ความคิดเห็นที่ 1 ร้านกาแฟของเธอ... มีลูกค้าที่นับจำนวนได้... เพราะนอกจากคนที่คุ้นเคยกันดีแล้วก็ไม่มีใครเยี่ยมกรายเข้ามา... เว้นแต่ชายหนุ่มคนนี้ที่ “หลง” มากับลมแม่น้ำในวันหนึ่งที่เธอกำลังยืนห้อยโมบายเปลือกหอยที่ริมชานแล้วเขาโดยสารเรือข้ามฟากมาพร้อมกับความสงสัย... เขาเพียรเดินลัดเลาะเสาะหาจนพบว่ามีเรือนไม้หลังเล็กที่ดัดแปลงเป็นร้านกาแฟซุกอยู่สุดตรอกริมเจ้าพระยา... หลังจากนั้นมา เก้าอี้นั่งที่มีโมบายเปลือกหอยห้อยย้อยจากชายคาลงมาก็กลายเป็นที่นั่งประจำของเขาไป... เธอรู้ว่าเขาเป็นนักเขียนก็เมื่อได้เห็นภาพจากนิตยสารบางเล่มจึงได้รู้ว่าผลงานของเขาเป็นที่รู้จักคุ้นเคยดีในแวดวงนักอ่าน... เธอซื้อหนังสือที่เขาเขียนมาลองอ่าน จากเล่มที่หนึ่ง กลายเป็นสอง สาม สี่ ในเวลาต่อมา และในทุกครั้งที่เขานั่งในร้านกาแฟ เธอมักนึกไปถึงเรื่องหนังสือเล่มถัดไปที่เธอจะได้อ่าน... เธอเขียนจดหมายถึงเขา... เขาอ่านจดหมายของเธอ... เขาตอบจดหมายของเธอ ส่งจากร้านของเธอผ่านทางระบบเครือข่ายออนไลน์... แต่เขาไม่รู้ว่า... คนที่เขาส่งจดหมายไปถึงนั้นอยู่ใกล้เพียง... ปลายหางตาของเขานั่นเอง... * * * * ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาสนอกสนใจกับจอมอนิเตอร์ตรงหน้า... เขาชอบมาที่นี่ ร้านกาแฟเล็กๆ แห่งนี้มีเพียงหญิงสาวเจ้าของร้านคนเดียวที่ทำทุกอย่าง... นับแต่ชงกาแฟ เสิร์ฟกาแฟ เก็บถ้วยกาแฟ... บางครั้งหากเธออารมณ์ดี เขาก็จะมีแซนวิชทูน่าเป็นเครื่องเคียง บ้างก็เค้กกล้วยหอม บางทีก็เค้กส้ม... แต่เธอไม่เคยคิดเงินในส่วนของ “เครื่องเคียง” นั้นเลย... เธอบอกว่า “ฉันชอบทำ... แต่ฝีมือของฉันยังขายไม่ได้หรอกค่ะ ดังนั้นแล้วถือว่า ฉันลองทำให้คุณทานก็แล้วกัน เมื่อไหร่ที่มันอร่อยขึ้นแล้วฉันอาจจะทำขายก็ได้ แล้วคุณก็จะเป็นลูกค้ารายแรกของฉัน” บทสนทนาของเรามักจะมีเพียงไม่กี่ประโยค แล้วเขาก็จมตัวเองลงสู่หับห้วงแห่งจินตนาการ บางคราวเหม่อมองออกไปยังแม่น้ำ เหมือนกำลังนึกถึงเรื่องราวที่จะเขียนต่อไป... เธอลอบมองและให้กำลังใจ... หวังว่าคงมีแรงบันดาลใจสักอย่างผ่านเข้ามาในช่วงเวลานั้นให้เขาได้เขียนมันขึ้นมาโลดแล่นอยู่บนโลกวรรณกรรมต่อไป... ตัวละครในเรื่องราวของเขา... บางตัวมีบุคลิกเหมือนเธอ... เธอคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาอาจจะมีเธอเป็นต้นแบบในการปรุงแต่งตัวละครในเรื่องนั้นก็เป็นได้... ในจดหมายฉบับล่าสุดที่เธอเขียนถึงเขา...