ความคิดเห็นที่ 1 พอมีวันหยุดของเธอ ผมอาสาพาไปเที่ยว  ดูหนัง   กินข้าว  หรือไม่ก็ไปเที่ยวตาม จังหวัดใกล้ๆ  โดนความแสบ  ร้าย   ของเธอ ซัดเอาผมนี้ใจแทบออกหลายครั้ง เหมือนกัน     แต่ว่าผมรู้สึกว่า รักเธอมาก จนไม่อยากจะเสียเธอไป    ก็เลยต้อง ทน   จนได้เธอเป็นแฟน    ถึงแม้เธอจะไม่สนใจผมเท่าไรหนัก ตอนแรกๆ  แต่เธอ ก็ลดความ แสบ  ร้าย  เธอลง  นั้นก็พอทำให้ผมใจชื่นขึ้นมาเป็นกองเลยละ    ส่วน เรื่องเธอจะรักผมหรือเปล่านั้น ชังมันก่อนผม รักเธอก็พอ  ผมก็ไม่คิดว่าเธอยังจะ เลือกผมอยู่นะแต่ว่าเราก็ครบกันได้ 1 ปี  ผมก็ตัดสินใจ   พอปิดเทอมเท่านั้น ผมก็ ไปหาเธอที่บ้าน เธอแปลกใจมากเลยที่ผมรู้จักบ้าน และยังกล้ามารู้จักกับพ่อแม่ เธออีก  ตอนนั้นผมคิดว่าตัวเองออกจะบ้าเหมือนกัน  ถ้าเกิดพ่อเธอเป็นพวกห่วงลูก สาวขึ้นมาผมไม่ต้องตายหรอกเหรอ ที่กล้าไปบ้านเธอ แต่ว่าพ่อกับแม่เธอก็ใจดี มากนะ  ที่ตอนรับผมดี และยังบอกอีกว่าจะคบกันก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ว่าให้อยู่ใน สายตาผู้ใหญ่เท่านั้น  พอได้โอกาสผมก็เลยขอพ่อกับแม่เธอไปเลยว่า ให้ไปบ้าน ผมบ้างจะได้รู้จักกับพ่อแม่ผม  ฝ่ายพ่อแม่เธอก็ยอมให้เธอไปด้วยนะ   รู้สึกว่า ผู้ใหญ่จะเข้าใจดี   พ่อแม่ผมนะ  เห็นหน้าเธอก็ชอบเธอมากนะครับบอกว่า ถูกใจ   ชอบว่าที่สะใภ้กันทั้งบ้าน  ตอนนี้เธอเรียนจบและก็ทำงานแล้วก็เรียนไปด้วย  ส่วน ผมนั้นก็ยังเรียนต่อแต่ไม่ได้ทำงานเหมือนเธอ    ตอนที่เราจะแต่งงานเธอก็ไม่ยอม แต่งกับผม  ทำเอาผมงง  ไปด้วยเลย ว่าเธอแปลกจริง  ผู้ใหญ่ก็คอยเสียเก้อ  เธอ บอกว่า ยังไม่พร้อมจะแต่งยังอยากจะใช้นางสาวอีกหน่อย แล้วตอนนี้เธอก็สนุกกับ งานด้วย  ผมกลัวนะว่าจะเสียเธอไป ก็เลยบอกว่าให้เราแต่งกันยังไม่ต้องจด ทะเบียนก็นี้หน้า  หรือไม่ก็ให้รู้เฉพาะผู้ใหญ่ก็ได้  เธอก็ยอมตกลง  และพอแต่ง งานกันแล้ว ผมกับเธอก็มาอยู่ที่หอด้วยกันเหมือนเดิม  เธอทำงานไปเรียนเสาร์ อาทิตย์   เธอจึงไม่ค่อยมีเวลาดูเรื่องงานบ้านเท่าไร  กลายว่าผมต้องทำงานบ้าน แทนเธอ   เธอเหมาะจะเป็นสาวทำงาน  มากกว่าแม่บ้านเสียอีกนะ  แต่ว่าตอนนี้เธอ เกิดอยากเป็นแม่บ้านนะซิ ทำให้ผมปวดหัวอยู่ เหมือนกัน  ผมกับเธอตอนนี้ก็ยัง เหมือนเดิม  