ความคิดเห็นที่ 1 หญิงสาวผมตรงยาวสีออกแดงเมื่อต้องแดดที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างร้านกาแฟแห่งหนึ่งเป็นประกายวิบวับ นัยน์ตาสีดำนั้นมองเหม่อออกไปด้านนอกโดยไม่สนใจว่าแสงแดดนั้นจะทำให้ผิวขาวสดใสของหล่อนมัวหมอง จมูกและปากบางนั้นดูรับกันดีกับเครื่องหน้าทั้งหมด ดูโดยรวมแล้วถึงจะพูดได้ไม่เต็มปากว่าสวยแต่ก็ห่างไกลจากความขี้ริ้วลิบลับ... “บี...” เสียงคุ้นหูที่เรียกชื่อของหล่อนดังขึ้นทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง คนที่เรียกหล่อนเป็นหญิงสาวหน้าตารูปร่างดี ตาของหล่อนหวานอมโศกก็จริงแต่ก็ทำให้ดูมีเสน่ห์น่าดึงดูดอย่างประหลาด หล่อนเดิมตรงปรี่มาที่ปรณันต์โดยไม่สนใจว่าลูกค้าคนอื่นสองสามโต๊ะจะเมียงมองมาเป็นอาหารตาเลย สีหน้ากังวลของหล่อนทำให้ปราณันต์ส่งยิ้มทักทาย แต่ออกจะฝืดเฝื่อนไปสักนิดถ้าเทียบกับรอยยิ้มกว้างขวางของเจ้าหล่อนในยามปกติ ปราณันต์ไม่ต้องฝืนสีหน้ามากสำหรับเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่มัธยมปลายคนนี้ ทั้งหล่อนและกันติสาต่างคนต่างรู้ใจกันดีอยู่ “บี...แกเป็นไงบ้างน่ะ?” กันติสาถามไถ่เพื่อนรักอย่างเป็นห่วง “ก็...ยังดีอยู่...ยังไม่ตาย” ปราณันต์พูดเหมือนจะล้อเล่นแต่นัยน์ตาแห้งแล้งเหลือทนจนฝ่ายที่ถามขึ้นก่อนถอนใจแล้วลุกขึ้นจับแขนเพื่อนสนิทให้ลุกตาม “ไป...เปลี่ยนที่นั่งเถอะ แกโดนแดดเผาซะเกรียมหมดแล้ว นี่ก่อนจะโทรมานี่นั่งมานานหรือยัง แล้วนี่สั่งกาแฟแล้วใช่มั้ย?” กันติสาถามเป็นพรวน โดยไม่รอคำตอบ...หล่อนก็ลากเพื่อนไปอีกมุมของร้านเสีย แล้วจากนั้นก็เรียกบริกรมาหาแล้วสั่งเครื่องดื่มเลย เพราะเป็นร้านประจำอยู่แล้ว รายการกาแฟอะไรรู้หมด และดูจากสภาพเพื่อนแล้วคงไม่มีกระจิตกระใจจะสั่งอะไรก่อนอยู่แล้ว กันติสาถามไปอย่างนั้นเอง... กันติสามองหน้าเพื่อนที่เป็นเบื้อใบ้นั่นนิ่งๆ หล่อนไม่แน่ใจว่าเพื่อนสนิทของตนไปพบกับอะไรเข้าจึงได้มีสภาพเป็นแบบนี้ ตามปกติปราณันต์จะไม่มีลักษณะแบบนี้ให้เห็นมากนัก เพื่อนของหล่อนไม่ใช่คนช่างพูดก็จริง แต่ก็ร่าเริง เป็นตัวของตัวเองสูง มาวันนี้กันติสากลับต้องสลับหน้าที่กันกับปราณันต์เสียแล้ว คนที่มักให้เพื่อนปลอบจะเป็นกันติสาเสียมากกว่า ปราณันต์ไม่ค่อยมีปัญหาอะไร... “อย่างที่แกเคยพูดเลยพลอย...ตอนนี้กรรมตามสนองชั้นแล้วล่ะ...” คนที่นั่งเงียบมาตลอดค่อยเปิดปากพูด “ชั้นพูดอะไรตั้งเยอะตั้งแยะ จำไม่ได้หรอกนะว่าพูดอะไรไปบ้าง...” หญิงสาวเบี่ยงตัวให้บริกรนำเครื่องดื่มมาให้ ปราณันต์หลุบตาต่ำลงเตือนความจำให้เพื่อนสนิท “ตอนที่แกมาร้องไห้ที่บ้านชั้นตอนที่อกหักจากไอ้บอลมันน่ะ...จำได้มั้ย แล้วแกบอกชั้นว่าให้ชั้นลองเป็นแบบแกแล้วชั้นจะรู้...