“เราชื่ออะไรนะ? ชลนิลใช่มั้ย ให้ผาดเรียกว่าชลเฉยๆละกันนะ” แม่ผาดพูดพร้อมกับเดินนำขึ้นไปยังชั้น 2 ของตัวบ้าน

“ครับ เรียกชลเฉยๆก็ได้ครับ” แล้วแม่ผาดก็มาหยุดยืนอยู่หน้าประตู และพูดว่า

“นี่ไง ห้องของชล ส่วนด้านซ้ายนั่นเป็นห้องของคุณภู” แม่ผาดพาเธอเข้าไปข้างใน ทันที่ที่เธอเห็นภายในห้อง เธอก็อุทานออกมาว่า

“ทำไมห้องมันใหญ่อย่างนี้ละครับ” แม่ผาดอธิบายว่า “ห้องนี้กับอีก 2 ห้องทางด้านนู้นจัดไว้สำหรับให้แขกของคุณภูมาพัก”
เธอเดินสำรวจดูรอบๆห้อง แล้วเดินไปสำรวจที่ระเบียง ซึ่งทำให้เธอเห็นทิวทัศน์ของ บ้านภูตะวัน ได้เป็นอย่างดี เธอจึงเดินกลับเข้ามาข้างในทันเห็นแม่ผาดกำลังเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าอยู่ เธอจึงรีบวิ่งไปจับมือแม่ผาด พร้อมกับพูดว่า

“เดี๋ยวจ้ะแม่ผาด ผมว่าผมจัดเองดีกว่านะ ผมเกรงใจน่ะครับ” เธอมองแม่ผาดด้วยสายตาขอร้อง แม่ผาดจึงยอมให้เธอจัดข้าวของเอง และบอกว่า

“เดี๋ยวผาดจะลงไปทำอาหารเย็นนะคะ ต้องการอะไรลงไปบอกผาดได้ที่ห้องครัวทางด้านหลังนะคะ”
เมื่อแม่ผาดลงไปแล้วเธอถึงกับถอนใจอย่างโล่งอก ‘เกือบไปแล้วสิเรา ถ้าแม่ผาดเห็นผ้าอนามัยแม่ผาดจะว่ายังไงนะ’ แล้วเธอจึงไปสำรวจตัวเองว่าผ้าที่พันหน้าอกไว้ยังเรียบร้อยดีอยู่หรือเปล่า เมื่อเธอเห็นว่า เรียร้อยดีเธอจึงหันมาจัดข้าวของให้เรียบร้อย

หลังจากจัดข้าวของเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอจึงลงไปหาแม่ผาดในครัว และถามว่า
“มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ”
แม่ผาดหันมามองก่อนจะพูดว่า “แล้วชลทำอาหารเป็นเหรอ ถึงได้อาสาช่วยน่ะ”

“เป็นสิครับ แม่ผมสอนให้ทำอาหารตั้งแต่เด็กๆ ใครๆเขาก็พูดว่าผมทำอาหารอร่อย” เธอตอบพร้อมกับยืดอกด้วยความภูมิใจ

“แปลกนะ เป็นผู้ชายแท้ๆแต่แม่กลับสอนให้ทำอาหาร” ได้ยินดังนั้น เธอก็อึกๆอักๆด้วยคิดไม่ทันว่าจะตอบแม่ผาดไปว่าอะไร แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรออกไป แม่ผาดกลับพูดขึ้นมาก่อนว่า

“แล้วชลทำอะไรอร่อยที่สุดล่ะ”

“ต้มยำกุ้งครับ เป็นต้มยำกุ้งสูตรพิเศษของผมเลยนะครับ” เธอตอบอย่างรวดเร็ว “ทั้งพ่อ แม่ และก็พี่ชายของผม ชอบให้ผมทำให้ทานบ่อยๆ”

