ความคิดเห็นที่ 1 ฉันวางโทรศัพท์ลงกับแป้นรับอย่างแผ่วเบา เพื่อนที่ทำงานที่สนิทกันมากคนหนึ่งโทรมาบอกข่าวดี อืมอาจจะเป็นข่าวดีของเขา แต่มันร้ายสำหรับเรานี่หว่า “บอสจะแต่งงาน” ฉันอึ้งจนไม่อาจพูดอะไรออกไปได้ แม้แต่การแสดงความยินดี หูก็ยังได้ยินเพื่อนเล่าให้ฟังต่อ “ดีจังเลยนะ” เอมทอดถอนใจอย่างปลื้มๆ ฉันเค้นเสียงอืออาตอบรับไปได้หน่อยก่อนจะทนไม่ไหวเพราะขามันเริ่มไม่มีแรงจะยืน จึงเอ่ยลา แต่ปลายสายกลับถามถึงกำหนดการกลับไปทำงานของฉัน “ไม่รู้สิ เราคงลาออกมั้ง” ไม่รู้ว่าหลุดปากบอกการตัดสินใจนั้นออกไปได้ยังไง เอมล้งเล้งมาตามสายทันที ฉันเบนหัวออกห่างจากโทรศัพท์เล็กน้อย แต่เสียงต่อว่าก็ยังตามมาให้ได้ยิน “จะเลิกแล้ว” ฉันตอบกลับไป “จะเลิกเหรอ แก” “เออ เขาจะแต่งงานแล้วนี่” ฉันทรุดตัวลงนั่งหน้าโทรศัพท์ “สามปียังไม่ถึงตัวเขาเลย คนโน้นสามอาทิตย์ แถมเป็นฝ่ายทิ้งเขาไปก่อน แต่เขาก็ยังรัก” ฉันทอดเสียงอย่างอาลัย พลางถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง เอมยังบ่นอะไรอีกยาว แต่ฉันตัดบทเพราะหูเริ่มอื้อจนจับใจความอะไรไม่ได้อีกแล้ว “เท่านี้ก่อนละกัน เราเหนื่อย” เหนื่อย คำนี้อาจจะเป็นคำที่ตรงใจมากที่สุดตอนนี้ เหนื่อยที่ไปรักคนที่ไม่รักเรา เหนื่อยที่ทำยังไงก็เข้าไม่ถึงใจของเขา เหนื่อย ใช้เวลาสองปีเชียวนะ กว่าจะฝ่าด่านอรหันต์มนุษย์ทองคำ รวมกับกำแพงเหล็กหนาสิบฟุตหนักพันตันเพื่อเข้าไปใกล้ แต่ก็ใกล้สุดได้แค่ลูกน้องที่เขาจะตบหัวเล่นด้วยได้ เป็นแค่คนนั่งกินเหล้าเป็นเพื่อน ฟังเขาปรับทุกข์เรื่องเก่าๆ ยามเมา รวมทั้งเรื่องของเธอคนนั้นด้วย คุณแอ๊น บอสพบกับคุณแอ๊นที่สปอร์ตคลับ เขาตกหลุมรักเธอในทันที ทั้งสองดูเหมือนจะเริ่มคบหากัน แต่เป็นบอสที่คิดไปเองฝ่ายเดียว คุณแอ๊นเธอมีคู่หมั้นอยู่แล้ว “เธอบอกว่าเธอรักผม แต่คู่หมั้นของเธอก็ไม่ได้ทำผิดอะไร จริงๆ แล้วเราไม่ควรใกล้ชิดกัน เราไม่ควรพบกันและเราไม่ควรรักกัน” บอสบอกกับฉันในคืนหนึ่งหลังจากเมาได้ที่แล้ว (ไม่งั้นปากหนัก ไม่ค่อยพูดอะไรให้ฟังหรอก) บอสมองออกไปที่ท้องฟ้าดำมืดตรงหน้า ราวกับจะค้นหาอะไรบางอย่าง “ดูนั่น” ฉันหันไปตามที่บอสชี้ ดูท่าทางดีเนื้อดีใจแบบเด็กๆ แล้ว ก็อดยิ้มน้อยๆ ไม่ได้ “ดาวกระต่าย” “หือ ดาวกระต่าย บอสเมาแล้วเพ้อเจ้อ ดาวกระต่ายบ้านบอสเด่ะ มีที่ไหน” นี่ขนาดหลงรักเขาอยู่นะเนี่ย ดูปากฉันนะ เขาเรียกปากพาจน บอสหันมาค้อน ฉันอมยิ้มขำกับท่าทางนั้น นี่ก็เป็นอาการอีกอย่างของบอสที่ไม่มีทางจะทำให้ใครเห็น บอสผู้เคร่งขรึม เอาการเอางาน จริงๆ แล้วขี้งอนจะตาย “ดาวกระต่าย” บอสยังย้ำ ฉันส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “อย่าเถียงน่า ดาวกระต่ายมันไม่มีซะหน่อย นั่นน่ะ ดาวลูกไก่ต่างหาก” “แต่แอ๊นเคยบอกว่า ” โอ๊ย ฟังแล้วจี๊ดเข้าไปถึงสมอง เสียงฉันจึงเข้มออกแนวข่มขู่เล็กน้อย “คุณแอ๊นจะบอกว่าอะไรก็ช่างเหอะ แต่ดาวกระต่ายน่ะมันไม่มีหรอกค่ะ แล้วไอ้กลุ่มดาวตรงนั้นน่ะ เขาตั้งชื่อไว้ว่า ดาวลูกไก่” “ดาวลูกไก่?” ยังมีหน้ามาย้อนถามอีกรอบ กินหัวบอสลงไปเลยจะดีมั้ยเนี่ย เออ ไม่สิ กินสมองส่วนความจำเรื่องคุณแอ๊นดีฝ่า อิอิ แต่เอาน่ะ เห็นแก่หน้าเมาๆ หัวยุ่งๆ ของบอสที่ยุ่งกว่าเก่าเพราะเราเผลอเขี่ยเล่น (จริงๆ ต้องเรียกยี แต่ว่าพอกล้อมแกล้มไปได้น่า ก็อยากเอ่ยชื่อต้องห้ามให้เราแสลงใจทำไม) จะให้อภัยซักครั้ง ฉันจึงเริ่มเล่าต่อ “ช่าย มีตำนานด้วยล่ะ ลูกไก่เจ็ดตัว ” ฉันลืมไปว่าบอสค่อนข้างจะอ่อนไหวหากเป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัว เพราะคุณหญิงแพรรัมภาขอเขามาเป็นลูกบุญธรรมตอนหกขวบ บอสเป็นเด็กกำพร้า เขาจึงโหยหาความรักยิ่งนัก ฉันตัดสินใจเปลี่ยนตำนานใหม่ “ลูกไก่เจ็ดตัวเป็นพี่น้องกัน รักกันมาก เทวดาก็เลยสร้างอนุสรณ์ถึงความรักนี้ไว้ให้อยู่บนท้องฟ้า เผื่อลูกไก่ต้องอยู่ห่างกัน พอเงยหน้ามองดาวกลุ่มนั้นก็ยังรับรู้ถึงความรู้สึกที่มีให้กันได้ ไม่มีใครต้องอยู่ในโลกคนเดียวตามลำพัง” ไม่รู้ว่าบอสได้ยินหรือเปล่า เขาฟุบหลับไปบนโต๊ะเงียบๆ โชคดีที่ฉันตัดสินใจลากบอสกลับมากินเหล้าที่ห้องของเขาในขณะที่เขายังมีสติอยู่ ไม่งั้นลำพังน้ำหนักตัวเขา ฉันคงไม่มีปัญญาแบกมาส่ง กลุ่มผมยุ่งๆ ที่ปกคลุมศีรษะของบอส ทำให้ฉันเผลอตัวอีกครั้ง ฉันเอื้อมมือไปลูบอย่างแผ่วเบา มันนิ่มราวกับเส้นผมของผู้หญิง เสียงบอสพึมพำอะไรบางอย่าง ฉันก้มหน้าลงไปฟังใกล้ๆ “แอ๊น” ฉันชะงักถอนมือกลับมา พลางผุดลุกยืนอย่างรวดเร็ว แอ๊น จากคุณ : surudee - [ 12 พ.ค. 48 15:05:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เรามันไม่มีความหมาย ไม่เคยมี ไม่เคยเป็นอะไรสักอย่าง แค่คิดถึงเรื่องเก่าๆ น้ำตาก็ไหลลงมาอีกแล้ว ฉันคิดว่ามันหมดไปแล้วเชียวนะ แต่มันก็ยังมีมาอยู่เรื่อยๆ เสียงอินโทรเพลงเศร้าดังขึ้นจากวิทยุ ฉันรู้ว่ามันเป็นเพลงอะไรและรู้ว่าตัวเองต้องปวดใจหากได้ฟัง แต่กลับไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นไปปิด บางทีการราดทิงเจอร์ลงบนแผลสดอาจทำให้ได้คิด    ฉันเห็นทุกๆ อย่าง กี่ครั้งที่เขาเดินผ่าน เธอถอนหายใจและแอบมองตามจิตใจล่องลอยไป ฉันเห็นเธอนั่งเหม่อ กี่ครั้งที่ฉันได้เจอ ที่เหมือนกันขนาด เธอลืมว่าฉันอยู่ข้างกาย ยิ่งเห็น ฉันยิ่งแน่ใจ จะเจ็บสักเพียงใด ก็อยากจะฟังจากปากเธอ เธอ คิดผิดใช่ไหมเธอ ทำผิดใช่ไหมเธอ ที่เลือกฉัน เธอพลาดไปใช่ไหม หากเป็นเขา ดีกว่าใช่ไหมเธอ เขาที่ควรคู่เธอ ฉันเดาใจถูกไหม ระหว่างเรายังไม่มีคำนั้นเลยด้วยซ้ำ ฉันฝ่ายเดียวที่หลงคิดไปไกล เราเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน เป็นแค่คนไปนั่งเป็นเพื่อนดูเขากินเหล้า เป็นแค่คนรู้จักธรรมดา ริอ่านไปกวนใจ หลายครั้งที่เขามองอย่างรำคาญเมื่อบังอาจไปเตือนเขาซึ่งเป็นนายงานเราแท้ๆ เรื่องสุขภาพ ก็กินเหล้ากับกินกาแฟเข้มๆ มันดีตรงไหน ยังดีที่เขาไม่ได้สูบบุหรี่ ไม่งั้นนอกจากกระเพาะกับตับ ก็อาจจะต้องรวมปอดเข้าไปด้วยที่เป็นรู ก็ไม่มีประโยชน์ จะฝืนใจกันเปล่าๆ             ลองไหมให้เธอลองกลับไปดูเผื่อเขาให้อภัย ฉันยินดีจะเจ็บ อยู่หรือจะไปก็เจ็บ              แต่ฉันว่ายังดีกว่า หากมีสักคนได้สมใจ ถ้าเป็นเรา เราจะกล้าขอฟังคำตอบจากเขาหรือ คำตอบจากความสัมพันธ์ที่ไม่ได้เกิดขึ้นเนี่ยนะ ถ้าเขาตอบอย่างสุภาพก็อาจจะว่าคุณเมย์ครับ เราเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน เป็นหัวหน้ากับลูกน้อง หรือถ้าจะบอกอย่างหยาบคายหรืออีกนัยคือจริงใจกว่า ก็คงจะเป็น ไอ้ฮิปโป ชั้นไม่ได้รักแก ไม่เคยคิดกับแกเกินน้อง ตอนนี้ถ้ามีใครถามว่ายังอยู่ดีมั้ย ฉันจะตะโกนตอบไปดังๆ ว่า ตายแล้ว ที่พูดอยู่เนี่ยวิญญาณ . แม่เดินเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ท่าทางคงจะอนาถกับสภาพลูกสาวที่กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนพื้นห้อง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้ามอมแมมเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา และฝุ่น แม่ส่ายหน้าขณะที่ทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียง แล้วกวักมือเรียก ฉันกลิ้งตัวเข้าไปใกล้ ยกตัวขึ้นเล็กน้อย เอาหัววางพาดตักแม่ “แม่ หนูเหนื่อย” ฉันรำพันออกมา “เหนื่อยก็พัก พักให้สบายใจ แล้วจะกลับไปทำงานเมื่อไหร่ก็ไปทำ แกใช้พักร้อนอยู่นี่” “ค่ะ เหลือวันสะสมตั้งเดือน จะอยู่บ้านให้เปรมไปเลย” ฉันฝืนยิ้มให้ดูร่าเริง แม่ส่ายหน้ากับความดื้อดึง “ตั้งแต่กลับมา ชั้นไม่เห็นว่าแกจะมาเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ให้ฟังอย่างเคย บอสแก คุณภิมุขน่ะ เป็นไงบ้างล่ะ” “อย่าพูดถึงเขาเลยแม่” ฉันเอาหน้าซุกลงกับตักแม่ให้มากขึ้น “หนูจะเลิกแล้วแม่ จะหยุดทุกอย่างที่เคยทำ ระหว่างเราคงไม่มีวาสนาต่อกัน” “เมย์ เรื่องนี้มันไม่ได้เหมือนกับเรื่องหนังสือหรอกนะ ที่แกลองทำทุกวิถีทางในการหามาครอบครอง แล้วถ้ามีอันต้องไม่ได้มาอยู่ในมือ แกก็จะถือว่าสิ้นวาสนาที่จะได้อ่านแล้วก็เลิกสนใจมันอีก” “แม่ก็รู้ ถ้าลองทำเต็มที่แล้วถ้ามันไม่ได้ก็คือไม่ได้” “ไม่มีความหวังเลยสักนิด?” แม่เอ่ยถาม หน้าของคุณแอ๊นขณะที่กำลังกอดซบอยู่กับบอสลอยขึ้นมาในห้วงสำนึกทันที ฉันจึงตอบด้วยเสียงแห้งๆ “ไม่มีแม่ ไม่มีเลยสักนิดเดียว” “ก็ดี แกตัดสินใจเรื่องลาออกแล้วใช่มั้ย” “ค่ะ” “งั้นกลับมาดูแลร้านของแม่ที่นี่ ไม่ต้องกลับกรุงเทพแล้ว” แม่ลูบผมฉันเบาๆ อย่างปลอบประโลม “ค่ะ” เฮ่อ ขอให้มีความสุขนะบอส เอ้อ คุณภิมุข . “เมย์ คุณเมย์” ภิมุขตะโกนร้องเรียกเสียงดัง เมื่อไม่มีร่างเล็กเดินเข้ามารับคำสั่ง ก็ยิ่งเพิ่มความดังในน้ำเสียง “ฮิปโป ฮิปโปโว้ย ไอ้ฮิปโปแคระ” ภิมุขเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า แล้วต้องขมวดคิ้วเมื่อร่างที่ก้าวผ่านประตูห้องไม่ใช่คนที่เรียก “อ้าวคุณเอม แล้วคุณเมย์ไปไหน” “เขาลาพักร้อนค่ะ บอสมีอะไรหรือคะ” “ไม่มีอะไร” ภิมุขส่ายหน้าก่อนบอกให้เอมิกากลับไปทำงานต่อ เขาลืมไปได้ยังไงนะ ยัยฮิปโปบอกล่วงหน้าเอาไว้แล้วนี่นา เอมิกาซึ่งเห็นอาการค้นหาอย่างเอาเป็นตายของเขาแล้วจึงเอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ “เอ่อ บอสหาเอกสารอะไร ให้ดิฉันช่วยหามั้ยคะ” “ผม” เขาเงียบไปนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้าแล้วบอกรายการเอกสารที่จะใช้ “รายงานการประชุมของครั้งที่แล้ว กับเอกสารที่จะใช้วันนี้” “อ๋อ เมย์เขาบอกเอาไว้แล้วค่ะ” เอมิกาเดินไปที่ตะกร้าเอกสารซึ่งจัดวางอย่างเป็นระเบียบ พลางหยิบเอกสารมายื่นส่งให้ “นี่ไงคะ เอกสารที่บอสต้องการ” “คุณเมย์เนี่ยน้า” ภิมุขบ่นพลางส่ายหน้าประกอบ “ปล่อยให้ผมหาซะทั่ว” เอมิกาเพียงแต่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ภิมุขเดินไปหยุดอยู่หน้าตู้เอกสารอีกครั้ง ลายมือเป็นระเบียบเขียนตัวใหญ่ขนาดหม้อแกงแปะอยู่หน้าตะกร้า พลันเสียงเล็กดังของเมย์ก็ผุดขึ้นในสมอง “บอสคะ เอกสารการประชุมน่ะ ตะกร้านี้ เมย์ติดหนังสือตัวโตๆ ไว้แล้วนะคะ ส่วนตะกร้านู้นก็เอกสารที่รับเข้า เอกสารที่จะส่งออกแยกใส่ไว้ที่นี่นะคะ เดี๋ยวเมย์จะแยกเอง” ตอนนั้นไม่รู้ว่าเขาตอบไปยังไง อาจจะทำหน้าดุใส่อย่างเคยหรือทำเสียงอือออรับในลำคอ ภิมุขอมยิ้มเมื่อนึกถึงหน้ากลมๆ ที่ยิ้มกว้างแบบเห็นฟันสามสิบสองซี่เข้าสู้อารมณ์ที่มักขึ้นๆ ลงๆ ของเขา เขาส่ายหน้าเล็กน้อย เมย์เข้ามาบอกลาเขาเมื่อสองสามวันก่อนว่าจะพักร้อน เขายังอนุญาตให้ไปอย่างอารมณ์ดี เขายิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ แอ๊น คนที่เขาเคยรัก และก็ยังรักอยู่ ถึงจะเป็นเพียงช่วงสั้นๆ แค่สามอาทิตย์ แต่เขาก็เชื่อมั่นในความรักครั้งนี้มาก มากซะจนไม่เหลือใจไว้ให้ใครอีก ตอนนี้เธอกลับมาหาเขาแล้ว และเราจะได้เริ่มสิ่งที่หยุดไว้เสียที จากคุณ : surudee - [ 12 พ.ค. 48 15:07:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เที่ยงแล้ว แต่ยังไม่มีข้าวขึ้นมาส่ง เขาแปลกใจเล็กน้อย ทุกทีเวลานี้จะต้องมีข้าวกับชาดำเย็นของโปรดขึ้นมาให้แล้วนี่นา หิวชะมัด ภิมุขลูบท้อง และตัดสินใจว่าจะไม่รอ เขาลงลิฟท์และเดินไปที่ห้องอาหารของพนักงานซึ่งอยู่ในตึกเดียวกัน เขามองร้านข้าวที่ตั้งเรียงรายกันอยู่ เมื่อได้กลิ่นหอมๆ ของข้าวผัดจากร้านเจ๊แดงที่ยังคงรสมือไว้ได้อย่างคงเส้นคงวา เขาตรงไปเข้าคิวอย่างไม่รอช้า “อ้าวบอส” เจ๊แดงทักพลางยิ้มให้ “ทำไมวันนี้ลงมาเองล่ะคะ ยัยเมย์ไปไหน” “เขาลาพักร้อนครับ” ภิมุขตอบก่อนจะสั่งข้าว “ผมเอาข้าวผัดหมู ” แต่ยังพูดไม่ทันจบ เจ๊แดงก็หันไปสั่งเด็ก “บอสสองจานนึง ด่วนด้วย” เมื่อเห็นภิมุขยืนงง เจ๊แดงจึงหัวเราะเบาๆ ก่อนอธิบาย “บอสสองก็คือ ข้าวผัดใส่คะน้า ไม่ใส่หอมใหญ่กับมะเขือเทศ และที่สำคัญหมูต้องไม่ติดมัน” เขายิ้ม ก่อนจะฉุกคิดขึ้นมา “แล้วมีบอสหมายเลขอื่นอีกมั้ยครับ” “มีอีกสี่เบอร์ บอสเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวแม่สิรีนั่นมั้ย นั่นมีอีกสามเบอร์ ร้านน้ำตรงนั้นมีอีกหก” “ใครเป็นคนคิด ” ภิมุขนิ่งไปก่อนจะเอ่ยต่อ เมื่อคิดว่าตนคงเดาไม่ผิด “ยัยเมย์” “ค่ะ” เจ๊แดงพยักหน้า “แม่เมย์นั่นแหละ แกจะมาสั่งไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ บอสก็ไม่ต้องรอนานเหมือนที่ต้องรอในวันนี้” ภิมุขยิ้มแทนคำตอบ ก่อนจะรับจานข้าวที่เพิ่งทำเสร็จมานั่งที่โต๊ะ เขาตักคำแรกขึ้นชิม ทำไมมันถึงจืดแบบนี้ล่ะ เขาบีบมะนาวและเริ่มมองหาพริกไทย พลางคิด ทุกทีไม่ต้องปรุงอะไรเพิ่มเลยนี่ เขายกจานข้าวกลับไปที่โต๊ะที่วางเครื่องปรุงรวม พลางเอ่ยกับเจ๊แดงที่คนเข้าคิวเริ่มบางตา “โชคดีนะที่เจ๊แดงให้มะนาวมาด้วย” เจ๊แดงยิ้มและบอกว่า “ก็ให้ทุกทีแหละค่า” “แต่ทำไมผมไม่ ” ก่อนจะนึกได้เองโดยไม่ต้องรอใครบอก “ยัยฮิปโป” ในความสับสนวุ่นวายของโรงอาหาร ภิมุขเขี่ยข้าวที่เพิ่งกินได้แค่ครึ่งเดียว พลางนึกถึงใบหน้ากลมๆ ที่เปื้อนยิ้มอยู่เสมอ แม้ในยามที่เขาฉุนเฉียวใส่ รอยยิ้มที่ถึงแม้จะสลดลงแต่ก็ไม่เคยจางหายไป .. “จุ้นจ้านวุ่นวาย ผมจะกินกาแฟแบบไหนก็เรื่องของผม” ยัยฮิปโปทำคอย่น รอยยิ้มเจื่อนไปนิด แต่ก็ยังปากเก่ง กล้าเถียง “แต่สุขภาพ ” “ของผม สุขภาพ ของผม ผมดูแลเองได้” เธอก้มหน้ารับคำสั่งแต่โดยดี ผมพยักหน้าอย่างพอใจที่เธอเข้าใจอะไรๆ ซะได้แต่ก็ต้องส่ายหน้าอย่างระอาอีกครั้งเมื่อพบว่า กาแฟถ้วยถัดมาก็ยังคงเติมนมและน้ำตาลมาเหมือนเดิม “ไม่หวานมากค่ะ ไม่หวานมาก แล้วยังหอมด้วย บอสดมดูสิคะมีกลิ่นโกโก้ด้วยนะคะ” “คุณ” ผมชี้ไปที่ประตู เมย์เดินออกไปทันที เมื่อตัวการสร้างความหงุดหงิดไม่อยู่ อารมณ์ของผมจึงสงบลงบ้าง “อืมหอมจริงๆ แฮะ” ผมยกถ้วยกาแฟขึ้นมาดมนิดนึงก่อนจะลองจิบดู “ก็อร่อยไม่เลว” เสียงหัวเราะคิกคักนอกห้องทำให้ผมรู้ว่ายัยฮิปโปแอบดูอยู่ ผมกระแอมเสียงดัง เสียงคิกคักชะงักกึก ก่อนจะมีเสียงฝีเท้าเดินห่างออกไป ตอนนี้ฮิปโปไม่ได้เป็นฮิปโปอีกแล้ว เธอไปเข้าสปอร์ตคลับที่อยู่ใกล้ๆ กับที่ทำงาน ซึ่งผมเพิ่งย้ายเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ ไม่ใช่เพราะที่เก่าไม่ดี เพียงแต่มันมีความทรงจำมากเกินไป ผมยิ้มเมื่อเธอเคยกระเง้ากระงอดต่อว่าผม “ไม่ได้ชื่อฮิปโปนะคะ เดี๋ยวนี้ไม่เป็นฮิปโปแล้ว ถ้าบอสเรียกฮิปโปจะไม่เข้ามาตามเสียงเรียกด้วย” แต่เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก ผมตะโกนเรียกฮิปโปๆ เธอกลับวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหา ผมกลั้นเสียงหัวเราะอย่างยากลำบาก “ไหนว่าเรียกฮิปโปแล้วไม่เข้ามาไง” เธอสะดุ้งและชะงักไป ก่อนจะยิ้มกว้าง “ลืมค่ะ” ผมจำได้ว่าหัวเราะออกมาเต็มเสียงอย่างที่ไม่เคยทำ แม้แต่ตอนที่อยู่กับเธอ แอ๊น บ่ายแล้ว ผมรวบช้อน รู้สึกตื้อๆ ทานไม่ลง ทั้งๆ ที่ก่อนลงมาหิวจนแทบแย่ การทำงานตอนบ่ายก็ผ่านไปด้วยดี แม้จะขลุกขลักเล็กน้อยตอนหาเอกสารต่างๆ หลายครั้งที่ผมขยับจะตะโกนเรียกฮิปโปให้เข้ามาหาให้ แต่เมื่อนึกได้ว่าเธอไม่อยู่ อาการโหวงๆ ในช่องท้องก็เกิดขึ้น ถึงจะแปลกใจแต่ผมก็ไม่สนใจอะไรกับมัน และเริ่มทำงานต่อ พอสี่โมงเย็น ท้องผมซึ่งทำหน้าที่ดียิ่งกว่านาฬิกาปลุก มันร้องประท้วงขึ้นมาอีกครั้ง ทุกทีเวลานี้ ยัยฮิปโปต้องเอาของว่างเข้ามาให้ แต่วันนี้เธอไม่มา อืมม ไม่รู้ว่าเธอไปหาขนมอร่อยๆ มาจากร้านไหนเสียด้วย ถามหลายทีก็ไม่ยอมบอก หรือว่ามาจากห้องกาแฟ เท้าไวเท่าใจคิด ผมก้าวตรงไปที่มุมกาแฟ แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อพบแค่กาแฟแต่ไม่พบของว่างอื่นใด นั่นคุกกี้นี่นา ผมเอื้อมมือไปหยิบโหลและเปิดมันออก เหลืออยู่แค่สองชิ้น ขอหมดเลยก็แล้วกัน ตอนกลางวันกินข้าวไปแค่ครึ่งเดียวเอง คุณนาถฝ่ายบัญชีเดินคุยเบาๆ มากับฝ่ายบุคคลอีกสองคน เมื่อเธอเห็นผม เธอจึงทักอย่างร่าเริง “อ้าวบอส” แล้วเธอก็ชะงัก เมื่อพบโหลว่างเปล่าที่วางอยู่ ก่อนครางออกมาอย่างเสียดาย “โธ่คุกกี้ของเมย์ไปซะแล้ว” “เมย์ ยัยฮิปโปแคระ เลขาผมน่ะนะ” “ค่ะ ใช่ แกทำขนมแล้วก็เอามาฝากอยู่เรื่อย ใครกินก็ติดใจ ยิ่งเค้กมะพร้าวอ่อนนะคะ หูย แค่คิดถึงยังหิวเลยค่ะ” ผมพยักหน้ารับความรู้ใหม่ เค้กมะพร้าวอ่อนที่ผมกินอยู่ทุกสองหรือสามวันเนี่ยนะ ฝีมือเมย์ ยังมีอะไรที่ผมไม่รู้อีกมั้ยเนี่ย (มีต่อค่ะ) จากคุณ : surudee - [ 12 พ.