเครง จินตนาการไปถึงเรื่องสตาร์วอร์ที่พวกเราเคยได้ไปนั่งดูที่วิกหนังกลางแปลงวัดดงขนุนตะก่อน อัศวินเจไดในหนังถือดาบที่ทำจากหลอดไฟร้านข้าวต้มกุ๊ยฟาดฟันใส่กันดังหวึ่มๆ
แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 48 21:49:37
แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 48 09:04:20
จากคุณ :
อันโตนิโอ 
- [
12 พ.ค. 48 01:50:15
]
จดหมายจากเมืองกรุง(อันเส็งเคร็ง) ตอน เรื่องวุ่นๆ ที่เทเวศร์
