PANTIP.COM : W3487771 เจาะเวลาหาสุนทรภู่ ตอน 2 [นิทาน]

เจาะเวลาหาสุนทรภู่ ตอน 2

ตอน ขุนสุนทรโวหาร

ปรานทัศน์ทำหน้าเลิกลัก ตาโตเป็นไข่ห่าน
“เอ็งเป็นอะไรไปหรือไอ้ทิศ” ชายแก่คนหนึ่งถาม
“ผมคงบ้าไปแล้วล่ะครับ เอ่อ...ลุงครับ ที่นี่ที่ไหนครับ”ปรานทัศน์ถาม ชายแก่ทำหน้างง
“อ้าว เอ็งไม่ใช่คนแถวนี้ดอกรึ ที่นี่น่ะท่าน้ำวังหลัง คลองบางกอกน้อย”
“แล้วพวกลุงมาทำอะไรอยู่แถวนี้ล่ะครับ”
“ข้าก็มารอขึ้นเรือสิว๊ะ เอ็งนี่ถามแปลก”

สิ้นบทสนทนาเขามองไปรอบ ๆ ที่ตัวเขานอนอยู่นั้นมันแทบจะกลางแจ้งเลยก็ว่าได้เป็นท่าเรือเล็ก ๆ มีไม้กระดานวางเรียงอยู่ไม่กี่แผ่นดูจากสภาพแวดล้อมเขาสรุปเอาเองว่าเป็นแถวกรุงธนบุรีเขาลุกขึ้นเดินไปรอบ ๆ ในตอนแรกเขานึกว่าตัวเองฝันไปจนกระทั่งเขาเดินเหม่อไปเตะเอาก้อนหินริมทางเดินและรู้สึกว่าเจ็บมากจึงมั่นใจมากขึ้นว่าไม่ได้ฝัน

สภาพบ้านเมืองตอนนั้นเหมือนกำลังจะมีงานใหญ่เกิดขึ้นสังเกตได้จากการประดับประดาอย่างสวยงาม

“เอ...มันสมัยไหนนะ” เขาเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองในใจเขาเดินเรื่อยเปื่อยไปมาจนแน่ใจแล้วว่าหมดหนทางที่จะรู้เองแล้วจึงเข้าไปถามชาวบ้านแถวนั้น

“ขอโทษนะครับ ตอนนี้ปีอะไรครับ”
“อ้าวพ่อหนุ่มที่นอนอยู่ที่ท่าน้ำวังหลังใช้ไหม ที่ไหนก็ไม่รู้ปีอะไรก็ยังไม่รู้อีก”ชายแก่ยิ้มเยาะ
“ปีนี้น่ะ พ.ศ. ๒๓๖๗ ไง”
“อ้อ จริงสิผมเอ๊ย! ฉันก็ลืมไป แล้วนี่พวกลุงกำลังทำอะไรอยู่หรือจ๊ะ”เขาแกล้งตามน้ำเพราะเริ่มรู้ตัวกับสถานการณ์แล้ว

“บ๊ะ ไอ้นี่ชั่งซักเสียเหลือเกิน เอ็งมิรู้หรือไง ว่าถัดไปอีกสองวันจะเริ่มสถาปนาพระเจ้าแผ่นดินพระองค์ใหม่ เขาว่าพระเจ้าลูกยาเธอกรมหมื่นเจษฎาบดินทร์ จะได้ขึ้นครองราชย์เป็นพ่ออยู่หัวองค์ต่อไป”
“อ๋อเปลี่ยนรัชกาล!”
“ไอ้หนุ่มเอ็งพูดอะไรของเอ็งว๊ะ ข้ามิเห็นรู้เรื่องเลยพูดจาแปลก ๆ” ชายแก่ตั้งข้อสังเกต
“เอ่อ...ไม่มีอะไรจ๊ะ แล้วพ่ออยู่หัวพระองค์เดิมทรงพระนามว่าอะไรล่ะจ๊ะ”
“ก็ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัยไงเอ็งนี่ ช่างซักเสียจริงข้ามิพูดด้วยแล้วข้าจะทำงานต่อ” พูดเสร็จชายแก่ก็เดินสะบัดหน้าหนีไปเพราะกลัวว่าเขาจะถามอะไรอีก