ตอนนี้ชั้นรู้แล้วล่ะ...” กันติสาลองนึกย้อนไปตามที่เพื่อนว่า จริงๆไม่ต้องย้อนไปตอนนั้นก็ยังได้เพราะหล่อนมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอยู่เป็นประจำ ตั้งแต่มัธยม อยู่มหาวิทยาลัย แต่ตอนนี้กำลังจะเรียนต่อปริญญาโทไม่ค่อยมีแล้ว หล่อนเริ่มเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น จึงไม่ยอมให้ตัวเองหลงอยู่ในวังวนนั้นอีก ‘อะไรนะ...? แกเพิ่งคบกับไอ้บอลมันได้แค่เดือนเดียวมันก็เฉดหัวแล้วเรอะ’ คำพูดของปราณันต์ในยามนั้นทั้งแรงทั้งกระทบใจหล่อนยิ่งนัก แต่ดูแล้วคนบ่นจะไม่ใส่ใจเพราะยังคงบ่นไม่เลิก ‘ชั้นไม่เข้าใจแกเลยจริงๆนะ ก็รู้อยู่ว่ามันเป็นคนยังไง ชั้นก็เตือนแกแล้วว่าอย่าแกก็ไม่ฟัง ขึ้นปีสามมาเนี่ยแกเจอมากี่รายแล้ว ทำไมไม่เข็ดเสียที’ ‘ก็ตอนนั้นพลอยเหงานี่...’ กันติสาเสียงออดอ่อย น้ำตาพาลจะร่วงลงมาอีก ‘ทำไมวะ...? กะแค่เลิกกับนัดแค่นี้แกก็ทนไม่ได้ต้องโผไปหาอกผู้ชายซบหรือไง? แล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แกมาฟูมฟายกับชั้นเรื่องนี้นะ มันหลายครั้งเต็มที แล้วก็ลงอีหรอบเดิม แกเสียน้ำตาไปเท่าไรกับข้ออ้างว่าเหงาของแกน่ะ?’ ปราณันต์เก็บกดเรื่องนี้มานานแล้ว ตอนแรกหล่อนก็สงสารอยู่หรอก แต่พอชักบ่อยครั้งเข้าหล่อนไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนยังคงทำร้ายตัวเองแบบนี้ คำพูดนั้นแรงจนน้ำตาร่วงเผาะ กันติสาสะอื้นทันที หล่อนพร่ำรำพันประโยคเดิมที่ปราณันต์ได้ยินมาหลายครั้ง ‘บีไม่ใช่พลอย ไม่เข้าใจหรอกว่าคนที่เคยมีคนอยู่ข้างตัวอยู่ดีๆก็หายไปมันเหงาแค่ไหน ’ ‘แล้วก่อนหน้านี้แกอยู่มาได้ยังไงล่ะ ก็ทำตามนั้นแหละ’ ปราณันต์ยังไม่ใจอ่อนกับน้ำตานั้น ‘มันไม่เหมือนกัน...ถ้าบีมีคนอยู่ข้างๆแล้วไม่มี ตอนนั้นบีก็เข้าใจเองว่าพลอยรู้สึกอย่างไร...’ กันติสาพูดประโยคนั้นบ่อย และหลายครั้งที่หล่อนหายจากอาการบาดเจ็บและความเหงาภายในเวลาเพียงอาทิตย์เดียว ที่ว่าหายนั้นหมายถึงการที่เจ้าหล่อนมีคู่ควงคนใหม่เพื่อคลายความเปล่าเปลี่ยวได้แล้วคำพูดนั้นของกันติสาเป็นสิ่งที่ทำให้ปราณันต์ไม่สนใจและไม่เชื่อถือเลย กันติสาเป็นคนหน้าตาดี อีกทั้งฐานะทางบ้านก็ดีมาก หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่จึงเสนอตัวกับหล่อนมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นนิสัยค่อนข้างอ่อนโยนเหมือนเด็กในยามนั้นทำให้หนุ่มๆเหล่านั้นสนใจในตอนแรกๆ แต่ก็เบื่อได้ง่ายเมื่อเวลาผ่านไปได้สักพัก มาตอนนี้กันติสาเปลี่ยนไปมากแล้ว ไม่เหลือเค้าคุณหนูที่นุ่มนิ่มแบบนั้นอีก... ส่วนปราณันต์เองก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียน ไม่ได้สนใจเรื่องพรรณนี้มากมายอะไร อาจเป็นเพราะฐานะทางบ้านของหล่อนไม่ได้ร่ำรวยอะไร หล่อนเองก็ไม่ได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยของรัฐบาล ค่าใช้จ่ายแต่ละเทอมสูงลิบลิ่ว