ค. 48 15:10:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “โอ้ ทะเลแสนงาม ชึ่งๆ โป๊งๆ ชึ่ง ฟ้าสีครามสดใส ชึ่งๆ โป๊งๆ ชึ่ง มองเห็นเรือใบ แล่นอยู่ในท้องทะเล หาดทรายงามเห็นปู ดูซิดูหมู่ปลา ชึ่งๆ โป๊ง ” “นี่แน่ะ โป๊ง” แป้งยื่นมือมาเขกหัวฉัน ก่อนบ่นต่อ “ร้องเพลงบ้าอะไรของแก ผีเข้าผีออกมามาหลายวันแล้วนะ เดี๋ยวทำซึมจนเพื่อนเป็นห่วง วันนี้เกิดจะมาทะเล้น เอ๊ะแม่คนนี้นี่” หูย ซึมก็ด่า ร่าเริงก็ว่า เคยมีอะไรถูกใจมันมั้ยเนี่ย ฉันได้แต่คิดอย่างปลงๆ “อะไร ด่าฉันในใจเหรอ เดี๋ยวเหอะนะ อุตส่าห์ใช้วันหยุดสุดสัปดาห์อันแสนมีค่ามาขับรถให้ เดี๋ยวไม่พาไปเลยไอ้หัวหินเนี่ย” ได้ทีล่ะขู่เข้าปาย นะไอ้แป้ง แต่ยังไงก็ต้องง้อ “โถๆๆๆๆ คุณนายที่เคารพ คุณน้องที่น่ารักที่สุดของคุณพี่ แหม ใครจะกล้าด่าว่าคุณน้องในใจได้” “ช่าย ของแบบนี้มันต้องด่านอกใจออกมาดังๆ ใช่มั้ยวะ ไอ้เมย์” อุ้มเสริมด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ฉันหันไปค้อนอุ้ม ก่อนจะหันมาง้อแป้งต่อ “อย่าไปฟังนังนั่นนะคะคุณน้องแป้ง คุณน้องแป้งดีที่ซู้ด อุตส่าห์ขับรถพามาเที่ยว” ฉันนวดแขนแป้งอย่างประจบประแจง “แหม ยุ้ย ขำอย่างเดียวเลยนะเอ็ง ขำอย่างเดียวไม่เกี่ยวกะใครเลยนะ” อุ้มหันไปกัดยุ้ยที่นั่งหัวเราะตัวงออยู่ “แหม ก็ไม่ได้กลับมาอยู่นี่ตั้งนาน ได้เจอเพื่อนๆ ยังติงต๊องอย่างเก่าก็ดีใจ” “อ้อ นะ ดีใจที่เพื่อนยังติงต๊องอยู่” ฉันหันไปค้อนยุ้ย “อ้าว แล้วเราหันไปรับทำไมเนี่ยว่าติงต๊อง เอ๊อ ตู” “ท่าจะบ้า” ทุกคนประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะหัวเราะออกมา “เฮ่อ ดีจังเนาะ ได้มาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้” ยุ้ยเอนตัวไปพิงไหล่อุ้ม “ฮื่อ ดี” ฉันหันไปพยักหน้าให้พวกมันที่นั่งอยู่เบาะหลัง แต่ถึงกระนั้นความคิดครุ่นก็ยังวุ่นวายไปถึงคนตัวสูง ปากร้ายนั่นอีกแล้ว ฉันสะบัดหน้าหนี ปัดมือปัดไม้ในอากาศไล่ทั้งใบหน้าที่ตอนนี้กำลังเกลียดเข้าไส้และกลั้นน้ำตาที่เจียนจะหยด “แกเป็นอะไร ไอ้เมย์” อุ้มถามอย่างห่วงใย ฉันฝืนยิ้ม เสทำเป็นตลก “ผีเข้าไง ผีเข้า” เพื่อนของฉันทุกคนนิ่งเงียบ ฉันรู้ดีว่าการเงียบแบบนี้ หมายถึงสัญญาณเริ่มต้นของการซักฟอก “เอาล่ะ อีกชม.จะถึงหัวหิน มีอะไรซักมันได้เลย เอาให้ขาวซีดเลยนะแก” แป้งเบือนหน้ามาพูดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันกลับไปดูถนนต่อ “อ่ะ เราก่อน” อุ้มเอ่ยขึ้น “จู่ๆ ไอ้มนุษย์บ้าภิมุข เอ้อ บ้างาน ลาพักร้อนยาวๆ เดือนนึงเนี่ย มันสมควรจะมีเหตุผลที่ดีกว่าเบื่องานใช่มั้ย” ฉันพยักหน้าตามไปแกนๆ เซ้ง เซ็ง ทำไมตูต้องมีเพื่อนแสนรู้ด้วยวะเนี่ย “ฉันก็เลยอยากรู้เหตุผลแฝงเล็กๆ น้อยๆ ที่ว่านั่นล่ะ” อุ้มตาวาวเมื่อทำเสียงขู่ “เล่ามาให้หมด อย่าเม้ม” ฉันได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในเมื่อสวรรค์ส่งข้าให้มาเกิดแล้ว ทำไมต้องส่งยัยแอ๊น เอ้อ ยัยอุ้ม มาด้วย เอ๊ะ เหมือนเคยพูดแบบนี้กับเพื่อนคนไหนซักคน แล้วมันก็ว่า ที่พระเจ้าให้ฉันเกิดมา ก็เพื่อจะมาปราบมารอย่างแกไง อืม มารอย่างฉันก็ได้แต่ทอดถอนใจอีกรอบ ก่อนจะเปิดปากเล่าเหตุการณ์ช้าๆ เมื่อเพื่อนได้ฟัง ก็เริ่มประนามหยามเหยียดว่าที่บอสเก่าของฉัน ต้องเป็นว่าที่เพราะยังไม่ได้ไปลาออกอย่างเป็นทางการ แค่โทรไปบอกเจ้าเอมที่อยู่ฝ่ายบุคคลให้ทำเรื่องให้เมื่อวาน หลังจากมันโทรมาบอกเรื่องบอสจะแต่งงานได้ราวๆ สองอาทิตย์ แต่ไฮ้ ไผจะมาว่าบอสของข่อยบ่ได้ ฉันรีบแก้ตัวแทนเป็นพัลวัน “อย่าไปว่าอย่างนั้น บอสเขาก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง ก็มีรัก มีหลง (กับคุณแอ๊น) มีโกรธ มีเกลียด (กะฉัน เว้ย ต่างกันราวฟ้ากับเหว)” ยุ้ยได้ฟังก็หันมาค้อน “เออนะ แก้ตัวแทนเข้าไป ตาบอดมาสามปียังไม่เลิก” “ช่าย เขาไม่ได้มีท่าทีอะไรกับแกเลยสักนิด แถมตอนเมาๆ ยังมาปรับทุกข์กะแกเสียอีก” แป้งก็เริ่มส่ายหน้าเป็นจังหวะ “ไม่ไหวๆ เลิกเหอะ” “แหมเว้ย ก็จะเลิกอยู่นี่ไง เนี่ยจะออกแล้ว แล้วก็เหล่ๆ งานใหม่ไว้ด้วย” ฉันเริ่มแก้ตัว เมื่อเป้าหมายแห่งการด่าถูกย้ายมาเล็งที่ฉัน “แล้วเป็นไงต่อล่ะ เจ๊แอ๊นเขาหย่ากะสามีมา งี้ก็ฟรีแล้วดิ” ยุ้ยเริ่มเปิดประเด็น “อือ ก็งั้นแหละ” ฉันพยักหน้าเนือยๆ “คงจะมีรีเทิร์นมาหาบอสแกแหงมๆ“ อุวะ จะพูดให้มันแสลงใจทำไม ฉันหันไปค้อนนังแป้งทันที “แสลงใจล่ะสิ” อุ้มแหย่ต่อ ฮึ่ย นังพวกนี้ “ทำใจซะ ไอ้เมย์เอ๊ย ทำใจ” ยุ้ยยกมือขวาขึ้นปรามราวกับพระปางห้ามญาติ ฉันได้แต่เถียงมันในใจ ถ้าทำได้ล่ะก็ ทำไปนานแล้วเฟ่ย ไม่ปล่อยให้หน้าดุๆ ของคนบางคนลอยเท้งเต้งอยู่ในความคิดอย่างนี้หรอก “บางที แกอาจจะไม่ได้รักเขาก็ได้นะ” แป้งพาวกเข้าหัวข้อเดิม “เขาดี เขาเป็นสุภาพบุรุษ เอาการเอางานก็จริง แต่ก่อนนู้น เขาเป็นเพลย์บอยมาก่อนไม่ใช่เรอะ” ฉันรีบเถียงแทนทันควัน “นั่นเพราะเขาเคยช้ำใจจากผู้หญิงคนหนึ่งต่างหาก” “คุณแอ๊นเนี่ยเหรอ” ยุ้ยถาม “ไม่ใช่ คนนี้ก่อนคุณแอ๊น นานมากๆ” ฉันนิ่งคิด ลำดับเรื่องพักหนึ่งจึงเริ่มอธิบายต่อ “เขาเป็นคนที่บอสจริงใจด้วย บอสถึงขั้นพาไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่บอสโตมาเลยนะ แต่เธอก็ทิ้งบอสด้วยสาเหตุนั้นเช่นกัน ทำไมวะ ทำไมคนเราถึงได้ตัดสินอะไรใครจากอดีต ทำไมเราไม่มองปัจจุบันกันมั่ง” “อ้าว พูดยังงี้มันโดนตัวเองว่ะไอ้เมย์ ทำไมแกไม่คิดว่าเขาลืมอดีต แล้วพร้อมจะเริ่มต้นใหม่กับใครมั่งล่ะ” “เฮ่ย เรื่องนั้นกะเรื่องนี้ไม่เหมือนกันเว้ย แกก็รู้ว่าฉันมีใจให้เขามาตั้งสามปี ทำทุกอย่าง รู้เรื่องเขาทุกเรื่อง แต่อะไรรู้มั้ยแก เขาไม่เคยมองฉันในฐานะอื่น” ฉันเงียบไป ก่อนจะบ่นออกมาอีก “ตอนแรกก็เหมือนจะพอมีหวัง แต่แกต้องได้เห็นหน้าเขาตอนรู้ว่าคุณแอ๊นหย่ากับสามี หน้าเขาดีใจแต่ปนเศร้านิดหน่อย เขาดีใจที่คุณแอ๊นหย่า แต่ก็เสียใจที่ชีวิตแต่งงานของคุณแอ๊นไปไม่รอด เขาอยากให้เธอมีความสุข ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนๆ นั้นที่ทำให้เธอมีความสุขได้ก็ตาม” ฉันร้องไห้ อีกแล้ว ทุเรศจริงๆ กระแดะไปรู้ความในใจคนอื่นทำไมเนี่ย ภาพที่คุณแอ๊นร้องไห้อยู่กับอกของเขา ภาพเขายิ้ม ใบหน้าเขายามหัวเราะ ผุดขึ้นมาทำร้ายให้ตัวฉันต้องยิ่งเสียใจ “แกเอ๊ย อย่าร้องไห้สิ” อุ้มเสียงสั่น “จะร้องตามแล้วนะ” ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบสงัด ฉันพยายามกลั้นน้ำตา ฝืนกลืนก้อนสะอื้นที่อยู่ในลำคอลงไป ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงที่พยายามทำให้ร่าเริง “เรามาเที่ยว จำได้มั้ย เพราะฉะนั้นอะไรที่เมื่อก่อนเราไม่เคยทำ วันนี้เราจะทำให้หมด เริ่มจาก แต๊แหน่” ฉันเปิดผ้าห่มที่ยืมไอ้แป้งเอามาคลุมขากันหนาว แป้งที่รับมุขการเปลี่ยนเรื่อง ก่อนที่บรรยากาศเศร้าๆ จะเข้ามาปกคลุม “เอ้า ใครไม่เคยเห็น ไอ้เมย์ใส่กางเกงสั้นเหนือเข่ามั่ง ยกมือขึ้น” อุ้มกับยุ้ยยกมือพรึบ ก่อนจะร้องอุทานทั้งคู่ “โห ไอ้เมย์เอาจริงเว้ยเฮ้ย งวดนี้” อุ้มปาดน้ำตาชื้นออกจากหน้าพลางพูดขึ้น ยุ้ยเอ่ยอย่างงงๆ “งั้นแกก็เอาจริงอ่ะดิ ที่บอกฉันว่าจะมาอ่อยผู้ชาย” “ฮ่าๆๆๆๆๆ ใช่แล้ว ถ้ามีใครมาตกหลุมตกร่องนะ ฮึ่ม” “หัวเราะซะน่ากลัว เหมือนกำลังมีแผนชั่วเลยว่ะ” แป้งแซว ฉันหันไปค้อนก่อนจะพยักหน้าอย่างยอมรับในที “เออ เนี่ยแผนชั่วนัมเบอร์ทู” ฉันรื้อกระเป๋าเสื้อผ้าที่กองอยู่ใกล้ตัว เพื่ออวดสายเดี่ยวที่ไปซุ่มซื้อเอาไว้เพื่องานนี้โดยเฉพาะ “เป็นไง สายเดี่ยว ตอนนี้ใส่ได้แล้วนะเว้ย เปรี้ยวมั้ยๆ” เพื่อนทั้งสองคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง เอียงซ้ายเอียงขวามองดูชุดที่เปิดมากกว่าปิด พลางหัวเราะคิกคัก “ให้มันจริงเหอะว้า เอ็งจะกล้าใส่ออกไปเร้อ ขนาดกางเกงขาสั้นยังไม่กล้าใส่แบบสูงกว่าเข่าเลย อย่าโม้ดีกว่าน่า” ฉันเถียงทันควัน “แล้วนี่อะไร หา! แล้วนี่อะไร” ฉันชี้ไปที่กางเกงสีน้ำเงินเข้มที่ตัวเองใส่มา แต่อุ้มทำหน้าเย้ย “อย่าเลยวะ แกนั่งอยู่ในรถตลอด ลงไปเข้าห้องน้ำก็ไม่ลง ซื้อขนมก็ไม่ไป ขอเฝ้ารถอย่างเดียว” แทงใจดำจริงๆ ฮึ่ม เมื่อเห็นฉันเถียงไม่ออก ทั้งยุ้ยและอุ้มก็ยิ่งช่วยกันทำหน้าเยาะเย้ย ฉันสะบัดหน้ากลับมามองถนนทันทีอย่างงอนๆ เพื่อนหนอเพื่อน เฮ่อ  (มีต่ออี๊กกก) จากคุณ : surudee - [ 12 พ.