แต่ว่าผม มาเรียนที่ต่างจังหวัด เพราะเพื่อนผมที่เป็นนักบาส มาเรียนที่ นี้กันหมด ผมก็เลยตามมาด้วย ทำให้เราสองคนแยกกัน  แต่ว่าทุกอาทิตย์ผมก็ กลับไปหาเธอนะ  ถ้าอาทิตย์ไหนที่ผมกลับไม่ได้  ผมก็จะโทรหาเธอและบอกว่า กลับไม่ได้  และบางทีเธอก็จะเป็นฝ่ายมาผมเอง  ไอ้ตอนแรกมันก็ไม่มีอะไร หรอก  แต่ว่าช่วง 2-3 เดือนมานี้ ผมกับเพื่อนต้องกลัวเธอมากกว่าปกติ  แต่ก่อน เธอมาหาผม ก็แค่บ่นเรื่องห้องผม  เรื่องเกมส์  เรื่องบอล   เรื่องบาส  แล้วก็จัดโน่น จัดนี้  แล้วก็ดูเรื่องผู้หญิงว่าจะมีใครมาเจาะแจกับผมไหม  แต่ว่าเดียวนี้ ถ้าเธอมา ต้องมีเรื่อง อาหารมาด้วย  นั้นทำให้ผมกับเพื่อนนั้น  กลัวเธอหนักยิ่งกว่าเดิมอีก แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 48 23:07:22 จากคุณ : narapatap - [ 13 พ.ค. 48 20:53:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปกติแล้ว เรื่องนี้ผมจะเป็นคนทำนะ  ผมนะถนัดเรื่องนี้อยู่แล้ว  แต่ก็ไม่ว่าจะเป็น เรื่องอาหาร  เรื่องชักผ้า  ล้างจาน  เก็บห้อง  ส่วนมากก็เป็นผมนั้นละที่ทำ  แต่ว่า รู้สึกว่า เพราะหนังเรื่อง  The  Letter  หรือ จดหมายรัก นี้ละทำให้เธอนั้นเปลี่ยน ไป  ความจริงก็มาจากผมด้วยละ  ที่ตอนเราไปดูหนังเรื่องนี้จบแล้ว  ก็เลยถามเธอ ว่า “ไม่คิดอยากจะอาหารให้หนุ่มทานบ้างหรือ”  เธอก็ตอบผมว่า “หนุ่มก็รู้ว่านกทำอาหารไม่เป็น”  ผมก็เลยบอกว่า “ก็ลองทำดูก็ได้นี้  เดี๋ยวหนุ่มสอนให้ก็ได้นะ”   นั้นละทำให้เธอทำอาหารให้ผม ทาน  ผมไม่ได้สอนเธอหรอก แต่เธอซื้อตำรามาลองทำดูนะ  ตอนที่ผมกลับมาหา เธอในวันหยุดนั้น  ผมจำได้แม่นเลย ว่าผมนะ ซื้อตัวรถกลับบ้านวันศุกร์หลังเลิก เรียน  ผมไม่ซ้อมบาสกับเพื่อนขอยกยอดไปซ้อมวันอาทิตย์แทน  พอมาถึง ผม เห็นกับข้าวนี้เต็มโต๊ะเลย  ผมก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน  ปกติแล้วถ้าผมจะมาเราจะ ไปเลือกซื้อกับข้าวด้วยกัน หรือไม่ก็ไปซื้อของมาทำกินกันเอง  เธอบอกว่า เธอ ลองทำตามหนังสือดู ทำเอาผมแปลกใจอย่างมากเลย แต่ว่าก็รู้ดีนะมากเลยที่เธอ ทำอาหารให้ผมทาน  เท่าที่มองจากหน้าตาของอาหารแล้วมันก็ดูดีนะ  ไม่ถึงกับเลว ร้าย  แต่ว่ารสชาตินี้ซิ  ไม่ได้เรื่องเลยครับ แต่ว่าพอเธอถามว่าใช้ได้ไหมนี้ ผมตอบว่า “พอได้นะ”   เธอก็เลยว่า “งั้นทานเยอะๆ นะ” เธอนะไม่ทานเพราะว่าเธอไม่ทานอาหารฝีมือตัวเอง เธอมันคนแปลกนี้หน้า  ถ้าอะไรก็ตามที่เธอทำเธอมักจะไม่เอา หรือไม่ทานอย่างที่เห็นนั้นละ   อย่างงานที่เธออยู่เป็นเกี่ยวกับอุปกรณ์าคอมพิวเตอร์แต่ว่า แต่กลับไม่ซื้อร้านของ ตัวเอง  หรือไม่ก็ถ้าเธอทำโปรแกรมงาน เธอจะไม่ใช้ของตัวเองทำ ถึงแม้มันจะดีก็ตามแต่  ก็เป็นแบบนี้ละ  เพราะอย่างงี้อาหารที่เธอทำนั้น เธอก็จะไม่ทานแต่ผมต้องทาน  แหมรสชาตินี้มันแย่สุดๆ  แต่ผมกลัวเธอจะเสียใจ ถ้าบอกไปว่าไม่ได้เรื่องนะ  อีกอย่างหนึ่งเธอโกรธขึ้นมาละก็เป็นเรื่องแน่ๆ  เวลา โกรธนี้เธอหน้ากลัวมากเลย  ผมเจอมาแล้วกับตัวเอง ผมว่าคงไม่มีผู้หญิงคนไหน โกรธเหมือนเธอหรอก  เวลาโกรธขึ้นมาเธอจะเงียบมาก  และอะไรที่อยู่ใกล้เธอ ต้องพัง  แล้วถ้าเธอออกไปข้างนอกเจออะไรไม่พอใจในช่วงที่เธอโกรธอยู่ละก็ ต่อให้เป็นใครก็ตามก็เละ  ด้วยนิสัยไม่กลัวอะไรของเธอนั้น  และอีกอย่างหนึ่ง เธอแชมป์ศิลปะการต่อสู้   เพราะอย่างงี้ใครก็ตามที่ทำให้เธอโกรธขึ้นมามักจะไม่ ตายดีสักคน  แหมใครจะคิดละครับว่า หน้าตาสวย  หุ่นบางร่างเล็กอย่างเธอนี้จะ เรียนไอ้พวกนี้  มีหลายคนนะมองว่าเธอน่าจะเป็นผู้หญิงที่ ผู้ชายต้องปกป้อง แต่ผมว่าเธอต้องปกป้องผู้ชายมากกว่า  ผมผ่านมื้ออันแสนลำบากนั้นด้วยการกิน พร้อมทิ้งแบบไม่ให้เธอเห็น   แต่มันยังมีผลต่อผมอยู่ดีนั้นผมต้องเข้าโรงพยาบาล เพราะอาหารที่เธอทำนั้นละ  ผมก็ไม่ได้บอกเธออีกนั้นละ  เธอก็เลยไม่รู้คิดว่าผม กินอะไรตอนที่อยู่มหาวิทยาลัย  นั่นทำให้ผมเข็ดที่จะทานฝีมือทำอาหารฝีมือเธอ เลยละ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 48 23:09:24 จากคุณ : narapatap - [ 13 พ.ค. 48 20:54:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แล้วมาคราวนี้ ไม่รู้ว่าผมจะรอดหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ    ผมเจอมา 3 ครั้ง   ก็เข้าโรงพยาบาลทุกครั้ง   ส่วนทีเหลือนะหลบเลี่ยงแบบเสี่ยงเอา   แต่ว่าคราวนี้ถ้าจะไม่รอดเสียมากกว่าละ ผมยังมองไม่เห็นทางที่ทำให้เธอหยุดได้ เธอบอกว่าจะมา ถึงที่นี้ตอนตอน  บ่าย  3 โมง ผมเหลือบมองนาฬิกาบนฝาพนัง