อีกทั้งยังมีน้องอีก 2 คนที่ยังอยู่ในวัยเรียน หล่อนว่าจะไปเรียนมหาวิทยาลัยเปิดแต่พ่อและแม่ของหล่อนไม่ยอม พวกท่านทั้งสองยังมีความคิดแบบเก่าอยู่บ้างในเรื่องความมีหน้ามีตาในสังคม ด้วยเหตุนี้ปราณันต์จึงต้องการจบให้เร็วเท่าที่จะทำได้เพื่อไม่ให้สิ้นเปลืองมากไปกว่านี้ และคะแนนควรจะดีด้วยเพราะหล่อนรู้ตัวดีว่าถ้าจบออกไปโดยที่ตนเองก็ไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยรัฐบาลและผลการเรียนยังไม่ดีอีก หล่อนอาจจะกลายเป็นที่พึ่งของครอบครัวและของน้องไม่ได้... ถึงแม้ปราณันต์กับกันติสาไม่น่าจะมาคบกันได้เพราะความแตกต่างในหลายด้าน คณะที่หล่อนอยู่ก็มีเป็นพันจะให้รู้จักค่าหน้าค่าตาคนทั้งคณะยังยากเลย แต่สองคนนี้กลับถูกชะตากันตั้งแต่แรกในวันรับน้อง ความรับผิดชอบในการทำงานมีด้วยกันทั้งคู่ และแนวคิดที่ไปในทางเดียวกันหลายๆอย่างทำให้คนทั้งคู่กลายเป็นเพื่อนสนิทกันในที่สุด... ‘ปราณันต์หรือ? ชื่อแปลกดีนะ แปลว่าอะไรน่ะ?’ กันติสาถามเมื่อตอนที่พบกันตอนรับน้องในวันแรก ‘ลม...’ ปราณันต์ตอบสั้นๆ และปราณันต์ก็เป็นเช่นดั่งสายลมจริงๆในความรู้สึกของกันติสา เพื่อนของหล่อนไม่สนใจจะผูกมัดกับใครมากนักแม้แต่ตัวกันติสาเองก็ตาม ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันแต่ก็ไม่ได้ติดกันเป็นตังเม กันติสาใช้เวลาส่วนมากกับคนรัก ส่วนปราณันต์จะให้กับครอบครัว ส่วนเรื่องเพื่อนคนอื่นๆหรือหนุ่มๆทั้งหลายที่เข้ามาในชีวิตก็ถูก ‘ลม’ ที่ชื่อปราณันต์พัดกระจายไปหมด ไม่มีใครหาญกล้าแตะต้องหรือจับได้ทันอีกด้วย ถึงทั้งสองคนจะมีชีวิตเป็นของตัวเองแต่หากยามใดที่มีปัญหาทั้งสองฝ่ายต่างพร้อมที่จะสละเวลาของตนเองมาให้เสมอดังเช่นในเวลานี้ที่กันติสานั่งอยู่ในร้านกาแฟ ต่อหน้าเพื่อนคนนี้ที่โทรไปหาด้วยน้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่สบายใจได้เป็นอย่างดี แล้วยิ่งระยะนี้หล่อนไม่มีงาน เพิ่งลาออกไปเมื่อเดือนก่อน และกำลังรอเรียนปริญญาโทอยู่ยิ่งมีเวลาว่างมากขึ้น ส่วนปราณันต์ยังไม่คิดจะเรียนต่อในเวลานี้เพราะค่าใช้จ่ายสูง ภาระก็ยังมี ตอนนี้หล่อนเข้าทำงานในบริษัทโฆษณาแห่งหนึ่ง และวันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่เหมาะควรแก่การเจรจาปรับทุกข์เป็นอย่างยิ่ง... จากคุณ : peiNing - [ 19 พ.ค. 48 13:04:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “บี...แกก็รู้ว่าตอนนั้นชั้นพูดไปอย่างนั้นเอง แล้วนี่...เกิดอะไรขึ้นกัน?” กันติสาพูดเสียงอ่อนเมื่อเห็นเพื่อนนั่งคลึงแก้วกาแฟสีขาวเล่น กาแฟที่กันติสารู้ว่าเพื่อนชอบขมๆ ไม่ใส่น้ำตาล ผิดกับหล่อนที่ใส่หวานเสียจนไม่มีใครดื่มได้ “ชั้น...เพิ่งทะเลาะกับพลมา...” ปราณันต์พูดถึงยศพลคนที่ตกลงใจคบหากันได้ราวๆหนึ่งปี กันติสาเองก็รู้อยู่ว่าน่าจะเป็นเช่นนั้นแต่รอให้เจ้าตัวเล่าเองดีกว่า “อย่างที่ชั้นเคยเล่าให้แกฟัง...