ความคิดเห็นที่ 2 ลานกว้างกลางหมู่ตึกของฉิกจับอิด สถานที่เดียวกับที่เคยตั้งวางโต๊ะเลี้ยงฉลองการแต่งงานของหลี่เฉินเชียง จะต่างกันก็ตรงเวลานี้มิได้เรียงรายอยู่ด้วยโต๊ะกลม และจานชาม แต่เรียงรายไปด้วยโล่ห์กลม หอก ทวน ดาบ กระบี่ คนของฉิกจับอิดจำนวนประมาณหนึ่งพันคนยืนเรียงรายกันอยู่อย่างสงบ ธงทิวสีสันต่างๆ ปลิวไสวลานตา พวกมันกำลังรอ... รออันใด? คำตอบปรากฏขึ้นในไม่ช้า หลี่เฉินเชียงเดินมาถึงเบื้องหน้าแล้ว เวลานี้ผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดยาวสีขาว บนศีรษะโพกผ้าราวกับนักบู๊ผู้หนึ่ง สลัดคราบของผู้ยิ่งใหญ่ที่อุดมด้วยอำนาจวาสนา เปลี่ยนเป็นขับเน้นประกายของยอดฝีมืออันสูงส่งราวกับเทพแห่งสงคราม หลี่เฉินเชียงเงยหน้าขึ้นสูง จากนั้นถอนหายใจยาวนาน "พวกเจ้าคงทราบแล้ว สถานะของพรรคเราในเวลานี้มิได้ยิ่งใหญ่เกรียงไกรเช่นกาลก่อน กระทั่งผู้คนก็เหลืออยู่เพียงพันเศษ ก็คือพวกเจ้านั่นเอง!" เสียงของมันดังกังวานได้ยินไปโดยทั่ว ความแตกตื่นบังเกิดขึ้นในหมู่กองกำลังของฉิกจับอิดทันที เสียงกระซิบกระซาบดังไปทั่ว ย่อมเป็นเรื่องราวต่างๆ ที่กำลังตกเป็นข่าวลืออยู่ในเวลานี้ ทั้งเรื่องฉิกจับอิดที่วางยาชาวบ้าน ทั้งเรื่องที่หลี่เฉินเชียงเป็นพวกหู และทั้งเรื่องที่พวกมันสบคบต่างชาติหวังก่อการกบฏ เรื่องต่างๆ เหล่านี้พรั่งพรูออกมาแทบจะในเวลาเดียวกัน "พวกเจ้า คงสงสัยถึงเรื่องข่าวลือเหล่านั้น!!!! เราจะบอกกับพวกเจ้าเอง!!!!" หลี่เฉินเชียงกล่าวเสียงดัง คนของฉิกจับอิดทั้งพันกว่าคนได้ยินเช่นนั้นพลันหยุดการสนทนา ต่างจับจ้องมายังเขาเป็นตาเดียว ซุนหยางรีบสะอึกเข้าห้ามหลี่เฉินเชียง ทว่าอีกฝ่ายโบกมือเป็นเชิงห้ามปราม ซุนหยางได้แต่ถดถอยกลับไป "ข่าวลือที่พวกเจ้าทราบมาล้วนเป็นความจริง!!!! เราคือองค์ชายสามแห่งราชวงศ์หู นาม 'จูมาห์' พวกเราวางยาทำร้ายคนจริง! และหวังก่อกบฏจริง!!!!" ผู้คนทั้งหมดต่างอุทานออกมาพร้อมกัน ความระส่ำระสายระบาดใส่ทุกผู้คนจนวุ่นวายราวกับน้ำที่เดือดพล่าน ความคิดต่างๆ ประดังประเดกันเข้ามา โดยเฉพาะความคิดหนึ่งที่สำคัญยิ่งนัก "พวกมันเป็นสุนัขรับใช้พวกต่างชาติ!!!!!! ต่อให้มันฆ่าคนวางเพลิง ปล้นชิงทรัพย์ ยังมีผู้สามารถให้อภัย แต่การเป็นคนขายชาติ คงมิอาจทนทานรับได้!!!!! กระทั่งที่ยืนหยัดก็จักไม่มีอีกต่อไป!!!!!" หลี่เฉินเชียงคล้ายมิแยแสสนใจกล่าวต่อว่า "พวกเจ้าคนใดคิดถอนตัวตอนนี้ก็ทำได้ เพียงแต่....."เสียงของมันยังกังวานดัง ทว่าสุดท้ายกลับหยุดไว้ ทุกคนที่กำลังวุ่นวานสับสน ได้ยินมันกล่าวเช่นนั้นพากันหันกลับมาจับจ้องอยู่ที่หลี่เฉินเชียงเป็นตาเดียว พวกมันต่างทราบว่าประมุขฉิกจับอิดมีคำพูดคิดจะกล่าวต่อ เพียงรอให้พวกมันฟังโดยพร้อมเพรียง หลี่เฉินเชียงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กล่าวเสียงดังกังวานยิ่งกว่าเดิม "เพียงแต่...