PANTIP.COM : W3483157 ว่าด้วยเรื่องฉากรัก...แค่ไหนถึงถือว่าโป๊คะ []

ความคิดเห็นที่ 2

หัวข้อเร้าใจมากคะ เปิดอ่านเลย....

เคยลงไว้นะคะ ฉากรัก แบบที่พี่ว่าค่อนข้างล่อแหลม ต้องโปรยเตือนจั่วหัวน้องๆไว้ก็มี แบบนี้

"ชายหนุ่มผวาเฮือกลุกขึ้นนั่งบนเตียง มือของเขาไปสัมผัสผิวเปล่าเปลือยของร่างที่อยู่ด้านข้าง ความมืดยังปกคลุมเหมือนเดิม แต่เขารู้ว่าตัวเองเพิ่งตื่นจากความฝัน หากมันเป็นความฝันที่เหมือนความจริงอย่างที่สุด ความร้อน เสียงโหยหวน ผิวกายที่แสบผ่าวร้อน

“เป็นอะไร”

เสียงงึมงำของคนข้างตัวร้องขึ้น เมื่อเห็นเขาลุกผวาขึ้นมานั่ง ร่างเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อชุ่มโชก ทั้งที่ห้องพักเปิดเครื่องปรับอากาศกำลังพอดี เขาหอบหายใจแรงๆไล่ภาพฝันที่มืดมิดออกจากหัว

มือคนข้างตัวคว้าหัวไหล่ของเขาไว้แล้วรั้งให้ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อนั้นกลับลงซุกที่หน้าอกเปลือยของเธอ

ทำให้เขางึมงำออกมา บนยอดอกสีน้ำตาลไหม้ของเจ้าหล่อน

“สงสัยฝันร้าย…เบลินดา”

“แอริก้า”

เสียงเจ้าตัวนั้นเหมือนไม่พอใจ ทำเอาชายหนุ่มผงะขึ้นมาแล้วยกตัวเอียงไปอีกทางด้านหนึ่งของเตียงจนเส้นผมยาวเคลียหลังของเขา ตกลงมาแผ่เต็มกลางเรือนผิวสีแทนของเจ้าหล่อน

จริงด้วย มีร่างเปลือยเปล่าอีกร่างหนึ่งนอนหลับไหลอยู่ปลายเท้าเขา กำลังส่งเสียงกรนเบาๆ กลิ่นเหงื่อปนกาแฟบราซิลของหล่อนยังติดปลายจมูกเขาอยู่มาตั้งแต่หัวค่ำ เบลินดา

สีผิวน้ำตาลเข้มของสองฝาแฝดนี้ทำให้เขาไม่เคยแยกได้เลยว่าใครเป็นใคร ในความมืดพร่ามัวตลอดสองอาทิตย์ นอกจากเวลาหล่อนขึ้นมาร้องครวญครางบนตัวเขา ตอนนั้นอาจจะพอแยกแยะได้ ในข้อแตกต่างระหว่างความชุ่มฉ่ำกับความเร่าร้อนของแฝดสาวทั้งสองคน

แอริก้าแฝดคนพี่นอนมองท่าทางงุนงงของเขาอย่างขบขัน

“แยกไม่ออกอีกละสิ คนที่เธอฟัดจนหมดแรงไปเมื่อตอนหัวค่ำคือเบลินดา แต่เธอยังไม่ได้ทำให้ฉันมีความสุขเลย”

ชายหนุ่มผมยาวพ่นเสียงหัวเราะในลำคอ “ไม่มีปัญหา”

เขารับคำเสียงเบาๆ ก่อนจะหันกลับมาตะโบมโถมลงไปบนตัวหล่อนราวกับคนที่อดอยากมาเนิ่นนาน"

สำหรับที่พี่ว่าน่าจะลงได้ไม่มีปัญหาก็เคยมี แบบนี้
"แทนคำตอบรับ เจ้าชายซาเลมประทับริมฝีปากลงบนปากนุ่มละมุนของฬิดา เป็นจุมพิตที่เร่าร้อนที่สุดในชีวิตของเจ้าชายซาเลม รสสัมผัสที่โหยหามานานแสนนาน ระเบิดเขื่อนอารมณ์ที่ต่างฝ่ายปิดกั้นซึ่งกันและกันมานานนมให้ล้นทะลัก หญิงสาวตอบรับจุมพิตเร่าร้อนนั้นด้วยความรู้สึกพร้อมเต็มเปี่ยมที่จะหล่อหลอมตัวเองให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพระองค์