พลจู้จี้ ขี้หึงขี้หวง บางทีชั้นก็ระอาเหมือนกัน แต่พอดีเมื่ออาทิตย์ก่อนมัน...ชั้นยุ่งๆน่ะ...” ปราณันต์เสยผมลวกๆ ผมที่หล่อนว่าจะตัดตั้งหลายครั้งแต่เพราะยศพลขอเอาไว้ เรื่องสีผมนี่ก็เหมือนกันยศพลอยากให้หล่อนเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวบ้างก็จับหล่อนลากเข้าไปในร้านทำผมราคาสูงลิ่วจนหล่อนแอบกลืนน้ำลายกับค่าใช้จ่ายแค่ทำสีผมก็พอๆกับค่าเทอมของน้องหนึ่งเทอมแล้ว แต่ดูเหมือนยศพลจะไม่ยี่หระอะไรเขาควักจ่ายไม่เสียดมเสียดายอะไร ส่วนเรื่องเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวนี่ก็เช่นกัน...เป็นฝีมือของยศพลทั้งนั้น หญิงสาวเองก็พยายามทำใจยอมรับเพราะรู้ว่าเขาชอบให้หล่อนดูดีในลักษณะนี้ หล่อนก็ตามใจเขาหน่อย... แต่ก็ไม่ใช่ว่าปราณันต์ที่เป็นฝ่ายเสียสละข้างเดียว ยศพลเองก็เริ่มรู้อยู่บ้านมากขึ้น ตามปกติที่จะออกไปเที่ยวกลางคืนเกือบทุกวัน เจ้าชู้เป็นที่หนึ่ง พอเริ่มมีคนเคียงคู่เป็นตัวเป็นตนขึ้นมาก็เลิกหมด จะมีก็เพียงเวลาออกไปเลี้ยงสังสรรค์ในบริษัทซึ่งปราณันต์ไปด้วยแม้ว่าจะอยู่กันคนละแผนกก็ตาม เวลาไปไหนเขาก็โทรรายงานทุกครั้งโดยที่หล่อนไม่ได้ขอ แต่ก็ต้องแลกกับการโทรตาม ‘จิก’ ว่าหล่อนอยู่ที่ไหน ทำอะไร หรืออยู่กับใคร กลับบ้านเมื่อไร โทรศัพท์มือถือที่หล่อนมีเอาไว้เพียงแค่คุยธุระเรื่องงานกับรับโทรศัพท์ของเขาเท่านั้น จะมีก็แค่ครั้งสองครั้งที่โทรหาเขาในรอบสองปีที่คบกันมา คือตอนที่พ่อของหล่อนล้มกะทันหันด้วยโรคความดัน และตอนที่หล่อนโทรไปอวยพรวันเกิดเขา... “...แล้วก็เรื่องเปิดเทอมของน้องด้วย แล้วพอดีตอนนั้นมีคนใหม่เข้ามาในแผนกแล้วนั่งโต๊ะติดกัน พลเขาก็เลยเริ่มระแวงอีก คนทำงานกันมันก็ต้องคุยกันบ้างทำงานร่วมกันบ้าง แค่หัวเราะหน่อยเดียว พี่แกก็ส่งตาขวางข้ามแผนกมาเลย ตอนเย็นก็เลยมีปัญหากัน เขามาห้ามนู่นห้ามนี่กับชั้นอีก แค่ของเก่าที่เค้าห้ามชั้นยังขี้เกียจจำเลย ยังจะมีของใหม่มาอีก แล้วยิ่งเครียดๆอยู่ชั้นก็เลยซัดเค้าไม่เลี้ยงเลย แกก็รู้เวลาปากชั้นเวลาจะด่าใครนี่มันโหดแค่ไหน คราวนี้ก็เลยตึงกันไป แล้วยิ่งซวยกว่านั้นดันทำงานในบริษัทเล็กๆ เห็นหน้ากันทุกวัน ทรมานใจสุดๆ แล้วพอมาช่วงสองสามวันนี่เค้าก็หยุด ไม่มาทำงานเลย ชั้นไม่ได้เห็นหน้าเขามาก็เกือบสี่วันแล้ว ไม่ได้โทรศัพท์มาเลยด้วย...” ปราณันต์อธิบายต่อยืดยาวพร้อมกับถอนใจเฮือกๆสลับกับทำคิ้วขมวด ส่วนกันติสานั่งฟังเพื่อนเงียบๆอย่างตั้งใจ ไม่มีการพูดขัดอะไรทั้งสิ้น “ชั้นยอมรับว่าเหงา แล้วก็เข้าใจความรู้สึกแกตอนนั้นเลย แต่ชั้นคงทำแบบแกไม่ได้ คนไหนก็คือคนนั้น ไม่มีใครแทนใครได้หรอก สำหรับชั้นก็ไม่มีใครแทนยศพลได้หรอก แต่ทะเลาะกันแบบนี้ชั้นก็ไม่รู้จะทำยังไง เรื่องโทรไปขอคืนดีน่ะชั้นทำได้อยู่แล้ว แต่มันจะติดก็ตรงที่ว่าชั้นต้องทนกับความขี้หวงของเขาต่อไป นับวันขอบเขตยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆจนชั้นกลัวว่าจะทนไม่ได้เข้าซักวัน ชั้นเป็นพี่คนโตนะพลอย ชั้นไม่เคยต้องถูกจำกัดอะไรแบบนี้ มันทรมานไปสำหรับนกที่ไม่เคยมีกรงขังอย่างฉัน ” กันติสายิ้มกับคำพูดของเพื่อนของตนเอง ปราณันต์รู้ตัวดีว่าอะไรเป็นอะไร หล่อนไม่มีทิฐิแง่งอนอย่างไร้เหตุผลกับใคร ถ้าผิดหล่อนก็จะยอมรับ และไม่ได้สนใจด้วยว่าถ้าการง้อก่อนเป็นเรื่องเสื่อมศักดิ์ศรี เป็นเรื่องที่ต้องชิงเป็นฝ่ายถือไพ่เหนือกว่า และหล่อนก็รู้ตัวเองดีว่ายากที่จะให้ใครมาจำกัดตนเอง... “แล้วช่วงสี่วันนี้ที่แกเป็นอิสระโดยที่ไม่มีเค้ามายุ่งเกี่ยวด้วยแกมีความสุขดีหรือเปล่า?” กันติสาถามในขณะที่คนนั่งตรงข้ามยกถ้วยกาแฟที่เริ่มชืดขึ้นดื่มราวกับถ่วงเวลาเพื่อครุ่นคิด “ชั้น...ไม่มีความสุข...มันเหมือนขาดๆอะไรไป” นั่นคือคำตอบของคนที่ซื่อสัตย์กับตัวเอง “ถ้าอย่างนั้นชั้นว่าแกเริ่มชินกับกรงขังแล้วล่ะ พอมาตอนนี้แกถูกปล่อยออกมาอีกทีหนึ่งมันก็เลยรู้สึกโหวงๆ ถ้าใช้เวลาสักหน่อยอีกเดี๋ยวมันก็ชิน ขึ้นอยู่กับแกเองว่าอันไหนเป็นความสุขมากกว่ากัน ในกรงหรือนอกกรง น้องคะ...ขอกาแฟลาเต้มาสองแก้ว” กันติสาประมวลให้เพื่อนฟังแล้วหันไปสั่งกาแฟกับบริกรที่ยืนอยู่ห่างๆ ร้านนี้คนไม่ค่อยรู้จักมากนักทำให้ในวันอาทิตย์คนก็ยังไม่ค่อยมีแต่ก็ขายได้เรื่อยๆ ดังนั้นกิจการจึงยังดำเนินมาได้จนถึงทุกวันนี้ บริกรเองสามารถดูแลลูกค้าได้ทั่วถึงทันใจ “พี่หนาวหรือเปล่าครับ ผมจะได้หรี่แอร์ให้ วันนี้แดดเปรี้ยงๆอยู่เลย นี่จู่ๆฝนดันตกซะได้ ข้างในนี้ก็เลยเย็นไปหน่อย...” บริกรที่ค่อนข้างคุ้นเคยกับแขกดีเดินมาถามเล็กน้อย กันติสารพยักหน้า แล้วหลังจากคล้อยหลังแล้วเขาช่วยหรี่เครื่องปรับอากาศตามที่พูดจริงๆ หล่อนเองก็ไม่ได้สนใจว่าข้างนอกฝนตก จนกระทั่งบริกรคนนั้นพูดออกมา ปราณันต์เองก็มัวแต่ครุ่นคิด แม้กระทั่งสิ่งที่บริกรคนนั้นพูดยังไม่เข้าหูหล่อนด้วยซ้ำ ที่ผ่านมาหล่อนเองก็ยอมรับว่าไม่ใส่ใจกับใครที่ไหน แต่ยศพลไม่เหมือนกัน ถ้าให้ถามความรู้สึกจริงๆก็คงบอกว่าเรื่องที่เขาหึงที่เขาหวงหล่อนเองก็ไม่ได้รำคาญเท่าที่ควรจะเป็น หากเป็นสมัยที่เรียนอยู่ คนแบบยศพลจะเป็นคนจำพวกแรกที่ปราณันต์ไล่กระเจิดกระเจิง แต่พอเริ่มทำงาน...