การที่เจ้าจะละทิ้งไปตอนนี้เท่ากับว่าที่แล้วมาล้วนสูญเปล่า เวลานี้เรามีแผนการใหญ่ ขอเพียงพวกเราทำสำเร็จ พวกเจ้าก็มิใช่คนขายชาติอีกต่อไป และยังจะเสพสุขวาสนามิสิ้นสุด พวกเจ้าคงเคยได้ยินข่าวการศึก ที่พวกหูยกกำลังมาประชิดชายแดน รอจนพวกมันเหยียบย่ำเข้าด่านมา เวลาเสพสุขของข้า และพวกเจ้าก็จะมาถึง!!!!" กองกำลังฉิกจับอิด นับพันที่ยืนฟังอยู่พากันคล้อยตามไปถึงเจ็ดแปดส่วน มีอีกเพียงสองส่วนที่ยังอึกอักมิเห็นด้วย หนึ่งในจำนวนนั้นรวบรวมความกล้า ตะโกนถามขึ้นว่า "หากพวกมันมิสามารถเข้าด่านเล่า? พวกเราจะเป็นเช่นไร?" สิ้นเสียงของมันผู้คนทั้งพันพากันเงียบรอคอยคำตอบจากประมุขใหญ่ หลี่เฉินเชียงระบายลมหายใจออกมาช้าๆ ยาวนาน และมั่นคง กล่าวว่า "มิว่าทำอันใดล้วนต้องมีความเสี่ยงอยู่บ้าง ทว่าเราได้เตรียมการสำหรับความเสี่ยงดังที่เจ้าว่าเอาไว้แล้ว พวกเรา!!!!! ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามารวมกันวันนี้ก็เนื่องด้วยเรื่องนี้!!!! พวกเราจะทำศึกสุดท้ายร่วมกัน!!!! ข้าและพวกเจ้า จะร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่ ข้าจะเป็นคนแรกที่กระโจนเข้าหาข้าศึก และจะเป็นคนสุดท้ายที่ถอยออกมา พวกเราทั้งหมดจะนำกำลังไปเข่นฆ่าหอห้ากระบี่ ชิงสยบเหล่าชาวยุทธ เปิดด่านนำกำลังชาวหูรุกเข้าถึงนานกิง!!!! พวกเจ้าทุกคนพร้อมติดตามเราไปเสพสุขวาสนาหรือไม่?!!!" จบคำกล่าวของหลี่เฉินเชียง ผู้คนทั้งพันพากันโห่ร้องออกมา "พวกเราขอติดตามท่านประมุข ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่!!!!!!" "ดี!!! เคลื่อนกำลัง!!!!" หลี่เฉินเชียงกล่าวเสียงดัง ตนเองออกนำหน้า นำพาคนของฉิกจับอิดไปยังบู๊ตึ๊ง การศึกครั้งนี้ ใช่เป็นศึกสุดท้ายอย่างที่มันกล่าวเอาไว้หรือไม่? ...  ...  ... กำแพงสูงใหญ่ของด่านเจี๊ยะหยูกวาน ทอดยาวท่ามกลางทะเลทรายเวิ้งว้าง ฝุ่นทรายสีเหลืองอร่ามราวกับทองคำที่นำมาบดจนกลายเป็นผุยผงปลิวอยู่คละคลุ้ง การศึกระหว่างทัพฮั่นกับชนชาวหูและพันธมิตรนอกด่านเป็นไปอย่างเคร่งเครียด ทั้งสองฝ่ายต่างระดมสรรพกำลังและยุทธวิธีเข้าต่อกรกันอย่างเต็มที่ ฉินอ๋องนั่งบัญชาการรบบนเชิงเทิน ด้วยตนเอง เขาเห็นทัพชาวหูบัดนี้ได้เข้าประชิดกำแพงใหญ่เรียบร้อยแล้ว! ภาพที่ปรากฏคือกองทัพนับหมื่นไหลบ่าจากเวิ้งทะเลทรายเข้าสู่กำแพงด่านเจี๊ยะหยูกวาน ลูกธนูนับแสนปลิวจากบนกำแพงระดมยิงสกัดกั้นไม่ขาดสาย บันไดนับร้อยพันถูกพาดกับกำแพงยักษ์ให้ฝ่ายฮวนปีนป่าย เห็นได้ชัดว่าพวกต่างชาติมิได้เป็นเผ่าป่าเถื่อนเลย มันกลับเป็นทหารหาญซึ่งมีกำลังใจและความมุ่งมั่นดีเยี่ยม ทุกคนต่างกระทำการเข้มแข็งมีระเบียบวินัย แม้กระนั้นฝ่ายฮั่นก็ไม่ย่อท้อรวบรวมก้อนหินและน้ำมันร้อนที่เคี่ยวจนร้อนระอุมาทุ่มเทลงใส่กลุ่มคนเบื้องล่างอยู่เนืองๆ ทหารหูโดนน้ำมันเดือดพากันร้องโอดโอยร่วงหล่นลงจากกำแพง เสียงครวญครางดังระงม มีอยู่ช่วงหนึ่งแม่ทัพหูผู้หนึ่งฮึกเหิมบุกเข้ามายังแนวหน้าจนเกือบประชิดริมกำแพงด่าน จึงพาเหล่าองค์รักษ์ของตนใช้ฝีมือยิงธนูเข้าใส่ฝ่ายฮั่นบนกำแพงจนโงหัวไม่ขึ้น ทหารหูสามารถป่ายปีนบันไดขึ้นมาบนกำแพงเมืองเกือบสำเร็จ ฉินอ๋องเห็นดังนั้นจึงพุ่งทะยานดุจธนูยักษ์เข้าหาแม่ทัพฝ่ายตรงข้าม อาศัยทวนคู่มือปัดป่าย ธนูนับร้อยนับพัน เขาแม้จะใกล้วัยเกษียณทว่าการเคลื่อนไหวยังรวดเร็วพลิ้วไหวราวกับหมอกควันกลุ่มหนึ่ง กลุ่มองค์รักษ์ตรงเข้าอารักขานายตน พากันกระชับโล่กวัดแกว่งดาบตั้งมั่นไว้ ทว่ากลับถูกทวนของฉินอ๋องจู่โจมเข้าใส่อย่างก้าวร้าวรุนแรง ชั่วพริบตาก็คร่าชีวิต องค์รักษ์ไปหลายนาย องค์รักษ์ที่เหลือจึงรีบโบกธงเป็นสัญญาณ ให้ทหารหนุนเนืองเข้ามาทางฉินอ๋อง ลูกธนูนับไม่ถ้วนถูกยิงเข้ามา ฉินอ๋องลอบเดินพลังคุ้มครองกายพร้อมกวัดแกว่งทวนคู่มือบุกฝ่าวงล้อมเข้าหาแม่ทัพชาวหู ยามนี้หากมองจากกำแพงจะเห็นภาพนักรบวัยกลางคนอยู่ท่ามกลางวงล้อมทั้งยังถูกระดมยิงด้วยธนูนับร้อยนับพันทว่าเมื่อลูกธนูใกล้จะกระทบถึงตัวปลายทวนก็พลันสะบัด ปัดป่ายจนลูกธนูหักกระเด็นไปคนละทิศละทาง มีบ้างที่เล็ดลอดผ่านทวนคู่มือมาได้ก็จะถูกกำแพงพลังไร้สภาพผลักดันจนเบี่ยงเบนออกห่าง ชั่วอึดใจฉินอ๋องก็สามารถเข้าถึงตัวแม่ทัพผู้นั้นเขาเกร็งลมปราณถ่ายทอดพลังสู่ปลายทวนจ้วงแทงคราหนึ่งทวนเหล็กกล้าในมือก็เสียบผ่านเกราะวิเศษทะลุอกฝ่ายตรงข้ามได้อย่างง่ายดาย จากนั้นค่อยสะบัดกาย พริบตาก็กลับมายืนบนกำแพงยักษ์อีกครั้ง ใบหน้าเขาเรียบเฉย เหงื่อสักเม็ดมิได้ปรากฏ ทหารหูเมื่อสูญเสียแม่ทัพไปคนหนึ่งก็เริ่มระส่ำระสาย ในที่สุดต้องล่าถอยกลับไป ฝ่ายฮั่นเมื่อเห็นดังนั้น ก็ส่งทหารม้าออกตามตีสังหารฝ่ายหูได้พอสมควรจนพลบค่ำจึงได้ถอยทัพกลับเข้าในด่าน ว่ากันว่าในการรบหากจะมีคนผู้หนึ่งผู้ใดสามารถข่มขวัญฝ่ายตรงข้ามให้พลิกกลับจากสภาพฮึกเหิมสุดขีดมาเป็นหวาดหวั่นถึงขีดสุด คนผู้นั้นมีเพียงผู้เดียว....ฉินอ๋องจูคัง วันต่อๆมาสภาพการรบก็เป็นเช่นเดิมทหารฝ่ายหูเป็นฝ่ายรุกขึ้นป่ายปืนกำแพง ในขณะที่ฝ่ายฮั่นพยายามปกป้อง การรบพุ่งที่พัวพันดุเดือดจนต่างฝ่ายต่างเสียเลือดเนื้อเป็นอันมาก ทหารฝ่ายฮั่นเสียเปรียบตรงที่มีทหารน้อยกว่าหลายเท่าตัว เนื่องจากกำลังพลส่วนใหญ่ถูกฉิกจับอิดวางยาเสียแล้ว แต่ถึงกระนั้นด้วยชัยภูมิที่เหนือกว่า ฝ่ายฮั่นจึงยังสามารถยืนหยัดต่อสู้ได้อย่างสูสีก้ำกึ่ง แต่ทุกคนต่างทราบแก่ใจ ยิ่งการรบยังคงยืดเยื้อต่อไป ฝ่ายหูก็จะยิ่งมีเปรียบมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะมีขวัญกำลังใจที่ดีกว่ามาก และสามารถระดมคนมาได้ไม่สิ้น ฉินอ๋องส่งสารด่วนถึงเมืองหลวงเพื่อขอกำลังสมทบ ฮ่องเต้มีบัญชาให้จัดส่งทหารจำนวน 30000 นายและยุทธปัจจัยเพื่อช่วยทำการรบ โดยใช้เวลาเดินทัพ อย่างเร็ว 15 วัน ซึ่งเป็นเวลาที่ฉินอ๋องจะต้องรักษาด่านเจี๊ยะหยูกวาน เอาไว้ให้ได้!! ด้านฝ่ายหูดูเหมือนว่าจะล่วงรู้ถึงสภาพการรบเป็นอย่างดีจึงเร่งทำการรบทั้งกลางวัน กลางคืน ทำให้ทหารฝ่ายฮั่นเหนื่อยล้าแทบหมดกำลังใจ ประกอบกับพวกไส้ศึกภายในเมืองก็ปล่อยข่าวลือต่างๆ ยิ่งบั่นทอนขวัญกำลังใจทหารฮั่นลงเป็นอันมากจนล่วงเวลาหลายวันทัพหูจึงล่าถอยเข้าค่ายเพื่อ เตรียมการรบอีกครั้ง ฉินอ๋องเรียกแม่ทัพนายกอ คนสำคัญ มาประชุมเพื่อหารือเป็นการเร่งด่วน “ทัพเสริมต้องใช้เวลาอย่างน้อย 15 วันในการเตรียมการและเดินทาง” ฉินอ๋องกล่าว เว้นนิดนึงจึงกล่าวต่อ “แต่หากสภาพการยังเป็นเช่นเวลานี้ เราคงยืนหยัดได้อีกไม่เกิน 10 วันแน่นอน ไม่ทราบ พวกท่านเห็นเช่นไร” บรรดาแม่ทัพนายกองต่างพากันนั่งนิ่งเนิ่นนาน คล้ายไม่สามารถหาทางออกที่ดีได้ จนในที่สุดมีนายกองผู้หนึ่งพูดขึ้นว่า “เรียนท่านอ๋องข้าพเจ้าคิดว่าปัญหาหลักๆของพวกเรามีอยู่ 3 ประการด้วยกัน” “ว่ามา” “ประการแรกพวกเรามีจำนวนน้อยกว่ามาก หากรบแลกกัน ฝ่ายเราจะยิ่งเสียเปรียบมากขึ้นเรื่อยๆ ประการที่สองพวกเราตกเป็นฝ่ายรับตลอดขวัญกำลังใจตกต่ำ ประการที่สามทัพหูสามารถระดมกำลังได้รวดเร็วกว่าเรามากทั้งยังมีจำนวนมากกว่าเรามาก “ข้าน้อยมีความเห็นว่าหากเราสามารถพลิกกลับเป็นฝ่ายรุกได้บ้างขวัญกำลังใจคงจะดีขึ้นและทัพหู เมื่อมีไพร่พลจำนวนมากก็ต้องใช้เสบียงจำนวนมาก หากเราสามารถออกไปตัดเสบียงพวกมันได้เราก็มีโอกาสรอดจนทัพเสริมมาถึง” ฉินอ๋องนิ่งไตร่ตรองชั่วครู่ ดวงตาทอประกายประหลาดวูบหนึ่ง “ได้ ถ้าอย่างนั้นเราจะจัดทัพม้า 2 ทัพ เพื่อทำการรบแบบกองโจร โดยทัพแรกให้มุ่งตัดทางเดินทัพข้าศึก ส่วนอีกทัพให้อ้อมไปตัดเสบียงพวกมันจากทางด้านหลังเพื่อให้พวกมันขาดเสบียง” เว้นชั่วครู่จึงกล่าวต่อ “การศึกครานี้ไม่เน้นปริมาณทหารแต่จำเป็นต้องใช้คนฝีมือดี ขอให้ท่านคัดเลือกทหารที่มีวรยุทธสูงมาปฏิบัติ พวกท่านกับข้าก็ต้องร่วมรบในครั้งนี้ด้วย” บรรดาแม่ทัพนายกองต่างรับคำกันอย่างพร้อมเพรียง จูคังกล่าวว่า “ทัพแรกข้าจะเป็นผู้นำทัพด้วยตนเอง ส่วนทัพตัดเสบียงให้แม่ทัพเหลียงเป็นผู้นำ จงจำไว้ ทำอะไรให้เน้นความรอบคอบเป็นหลัก หากผิดพลาดให้รีบหนีออกมา อย่าได้เอาน้ำน้อยไปดับไฟอย่างเด็ดขาด” แม่ทัพผู้หนึ่งกล่าวแย้งขึ้นว่า “เรียนท่านอ๋อง ศึกคราวนี้แม้สำคัญยิ่งทว่ามิจำเป็นต้องให้ท่านอ๋องลงไปเสี่ยง ข้าพเจ้าขออาสาเป็นผู้นำทัพแทนเอง” ฉินอ๋องนิ่งไปครู่หนึ่งค่อยผงกศีรษะ “ดี ข้าจะให้องค์รักษ์ประจำตัวทั้งสิบนายติดตามเจ้าไปด้วยเพื่อให้ทัพของเจ้ากล้าแข็งที่สุด” “ขอบพระทัยท่านอ๋อง” แม่ทัพคนนั้นกล่าว จากนั้นทุกคนคุยรายละเอียดสักครู่จึงยุติการประชุม ทว่าไม่มีใครทราบเลยว่ามติของเขา อาจพาหายนะมาสู่ตนก็ได้... ...  ...  ... แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 48 15:45:19 จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 20 พ.ค. 48 15:44:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กองกำลังฝ่ายฮั่นส่วนใหญ่ผ่านถนนหลักออกสู่นอกกำแพงด่านอย่างเป็นระเบียบ ฝูงชนให้ความสนใจกับความเคลื่อนไหวนี้ไม่น้อย เพราะมันคือการตอบโต้ข้าศึกครั้งแรกนับจากความล้มเหลวของนายกองจาง มีชาวบ้านจำนวนมากมาอออยู่ริมถนนเพื่อเป็นกำลังใจ แม้กระนั้นบางคนก็ปรากฏสีหน้ากังวล พวกเขาต่างจำได้ว่าองครักษ์ยอดฝีมือทั้งสิบของฉินอ๋องต่างเข้าร่วมในกองทหารด้วย นี่แปลว่าฝ่ายฮั่นอับจนจนต้องใช้กำลังสุดท้ายนี้แล้วหรือ? พวกเดียวที่ดีใจกับเรื่องนี้คือพวกไส้ศึกซึ่งแฝงตัวกับเหล่าชาวบ้าน