เราให้คนอ่านเป็นตัวเอกอ่ะค่ะ(ใช้แทนว่าคุณ) ช่วยติชมด้วยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

-----------------------------------------------------------------------

หิมะลอยอยู่ทั่วท้องฟ้า คุณรู้ว่าอีกไม่นานพวกมันจะทับถมทุกอย่างจนเป็นสีขาวโพลน คุณถอนหายใจและรีบเริ่มก้าวเท้าให้ยาวขึ้น

ในมือของคุณถืออุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับพิสูจน์หลักฐาน แม้ว่าคุณจะเริ่มทำงานเป็นนักสืบสวนอาชญากรรมมาสองเดือนแล้ว แต่ทุกๆคดีที่คุณทำ มันกลับทำให้คุณรู้สึกเหมือนเป็นเด็กเล็กๆที่คอยแก้ไขปริศนาอักษรไขว้ทุกครั้ง

ความโหดร้าย ความรุนแรง ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงอยู่ในตัวมนุษย์เพียงแต่ถูกฉาบไว้ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มและดูเป็นมิตร ยิ่งคุณทำงานนี้มากขึ้นเท่าไหร่ คุณก็เริ่มที่จะไม่ค่อยไว้ใจใครและเชื่อในศักยภาพของมนุษย์ที่สามารถทำได้ทุกอย่างที่มนุษย์ด้วยกันเองคาดไม่ถึง

คุณเดินผ่านตรอกแคบๆ แสงไฟส่องให้เห็นถนนที่ตัดกันและถูกแบ่งเป็นซอยเล็กๆ บนถนนบางจุดยังคงมีน้ำขัง มันเป็นเหมือน กระจกที่สะท้อนให้เห็นแสงไฟและท้องฟ้ามีน้ำเงินเข้ม

คุณได้ยินจากเพื่อนตำรวจว่ามีการฆาตกรรมที่หลังผับ ผู้หญิงถูกยิงและมีบางอย่างที่ไม่เคยมีตำรวจคนไหนเคยเห็นมาก่อน คุณหยุดเดินและมองไปในตรอกที่อยู่ด้านขวา จากจุดนี้คุณมองเห็นประตูของผับที่เกิดเหตุ

เป็นผับเล็กๆน่าจะเปิดมานานมากแล้ว สีครีมที่ผนังมีบางส่วนหลุดลอกออกมา ใบปิดโฆษณาเก่าๆถูกนำมาปิดทับกัน มีประตูไม้สีแดงเข้มบานเดียวแม้จะดูเก่าแต่มันดูทนทานมากทีเดียว

ฆาตกรน่าจะใช้ประตูนี้สำหรับหลบหนี คุณชอบที่จะเดินมาจากข้างหลังที่เกิดเหตุเพราะบางทีอาจจะพบสิ่งผิดปกติที่อาจเป็นหลักฐานสำคัญต่อคดีได้

'มีกี่คนกันนะที่อยากจะมาผับเก่าๆแบบนี้'

"เอาละนะ" คุณเปิดประตู ทางเดินแคบๆแต่ยาวที่ฝาผนังสีฟ้าอ่อนแลดูเข้มเพราะเต็มไปด้วยฝุ่นและหยากไย่ ที่ริมสุดทางเดินมีผู้หญิงคนนึงฝนชุดพนักงานตรวจสอบหลักฐานกำลังก้มลงมองดูศพ

"เกรซ" คุณตะโกนและเดินเข้าไปหาเธอ ผู้หญิงผมสีน้ำตาลเข้มความยาวประบ่าแต่รวบเอาไว้เพราะกำลังทำงาน เธออายุประมาณสามสิบ หลังจากที่เธอหันกลับมามอง สีหน้าของเธอดูโล่งใจพิกล

" ขอบคุณพระเจ้า ชั้นนึกว่าเธอออกเวรไปแล้วซะอีก" เธอพูดแล้วยิ้มให้

"อีกเดี๋ยวก็ออก" คุณพยักหน้าและหัวเราะ แต่เธอเริ่มส่ายหน้า

" เธอก็รู้ว่าทำงานดอนน่ะน่าเบื่อแค่ไหน" เธอกำลังพูดถึงนักสืบสวนอีกคนหนึ่ง ดอนเป็นหนุ่มอายุประมาณยี่สิบห้า เพิ่งมาทำงานก่อนคุณไม่กี่เดือน เขาเป็นคนที่พูดมากและพูดเกี่ยวกับเรื่องตัวเองไม่หยุดแต่ก็เป็นคนกระฉับกระเฉงพอตัวเลยทีเดียว เกรซยังคงพูดต่อไป เธอเริ่มย่อตัวลงแล้วมองไปทางศพ

