ความคิดเห็นที่ 1 ก็คบกันมานาน ทำไมมินตราจะไม่รู้ว่าสาวมาดหนุ่มคนข้าง ๆ น่ะ เจ้าชู้แค่ไหน จะดีอยู่หน่อยที่ว่า ถึงอย่างไร เขาก็รักหล่อนมากกว่าใคร ไม่ว่าจะไปเปะปะที่ไหน สุดท้ายก็กลับมาตายรัง เหลือบมองไปที่หญิงสาวผมยาวสลวยคนนั้น ประชาสัมพันธ์คนสวยของที่นี่ หล่อนสวยและเย่อหยิ่ง แต่ยิ่งเหมือนสิ่งท้าทาย ทำเอาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่เดินเรียงแถวเข้ามาให้หล่อนดูตัวไม่ขาดสาย หล่อนมีสิทธิ์ที่จะเลือก หลังจากเล่นตัว ทำหนุ่ม ๆ หัวปั่นอยู่นานสองนาน หล่อนก็เลือกแล้ว ดนัย นักบินหนุ่มหุ่นสมาร์ท หล่อมาก คู่รักของหล่อน ยามที่เดินควงคู่กัน พาให้สาว ๆ ตาร้อนกันเป็นแถบ ด้วยว่าริษยาหล่อนนิด ๆ ผู้หญิงอะไร ตัวก็เพอร์เฟ็ค แถมหนุ่มข้าง ๆ ก็เพอร์เฟ็คไม่หาย “มีแต่ยายมินท์นั่นแหละที่ไม่อิจฉาหญิงบุศย์ ก็รายนั้นชอบผู้ชายซะที่ไหน เสียดายจะตาย นี่ถ้าลงสนามแข่งกับหญิงบุศย์ ก็ยังไม่แน่นะว่าใครจะเข้าวิน” “ให้หญิงบุศย์ลงจีบสาวหล่อกับยายมินท์ดูสิ จะได้เห็นดำเห็นแดง” ต้นความคิด เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากวงสนทนา “คนละขั้วกันเลย หญิงบุศย์น่ะเกลียดทอมเข้ากระดูกดำ เห็นแฟนยายมินท์ทีไร ฉันเห็นทำท่าผะอืดผะอมทุกที” “ความจริงก็ไม่เห็นจะน่ารังเกียจอะไรเลยนะ เห็นนินเขาก็สุภาพดี ไม่กร่างอย่าง ผู้ชายสักหน่อย บางทีฉันยังว่าน่ารักดีเลย สะอาดสะอ้าน เรียบร้อย” “เปลี่ยนรสนิยมแล้วหรือแก อย่าเชียวนะ เดี๋ยวยายมินท์ได้มาฉีกอกเอา” “ฉันก็พูดไปอย่างนั้นเอง ยายมินท์สวยขนาดนั้น นินเขาคงไม่มองใครอีก” “ก็ไม่แน่ เมื่อกี้เห็นมองหญิงบุศย์ไม่วางตา” “ชักสนุกแล้วซี” คนพูดทำตาวิบวับอย่างมีลุ้น ไม่รู้ว่าลุ้นใคร คุณดนัยหรือว่า นินลดา จากคุณ : นินลดา - [ 12 พ.ค. 48 12:56:16 A:202.176.143.22 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 สายตาคู่นั้นของผู้หญิง “สวย” ที่พบเมื่อคืน ตามมารบกวนจิตใจฉันไม่หาย หล่อนสวยหรือ ฉันถามตัวเอง ก็พอไหว ประกวดนางงามสมัยนี้ ก็คงไม่แคล้วได้ตำแหน่ง แต่ก็แหละ หากมาเทียบกับผู้หญิงคนข้าง ๆ แล้ว ก็กินกันไม่ลง แต่สายตาที่มองไว้เมื่อคืนนี่สิ มันตามมาหลอกมาหลอน ฉันไปทำอะไรให้หล่อน จึงได้ดูถูกเหยียดหยามกันขนาดนั้น “มันน่านัก” ฉันหลุดปากออกมา แล้วก็ต้องสะดุ้ง เมื่อมินตราตีเผียะเข้าให้ที่แขน