เธอบอกไปว่า “เราจะได้พบกันในวันพระจันทร์เต็มดวงที่ร้านกาแฟ...” เธอเขียนประโยคสั้นๆ นี้ลงในกระดาษสีฟ้าอ่อน ใส่ซองสีเดียวกัน จ่าหน้าซองแล้วติดแสตมป์หย่อนลงตู้ไปรษณีย์สีแดง... เธอรู้ว่าเขาได้รับจดหมายฉบับนั้นแล้ว เพราะเธอเห็นมันเสียบคั่นหนังสือเล่มหนาที่เขาถือติดมือมาด้วยในวันนี้... เพียงแต่เขาไม่ได้ตอบเป็นจดหมายอิเล็กทรอนิกส์เหมือนดังเคย... “คุณ วันนี้วันที่เท่าไหร่แล้วนะ....” จู่ๆ เขาก็หันมาถามเหมือนกลัวจะลืมว่ามีตารางนัด “สิบเจ็ด พฤษภาคม ค่ะ” “อืมม์ อีกไม่กี่วันพระจันทร์ก็จะเต็มดวงแล้วสินะ” เหมือนรำพันกับตัวเองมากกว่าจะต่อประโยคให้ยาวออกไป “ค่ะ อีกไม่กี่วันพระจันทร์ก็จะเต็มดวง” เธอเลียนแบบประโยคของเขา เพราะอยากต่อประโยคให้ยาวออกไป... แต่เขาหยุดมันเพียงเท่านั้น แล้วหันไปสนใจกับคอมพิวเตอร์ตรงหน้า มีต่อ---> จากคุณ : ดาริกมณี - [ 12 พ.ค. 48 18:34:31 A:202.176.103.186 X: TicketID:018136 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ยุคสมัยที่เทคโนโลยีเดินนำหน้าวัฒนธรรม... เครื่องมืออำนวยความสะดวกมีพร้อมสำหรับทุกเรื่อง ตั้งแต่ตื่นนอนถึงเข้านอน เมื่อใช้แรงกายน้อยลงก็เจ็บป่วยง่ายขึ้น... แต่เพื่อความสะดวกรวดเร็วและทันเวลา หลายคนยอมศิโรราบให้กับเครื่องอำนวยความสะดวก.. ยุคสมัยที่นักเขียนจับปากกาไม่คล่องเท่ากดแป้นพิมพ์ เมื่อไร้ความยุ่งยากก็ไร้ความอดทน... เรื่องราวมากมายที่ถูกถ่ายทอดออกมาจึงมักจะรวดเร็วแต่ไร้ซึ่งหัวใจที่คนเขียนใส่ลงไปในเรื่องอยู่เสมอ... นั่นเป็นเรื่องของบางคน... แต่ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้รัวแป้นคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์เหมือนเป็นคีย์เปียโน ดั่งต้องการจะบรรเลงเพลงของบาร์ค หรือบีโธเฟนแต่อย่างใด ตรงข้าม... เขากลับค่อยๆ บรรจงพิมพ์แต่ละวลีลงไปดั่งคล้ายกำลังเจียนัยเพชรเม็ดงามก็มิปาน... รอยยิ้มจะปรากฏอยู่บนใบหน้า และกาแฟจะถูกจิบก็ต่อเมื่อเขาได้พิมพ์เรื่องราวที่ต้องการเขียนลงไปจนจบประโยค... เธอเฝ้ามองดูเขาอยู่อย่างนั้น ไม่เคยที่จะคลาดสายตาแม้สักวินาที.... “อีกไม่กี่วันพระจันทร์ก็จะเต็มดวงแล้ว” อีกครั้งกับประโยคเดิม ที่ราบเรียบ ไร้จังหวะ น้ำเสียงนิ่งเย็น