บทที่ 8 ย้อนเวลาและการเริ่มต้น

21 sep. 2005 ก่อนการประท้วงปฏิรูปการศึกษาหนึ่งเดือน

ยามท้องฟ้าสลัวลงย่ำสนธยา แสงเรืองๆแห่งชีวิตยามราตรีของหมู่ชนเริ่มคืบคลานส่องสว่างรำไร ภายใต้ตรอกเล็กๆทางตันแห่งหนึ่งที่ถูกทิ้งร้าง สะท้อนหยาดน้ำริมกำแพง เรื่อยมาจนพื้นเจิ่งน้ำ อันเกิดจากสายฝนลมฟ้า ที่โปรยปรายสู่เมืองโอโทรเนียร์เมื่อยามเย็น

เสียงสรรพชีวิตภายใต้กองขยะ เริ่มส่งเสียงจี๊ดๆ วิ่งปีนป่าย หางยาวๆของมันผลุบๆโผล่ๆ ข้างถังขยะใบโต ที่รินหยาดน้ำหยดลงเป็นจังหวะ กระทบพื้นซีเมนต์ปริ่มน้ำให้กระเซ็นกระสายเป็นวง ยามฝนเทลงมายาวนาน สายน้ำได้ชะเศษปฏิกูลท่ามกลางกองขยะหนาสูงไหลลงไปรวมสมทบกับน้ำฝน จนเกิดกลิ่นไม่โสภาตลบอบอวลลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ

สองฟากกำแพงเป็นตึกสูงเก่าๆ ของหอพักที่ผู้อยู่อาศัยเลือกที่จะปิดหน้าต่างด้านข้างบดบังทัศนียภาพ และกลิ่นรุนแรงไม่ให้เล็ดลอดเข้ามาภายในห้อง ส่งเพียงแสงนีออนรำไรสาดส่องมายังสถานที่ที่ไม่มีผู้ใดอยากย่ำกราย นอกจากสิ่งมีชิวิตที่หากินตามกองขยะ

แวบ!!

ทันใดแสงจ้าสว่างวูบขึ้นภายในชั่วพริบตา ตามด้วยการปรากฏกายของมนุษย์หนึ่งสาว กับสี่หนุ่ม เป็นม่านแสงบางๆและแจ่มชัดขึ้นในที่สุด

“แหวะ ที่ไหนเนี่ย”เสียงโวยอุบอิบจากเซย่า สาวสวยหนึ่งเดียวในหมู่หนุ่มๆ ขยับเท้าย่ำๆพื้นเจิ่งน้ำด้วยสีหน้าแย่สุดๆ บ่นพึมพำไม่ขาดปาก ขณะที่เพื่อนที่เหลือหาอะไรมาอุดจมูกกันไว้เรียบร้อยแล้ว

“ผมว่าน่าจะเป็น แถวๆถนนนิวเวิร์น ห่างจากบ้านปู่บินอสไปประมาณสองช่วงตึก”แชลวาร์ดว่า สีหน้าเจ้าตัวยังคงยิ้มแย้มอบอุ่นเสมอ ไม่กระเทือนกับสภาพตรอกขยะเท่าใดนัก “ที่นี่น่าจะปลอดภัยแล้วใกล้ที่สุด”

คำตอบที่ทำให้เซย่าหยุดบ่นหุบปากฟัง แล้วก็ต้องทำจมูกฟุดฟิดกับการสูดหายใจเข้าไปเต็มๆปอด

อุ๊บ!

สาวน้อยยกมือขึ้นปิดจมูก กลั้นหายใจแทบไม่ทัน กับกลิ่นขยะเน่าๆที่โชยลอยมาตามลม ให้คลื่นไส้อย่างบอกไม่ถูก

“เซย่า! เอานี่ไป”เฮเรียสสละผ้าเช็ดหน้าที่อุดปากกับจมูกตัวเองยื่นส่งให้ พร้อมสายตาคู่เข้มกับใบหน้าคมคายที่ดูจริงจังแต่แฝงไปด้วยเลศนัยน์ ที่ให้เธอรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทุกที

“ไม่เป็นไร ฉันมี”เซย่ากล่าวปฏิเสธทันควัน พร้อมกับหยิบของตัวเองขึ้นมา ปิดปากเอาไว้อู้อี้

วอลเลนซ์ส่งเสียงจิ๊กจักในลำคอเบาๆ มองเจ้าเพื่อนแผนสูงที่อุตสาห์สละผ้าเช็ดหน้าแบบมาดพระเอก แต่โดนปฏิเสธซะดื้อๆ

แล้วความคิดก็ต้องหลุดห้วงเมื่อมือหนักๆของไคน์ กระแทกเข้ามาที่หลัง ทั้งที่มันเพียงแค่สะกิดเรียก

“พวกนายพลาดอะไรไปอย่างหนึ่งแล้ว”ไคน์ว่า ใบหน้าคมเข้มขมวดยุ่ง กับนัยน์ตาสีดำที่กรุ่นๆ มองไปยังมนุษย์อีกผู้หนึ่งที่นอนจมกองขยะอยู่ก่อนหน้า

ชายกลางคนซอมซ่อผุดลุกขึ้นมาจากกองหนังสือพิมพ์ที่ใช้คลุมกายจากความหนาว ใบหน้าเปรอะเปื้อนสกปรกมอมแมม เนื้อตัวโสโครกไม่ต่างจากกองขยะข้างกาย กำลังเบิกตากว้าง อ้าปากพะงาบๆ

แชะ!