“ดีสิจ๊ะ วันนี้ผาดกะจะทำต้มยำกุ้งเหมือนกัน คุณภูเขาชอบ งั้นชลก็ลงมือทำเลยละกันนะ ผาดจะทำกับเพิ่มอีกสัก 2-3 อย่าง”
“ครับผม” เธอพูดพร้อมกับลงมือทำต้มยำกุ้งสูตรพิเศษของเธออย่างตั้งอกตั้งใจ


“แม่ผาดครับ แม่ผาด ทำอะไรครับ กลิ่นหอมไปถึงข้างนอกเลย” ภูวนาทกลับมาจากตรวจบ้านพักคนงานและเดินเข้ามาในห้องครัว เขาทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นชลธิชากำลังทำอาหารอยู่หน้าเตาไฟ อย่างตั้งอกตั้งใจ “อ้าว! ชล นี่ทำอาหารเป็นด้วยเหรอ”

“เป็นสิ ไม่งั้นจะมายืนทำอะไรที่นี่ล่ะ และก็ไม่ใช่แค่ทำเป็นอย่างเดียว แต่ยังอร่อยมากด้วย” ได้ยินคำตอบนั่นแล้ว ภูวนาทจึงยิ้มพร้อมกับพูดว่า

“เก่งนี่ เดี๋ยวจะคอยชิมฝีมือนะ อยากรู้เหมือนกันว่าจะอร่อยอย่างที่ปากพูดหรือเปล่า” ชลธิชาได้ยินดังนั้น ก็หันไปค้อนคนพูดครั้งหนึ่ง ภูวนาทจึงส่ายหัวพร้อมกับคิดในใจว่า ‘เจ้านี่ ค้อนเหมือนผู้หญิง’ แล้วจึงหันไปทางแม่ผาด แล้วถามว่า
“แม่ผาดจ๋า วันนี้มีอะไรให้กินมั่งจ๊ะ”

“ชลมันทำต้มยำกุ้งค่ะ ส่วนผาดทำผัดผักรวมมิตร กับ ต้มจืดเต้าหู้หมูสับน่ะค่ะ” ภูวนาทพยักหน้ารับรู้ พร้อมทั้งหันไปมองรอบๆห้องครัว แล้วถามว่า

“ลูกมือแม่ผาดหายหัวไปไหนกันหมดล่ะครับ”

“ยัยบัวไปเยี่ยมแม่ในเมือง ส่วนยัยผันก็ป่วยนอนซมอยู่ที่บ้านพัก แต่ผาดก็ได้ลูกมือใหม่มาคนหนึ่งนะคะ” แม่ผาดยิ้ม ก่อนบอกภูวนาทว่า

“คุณภูไปนั่งรอที่ห้องรับแขกก่อนเถอะค่ะ ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวผาดจะไปตาม” ภูวนาทจึงเดินไปนั่งรอที่ห้องรับแขกอย่างว่าง่าย


10 นาทีหลังจากนั้น ภูวนาทก็มานั่งอยู่หน้าอาหารที่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย และพูดกับชลธิชาว่า
“ชล มานั่งกินด้วยกันสิ” ชลธิชาทำสีหน้าลำบากใจ “ไม่เป็นไรครับ ผมกินในครัวกับแม่ผาดก็ได้”

“ไม่ได้ ฉันบอกให้กินด้วยกัน ก็ทำตามที่ฉันบอกเถอะน่า” พูดเสร็จก็หันไปบอกแม่ผาดว่า

“แม่ผาดจ๊ะ ช่วยตักข้าวให้อีกจานสิจ๊ะ” แม่ผาดจึงรีบตักข้าวให้ชลธิชา แล้วหลบเข้าไปในครัว เธฮจึงได้แต่นั่งลงอย่างจำใจ

“ไหน ขอชิมต้มยำกุ้งหน่อยซิ เห็นพูดว่าอร่อยนักนี่” พูดพร้อมกับตักมาใส่จานของตัวเอง หลังจากชิมแล้ว เขาถึงกับอุทานออกมาว่า