เริ่มต้องรับภาระครอบครัวหลายๆอย่าง รวมทั้งการที่ต้องยืนด้วยแข้งขาของตนเอง ซึ่งในบางครั้งบิดามารดาไม่อาจช่วยเหลือได้เพราะพวกท่านเองแม้จะมีความรักให้ลูกเต็มเปี่ยมแต่ก็ใช่ว่าจะให้คำแนะนำในเรื่องที่ตนเองไม่มีความรู้ได้ ในตอนนั้นเป็นช่วงที่หล่อนล้าเต็มที แล้วช่วงนั้นยศพลก็ก้าวเข้ามาในชีวิตพอดี ความห่วงใยหรือหึงหวงกลับเป็นสิ่งที่ทำให้หล่อนมีความสุข มีคนเจ้ากี้เจ้าการทำนู่นทำนี่ให้ มีคนแนะนำปรึกษาได้ เหตุการณ์ที่ทำให้ปราณันต์ตัดสินใจในเรื่องของเขาก็เห็นจะเป็นตอนที่บิดาของหล่อนซึ่งเป็นเสาหลักในบ้านล้มกะทันหัน ตอนนั้นหล่อนสำนึกตัวเองเลยว่าเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้เก่งกล้าอะไรเลยสักนิด แม่และน้องสาวเล็กๆอีกสองคนก็พึ่งพาอะไรไม่ได้ มือหล่อนสั่นยามเมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด เบอร์ของคนๆเดียวที่หล่อนนึกได้ในขณะนั้น... ‘พล...’ หญิงสาวพูดได้แค่นั้น พยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น แต่อีกฝ่ายก็ยังรู้อยู่ดีจึงรีบตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว ‘บี...เป็นอะไรไป ตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ เดี๋ยวผมจะไปหา’ น้ำเสียงนั้นเป็นห่วงเป็นใยจนหญิงสาวรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ พูดอะไรไม่ออก ‘บี...?’ ยศพลเรียกย้ำทำให้หญิงสาวสูดหายใจกล่าวกับเขาเบาๆ ‘พ่อ...พ่อล้มค่ะ คุณช่วยมาหาบีทีนะคะ’ พอมานึกย้อนกลับไปปราณันต์เองก็งงกับตนเองเหมือนกันที่ใช้สรรพนามเรียกตัวเองแบบนั้น ทั้งๆที่จริงแล้วหล่อนจะเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นกับครอบครัวเท่านั้น และยิ่งกว่านั้นคือทำไมหล่อนจึงไม่เรียกรถพยาบาล...กลับโทรไปหายศพลแทน... แต่อย่างน้อยหล่อนก็ไม่ผิดหวังเพราะเขาขับรถมาใช้เวลาแค่สิบห้านาทีทั้งๆที่บ้านของเขาก็อยู่ห่างจากบ้านหล่อนพอสมควร อาจเป็นเพราะในตอนนั้นเป็นเวลาค่ำแล้ว และทางบ้านหล่อนอยู่ชานเมือง ถนนกว้าง เขาคงเหยียบเต็มที่เหมือนกันถึงได้ใช้เวลาอันน้อยนิด พ่อของหล่อนปลอดภัยดี และเป็นเขาอีกเช่นกันที่มารับพ่อกลับบ้านพร้อมกับครอบครัวของหล่อน... ถึงเขาจะดี หรือเป็นห่วงเป็นใยหล่อนแค่ไหนแต่ปราณันต์ก็ยังกลัวอยู่ดี หล่อนพยายามแล้วในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมา หล่อนรับเขาได้แต่ก็กลัว ยิ่งกลัวมากขึ้นหากชายหนุ่มจะทำให้ตัวเองเปลี่ยนไป ปราณันต์ย้ำตัวเองหนักหนาว่าหล่อนต้องการอิสระ สิ่งนั้นคือสิ่งที่หล่อนมีมาตลอดทั้งชีวิต แต่เมื่อพบกับยศพลทัศนคติบางอย่างของหล่อนกลับไม่เหมือนเดิมอีก สิ่งนี้มันน่ากลัวเกินไปสำหรับปราณันต์... “บี...กาแฟ” กันติสาเลื่อนถ้วยกาแฟถ้วยใหม่ซึ่งบริกรเพิ่งนำมาให้แต่ท่าทางเพื่อนของหล่อนยังไม่รับรู้ไปตรงหน้าของหญิงสาวแล้วก็เลื่อนถ้วยเก่าของออกไป ปราณันต์เพิ่งเห็นเหมือนกัน แต่เป็นกาแฟสีที่หล่อนไม่คุ้นเคยจึงยกมามองๆแล้วถามว่า “กาแฟอะไรน่ะ...?” “ลาเต้” กันติสาตอบ แล้วต้องหัวเราะเมื่อเห็นเพื่อนแบะหน้าอย่างไม่เชื่อถือในกาแฟรสนี้ หล่อนจึงอธิบายต่อว่า “ลาเต้นี่ของดีย่ะ...