"นี่ถ้าไม่ใช่เพราะนักพิสูจน์ศพอีกคนติดงาน ฉันไม่ลุกมาจากเตียงในช่วงคริสต์มาสแบบนี้หรอก" คุณเพิ่งจะนึกออกว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นวันคริสต์มาส เกรซหันมามองคุณ

"โจมารอเธออยู่หน้าผับ ฉันบอกเค้าว่าเธออาจจะต้องทำงานอีกนานแต่เขายังคงยืนยันว่าจะรอ เธอน่าจะรีบทำงานให้เสร็จแล้วไปหาความสุขเล็กๆน้อยๆบ้างนะ" คุณยิ้มแบบอายๆ

"ฉันเข้า ใจแล้ว งั้นเรารีบมาพูดถึงเหยื่อของเรากันดีกว่า" คุณพยักหน้าไปทางศพ ศพที่นอนอยู่เป็นร่างของผู้หญิงวัยรุ่น ผมสีบลอนด์ยาว อายุไม่น่าจะเกินยี่สิบห้า สวมเสื้อสเว็ตเตอร์ กางเกงขายาวและรองเท้าผ้าใบ เธอดูเหมือนเด็กผู้หญิงทั่วไปที่เดินตามถนน ยกเว้นแต่รอยเลือดที่อยู่บนเสื้อของเธอ

"โอ้ โอเค" เกรซเริ่มเอียงตัวไปเอานิ้วชี้ไปที่บาดแผลตรงท้องของศพ

"มีรอยกระสุนอยู่ 1 ลูก ที่น่าจะเป็นสาเหตุของการเสียชีวิต บาดแผลไม่ทะลุกระสุนคงฝังอยู่ในอวัยวะ เงินและของในกระเป๋ายังอยู่ครบ นี่ไม่ใช่การปล้น" คุณยักไหล่

"มีอะไรอีกไหมคะ" เกรซถอนหายใจ

"ที่น่าแปลกก็คือ ที่หลังคอมีรอยบาดแผลอยู่สองจุด อาจจะเป็นเขี้ยวใหญ่ๆของสัตว์ ปากกาหรืออะไรทำนองนั้น" เกรซเริ่มหันมามองหน้าคุณในสายตาของเธอ เหมือนกำลังจะบอกคุณว่านี่เป็นสิ่งที่ประหลาดที่สุดที่เคยเจอ คุณก้มลงมองใกล้ๆมีรอยเลือดไหลลงมาจากบาดแผลนั้น

"ถูกดูดเลือดยังงั้นหรอ" คุณถามแต่เกรซส่ายหน้า

"ฉันยังไม่แน่ใจ แต่ก็อาจจะเป็นไปได้" เธอตอบ คุณเริ่มส่ายหน้าและยิ้มอย่างไม่เชื่อ

"คุณกำลังจะบอกว่าฆาตกรของเราคือแวมไพร์ อย่างงั้นหรอ" เกรซยักไหล่เธอชี้ไปที่คอของผู้หญิงที่ตาย

"ดูนี่สิ รอยฟันเล็กๆนี่ ถึงแม้เขี้ยวจะยาวแต่ก็ต้องมีบ้างที่ฟันธรรมดากระทบที่คอของเหยื่อเวลาดูดเลือดน่ะ นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าเธอถูกดูดเลือดจริงๆ" รอยยิ้มของคุณเริ่มจางหายไปแต่สีหน้าที่บ่งบอกความมั่นใจเริ่มปรากฎขึ้น

"เราอาจจะกำลัง เจอกับพวกที่ทำตัวเหมือนแวมไพร์" เกรซยักไหล่

"หรือไม่ก็พวกที่บ้าขนาดหนัก เลือดจริงๆน่ะไม่อร่อยอย่างที่คิดหรอก" เธอพูดแล้วส่งยิ้มให้

"ฉันจะไปตรวจรอบๆนะ" คุณพูดกับเธอกำลังจะหันหลังกลับ เกรซหยิบกล้องถ่ายภาพขึ้นมาจากพื้น

"เธอไม่ต้องทำก็ได้ ดอนกำลังตรวจดูรอบๆ เขามาก่อนใครเพื่อนเลย" คุณรู้สึกประหลาดใจ

"คุณล้อเล่นใช่ไหม เกรซ" เธอยืนขึ้นแล้วตบไหล่ของคุณเบาๆ

"ฉันไม่ได้ล้อเล่น เพื่อนสาว" คุณเดินกลับออกไปอย่างเซ็งสุดขีด

'โอ้ ไม่นะ'