“อร่อย! อร่อยมากเลย” เมื่อชลธิชาได้ยิน เธอก็ยิ้มแก้มปริ พร้อมทั้งบอกว่า

“เห็นมั้ย ฝีมิไอ้ชลซะอย่าง ต้องอร่อยอยู่แล้ว”

“คราวหน้า ทำให้ทานอีกละกัน”

“ได้ครับ” เธอตอบรับอย่างกระตือรือร้น




“ไง ได้เรื่องหรือยัง”ผู้ที่ถามเป็นชายวัยกลางคน นั่งอยู่ภายในห้องทำงานที่ค่อนข้างมืด
“ยังไม่ได้เรื่องเลยครับนาย” ผู้ที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานเป็นชายวัยฉกรรจ์ หน้าตามีรอยแผลเป็นอยู่หลายแผล

“อะไรวะ แค่ผู้หญิงคนเดียว ทำไมยังหาไม่เจออีก ทำงานกันประสาอะไร” ผู้ที่เป็นนายตะโกนออกมาอย่างหัวเสียที่ลูกน้องทำงานไม่คืบหน้า

“แล้วนี่ไอ้เล็กมันไปไหนซะล่ะ”

“ออกไปตามหายัยผู้หญิงนั่นครับ”ผู้เป็นนายพยักหน้ารับรู้ พร้อมกับสั่งว่า

“รีบๆหาตัวมันให้เจอโดยเร็ว ไม่รู้มันส่งแผ่นซีดีให้ตำรวจไปหรือยัง แต่ก็ช่างเถอะ แค่แผ่นซีดีเอง ทำอะไรอั๊วไม่ได้หรอก มันน่าเจ็บใจนักที่ไอ้ใหญ่มันโง่รับเด็กนั่นเข้ามาทำงาน แค้นนักทำให้อั๊วต้องพลอยลำบากไปด้วย ถ้าหายัยตัวแสบนั่นเจอ ยิงทิ้งได้เลยทันทีนะไอ้สม ส่วนงานน่ะช่วงนี้พักไว้ก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที” เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม

“ครับนาย”ผู้ที่ถูกเรียกว่า ไอ้สม รับคำด้วยใบหน้าเรียบเฉย


สองวันแล้วที่ชลธิชามาอยู่ที่รีสอร์ท บ้านภูตะวันแห่งนี้ เธอเริ่มคุ้นเคยกับคนที่นี่ และพบว่าตัวเองเข้ากับคนที่ได้ดี สองวันมานี้เธอเดินเล่นรอบๆรีสอร์ท จนเกือบจะรู้ทุกซอกทุกมุมของรีสอร์ทแห่งนี้อยู่แล้ว ช่วงนี้เป็นช่วงเทศกาลท่องเที่ยวพอดี นักท่องเที่ยวจึงมากเป็นพิเศษ ทั้งภูวนาทและแม่ผาดจึงมีงานให้ทำล้นมือ เธอจึงต้องอยู่บ้านคนเดียว เธอได้พบภูวนาทกับแม่ผาดแค่ตอนอาหารเช้ากับอาหารเย็นเท่านั้น สำหรับภูวนาทนั้นทายอาหารเย็นเสร็จ ก็รีบออกไปทำงานต่อ เธอคิดว่า ‘ทำไมชีวิตมันถึงได้น่าเบื่ออย่างนี้นะ’เช้าวันนี้ เธอจึงทำหน้าเซ็งๆ ภูวนาทสังเกตเห็นจึงถามว่า
“เป็นอะไรไปล่ะ ทำไมทำหน้าเซ็งอย่างนั้น”
เธอหันไปมองหน้าเขา แล้วพูดตรงๆว่า “เบื่อนิดหน่อยครับ”

“ทำหน้าแบบนี้ คงไม่นิดหน่อยแล้วล่ะมั้ง” ภูวนทนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพูดว่า
“เราขี่ม้าเป็นมั้ย ”