ทำให้ฉันต้องเปลี่ยนอารมณ์ความรู้สึก หันมาตระกองกอดเจ้าหล่อนแทน ศีรษะที่ปกคลุมด้วย เส้นผมละเอียดยาว ซุกเข้ามาในอก เรียกอารมณ์รักใคร่ให้หวนกลับมา ทำไมฉันต้องมาคิดถึงผู้หญิงอีกคนด้วย ทั้งที่มีผู้หญิงที่น่ารักอยู่ในอ้อมกอดอย่างเต็มอกเต็มใจ ฉันไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน “ลุกเถอะ หาอะไรกินกัน” ฉันชวน อารมณ์กรุ่น ๆ เข้ามารบกวนจิตใจ ไม่มีอารมณ์คิดบัญชีซ้ำกับคนในอ้อมกอด แต่ก็ไม่ได้ผลักไส เพราะรู้ว่าหล่อนขี้งอน ฉันนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับวันนี้ มีกาแฟขม ๆ ฝีมือของคนรู้ใจอยู่ตรงหน้า มินตรายังสาละวนจัดโน่นจัดนี่ เดี๋ยวเดียวก็ลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ปากก็ชวนคุย “พี่นินจำหญิงบุศย์ได้มั้ยคะ” หล่อนถาม ฉันเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ “ใครหรือหญิงบุศย์” “ทำเป็นจำไม่ได้” น้ำเสียงติดกระแนะกระแหน เจ้าตัวค้อนให้วงใหญ่ “ มินท์เห็นพี่นินมองเขาไม่วางตาเมื่อคืนนี้” ฉันสะดุ้งกับคำสัพยอกของคนรู้ใจ อ้อ หล่อนชื่อบุศย์ ฉันได้รู้จักหล่อนโดยไม่ต้องถามให้เสียเวลา “สาวเจ้าเสน่ห์ประจำออฟฟิศ” “ฮื่อ” ฉันเอออออย่างไม่สนใจ ขณะที่หูผึ่ง ใจร่ำ ๆ อยากรู้จักอยู่เหมือนกัน “ทำเป็นไม่สนใจ อย่าฟอร์มหน่อยเลยพี่นิน” สัญชาตญาณของผู้หญิงนี่น้า มันรังแกตัวหล่อนเองแท้ ๆ แค่รู้สึก ก็หวั่นหวาดแกมระแวง และบางทีก็ปลดปล่อยความคิดความรู้สึกออกมาจนกลายเป็นหาเรื่องทะเลาะวิวาท ฉันก็ว่า ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนั้นอย่างเสน่หาแล้วนะ อะไรสะกิดต่อมความรู้สึกของมินตราเข้าล่ะ “อยากรู้จักเขาให้มากขึ้นมั้ย” คนข้างใจแหย่อย่างจะลองเชิง ผู้หญิงอยากรู้ ...รู้แล้วอาจหนาว “หึ เฉย ๆ” แล้วฉันก็ทำท่าไม่สนใจจริง ๆ รู้สึกถึงหางตาของมินตราที่มองมา เลยเงยหน้าขึ้นยิ้มกับเจ้าหล่อน “ใครจะมาสวย น่ารัก น่าสนใจอย่างมินท์ของพี่อีกล่ะ แค่คนเดียวก็พอแล้วจ้ะ” แล้วฉันก็ลุกขึ้นชะโงกหน้าไปสัมผัสแก้มใสๆ ที่ยื่นมาอย่างยินดีสักหนึ่งฟอด ได้ผล มันช่วยลดความระแวงได้พอแรง แล้วฉันก็มีโอกาสได้ไปเยือนที่นั่นอีกอย่างเจตนา ฉันพบหล่อนอีกแล้ว หญิงบุศย์ของเพื่อน ๆ ฉายาที่ถูกตั้งให้เพราะความสวยสง่า “สวัสดีค่ะ” ฉันเอ่ยทักคนสวยประจำออฟฟิศอย่างสุภาพและผู้หญิงสุด ๆ เท่าที่เคยทำมา ก็ฉันเป็นผู้หญิงนี่นะ ..