ตอนที่ 7

“เอคุณดา กลับมาจากเที่ยวคราวนี้ พี่แจ่มว่าหน้าตาสดชื่นขึ้นนะคะ “
หญิงสาวอารมณ์ดี ร่าเริงเหมือนเดิม
“ คะ “
ดาริกาตอบรับสั้นก่อนจะหันกลับไปพลิกดู
แหวนเพรชเม็ดเล็กๆที่ห้อยอยู่กับสร้อยคอ
แหวนเพชรวงนี้กฤตซื้อให้เธอตอนที่อยู่พัทยาด้วยกัน
ในตอนแรกดาริกาบ่ายเบี่ยงไม่อยากได้

“ ดาไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะคะ นอนกับคุณแล้วคุณก็ให้ของดา”
“อย่าคิดมากซิจ๊ะ เรารักกัน ดาเป็นเมียผมนะ
ทำไมกดตัวเองแบบนั้น ถ้าผัวที่ไหนเขาซื้อของให้เมียเขา
แบบนี้ผู้หญิงทุกคนก็ขายตัวหมดนั้นแหละ อย่าคิดมากซิ”
เป็นเพราะความสุขที่อยู่ร่วมกันทำให้ดาริกาคิดว่าเขาคือสามี
ถึงแม้จะยังไม่ได้แต่งงานกันแต่ความรักที่เขาแสดงออกความห่วงใยต่างๆ
ทำให้ดาริกาลืมทุกอย่างนอกจากเวลาแห่งความสุขที่อยู่ด้วยกัน
ดาริกายังจำที่เขามาส่งได้ว่ากฤตบอกเธอตลอดว่า

“จำไว้ผมรักดา”
“ดาก็รักคุณคะ”
เธอยังตอบเขาไปด้วยประโยคที่ทราบซึ้งไม่แพ้กัน
นางแจ่มมองดูร่างบางๆที่นั่งเล่นอยู่บนชิงช้าแล้วอดยิ้มไม่ได้
เมื่อเห็นหญิงสาวนั่งพึมพำคนเดียวยิ้มคนเดียว
“สงสัยจะมีแฟนซะแล้วมั้งคุณดา”

ชายหนุ่มยังคงรับหญิงสาวไปเที่ยวตามลำพัง
ในทุกเย็นวันศุกร์เพียงแต่ไม่อาจมารับที่มหาวิทยาลัยได้
เขาจะโทรมาบอกให้จัดกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วไปรับที่บ้าน
ป้าแจ่มเพียงได้คำบอกเล่าว่า
“ไปเที่ยวกับเพื่อนคะ “ หรือไม่
“ไปทำงานคะ ตอนนี้ไปหลายคนพี่แจ่มไม่ต้องห่วงนะคะ”
หลายครั้งหลายหนที่เธอหายไปหลายวันจนเลยวันที่ต้องไปเรียน
แต่หญิงสาวก็ตอบว่า
“ดาจะจบแล้วคะปี่สี่แล้วไม่ค่อยมีเรียน”

ด้วยความที่เชื่อใจมาตลอดทำให้นางแจ่ม
ไม่ได้เป็นกังวลในเรื่องอื่นนอกจากอุบัติเหตุในการเดินทาง
“วันนี้คุณดาจะไปไหนคะ ป้าเห็นอยู่เฉยๆมาสักเดือนแล้วต้องออกอีกแล้วหรือคะ”

นางแจ่มถามเมื่อเห็นหญิงสาวหยิบกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่
กว่าไปทุกครั้งมาเก็บเสื้อผ้าใส่ลงไป
“ดาจะไปเชียงใหม่นะจ๊ะ ไปสักอาทิตย์หนึ่งฝากดูแลบ้าน
ทางนี้ด้วยแล้วดาจะซื้อผ้าสวยๆมาฝากนะจ๊ะ”
ดาริกานั่งแท็กซี่ตรงไปที่สนามบินเนื่องจากกฤต
โทรมาบอกว่าเขาต้องเคลี่ยร์งานแล้วเจอกันที่สนามบินเลย
และขอโทษที่เขาไม่ได้มารับดาริกาที่บ้านเอง
เมื่อไปถึงร่างที่เจนตาเจนใจนั้นก็เดินเข้ามาช่วยถือกระเป๋าให้


“ ดานึกว่าจะไม่ทัน รถติดเหลือเกินคะ “
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่มีดาผมก็ไม่ไปหรอกจะนั่งรอดาอยู่ตรงนี้ละ”