คล้ายเจ้าพระยาไม่มีคลื่นกระเพื่อมไหว เหมือนไร้เรือลากทราย และไม่มีซึ่งเรือโดยสารแล่นผ่าน... “มีอะไรสำคัญในวันพระจันทร์เต็มดวงเหรอคะ” เธอแสร้งถามเพื่อสร้างประโยคสนทนา... “มีใครบางคนจะมา และพาไปยังที่ไหนสักแห่ง... เหมือนจะเป็นอย่างนั้น” คำพูดแปลกๆ ที่เธอเองก็ยังงุนงง และสงสัย... เธอแน่ใจว่าประโยคในจดหมายนั้นสั้นเพียงแค่คำว่า “เราจะได้พบกันในวันพระจันทร์เต็มดวงที่ร้านกาแฟ...” แต่นอกเหนือจากนั้น... เธอไม่ได้เขียนมันลงไปแน่... หรือจะมีใครอื่นมาหาเขาที่นี่... ...อีกเพียงไม่กี่วันเท่านั้น.... เขาเป็นนักเขียนหนุ่มที่ผลงานค่อนข้างแปลก ทั้งภาษาเขียนและเนื้อหาของเรื่องราว... เขามีรูปแบบการเขียนของตัวเองชัดเจน ไม่คล้ายคลึงใครและไม่มีใครเป็นแม่แบบให้ลอกเลียน... นั่นเองคือเอกลักษณ์ที่ทำให้เขาผิดแปลกและแตกต่างจนมองเห็นอย่างเด่นชัด ในบางครั้งเธอก็อยากจะเปรียบเทียบงานของเขากับนักเขียนคนอื่นอยู่บ้าง แต่เพราะความไม่เหมือนใครเลยจึงทำให้หาจุดที่จะเปรียบเปรยไม่เคยพบ... ซึ่งนั่นเองที่ทำให้เธอหลงรักงานเขียนของเขาอย่างหัวปักหัวปำถึงกับยอมแลกในสิ่งใดก็ตามที่เขาต้องการ... คลั่งไคล้หนักหน่วง... คือแบบนี้เอง... แล้วเวลาแห่งการรอคอยก็มาถึง เขามาที่ร้านพร้อมหนังสือสองเล่มและคอมพิวเตอร์โน้ตบุ้คเช่นเคยคุ้นตา เขาสั่ง “กาแฟร้อน” ในวันที่อากาศอบอ้าวเช่นนี้? แม้พระจันทร์สีส้มกลมโตจะส่องสว่างกระทบผืนน้ำระยิบระยับ ต่อให้สว่างไสวจนมองเห็นใครในที่มืดได้โดยไม่ต้องอาศัยแสงสว่างจากไฟฟ้าก็ตามที แต่พระจันทร์ไม่ได้ให้ความเย็น... โชคดีที่ลมแม่น้ำพัดมาโชยมาเป็นระยะ... สังเกตที่โมบายเปลือกหอยที่ห้อยจากชายคาดังกรุ๋งกริ๋ง... “คุณ ตอนนี้กี่โมงแล้ว” เขาหันมาถามเวลา... อาจเพราะอยากรู้ว่าคนที่นัดนั้นจะมาจริงหรือเปล่า?... “สองทุ่มแล้วค่ะ” เธอไม่ได้เยื้องกรายออกมานอกเคาน์เตอร์เลยตลอดเวลาที่สนทนา... จะว่าไปแล้ว เธอไม่เคยเดินออกมาเลยต่างหาก นอกจากตอนเสิร์ฟกาแฟ และเปลี่ยนถ้วยกาแฟใบใหม่เมื่อถ้วยเดิมนั้นเย็นชืดโดยไม่ถูกแตะต้อง... วันนี้เธอตื่นเต้น... ทั้งที่เตรียมตัวไว้แล้วว่าเขาจะได้รู้จักเสียทีว่าใครคือเจ้าของจดหมายปริศนาที่ส่งไปถึงเขาในทุกบ่อยของเวลา... และขณะที่เธอชงกาแฟถ้วยใหม่ให้เขาพร้อมกับของตัวเอง... เพื่อที่จะถือไปนั่งตรงข้ามและบอกเล่าถึงที่มาของการเขียนจดหมายถึงเขาในระยะเวลาที่ผ่านมานับปี... ระหว่างที่เธอก้มหยิบจานรองแก้วหลังเคาน์เตอร์ จังหวะที่เงยหน้าขึ้นมา เธอพบหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา... หญิงสาวที่บุคลิกท่าทางเหมือนเธอไม่มีผิดเพี้ยน... ต่างกันก็เพียงเสื้อผ้าที่สวมใส่ และเครื่องประดับกายที่เหมือนใครอีกคนหลุดมาจากเรื่องที่เขาเขียน... ทั้งสองคนหันมายิ้มให้เธอแล้วเขาก็เอ่ยขึ้นว่า... “ในที่สุดเราก็ได้พบกันในวันพระจันทร์เต็มดวง” เธอตกใจ... ถ้วยกาแฟในมือหล่นพื้น... แตกกระจาย... นี่มันอะไรกัน? หญิงสาวคนนั้นเป็นใคร แล้วเธอเล่าเป็นใครทำไมช่างมีหน้าตาท่าทางละม้ายคล้ายคลึงราวฝาแฝด... เธองุนงงสงสัย แต่ลมแม่น้ำก็ทำให้เธอเย็นเยียบไปถึงขั้วจิต...เธอต้องมองเห็นภาพหลอนเป็นแน่, คิดได้ดังนั้น เธอจึงเดินออกมาจากเคาน์เตอร์... จริงด้วย, ไม่มีใครยืนอยู่ตรงหน้าเขา... ไม่มีใครอยู่กับเขานอกจากเธอ... เธอยิ้มให้ชายหนุ่มแล้วเอื้อมไปจับมือเขาไว้... เขาป่ายปีนขึ้นไปบนชายคาเพื่อจะปลดเอาโมบายเปลือกหอยลงมาห้อยคอให้เธอ... เขาถอดมันออกจากตะปูที่เกี่ยวอยู่แล้วลองสวมลงบนคอของตัวเองให้เธอดู... มีต่อ ----> จากคุณ : ดาริกามณี - [ 12 พ.ค. 48 18:35:13 A:202.176.103.186 X: TicketID:018136 ]

ความคิดเห็นที่ 3 * * * * * เช้าของอีกวัน... สิ่งที่ทุกคนเห็นเหมือนกันคือร่างไร้ลมหายใจของชายหนุ่มที่ห้อยลงมาจากชายคาด้วยเชือกผูกแปลสนาม... “น่าเสียดาย ยังหนุ่มอยู่แท้ๆ ไม่น่าฆ่าตัวตาย” “ป้าเพิ่มที่อยู่บ้านข้างๆ แกว่าพ่อหนุ่มคนนี้คล้ายจะไม่สมประกอบกระมัง เพราะบางครั้งก็พูดคนเดียว หัวเราะคนเดียวบ่อยๆ แกเคยแอบมาดูก็นึกว่ามีใครอยู่เป็นเพื่อนหรือก็เปล่า...” หัวข้อสนทนาของชาวตรอกในวันนั้นจึงเป็นเรื่องของชายหนุ่มสติไม่สมประกอบที่ไม่มีรู้จักชื่อ..กับการตายที่ไร้ข้อกังขา... แล้วไม่นานบ้านไม้หลังนั้นก็ถูกปิดตาย... * * * * * ในระหว่างชุลมุน ทันทีที่คนแรกพบศพนั้นร้องแรกแหกกระเชอไปทั่วตรอก ไทยมุงทั้งหลาย คนร้าย คนดี ปะปนมาเยี่ยมหน้ากันสลอน...หนังสือและของมีค่าบางอย่างถูกมือดีฉกฉวย จดหมายในซองสีฟ้าซุกอยู่ในหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งหากไม่สังเกตให้ดีแล้วก็ยากที่จะพบเห็น... “คุณ...