ความคิดเห็นที่ 1 Voice of Cupid the series Chapter 1: จับคู่ ผูกใจ ใส่ความรัก และคืนนี้ ‘West 21’ Pub & restaurant ก็เป็นอีกคืนที่พวกเขาใช้เป็นที่นัดหมายของสามหนุ่มเนื้อหอมแห่งวงการธุรกิจ ภายในผับแห่งนี้ที่ตกแต่งสไตล์คันทรี่ ที่ถูกตกแต่งไว้จนเหมือนว่าหลุดเข้ามาในโลกของคาวบอย ทั้งกลิ่นอายของบรรยากาศแล้วยังชุดของพนักงานเสิร์ฟอีก กวีหนึ่งในสามหนุ่มเนื้อทองนั้นยกแก้วเบียร์ที่ฟองฟู่ขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้วแล้วเอ่ยออกมาติดเสียงตลก “เออนี่ วันนี้นะฉันไปเจอไอ้น้ำมา มันบอกว่ามันกำลังจะแต่งงาน” คำพูดของเขาทำเอาเพื่อนอีกสองคนหูผึ่ง ตาลุกวาว หากว่าธนูเป็นคนถามออกมาก่อน “ไอ้น้ำ จริงน่ะ ใครวะที่ยอมแต่งงานด้วย ฉันเห็นๆวันไม่เห็นมันจีบสาวเลย เอาแต่จีบน้ำยากับสารเคมี อยู่แต่ในห้องทดลอง ไม่น่าเชื่อจะมีเวลาไปจีบสาวด้วย” พูดไปก็ทำหน้าแหย เพราะนายนทีสิน หรือ น้ำ เพื่อนร่วมโรงเรียนสมัยมัธยมนั้นดูทีท่าแล้วไม่บ่งบอกว่าจะเป็นเพื่อนอีกคนที่แต่งงานไปก่อนพวกเขา ในขณะที่เขาทั้งสามหล่อแทบจนสาวๆกรี๊ดกระจายนั้นยังไม่สละโสดเลยสักคน แน่นอนว่ามันไม่เกี่ยวเลยกับคำว่า หล่อ แล้วจะได้แต่งงานเร็ว กับการหาภรรยาที่ดี แม่ของลูกที่ดี มันไม่ใช่แค่ความหล่อเลยที่จะทำให้ได้คนๆนั้นมา และพวกเขาเองก็ยังไม่ปิ๊งปั๊งใครสักคน “เออ ฉันเองก็ถามไปแบบนั้นนะ แล้วมันตอบว่าไงรู้ไหม” กวีถามกลับมาอีกหนึ่งคำถาม เพื่อนทั้งสองส่ายหน้าไปมา แววตาอยากรู้อยากเห็น “มันก็บอกว่า มันเองก็ยังไม่อยากแต่งงาน แต่แม่มันจับคลุมถุงชนว่ะ” คนพูดส่ายหน้าในความเก่าแก่คร่ำครึของประเพณีนี้ “แล้วมันยอมด้วยหรือวะ ไม่ได้รักไม่ได้อะไรยอมแต่งด้วยหรือ เป็นฉันนะ ไม่มีทาง” อลันน์ ชายหนุ่มร่างสูงเกือบร้อยสองเมตรลูกครึ่งอเมริกา ใบหน้าหล่อเหลารับกับดวงตาสีฟ้าสดใส เขาพูดภาษาไทยได้ชัดเพราะอยู่เมืองไทยมามากกว่าสองทศวรรษถาม บ่งบอกถึงความน่าอึดอัดหัวใจหากถูกทำแบบนั้นใส่ ธนูทำท่าคิดก่อนจะออกความเห็นบ้าง “บางทีสาวเจ้าคนนั้นอาจจะสวยก็ได้ ไอ้น้ำก็เลยยอม” “ถ้าเป็นฉันนะ ต่อให้สวยหยาดฟ้ามาดิน สวยที่สุดในโลก ฉันก็ไม่มีทางยอมแน่ๆกับการแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก ตัวเองไม่ได้เลือกน่ะ ให้ตายก็ไม่ยอม” อลันน์แทรกขึ้นเสียงแข็ง กวีหลิ่วตามองพ่อลูกครึ่งหนุ่มที่เป็นทายาทเจ้าพ่อแห่งวงการธุรกิจรีสอร์ทและโรงแรมห้าดาวชื่อดัง ไม่รวมถึงโรงเรียนนานาชาติชื่อดังที่อลันน์เป็นเจ้าของแล้วเตือนออกมาเสียงจริงจัง “ไอ้ลัน อย่าพูดไปนะเว้ย โบราณท่านว่าเกลียดสิ่งไหนมักจะได้สิ่งนั้นนา” หากคนฟังก็ยังเถียงกลับคอเป็นเอ็น “ไม่มีทาง ถึงแม่ฉันจะเป็นคนไทย