การฉายแสงสุดยอด ของเฮเรียสหยุดคำพูดจากลมปากของเจ้าขอทานขึ้นได้ทันท่วงที ร่างโทรมๆนิ่งไม่ไหวติงครู่หนึ่ง ก่อนจะมีคนเริ่มเปิดบทสนทนา

“แล้วจะทำยังไงต่อไป?! รู้มั้ยตอนฉันย้อนอดีตมาคนเดียว สถานที่หรืออะไรต่อมิอะไรมันก็ดูดีกว่านี้เยอะ นี่ฉันไม่อยากจะคุยหรอกนะ”เซย่าว่าเสียงขรึม นัยน์ตาสีน้ำตาลเป็นประกายระริก แต่มีเพียงรอยยิ้มบางที่พรายขึ้นบนดวงหน้าของหนุ่มๆ ที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ แต่รู้สึกหวิวๆว่าบางทีเจ้าพวกนี้มันอาจรู้ทัน

วอลเลนซ์เดินดุ่มๆเข้าไปใกล้ร่างที่หยุดนิ่งเสมือนหุ่นขี้ผึ้ง ยกมือขึ้นโบกผ่านไปมาอย่างนึกสนุก “เฮเรียส นายเจ๋งจริงว่ะเพื่อน”

เม็ดเหงื่อของขอทานเริ่มซึมชื้นหยดย้อยบนใบหน้า เมื่อบุคคลพิสดารพวกนี้เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ พลางนึกสวดอ้อนวอนอยู่ในใจ ทั้งที่ร่างทั้งร่างขยับไม่ได้แม้แต่น้อย

มันเป็นตัวอะไรกันแน่? หรือว่าผี?

ได้โปรดฉันยังไม่อยากตาย

ความคิดในใจผุดพรายขึ้นจากขอทานผู้โชคร้าย แต่ช้าไป เพราะเซย่าได้นำมือเรียวบางมาวางบนบ่า ก่อนเริ่มใช้พลังอ่านจิตใจ จนเข้าไปควบคุมได้แล้ว...

ฟึบ!

ร่างนิ่งๆร่วงผล็อยคามือเรียวบางของสาวน้อย พร้อมกับที่เฮเรียสปลดการควบคุม แต่เซย่ากลับทรุดฮวบลงไปนั่งนิ่ง เรียกความตกใจให้กับเพื่อนไม่น้อย

นัยน์ตาสีน้ำตาลหยาดน้ำใสๆ เงยขึ้นมาสบดวงหน้าของเพื่อนทุกคน ก่อนจะเบือนสายตาหนี แล้วกลับมาฉีกยิ้มกว้างเหมือนเดิม “ฉันไม่เป็นไร”

“ไม่เป็นไรแน่นะ เซย่า”แชลวาร์ดเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ที่ไม่ต่างอะไรจากคนอื่นมากนัก

คำถามที่ทำให้เธอจมเข้าสู่ห้วงคิด นึกถึงพลังที่ใช้…

พลังที่ดูดความทรงจำบางอย่างเข้ามาในจิตใจ

ใช่! มันรวมทั้งความรู้สึก

ถึงแม้จะเป็นส่วนน้อย แต่ความรู้สึกอ้างว้าง เดียวดายมันสามารถกระหน่ำเข้ามาได้รวดเร็วปานลมพายุที่ผ่านมาแล้วจากไป ยังความรู้สึกเวทนายิ่งนัก สำหรับชายผู้อาภัพ ที่อาจมีบางอย่างต่างกันเพียงแค่เพียงเสี้ยว แต่กลับพลิกผันชีวิตกลับกันสุดขั้ว

ชีวิต....ทุกชีวิตย่อมมีความหวังสินะ มันเปลี่ยนแปลงได้ทุกเมื่อจริงๆ

แล้วฉันต้องรับรู้เรื่องแบบนี้ไปอีกมากเท่าไหร่ เมื่อฉันต้องใช้พลัง....

ความคิดที่เจ้าตัวขับไล่ออกจากจิตใจ ก่อนจะลุกขึ้น แล้วทำจมูกฟุดฟิดอีกครั้ง ครั้นสีหน้าก็บ่งความแย่เต็มที่ ริมฝีปากสวยเหยียดเบะอย่างรับไม่ได้ ก่อนจะสบถยาวเหยียด กับเนื้อตัวมอมแมม ผสมกับกลิ่นไม่น่าพิสมัย

“นายจะไปไหนก็รีบๆไปกันได้แล้ว เหม็น!”