วันนี้วันที่เท่าไหร่” ..... ในร้านกาแฟริมเจ้าพระยา ชายหนุ่มหันมาถามเธอที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้กัน... “สิบเจ็ด พฤษภาคม ค่ะ” “อืมม์ อีกไม่กี่วันพระจันทร์ก็จะเต็มดวงแล้วสินะ” เขารำพันกับตัวเองแล้วมองเหม่อออกไปยังแม่น้ำ “ค่ะ อีกไม่กี่วันพระจันทร์ก็จะเต็มดวง” เธอไม่ได้สานต่อประโยคสนทนาให้ยาวออกไป “อีกไม่กี่วันพระจันทร์ก็จะเต็มดวงแล้ว” อีกครั้งกับประโยคเดิม ที่ราบเรียบไร้จังหวะ น้ำเสียงนิ่งเย็นคล้ายเจ้าพระยาไม่มีคลื่นกระเพื่อมไหว... “มีอะไรสำคัญในวันพระจันทร์เต็มดวงเหรอคะ” เธอถามด้วยความสงสัย เพราะเขาพูดประโยคเดิมซ้ำเป็นหนที่สองกับคนที่ไม่ได้รู้จักกัน... นั่นเป็นเรื่องแปลก... “เปล่าครับ ไม่มีอะไร ขอโทษที่รบกวน” ร้านกาแฟพลุกพล่านด้วยผู้คน เพราะนอกจากทำเลเหมาะแก่การนั่งทอดหุ่ยปล่อยใจให้ลอยไปกับเจ้าพระยา แล้วยังเหมาะแก่การเป็นสถานที่นัดพบของคนสมัยใหม่ที่ชอบความคลาสสิกไม่ซ้ำใครอีกด้วย... เขาจึงชอบที่นี่... และสำหรับวันนี้ เขาฆ่าเวลาด้วยการอ่านหนังสือที่เพิ่งซื้อติดมือมาจากร้านขายหนังสือมือสองละแวกนี้... เขาเปิดจดหมายในซองสีฟ้าซีดจาง... ...อีกเพียงไม่กี่วันเท่านั้น.... “เราจะได้พบกันในวันพระจันทร์เต็มดวงที่ร้านกาแฟ...” จบละ จากคุณ : ดาริกามณี - [ 12 พ.ค. 48 18:35:57 A:202.176.103.186 X: TicketID:018136 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มีคนอ่านแล้วบอกว่า "ไม่เข้าใจเลย" ก็เลยอยากขอความคิดเห็น ว่าควรจะเป็นอย่างไร ถึงจะเขียนได้ดีขึ้นกว่านี้ (ปรับเปลี่ยนอะไร ตรงไหน) ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ดาริกามณี - [ 12 พ.ค. 48 18:37:12 A:202.176.103.186 X: TicketID:018136 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แอบงงเหมือนกันแหะ เป็นซองจดหมายอาถรรพ์เหรอคะ? จากคุณ : mrs_ricken - [ 12 พ.ค. 48 21:16:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่เข้าใจตรงความคิดเห็นที่ 3 นี่แหละ จากคุณ : scottie - [ 12 พ.ค. 48 21:16:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 งง? - -? จากคุณ : wayo - [ 13 พ.ค. 48 05:05:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบนะคะ แต่ของงด้วยคนค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 13 พ.ค. 48 12:00:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาให้กำลังใจ แต่ยังไม่ได้อ่านเลย จากคุณ : อนามิกา - [ 13 พ.ค. 48 13:03:32 A:202.57.178.188 X: TicketID:071897 ]