เมื่อมีคนนำความไปรายงานต่อซุนหยาง เขาก็ตระหนักว่ามันเป็นโอกาสอันหามิได้แล้ว สิบองครักษ์ออกนอกด่าน ฉินอ๋องอยู่ในด่าน... โอกาสลอบสังหารงามๆเช่นนี้หามิได้แล้ว!! คิดดังนั้นรั่วซุนจื่อจิงคำนวณเวลาให้พวกทหารออกไปไกลพอสมควร จึงเรียกระดมคนทั้งหมดก่อการพร้อมกัน!!! วันนั้นชาวด่านเจี้ยะหยูกวานต่างได้ยินเสียงกระดิ่งประหลาดอันเป็นสัญญาณลับของพวกฉิกจับอิดดังต่อกันเป็นทอดๆ ตอนแรกพวกเขาไม่ทราบว่ามันคืออะไร ต่อเมื่อสายลับซึ่งได้รับการฝึกฝนอย่างดี แฝงตัวอยู่ในจุดต่างๆ ของเจี๊ยะหยูกวานต่างหยิบหอกดาบเปิดเผยตัวออกมาโจมตีนั่นแหละจึงเกิดเป็นความแตกตื่นโกลาหลทั่วเมือง จุดแรกที่ซุนหยางส่งคนเข้าควบคุมคือประตูด่านเพื่อป้องกันคนหลบหนี จุดต่อมาที่ถูกยึดคือค่ายพักทหารซึ่งคนที่เหลืออยู่น้อยนิดในนั้นต่างถูกจับสังหารสิ้น และจุดสุดท้ายอันเป็นเป้าหมายหลักได้แก่จวนของฉินอ๋องเอง!!! ซุนหยางรวมคนได้สองร้อยเศษกระหน่ำเข้าหน้าจวนตรงๆ ซึ่งความจริงคนของฉินอ๋องอาจต้านรับได้ดีกว่านี้ หากเขากลับพบว่าในหมู่ตนมีไส้ศึกคอยเปิดประตูให้ศัตรูอยู่! แม้ฝ่ายทหารฮั่นพยายามต่อกรทว่าน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ที่สุดก็พ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว ถึงเวลานั้น รั่วซุนจื่อจิงเข้าใจว่าตนเองบรรลุเป้าหมายแล้ว หากกลับมีคนมารายงานว่าจูคังไหวตัวทันหลบหนีไปพร้อมทหารคนสนิท พอตรวจสอบเส้นทางหลบหนีดูก็พบว่าทางนั้นไปอับตันเอาตรงตรอกแห่งหนึ่ง ซุนหยางพิจารณาดูถึงกับกระหยิ่มยิ้มขึ้นมา "นับว่าฟ้าเป็นใจ ที่มันหนีไปอยู่ในชัยภูมิอับทำให้เราติดตามได้ง่าย หึหึ แต่ถึงมันทำได้ดีกว่านี้ ก็ออกจากด่านไม่ได้อยู่ดี เพราะข้ากระจายคนไปปิดทางออกทุกจุดแล้ว" คิดดังนั้นเขาจึงนำกำลังคนไล่ล่าฉินอ๋องจนล้อมจับได้ที่ตรอกดังกล่าว ตอนนั้นจูคังแต่งกายปลอมตัวอย่างชาวบ้านยากไร้ ทหารตามมีก็มีไม่ถึงสิบคนนับว่าอยู่ในสภาพน่าอนาถอยู่บ้าง "ฮาฮา จูคังผู้เกริกไกรก็มีวันนี้" ซุนหยางหัวเราะ "ยอมจำนนเสีย แล้วข้าจะไว้ชีวิต" มันสมองของฉิกจับอิดกล่าวอย่างเย้ยหยัน "ท่านคือซุนหยาง ฉายา'รั่วซุนจื่อจิง' (คัมภีร์เป็นซุนจื่อ) ลูกหลานสกุลซุนเช่นท่านกลับกระทำเรื่องทรยศขายชาติ มิกลัวบรรพบุรุษเสื่อมเสียหน้า?" นี่คือประโยคแรกของจูคัง! "ฮา ฮา เรียนท่านอ๋องตามตรงข้าพเจ้ามิใช่ลูกหลานสกุลซุนอะไรนั่นดอก หากเป็นชาวบ้านยากไร้ อาศัยอยู่ชายแดน ต่อมาเนื่องจากมีโชควาสนาอยู่บ้างจึงได้ค้นพบตำรับตำราของผู้มีความรู้ยุคก่อน และได้ร่ำเรียนจนมีวันนี้!" "อ้อ ท่านกลับอาศัยวิชาความรู้ที่ได้มาจากคนยุคก่อน เพื่อมาขายชาติ!!!!" ฉินอ๋องกล่าวอย่างประณามหยามเหยียด "ฮา ฮา ข้าพเจ้าทราบแต่ว่าผู้เข้มแข็งจึงอยู่รอด ผู้อ่อนแอนย่อมต้องตาย!!!! ส่วนเรื่องเชื้อชาติเผ่าพันธุ์ นั้นข้ามิสนใจ!!!! " ซุนหยางหล่าวเสียงดัง ฉินอ๋องจูคังได้ยินเช่นนั้นก็พลันถอนใจกล่าวว่า "น่าเสียดาย น่าเสียดายยิ่งนัก" "ท่านคิดเสียดายข้าพเจ้า