แสงแดดอ่อนๆยามบ่าย เล็ดลอดชายผ้าม่านหน้าต่าง เข้ามาพร้อมสายลมเอื่อย ทาบทับแผ่นหลังเปลือยหญิงสาวที่ยังเต็มไปด้วยริ้วรอยแผลเป็นจากแส้ม้า แม้เนื้อแผลจะประสานสนิท แต่คงเป็นรอยจารึกร่างหญิงสาวผู้นี้ไปตลอดชีวิต รอยจารึกที่เกิดจากความเจ็บปวดและหวาดผวาบนแผ่นดินร้อนระอุ
แตกต่างจากรอยจารึกที่เธอได้มอบให้ในค่ำคืนที่ผ่านมา ที่เธอโอบล้อมพระองค์ด้วยความเร่าร้อนที่สะอาดพิสุทธิ์ แสนละเมียดละไม จนแทบลืมหายใจไปกับทุกทุกรายละเอียดความดื่มด่ำที่รับจากเธอ
ความปรารถนาที่พระองค์รอคอย เผาผลาญความรุ่มร้อนในอารมณ์ที่คิดว่าเมื่อผ่านพ้นไปแล้วมันควรบรรเทามอดดับสงบลงเช่นเคยมา หากคราวนี้หลังคลื่นใหญ่ลูกแรกซัดผ่านพ้น กลับกลายเป็นยิ่งเพิ่มความรัญจวนใจให้ทวีความรุนแรง อยากนำพากระแสคลื่นมันโหมซัดกระหน่ำให้ล้ำลึกยิ่งขึ้น จนต้องวนเวียนเรียกร้องจากตัวเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างคลั่งไคล้ จนไม่รับรู้วันเวลาเนิ่นนานที่หลบซ่อนตัวอยู่กับความอิ่มเอม "

สำหรับตอนที่ลี้ลับไม่มีผู้ใดได้อ่าน....แต่อยากจะปะ...พี่ว่าคงมีแต่น้อง จขกท.เท่านั้นที่ได้อ่าน อ่ะน่ะ
" “….ฉันรักพระองค์เหลือเกินเพคะ”
แทนคำตอบรับ เจ้าชายซาเลมประทับริมฝีปากลงบนปากนุ่มละมุนของฬิดา เป็นจุมพิตที่เร่าร้อนที่สุดในชีวิตของเจ้าชายซาเลม รสสัมผัสที่โหยหามานานแสนนาน ระเบิดเขื่อนอารมณ์ที่ต่างฝ่ายปิดกั้นซึ่งกันและกันมานานนมให้ล้นทะลัก หญิงสาวตอบรับจุมพิตเร่าร้อนนั้นด้วยความรู้สึกพร้อมเต็มเปี่ยมที่จะหล่อหลอมตัวเองให้กลายเป็นเนื้อเดียวกับหัวใจของทั้งสองคน
ร่างเธอถูกอุ้มลอยขึ้นจากพื้นปลิวเบาราวกับขนนกเมื่อร่างสูงใหญ่เคลื่อนทับมาบดบังจนเธอไม่อาจมองเห็นสิ่งใดนอกจากห้วไหล่กว้าง ฬิดาพริ้มตาลงอย่างหวั่นไหว แต่เธอรับรู้ได้ว่าคนสูงใหญ่เนื้อตัวสั่นระริกไม่แพ้กัน เมื่อทุกอนูเปลือยเปล่าของทั้งสองได้แนบชิด ความเต็มตื้นที่อดกลั้นมาเนิ่นนาน ความอ่อนหวานที่รอคอยจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้แก่เธอคนนี้เพียงผู้เดียว ฬิดาเผยอตัวกรีดร้องแผ่วเบาเมื่อร่างนั้นก้าวล้ำเข้ามาจนเธอครอบครองเขาจนหมดสิ้น เธอเป็นของเขาแล้วนับแต่วินาทีเป้นต้นไป ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น ต่างได้มอบทุกสิ่งทุกอย่างเป็นของกันผูกพันด้วยความรักทั้งหมดที่มีมาตลอดชีวิต ทั้งตัวตนและจิตใจ หยดน้ำตาที่ไหลอย่างปิติถูกเขาซึมซับให้เหือดหาย ก่อนเริ่มต้นไปกับช่วงจังหวะอันอ่อนโยน เขาเป็นผู้นำพา ค่อยๆให้เธอก้าวผ่านความเขินอายเริ่มแรก อย่างแช่มช้า จนก้าวออกมาเคียงข้างกัน ร่ำร้อง โหยหา เร่งเร้า สอดคล้อง จนถึงท้องฟ้าอันสุกสกาว เหวี่ยงสายป่านความสุขโยนตัวเธอจนถึงสุดขอบฟ้า แล้วหล่นร่วงลงมาอยู่ในอ้อมกอดของพระองค์ ที่รอรับเธอด้วยจุมพิตซาบซึ้งใจ"

คิดว่าอันสุดท้ายล่อแหลมแต่ก็น่าจะลงได้เหมือนกัน

ไปดีก่า...........

จากคุณ : ใครคนหนึ่ง - [ 18 พ.ค. 48 18:52:55 A:202.5.87.201 X: ]