คุณเปิดประตูหลังร้าน หิมะเริ่มทับถมบนถนนมากขึ้นแล้ว

"โอ้ เยี่ยม!" คุณเดินแบบหน่ายๆออกมา

"ครั้งนี้ผมชนะ!" เสียงแหบแต่ดูหนุ่มดังขึ้น คุณหันขวาไปมองเห็นผู้ชายผมสีดำสนิทยืนอยู่กับรอยยิ้มทะเล้นๆของเขา เขาสูง ถึงแม้เขาจะชอบใส่เสื้อตัวใหญ่แต่คุณ พอจะเดาได้ว่าเขาเป็นคนกล้ามใหญ่ทีเดียว รวมกับตาสีเขียวใสของเขาทำให้ดูหล่อพอตัวเลยทีเดียว

ที่จริงคุณเคย เห็นเขาออกเดทกับผู้หญิงอยู่บ้าง แต่มักควงกับใครได้ไม่ค่อยนาน คุณคิดว่าคงเป็นเพราะนิสัยพูดมากของเขานี่เอง

"โอเค ดอน คุณชนะ ยินดีด้วยนะ" เขายิ้มทะเล้นๆจนคุณเห็นฟันของเขา คุณกับเขามักจะพนันว่าใครจะมาถึงที่เกิดเหตุเร็วกว่ากันอยู่เสมอๆ

"ช่างมันเถอะ หาหลักฐานกันดีกว่า" ดอนยักคิ้วแล้วเดินเข้ามาหาคุณ

"ตำรวจคุ้มกันพื้นที่บริเวณนี้ไว้แล้ว คุณจะตรวจด้าน ซ้ายหรือด้านขวาล่ะ" คุณชี้ไปทางตรอกที่คุณเดินเข้ามา

"โอเค" ดอนพยักหน้า เอามือถูกันแล้วเดินจากไป คุณหยิบไฟฉายกระบอกเล็กขึ้นมาแล้วเริ่มส่องไปตามทางเดิน


ยี่สิบนาทีผ่านไปคุณเริ่มคิดว่าเดินมาไกลพอแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะเดินหาต่อ หิมะก็ยังตกทับถมกันเรื่อยๆจนตามขอบทางเริ่มเป็นสีขาวแล้ว คุณเริ่มคิดถึงเตียงอุ่นๆ จึงค่อยๆเดินกลับไปที่เกิดเหตุ ระหว่างทางคุณสังเกตเห็นประตูโกดังแห่งหนึ่งเปิดอยู่

'ตอนเดินมามันยังปิดอยู่นี่'

คุณเดินตรงไปที่ประตู แง้มประตูออกข้างในมืดมาก กุญแจที่ประตูเหมือนถูกกระแทกออกอย่างรุนแรง คุณหยิบไฟฉายขึ้นมาส่องไฟฉายบนพื้น แล้วค่อยๆก้าวข้ามประตูไป ฝุ่นบนพื้นบอกให้รู้ว่าที่นี่แทบจะไม่มีใครเข้ามาเลยเป็นปีๆ แต่มีรอยเท้าใหม่ๆและรอยเลือดอยู่บนพื้น

'ฆาตกรอาจจะอยู่ที่นี่'

คุณจึงค่อยๆเดินเข้าไปเงียบๆเอื้อมมือไปข้างหลังเพื่อหยิบปืน

'บ้าจริง'

คุณเพิ่งจะนึกได้ว่าลืมปืนไว้ในรถ เพราะรีบร้อนเดินทางมาที่เกิดเหตุ

'ตำรวจประเภทไหนกันนะที่ลืมของสำคัญแบบนี้ได้'

มันทำให้ต้องเดินอย่างระมัดระวังมากขึ้น เขาอาจจะเป็นใครก็ได้ คุณเดินผ่านทางเดินแคบๆเพราะลังที่สูงท่วมหัว จนสุดห้องคุณส่องไปรอบๆแล้วเห็นร่างผู้ชายกำลังนั่งพิงกำแพง คุณค่อยๆเดินเข้าไปและส่องไฟที่เขา

เขามีเลือดกระจายอยู่ทั่วใบหน้า ดูเหมือนจะหลับหรือไม่ก็สลบ ที่หัวเขาเหมือนถูกของแข็งตีมันมีเลือดไหลออกมา

'คงไม่ใช่ฆาตกรแน่ๆ'

คุณวิ่งเข้าไปหาและตะโกน

"แข็งใจเอาไว้ค่ะ คุณได้ยินฉันไหม"