ชั้นสั่งเพื่อแกโดยเฉพาะ ชิมดูก็ได้ เปลี่ยนรสชาติหน่อยก็ดี กินแต่กาแฟขมๆมากๆน่าเบื่อออก ตาค้างอีกตะหาก” เห็นเพื่อนเชียร์แบบนั้นมาหลายทีแล้วแต่หล่อนก็ไม่เคยยอมดื่มเสียที มาคราวนี้กันติสาเล่นสั่งสองแก้วบังคับหล่อนกรายๆว่าให้ดื่ม ไม่อย่างนั้นก็สั่งมาเสียของ กันติสารู้จักนิสัยไม่ยอมให้สิ่งที่ควักเงินจ่ายสูญเปล่าข้อนี้ของหล่อนดีจึงมัดมือชกเอาดื้อๆ ปราณันต์ยิ้มแล้วก็ลองจิบดูพลางมองเพื่อนที่มองมาด้วยอาการลุ้นรอคำตอบเต็มที่ “เป็นไง?” กันติสามองตาใส “ก็...อร่อยดี” ปราณันต์ตอบตามจริง “เห็นไหมล่ะ เปลี่ยนรสชาติบ้างก็ดี แกจมอยู่กับรสชาติขมๆจนเคยชินเลยไม่คิดจะเปลี่ยนอะไร เห็นว่าตัวเองชอบแบบนี้ก็พอใจแล้ว กลัวว่าอันอื่นจะไม่อร่อยก็เลยไม่ชิมเอาเสียอย่างนั้น แต่พอลองชิมรสชาติแบบอื่นดูบ้างมันก็ไม่เลวเหมือนกันใช่ไหมล่ะ...?” กันติสาว่าพลางขยิบตาให้ แล้วยิ้มกว้างกับนัยบางอย่างในคำพูดนั้น แล้วมีหรือที่เพื่อนสนิทจะตามความคิดไม่ทัน ปราณันต์ยิ้มอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นรอยยิ้มแบบที่กันติสาคุ้นเคย...ยิ้มกว้างและสดใสสมกับเป็นปราณันต์ ความกลัดกลุ้ม ความกลัวในอนาคต...กลัวว่าตนเองจะไม่มีความเคยชินเก่าๆ กลัวว่าตนเองจะถูกบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป กลัวอะไรหลายๆอย่างที่ยังมาไม่ถึง ทั้งหมดนี้มลายไปจนหมดสิ้น ปราณันต์มองไปยังนอกหน้าต่างเพิ่งสังเกตว่าฝนตกแล้ว และหยุดไปแล้วด้วย เป็นฝนไล่ช้างที่เกิดช่วงเวลาสั้นๆ และสุดท้ายแดดก็ออกในภายหลังอยู่ดี หญิงสาวดื่มลาเต้แก้วนั้นจนหมดแล้วควักเงินค่ากาแฟทั้งหมดให้เพื่อน “ชั้นเลี้ยงเอง ขอบใจนะพลอยที่มาหา” กันติสายิ้มให้อีกฝ่ายเช่นกันและยิ่งขำมากขึ้นเมื่อเห็นร่างของเพื่อนเดินตัวปลิวออกจากร้านไปทันที ไม่มีเหลียวหลังมามองเพื่อนที่นั่งอยู่เลย หล่อนยังคงนั่งอยู่ที่ตรงนั้น แล้วละเลียดกาแฟต่อไปอย่างมีความสุข จริงๆแล้วหล่อนเองก็ไม่ได้ดื่มลาเต้มานานแล้ว เพราะว่าจะลองเอ็กซ์เปรสโซอยู่เหมือนกันแต่ยังทำใจไม่ได้ ตอนนี้หากไม่ติดว่าดื่มแล้วสองแก้ว หล่อนคงจะสั่งให้กับตัวเองได้เสียที กันสิตามองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้แสงแดดเริ่มจ้ามากกว่าเดิม คนที่บางตาเมื่อยามฝนตกก็เริ่มทยอยออกเดินทางกันใหม่ คนที่นั่งอยู่ในร้านกาแฟนี้เพื่อหลบฝนก็จ่ายเงินแล้วเดินออกไป ส่วนหล่อนคงนั่งชื่นชมบรรยากาศสักพัก แล้วคงออกไปตามทางของตัวเองเหมือนๆกับคนอื่นเขา ไม่ใช่วิถีที่มี ‘พ่อ’ ทูนหัวแน่ๆ...