แต่ฉันก็เชื่อนะว่าแม่ฉันไม่มีทางทำกับฉันแบบนั้นแน่ๆ” ซีอาร์วีคันโตสีน้ำเงินแล่นเข้าจอดยังหน้าบ้านที่ปลูกด้วยไม้หลังใหญ่ ปกคลุมและชะอุ่มไปด้วยแมกไม้มากมาย ชายหนุ่มตาสีฟ้า ผมสั้นสีน้ำตาลเปลือกไม้ก้าวลงจากรถ เดินผิวปากควงกุญแจในมือเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี แต่แล้วร่างของใครบางคนก็ทำให้ชายนัยน์ตาสีฟ้าหยุดกาย ก่อนจะคลายยิ้มหวานให้ “คุณแม่ยังไม่หลับอีกหรือครับ” เขาถามพลางรีบสาวเท้ายาวๆเข้าไปหา ก้มลงหอมแก้มมารดาสองฟอดแล้วกอดไว้อย่างหลวมๆ “รอลันอยู่น่ะ แม่มีเรื่องอยากจะคุยด้วย” พูดจบร่างท้วมนิดในชุดนอนที่เป็นชุดกระโปรงสีออกแดงๆก็เดินไปนั่งบนโซฟาไม้ อลันน์ทำหน้าครุ่นคิดก่อนที่จะเดินตามไปนั่งข้างๆ “ลัน พรุ่งนี้ลูกต้องเข้าไปที่โรงเรียนไหม” คุณปาริชาติถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน คนถูกถามส่ายหน้าก่อนจะตอบ “ไม่ครับ พรุ่งนี้เป็นวันหยุดผมคงไม่เข้า” “ก็ดี งั้นลูกอยู่บ้านนะ พ่อของลูกเองก็ไม่ต้องไปทำงานก็จะอยู่ด้วย” คำพูดของมารดาทำให้อลันน์สงสัยเป็นอย่างมากจนต้องถามออกมา “คุณแม่มีอะไรหรือครับ หรือว่าจะมีใครมาที่บ้าน เพราะปกติคุณพ่อจะไม่หยุดงานถ้าไม่ใช่วันหยุดของเขา” อลันน์นึกถึงมิสเตอร์ไรอัลแล้วก็ต้องซูฮกให้ในความขยันและมีวินัยของบิดา เมื่อก่อนเท่าที่เขารู้ ทั้งมารดาและบิดานั้นไม่ได้มีฐานะร่ำรวยเลยแต่เพราะทั้งคู่ขยันทำงานจนสร้างเนื้อสร้างตัวได้ และเขาเองก็จะต้องรับช่วงที่สร้างมาจากหยาดเหงื่อของบิดามารดาต่อ “มีแขกมาจ้ะ แต่แม่จะเก็บไว้เป็นเซอร์ไพรส์ เอาเถอะลันไปนอนเถอะลูก แม่เองก็ง่วงแล้ว ราตรีสวัสดิ์นะจ๊ะลูกรัก” แม้อลันน์จะยังข้องใจแต่เมื่อคุณปาริชาติลุกขึ้น เขาก็ต้องส่งยิ้มให้พร้อมทั้งเอ่ยบอกราตรีสวัสดิ์กลับไป อลันน์หรี่ไฟที่หัวเตียงพร้อมทั้งล้มกายลงนอน อดยกมือก่ายหน้าผากไม่ได้ กับคำพูดของนายกวีเพื่อนรัก พลางพูดออกมาเบาๆ “เกลียดสิ่งไหนได้สิ่งนั้น” หากคนพูดก็ส่ายหน้าอยู่ดี “จะได้ได้ยังไง ถ้าเกลียดด้วยแล้ว ให้ตายยังไงก็ไม่อยากได้ ไม่มีทางได้แน่ๆ” อลันน์ถอนหายใจก่อนจะปิดตาสีฟ้าลง และไม่นานความเงียบก็พาให้เขาหลับไป มีต่อค่ะ จากคุณ : i - SoR - [ 17 พ.ค. 48 17:08:42 A:202.183.155.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงเจี๊ยวจ๊าวของสาวใช้ในบ้านทำเอาคนที่เพิ่งเดินลงมาทำหน้างุนงง กวักมือเรียกแม่สาวน้อยชาติกำเนิดแถวๆตะวันออกเฉียงเหนือมาถาม “กล้วย กล้วย มานี่หน่อย” สาวใช้นาม กล้วย ได้ยินก็รีบปรี่มาหาชายหนุ่มด้วยใบหน้าระรื่น “ขาคุณลัน” “จะมีใครมาบ้าน หรือจะจัดงานต้อนรับใครหรือ ทำไมดูวุ่นวายจัง” พอสาวใช้ได้ยินก็หัวเราะคิกคัก