ห้อง   มันบอกได้ว่า ผมมีเวลาอีก  2 ชั่วโมง  กับอีก  24 นาที  37 วินาที ตอนนี้ เหมือนว่า  เวลาที่ผมใกล้จะได้พบหมอใกล้เข้าทุกๆ ทีๆ  ผมคิดแล้วคิดอีก  เอาวะ เป็นไงเป็นกัน  ซักมันเครื่องก็ซักเครื่องว่ะ   แหมผมได้ลืมเรื่องเธอหรอก  แต่ว่า   ต้องการจัดเสื้อผ้าที่ไม่ได้ซักหลายกองโตๆ  นี้ด้วย  บางทีผมว่า  ผมต้องพูดกับเธอ ก็เป็นได้  ถึงจะทำให้เธอโกรธก็ตาม  ดีกว่า ชีวิตสั้นลงเป็นอีกวัน   แต่ว่า ถ้าพูด แล้วมันก็ตาย  มันต่างกันตรงไหนว่ะ   ผมเอาผ้าลงเครื่องจัดการใส่ ผงซักผ้า น้ำยาปรับผ้าต่างๆ  แล้วหยอดเหรียญลงไป  ปิดฝาเครื่อง   เครื่องมันก็ทำงานโดย อัตโนมัติ  ผมไม่รู้ว่าตัวเองยืนมองเครื่องซักผ้านาน ขนาดไหน แต่ว่า ก็มีเสียง ทำลายความสงบของผมลง  “ทำอะไรอยู่นะหนุ่ม” เสียงนั้นทำเอาผมตกใจ พร้อมกับหันกลับหลังไปมองหาเจ้าของเสียง   “เปล่าครับ”  ผมตอบไปด้วยเสียงอันโล่งใจ ทีแท้ก็ป้าผู้ดูแลหอ พักผมนี้เอง  “ แหม ป้าก็เห็นมองเครื่องซักผ้า ยังมองแฟนอยู่นะ” ป้าคงมองอยู่นานแล้วก็ได้ถึงเห็นผมมองเครื่องซักผ้านี้ ด้วยการคิดเรื่องเธอไป พลาง   แกก็นะชอบมองอยู่แล้วเวลามีคนมาซักผ้าด้วยเครื่อง  เพราะว่าบางคนเอา ผ้ามาใส่เครื่องมากเกินไป ถึงเครื่องมันจะทำงาน แต่มัน  นั้นทำให้เครื่องเสียในคน ที่จะมาใช้ต่อไป  พูดง่ายๆ แกก็มาค่อยจับผิดนั่นแหละ  “เออ  นี้วันนี้แฟนเราจะมาไม่ใช่เหรอ”   ป้าถามผม  นั้นทำเอาผมประหลาดใจ เหมือนกันว่าป้ารู้ได้ไง  ถึงป้ากับเธอจะสนิทกันแต่เธอไม่น่าจะโทรบอกป้าด้วยนี้ หน้า    “ครับ”      ผมตอบแค่นั้น    “นี้บอกแฟนเราด้วยนะ  ป้าคงช่วยทำอาหารไม่ ได้หรอกวันนี้  ป้าจะไปหาลูกสาวบ้านโน่นหน่อยนะ”    ป้าแกบอกผมมา ก่อนผมจะเอยอะไรต่อด้วยความสงสัย ป้าแกก็ต่อด้วยว่า  “นี้ครัวป้า นะจะเปิดไว้ ให้ใช้ตามสบายนะ ใช้เร็จแล้วทำความสะอาดให้ป้าด้วยนะ”   ผมมองป้าด้วยความแปลก  จึงถามว่า  “ป้ารู้ได้ไงนะ  ว่านกจะมา  แล้วยังจะมาทำ อาหารด้วย”    “อ้อ   นกคุยกับป้าไว้ตอนมาหา  เราคราวเมื่อเราไปแข่งบาสกับรุ่น พี่ตอนนั้นไง”   “ป้าก็เลยว่าจะช่วยทำด้วย  แต่ว่าป้าไม่ว่างแล้ว  ยังไงป้าก็ฝากบอก ด้วยแล้วกันนะ ว่าขอโทษด้วย   เออนี้ว่าแล้วป้าไปก่อนนะ  เดี๋ยวป้าจะไปซื้อของ อีกนะ”   ป้าแกไม่เปิดโอกาสให้ผมพูดอะไรบ้างเลย  ปล่อยผมนี้ อ้าปากค้างฟังแก ข้างเดียว   แล้วแกก็ไป แล้วนี้  ผมทำไงดีละ   ไอ้ตอนแรก นึกว่าป้าจะช่วยผมได้ แต่ทีไหนได้ ป้าแกกับโยนมาให้ผมอีกที  นึกว่าจะรอดแล้วแต่ไหง  กลายเป็นว่า ไม่รอดอีกนะ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 48 23:13:06 จากคุณ : narapatap - [ 13 พ.ค. 48 20:56:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “บอกก็ตายไม่บอกก็ได้ตาย”  ผมบ่นพึมอยู่คนเดียว       “อะไรว่ะหนุ่มได้ โบนัสจากแฟนดีขนาดนั้นเชียวหรอว่ะ”     เสียงนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร  มันก็คือเพื่อนรวมห้อง รวมทีมบาส ผม ผมสวน  มันกับไปโดยไม่มองหน้ามันด้วยซ้ำ  “โบนัสไปเมืองผีนะซิ  เองอยากไปกับข้าไปไหมละ”   ผมบ่นด้วยน้ำเสียงไม่   สบอารมณ์   “เอาน่า  นี้ฉันมาหาแกนี้จะมาช่วยนะเฟ้ย”   พอมันพูดจบผมหันกลับมามองหน้า อย่างไม่หน้าเชื่อเลย  “ช่วย  แกจะช่วย  ฉัน   ช่วยไง บอกมาแล้วเร็วๆๆๆ ฉันคิดจะหัวแทบแตกยังไม่เห็นทางเลย” ผมรู้สึกว่าอย่างน้อยก็มีมันคนหนึ่งที่ช่วยผมได้  ไม่เหมือนเพื่อนคนอื่นที่หนีผมไป หมด   แต่ว่ามันก็ไม่แปลกหรอก ทีทุกคนจะหนีเธอ  ต่อมีอีกร้อยชีวิตก็ไม่รู้ว่าหยุด เธอได้หรือเปล่า “ช่วย หาโลง กับ พวงหรีด  ให้แกชอบแบบไหนบอกมาได้เลย ฉัน จะเตรียมให้”  “ไอ้ .” ผมพูดไม่ออกไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมา  ให้มันกับคำว่ามัน จะช่วยผม ดี   “ นี้ ๆ  แก อย่าเพิงมี  อารมณ์มากนะ ฉันจะบอกแกว่า  วันนี้เค้า ประกาศผู้เล่นทีมตัวจริงของมหาลัยแล้ว มีชื่อแกด้วย”   ผมรู้สึกว่าเป็นข่าวดีแต่ว่า  ข่าวร้ายนะมาแล้วมาเช้านี้  ทำให้ผมยิ้มได้ไม่เต็ม ทีเท่าไร  ถ้าเป็นปกติ ผมคงดีใจ ลิงโลดมากกว่านี้ละ   แต่ว่าตอนนี้ มัน “เอ้ย  หนุ่ม   แก ทำไหมสมองตึบขนาดนี้หนักว่ะ”   “ฉันไปดีกว่า  ช่วยได้เท่านี้ละ” แล้วมันก็ไป  อะไรของมัน มันช่วยอะไรผม แค่บอกว่าผมได้เล่นเป็นตัวจริงช่วยอะไรผมได้ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 48 23:17:48 จากคุณ : narapatap - [ 13 พ.