“ฮ้าว...คนไทยแท้ ๆ ทำไมต้องมานั่งเรียนภาษาไทยด้วยว๊ะ น่าเบื่อชะมัด”

   ปรานทัศน์นั่งหาวหวอด ๆ ในชั่วโมงเรียนภาษาไทยซึ่งเป็นวิชาที่ตัวเขาเองคิดว่ามันไม่มีความสำคัญกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียวด้วยเหตุผลที่ว่าเขาเป็นคนไทยคนหนึ่ง และด้วยความคิดนี้เองจึงทำให้เขาไม่ค่อยสนใจเรียนและใช้เวลาส่วนใหญ่ในชั้นเรียนไปกับการนั่งหลับบ้าง เหม่อลอยบ้างและที่แย่ที่สุดคือเขาไม่เคยชอบหน้าสุนทรภู่เลย เหตุผลที่เขาไม่ชอบก็เพราะว่าใกล้วันที่ 26 มิถุนายนเมื่อไหร่จะต้องมีเรื่องให้เขาต้องปวดหัวทุกทีเพราะเขาไม่ชอบคำกลอนเอามาก ๆ ทั้งๆ ที่เป็นคนมีพรสวรรค์ วันนั้นเป็นวันที่ 20 มิถุนายนของปีหนึ่ง บรรยากาศในห้องยังคงเหมือนเดิม ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังนั่งเคลิ้มจะหลับอยู่ในชั่วโมงภาษาไทย

   “ปรานทัศน์!” เสียงเรียกอย่างดุดันดังมาจากหน้าห้อง
   “ค...ครับผม มีอะไรหรือครับอาจารย์” ชายหนุ่มขานรับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเกรงว่าจะมีความผิด
   “เดี๋ยวหมดชั่วโมงแล้วไปหาครูที่ห้องพักครูหน่อยนะ”
   “ ได้ครับ” ปรานทัศน์ทำหน้าสลดแล้วนั่งลงไปก่อนถอนหายใจเฮือกยาว
   “ เฮ้อ...ซวยอีกแล้วเรา” เขารำพึงรำพรรณกับตัวเอง

เที่ยงวันนั้น...

ก๊อกๆ...เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมด้วยคำพูดเบา ๆ“ขออนุญาตครับอาจารย์”
   “อ้าวปรานทัศมาแล้วเหรอ เข้ามาสิ” น้ำเสียงของอาจารย์ที่เบาลงกว่าตอนแรกทำให้ปรานทัศน์ใจชื้นขึ้น
   “ครับ งั้นขอเข้าไปนะครับ”
   “นั่งก่อนซิ ” ครูสาวเชื้อเชิญ “ที่ครูเรียกมาวันนี้น่ะ ครูมีเรื่องอยากจะถามหน่อย”
   “ครับ” ความตึงเครียดเริ่มกลับมาอีกครั้ง “ตายแน่กู”ชายหนุ่มคิดในใจ
   “เอาล่ะ ปรานทัศน์ครูรู้นะว่าเธอไม่ชอบวิชาครู แต่ขอถามหน่อย กลอนพวกนี้เธอคิดเองหรือว่าให้ใครคิดให้”  ครูสาวทำเสียงดุใส่หวังว่าจะได้คำตอบ
   “คือ...ผมทำเองหมดเลยครับ”  ปรานทัศน์ตอบเพราะกลัวโดนทำโทษ
   “นี่เธอจะลองดีกลับครูเหรอ!” ครูสาวสุดจะทนเพราะว่าความจริงมันชั่งค้านกับคำพูดของปรานทัศน์โดยสิ้นเชิง
   “ได้! ในเมื่อเธอไม่ยอมรับงั้นเรามาพิสูจน์กัน”  บทพิสูจน์เริ่มขึ้นโดยเธอได้ตั้งหัวข้อให้ปรานทัศน์แต่งคำประพันธ์ บทพิสูจน์มีอยู่ว่าเขาต้องแต่งกลอนสด ณ ตรงนั้นและมีเงื่อนไขว่าถ้าหากทำไม่ได้จะต้องโดนหักคะแนนที่สะสมมาครึ่งหนึ่ง โดยให้แต่งกลอนเกี่ยวกับสุนทรภู่ โดยเธอคิดว่าอย่างไร เขาก็ไม่สามารถทำได้อยู่แล้วและกำหนดเวลาไว้ 15 นาที
   “ถ้าภายใน 15 นาทีนี้เธอทำไม่ได้คงรู้นะว่าอะไรจะเกิดขึ้น” ครูสาวขู่พลางจ้องตาเขม็งมาที่ปรานทัศน์
   ปรานทัศน์ไม่รอช้าใช้สติปัญญาทั้งหมดทุ่มเทลงไป แค่เพียง 5 นาทีก็ทำเสร็จได้ความว่า
               