ค. 48 15:13:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หลังจากเช็คอินเข้าที่พักกันแล้ว ฉันซึ่งยังเขินๆ กับกางเกงขาสั้น พยายามดึงมันให้ลงมาคลุมขามากกว่าเก่า แต่ดึงล่างมันก็จะเปิดบน สุดท้ายก็ต้องทอดถอนใจ เมื่อเห็นแหม่มคนนึงใส่บิกีนี่เดินผ่านไป โดยไม่มีเสื้อคลุม อืม เราจะเขินทำไมเนี่ย เมื่อได้กุญแจแล้ว เราสี่คนเดินไปสำรวจห้องพักอย่างบันเทิงเริงใจ หลังจากจัดของให้เข้าที่เข้าทางเรียบร้อย ฉันก็ถูกไล่ให้ไปอาบน้ำเป็นคนแรก “ไรว้า เราอาบน้ำเร็วสุดเลยนะ” ฉันเถียง แป้งสวนขึ้นมาทันควัน “เท่าไหร่ล่ะ” “สิบห้านาที” “เฮอะ ของข้าสิบนาที ไปเลยไป เอ็งนั่นแหละ เข้าไปอาบก่อน” ทำไมฉันจะไม่รู้ ไอ้ที่เกี่ยงๆ กันไปอาบน้ำเนี่ยเพราะพวกมันจะแอบงีบกัน แต่หยวนๆ ไหนๆ มันก็ขับรถมาให้ ปล่อยมันนอนก็ได้ ฉันหันไปจะโบ้ยลำดับการอาบน้ำต่อให้อุ้มกับยุ้ย แต่ปรากฏว่า ทั้งสองคนได้สลบเหมือดคาที่นอนไปอย่างรวดเร็ว หนอย ฉันหยิบเสื้อผ้าที่จะใช้เปลี่ยนอย่างงอนๆ พลางคิดในใจ ตูก่อนก็ได้วะ ฉันก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง มองเพื่อนที่ผล็อยหลับอยู่บนเตียงสามคนแล้ว ท่าทางกระฉับกระเฉงก็ค่อยๆ ลดลงจนหายไปในที่สุด จะฝืนทำไปได้อีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ อกหักนี่มันเจ็บแบบนี้เอง คงเป็นเพราะเราดื้อด้านด้วยแหละ เป็นยังงี้ก็ดีแล้วนี่นะ ฉันล้มตัวลงนอนข้างๆ เพื่อนทั้งสาม ก่อนจะหลับไปทั้งน้ำตา   ความจริงรู้สึกผิดเต็มหัวใจ  ต่อคนข้างกายฉันที่ยังคงเดินด้วยกัน ใจเจ้ากรรมยังคงไหวหวั่น   กลับไปคิดถึงเธอคนเดิมคนนั้น ก็รู้ว่าไม่ควรคิด   ก็รู้ว่าผิดต่อเขาที่อยู่ตรงนี้ ฉันรู้ว่าควรจะลืมเรื่องของเธอ ถ้าคนข้างฉันรู้เรื่องเธอ เขาคงหมดใจ ฉันไม่รู้ว่าเหตุผลใด ภาพเธอนั้นยังคงรบกวนจิตใจ ก็รู้ว่าไม่ควรคิด ก็รู้ว่าผิดต่อเขา     แต่เธอคนนั้น ความจริงในใจ    ไม่เคยมีใครแทนที่ความรู้สึก  ที่ฉันยังมีให้เธออยู่ เธอยังคงมาวนเวียนอยู่ในความฝันยามค่ำคืน ให้ฉันเองสับสนในใจ “จบไปแล้วนะครับกับเพลง ความจริงในใจของ crescendo ” เสียงดีเจดังขึ้นแทรกความคิด นี่ผมกำลังขับรถอยู่นี่นา ผมหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างกาย แอ๊นยังคงสวยอย่างที่ผมเคยจำได้ แม้ว่าจะมีร่องรอยความเศร้าปะปนอยู่บนใบหน้างดงามนั้นก็ตาม ผมนัดเธอทานข้าวทุกสองหรือสามวันตามแต่โอกาสและธุระเรื่องงานจะอำนวย เรากำลังเริ่มต้นการกลับมาคบหาดูใจกันใหม่ ผมอดดีใจไม่ได้ที่เราได้พบและคุยกันอีกครั้ง แม้ว่าเธอจะยังคงมีร่องรอยความหมองเศร้าอยู่ในดวงตา ที่ผมไม่รู้วิธีที่จะลบเลือนมันก็ตาม ผมอยากให้เธอมีความสุขมากๆ วันนี้ผมตั้งใจจะพาแอ๊นไปทานข้าวที่ร้านริมน้ำที่เราเคยไปด้วยกัน บางทีบรรยากาศดีๆ อาจทำให้เธอร่าเริงมากขึ้น เหมือนจะรู้ว่าผมกำลังแอบมองเธออยู่ เธอหันหน้ามาทางผมช้าๆ ยิ้มน้อยๆ อย่างที่เคยทำ พลางเอนตัวลงมาจนศีรษะพิงไว้กับไหล่ของผม ความอบอุ่นที่ส่งผ่านมา กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ลอยมาเตะจมูก ผมในตอนนี้นั้นมีความสุขเกินจะบรรยาย จนแทบจะกลั้นยิ้มไว้ไม่ได้ บรรยากาศของร้านริมน้ำนั้นยังทรงอานุภาพเหมือนเดิม เธอร่าเริงขึ้นเล็กน้อย ผมสั่งไวน์มาให้เธอได้ลอง ขณะที่กำลังฟังเธอพูดอยู่นั้น พลันเสียงเล็กๆ ก็ดังขึ้นในหัว ตาลุงบอสขี้เมา เดี๋ยวตับแข็งตายไป ใครจะจ่ายเงินเดือนเมย์ ผมตกใจจนต้องสะดุ้ง ดูท่าแอ๊นก็คงสังเกตเห็นเช่นกัน เธอได้แต่มองอย่างแปลกใจแต่ไม่ได้พูดอะไร เราตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ฟังเพลงที่คลอมาเบาๆ พลางจิบเครื่องดื่มไปด้วย เพลงนั้นลอยเข้ามาในโสตประสาทอีกครั้ง ความจริงในใจ    ไม่เคยมีใครแทนที่ความรู้สึก  ที่ฉันยังมีให้เธออยู่ เธอยังคงมาวนเวียนอยู่ในความฝันยามค่ำคืน ให้ฉันเองสับสนในใจ พลันหน้าของยัยฮิปโปก็โผล่ขึ้นมาให้ผมได้ตกใจ ผมจ้องมองไปบนโต๊ะอาหารตรงหน้า ผมไม่ได้สั่งของเผ็ดๆ ที่ชอบมากมาอย่างเคย ยัยฮิปโปกำลังกังวลเรื่องกระเพาะของผมอย่างมาก กับข้าวทุกอย่างที่เธอสั่งมาให้ผมกินตอนกลางวันจึงไม่ค่อยเผ็ด อีกทั้งยังตรงเวลาทุกวัน เสียงยัยตัวเล็กที่เตือนให้ผมคอยกินยาครบทุกมื้อ “ ภิมุข” “คุณภิมุขคะ” เสียงหวานๆ ของแอ๊นดังขึ้น พร้อมกับมือที่เขย่าแขนผมน้อยๆ “ครับๆ” เธอยิ้มบางๆ ส่งให้ พลางเอ่ยชวนผมกลับบ้าน “ผมกะว่าจะไปฟังเพลงกันต่อ” เธอส่ายหน้าน้อยๆ แล้วยิ้มอีก “กลับบ้านเถอะค่ะ แอ๊นว่าเรากลับไปยัง ‘บ้าน’ ของเรากันดีกว่า” เมื่อเรามาอยู่ในรถอีกครั้ง ความเงียบเริ่มเข้ามาครอบคลุม น่าแปลกที่ผมไม่รู้สึกน้อยใจสักนิดที่เธอปฏิเสธคำชวนของผม บางที บางที “บางที เราอาจเป็นได้แค่เพื่อน” เธอพูดออกมาเบาๆ ผมหันไปมองเธออย่างตกใจ “ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ แอ๊น” “เวลาสามปี ได้เปลี่ยนความรู้สึกที่เรามีให้กันไปแล้ว” เธอยกมือขึ้นห้ามเมื่อผมทำท่าจะเถียง “คุณลองกลับไปคิดดูก็แล้วกัน แล้วคุณก็จะได้พบว่า เราได้เปลี่ยนไปจากเมื่อสามปีก่อน แอ๊นก็ไม่ใช่แอ๊นคนเก่า คุณก็ไม่ได้ชอบแอ๊นอีกต่อไป” “ไม่ ผมไม่ ” “อย่าปฏิเสธเลยค่ะ คุณเปลี่ยนไปนะ ภิมุข คุณเปลี่ยนไปมากกว่าที่แอ๊นเคยจำได้” ผมนิ่งเงียบไป นี่ผมกำลังจะถูกทิ้งอีกครั้งหรือนี่ เมื่อเรามาถึงบ้านของแอ๊น เธอก้าวลงไปจากรถ ผมตามลงไปส่งเธอที่หน้าประตู เธอเงยหน้าขึ้นไปมองดาวบนฟ้าพลางชี้ให้ผมดู “นั่นดาวกระต่าย คุณเห็นมั้ยคะ” ผมมองตามมือเธอไป ก่อนส่ายหน้า “นั่นดาวลูกไก่ต่างหาก” เธอยิ้มให้ผมแปลกๆ “ใครบอกคุณไว้หรือคะ” ผมชะงัก ไม่รู้จะตอบคำถามนั้นอย่างไร “ผม ” “คุณได้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ “เธอยิ้ม ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด “เคยได้ยินตำนานเรื่องดาวลูกไก่มั้ยคะ” “เคยครับ มันเป็นตัวแทนของพี่น้องเจ็ดตัวที่รักกันมาก เทวดาก็เลยสร้างที่ระลึกเอาไว้บนฟ้าให้พวกมันได้ดูยามพวกมันคิดถึงกัน” รอยยิ้มปริศนาของแอ๊นกว้างขึ้น ผมมองอย่างงงๆ “ผมพูดผิดหรือ” เธอส่ายหน้าก่อนจะเอ่ย “ลองถามคนที่เล่าให้คุณฟังสิคะ ว่าจริงๆ แล้วตำนานว่าไว้ยังไง” เธอเปิดประตูรั้ว และก้าวผ่านเข้าไปก่อนจะหันมาโบกมือลา ผมมองรั้วที่ขวางระว่างเราด้วยความรู้สึกประหลาด ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงหาทางตามเข้าไปนั่งคุยต่อในบ้านของเธอไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่นี่ผมกำลังรู้สึกแปลกๆ เหมือนโล่งใจที่เราไม่ได้ไปไหนต่อด้วยกัน และเธอไม่ได้ชวนผมเข้าไปในบ้าน บางที บางที ผมอาจจะเปลี่ยนไปอย่างที่เธอบอกจริงๆ ด้วย จากคุณ : surudee - [ 12 พ.ค. 48 15:17:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาในห้องมืดๆ ฉันตกใจมากจนหวิดจะร้องออกมา เสียงกรนเบาๆ ของใครบางคนทำให้ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียว หลังจากตบอกปุๆ เรียกขวัญที่บินจากไปให้กลับมาเข้าตัวแล้ว ฉันจึงเริ่มควานมือไปรอบเตียงเพื่อเสาะหาร่างอุ่นๆ ของมนุษย์ ตรงนี้ค่อนข้างอุ่น ถัดไปอีกหน่อยคงจะถึงตัวคนที่นอนอยู่ ฉันควานมือต่อไปจนสัมผัสโดนร่างที่อยู่ใต้ผ้าห่ม ใครวะ? เมื่อสบายใจว่าไม่ได้อยู่คนเดียวก็เกิดนึกสงสัยขึ้นมา ฉันเดาทิศทางหัวเตียงและโคมไฟที่น่าจะตั้งอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง แชะ! ไฟสลัวๆ จากโคมไฟส่องสว่างขึ้น ฉันหันไปมองร่างที่ขดอยู่ในโปงผ้าห่มซึ่งหนีไปสุดอีกด้านเพื่อหลบแสง ฉันคืบเข้าไปใกล้ร่างนั้นมากขึ้น คนๆ นี้คงจะสูงไม่น้อย เพื่อนเราก็มีแต่ตัวเล็กๆ ซะด้วย ใครวะ ฉันค่อยๆ ดึงผ้าห่มออกเพื่อดูหน้า “เฮ่ย!!!” แม้จะมองไม่ชัดนักแต่ฉันก็จำได้อย่างแม่นยำ “คุณภิมุข!” เสียงที่ลอดผ่านริมฝีปากเบาดุจเสียงกระซิบ แต่คนที่นอนอยู่ถึงกับสะดุ้งตื่น แล้วก็ยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นฉัน “แอ๊น” เขาเรียกใคร และเมื่อมือของเขาเอื้อมมาจับแขนของฉันไว้ เขาก็เรียกอีก “แอ๊น” “ไม่ใช่ บอสจำผิดแล้ว” “แอ๊น” ตอนนี้ร่างหนาๆ ของเขาคืบเข้ามาใกล้จนกึ่งๆ จะทาบทับบนตัวฉัน “ไม่ใช่” น้ำตาของฉันเริ่มซึมออกมา “ไม่ใช่” “ถ้าไม่เชื่อ ลองส่องกระจกดูสิ” เขาเอากระจกบานเล็กมาส่องตรงหน้า เมื่อฉันเห็นเงาที่สะท้อนอยู่นั้นก็ต้องกรีดร้องอย่างตกใจ หน้าคุณแอ๊นจริงๆ ด้วย แล้วเราล่ะ แล้วเรา “ไอ้เมย์ ตะไลเอ๊ย ไอ้เวรเมย์ ตื่นเดี๋ยวนี้นะโว้ย” อุ้มเรียก พลางเขย่าตัวฉันแรงๆ ฉันยังสะลึมสะลืออยู่ตอนลืมตาขึ้นมา ใจหายวาบเมื่อได้เห็นหน้าอุ้มอีกครั้ง ฉันโผเข้ากอดมันไว้แน่นอย่างเสียขวัญ ฝันร้าย ฝันร้ายได้น่าสยดสยองมาก อุ้มก็ดูจะตกใจกับท่าทางของฉัน มันตบหลังฉันเบาๆ อย่างปลอบใจ เมื่อฉันสงบลงมากแล้ว ก็พบว่าแป้งและยุ้ยทำหน้าตื่นๆ อยู่บนเตียงข้างๆ “แหะ แบบว่าฝันร้าย” ฉันเกาหัวบอกอย่างเขินๆ หลังจากโดนพวกมันเบิ๊ดกระโหลกกันคนละทีข้อหาทำให้ตกใจ “ตกใจหมด ไอ้เราก็นึกว่าไฟไหม้ ดันละเมอร้องโวยวาย ไม่ ไม่ อยู่นั่น ฝันอะไรของเอ็งวะ” แป้งบ่นออกมา “ก็ ” ไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไงดี กลัวพวกมันจะด่าเอา ฉันจึงบ่ายเบี่ยงแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “ช่างเหอะ นี่กี่โมงแล้ววะ หู หกโมง ไปกินข้าวกันเหอะ ไป ไป๊” เมื่อเห็นว่าฉันจงใจเปลี่ยนเรื่องอย่างน่าเกลียด เพื่อนๆ จึงถอนหายใจเฮือก ก่อนจะยอมตามใจฉัน ทุกคนจึงเริ่มคุยกันถึงสถานที่ที่จะหาอะไรมาใส่ท้อง . วันนี้นึกครึ้มใจยังไงไม่รู้ ผมขับรถกินลมชมวิวมาเรื่อยๆ สองข้างทางเป็นทุ่งนาเกลือกว้างๆ อืม การได้มองอะไรกว้างสุดลูกหูลูกตานี่มันทำให้ใจปลอดโปร่งยังไงบอกไม่ถูก ผมเก็บความคิดครุ่นวุ่นวายถึงเรื่องงานไว้ทางหนึ่ง เก็บเรื่องความรู้สึกที่มีต่อแอ๊นไว้อีกทางหนึ่ง วันนี้ผมไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น ผมเพียงอยากจะใช้วันหยุดอันแสนมีค่านี้ไปกับ...ไปกับ...หน้าเจ้าฮิปโปลอยขึ้นมาอีกแล้ว ทำไมผมจะต้องไปอยากใช้วันหยุดกับเจ้านั่นด้วย เด็กอะไรจุ้นไปซะทุกเรื่อง แถมยังชอบแอบค้อนผมในยามที่ไม่คิดว่าผมเห็น ผมอมยิ้มเมื่อคิดถึงท่าทางค้อนประหลับประเหลือกของเจ้าหล่อน เอ๊ะ ทำไมไปคิดถึงยัยนั่นอีกแล้วเนี่ย พักนี้ผมมักจะเหม่อลอยอยู่เรื่อย มารู้สึกตัวทีไรก็กำลังคิดถึงเจ้าฮิปโปทุกที นี่ผมเป็นอะไรไปแล้วนะ รู้สึกจะวนมาคิดถึงเจ้านั่นอีกแล้ว เปลี่ยนๆ เออ...จริงสิ ไอ้เจอยู่หัวหินนี่นา แล้วเราก็ขับมาเส้นนี้แล้ว ไปหามันสักหน่อยดีกว่า ไม่ได้เจอกันนานแล้ว ผมผิวปากอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะมุ่งตรงไปยังจุดหมาย ผมออกรถมาตอนบ่าย กว่าจะขับมาถึงก็เย็นๆ ท้องผมร้องประท้วงเสียงดัง ผมเริ่มมองหาร้านที่จะฝากท้องไว้ได้ และเมื่อเจอร้านที่เข้าท่าเข้าทาง ผมจึงเข้าไปเติมพลังงานจนเต็ม หลังอาหารเย็นอันแสนเงียบเหงา ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังกระวนกระวายแปลกๆ อาการนี้มันมาเริ่มตอนที่คุณเอมโทรมาบอกเรื่องการขอลาออกของเมย์ หนอยเจ้าฮิปโป ไม่มีมาลากันมั่งเลยนะ อยู่ดีๆ นึกจะไปก็ไป นึกจะมาก็มา นึกจะป่วนความรู้สึกคนอื่นก็ป่วน ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ไอ้เจก็ไม่อยู่บ้าน โอ๊ย ผมสลัดศีรษะไปมา พยายามเรียกสติ ความมืดที่เริ่มโรยตัวเข้ามาปกคลุม ค่ำแล้ว จะขับรถกลับก็รู้สึกเหนื่อยใจยังไงไม่รู้ หรือจะค้างที่นี่สักคืนดีน้า ผมชั่งใจอยู่สักพักก็ตัดสินใจเริ่มมองหาที่พัก ผมขับรถวนดูรอบๆ ตัวเมือง ก็พบโรงแรมน่านอนแห่งหนึ่ง หวังสุดใจว่าจะมีห้องเหลือ แล้วก็ไม่ผิดหวังเมื่อพนักงานต้อนรับหาห้องให้ผมได้ ผมยิ้มน้อยๆ เป็นการขอบคุณ พลางถามทางไปบาร์ของโรงแรม ที่ที่จะหย่อนใจและผ่อนคลายอารมณ์ที่กำลังตึงเครียดนี่อยู่ บาร์ของโรงแรมแยกออกเป็นสองส่วน คือส่วนที่เปิดเพลงเบาๆ คลอไปพร้อมกับการจิบเครื่องดื่ม กับอีกส่วนที่ทำเป็นฟลอร์ไว้สำหรับเต้นรำ ผมเลือกที่จะนั่งในส่วนที่เปิดเพลงคลอเบาๆ มากกว่า ผมเดินเข้ามาที่เคาน์เตอร์เพื่อสั่งบรั่นดีรสนุ่มมาผ่อนคลายอารมณ์ ที่เคาน์เตอร์มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ ระหว่างที่รอเครื่องดื่มผมแอบชำเลืองมองเธอ จำนวนแก้วและหญิงสาวในชุดแดงตรงหน้าดึงความสนใจของผมไป ผมตัดสินใจก้าวไปนั่งข้างเธอบนสตูลสูง เธอกำลังเอาคางพาดอยู่บนท่อนแขนพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เธอหน้าคุ้นๆ นะ ผมว่า “เฮ่ย ยัยฮิปโป” เธอสะดุ้งทันทีและหมุนไปหมุนมาตามหาต้นเสียง และเมื่อเธอหันมาเห็นหน้าผม เธอก็ตกใจจนทำหน้าเหรอหรา ขณะที่ผมพยายามกลั้นหัวเราะอย่างเต็มความสามารถ แต่ก็ตีหน้าเคร่งขรึมเพื่อข่มไปในที “ทำไมกินเหล้าตั้งเยอะ ไหนบอกผมว่ามันไม่ดีกับสุขภาพไง” หน้าที่แดงก่ำสะบัดไปทางอื่นทันที ทำเมินงั้นรึ “นี่คุณเมย์” เธอหันมาค้อน พลางเอ่ยด้วยเสียงอ้อแอ้ “คุณเป็นใคร อย่าถือว่าหน้าเหมือนบอสแล้วฉันจะกลัวนะ” ยัยนี่คิดว่าผมเป็นคนอื่นงั้นรึ ผมมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนกว่าเดิม เจ้าหล่อนเมาแล้วนี่นา “หนีงานมากินเหล้าเมาแบบนี้ได้ยังไง แล้วใครพามา มากับแม่เหรอ” เธอส่ายหน้าพลางชี้มือชี้ไม้ไปทางกลุ่มผู้ชายที่กำลังเต้นอยู่บนฟลอร์ ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เสียงจึงเข้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว “คุณเมาแล้วก็กลับไปนอนเถอะ” “ไม่ได้ ฉันต้องรอเพื่อน” เธอสั่นหน้าแรงๆ จนผมกระจาย ผมหงุดหงิดมากกว่าเก่า ความคิดที่ว่าเธอมีผู้ชายมาเป็นเพื่อนก่อกวนอารมณ์จนแทบจะยั้งใจไว้ไม่อยู่ “คุณทำหน้าบูดแบบนี้ก็ยิ่งเหมือน” เธอปิดปากเพื่อกลั้นยิ้มแต่ผมก็ยังเห็นมุมปากที่ยกขึ้นของเธออยู่ดี “เหมือนใครล่ะ” ผมแกล้งถาม อยากรู้เหมือนกันว่าเธอคิดกับผมยังไง “เหมือนคนที่ฉันกำลังเกลียดเข้าไส้น่ะสิ” เธอตอบด้วยสีหน้าจริงจัง ผมตกใจเล็กน้อย...ไม่น้อยก็ได้ ผมคิดว่าอากาศกำลังเย็นลงอย่างผิดปกติ มือของผมเย็นเจี๊ยบเลย “เป็นอะไร ทำไมหน้าซีด” ผมยกมือขึ้นลูบหน้าโดยอัตโนมัติ (ยังคงมีต่ออยู่ค่ะ) จากคุณ : surudee - [ 12 พ.ค. 48 15:32:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตกใจอะไร ภิมุข ไม่มีอะไรน่าตกใจ เลขาบางคนก็อาจจะเกลียด อืม...ใช้คำว่าไม่ชอบดีว่าแฮะ คำว่าเกลียดฟังดูไม่ดีเลย ใช่บางคนอาจจะไม่ชอบนายของเขาก็เป็นได้ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกใจหายแบบนี้ล่ะ ผมไม่อยากให้ยัยฮิปโปเกลียดผม พอเห็นผมเงียบ เมย์ก็ยื่นมือมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ สุดท้ายก็จับที่หน้าผากของผมอย่างอ่อนโยน “ไม่มีไข้นี่” เธอชักมือกลับทันที แวบหนึ่งที่ผมเห็นแววตากังวลของเธอ แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน “ฉันคิดว่าฉันไปดีกว่า” เธอค่อยๆ ลุกขึ้นจากสตูล เมื่อเห็นดังนั้น ผมจึงลืมตัวคว้าแขนของเธอไว้ ก่อนจะทันได้คิดอะไร “มีอะไร” เสียงของเธอห้วนขึ้น พลางมองไปที่มือของผมที่จับแขนของเธออยู่ ผมรู้ตัวในนาทีนั้นและรีบปล่อยมือราวกับกำลังจับของร้อน ผมพึมพำคำขอโทษเบาๆ ดูเหมือนเธอจะยอมให้อภัย เธอจึงถามด้วยเสียงที่นุ่มนวลขึ้น “มีอะไร” ผมขยับจะส่ายหน้า แต่ผมรู้ว่านั่นจะทำให้เธอจากไป ผมจึงนิ่งคิดก่อนจะนึกออกว่าเราคุยอะไรค้างเอาไว้ “ใครคือคนที่คุณกำลังเกลียดเข้าไส้” ผมถามและเธอยิ้มเศร้าๆ แทนคำตอบ เธอนิ่งเงียบไปซักพัก เอาแขนเท้าไว้กับเคาน์เตอร์ แล้วหันหน้ามามองผม ผมคิดว่าเธอจะไม่ตอบผมแล้วซะอีก แต่เธอก็เอ่ยขึ้นช้าๆ “คนเราจะเกลียดใครทั้งที่ยังรักได้ไงจริงมั้ย” ผมได้แต่จ้องหน้าเธออย่างตกตะลึง ตะกี๊เธอว่าเธอรักใครนะ ผมขยับจะพูดแต่เธอยกมือขึ้นห้ามก่อนจะพูดต่อ “ความรักนี่มันบ้าเนอะ ถ้าไม่มีซะ ชีวิตคงจะไฉไลกว่าเก่าแยะเชียว ถ้าไม่รัก...