หรือเสียดายชีวิตของตน?" ซุนหยางถาม ฉินอ๋องส่ายศีรษะกล่าวว่า "ข้าสูงวัยถึงปานนี้ ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก บุตรชายคนเดียวก็เสียชีวิตไปแล้ว ตัวข้าอยู่หรือตายหาแตกต่างกันไม่!!!" ซุนหยางถามว่า "งั้นท่านเสียดายอันใด? หรือเสียดายข้าพเจ้า? ถ้าเป็นเช่นนั้นมิต้องเป็นห่วงไปดอก หลังจากที่ท่านตาย ชาวฮั่นล่มสลาย ประมุขของเราขึ้นเป็นฮ่องเต้ วันนั้นข้าจักเป็นอมาตย์ใหญ่ ไม่ว่าวิชาความรู้อันใด ล้วนนำมาใช้ทำนุบำรุงบ้านเมืองจนสิ้น ฮา ฮา" "คนมีความรู้เช่นท่านมิรับใช้ชาติ ราชสำนัก นับว่าเป็นเรื่องน่าเสียดายยิ่ง!" ซุนหยางปั้นหน้าเคร่งเครียด กล่าวเสียงดัง "พอเถอะ!!! มิต้องเกลี้ยกล่อม ตอนนี้เรามีทางเลือกให้สองทาง หนึ่งทิ้งชีวิตเอาไว้ที่นี่ สองยอมจำนน เราจะยอมไว้ชีวิตให้ท่านได้แก่ตาย!!!!" ฉินอ๋องถอนใจยาวอีกครั้ง กล่าวว่า "เราจำเป็นต้องเลือกจริง? ท่านต้องบังคับเราให้ได้?" "ถูกต้องท่านต้องเลือกทางใดทางหนึ่ง!!!! มิอาจเลือกหนทางที่สาม!!!!" "ไยท่านต้องบีบคั้นเราถึงเพียงนี้ มิให้เราเป็นตัวของตัวเอง" ฉินอ๋องกล่าวเสียงเบา ซุนหยางถอนใจยาว กล่าวว่า "ท่านมีหน้าที่ของท่าน เรามีหน้าที่ของเรา แม้นมิอยากกระทำ แต่ยังคงต้องกระทำ หวังว่าท่านคงยังเข้าใจ" ฉินอ๋องผงกศีรษะ กล่าวว่า "ตกลง เราเลือก!!!!" กล่าวจบโบกมือคราหนึ่ง ทันใดนั้นเองผู้คนจำนวนสามสามร้อยพลันปรากฎกายขึ้น ในมือของพวกมันพกพาหน้าไม้คันธนู ปลายของหน้าไม้คันธนูเหล่านั้นจ่อจี้มาที่ซุนหยาง และพวกพ้อง! มือธนูโผล่ขึ้นมาจากรอบข้าง ในตรอกตันซึ่งราวกับเป็นจุดอับของฉินอ๋อง กลับเป็นช่องทางที่พลิกฟื้นจากความตายมามีชีวิตอีกครั้ง!!!!! รั่วซุนจื่อจิงพลาดท่าเสียทีแล้ว!!!!! ซุนหยางครางออกมา "เป็น...เป็นไปไม่ได้!" พวกท่านมิควรมีกำลังทหารหลงเหลือเพียงนี้ ต่อให้มีก็น่าจะกระจายกันดูแลป้องกันประตูด่าน มิสมควรมาอยู่ที่นี่!!?" ฉินอ๋องโบกมืออีกครา ปรากฏชายสวมชุดชาวบ้านใส่หมวกปีกกว้างปกปิดใบหน้า คนผู้นี้พอถอดหมวกออกปรากฏว่าเป็น....จางหลง!!! ฉินอ๋องกล่าวว่า "ในคนของเราคงมีสายสืบของท่านอยู่ ...ท่านคงรู้จักนายกองแซ่จางผู้นี้" ซุนหยางนึกทบทวน กล่าวว่า "มัน....มัน...มิได้นำกำลังไปพลาดท่าข้าศึก สุดท้ายกระทำอัตวิบากกรรมหรอกหรือ?" ฉินอ๋องกล่าวว่า "คนภายนอกล้วนเข้าใจเช่นนั้น" "เราจูคัง จะทำการอันใด อย่างน้อยเก็บงำ หมากตัวหนึ่งไว้สำหรับเป็นทางถอย หรือ รุกกลับ เสมอมา นั่นเป็นเหตุผลว่า ทำไมเรายังเป็นฉินอ๋อง ได้จนทุกวันนี้" ใบหน้าอันสูงวัยของท่านทอประกายเข้มแข็ง จริงจัง ซุนหยางเข้าใจแล้ว ที่แท้นี่เป็นหลุมพรางประการหนึ่ง ฉินอ๋องมิเพียงไม่ลงโทษจางหลง กลับวางตัวมันปะปนชาวบ้านรับมือไส้ศึก เพื่อให้มันทำคุณไถ่โทษ เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นล้วนเป็นกับดัก กับดักที่เตรียมไว้สำหรับตัวมัน!!!! เหนือฟ้ายังมีฟ้า รั่วจื่อซุนจิงตลอดมาใช้พิชัยยุทธวางแผนหลอกหลวงคนอื่น วันนี้หากว่าตามตำรากลับต้องกลสามกลพร้อมกัน