ความคิดเห็นที่ 1 นาวินลงจากเครื่องบินในวันนั้น เวลาพอดีกับที่พิณรวีไปจองตั๋ว และเขามาเร็วกว่ากำหนดที่บอกน้องสาวไว้ จึงโทรศัพท์ไปหาตะวันแต่ว่าคลื่นไม่ค่อยดี นาวินจึงพยายามเดินหาคลื่นแล้วก็หันไปชนพิณรวีที่กำลังจะเดินกลับจนเธอหกล้ม “Oops! ” “Sorry, Are you ok?” นาวินรีบหันไปขอโทษ “I’d have been ok if you’d walked carefully!!! เดินยังไงตาก็มี รึว่ามีไว้แค่ประดับหน้า” พิณรวีรขณะนั้นกำลังนึกเรื่องหมั้นอยู่ก็โมโหขึ้นมาโดยไม่ทันมองนาวินคิดว่าเป็นฝรั่งจึงพูดภาษาไทยออกมา “อ้าวคุณ! คนไทยใช่ไหมเนี่ย ผมขอโทษดีๆ แล้วนะ” นาวินเกิดความงง แต่พิณรวีหน้าแตกเพราะตัวเองดันพูดภาษาไทยออกไปจึงทำไม่สนใจเก็บของที่ตกแล้วก็เดินไปแต่ไม่ได้เก็บบัตรรถไฟไปด้วย นาวินจึงเดินตามไป แต่พิณรวีทำเป็นไม่สนใจ เดินต่อไปจนถึงสถานีรถไฟ และเธอหาบัตรไม่เจอ นาวินจึงยื่นมาให้ “นี่คุณ หานี่อยู่เหรอ” พิณรวีไม่พูดอะไรแต่ดึงบัตรออกจากมือนาวิน “ผมเรียกเท่าไหร่คุณก็ไม่หัน ให้ผมเดินหิ้วกระเป๋ามาด้วย มันเหนื่อยนะคุณ” นาวินหันไปแหย่พิณรวี “จะทวงบุณคุณเหรอ เดินตามมาเองแท้ๆ” พิณรวีหันไปมองนาวินที่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ “ขอบคุณละกัน” พิณรวีพูดเสียงเบาๆ แต่นาวินกลับแกล้งต่อ “เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นบอกชื่อได้ไหม คุณ” พิรรวีหันควับก่อนจะเดินไปขึ้นรถไฟ แต่นาวินก็ยังเดินตามไป “นี่คุณ จะตามฉันไปถึงไหน” “ผมเปล่านะ แค่ไปทางเดียวกับคุณเท่านั้นเอง” “ก็อย่ามาเดินตามฉันสิ” “อะไรกัน ทางนี่มันก็สาธารณะ ใช่ของคุณซะที่ไหนกัน” พิณรวีไม่ตอบแต่ก็เดินไปหาที่นั่ง แล้วก็นึกในใจ ทำไมถึงซวยขนาดนี้นะ มีเรื่องยุ่งๆ ได้ทั้งวันเลย “ผู้หญิงอะไร ปากร้ายชะมัด สงสัยจะยังไม่มีแฟน” นาวินแอบยิ้มก่อนจะหันไปมองพิณรวี เมื่อลงจากรถไฟแล้ว พิณรวีก็เดินไปที่บ้านแต่นาวินก็ยังเดินตามมา เมื่อถึงหน้าทางเข้า พิณรวีก็หันไปว่าด้วยความโกรธ “นี่คุณ จะตามฉันไม่ถึงไหนกัน” ตะวันซึ่งกลับมาจากออกไปซื้อของพอหันมาเห็นพี่ชายก็กระโดดกอดทันที “พี่วิน มาได้ไงเนี่ยตะวันคิดถึงพี่วินจังเลย” พิณรวีทำท่างงงันที่รู้ว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าและทะเลาะกันไม่นานมานี้ คือพี่ชายของตะวัน ส่วนนาวินก็ยังมองพิณรวีอยู่ แล้วก็ไม่ทักทายน้องสาวซักคำ จนตะวันนึกได้จึงแนะนำพี่ชายให้เพื่อนๆ รู้จัก “นี่พี่ชายฉันชื่อ นาวิน” “แล้วก็คนนี้ มาเรีย นี่ไวโอเลต” นาวินทักทายกับเพื่อนๆ ตะวัน “แล้วคนนี้ค่ะ พิณรวี เพื่อนซี้ของตะวันที่เคยเล่าให้ฟัง พี่วินจำได้ไหมค่ะ” นาวินยื่นมือจะไปจับ แต่พิณรวียกมือสวัสดีแทน นาวินเลยทำหน้าจ๋อย “พี่วินเข้ามาก่อนดีกว่า” ตะวันรีบดึงพี่เข้าบ้าน ส่วนพิณรวีนั้นเดินตามเพื่อนเข้ามาทีหลัง “แล้วเมื่อกี้นี้พี่วินโทรมาใช่ไหม ไหนบอกว่าจะมาอาทิตย์หน้าไงล่ะ” “ก็พอดีทางนี้เข้าขอเลื่อนการเซ็นต์สัญญาให้เร็วขึ้น พี่ก็เลยต้องรีบมา ว่าแต่เราเป็นไง อยู่นี้ดูโตเป็นเด็กฝรั่งเลยนะ นิสัยก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ” นาวินพูดแล้วก็หันไปทางพิณรวี “ก็ยังดีกว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วทำตัวเป็นเด็กก็แล้วกัน” พิณรวีฉีกยิ้ม ตะวันนึกแปลกใจว่าทั้งสองคนอะไรจะไม่ถูกกันตั้งแต่แรกเจอ ก็เลยตั้งใจจะให้คุยกันมากขึ้น “จริงสิพี่วิน ทานอะไรมารึยังค่ะ” “ก็กินแล้วนะ แต่อาหารบนเครื่องไม่ค่อยจะดีเลย ตอนนี้ก็เลยรู้สึกหิวมากๆ เลยล่ะ” “งั้นเอางี้เดี๋ยวตะวันจะไปซื้อของมาทำอะไรกิน พี่วินอยู่นี่ก่อนละกัน มาเรีย ไวโอเลตไปเถอะ” ตะวันรีบดึงมาเรียและไวโอเลตไปด้วย แล้วก็ปล่อยให้พิณรวีอยู่กับนาวินสองคน “นี่แพม ฝากพี่ฉันก่อนนะ” “เดี๋ยวสิ ตะวัน เธอ!” “นี่คุณ ผมไม่กัดคุณหรอกนะคุณพิณรวี” นาวินนึกแกล้งต่อ ส่วนพิณรวีนั้นก็ไม่ยอมแพ้ “ฉัน ไม่กลัวคุณกัดฉันหรอก เพราะตอนนี้คุณก็กัดฉันอยู่” นาวินแกล้งทำเป็นไอ “ขอน้ำผมหน่อยสิ ผมคอแห้งจะตายอยู่แล้ว” “เดินตรงไปเลี้ยวซ้ายเจอตู้เย็นหยิบกินเอาเองแล้วกัน” “คุณ ผมมาบ้านคุณนะ ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ เกิดผมเดินไปแล้วงูฉกผมทำยังไงล่ะ ผมยิ่งไม่รู้ว่าตรงไหนไม่ควรเข้าซะด้วยสิ” พิณรวีหันไปมองตาขวางก่อนจะเดินไปหยิบให้แต่เธอไม่ยอมให้โดนแกล้งฝ่ายเดียวจึงเอาเกลือใส่ไปในน้ำด้วย “ได้แล้วค่ะ คุณชาย” พิณรวีเดินมาวางให้ถึงโต๊ะ “ขอบคุณครับ” แต่พอนาวินดื่มเข้าไปก็ทำท่าจะพ่นออกมา “นี่คุณน้ำอะไรทำไมมันเค็มอย่างนี้ล่ะ” “ก็น้ำเกลือไง” “น้ำเกลือ คุณจะบ้าเหรอ” “อย่าหาว่าโม้ แม่ฉันเคยบอกว่าน้ำเกลือเนี่ยช่วยล้างปากคนให้สะอาดขึ้น ดื่มเข้าไปเถอะ เผื่อปากคุณจะสะอาดขึ้น แต่ไอ้แบบนี้ทำยังไงคงไม่สะอาดละมั้ง” นาวินไม่ยอมแพ้เดินเข้าไปหาพิณรวีทันที “ถ้าจะทำให้ปากผมสะอาดขึ้นสงสัยจะต้องให้คุณช่วยทำความสะอาดแล้วล่ะมั้ง” นาวินเดินเข้าไปหาพิณรวีแล้วก็ทำท่าเหมือนโอบเธอไว้ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดไฟห้องน้ำ แล้วก็เข้าไปในห้องน้ำปล่อยให้พิณรวียืนตกใจอยู่ข้างหน้า ตะวัน พาเพื่อนๆ ไปซื้อของที่ซูเปอร์มาเก็ตใกล้บ้านซึ่งหนึ่งฤทัยบังเอิญอยู่ที่นั้นพอดี “Sunny มีแผนอะไรใช่ไหม ไม่บอกเราเลยนะ” มาเรียถามขึ้นขณะเดินซื้อของ ไวโอเลตเลยได้จังหวะถามบ้าง “จะยัดเหยียด Pam ให้พี่ชายตัวเองเหรอ” “พี่ชายเธอหล่อน่าดูเลยนะ ฉันว่า Pam ไม่เอาหรอก ยกให้ฉันก็ได้นะ” หนึ่งฤทัยเกิดได้ยินเสียงมาเรียเลยแอบฟัง “ไม่ได้! ตอนนี้แม่ของ Pam จะให้แพมหมั้นกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ Pam ก็ไม่อยากหมั้น แล้วถ้าเกิดพี่วินกับ Pam ชอบกันขึ้นมาจริงๆ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยนะ Pam ไม่ต้องหมั้นแล้วก็เรียนต่อที่นี่กับฉันแถมยังเป็นพี่สะใภ้ฉันอีกต่างหาก” ตะวันคิดแผนและตอนจบไว้เรียบร้อยเลย “ฉันว่าคนที่ได้ประโยชน์ทั้งขึ้นทั้งล่องนะ มันเธอยัย Sunny” ”ยัยตะวันมีพี่ชายด้วยเหรอเนี่ย แถมยัยพวกนั้นยังบอกว่าหล่อซะด้วยสิ ไม่ยักกะรู้ว่ายัยแพมจะหมั้น ยังงี้ก็ได้เรื่องแล้วสิ“ หนึ่งฤทัยดีดนิ้วดังโป๊ะ ก่อนจะแกล้งเดินไปทักพวกตะวัน “หวัดดี ตะวัน” ตะวันแทบจะไม่อยากหันไปมอง “มาซื้อของเหรอ เยอะแยะเลยนะ มีอะไรกันเหรอ” หนึ่งฤทัยถามอย่างอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ จนตะวันไม่กล้าจะบอก “ไม่มีอะไรหรอก ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉันไม่เห็นจำเป็นต้องบอกเธอนี่” ตะวันแกล้งยั่วและคิดว่าหนึ่งฤทัยต้องวีนใส่แน่แต่ว่าไม่เป็นอย่างนั้น หนึ่งฤทัยหันมายิ้ม “แหม พูดอะไรอย่างนั้น ทำอย่างกับฉันเป็นคนอื่น เพื่อนกันแท้ๆ” ตะวันฉันไปมองมาเรียกับไวโอเลตอย่างงงๆ ก่อนจะพากันเดินไปแต่ว่าหนึ่งฤทัยก็ยังเดินตามไปต่อ “อะไรกันฉันพูดด้วย ” หนึ่งฤทัยเผลอตะโกนออกไปแต่นึกขึ้นได้จึงปรับเสียงให้อ่อนลง “ ไม่ได้ยินเหรอ” “ไปด้วยคนสิ” นั้นเป็นคำที่ตะวันไม่อยากได้ยินที่สุดและก็ได้ยินจนได้ เธอรู้ว่าถ้าหนึ่งฤทัยไปด้วย พี่ชายของเธอคงไม่พ้นน้ำมือหล่อน “ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอกนะ แค่ทานข้าวเท่านั้น” “นั้นแหละ! คือ โธ่! ตะวันฉันไม่มีเพื่อนเลย เพื่อนฉันไปเที่ยวอเมริกากันหมดเลย ฉันเลยต้องไปไหนมาไหนคนเดียว” “อย่างเธอไปไหนมาไหนคนเดียวไม่แปลกหรอก