ความคิดเห็นที่ 10 งงเหมือนกันค่ะ วันพระจันทร์เต็มดวง = วันปล่อยผี ???? - -a จากคุณ : เจ้าสายเทวดา - [ 13 พ.ค. 48 14:36:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันค่ะ อาจเป็นเพราะสรรพนามคำว่า "เธอ" ในความเห็นที่สามกับเธอในความเห็นแรกเป็นคนๆเดียวกันหรือเปล่า และชายหนุ่มใช่คนๆเดียวกับความเห็นแรกหรือไม่ ถ้ามีอะไรบ่งชี้สักหน่อยก็อาจจะดี บางทีลักษณะบางอย่างจะเป็นตัวกำหนดบุคคลโดยที่เราไม่ต้องระบุชื่อ แต่ระบุรูปพรรณ เช่น คุณนักเขียนคนนี้อาจจะใส่แว่น แล้วศพที่เจอก็มีแว่นตกอยู่ข้างๆ (ถ้าคนเดียวกัน) หรือชายในคห.3 คนที่ถามผู้หญิงที่นังข้างๆอาจใส่แว่น (ถ้าศพนั่นไม่ใช่นักเขียน) หรืออาจระบุโดยใช้นิสัยของเขา เช่น ผู้ชายคนนี้ชอบเคาะนิ้วกับโต๊ะ อะไรทำนองนี้ ถ้าไม่ใช่คนๆเดียวกันก็แสดงว่าซองนี้พิลึกล่ะ (แต่ถ้าเป็นแบบนั้นผู้หญิงที่เป็นเจ้าของร้าน เจ้าของซองจดหมายทำไมจึงเห็นผู้หญิงที่เข้ามาในร้านได้ล่ะ) แต่ถ้าใช่คนๆเดียวกันก็ยิ่งงงเต็กเลยว่ามาจากไหน แล้วคนที่ตายไปนั่นมันใครกันล่ะ (มีคนเป็นพยานว่าเห็นผู้ชายคนนี้พูดคนเดียว หัวเราะคนเดียว แต่ตีไม่ออกว่าพูดกับใคร มันคลุมเคลือเกินไป) เรื่องเนื้อหาทำให้งง แต่ suspense ทำได้ค่อนข้างดี (suspense ก็คือสิ่งที่พาให้คนอ่านตื่นเต้น อยากอ่านต่อ อยากติดตามต่อ ประมาณนั้น) อีกอย่างก็คือการเขียนตอนแรก ช่วงคห.1 มันเป็นห้วงๆยังไงบอกไม่ถูก เหมือนกับหายใจทีละเฮือกๆ ประมาณนั้น บางทีถ้าใช้เว้นวรรคธรรมดา แทนการใช้ 3 จุดอาจดีขึ้นก็ได้นะคะ แล้วก็จุดเล็กๆอีกอย่างหนึ่งก็คือว่าตัวละครหลักทั้งสองตัวไม่มีชื่อเสียงเรียงน้ำ มันก็เลยแปลกๆที่ว่าตัวละครเสริมดันมีชื่อเรียกว่าป้าเพิ่ม (แต่เป็นจุดเล็กจริงๆนะ) จบแล้ว ไม่รู้จะคอมเม้นท์อะไรอีก ยังไงก็พยายามเข้านะคะ จากคุณ : หนิง (peiNing) - [ 13 พ.ค. 48 15:04:32 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรียน คุณดาริกามณี จินตนาการของคุณบรรเจิดมากขอรับ แม้ว่าในวิธีการนำเสนอ อาจทำให้ผู้รับสารอาจ งง ได้ แต่การที่เขียนเรื่องสั้นให้คนอ่าน บางเรื่อง อาจมิได้ต้องการบอกเล่าถึงบทสรุป มิใช่หรือ ภาษาสวย ขอรับ ความสมจริงทางวรรณกรรม (POETRY LIVE) ค่อนข้าง ชัดเจน แล้วก็อะไรนะ...