ดูเหมือนฉันจะต้องมีธุระปะปังที่นี่ไปอีกระยะหนึ่ง .. “จำได้ว่าเคยเห็นคุณที่ไหนสักแห่ง อ้อ ที่งานเลี้ยงเมื่อสองคืนก่อน” ฉันทำไม่รู้ไม่ชี้กับท่าทางเหมือนไม่เคยพบเคยเห็นของหล่อน ผู้หญิงมีมายา ! “จำผิดมังคะ” หล่อนไหวไหล่ รังสีรังเกียจมันแผ่ออกมาจากตัวหล่อนให้ฉันสัมผัสได้ คำธรรมดาของหล่อนมันเลยยอกแสลงใจฉันพะเรอเกวียน หน้าฉันชาไปทีละแถบ “ขอตัวค่ะ มีงาน” ห้วน สั้น อย่างไม่สนใจ แล้วฉันก็หมายมาดอยู่ในใจ เอาเถอะ ฝากไว้ก่อน แล้วหล่อนจะรู้ว่า หล่อนไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนี้กับฉัน หรือกับใครที่เหมือนฉัน ฉันทำตัวให้ว่าง เพื่อหล่อน บุศย์มารตี ผู้หญิงสวยจัด ลอบไปพบหล่อน ด้วยท่าทีสุภาพ หลีกเร้นจากสายตาจับผิดของมินตราไปได้อย่างหวุดหวิดเสมอ “เขาเกลียดพี่จะตาย” ฉันบอกเมื่อมินตราถามถึงผู้หญิงอีกคน น้ำหนักเสียงกับรายละเอียดประกอบทำให้มินตราเชื่อสนิท อีกทั้งประวัติที่ผ่านมาซึ่งมินตราเองก็รู้อยู่แก่ใจ ทำให้หล่อนเชื่อสนิท ก็ใครจะรู้ดีเท่าฉัน เกลียดเท่าเกลียด แต่ความสามารถพิเศษอย่างฉัน กับการละลายหัวใจกระด้างของผู้หญิงคนหนึ่งให้อ่อนโยนขึ้นมา ใครจะรู้ใจผู้หญิง รู้จุดอ่อนของผู้หญิงได้เท่าผู้หญิงด้วยกัน หึ หึ ยิ่งเป็นความตั้งใจของฉันด้วยแล้ว หาดทราย สายลมและสองเรา ฉัน -บุศย์มารตี ฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง หล่อนเองก็เป็นผู้หญิง การไปค้างอ้างแรมด้วยกัน ไม่ทำให้หล่อนระแวดระวัง หลังจากที่หล่อนรู้ว่า ฉันไม่ใช่ใครสักคนที่หล่อนขยะแขยง ฉันก็เป็นเหมือน ๆ กับหล่อน อาจจะรู้ใจหล่อนได้ดีกว่าคู่รักของหล่อนด้วยซ้ำ “บางทีบุศย์ก็ไม่แน่ใจดนัยเท่าไหร่ เขาหล่อน่ะ สาว ๆ ชอบเขาเยอะ เยอะมาก เลยดูเหมือนเขาไม่ค่อยแคร์ ทำนองว่า ถึงไม่มีบุศย์ เขาก็ยังมีใครให้เลือกอีกตั้งหลายคน” หล่อนเคยปรารภด้วยความน้อยใจ ผู้หญิงที่กำลังน้อยใจแฟน เปล่า ฉันไม่ได้ทำคะแนนด้วยการกล่าวทับถม เพียงแต่ปลอบและให้กำลังใจ ฉันไม่ได้ใส่ร้ายดนัยให้ดูเลวร้าย กลับเข้าข้างและเตือนให้บุศย์มารตีเชื่อใจและไว้ใจในคนรัก แน่ล่ะ ยิ่งเข้าข้างเขา ฉันยิ่งได้คะแนน หล่อนไว้ใจเชื่อใจฉันยิ่งขึ้น ไม่งั้น หล่อนจะมาเที่ยวทะเลกับฉันสองต่อสองหรือ ฉันก็เพื่อนหล่อนคนหนึ่ง “ไม่แปลกเลยนะ ทำไมผู้หญิงบางคนถึงชอบอย่างนิน” หล่อนเปรยขึ้นมาในวันหนึ่ง “ยังไงหรือคะ” ฉันถามอยากใคร่รู้ “อบอุ่น ปลอดภัย อ่อนโยนกว่าด้วยซ้ำ” หล่อนบอกสั้น ๆ ไม่ได้เปรียบเทียบกับใคร แล้ววันที่ฉันรอคอยก็มาถึง บุศย์มารตีฟูมฟายมาทางโทรศัพท์ขณะที่ฉันกำลังจะกลับบ้าน หลังจากฉันห่างหายจากหล่อนไปเป็นสัปดาห์ด้วยความตั้งใจ “มาหาบุศย์หน่อยซีคะ กลุ้มใจค่ะ อยากคุย อยากปรึกษาด้วย” ฉันเป็นที่ปรึกษาชั้นดีของหล่อนไปแล้ว เจ้าประคู้ณ ขออย่าให้มินตรากลับบ้าน เร็วเลยวันนี้ อะไรบางอย่างทำให้ฉันเปลี่ยนใจ ฉันโทร.หามินตรา เพื่อบอกว่า คืนนี้ฉันไม่กลับบ้าน “ไปสัมมนาสักสองสามวัน” มีระยะเวลาสักหน่อย หล่อนจะได้ไม่ทุรนทุราย หากฉันหายไปบ้าง เรื่องจิปาถะของบุศย์มารตีมันเป็นเรื่องเล็ก ๆ ของผู้หญิงที่มีแฟนหล่อ ฉันคิดอย่างนั้นนะ แต่ผู้หญิงวันยังค่ำอย่างหล่อนคิดมากกว่านั้น เลยกลุ้มใจไม่เป็นเรื่อง ฉันปลอบประโลมด้วยความเข้าใจ เห็นใจ และสุดท้าย......ฉันค้างบ้านหล่อน อยู่เป็นเพื่อน ไม่ให้หล่อนคิดมาก กลางดึก ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ฉันสะดุ้งตื่น ได้ยินเสียงกระซิก ๆ อยู่ข้าง ๆ “ร้องไห้ทำไมน่ะบุศย์” ฉันถามกระตือรือร้น “ฝันร้ายน่ะ” หล่อนตอบ “โถ คนดี” ฉันพูดกลั้วหัวเราะในความสลัวของห้องนอนที่มีแสงจันทร์สาดส่องเข้ามา น้อยมาก พลางเอื้อมมือไปยีหัวหล่อนอย่างเอ็นดู “เด็กเอ๋ยเด็ก แค่ฝันก็ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร” ฉันยังหัวเราะไม่ขาดสาย ทำเอาอารมณ์ของหล่อนเปลี่ยนไป หล่อนคงเขินที่แสดงอารมณ์เด็ก ๆ ออกมาให้ฉันเห็น ก็หล่อนโดยภายนอกน่ะ ออกจะเป็นผู้หญิงเก่ง เชื่อมั่นในตนเอง เพราะทั้งความสวย ความสามารถของหล่อนนั้น ไม่เคยเป็นรองใคร แต่ระยะหลัง ไม่รู้ทำไม ดูเหมือนหล่อนจะแสดงออกถึงความเป็นผู้หญิงอ่อนแอให้ฉันเห็นบ่อย ๆ พอฉันเย้า หล่อนก็เขินอายไปตามเรื่อง อย่างคืนนี้ “นินน่ะ ชอบล้อ” น้ำเสียงหล่อนกระเง้ากระงอด แล้วเสทุบฉันไปตามเรื่อง แหม...