  “ สุนทรภู่ท่านครูเอกอาลักษณ์
นามประจักษ์ทั่วทั้งแดนสยาม
อีกทั้งต่างประเทศล้วนรู้จักนาม
ยกย่องความสามารถราชครู ”

   “เรียบร้อยแล้วครับอาจารย์” ปรานทัศน์ยื่นกระดาษคำตอบให้ครูสาว
   “แน่ใจเหรอว่าเรียบร้อย ไหนเอามาดูซิ” ครูสาวผงะ จ้องหน้าปรานทัศน์ด้วยความพิศวง พลางพูดว่า “เยี่ยมมาก   ครูขอโทษนะที่มองเธอผิดไป”
   “แต่ยังเหลืออีกหนึ่งอย่างที่เธอจะต้องส่งครูก่อนวันที่ 26 มิถุนายนนี้ ” ครูสาวออกคำสั่ง
   “ อะไรหรือครับ” ปรานทัศน์ถามอย่างเหนื่อย ๆ
   “ เธอต้องไป  ค้นคว้าประวัติของสุนทรภู่มาให้ครูและส่งเป็นรายงานอย่างน้อย 5 หน้าประดาษ ทำได้มั๊ย”
   “ครับ” ปรานทัศน์รับคำ
   เย็นนั้นเขาเข้าห้องสมุดค้นหาหนังสืออย่างหมักเขม้นก่อนที่จะหอบหนังสือกองใหญ่กลับบ้าน
   “เฮ้อ...ไม่ชอบแล้วยังต้องมาทำอีก  นี่แหละน้า...ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ” เขาบ่นกับตัวเอง
   พอถึงบ้านเขาก็ตรงเข้าห้องทันที และรีบค้นหาข้อมูลในหนังสือทั้งหมดทันทีโดยไม่รอช้า
   “เอ...ใช้เล่มไหนดีนะ” ปรานทัศน์จ้องดูกองหนังสือกองใหญ่ แล้วเหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งเป็นหนังสือเก่าที่สุดในกองนั้น “รวบรวมประวัติและผลงานของสุนทรภู่ ฉบับสมบูรณ์” เขาหยิบหนังสือเล่มนั้นมาอ่านดูอย่างแผ่วเบาถนุถนอมเพราะกลัวว่ามันจะขาด ไม่นานเขาก็เริ่มง่วงและเผลอหลับไป
   พักใหญ่ก็มีเสียงผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเรียกด้วยสำเนียงแปลกหู
   “พ่อหนุ่ม ๆ ตื่น ๆ มานอนอะไรอยู่แถวนี้”
ปรานทัศน์ งัวเงียตาก็ลืมไม่ขึ้นด้วยความเพลีย เขามองเห็นภาพราง ๆ และหลังก็เริ่มเจ็บเหมือนนอนอยู่บนไม่กระดานแข็งและสากแต่เขาจำได้ว่าเขาอ่านหนังสืออยู่ในห้องบนเตียงนุ่ม ๆ แล้วนี่มันอะไรกันเขาพลิกตัวไปมาอยู่พักหนึ่งตาก็เริ่มมองภาพได้ชัดขึ้น ภาพที่เขาเห็นคือกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งแต่งตัวแปลกมากยืนล้อมวงจ้องเขาอยู่และตัวเขาเองก็เช่นกันแต่งตัวแปลก ๆ  เขาจึงร้องออกมาด้วยความตกใจ
   “เฮ้ย! อะไรกันว๊ะเนี่ยะ”