++++++++++++++++++++++++++

ออด!!!!

ทั้งหมดได้เดินทางมาถึงประตูหน้าบ้านบินอส เวย์เมียส โดยเลือกที่จะเดินเท้าเพราะเรื่องการเงินที่ไม่อำนวย อีกทั้งคราบสกปรกที่แท็กซี่ที่ไหนก็ไม่จอดรับ

ถึงแม้จะใช้เวลาเพียงช่วงสั้นๆแต่กลับยาวนานสำหรับใครบางคนที่ตอนนี้เริ่มอดรนทนไม่ไหวอยากจะพังประตูบ้านปู่เข้าไป อย่างไม่เจียมว่าตัวเองเป็นผู้หญิง

“ตอนนี้ผม บินอส เวย์เมียสไม่อยู่ที่บ้าน วันนี้ไม่กลับ กรุณาฝากข้อความไว้บนเครื่องข้างประตูครับ”เสียงโปรแกรมอัตโนมัติดังขึ้น จนเจ้าหล่อนทรุดลงไปนั่งไม่เป็นท่าอยู่บนพื้นด้วยความหงุดหงิดเป็นที่สุด

“แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้ เราจะมานั่งรอนอนรออยู่ที่นี่จนกว่าปู่จะมาถึงไม่ได้หรอกนะ ตำรวจจะได้มาลากตัวส่งเข้าตารางก่อนจะได้เจอหน้าปู่บินอส”เฮเรียสว่า สีหน้าบ่งอารมณ์เครียดไม่เบา แต่น้อยกว่าเจ้าเพื่อนอีกคนที่ดูเหมือนมันจะพังประตูโครมๆ กับอารมณ์รุนแรงที่เก็บได้ยาก

“นายจะทำยังไงก็ทำไปซะ ไม่งั้นฉันจะพังมันเข้าไป”ไคน์กล่าวพร้อมเริ่มสร้างประจุไฟฟ้าในมือ แต่ก็โดนปรามจากแชลวาร์ดที่ยังยิ้มให้อุ่นใจแบบมีความหวังขึ้นมารำไร

“อารมณ์เย็นๆหน่อยไคน์ เราไม่ควรทำอย่างยิ่ง เพราะเราจะโดนคดีบุกรุกอีกหนึ่งกระทง”เฮเรียสว่า

“แล้วนายจะทำยังไง”ประกายไฟฟ้าลดลง แต่มันยังแลบแปลบๆอยู่รอบๆตัว ก่อนเบือนหันไปมองแชลวาร์ดที่ยิ้มรับ และคงมาดสุขุมเป็นที่พึ่งได้เสมอ

“ไปสถาบันก็ได้นี่ ผมว่าปู่บินอสต้องอยู่ที่สถาบันแน่ๆ”บุรุษแห่งความหวังกล่าวชัดถ้อยชัดคำ เปล่งประกายความคิดขึ้นมาได้ทันตา

“แล้วเรื่องเงิน?”เฮเรียสเกริ่นถามปัญหาสำคัญ

“เรื่องเงินไม่น่าจะมีปัญหา เดี๋ยวผมจัดการเจาะข้อมูลบัตรเครดิต ใช้เงินในบัญชีของปู่บินอส”แชลวาร์ดตอบอย่างเป็นเรื่องง่าย ก่อนจะสำรวจสภาพตัวเองกับเพื่อน แล้วว่าต่อ “ต่อจากนั้นเราต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้างแถวๆนี้ แล้วก็ขึ้นแท็กซี่ไปหาปู่ที่สถาบัน”

สิ้นคำกล่าว คนฟังก็พยักหน้ารับ แบกสัมภาระของทุกคนมารวมกันโยนเข้าพุ่มไม้ด้านข้าง ก่อนจะเหลือบมองคนที่เงียบไปนานสองคนที่ไปนั่งรออยู่ริมระเบียง

“เฮ้ย! ไปกันได้แล้ว มาเร็วๆ”ไคน์ตะโกนเรียก แต่ความนิ่งกลับปรากฏ ยังความสงสัยให้เฮเรียสทำให้ต้องเดินเข้าไปดู

ให้ตาย!

วอลเลนซ์นั่งหลับพิงกำแพงหัวเอนไปพับกับลำคอ ไม่ต่างจากเซย่าที่ชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่งเอนหลังพิงเจ้าเพื่อนอีกคนไปครึ่งตัว จนเกิดภาพน่าสังเวชขึ้นในใจแก่ผู้พบเห็น ให้ขึ้นอารมณ์กรุ่นๆ กัดฟันตะโกนเรียก

“ไคน์ วอลเลนซ์กับเซย่าหลับอีกแล้ว นายมาจัดการหน่อย!”

+++++++++++++++++++