คุณจับที่ตัวเขายังอุ่นๆและหายใจอยู่ คุณรีบหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อตัวนอกขึ้นมา กดโทรไปหาดอนเพื่อขอรถพยาบาล แต่ดอนยังไม่รับสายซักที

'บ้าจริง'

ขณะเดียวกันคุณเริ่มสังเกต เขาเป็นผู้ชายตัวสูงสวมเสื้อทรงสูง คุณแทบจะไม่ค่อยเห็นใครใส่เสื้อแบบนี้แล้วนอกจากในภาพยนตร์ยุคเก่า คุณค่อยๆเอามือไปจับที่ใต้คอของเขาเพื่อตรวจชีพจร

ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นและกรีดร้องอย่างน่ากลัว ทำให้คุณสะดุ้งจนล้มลงไปนั่ง โทรศัพท์กระเด็นออกไปจากมือ คุณส่องไปหาแต่มีมือมาหยิบโทรศัพท์ไป

คุณค่อยๆมองขึ้นไปข้างบน ผู้ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำกำลังมองคุณอย่างไม่สบอารมณ์ คุณสะดุดตากับตาคู่นั้นมาก ทันใดนั้นเขาก็แยกเขี้ยวที่ยาวมากออกอย่างน่ากลัว คุณไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน

'ฆาตกร'

คุณเหลือบตาไปมองกล่องเครื่องมือข้างๆ รวบรวมสติค่อยๆคว้ากล่องแล้ววิ่งออกไปทันที ขณะที่วิ่งออกไปคุณได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตามมา มันถี่และรวดเร็วมาก คุณจึงพยายามที่จะก้าวให้ยาวขึ้น วิ่งออกประตูโกดังไปตามทางที่คุณเดินมาเมื่อกี้ จนใกล้ถึงถนนโค้งหลังร้านที่เกิดเหตุ คุณหันกลับไปมองขณะวิ่ง ผู้ชายคนนั้นยังคงวิ่งตามมา สีหน้าของเขาดูโกรธจัดมาก

"โครม" คุณวิ่งชนกับอะไรซักอย่าง

'---------'

น้ำอุ่นๆไหลบนเสื้อของคุณ

'กลิ่นกาแฟ'

คุณหันกลับมามอง เห็นดอนกำลังปัดเสื้อที่กาแฟหกใส่อยู่

"เกิดอะไรขึ้น คุณวิ่งอย่างกับเจอผี" เขาพูดขึ้นทำให้คุณนึกขึ้นมาได้

"มีผู้ชาย---" คุณชี้ไปข้างหลัง หันกลับไปมองแต่ไม่มีใครเลย คุณได้แต่อ้าปากค้าง

"ไหนคับ" เสียงดอนถามอย่างเป็นห่วง คุณยังคงตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นรวมทั้งโมโหที่เขาไม่รับโทรศัพท์ด้วย

"คุณไปไหนมา ทำไมไม่รับโทรศัพท์" คุณเริ่มต่อว่าเขา หลังจากเขาอึ้งไปเล็กน้อยก็ตอบว่า

"เอ่อ เผอิญผมกดให้มันไม่มีเสียงและไม่สั่นน่ะ" คุณอ้าปากอย่างไม่เชื่อตัวเอง นี่ถ้านายคนนั้นคว้าตัวคุณได้และฆ่าคุณหมกโกดัง อาจจะไม่มีใครเจอคุณอีกเลย แทบจะไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเกรซถึงไม่อยากทำงานกับเขานัก

"ช่างมันเถอะ" คุณส่ายหน้า ดอนยื่นถ้วยกาแฟกระดาษสีขาวให้

"ผมเอามาให้คุณน่ะ เอ่อ..อย่างน้อยมันก็เหลือพอสมควร" เขายิ้มให้คุณ คุณพยายามรับแต่มือยังสั่นอยู่ ไม่ว่าจะเพราะหนาวหรือตื่นเต้นจากการวิ่งหนีตาย

"คุณไหวรึเปล่า กลับไปพักผ่อนดีไหมคับ เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง" เขาเอามือสองข้างมาจับไหล่คุณ คุณหลบตาแต่ก็พยักหน้า ยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ มันช่วยให้อุ่นและหายสั่นได้เยอะเลย

'อย่างน้อยมันก็ไม่ได้เลวร้ายมากนักนะ' คุณเริ่มยิ้มได้

"เอ่อ ขอบคุณค่ะ" เขายิ้มกลับให้คุณก่อนเดินไปทางที่คุณวิ่งมา