ค. 48 20:57:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เหมือนว่าหลอดไฟในหัวผมมันสว่างยิ่งกว่าโฆษณาเสียอีก    ผมทำต้องขอบใจมัน มากนะนี้ที่ทำให้ผมรอดพ้นความตายในครั้งนี้ไปได้ถ้าบอกข่าวนี้กับเธอละก็เธอ ต้องดีใจ แล้ว  เรื่องอาหารนี้ใช่แล้ว พอมีเวลาเหลืออยู่บ้าง ผมวิ่งขึ้นไปบนห้อง   หยิบโทรศัพท์มือถือพร้อมกดเบอร์ไป     “สวัสดีคะ  ภัตตาคารดอกท้อคะ”    “ครับ  ผมอยากสั่งอาหาร หน่อยครับ”         “ได้คะ   ไม่ทราบว่าต้องการเมนูพิเศษอะไรไหมคะ  ฉัน..” “ไม่ครับ  ผมต้องการ  เป็ดย่างปิ่งกิ่ง  ขาหมูน้ำแดง  หมูย่างนึ่งซีอิ๊ว  ติ๋มซ่ำชุดใหญ่ พิเศษ   แล้วก็  เอาแค่นี้ละครับ”     “คะ  ไม่ทราบว่าจะให้จัดส่งให้  หรือจะสั่งจอง โต๊ะพิเศษที่ร้านคะ”  “ส่งครับ  ให้เร็วที่สุด เลยครับ  เออ แล้วก็  เอาอะไรอีกที่ร้าน คุณขึ้นชื่อ สองสามอย่าง  อีกก็ได้นะ  ผมจะจ่ายพิเศษให้”   “ได้คะ จะจัดส่งคะ  ขอทราบที่อยู่คะ”  “ครับ ที่ หอพักเอกวิสุทร์  ห้อง 506  ผมภูวาท   นิติราพักต์ดำรงเดช”  “คะ ได้คะ จะถึงภายใน 30 นาทีนะคะ”   “ เออ  คุณสำหรับทาน  2  คนนะ ขอบคุณนะครับ”  ผมวางสายไป  รู้สึกว่า โล่งอยากมาก ทั้งทีไม่เคยรู้อย่างงี้ตั้งแต่รับโทรศัพท์เมื่อเช้านี้   ต้องขอบคุณนาม สกุลของผมเหมือนกันนะ  ที่แค่เอย อะไรแล้วก็ได้  เป็นครั้งที่รู้ที่ใช้สกุลที่ยาวให้ เป็นประโยชน์กับชีวิตตัวเอง  เอาละที่เหลือแค่เตรียมตัว ให้พร้อม   เพียง 30 นาที เท่านั้น อาหาร   พร้อมทั้งยังมีบริการพิเศษจากทางร้าน จัดโต๊ะให้อีกตะหาก  แถม มีพนักงานทางร้านจัดเสริฟให้อีก   โชคดีนะที่วันนี้วันหยุดใครก็ไม่ค่อยอยู่เท่าไร   ไม่งั้นได้มองผมบ้าแน่ๆ   ที่มาจัดงานเลี้ยงที่หอพัก   เอาว่ะตอนนี้ใครจะมองอย่าง ไงก็ไม่สนหรอ  เอาชีวิตวันนี้ให้รอดก่อนเถอะ   ได้เวลาที่เธอจะมาแล้ว  ผมต้องไป รับเธอก่อน  ให้ทางนี้พวกที่นี้จัดการให้เรียบร้อย   ผมรอเธอที่หน้าสถานที่รถ   ผมแค่เธอ 5  นาทีรถโดยสาร สาย  อุดร – ขอนแก่น  ที่เธอนั่งมา ก็มาถึง   ผมรีบวิ่งไปหาเธอ   “ รอนานไหม”  เธอถามผม “ไม่นานหรอก”  ผมตอบไป  ผมรอได้แต่ว่า เธอนะจะรอไม่ได้   ถ้ามารับสายผมต้องโดนหนักแน่  “นี้หนุ่ม อยากทานได้อะไรละ จะได้ไปซื้อเลย” ผมหันไปมองหน้าเธอ   “อยากทานอาหารจีนไหม”  ผมไม่ได้ตอบตรงคำถามเธอ เลย  เธอหยุดเดิน แล้วมองหน้าผม  “มีอะไรเหรอ”  เธอถามผมด้วยสีหน้างงงวย แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 48 23:21:31 จากคุณ : narapatap - [ 13 พ.