ก็ไม่ต้องทุกข์ ไม่ต้องกังวลใจ ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องคิดถึง...” น้ำตาเธอไหลลงมาตามร่องแก้ม เธอเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าของผมแผ่วเบา “รักคนที่เขาไม่รักเรานี่ มันช่าง...” ผมยกมือขึ้นเพื่อจะกุมมือเธอเอาไว้ เธอรีบชักมือที่กำลังไล้แก้มของผมออกทันควันก่อนจะลูบลบน้ำตาทิ้งไป “ฉันกำลังพล่ามอะไรไร้สาระ ฉันจะไปล่ะ เพื่อนของฉันกำลังจะกลับมา และฉันก็กำลังจะตัดใจ” ตัดใจ!!! เธอก้าวลงจากสตูล เดินหายไปในฝูงคนบนฟลอร์ด้านข้าง หายไปจากสายตาของผมที่ยังงงๆ อยู่ .. ฉันเดินออกมาจากผับของโรงแรม โดยใช้ประตูด้านข้างซึ่งติดกับฟลอร์เต้นรำ กระซิบกับเพื่อนที่กำลังเต้นอย่างเมามันอยู่นั้นว่าจะออกไปเดินเล่น แล้วก็เดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนมาถึงสระว่ายน้ำที่สงบเงียบ ไร้ผู้คนผิดกับตอนกลางวัน ฉันมองเงาของพระจันทร์ที่กำลังสะท้อนอยู่บนผืนน้ำ มันช่างระยิบระยับสวยงามเหลือเกิน . เคยได้ยินคนบอกว่าอะไรๆ มักสวยงามเสมอ เมื่ออยู่ไกลมือเรา พระจันทร์นี่ก็เหมือนกัน สวยงาม หากแต่...จับต้องไม่ได้ ฉันบอกกับตัวเองอย่างเศร้าๆ จับต้องไม่ได้เหมือนคนๆ นั้นเลยนะ เฮ่อ คุณภิมุข ดูเหมือนเขาจะเข้าใจผิดว่าแก้วเหล้ามากมายที่กองอยู่ตรงหน้าฉันคือของที่ฉันกิน ฉันอมยิ้มเมื่อนึกถึงหน้าเขา ทำงานกันมาก็หลายปีอยู่นา เขาเคยรู้อะไรเกี่ยวกับฉันมั่งมั้ยเนี่ย ฉันไม่กินเหล้า เขาก็น่าจะรู้นี่ ตอนไปอยู่เป็นเพื่อนยังแค่นั่งดูเขากินเฉยๆ เลย ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ว่าแต่เรานี่ก็อาจหาญชาญชัยดีแท้ๆ ถึงจะทำเป็นเมาๆ แต่ก็บอกไปแล้วล่ะนะ ความรู้สึกของเรา ตอนที่ได้ยินเสียงของเขาร้องทัก ยังตกใจว่าเสียงคุ้นมากๆ นึกว่าหูฝาดหรือไม่ก็ละเมอเพ้อพก ไอ้เรายิ่งฝันร้ายอยู่ พอได้เห็นว่าเป็นเขาจริงๆ น้ำตาแห่งความดีใจก็แทบจะไหลออกมาทันที ฉันหยุดเดินแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ริมสระ ดีแล้วรึเปล่านะที่ไปบอกเขาแบบนั้น ใจหนึ่งก็คิดแบบนั้น ส่วนอีกใจก็บอกกับตัวเองว่า ดีแล้วล่ะ ให้ไปกลุ้มใจเล่นๆ ก่อนแต่งงานซะมั่ง แต่จะไปกลุ้มได้ไง เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรานี่หว่า ใจด้านหนึ่งเถียง แล้วสุดท้ายก็ต้องมานั่งกลุ้มเอง ฉันเผลอพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ช่าย แล้วสุดท้ายก็ต้องมานั่งกลุ้มเอง แล้วฉันก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆ มีมือแข็งๆ มาคว้าเข้าที่แขน กระชากตัวให้ยืนขึ้น ฉันหวิดจะร้องให้คนช่วยแต่เมื่อพบว่าเป็นเขา ก็ได้แต่เอามือลูบอกให้คลายตกใจ “เป็นห่วงแทบตาย ทำอะไรของคุณน่ะ กลางค่ำกลางคืน แต่งตัวก็ไม่เรียบร้อย” เขาตะคอกเสียงดัง จนฉันเริ่มโมโห ไหนไม่เรียบร้อย ก็ครบทั้งเสื้อทั้งกระโปรง แต่ถึงจะโมโหยังไง ฉันก็ไม่ลืมว่าตอนก่อนหน้านั้นแกล้งเมาอยู่จึงทำท่าเป็นเมาไม่รู้เรื่องต่อไป มือก็พยายามแกะมือแข็งๆ ของเขาออก ปากก็ทำเสียงอ้อแอ้ประกอบ “ปล่อยฉันนะ เรื่องอะไรมาจับไว้ เขาส่ายหน้า ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่เบาลงไปหน่อย “หยุดไอ้มุขเมาดิบนั่นเลยนะ ตัวคุณไม่มีกลิ่นแอลกอฮอล์สักนิด เรื่องอะไรมาพูดใส่ผมฉอดๆ แล้วคิดจะหนีไป” ฉันยังคงเถียง “เมาดิ ฉันเป็นคนกินนะ เมาก็ต้องรู้ว่าเมาดิ” เอ๊ะ เขาว่าคนเมามักไม่รู้ว่าเมานี่นา ซวยแล้ว “ต้องให้พิสูจน์มั้ยล่ะ” ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบรับหรือปฏิเสธ หน้าคมๆ ก็ก้มลงมาจนหน้าชิดหน้า หัวใจของฉันถึงกับเต้นผิดจังหวะ และเมื่อเขายังไม่ถอยกลับไปสักที หน้าของฉันก็ร้อนขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ฉันได้เห็นแววพึงใจในดวงตาของเขาก่อนจะเมินหน้าหนี ไม่อยากสบตากับเขา แต่เขาก็จับคางเบือนมาหาจนฉันหันหน้ากลับมามอง เราสบตากันนิ่งนานโดยไม่มีใครพูดอะไร บรรยากาศรอบตัวเริ่มแปลกๆ ฉันรู้สึกว่าอากาศชักมีไม่พอให้ได้หายใจ “อะไรอีกล่ะ” ฉันเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดลง “มีอะไรจะสั่งสอน ตักเตือนอีก” “ตะกี้ คุณว่าใครรักใครนะ” ฉันรู้สึกว่าหน้าร้อนมากกว่าเก่า “ไม่รู้ ก็บอกแล้วว่าเมา” เถียงไปข้างๆ คูๆ แบบนี้แหละ ใครจะทำไม เขาโคลงหน้าไปมา ทำท่าว่าอ่อนอกอ่อนใจนักหนา แล้วก็ออกแรงกับมือที่ยังยึดแขนฉันอยู่ ฉุดให้ฉันลงมานั่งข้างๆ ตัวเขา ส่วนอีกมือที่ว่างก็โอบเอวเอาไว้กันหนี ฉันได้แต่ดิ้นอึกอักอย่างขัดใจ คนฉวยโอกาส คนนิสัยไม่ดี โอ๊ย จะทำไงดีว้า .. ผมอมยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าอึดอัดขัดเขินของเธอ จะว่าผมฉวยโอกาสก็ได้ แต่ผมค่อนข้างแน่ใจกับความรู้สึกของตัวเองแล้วในระดับหนึ่ง ผมมองเสี้ยวหน้าแดงๆ ที่อยู่ใกล้แล้วนึกอยากจะเป็นคนฉวยโอกาสมากกว่าเก่า ก็มันน่าหอมนี่นา แดงจนไม่รู้จะเทียบกับอะไรดี อืม ชมพู่มะเหมี่ยวน่าจะได้ หรือว่าแอ๊ปเปิ้ลดีน้า ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อยัยฮิปโปแอบมีฤทธิ์ หนอยแน่ะ หยิกขาผม ผมถือว่าเธอรังแกผมก่อนนะ ผมแกล้งหอมแก้มแดงๆ ที่กวนใจผมอยู่เมื่อครู่ มองเธอยกมือขึ้นกุมแก้ม พลางทำหน้าตกใจจนตาโต แล้วก็อดขำไม่ได้ ผมหัวเราะออกมาเบาๆ คนในอ้อมแขนสะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างแสนงอน น่ารักดีนะ ผมว่า เฮ่อ ผมกำลังไขว้เขวอีกแล้ว จริงๆ จุดประสงค์ของการคุยนี่ คือการมาตามล่าหาความจริงต่างหาก “จะลาออกหรือ” ผมถามสิ่งที่กวนใจผมอยู่นาน เมื่อเธอไม่ยอมตอบ ผมบังคับจับคางเธอให้หันมาหา เมื่อพบการต่อต้านก็เริ่มขุ่นใจ “ไม่หันมาจะหอมอีกนะ” ร่างในอ้อมแขนชะงักอาการงอแง ค่อยๆ หันมาหา พลางส่งค้อนให้วงโต ผมยิ้ม “ว่าไง จะลาออกเหรอ” เธอพยักหน้าให้อย่างเสียไม่ได้ ผมถอนหายใจอีกครั้ง “ทำไมล่ะ เบื่องานที่ทำ เบื่อคนที่เจอ” เธอรีบพยักหน้าเร็วๆ เมื่อผมหยุดพูดที่ประโยคนี้ แต่ผมไม่สนใจคนขี้งอนหรอก ผมจึงพูดต่อ “ผมทำอะไรให้เบื่อ” พลางรัดวงแขนแน่นเข้าเมื่อทำเสียงขู่ “ตอบมาดีๆ อย่าให้ต้องใช้กำลังล่ะรู้มั้ย” . จากคุณ : surudee - [ 12 พ.ค. 48 15:34:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ใจร้ายที่สุด จะรัดให้มันขาดอากาศหายใจตายไปเลยใช่มั้ย เอาซี้ คนมันไม่มีความหมายอยู่แล้วนี่ จะรัดให้ตายก็เอาเลย โอย แต่จะหายใจไม่ออกอยู่แล้วนะ ฉันตีแขนที่รัดฉันอยู่แรงๆ “จะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว” อ้อมแขนปล่อยออกมานิดหนึ่ง “ก็ตอบมาซะทีสิ” “ ” จะให้ตอบว่าไงล่ะ คิดไม่ออกนี่ อ้อมแขนรัดแน่นเข้าอีกครั้ง หน้าที่เอียงเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นๆ ปะทะข้างแก้ม เอ๊ย เอาหน้าหนวดๆ ออกไปน้า “ก็ ก็” “ก็อะไร” “นั่งห่างๆ หน่อยได้มั้ย แบบนี้พูดไม่ออกหรอก” ฉันเริ่มต่อรอง “อย่าดีกว่า ผมขี้เกียจตามไปจับอีก” จับ เจิบอะไร พูดดีๆ นะ “ตอบมาได้แล้ว” ฉันถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยออกมา “คุณจะแต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ” “หือ กับใคร” เสียงเขาดูประหลาดใจนะ หรือว่าฉันหูแว่ว “ก็กับคุณแอ๊นไง” ฉันเริ่มงงๆ บ้าง “ใครบอก” เขาถามอีก “เอมบอก” คิ้วของเขาขมวดเป็นโบว์ เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเขา “คุณเอม ” เขาลากเสียงยาว กึ่งๆคำรามในลำคอ “คุณคิดว่าบริษัทเรามีบอสกี่คน” ฉันส่ายหน้าแทนคำตอบ ก็บริษัทมีตั้งหลายแผนกใครมันจะไปรู้ อ๊ะ “เอ้ย” ฉันร้องอุทานได้คำเดียว เขาพยักหน้าแล้วพูดทำนองบ่นๆ “เนี่ยน้า ถามอะไรก็ไม่รู้จักถามให้มันรู้เรื่อง คุณเอมเขาบอกเหรอว่าเป็นผม” “ก็เอม เขาว่าบอสจะแต่งงาน” ฉันแก้ตัวด้วยน้ำเสียงอุบอิบ “อ้อ นะ ก็เลยเหมาว่าเป็นผม” อ้อมแขนแข็งๆ คลายออกจากเอวอย่างรวดเร็ว เขานั่งหันหลังให้ฉันทันที โธ่กรรมของตู เขางอนแล้ว ฉันสะกิดหลังเขาเบาๆ “ก็ไม่รู้นี่ บอสรักคุณแอ๊นไม่ใช่เหรอ จะแต่งงานก็ดีใจด้วยแล้วไง” เมื่อเห็นว่าเขายังไม่ยอมหันกลับมา ฉันก็ชักจะถอดใจ จึงเริ่มบ่นมั่งเมื่อนึกได้ เขารักคุณแอ๊นนี่ แล้วที่มาทำกับเราแบบนี้ เขาเรียกว่าอะไร เห็นเราใจง่ายงั้นสิ เมื่อบรรยากาศตกอยู่ในความสงบเงียบ ผมค่อยๆ เบือนหน้ามาชำเลืองดู เธอนั่งคอตกแบบหมดอาลัย ท่าทางจะขี้เกียจง้อผมแล้ว ผมจึงเอ่ยด้วยเสียงที่แสร้งทำเป็นโกรธ “ใครบอกว่าผมรักแอ๊น” ดูสีหน้าเหวอๆ ของเธอแล้วผมต้องแอบกลั้นยิ้ม “ก็ฉันตาไม่บอดนี่คะ” ฉันงั้นเหรอ “อ้อ เดี๋ยวนี้แทนตัวเองกับผมว่าฉันนะ” เธอถอนหายใจอีกเฮือก ผมจึงเริ่มต้นอธิบายช้าๆ “ความรู้สึกที่มีกับแอ๊นมันเปลี่ยนไปแล้วล่ะ ผมว่าบางทีตอนนี้ผมอาจจะกำลังรักผู้หญิงอีกคน” เธอทำหน้าเหมือนจะบอกว่า ผู้หญิงที่ไหนอีกล่ะ ผมยิ้มก่อนจะพูดต่อ “คนที่ห่วงสุขภาพผม ดูแลผม แล้วก็รักผมมานาน” “ฟังดูไม่เหมือนคนรักเลยเนาะ เหมือนคนดูแลมากกว่า” เธอเอ่ยด้วยเสียงเศร้าๆ อีก “บอกตรงๆ ว่าตอนนี้ฉันไม่แน่ใจในตัวคุณเลย มันไม่ควรปุบปับแบบนี้ ฉันมีความรู้สึก มีเลือดเนื้อนะคุณ ถ้าคุณคิดจะล้อเล่นล่ะก็ อย่าดีกว่า ตอนนี้ฉันไม่มีแรงจะรบกะคุณแล้ว โชคดีละกันบอส ไปล่ะ” เธอผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนผมแทบจะตั้งตัวไม่ทัน แถมยังก้าวยาวๆ หนีไปซะอีก ผมชักโมโหหน่อยๆ แล้วนะ ผมตามไปจับข้อมือเธอไว้ทัน ลากเธอกลับมาคุยกันที่เก่า คราวนี้ผมโอบแขนไว้รอบเอวเธออย่างแน่นหนา คราวนี้อย่ามาร้องซะให้ยาก ไม่มีปล่อยอีกแล้ว “ล้อเล่นงั้นรึ ผมนี่นะล้อเล่น” ผมคับข้องใจถึงกับชี้นิ้วจิ้มไปที่อกตนเองแรงๆ เมื่อเห็นเธอเบือนหน้าหนีไปอีกด้านก็ได้แต่ถอนหายใจเสียงดัง ก่อนเอื้อมมือมาจับคางเธอให้หันมาฟังที่ผมพูด ดวงตาของเธอวาวโรจน์ขึ้นอย่างโมโห “เรื่องอะไร ทำไมต้องจับ” เธอพูดเน้นเสียงลอดไรฟัน “ปล่อยมือของคุณ เดี๋ยวนี้” ผมไม่เคยเห็นเธอในโหมดมีกำแพงกั้นแบบนี้มาก่อน เธอทำสายตาเย็นชาซะจนผมต้องคอย่น ดูเหมือนกำแพงหนาๆ ที่เธอสร้างมาขวางระหว่างเราจะหนาเอาเรื่องซะด้วย แต่ให้ตายยังไงก็ไม่ปล่อย ผมรีบอธิบายข้อกล่าวหาของผมต่อ “คุณคิดว่าไงล่ะ ผมไม่เคยเหม่อแม้แต่ครั้งเดียวยามที่ได้อยู่กับคนที่ถูกใจ ผมตั้งใจฟังที่เธอพูด หาเรื่องมาคุยต่อโดยไม่ให้บทสนทนาขาดตอน แต่คุณ คุณมาทำให้ป่วนไปหมด คุณกับคำพูดของคุณแทรกขึ้นมาทุกครั้งที่ผมคิดจะพูดอะไร แทรกเข้ามาในทุกความคิด ทุกการกระทำ แทรกเข้ามาแม้กระทั่งการสั่งอาหารของผม” “มันอาจเป็นแค่ความเคยชินที่มีคนดูแลก็ได้นี่ คุณแอ๊นเธอก็ทำได้ และก็คงจะทำได้ดีด้วย” เธอเถียง “ไม่จำเป็นต้องเป็นฉันหรอก” แววตาเศร้าๆ ของเธอทำให้ผมใจหาย “บางทีพอฉันไม่อยู่ คุณอาจจะลืมฉันภายในสองวินาทีก็ได้” ผมโคลงศีรษะไปมากับความดื้อดึงของเธอ “คุณต้องการข้อพิสูจน์อะไรงั้นหรือ” และเหมือนจับได้ถูกจุด เธอนิ่งไปทันที ก่อนจะเอ่ยช้าๆ “ฉันต้องการความมั่นใจ” เธอถอนหายใจอีกแล้ว “เอางี้ ฉันจะถามเรื่องง่ายๆ นะ คุณจำได้มั้ยว่าฉันชอบกินอะไร” ผมนิ่งคิด เจ้าเมย์ชอบกินอะไรหว่า ก็คนไม่เคยไปกินข้าวด้วยจะไปรู้ได้ไง ผมจึงทำไม่รู้ไม่ชี้ตอบกำปั้นทุบดิน “ชอบกินข้าว” รอยยิ้มของเมย์เจื่อนลงไปอีก จากที่ไม่ค่อยมีอยู่แล้ว สีหน้าเธอดูผิดหวังมากๆ “เปล่า ฉันชอบกินก๋วยเตี๋ยว” ผมแก้ตัว “ก็ผมไม่เคยไปกินข้าวกับคุณนี่ คุณก็เห็น ผมกินข้าวในห้องทำงาน” เหมือนเธอจะเริ่มคล้อยตาม เธอนิ่งคิดคำถามอีกพัก ก่อนจะเอ่ยอย่างยอมแพ้ “เลิกเหอะ ฉันว่าคุณไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฉันสักอย่าง ท่าทางคุณก็ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองด้วยซ้ำ บอกตรงๆ ฉันไม่อยากเจ็บซ้ำสอง” เธอฉวยโอกาสตอนผมกำลังงง ปลดมือของผมออก แล้วถอยออกไปยืนอยู่ห่างรัศมีการเอื้อมของผม “การลาออกของฉันยังคงเดิม ฉันไม่เปลี่ยนแปลงการตัดสินใจนั้นหรอกนะ คุณกลับไปคิด แล้วฉันก็จะกลับไปคิด อ๊ะๆ” เธอถอยไปอีกก้าวเมื่อผมลุกขึ้นและทำท่าว่าจะก้าวไปหาเธอ “ต่างคนต่างคิด อย่าเอาความคิดของคุณมาใส่ในหัวฉัน และการที่เราอยู่ใกล้กันมันจะทำให้ไขว้เขวได้ บางทีการอยู่ห่างๆ กันอาจทำให้รู้อะไรๆ” “แล้วจะให้ห่างนานแค่ไหน “ผมตะโกนถามเมื่อเธอเดินห่างออกไปอีก “ถ้าแค่นี้คิดไม่ออก ก็อย่าเป็นมันเลย บอสน่ะ” เธอตะโกนตอบกลับมา ผมนิ่งอยู่ห้าวินาทีก็รีบจ้ำเดินตามเธอไป ทันที่สวนหย่อมพอดี ผมคว้าแขนเธอไว้ เมื่อเธอทำท่าจะหนีอีก ในความมืดสลัว ที่มีเพียงแสงจากพระจันทร์และโคมไฟตามพุ่มไม้ ผมเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้ ผมรวบตัวเธอมากอดแนบอก ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของเธออีก “ผมคิดว่าเราห่างกันนานพอแล้ว” เธอเงยหน้าขึ้นมองทั้งน้ำตา พลางเถียง “อะไร ยังไม่ถึงสามสิบวิเลย” “นั่นแหละๆ นานพอแล้ว” ผมพยักหน้าหงึกหงัก “คุณอยากให้กาลเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ผมก็ด้วย ผมอยากให้เราลองศึกษากันจริงจัง ดูว่ามันจะเป็นไง” “ถ้ามันแปรผกผันล่ะ” เธอถาม “อะไรผกผัน” ผมเริ่มงง “ถ้าฉันพบว่าฉันรักคุณมากขึ้นแล้วคุณพบว่าคุณไม่ได้รักฉันเลยล่ะ” เสียงของเธอสั่นเครืออย่างน่าสงสาร โธ่ เด็กโง่ “ผมก็กำไรไง” ผมโดนเธอรังแกอีกรอบ คราวนี้มาในรูปของกำปั้นมหากาฬชกเข้าที่หลังของผม “ผมล้อเล่นน่า” เธอเงียบไปอีก ผมว่าเสื้อผมเปียกมากกว่าเก่านา ผมจึงคิดจะปิดก๊อกซะ “เราไม่อาจแน่ใจได้หรอก ว่าอะไรมันจะเป็นไงต่อไปน่ะ แล้วถ้ามันแปรผกผันกลายเป็นคุณที่รังเกียจผมล่ะ ผมยังมีเรื่องอีกหลายเรื่องที่คุณไม่รู้นะ” สายตาเธอมองผมราวกับจะท้า ‘ไม่มีเรื่องคุณเรื่องไหนที่ฉันไม่รู้’ ผมถอนหายใจก่อนจะฝืนยิ้มออกมาหน่อยหนึ่ง “คุณรู้มั้ยว่าผมไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อแม่ที่แท้จริงของผม” สีหน้าตกใจของเธอทำให้ผมรู้สึกกลัว เธอจะรังเกียจผมมั้ยนะ ถ้ารู้ว่าผมเป็นแค่เพียงลูกบุญธรรมของคุณหญิงแม่ และดูเหมือนเธอจะจับความรู้สึกของผมได้ เธอจึงชิงพูดขึ้นมาก่อน “คุณภิมุข หยุดเลยไม่ต้องพูดอะไรเลย ไอ้เรื่องบ้าๆ อย่างเรื่องที่ที่คุณโตมาก่อนจะมาอยู่กับคุณหญิง เรื่องนั้นฉันก็รู้ ไอ้เรื่องนั้นมันไม่เป็นปัญหาเลยฉันจะบอกให้ ฉันไม่แคร์ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่ไอ้อดีตของคุณที่ฉันรับไม่ได้ก็คือเรื่องเจ้าชู้สะบัดนั่นแหละ จะบอกไว้อย่างนะ ถ้าคุณยังเจ้าชู้เป็นเพลย์บอยเหมือนเมื่อสมัยก่อนล่ะก็ นอกจากฉันจะอยู่นอกสายตาคุณแล้ว คุณก็ยังจัดอยู่ในคนจำพวกที่ฉันต้องลี้ให้ไกลที่สุดอีกด้วย แล้วกำแพงคอนกรีตเสริมเหล็กหนากว่าความยาวของกำแพงเมืองจีนก็จะมากั้นระหว่างเรา ฉันจะไม่มีวันเอาตัวเข้าไปใกล้ชิดกับคนแบบคุณเด็ดขาด จะบอกให้รู้ไว้” นานๆ จะบ่นอะไรยาวๆ แบบนี้ซะที ผมอดยิ้มน้อยๆ ไม่ได้ เมื่อสายตาที่ฉายแววจริงจังนั้นจ้องผมไม่ยอมหลบ ดูราวกับว่าเธอต้องการย้ำให้ผมมั่นใจในตัวเธอและความรักของเธอเสียจริงๆ จนผมอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าหากยังเจ้าชู้อย่างเก่าบางทีเราอาจไม่ได้เจอกัน ความคิดนั้นทำให้ผมใจหายอย่างบอกไม่ถูก เธอหยุดไปพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “แล้วไอ้เรื่องที่คุณกังวลนักกังวลหนาน่ะ จะบอกให้รู้ว่าประสบการณ์ที่คุณผ่านมา เรื่องทุกเรื่องที่เข้ามาในชีวิต ต่างหล่อหลอมให้เราเป็นคนแบบนี้ มีนิสัยอย่างนี้ เรื่องบ้านที่คุณเคยอยู่ มันหล่อหลอมคุณทำให้คุณเป็นคนใช้เงินเป็น คุณรู้ดีว่าความลำบากเป็นยังไง มันสอนให้คุณอดทน คุณหญิงแม่ของคุณสอนให้คุณได้รู้จักความรัก ความอบอุ่น คุณพ่อคุณสอนให้คุณรู้จักความขยัน ความพยายาม อย่างที่คุณเคยบอกฉัน ฉันน่ะนับถือคุณมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วก็ตั้งใจมาโดยตลอดว่าอยากเป็นแบบคุณให้ได้ คุณเป็นแบบอย่างอย่างแท้จริง ฉันชื่นชมคุณมาก” เธอยิ้มขื่นๆ ออกมาหน่อยเมื่อเอ่ยต่อ “จริงๆ ก็ต้องขอบคุณคุณแอ๊นอีกคน ถ้าไม่มีเธอ คุณก็ยังเป็นเพลย์บอยตัวร้ายอยู่ เธอเปลี่ยนคุณให้กลายเป็นคนอีกแบบหนึ่ง เอาการเอางานกว่าเก่า ไม่เจ้าชู้จีบดะ ไม่หักอกใครสุ่มสี่สุ่มห้า” ทำไมเธอทำตาเศร้าจังเมื่อพูดถึงตรงนี้ “คุณจะกลัวอะไรนักหนากับอดีต มันเป็นบทเรียนที่ดีจะตายในการสอนเรา” คำพูดของเธอแทรกเข้ามาเติมเต็มทุกช่องว่างภายในตัว ไม่เคยมีใครชื่นชม รักและมั่นใจในตัวผมมากขนาดนี้มาก่อน นี่เองการได้รักและถูกรักจากคนที่จริงใจและมั่นคง เธอยังหอบน้อยๆ หลังพูดจบ พิงตัวมาไว้กับอกผม น่ารักจังเวลาเธอทำแบบนี้ โดยเฉพาะเมื่อยังอยู่กับอกผม ผมจึงเอ่ยแซว “เหนื่อยรึยัง โถ นานๆ จะพูดยาวซักที หายใจไม่ทันล่ะสิ มาผมช่วย” ผมก้มหน้าลงไปใกล้ คนในอ้อมกอดรีบขยับตัวหนี ส่ายหน้าไปมาหลบริมฝีปากที่ขยับเข้ามาใกล้ จากคุณ : surudee - [ 12 พ.