มันจะเขินอะไรถี่ขนาดนั้น ฉันเจ็บเป็นเหมือนกันนะ เลยจับมือหล่อนไว้ ยื้อมือกันไปมา หล่อนเปลี่ยนจากร้องไห้มาเป็นหัวเราะคิกคัก ฉันชักสนุก มือไม้เลยแหย่เย้าเข้าถึงตัวหล่อนมากขึ้น ยิ่งเห็นหล่อนสะดุ้งมือ ฉันยิ่งย่ามใจ จากแหย่เย้าให้หัวเราะ ฉันเปลี่ยนท่าที จับมือหล่อนนิ่ง ก่อนขยับตัวเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นไอตัวผสมโลชั่นอ่อน ๆ ที่หล่อนลูบไล้เมื่อตอนหัวค่ำ ผู้หญิงคนนี้ผิวละเอียด เนียนมือ เสียงหัวเราะสนุกสนานหายเงียบไป หล่อนนิ่ง แต่ไม่ขัดขืนเมื่อท่าทีฉันเปลี่ยนไป มือที่ลูบไล้ไปมา ไม่สนใจกับกิริยาผลักไสเบา ๆ เหมือนอิดออดของหล่อน พักเดียวหล่อนก็เปลี่ยนเป็นให้ความร่วมมืออย่างเก้กัง หล่อนคงไม่คุ้น ฉันสัมผัสถึงความน่ารักของหล่อน แล้วรักหล่อนเสียทั้งคืน ฉันทิ้งความหวานไว้เบื้องหลัง เมื่อสามวันผ่านไป แล้วทำทีทำท่าว่าเพิ่งกลับจากสัมมนา ฉันกลับถึงบ้านด้วยความโปร่งใจ เหมือนทำงานเสร็จชิ้นหนึ่ง ---งานที่ตั้งใจไว้นานสองนาน บุศย์มารตี ผู้หญิงสวยจัดคนนั้น หล่อนสอนให้ฉันอยากเริ่มงานนี้ และสานต่อจนสำเร็จ จะอะไรเสียอีก ก็ท่าทางเหยียดหยามที่หล่อนแสดงออกในคืนนั้นนะซี มันทำพิษ...ทำเอาต่อมอยากเอาชนะของฉันกำเริบหนัก หึ หึ...ฉันหัวเราะอย่างไม่มีเหตุผล จู่ ๆ ก็หัวเราะ “เป็นอะไรหรือพี่นิน มาแปลกแฮะ กลับจากสัมมนาคราวนี้ อารมณ์ดีพิลึก” มินตราค่อนขอด “ไปสัมมนาคราวนี้ มีกิ๊กล่ะซี” แล้วเจ้าหล่อนก็ค้อนปะหลับปะเหลือก ผู้หญิงนี่นะ ถ้าลดความขี้งอน ขี้หึง ลงซะบ้าง คงจะน่ารักอีกเป็นกอง ฉันหัวเราะก๊าก แล้วคว้าเจ้าหล่อนมากอดแรง ๆ ยืนยันความรักที่ยังมีให้หล่อน อย่างล้นปรี่ ฉันรักหล่อนนะ....รักมาก และไม่เคยหมดรัก เบอร์โทรศัพท์เบอร์เดิม ๆ ปรากฏที่หน้าจอ ฉันกดทิ้งเป็นว่าเล่น ลงว่าไม่รักแล้ว เรื่องจะติดค้างในหัวใจคงไม่มี ฉันหัวเราะในลำคอ ก็แค่นั้น ผู้หญิงคนหนึ่ง สวยจัด สง่า มั่นใจ ประสบความสำเร็จในชีวิต และดูถูกเหยียดหยามฉันอย่างน่าเกลียดในคืนนั้น หลังจากถูกตามตื๊อมาพอแรง ฉันก็อดไม่ได้ที่จะบอกความจริงแก่หล่อน “นินหลอกบุศย์หรือคะ เลวมาก คุณเลวมาก” หล่อนประณาม ฟูมฟาย “นินขอโทษ ยอมรับว่าเป็นอารมณ์ชั่ววูบ แต่จะให้เลิกกับมินตราคงไม่ได้ เพราะนินรักเขา และเขาก็ไม่ได้มีความผิดอะไร” “แล้วบุศย์ล่ะ บุศย์มีความผิดอะไร” หล่อนแว้ดใส่ ผู้หญิงเวลาเจ้าอารมณ์ ต่อให้สวยแค่ไหน ก็น่าเกลียด ฉันวางหน้าเฉยสนิท ไม่แสดงอารมณ์ ก็อย่างที่บอกแล้ว “นินขอโทษ เราเป็นเพื่อนกันเถอะนะ” “บ้า บ้าที่สุด” ผรุสวาทแล้ว ก็ทุบตีฉันอีกพักใหญ่ ก่อนจะสงบสติอารมณ์ลงได้ อารมณ์ฉันออกอาการเย็นชากับกิริยาของหล่อน ไม่รู้สึกรู้สา ไม่สงสาร ฉันคงเป็นนางมารร้ายในชีวิตของหล่อน เราจากกันอย่างไม่สวยนัก หล่อนหันกลับไปคืนดีกับผู้ชายของหล่อน บางคราวที่เราบังเอิญพบกัน ฉันยิ้มให้ แต่หล่อนสะบัดใส่อย่างรังเกียจ .....