คนเห็นทำหน้างงเข้าไปใหญ่ “แหมคุณลัน ยังมาถามอีก” “อะไรกล้วย ทำไมต้องยังมาถามด้วย นี่ตอบมาดีๆ เร็วๆ” คนถามชักร้อนใจอยากรู้เต็มแก่ “ก็วันนี้น่ะเป็นวันดูตัวของคุณลันน่ะสิคะ เนี่ยคุณนายก็สั่งให้พวกเราจัดบ้านกันยกใหญ่เลยล่ะค่ะบอกว่าไม่เนี้ยบมีตัดเงินเดือน แหมไม่รู้นะคะว่าคนที่มาเนี่ยจะใหญ่โตขนาดไหนคุณนายถึงได้สั่งการถึงขนาดนี้” “เดี๋ยวกล้วย ใครดูตัว ดูตัวใคร แล้วทำไมต้องมีชื่อฉันอยู่หลังคำว่าดูตัวด้วย” อลันน์ไม่เข้าใจมากถึงมากที่สุด “ก็คุณลันไงคะที่ดูตัว” สาวใช้ตอบเสียงดังฟังชัด อลันน์เลิกคิ้วสูง หากก็เพียงไม่กี่วินาทีเขาก็นึกออกถึงคำพูดของนายกวี เกลียดสิ่งไหนได้สิ่งนั้น ไม่นะ มันจะเป็นแบบนั้นไม่ได้! “ดูตัว หมายถึง คนที่เขาดูกันเพื่อจะแต่งงานใช่ไหมกล้วย แล้วหนึ่งในคนนั้นก็คือฉันงั้นเหรอ!” อลันน์ถามไป สาวใช้ก็พยักหน้าหงึกๆ “ใช่แล้วค่ะ คุณลันไม่ทราบหรอกหรือคะ อ้าว คุณลัน!” แม้จะถามไปอย่างนั้นแต่อลันน์ก็ไม่มีเวลาหันไปตอบคำถามสาวใช้แล้ว ร่างสูงหมุนขวับไปทางที่เขาคิดว่ามารดาน่าจะอยู่ที่นั่น ทิ้งไว้แต่เสียงบ่นงึมงำของยายกล้วย “อะไรกันหว่าคุณลัน ตัวเองจะดูตัวยังไม่รู้อีก ประหลาดคน” แล้วใครว่ารู้กันล่ะ! นี่หรือเซอร์ไพรส์ที่แม่ว่า!! อลันน์รู้สึกว้าวุ่น ร้อนอกร้อนใจจนแทบจะระเบิด เดินตามหาร่างคุณนายปาริชาติที่เป็นคนที่สั่งการสาวใช้ นี่มองออกไปในสวนก็ดูยุ่งวุ่นวายกันใหญ่ ดูตัว! พระเจ้า! พิธีประเพณีนี้จะเกิดกับเขาที่เป็นลูกครึ่งหน้าฝรั่งจ๋าแบบนี้เนี่ยนะ คนหน้าฝรั่งคิดไปก็กวาดสายตาหาคนต้นคิด หากจะเห็นก็เห็นแต่บิดาที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนชานที่ยื่นออกไปจากตัวบ้าน มีระแนงไม้ที่ปกคลุมด้วยไม้เลื้อยให้ร่มเงากันแดดยามสายให้แก่ชายผมทองที่เค้าโครงหน้าคล้ายคลึงกันอลันน์นัก มิสเตอร์ไรอัล! “คุณพ่อครับ!” เสียงของบุตรชายดังเบิกทางไปก่อน มิสเตอร์ไรอัลเลยเงยหน้าจากหน้าหนังสือพิมพ์หันไปมอง “ไงลัน เมื่อคืนกลับกี่โมงล่ะ พ่อง่วงเลยหลับไปก่อน แล้วหลับสบายไหม” มิสเตอร์ไรอัลถามบุตรชายอย่างอารมณ์ดี แต่อลันน์ไม่มีทีท่าจะอยากอารมณ์ดีร่วมด้วย “ไม่ใช่เวลาจะมาพูดเรื่องหลับสบายนะฮะ คุณพ่อรู้ใช่ไหมฮะว่าคุณแม่กำลังทำอะไร” คำถามของอลันน์ทำเอาคนถูกถามเสหยิบกาแฟขึ้นดื่ม แต่เมื่อชำเลืองมองบุตรชายเจอสายตาคาดคั้นแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ และยอมตอบคำถาม “คืองี้นะลัน พ่อบอกแม่เขาแล้ว แต่แม่เขาไม่ฟัง พ่อก็เลยต้องยอมให้แม่เขาจัดการไป” ก่อนอื่นจะเริ่มเรื่องมิสเตอร์ไรอัลขอแก้ต่างให้ตัวเองก่อน แต่ก็รู้กันดีว่าตัวบิดาเขานั้นยอมมารดาเขาจะตายไป ไม่ค่อยมีหรอกจะคัดค้านอะไรอยู่ “อีกอย่างคนที่แม่เขาจัดการให้น่ะ พ่อว่าก็ดีนะ น่ารักแล้วก็สวยแบบไทยๆ ถ้าอลันน์แต่งงานกับหนูอ้อนะจะต้องดีแน่ๆเลย” อลันน์หูผึ่งกว่าเก่า ร้องออกมาจนมิสเตอร์ไรอัลแทบจะจับหนังสือพิมพ์ในมือไม่อยู่ “แต่งงาน!! นี่ทีแรกรู้จากยัยกล้วยว่าดูตัว นี่เลยเถิดไปถึงแต่งงาน พ่อครับพ่อ มันเป็นแบบนี้ได้ยังไงก็ไหนบ้านเราเลี้ยงแบบสมัยใหม่ไงฮะ ทำไมมีประเพณีอะไรที่มันริดรอนสิทธิผมแบบนี้ล่ะ” “แต่แม่เขาทำเพื่อลูกนี่นา เอาน่าๆวันนี้ยังไม่ได้แต่งเลยสักหน่อย ยอมๆแม่ไปก่อนเถอะ อีกอย่าง ถ้าลันเจอเขาแล้วอาจจะเปลี่ยนใจนะลูก” มิสเตอร์ไรอัลปลอบใจ หากว่าอลันน์จะดูไม่มีสบายใจขึ้นเลย “ไม่มีทางเปลี่ยนใจแน่ฮะ คนไม่รักยังไงก็ไม่รัก ผมจะไปตามหาคุณแม่เพื่อถามให้รู้เรื่องกันไปเลย” พูดจบก็ทำท่าจะหันหลังเดิน แต่บิดากลับขัดขึ้นมาเสียก่อน “ไม่ต้องไปหรอกลูก แม่เขาเดินมาแล้วนั่น” อลันน์หันหลังไปมองทันทีที่บิดาบอก เห็นมารดาแต่งตัวสวยกว่าทุกวัน เพชรพลอยที่เลือกมาสวมเองก็ดูจะน้ำงามและราคาแพงเสียด้วยสิ “ตาลันลงมาแล้วหรือลูก แม่กำลังจะให้คนไปตามพอดี” กับรอยยิ้มชื่นมื่นของมารดาก็อยากจะดีใจด้วยอยู่หรอก แต่เรื่องที่ทำให้มารดาอารมณ์ดีนี่ เขาร่วมด้วยไม่ลง “คุณแม่ให้คนไปตามผมมีอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่าอยากจะได้คนสวนไปทำสวนเพิ่ม” อลันน์ถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบตึงจนมิสเตอร์ไรอัลต้องดุออกมา “ลัน!” อลันน์เองก็คิดได้ว่าไม่ควรพูดจาแบบนั้นออกไปก็รีบตีหน้ายิ้มหวาน ก่อนจะเข้าไปโอบเอวมารดาอย่างออดอ้อน “ผมล้อเล่นน่ะครับ ว่าแต่เซอร์ไพรส์ที่คุณแม่บอกผมไว้เมื่อคืนนี่คืออะไรหรือครับ” “เดี๋ยวก็รู้จ้ะ ว่าแต่ลันแต่งตัวชุดนี้ไม่หล่อเลยลูก ไปไป๊ ไปเปลี่ยนให้ดูดีหน่อย” คุณปาริชาติยังไม่ยอมบอก ถึงแม้อลันน์จะรู้แล้วก็เถอะ แล้วกับคำสั่งที่เกี่ยวกับเรื่องนั้นด้วยแล้วเขายิ่งไม่อยากทำตามเลย ถ้าไม่ได้สายตาและคำพูดของมิสเตอร์ไรอัลที่ขอร้องไว้ล่ะก็ อลันน์จะไม่อยู่บ้านเพื่อรอพิธีดูตัวอะไรนี่เลยให้ตายสิ!! อลันน์วกกลับเข้าบ้านก็เจอสาวกล้วยคนเดิม สาวใช้ช่างจ้อกำลังยืนจัดดอกไม้อยู่ก็เดินเข้าไปถาม “กล้วย กล้วยเคยเห็นคนที่จะมาดูตัวฉันไหม” สาวใช้ละมือจากดอกไม้สีแดงสด หันมองคนถามอย่างครุ่นคิด “เคยค่ะ ง้ามงามค่ะคุณลัน สวยมากๆเลยนะคะ เสียแต่ ” “แต่อะไร” อลันน์ถามต่อ “ก็ดูคุณแม่ของคุณน้องอ้อน่ะสิคะ ดูจะเป็นคนขี้งก โลภมากอย่างไรไม่รู้” กล้วยพูดไปอย่างไม่ทันยั้งคิดด้วยเป็นคนช่างเจรจาเป็นทุนเดิม บ่อยครั้งอลันน์เลยจับทางมารดาได้ถูกว่าท่านวางแผนอะไรไว้ “แล้วกล้วยรู้จริงหรือถึงพูดแบบนั้น