ค. 48 15:37:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ๊าก คนฉวยโอกาส ถอยออกไปน้า ถอยออกไป ไม่ต้องมาผายปอดด้วยวิธีนี้ อ๊าย ฉันไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้มันเช้าหรือยัง ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันยังมีขาอยู่รึเปล่า แต่คงไม่มีแล้วล่ะมั้งเพราะฉันเริ่มจะทรงตัวไม่ได้แล้ว คุณภิมุขรัดแล้วจึงรั้งตัวที่อ่อนปวกเปียกของฉันขึ้นมาไว้แนบอกอย่างเก่า สีหน้ากระหยิ่ม ดวงตาแพรวพราวนั่นทำให้ฉันนึกอยากประทุษร้ายคนที่ให้พิงอยู่เหลือเกิน แต่เมื่อมาประเมินสถานการณ์อันแสนจะเสียเปรียบก็ต้องถอดใจ ได้แต่ยืนนิ่งอย่างสงบอยู่ในอ้อมกอดของเขา ไม่รู้ว่าระหว่างเราจะเป็นยังไงต่อไป ไม่รู้ว่ามันจะผกผันหรือไม่และจบลงในรูปแบบไหน แต่ไม่ว่าจะอย่างไร มีเพียงความรู้สึกในยามนี้เท่านั้นที่ฉันมั่นใจ และคงจะยึดเอาไว้เป็นหลักก่อน เพราะจริงๆ ฉันก็ยังไม่มั่นใจในตัวเขานัก เราอาจจะต้องให้กาลเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์สิ่งต่างๆ ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขา เขาส่งรอยยิ้มอ่อนๆ มาให้ ฉันจะมั่นใจได้ใช่มั้ย จะมั่นได้ใช่มั้ย “คุณเคยได้ยินซาวน์แทร็กของหนังเรื่อง runaway bride มั้ย” เขาถามขึ้น อกของเขากระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะที่พูด ฉันแอบอมยิ้มพลางสั่นหน้าน้อยๆ “I know you've heard these words a hundred other times before And you've been hurt and so Your heart has chose to close the door Love broke your heart and brought you lies Look in my eyes You'll see a love that's deep and true Tender and strong and all for you You can trust this love Honest that's the honest truth From my heart I'm giving you everything (everything) From my heart I promise you that I'll be there (I'll be there to love you) From the soul I'm showing you all I feel (all I feel is..) From my heart From the heart...” เสียงทุ้มนุ่มที่ร้องจบท่อนสร้อย ทำให้ฉันนึกได้ว่าเพลงนี้เป็นหนึ่งในเพลงที่ฉันชอบมากๆ แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นซาวน์แทรกของหนังเรื่องนั้น สงสัยต้องไปหามาดูซะแล้ว เสียงนุ่มๆ ยังร้องต่อไปอีก “I will protect you  and respect you and be all you need And when you reach for love. You only need to reach for me These arms will never let you down They're staying around I'll help you through every storm I'll keep you safe I'll keep you warm And you'll have no doubt You're the one I'm living for From my heart I'm giving you everything (everything) From my heart I promise you that I'll be there (I'll be there to love you) From the soul I'm showing you all I feel (all I feel is..) From my heart From the heart...” ฉันยกมือทั้งสองข้างขึ้นไปจับแก้มเขา สัมผัสใบหน้าคนที่แอบรักมานาน สายตาจริงจังที่มองมา ฉันหวังว่าจะเชื่อรักครั้งนี้ได้ “I'll provide the love you need Just trust my touch. Believe in me I'll never make you cry Giving all I got with..all I've got is... From my heart I'm giving you everything (everything) From my heart I promise you that I'll be there (I'll be there to love you) From the soul I'm showing you all I feel (all I feel is..) From my heart From the heart...” แหะๆ จบแล้วเด้อค่ะ จบไปทั้งๆ แบบนี้อีกแล้ว ยาวไปมั้ยคะ ไม่หรอกเนอะ แค่ 9 ความเห็นเอง แบบว่าปวดตามั้ยเนี่ย ไงๆ ก็สู้ๆ นะคะ แล้วก็ขอความเห็นเพื่อเป็นการแก้ไขกับผู้เขียนด้วยค่ะ เพราะผู้เขียนเองก็ยังใหม่มากสำหรับการเขียนเรื่อง ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ จากคุณ : surudee - [ 12 พ.ค. 48 15:41:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แต๊น แตน แต่น มาไวทันใจ อืม ก็ดีนะคะ เนื้อเรื่องก็ค่อนข้างน่าติดตาม แต่อยากให้แต่งแบบว่าเป็นตัวละครกับเนื้อเรื่องของตัวเองเลยดีกว่าค่ะ มีความน่าสนใจดี พัฒนาต่อไปนะคะ ต้องเขียนได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ แน่เลย จากคุณ : หนูเก๋ (หนูเก๋) - [ 12 พ.ค. 48 15:44:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามเข้ามาอ่านค่ะ สนุก น่ารักดี *^V^* กุ๊กกิ๊กได้แบบนี้ เชียร์ให้เขียนเรื่องรักของตัวเองด้วยอีกหนึ่งเสียงค่ะ (เขียนเมื่อไหร่ จะตามอ่านให้น้า) ว่าแต่พอเอาไปเทียบกับเรื่อง My Tricky Love ของคุณวีสามแล้ว นึกไม่ออกจริงๆ ว่านายแมนกับหนูแอ๊นจะเลิกกันได้ยังไง นายแมนออกจะร๊าก...ร๊าก...ร๊าก...ยัยนี่แบบทูนหัวทูนเกล้า (อิอิ จริงๆ แอบหมั่นไส้ ทิ้งคุณภิมุขได้ไงยะ) มีฟิคเก๋ๆ ให้อ่านแบบนี้ ชอบค่ะชอบ ว่างๆ เขียนเรื่องอื่นมาบ้างสิคะ (เอ๊ะ ตกลงจะให้เขียนฟิคหรือเขียนเรื่องของตัวเองกันแน่เนี่ย / ผู้เขียน) ...เป็นกำลังใจให้นะคะ... จากคุณ : ริญดา - [ 12 พ.ค. 48 16:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โอ้โห บอสขี้งอนด้วยแฮะ แอบกระซิบว่าในแผนที่ดูดาวมีดาวกระต่ายจริงๆ ด้วยนะ จากคุณ : scottie - [ 12 พ.ค. 48 20:49:47 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น่ารักดีค่ะ คุณภิมุขกะหนูฮิปโป จากคุณ : ไฟเย็น - [ 12 พ.ค. 48 21:13:16 A:203.113.67.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 จริงหรือคะ คุณ scottie ตายล่ะ มีดาวกระต่ายด้วยรึเนี่ย ฮือๆๆๆๆๆๆ ผิดพลาดไปแล้ว ขอโทษด้วยค่า จากคุณ : surudee - [ 13 พ.ค. 48 09:24:41 A:61.90.23.141 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 >///< อยากบอกว่า มาอ่านจบแล้วค่ะ ตามมาอ่านหลังจากที่ใครบางคนบอกให้ลองมาอ่านดู (ใครก็ไม่รู้นะคะ แต่คิดว่าคนเขียนจะต้องรู้แน่ๆ ^^ เอ้า งงกันเข้า ไป แห่ะๆ) สนุกดีค่ะ น่ารักมากๆ ดูเหมือนคุณภิมุขจะตกหลุมรักอย่างไม่รู้สึกตัว มาก่อนเลยนะเนี่ย ทำเอาวีสามผิดคาด อ่านแล้วแปลกๆ ดี โดยเฉพาะกับฉากนี้... //////////////////+++++/////////////////////////// “เหนื่อยรึยัง โถ นานๆ จะพูดยาวซักที หายใจไม่ทันล่ะสิ มาผม ช่วย” ผมก้มหน้าลงไปใกล้ คนในอ้อมกอดรีบขยับตัวหนี ส่ายหน้าไป มาหลบริมฝีปากที่ขยับเข้ามาใกล้ ////////////////++++++++//////////////////////////////// คิดได้ยังไงเนี่ย หวานไปแล้วๆๆๆๆ แบบคนเขียนเพิ่งรู้ ไงว่าภิมุขก้หวานซ๊า ขอบคุณนะคะที่เขียนฟิคมาให้อ่าน แล้วก็เรียกร้อยยิ้มคนอ่านได้ด้วย ปล.ชอบค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 48 19:59:56 จากคุณ : มดx-v3 - [ 13 พ.ค. 48 11:12:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 13 พ.ค. 48 11:40:27 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ^^ like it ka! จากคุณ : Reader - [ 13 พ.ค. 48 14:58:52 A:67.183.137.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 แต่งได้น่ารัก น่าสนุกดีค่ะ แต่มีความเห็นขัดแย้งเรื่องนายแมนกะแอ๊นว่าท่าทางคงไม่หย่ากันง่ายๆหรอก แถมมีลูกเป็นโซ่ทองอีก จากคุณ : น้ำใส - [ 14 พ.ค. 48 18:47:45 A:10.31.1.164 X:202.28.27.4 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น่ารักดีค่ะ จะเป็นกำลังใจให้พยายามเข้านะค่ะ แต่ไม่อยากให้เป็นเรื่องของแมนกะแอ๊นเลยทำจัยไม่ได้ คิดถึง V-3 จังเมื่อไหร่จะเขียนต่อค่ะ จากคุณ : มีจัง - [ 25 พ.ค. 48 21:27:03 A:202.133.156.89 X: ]