“เป็นสิ พี่ผมสอนให้ขี่ตั้งแต่เด็ก”

“มีคอกม้าอยู่ใกล้ๆกับที่พักคนงานทางนู้น เราจะไปขี่ก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจะไปสั่งคนที่ดูแลคอกม้าไว้ให้” ชลธิชาเคยผ่านไปดูคอกม้านั้นหลายครั้งด้วยความอยากขี่ม้า แต่ก็ไม่กล้าเพราะเธอไม่ใช่นักท่องเที่ยวที่มาพักที่นี่และยังไม่ได้ขออนุญาติภูวนาท ดังนั้นเมื่อภูวนาทอนุญาตให้เธอขี่ม้าได้เธอจึงยิ้มอย่างดีใจและรีบบอกว่า “ขอบคุณครับ” ภูวนาทเห็นรอยยิ้มนั้น แล้วนึกในใจว่า ‘ทำไมเจ้านี่มันถึงได้ยิ้มสวยอย่างนี้วะ เวลายิ้มแล้วเหมือนผู้หญิงจริงๆ’

หลังจากภูวนาทอนุญาตให้เธอขี่ม้าเล่นได้ ตอนบ่ายๆ เธอจึงเดินไปยังคอกม้า พอไปถึงเธอก็ขอม้าตัวหนึ่งมาขี่ ม้าตัวนั้นชื่อ เจ้าสายหมอก เป็นของภูวนาท เขาได้สั่งกับคนดูแลคอกม้าว่า ถ้าเธอมาขอขี่ม้า ให้เอาเจ่าสายหมอกให้เธอขี่ เธอจึงลูบหัวมันอย่างเป็นมิตร แล้วขึ้นม้าเตรียมพร้อมจะออกไปแล้ว แต่เห็นคนดูแลคอกม้าคนหนึ่งขึ้นม้าเตรียมพร้อมจะขี่ออกไปเช่นกัน จึงหันไปมองแล้วเลิกคิ้วเป็นคำถาม คนดูแลคอกม้าเห็นดังนั้น จึงพูดอย่างสงบว่า
“คุณภู บอกให้ผมดูแลคุณชลไว้ให้ดีครับ” ได้ยินดังนั้นเธอถึงกับอารมณ์เสีย แล้วพูดออกไปว่า

“ฉันโตแล้วจะมาดูแลทำไมกัน ไม่ต้องตามมานะ ฉันจะไปขี่ม้าเล่นคนเดียว”

“ไม่ได้ครับ คุณภูสั่งมา ผมต้องทำตามคำสั่งครับ” พอคนดูแลคอกม้าพูดจบ เธอจึงยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้น คิดหาทางไล่คนที่ตั้งใจทำตามคำสั่งเจ้านายอย่างเคร่งครัดนั้นไปให้พ้นๆ

“แล้วนายชื่ออะไร” เธอชวนคุย

“ชื่อ กร ครับ ทินกร” เขาบอกอย่างสงบ สีหน้าเรียบเฉย

“งั้นฉันเรียกนายว่า กร ได้มั้ย”

“ได้ครับ” ชลธิชาพยักหน้า แล้วจึงทำท่าจะออกเดิน แต่หันมาบอก นายกร ก่อนว่า

“เออ กร ฉันลืมหมวกไว้ตรงห้องรับแขกในบ้านคุณภูน่ะ กรช่วยไปเอาให้หน่อยได้ไหม ถามแม่ผาดให้ช่วยเอาให้ก็ได้”

“ครับผม รออยู่ที่นี่สักครู่นะครับ” เขาพูดพร้อมกับกระตุกม้าวิ่งไปทางบ้านของภูวนาท เห็นดังนั้นเธอก็ยิ้มอย่างสมใจ “เท่านี้ก็เรียบร้อย” แล้วเธอก็กระตุกม้าไปในทิศตรงข้ามกับนายกร