มันไม่ดีนะกล้วย” อลันน์นิ่วหน้ากับคำบอกเล่าของสาวใช้ “แหม ดูจากสองตาก็พอจะเดาออกแล้วล่ะค่า ดูคุณหญิงอะไรนั่นตาวาวจะตายพอเห็นคุณนายพูดอะไรที่เกี่ยวกับเงินๆทองๆ นี่ไม่นับไปถึงว่าตอนพูดเรื่องแต่งงานของคุณนะคะ” “แล้วทำไมฉันถึงได้ไม่รู้เรื่องนี้เลยนะ ถ้ามีเรื่องพวกนี้ฉันก็น่าจะได้กลิ่นอะไรมั่งสิ” อลันน์บ่นกับตัวเอง แต่สาวกล้วยก็ยังตอบออกมาให้เขาหายข้องใจได้ “ก็คุณลันไปทำงาน กว่าจะกลับก็เย็นนี่คะ คุณนายน่ะเจอกับคุณน้องอ้อตอนกลางวันบ่อยๆ นี่คงจะอยากให้คุณพบกับคุณน้องอ้อแล้วล่ะมั้งคะเลยบอกให้คุณทราบ” “อ้อเหรอ งั้นเธอก็คิดว่าคุณน้องอ้ออะไรนั่นแต่งงานกับฉันเพราะหวังเงินคุณพ่อคุณแม่งั้นสินะกล้วย” อลันน์คาดเดา “อู๊ย คุณลันอย่าพูดแบบนั้นสิคะ กล้วยไม่กล้าคิดแบบนั้นหรอกค่ะ กลัวจะตกงานเอา แต่ว่าคุณลันก็ระวังๆไว้หน่อยก็ดีนะคะ ดูท่าทางไม่น่าไว้ใจอยู่ค่ะ” กล้วยร้องเสียงสูงก่อนจะจบด้วยน้ำเสียงเตือนๆ “เหรอ นี่ถามอีกคำถามสิ คุณน้องอ้อนี่ชื่อจริงชื่ออะไร กล้วยพอจะรู้ไหม” “ชื่อ อมลภา ทัศนะวิชญา ค่ะ” เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือทำให้คนที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียงต้องลืมตาปรือ ลุกขึ้นมองหาโทรศัพท์ตัวต้นเสียง และก็ต้องหงุดหงิดใจเมื่อเห็นว่ามันถูกวางบนโต๊ะกระจกที่อยู่ห่างจากเตียงประมาณหกก้าว แต่ว่าจะทำอะไรได้ จะบ่นอะไรได้เมื่อตัวเองวางเอาไว้เอง กวีเดินไปหยิบก่อนจะกดรับ “ว่าไงไอ้ลัน โทรมาแต่เช้า” เปิดปากหาวทิ้งท้าย “เช้า? สิบโมงแล้วนะแก เออๆช่างเหอะ ฉันกำลังแย่ว่ะ” เสียงร้อนรนของอลันน์ทำให้คนง่วงงุนหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ก่อนจะเดากลับไป “อะไรวะ อย่าบอกนะโดนแม่จับแต่งงานขึ้นมาจริงๆ” หากไม่มีคำตอบใดๆจากคนเดือดร้อน จนกวีต้องคาดคั้นไปอีกรอบ “เฮ้ย เงียบแบบนี้จริงหรือวะ” ทว่าอลันน์ก็ยังเงียบ ได้ยินเพียงเสียงถอนหายใจดังผ่านโทรศัพท์มา กวีถอนหายใจเมื่อพอจะรู้ เดินไปนั่งที่ปลายเตียง “เฮ้อ เห็นทีจะต้องเชื่อคำโบราณท่านไว้ซะบ้างแล้วมั้งเนี่ยเรา” “ไม่ตลกเลยนะไอ้วี ฉันไม่อยากแต่ง” อลันน์ทำเสียงขุ่น “เออ รู้ๆ รู้น่า แล้วสาวคนนั้นเป็นใครวะ” “เห็นกล้วยบอกว่าชื่ออ้อ อะไรนี่แหละ” “กล้วย ใครวะกล้วย” ด้วยความที่คนในสายสนใจกับ ‘กล้วย’ มากกว่าคนที่ตนจะต้องแต่งงานด้วย อลันน์เลยร้องกลับไป “หวาเหวย! ไอ้นี่! คนที่ฉันจะแต่งงานด้วยชื่ออ้อ ส่วนยัยกล้วยเด็กคนงานบ้านฉัน ไอ้นี่นี่ชอบพาออกนอกเรื่องอยู่เรื่อย” “แหมก็คนมันติดใจนี่หว่า แล้วอ้อนี่เป็นใคร ลูกเต้าเหล่าใครวะ ไม่สวยหรือไงแกถึงร้อนใจ” “ไม่ใช่สวยไม่สวยเลยนะ ฉันไม่อยากแต่งกับคนที่ไม่ได้รัก” อลันน์ชี้แจงเสียงแข็ง “แต่ถ้าเจอแล้วรักก็อีกเรื่องใช่ไหมล่ะ เอาน่าไอ้ลัน ยังไม่ได้เจอหน้าก็อย่าเพิ่งตื่นตูมไปเลย” กวีพยายามจะให้เพื่อนตนใจเย็นลงหน่อย อลันน์ถึงแม้จะเป็นคนง่ายๆมีเหตุผล แต่ถ้าถูกบังคับแล้วเขาจะรั้นหัวชนฝาเชียวล่ะ แถมยังจะคิดหาวิธีที่จะทำให้ตนเองไม่ถูกบังคับอีกต่างหาก อย่างตอนที่อลันน์จะถูกบังคับให้ไปร้องเพลงประสานเสียงในงานประจำโรงเรียนเพราะเป็นคนหน้าตาดี แต่เขาไม่อยากจะทำ ตอนทดสอบเลยแกล้งดัดเสียงซะจนที่ว่าควายออกลูกนั้นแย่ อลันน์ทำได้แย่กว่าควายออกลูกเป็นสิบตัวอีก หลังจากนั้นไม่ว่างานอะไรที่เกี่ยวกับเสียงร้องเพลงอลันน์เลยไม่ต้องปากเปียกปากแฉะกับการปฏิเสธ “จริงๆน้า ฉันว่าคุณป้าจะต้องหาคนที่ดีให้กับแกแน่ๆ เชื่อดิ” “ดี! ฉันกลัวแม่จะโดนหลอกเอามากกว่า กลัวจะหวังปอกลอกเอาเงินทองของพ่อแม่ฉันมากกว่าอยากจะแต่งงานด้วยใจที่บริสุทธิ์น่ะสิ” อลันน์ไม่ค่อยอยากจะเชื่อยัยสาวใช้นัก แต่ก็อดคิดไม่ได้นี่นา “แล้วแกเคยเจอเขาแล้วหรือไงถึงคิดแบบนั้น เพราะเท่าที่ฟังดูแล้วแกก็เหมือนไม่เคยเจอน้องอ้ออะไรนั่นเลยนี่นา” กวีถาม “ไม่เคย แต่ก็รู้” อลันน์ตอบเสียงจริงจัง “รู้ รู้ได้ไง” กวีทำเสียงดังใส่ “กล้วยบอก” “กล้วย เด็กสาวใช้บ้านแกเนี่ยนะ เจริญ! เชื่อสาวใช้เป็นตุเป็นตะมาคิดมากเชียว เพื่อนฉัน” แต่อลันน์ก็แย้งกลับมา “นี่แกรู้ไว้นะว่าที่ฉันไหวตัวทันก่อนเนี่ยก็เพราะยัยกล้วยบอก ไม่งั้นล่ะได้โง่เง่าถูกจับลงถุงละ เออๆ ว่าแต่แกพอจะรู้จักคนที่นามสกุลทัศนะวิชญามั่งไหมล่ะ” “ทัศนะวิชญา คุ้นๆว่ะ ใคร” “ก็คนที่ฉันถูกจับคู่ดูตัวไง เธอชื่อ อมลภา ทัศนะวิชญา เป็นไงคุ้นมั่งไหม” อลันน์บอกชื่อจริงของว่าที่เจ้าสาวให้เพื่อนซี้ฟัง คนในสายทำเสียงจึกจักในลำคออย่างครุ่นคิด และไม่นานก็ปฏิเสธออกมา “ไม่รู้ว่ะ ไว้ฉันสืบให้ล่ะกัน ว่าแต่แกจะทำยังไงล่ะ โดนจับดูตัวซะแล้ว ว่าไงไอ้ลัน” “ไม่ทำไง ฉันไม่แต่ง ยังไงฉันก็ไม่แต่งแน่ๆ แค่นี้นะ” พูดจบคนที่ยังไงๆก็ไม่แต่งก็วางหูโทรศัพท์ ทำเอาอีกฝ่ายรับไม่ทัน หากแต่ก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยแทน ไม่ใช่แทนเพื่อนเขานะ เหนื่อยใจแทนแม่คู่หมั้นที่ชื่อน้องอ้ออะไรนั่นมากกว่า ไม่รู้เหมือนกันว่า นายอลันน์ มิสเลอร์ จะทำหรือวางแผนอะไรที่ไม่น่าไว้ใจหรือเปล่า มีต่อ ค่ะ จากคุณ : i - SoR - [ 17 พ.ค. 48 17:11:32 A:202.183.155.