“ร.2 อ๋อ กำลังสถาปนา ร.3 นี่เอง”
ปรานทัศน์เดินเตร่มาเรื่อยเขาข้ามสะพานมาฝั่งรัตนโกสินทร์บ้านเมืองตอนนั้นสวยงามและดูเป็นระเบียบเรียบร้อยดีและประกอบกับกำลังจะมีงานฉลองใหญ่จึงทำให้ดูร่มรื่นมากกว่าเดิมในขณะที่เขาชมทัศนียภาพสองข้างทางอยู่นั้นก็ได้ชนใครคนหนึ่งเข้าด้วยความแรง

“อุ๊ย ขอโทษครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”ปรานทัศน์รีบขอโทษทันที
ชายวัยกลางคนหันมายิ้มให้ “มิเป็นไรดอก แล้วเจ้าล่ะเป็นเยี่ยงไรบ้าง” ชายคนนี้แต่งกายสะอาดสะอ้านดูภูมิฐานอีกทั้งยังดูใจดี
“ไม่เป็นอะไรครับ”ปรานทัศน์ก้มหน้าตอบ
“เอ สำเนียงเจ้าแปลก ๆ คงมาจากที่อื่นล่ะสิ มิต้องก้มหน้าดอกข้ามิเหมือนเจ้านายคนอื่นดอก ดูจากการแต่งองค์ทรงเครื่องแล้วเจ้าคงมิใช่ไพร่ธรรมดาใช่ไหม”ชายวัยกลางคนถามด้วยความสงสัย

“ครับ”
“ขอรับ มิใช่ครับ มันห้วนเกินไป แล้วนี่เจ้าพูดอย่างอื่นมิเป็นแล้วหรือ”
“ครับ เอ๊ย ขอรับ”
“แน๊ะ เจ้านี่น่าขันดีนะ”
“แล้วเจ้ามาจากไหนล่ะ” ชายวัยกลางคนซักอีก
“เอ่อ...เมืองไทยครับ” ปรานทัศน์ตอบ
“เมืองไทย หรือ อืม...อยู่ไกลจากกรุงรัตนโกสินทร์มากไหม” เขาตั้งคำถามอีก
“ไกล ไกลมากเลย” ปรานทัศน์รีบรับคำ
“ถึงว่าสิข้ามิเคยรู้จัก”
“แล้วนี่ เจ้าค้างแรมที่ไหนล่ะ”
“ยังไม่รู้เลยขอรับ”
“ถ้าเยี่ยงนั้น เจ้าไปพักค้างแรมอยู่ที่บ้านข้าก่อนดีไหม” ชายวัยกลางคนออกปากชวน
“ก็ดีขอรับ”ปรานทัศน์รีบตอบตกลงเพราะเขาเองก็ไม่รู้จะไปนอนที่ไหนเหมือนกันเขามีของติดตัวมาเพียงอย่างเดียวคือหนังสือเล่มนั้น
“แล้วเจ้าชื่ออะไรหรือ”
“กระผมชื่อทัศน์ขอรับ”
“อือชื่อไพเราะดีนะ อย่างกับเป็นเจ้าขุนมูลนายเลย ข้าชื่อ ภู่”
“ภู่เหรอ!”ปรานทัศน์เผลออุทานด้วยความตกใจ
“ทำไมรึ”
“เอ่อ เปล่าขอรับ”เขาหวังว่าจะไม่ใช่คนคนเดียวกับที่เขาคิดไว้ ใจหนึ่งเขาก็ไม่อยากให้เป็นคนที่เขาไม่ชอบแต่อีกใจหนึ่งก็อยากรู้จึงตัดสินใจถามออกไป
“แล้วท่านทำงานอะไรหรือขอรับ”
“ข้าได้บรรดาศักดิ์เป็นราชกวีที่ปรึกษา เจ้านี่สงสัยมาไกลจริง ๆ นะ ไม่รู้จักข้า ขุนสุนทรโวหาร คือชื่อในตำแหน่งของข้า

ปรานทัศน์ได้ยินเช่นนั้นเขาแทบจะเป็นลม ใช่จริง ๆ ชายคนนี้คือสุนทรภู่เขาเริ่มคิดได้ว่าที่เขาต้องมาอยู่ในยุคนี้มันต้องมีเหตุผลบางอย่างแน่ ๆ แล้วเหตุผลเหล่านั้นคืออะไรล่ะเขาเริ่มตีโจทย์ไปทีละอย่างทั้งหมดเริ่มจากหนังสือเล่มนั้นมันก็ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่ ๆ

จากคุณ : ขุนไกรพลพ่าย - [ 19 พ.ค. 48 23:59:47 A:61.91.75.114 X: ]