ค. 48 20:57:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “ มี แต่ว่ายังไม่บอกตอนนี้”  ผมตอบเธอไป พร้อมกับจูงมือเธอเดินต่อ “ไว้ให้ถึง หอพักแล้วหนุ่มจะบอกนะ  นกต้องดีใจแน่ๆ  เลย”   ผมพาเธอขึ้นรถ ขับออกไป  ถึงอย่างไงมื้อนี้ผมก็รอดไปได้ แต่ว่าไม่รู้ว่าคราวหน้า จะเป็นรอดไหม  แต่ว่าบางที วันนี้ มีเรื่องดีๆ  อาจถือโอกาสบอกเธอไปตรงๆ ก็ได้ ว่า ไม่ต้องทำอีกอาหารอีกแล้ว   ผมอิ่มฝีมือคุณแล้ว  พอขอเป็นฝ่ายทำให้คุณชั่ว ชีวิตเลย  อย่าทำอาหารอีกเลยนะ  ผมคงต้องอีกเสียอื่นอย่างมากหน่อย   แต่ว่าชีวิตผมปลอดภัย  ส่วนเธอผมคงต้องใช้วิธีเอาใจ ให้มากกว่าเดิมหน่อย   เพิ่มความรักให้มากกว่านี้ละมั้ง   อย่างไหง ๆ  ผมก็รักเธอแล้วนี้  ชีวิตข้างอีกยาว  แค่วันนี้ผมมีความสุขกับเธอ   แต่วันอื่นอาจเป็นทุกข์ก็ชังเถอะ   เอาเป็นว่าวันนี้ผ่านได้ก่อนแล้วกันนะ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 48 23:22:26 จากคุณ : narapatap - [ 13 พ.ค. 48 20:58:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นเรื่องแรกที่เขียน ขอคำแนะนำหรือติชมได้ตามสบายเลยขอรับ ไม่ต้องเกรงใจเลยขอรับ จะได้ช่วยปรับปรุงในเรื่องต่อไปที่เขียนได้อีกขอรับ ขอบคุณมากขอรับ แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 48 01:58:41 จากคุณ : narapatap - [ 13 พ.ค. 48 21:13:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อืมมมม ...ลองเว้นวรรคและเว้นบรรทัดหน่อยดีไหมคะ คงมีใครหลายคนอยากอ่าน แต่พอมาเห็นอย่างนี้แล้วรู้สึกอึดอัดก็เป็นได้นะ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 15 พ.ค. 48 06:39:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จริงขอรับ จากคุณ : พจนารถ - [ 15 พ.ค. 48 20:40:24 A:61.91.79.48 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ลอง เว้นวรรคให้แล้วนะ  ไม่รู้ว่าทำไหมรู้มันไม่สวยเท่าไร แต่อ่านง่ายกว่าตอนแรก เยอะ เลย จากคุณ : narapatap - [ 17 พ.ค. 48 23:23:19 ]