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 พออลันน์วางสายลง เสียงประตูห้องนอนของเขาก็ดังขึ้น ก๊อกๆๆ !! “ลันแม่เองนะลูก แต่งตัวเสร็จหรือยัง” ตามด้วยเสียงมารดา “เสร็จแล้วฮะแม่” อลันน์เลิ่กลั่กวางโทรศัพท์ในมือลงบนโต๊ะข้างเตียง มองไปรอบกายก็ได้แต่เสื้อนอกสีขาวจึงหยิบมันมาสวมคลุมกายเอาไว้ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้กับคุณปาริชาติที่ยืนยิ้มรออยู่ “งั้นก็รีบลงไปเถอะจ้ะ” “แม่ฮะ แม่บอกลันหน่อยสิฮะว่าทำไมแม่ถึงได้ดูมีความสุขตั้งแต่เช้าแบบนี้” อลันน์รั้งมารดาเอาไว้ แล้วถามน้ำเสียงออดอ้อน คุณปาริชาติฟังแล้วก็ต้องอมยิ้ม “แล้วลันไม่ดีใจหรือจ๊ะที่เห็นแม่อารมณ์ดี” “แหม ดีสิครับ ผมดีใจ แต่แค่สงสัยเท่านั้นเอง” อลันน์ป้อนยิ้มใส่ดวงตาสีฟ้าสดใสของเขา กลบเกลื่อนว่ามันตรงข้ามกับสิ่งที่เขาคิดโดยสิ้นเชิง ดีใจไม่ลงหรอก กำลังจะถูกจับลงถุงอยู่แล้วเนี่ย ยังไงก็ดีใจด้วยไม่ลง “ เดี๋ยวลูกก็จะหายสงสัยเองแหละจ้ะ ทำอะไรเสร็จแล้วก็รีบๆลงไปนะจ๊ะ แม่จะรอลูกข้างล่างนะลูกนะ” คุณปาริชาติพูดจบก็ผละกายเดินจากเขาไป ดวงตาสีฟ้าสะท้อนภาพมารดาด้วยแววแห่งความหนักหน่วงในหัวใจนัก .. จะทำยังไงดี ถ้าไม่ทำตามที่มารดาหวังก็เป็นลูกอกตัญญู แต่ถ้าทำ..หมดแน่ชีวิตนี้ เขาไม่กลัวหรอกกับคำบอกเล่าของยัยกล้วย แต่ที่กลัวก็คือ ชีวิตหลังจากที่ต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักต่างหากเล่า และเพื่อไม่ให้ทำลายความหวังของมารดาซึ่งๆหน้า ก็เลือกที่จะให้อีกฝ่ายบอกลาเองดีกว่า อืมม น่าจะดีกว่านะ พอคิดแบบนี้อลันน์ก็วกกลับเข้าไปในห้อง หันมองไปรอบตัวพลางคิดแผนการณ์เพื่อให้ตัวเองรอดพ้นจากการถูกจับแต่งงาน แล้วสายตาสีฟ้าก็ไปหยุดลงที่ตะกร้าเสื้อผ้าตรงมุมห้อง รอยยิ้มกระตุกขึ้นยังมุมปากอย่างมีเลสนัย “ แต่งตัวหล่อๆใช่ไหมครับแม่ ได้เลย ผมจะแต่งให้หล่อสุดๆไปเลย!” ฝ่ายคุณปาริชาติที่นั่งรอบุตรชายอยู่ในห้องรับแขกชักกังวลที่นานแล้วอลันน์ก็ยังไม่ยอมลงมา ไม่นานเสียงรถแปลกหูก็ดังขึ้นทำให้คุณปาริชาติกับมิสเตอร์ไรอัลต้องขยับลุกขึ้นไปต้อนรับแขกที่เพิ่งมาใหม่ โดยที่มีนัยน์ตาสีฟ้าลอบมองจากตรงบันไดบ้านที่วาดโค้งขึ้นไปชั้นบน พอบิดามารดาเดินออกไปจากห้องรับแขกเขาก็เห็นแต่ ‘ยัยกล้วย’ ที่เดินไปเดินมาแถวนั้นเลยเรียกมาหา “กล้วยๆ” สาวใช้เชื้ออีสานนาม กล้วย หันซ้ายหันขวา เห็นคุณลันของเจ้าหล่อนยืนหลบมุมอยู่ก็ทำหน้าประหลาดใจ “ว่าไงคะคุณลัน แล้วทำไมไปแอบตรงนั้นละคะ” “ช่างฉันเถอะน่า นี่ๆ ฉันมีเรื่องจะให้ช่วยหน่อย เอาหูมาใกล้ๆสิ” คนฟังทำหน้าไม่ไว้วางใจ แม้ว่ากล้วยจะทำงานกับคุณลันมาได้แค่สามปี แต่เกียรติศัพท์ความร้ายของชายหนุ่มเธอก็เคยได้ยินมาบ้าง “อะไรคะคุณลัน ไม่น่าไว้ใจ” แต่เมื่อนายหนุ่มกวักมือเรียกอีกครั้งกล้วยก็จำต้องเอียงหูให้อลันน์ ได้ฟังข้อความบอกเล่าแล้วต้องร้องออกมา “จะเอางั้นหรือคะ แต่ว่า ” กล้วยทำท่าลำบากใจ หากพออลันน์ตีสีหน้าจริงจัง เจ้าหล่อนจึงได้แต่รับปากอย่างเสียมิได้ “ก็ได้ค่ะ แต่ว่าถ้าคุณนายแหวใส่ กล้วยไม่รู้ด้วยนะคะ” “เออน่า ไปทำอย่างที่ฉันบอกก็แล้วกัน” + + + จบตอนที่ 1 ค่ะ ... อย่าลืมติดตามนะคะว่านายอลันน์พระเอกตอนแรกของเราจะวางแผนอะไร อิอิ (อย่าลืมลงชื่อให้กำลังใจ i -Sor กันเยอะๆนะคะ ^^) จากคุณ : i - SoR - [ 17 พ.