รังเกียจคนที่เคยสัมผัสหล่อนไป ทั้งเนื้อทั้งตัวมาแล้ว ฉันไหวไหล่ ยิ้มเยื้อนให้หล่อนทั้งปากและนัยน์ตา เห็นหล่อนหน้าเปลี่ยนสีเป็นชมพูจัด แล้วสะบัดหน้าจากไป ฉันหัวเราะหึ หึ จนมินตราเองก็ยังแปลกใจ !!! ************************************************************************** จบเรื่อง ขอคำวิจารณ์ด้วยค่ะ จากคุณ : นินลดา - [ 12 พ.ค. 48 12:58:23 A:202.176.143.22 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่า ไม่ชอบทอมเหมือนกันง่ะ -"- ชิ จากคุณ : NIS (NiS*Za) - [ 12 พ.ค. 48 14:02:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถึงเป็นทอม ก็ไม่ได้ทำให้ดีกว่าผู้ชายที่มีพฤติกรรมแบบเดียวกัน (อ่านแล้วหมั่นไส้ฉันน่าดู อิอิ) จากคุณ : scottie - [ 12 พ.ค. 48 20:24:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เรียน คุณ นินลดา เป็นเวลา กว่าสิบห้านาที จากบรรทัดแรกของกระผม จนกระทั่งถึงบรรทัดนี้ กระผมเขียนไม่ออกเอาจริง ๆ จริงอยู่... เรื่องนี้ มันเป็น INDIVIDUAL DIFFERRENCE เป็นความแตกต่าง ระหว่างบุคคล แต่มันก็แตกต่างเสียจน... ดูเหมือนกับจะผิดธรรมชาติ และบางครั้ง ...ก็...รับไม่ค่อยได้... ขออภัย...ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ - [ 15 พ.ค. 48 20:02:46 A:61.91.79.48 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 เราชอบนะ เป็นเรื่องสั้นที่แสดงอารมณ์ได้ดีมากเรื่องหนึ่งเลย คนที่อ่านแล้วรับไม่ได้ อาจจะต้องเปิดใจให้กว้างขึ้นอีกนิด โลกนี้ไม่ได้มีแค่สองเพศ โลกนี้ไม่ได้มีพื้นที่ไว้สำหรับคนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง โลกนี้มีความหลากหลาย การยอมรับในตัวตนของกันและกันเป็นเรื่องจำเป็นมิใช่หรือ การเขียนเพื่อถ่ายทอดแง่มุมหนึ่งของสังคมไม่ใช่เรื่องเสียหายเลย ในเมื่อโลกนี้ไม่ได้มีเพียงแง่มุมที่งดงามเพียงอย่างเดียว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแง่มุมมืดหม่นนั่นจะเลวร้าย ...ลองมองโลกใหม่ด้วยสายตาที่เป็นธรรมเถอะ จากคุณ : sovo - [ 22 มิ.ย. 48 16:41:33 A:220.98.187.206 X: ]