ที่ท่าน... พี่หนิง...ท่านว่า SUSPENSE ใช่ไหมขอรับ ดีขอรับ กระผมคิดว่า มันเป็นการทิ้งจังหวะที่ดี ทำให้น่าติดตาม จนกระทั่งกระผมลืม ที่จะเอาใจใส่ว่า เรื่งสั้นของคุณ ดาริกามณี ต้องการจะบอกอะไร...? ทีเดียวเจียวแหละ แต่ไม่เป็นไรดอก ขอรับ เพราะเรื่องนี้ เป็นบันเทิงคดี (NON FICTION) มิใช่หรือ...? ขอรับ... จากคุณ : พจนารถ - [ 13 พ.ค. 48 16:06:15 A:61.91.205.77 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาขอบคุณทุกท่านที่อุตส่าห์เสียสละเวลาอ่าน, และให้กำลังใจ รวมถึง "กล่าวถึง" ให้ได้ทราบข้อบกพร่้องในสิ่งที่เขียน... คิดอยู่เหมือนกันว่าเป็นเรื่องที่ค่อนไปทางเข้าใจยาก... แต่ก็ยังอุตส่าห์มีคนเข้าใจ.... คิดว่า ที่พลาดอยู่อย่างหนึ่งคือการคือ บรรยาย "สิ่งสำคัญ" ให้ชัดเจน ในประโยคที่ว่า “ป้าเพิ่มที่อยู่บ้านข้างๆ แกว่าพ่อหนุ่มคนนี้คล้ายจะไม่สมประกอบกระมัง เพราะบางครั้งก็พูดคนเดียว หัวเราะคนเดียวบ่อยๆ แกเคยแอบมาดูก็นึกว่ามีใครอยู่เป็นเพื่อนหรือก็เปล่า...” ถ้าเขียนตรงนี้ออกไปมากขึ้น......... คิดว่า น่าจะเป็นการ "ขยายความ" ของเรื่องให้ชัดเจนขึ้นได้ (กระมัง) รบกวนคุณ พจนาถ และ่ท่านอื่นๆ ที่เห็นว่าเหมาะสม หรือเหมาะควรที่จะแก้ไขตรงไหน ... ขอความกรุณา... ตำหนิ / ติ - ชม ถึง ส่วนที่ "พลาดไป" และ "ควรเป็น" สักนิด... แต่เรื่องสั้นเรื่องนี้ ตั้งใจจะให้ "คิด" ไปในหลายๆ มุม เพราะคิดได้หลายอย่าง.... แต่ก็อีกนั่นแหละ "fiction" บางครั้งเราต่างก็เน้น Entertain หนักไป ก็ใช่จะ สนุกนัก.... แต่อย่างไรก็ต้องขอบคุณทุกท่านที่อ่าน, แค่เพียงอ่าน ก็ขอบคุณนักแล้ว ^_^ ดาริกามณี จากคุณ : ดาริกามณี - [ 13 พ.ค. 48 21:56:57 A:210.86.146.31 X: TicketID:018136 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่า... คุณหนิงด้วยสิ, ต้องขอบคุณมาก เพราะ มันทำให้หาเจอแล้วว่าควรแก้ไขตรงไหน เปลี่ยนแปลงตรงไหนให้อ่านง่ายขึ้น... ขอบคุณ ห้องสมุด / ถนนนักเขียน / เรื่องสั้น / --- > ที่มีที่ทางให้ ได้นำเสนอสิ่งที่เขียน ^_^ ขอบคุณ, คุณหนิง อีกครั้ง คุณ mrs_ricken คุณ scottie คุณwayo คุณอาราเร่เจ้า คุณสายเทวดา คุณอนามิกา คุณพจนาถ อ่า... "non fiction" (สำหรับข้อเขียนข้างบนที่ผิดไปค่ะ) ^_^ จากคุณ : ดาริกามณี - [ 13 พ.ค. 48 22:05:53 A:210.86.146.31 X: TicketID:018136 ]