ค. 48 17:13:19 A:202.183.155.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องสนุกน่าสนใจ ภาษาใช้ได้ครับ แต่งจบแล้วหรือยังครับ กรุณาส่งเรื่องนี้ให้ทางกองบก.พิจารณาได้หรือไม่ พอดีบก.ท่านหนึ่งที่ผมรู้จักกำลังอยากได้แนวซีรีส์รักๆ พอดี ให้ไปที่ชั้น 5 กองบ.ก. สนพ.สยามอินเตอร์บุ๊ค บ.ในเครือสยามมัลติมีเดีย ถนนลาดพร้าวซ.48 บอกว่าเอาต้นฉบับมาให้พิจารณา และบอกว่าผมแนะนำมา ถ้าว่างก็ไปดูนะครับ ถ้าถูกใจก็จะได้ร่วมงานกัน จากคุณ : ณัฐกร - [ 17 พ.ค. 48 18:45:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่าหนุกอ่ะคับ...อยากรู้ว่านายลันจะแต่งออกมางัย ^.^ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 17 พ.ค. 48 20:22:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอ่อ สูงเกือบร้อยสองเมตร คนหรือตึกอะ จากคุณ : scottie - [ 18 พ.ค. 48 00:04:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ๊าก สองเมตร...ค่า >< พิมพ์ผิดง่ะ คุณ scottie ขอโต้ดดด ส่วนคุณณัฐกร ขอบคุณมากค่ะ แต่ซอยังพิมพ์ไม่จบค่ะ แหะๆ ^^ จากคุณ : i - SoR - [ 18 พ.ค. 48 00:13:26 A:202.183.189.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 จะแปลงร่างเป็นตัวอะไรน่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 18 พ.ค. 48 10:52:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่เสร็จไม่เป็นไรจ้า ถ้าบ.ก.ชอบก็โอเค. แต่งจบก็รวมเล่มเลย จากคุณ : ณัฐกร - [ 18 พ.ค. 48 22:10:58 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เนื้อเรื่องน่าสนใจดีแฮะ  นายลันจะทำไงต่อไปเนี่ย จากคุณ : burin piggypink - [ 19 พ.ค. 48 20:31:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาร่วมขำตรงสูงร่วมสองร้อยเมตร คนหรือเปรตกันแน่ค่ะ (ความจริงก็เดาได้ล่ะค่ะว่าพิมพ์ผิดแต่ขอแซวนิดเถอะค่ะ) เนื้อเรื่องน่ารักมาก เมื่อไหร่หนูอ้อจะปรากฏโฉมให้พ่ออลันน์ชมล่ะคะ รอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : รียา - [ 21 พ.ค. 48 21:55:50 A:203.172.104.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนต่อไป http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3492022/W3492022.html#9 จากคุณ : ลูนาติก - [ วันวิสาขบูชา 20:26:58 ]