เดี๋ยวก็ได้ชายหนุ่มไม่ซ้ำหน้ามาเดินด้วยทุกครั้ง” มาเรียเหล่ตามอง หนึ่งฤทัยก็เดือดไม่น้อยแต่เก็บอารมณ์ไว้ “โธ่! ขอไปด้วยคนนะ” “โธ่! ไม่ได้” ไวโอเลตเลียนเสียง แล้วก็ดึงแขนตะวันกับมาเรียให้วิ่งไปด้วยกัน “นี่ ไวโอเลต คิดเหรอว่ายัยนั้นจะไม่ตามเราไปที่บ้าน” ตะวันหันไปถามไวโอเลต “ก็รีบกลับไปแล้วก็ล็อกประตูบ้านไปเลยสิ เขาก็นึกว่าเราไม่ได้ไปที่นั่น” ไวโอเลตรีบตอบ “ฉันว่ายัยนั้นคงได้ยินที่พวกเราพูดกัน ไม่อยากจะคิดสงสัยยัยนั่นคงจะได้เหยื่อรายใหม่แล้วล่ะ” มาเรียพูดขึ้นทำให้ความฝันที่ตะวันคิดเริ่มจะไม่มีทางเป็นไปได้ “มาแล้วค่ะ” ตะวันเปิดประตูเข้ามา คิดว่าสองคนคงจะคุยกันถูกคอแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่านั่งกันคนละฝั่งและไม่พูดอะไรกันเลย แล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะถูกกันด้วย ตะวันจึงชวนพิณรวีไปทำกับข้าวและให้มาเรียกับไวโอเลตคุยกับนาวิน แต่ก่อนที่ตะวันจะไปทำกับข้าวนั้นเธอก็เดินไปปิดโทรทัศน์และปิดไฟ และเดินไปล็อคประตูและหน้าต่างทุกบาน ทำให้พิณรวีและนาวินงง “ทำอะไรน่ะ ตะวัน” ตะวันทำหน้าเหลอหลาแต่ไม่พูดอะไรดันพิณรวีให้ไปในครัว จากคุณ : ปลายฝนต้นหนาว - [ 20 พ.ค. 48 11:59:04 A:203.172.67.212 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เข้ามาอ่าน บทพูดเยอะเกินครับ บทบรรยายน้อยไปจนแทบไม่รู้อารมณ์กับภาพรอบๆตัวเลย จากคุณ : stan401 - [ 20 พ.ค. 48 12:28:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไว้จะรีใหม่ค่ะ ^o^ ขอบคุณ จากคุณ : ปลายฝนต้นหนาว - [ 20 พ.ค. 48 12:30:26 A:203.172.67.212 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เว้นบรรทัดหน่อยเวลาโพสลงที่นี่ครับ ภาษาพูดเยอะเกินไป การบรรยายน้อย รูปแบบการนำเสนอเป็นสเต็ปมากไป ชื่อภาษาอังกฤษควรเลือกใช้แบบใดแบบหนึ่งไปเลย เช่น Pam หรือจะ แพม ก็เลือกเอาสักอย่าง จากคุณ : ณัฐกร(ไม่ได้ล็อกอิน) - [ 20 พ.ค. 48 14:46:22 A:61.90.250.17 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทายว่าหนึ่งฤทัยไปที่บ้านแน่ อิอิ จากคุณ : scottie - [ 21 พ.ค. 48 01:42:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ระวังคำผิด จากคุณ : GTW - [ 21 พ.ค. 48 19:53:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จัดหน้าด้วยค่า... บรรยายห้วนไปนิดนึงนะ จากคุณ : Bangkokian - [ วันวิสาขบูชา 19:37:07 ]