ดาริดายิ้มจนแก้มบุ๋ม สอดมือเล็กเข้าไปกับมือของเขาพลางบอกว่า
“ดารักคุณคะ “
ชายหนุ่มเหมือนจะกระตุกมือกลับหากเพียงแวบเดียวก็เป็นปกติ
“พูดแบบนี้จะถึงเชียงใหม่ไหมนี้”
“แหมถึงซิคะ”
เครื่องจากกรุงเทพถึงเชียงใหม่ภายในเวลาไม่นาน
และใช้เวลาร่วมชั่วโมงเมื่อเดินทางไปยังบ้านพักของชายหนุ่ม
“สวยจังเลยคะ”
“บ้านของเราไงจ๊ะ “
บ้านบนเนินหญ้าที่เขียวขยีทั่วทั้งบริเวณประดับด้วย
ไม้ดอกหลากสี สวยอย่างที่ดาริกาเคยเห็นในนิตยสารบ่อยๆ
และฝันว่าสักวันจะปลูกบ้านแบบนั้นสักหลังหนึ่ง

“ไม่มีคนอยู่หรือคะ”
เมื่อเดินสำรวจทั่วบ้านแล้วดาริกาให้สงสัยว่า
ทำไมไม่เห็นคนของเขาสักคน
“มีจ๊ะอยู่ตรงด้านหลังไงละ เขาไม่มารบกวนหรอกถ้าผมไม่เรียกขึ้นมา “
สักครู่หญิงสาวจึงเห็นเด็กผู้ชายวัยรุ่นขนกระเป๋ามาไว้ให้
ชายหนุ่มหันไปสั่งอะไรสองสามประโยคก่อนที่จะผละมา

“ดาอาบน้ำก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวผมขอไปสั่งงานคนงาน อีกสักพักจะขึ้นมา “
ดาริกาทำตามอย่างว่าง่ายพออาบน้ำเสร็จหล่อนนั่งรอเขาพักใหญ่
ยังไม่เห็นขึ้นมาจึงนอนอ่านนิตยสารรอจนเผลอหลับไป

กระทั่งรู้สึกว่าหลังสัมผัสกับที่นอนนุ่มๆ
แก้มคิ้วคางก็โดนเอาเปรียบ จึงได้ลืมตาขึ้น
“นอนขี้เซานักจนผมอาบน้ำเสร็จยังไม่รู้สึกตัวอีก
แถมให้อุ้มมานอน แบบนี้ต้องขอรางวัลเยอะๆ “

รางวัลของเขาดูจะขอมากไปหน่อยดาริกา
จึงจับมือที่ค่อยสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อนั้นไว้

“รางวัลจำกัดค่ะพอแค่นี้ก่อน”
“ฮึม ก็ยังไม่พอใจนี้ นะนะ “
เมื่อเขาทำเสียงออดอ้อนดาริกาก็ต้องทำเสียงข่มขู่เขาไว้
“ไม่ได้คะ “
“เราไม่ได้เจอกันตั้งอาทิตย์หนึ่งดาไม่คิดถึงผมหรือ “
“คิดถึงซิคะ แต่… ไม่เกี่ยวกันนี้”
“ไม่เกี่ยวได้ไง เกี่ยวอย่างที่สุด ดาคิดถึงผม ผมคิดถึงดา เกี่ยวนะ ..นะ “


“ดาจ๊ะ วันนี้ผมจะพาดาไปไหว้พระนะ
ทำบุญให้ครบเก้าวัดเลยนะ
แล้วผมจะพาดาไปเดินป่าเอาไหม”
“คะ “
“ว่าง่ายๆ แบบนี้ น่ารักจริง ไปดาไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน
เดี๋ยวผมพาดาไปตลาดเราจะได้หาของไปทำบุญกัน

ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันระยะสั้นๆที่เชียงใหม่
ดาริกามีความรู้สึกเหมือนเขาและหล่อนแต่งงานกันจริงๆ
และกำลังอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน
กฤตตระเวนพาหญิงสาวเที่ยวเสียทั่วเชียงใหม่
กระทั่งกลับมาถึงกรุงเทพ

ระยะอาทิตย์แรกๆ เขายังโทรศัพท์มาหาและแวะพาไปเที่ยว
แต่เมื่อหลายอาทิตย์เข้าเขาเพียงแต่บอกว่า


“ งานยุ่ง ผมไปรับดาไปเที่ยวด้วยไม่ได้นะ “
และสุดท้ายเขาก็ลงท้ายว่า “ผมคิดถึงคุณ “
ทำให้ดาริกาไม่เคยออกติดตามหรือซักถามอะไรเขา
เกินกว่าความจำเป็น โดยคิดเพียงว่าในความรักนั้น ถ้าเธอไม่เชื่อใจ เขาความรักนั้นจะยาวนานได้อย่างไร

เวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆยิ่งทำให้ดาริกาหวนคิดถึง
เวลาที่อยู่ด้วยกันมากยิ่งขึ้น แต่ความรัก
เชื่อในตัวเขาทำให้ไม่ติดใจในสิ่งที่เขาปฏิเสธทุกครั้งที่เธอไปหา

เสียงดังโอ้กอ้ากในห้องน้ำในตอนเช้า
ทำให้นางแจ่มหยุดที่ประตูหน้าห้องหญิงสาว ก่อนจะเคาะเบาๆ