ความคิดเห็นที่ 15 นานๆจะเห็นงานเขียนแบบนี้ก็เลยมาให้คอมเม้นท์ดู เห็นด้วยกับหนิงว่าตอนแรกเหมือนเฮือกๆ คล้ายหายใจไม่สะดวก อันนี้จะสร้างอารมณ์ที่เหมือนหายใจไม่เต็มปอดให้คนอ่าน ซึ่งไม่นาจะเอามาเป็นส่วนที่เปิดเรื่อง (คือถ้าเอาจุดๆออกน่าจะดีขึ้นตามที่หนิงบอก) การใช้ตัวอักษรและเครื่องหมายมาช่วยเร้าอารมณ์และสร้างความต่อเนื่องเป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้าใช้ไม่ถูกจุดหรือใช้มากไปก็อาจจะได้ผลที่ไม่คาดคิด เห็นได้ชัดว่ามีการเขียนที่ต้องการให้มีการลื่นไหลและต่อเนื่อง แต่ว่ามันก็มากไปอีก เวลาจะพูดถึงประเด็นอะไร ก็ต้องวนไปโหมโรงใหม่ แม้ว่าจะใช้ภาษาสวยงามแต่มันก็ทำให้คนอ่าน(คนนี้) ลุ้นมากๆว่าเมื่อไหร่จะเข้าเรื่อง ^^" บรรยายดีมาตลอด แต่พอช่วงที่จะดึงอารมณ์หรือ Rising Action และช่วง Climax ซึ่งจะเป็นส่วนที่ดึงอารมณ์คนอ่านมากที่สุดกลับทำหลุดไป ด้วยอะไรหลายๆอย่าง ถ้าวิเคราะห์แล้วมันจะยาว เอาเป็นว่าในช่วงตรงนั้นถ้าถ้าทำให้เคลียร์ในสารที่ต้องการจะบอกได้ บวกกับการบรรยายที่ใช้ภาษาเร้าอารมณ์ น่าจะดึงอารมณ์คนอ่านได้มากทีดี และก็จะเป็นเรื่องที่ดี เพราะเหมือนหนิงบอกว่า Suspense ดีอยู่แล้ว (พยายามพูดในสิ่งที่คนอื่นไม่ได้พูด) อาจจะดูเหมือนมีแต่เรื่องติ แต่จริงๆก็ชอบเรื่องสไตล์นี้ ไม่ค่อยเห็นคนเขียนกัน ถ้าอย่างไรลองเขียนดูต่อไปเรื่อยๆค่ะ จะรออ่าน ปล ยืมล็อกอินหนิงมาใช้ เดี๋ยวค้องคืนมันแล้วล่ะ ^^" จากคุณ : ยืมล็อกอินหนิงมา (peiNing) - [ 13 พ.ค. 48 22:49:21 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านแล้วรู้สึกลึกลับ น่าติดตามค่ะ แต่ก็งงเหมือนกันว่าตกลงเกิดอะไรขึ้น จากคุณ : beauty - [ 13 พ.ค. 48 22:58:38 A:172.198.210.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ^_^ จากคุณ : arcturus - [ 14 พ.ค. 48 18:55:59 A:210.86.146.224 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 เขียนได้ดีนะคะ เห็นภาพดี ว่าแต่ว่า อยากรู้จังว่า เพลง californai dreamin มีที่มายังงงัย มันมีความหมายว่าอะไรกันแน่ ..เพราะจริงๆ แล้วก็ชอบเพลงนี้เหมือนกัน ..แต่ไม่เคยรู้ความหมายของมันเลย tanyasuda789@hotmail.com จากคุณ : Tanya - [ 23 มิ.ย. 48 09:08:43 A:203.170.153.163 X: ]