หนึ่งคือต้องกลประมาท เห็นข้าศึกนำทัพออกจากเมืองก็เร่งกระทำการโดยมิได้ไตร่ตรองรอบคอบ สองคือต้องกลไส้ศึก คิดว่าตนเป็นจารชนผู้อื่น กลับถูกผู้อื่นวางจารชนซ้อนเสียเอง สามคือต้องกลชัยภูมิ จะไล่ศัตรูสู่ที่อับจน กลับกลายเป็นพาตัวเข้าสู่ที่อับจน แม่ทัพที่ต้องถึงสามกลยังจะมีชีวิตรอดได้อย่างไร!? เมื่อคิดดังนี้ ที่สุดมันก็หัวร่อออกมา "สมใจยิ่งนัก สมใจจริงๆ ได้ตายด้วยฝีมือของท่านอ๋องนับว่าพ่ายแพ้ผู้เหนือกว่า ตายก็ไม่เสียดาย" "ท่านยอมตาย มิยอมจำนน มิยอมกลับตัวจริง" ฉินอ๋องถาม ซุนหยางเงยหน้าขึ้น ดวงตาของมันจับจ้องไปเบื้องหน้าอย่างแน่วนิ่ง มันเพียงกล่าวออกมาประโยคเดียว "ตัวข้าแม้นจะเลวทรามต่ำช้า แต่ยังมีหลักการ ไม่ขอเป็นข้าสองเจ้าบ่าวสองนายเด็ดขาด!!!!" มันแลบลิ้นออกมาจากปาก แล้วขบกรามกัดโดยแรงจนขาดครึ่ง เลือดพุ่งกระฉูดแตกโทรม รั่วจื่อซุนจิงผู้หลักแหลมก็ฟุบร่างลงกับหลังม้าขาดใจตายเช่นนั้น ทิ้งให้ฉินอ๋องและเหล่าทหารส่งสายตามองด้วยความสังเวช แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 48 10:31:13 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 48 16:27:12 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 48 16:02:11 จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 20 พ.ค. 48 15:44:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รูปประกอบ จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 20 พ.ค. 48 15:49:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนเก่าก่อน ตอนที่ 80 มรณานุสติ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3471428/W3471428.html ตอนที่ 79 กระดาษเปล่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3456457/W3456457.html ตอนที่ 78 "นัว!" http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3358502/W3358502.html ตอนที่ 77 พัวพันสัปยุทธ์ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3343067/W3343067.html ตอนที่ 76 เงาพรายจำแลง (ชื่อตอนออกจะขัดๆ ไปนิด) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3330223/W3330223.html ตอนที่ 1-75 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3330223/W3330223.html#2 แนะนำตัวละครและรายละเอียดโดยย่อ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2419342/W2419342.html เรื่องย่อฉิกจับอิด http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3034839/W3034839.html เรื่องย่อฉิกจับอิด (ต่อ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3218228/W3218228.html เรื่องย่อฉิกจับอิด (ต่อ2) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3218417/W3218417.html จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 20 พ.ค. 48 15:52:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 . จากคุณ : Z4t4nGuru bofh - [ 20 พ.