“คุณดาคะ เป็นอะไรหรือเปล่า เปิดประตูหน่อยค่ะ”
“เดี๋ยวคะ “
ดาริกาล้างหน้าให้ดูดีขึ้นก่อนจะโผเผไปเปิดประตูให้
“โธ่ คุณดาทำไมหน้าซีดยังงี้คะ ไปไปพี่จะประคองไปนอน”
“ดาไม่เป็นอะไรหรอกคะ เวียนหัวแล้วก็อาเจียนนิดเดียว เดี๋ยวก็หาย”
“ไปหาหมอเถอะคะ เราไม่ใช่หมอจะไปรู้อาการดีกว่าหมอได้อย่างไงคะ
ไปแต่งตัวคะ พี่จะเรียกแท็กซี่เอง ไปด้วยกันนี่แหละ”

นางแจ่มออกไปจากห้องครู่หนึ่งก่อนกลับเข้ามา
ปรากฏว่าร่างนั้นยังนอนหน้าซีดอยู่บนเตียง

“ขนาดนี้ยังว่าไม่เป็นอะไร ไปคะเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”
กว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หญิงสาวได้ก็เกือบสาย
หากพอรถแท็กซี่ออกจากบ้านก็ต้องผจญกับรถติด
เนื่องจากเป็นวันจันทร์และอยู่ในช่วงเวลาที่ต่างคนต่างเร่งรีบไปทำงาน
ดาริกาเอนพิงกับพนักเบาะ
โดยมีป้าแจ่มคอยจอแท่งยาดมอยู่ตลอดเวลา
กว่าจะถึงโรงพยาบาลกว่าจะได้ตรวจนางแจ่มก็เดินซะทั่วแผนก

“คุณดาคะหมอว่ายังไงมั้งคะ “
เมื่อเห็นร่างหญิงสาวเดินหน้าซีดออกมานางแจ่มก็ซักถามทันที
“ ไม่มีอะไรหรอกคะ พักผ่อนไม่เพียงพอ เลยทำให้เพลีย”
“แน่ใจนะคะ”
“คะ “
หญิงสาวเดินออกไปปล่อยให้นางแจ่มเดินตามหลังมาห่างๆ
และไม่ซักถามอะไรให้มากความหากพอถึงบ้าน
นางแจ่มก็ถามขึ้นโดยที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัว

“ คุณดามีเด็กใช่ไหมคะ “
หน้าที่ซีดอยู่แล้วของหญิงสาวยิ่งซีดกว่าเดิม
“พี่ได้ยินเสียงคุณดาโอ้กอ้ากมาหลายวันแล้ว
อย่าโกหกพี่เลยถึงไม่เคยมีลูกมีผัว
แต่พี่ก็อายุปูนนี้แล้วดูไม่ผิดหรอกคะ “
“พี่แจ่มคะ”
ร่างบางๆโผเข้ากอดร่างอวบอ้วนนั้นไว้พลางสะอื้นจนตัวโยน
“ดา..ดาผิด ดาผิดคะ “
“ใครคะ”
เสียงสะอื้นนั้นยังไม่หยุดหากนางแจ่มก็ตอบเอง
“คุณคนที่มารับคุณดาไปเที่ยวบ่อยๆ ใช่ไหมคะ”
มือของนางแจ่มลูบไล้เส้นผมเบาๆ
เมื่อหญิงสาวใช้ความงียบแทนคำตอบ

“ถึงเขาไม่เข้ามาในบ้านเราก็ตามแต่หูตาพี่แจ่มไม่ได้ฝ้าฟางจนเกินไปนี้คะ
ที่ไม่ทักไม่ถามก็เพราะว่าเชื่อใจ
ดาริกาสะอื้นอีกพักใหญ่

“ดาผิดเองคะ ผิด ใจง่าย ยอมนอนกับเขาง่ายๆ”
“ดูท่าทางเขาก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว
ฐานะก็คงมั่นคง คุณดาลองไปบอกเขาซิคะ
เขาอาจจะดีใจก็ได้ที่คุณดากำลังจะมีลูก”
“ดากลัวคะ “
“อย่ากลัวเลยคะ เมื่อเรื่องมันเกินขึ้นมาแล้วก็ต้องช่วยกันแก้
ส่วนเรื่องเรียนคุณดาคงหาทางออกได้เพราะพี่ก็ไม่รู้จะให้คำปรึกษาเช่นไรดี”
“ดาคงต้องดร้อปไว้คะ คงจบช้ากว่าเพื่อนครึ่งปี
ดาอาย ดาไม่กล้าไปเรียนแล้วคะ”
“ไปเรียนก่อนนะคะคุณดา ท้องสาวสี่ห้าเดือนยังไม่ค่อยเห็น
นักหรอกคะ พี่ว่าจะเสียเวลาเปล่าๆ
ลองปรึกษากับแฟนคุณดาก่อนว่าจะเอายังไงกันดี”
“ คะ”