 |
*** รอยยิ้ม ที่ลืมไม่ลง ***
ฉันเคยเขียนมาบรรยายความรู้สึก และชื่นชมรอยยิ้มสีกุหลาบของพี่ ที่ประทับติดตรึงอยู่ในใจฉันมาแล้วครั้งหนึ่ง แน่นอนว่า ดวงตาที่เป็นประกายของคนมีความสุข จากชายหนุ่มผิวขาวท่าทางสำอางค์ สถาปนิก นักเรียนนอก ย่อมดึงดูดทั้งฉันและผู้หญิงสวยๆอีกมากมายให้สนใจได้ไม่ยาก
ฉันหลงรักความน่ารักน่ามองที่เหมือนเด็กตัวเล็กๆในตัวของพี่ และท่วงท่าที่มีจริตของเพลย์บอยเหล่านั้น ฉันมีความสุขมากที่ได้นึกถึง แต่เพราะอะไรล่ะ
แล้วฉันก็พบคำตอบ
เมื่อฉันได้โทรคุยกับเพื่อนเก่าสมัยประถมที่สนิทกันมาก เราย้อนไปถึงเรื่องราววัยเด็กด้วยกัน หัวเราะกับสิ่งต่างๆที่ทำลงไปตอนนั้น แล้วพลันห้วงเวลาวัยเยาว์ ก็นำพาใครคนหนึ่งแจ่มชัดขึ้นมาในความทรงจำของฉัน
ประมาณ 14 ปีที่แล้ว เมื่อตอนฉันยังอยู่ประถม วันหนึ่งที่ตลาดมีงานฉายหนังประจำปีศาลเจ้าพ่อดอกไม้ มันเป็นหนังกลางแปลง ที่ต้องใช้กระดาษหนังสือพิมพ์รองนั่ง ฉันซื้อตั๋วแล้วเดินตามพี่ๆเข้าไปที่หน้าโรงหนัง ซึ่งกั้นขึ้นด้วยรั้วสังกะสีแบบง่ายๆ ผู้คนเริ่มทยอยมากันอย่างคึกคัก สมัยนั้น ถ้าไม่ออกมาดูหนังกลางแปลง ก็ต้องดูวีดีโออยู่บ้าน
ที่หน้าโรงหนังมีผู้ชายอยู่คนหนึ่ง ยืนแจกกระดาษหนังสือพิมพ์ให้กับคนที่เข้าไปข้างใน
ฉันจำเขาได้ดี ใบหน้าและรอยยิ้มของเขายังชัดเจนอยู่จนถึงทุกวันนี้
เขาเป็นชายร่างผอมบาง ผอมมากๆจนหน้าแหลม ผิวขาวเด่นแบบคนจีน ผมยาวประต้นคอ เขายื่นกระดาษหนังสือพิมพ์ให้ฉันและยิ้ม
จากคุณ :
NCK2046
- [
14 พ.ค. 48 12:54:22
]
|
|
|
|
|