กันติสานึกขำในใจ ปราณันต์เดินออกมาจากร้านกาแฟแล้วก็รีบกดเปิดโทรศัพท์มือถือทันที หล่อนปิดโทรศัพท์มาตลอดเสาร์อาทิตย์เพราะไม่อยากรับรู้เรื่องใดๆทั้งนั้น ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องยศพล ส่วนตอนที่โทรไปหากันสิตานั้นหล่อนใช้โทรศัพท์สาธารณะเอา เมื่อเห็นหน้าจอของเครื่องโทรศัพท์ยิ้มของหล่อนก็ผุดพรายขึ้นอีกครั้ง... 55 missed call คราวนี้ปราณันต์จึงเป็นฝ่ายโทรกลับไปหาเบอร์ของคนที่พยายามติดต่อหล่อนแต่ไม่สำเร็จถึง 55 ครั้งคนนั้น ไม่ต้องรอนานเลยเพราะยังไม่ทันจะรอสัญญาณอีกฝ่ายก็รับทันที หญิงสาวจึงกรอกเสียงลงไปว่า “พลหรือคะ นี่บีนะ...” *****************จบแล้วค้าบ************** จากคุณ : หนิง (peiNing) - [ 19 พ.ค. 48 13:09:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนนี้ก็ยังปิดเทอมอยู๋ นั่งเขียนเรื่องยาวเป็นบ้าเป็นหลังเพราะรู้ว่าเปิดเทอมแล้วจะไม่มีเวลาเขียนแล้ว ผลที่ได้คือ...เหนื่อย เรื่องยาวใช้กำลังมากจริงๆ ผลกระทบต่อคือ...เครียด ก็เลยมานั่งหน้าคอมฯ แล้วก็พิมพ์สดเลย พล็อตคิดเอาเดี๋ยวนั้น (ปกติหนิงจะนอนคิดสักคืนสองคืนแล้วเขียนลงสมุดก่อน แล้วค่อยมาพิมพ์) ไม่เคยคิดอะไรสดๆขนาดนี้มาก่อนเลย -_-" ถ้าเรื่องนี้มันพิลึกๆไปหน่อยก็แกล้งมองผ่านๆไปก็แล้วกันนะคะ แหะ แหะ ^^" นี่ก็ไม่ได้เขียนเรื่องหวานแหววมานานมาเขียนทีหายเครียดได้จริงๆเลย ตอนนี้มีความสุขแล้ว หวังว่าคนอ่านจะแฮปปี้เหมือนคนเขียนนะคะ บ่นแต่เรื่องตัวเองมาพอแล้วก็ถึงคราวจรลีละกันนะคร้าบ...บ จากคุณ : หนิง (peiNing) - [ 19 พ.ค. 48 13:15:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หายไปนานเหมือนกันนะคะ ดีจัง  มีเรื่องสั้นมาฝากกันอีก  ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 19 พ.ค. 48 15:09:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผู้ชายขี้หึง บางทีก็น่ารักนะ ป.ล. เราไม่แน่ใจนะ แต่โทรศัพท์เราเวลาปิดเครื่องแล้ว มันไม่มีมิสคอลบอกไม่ใช่เหรอคะ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 48 20:33:29 จากคุณ : mrs_ricken - [ 19 พ.ค. 48 16:41:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 19 พ.ค. 48 17:17:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อาจจะน่ารำคาญไปนิด แต่ผู้ชายแบบนี้ ดูอบอุ่นดีนะ แต่แหม ได้ดั่งใจแล้วก็สะบัดก้นหนีเพื่อนไปเลย จากคุณ : scottie - [ 19 พ.ค. 48 19:06:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาตอบกระทู้ค่ะ *ศาลาไทย * ขอบคุณที่ยังตามอ่านอยู่ค่ะ ช่วงนี้ไม่ได้หายไปไหนนะ เรื่องยาวก็แปะอยู่แหละค่ะ แต่ชื่ออาจเปลี่ยนไปเพราะเพิ่งได้ล็อคอินอ่ะ ^^" *mrs_ricken * โทรศัพท์ของหนิงเวลาปิดแล้วพอเปิดมาเครื่องมันบอกน่ะค่ะว่ามีกี่ missed call อาจแล้วแต่รุ่นด้วยมั้ง ส่วน 55 missed call นี่เคยเห็นของเพื่อนตอนแฟนโทรมาง้อ...น่ากลัวมาก -_-" *อาราเร่* ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ *scottie* คู่นี้เขาคงสนิทกันจนไม่ต้องเกรงใจกันแล้วมั้งคะ พอแฮปปี้แล้วเลยทิ้งเพื่อนหน้าตาเฉย ^o^ จากคุณ : peiNing - [ 21 พ.ค. 48 13:42:23 ]