ค. 48 18:05:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหม โดนแซงเลย :'( จากคุณ : ด็อก - [ 20 พ.ค. 48 18:15:32 A:68.38.192.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 โห กัดลิ้นนี่ตายได้ด้วยนะ สงสัยจริงมันตายได้ยังไงนะ เห็นนิยายจีนหลายเรื่องแล้วชอบใช้วิธีนี้ จากคุณ : ลูนาติก - [ 20 พ.ค. 48 18:52:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อาจเป็นว่าลิ้นที่ขาด ตกลงไปอุดหลิดลม แล้วตาย ก็เป็นได้ครับ อิอิ จากคุณ : GTW - [ 20 พ.ค. 48 20:50:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฉินอ๋อง...ฉินอ๋อง.... ใครหว่า? แหะแหะ หนมจีนลืม ขอกลับไปอ่านของเก่าๆก่อนเน้อ จากคุณ : หนมจีน - [ 21 พ.ค. 48 02:19:42 A:130.88.179.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 สงสัยหิวจนหน้ามืด คิดว่าลิ้นตัวเองเป็นไส้กรอก...กินเข้าไปได้..เลยเดี้ยงสมใจเลย... "ข้าจะเป็นคนแรกที่กระโจนเข้าหาข้าศึก และจะเป็นคนสุดท้ายที่ถอยออกมา " นึกถึง Mel Gibson จาก We Are The Sodiers. ตามอ่านเรื่อย ๆ จน กว่าจะจบกันไปข้างหนึ่ง อิอิ. จากคุณ : superJ - [ 21 พ.ค. 48 04:50:16 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เย้ เสร็จไปแล้วหนึ่ง จากคุณ : scottie - [ 21 พ.ค. 48 15:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สนุกจังเลย  แต่เหมือนใกล้จบแล้วเลย จากคุณ : กรีนทรี (กรีนทรี) - [ วันวิสาขบูชา 21:06:04 ]

ความคิดเห็นที่ 14 :) กุนซือเสร็จซะแล้ว จากคุณ : DogRobo - [ 23 พ.ค. 48 09:11:13 A:61.159.241.136 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขออภัยครับ ขอแทรกโฆษณาแป๊บนึง ถ้าว่างเมื่อไหร่ขอเชิญคุณตั้ม คุณปั๊บ ร่วมเดินทางไปกับพวกเราต่อที่กระทู้ศึกอภินิหารภาค 2 ข้างล่างนี้เลยครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3494276/W3494276.html ขอบคุณคร้าบบบบ... จากคุณ : untitled - [ 23 พ.ค. 48 12:10:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เข้าใจว่ามันคงกัดโดนเส้นเลือดใหญ่แถวๆ โคนลิ้น ถ้าลิ้นมันจะมีเส้นเลือดใหญ่นะ (แต่รู้สึกว่าจะไม่มีอิ อิ) จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 23 พ.ค. 48 19:39:55 A:58.10.59.225 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 เห็นในหนังในหนังสือ มันทำแล้วตายก็เลยเอาตามฮับ ^^> จากคุณ : เชษฐา - [ 23 พ.ค. 48 20:11:03 A:161.200.128.79 X:161.200.255.162 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อืมมมมม มือปราบฮั่นต้องรับมือกับว่าที่พ่อตาเช่นนี้ ตึงมือยิ่งนัก ตึงมือยิ่งนัก หุ หุ หุ จากคุณ : chkob - [ 24 พ.ค. 48 00:31:17 ]

ความคิดเห็นที่ 19 Chin.. The great!.. is the picture is Chin Emp? so bueatiful.. จากคุณ : new - [ 25 พ.ค. 48 07:20:22 A:169.252.4.21 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 เคยอ่านข้อมูลเกี่ยวกับการกัดลิ้น ได้ข้อมูลคล้ายๆกับทานตั้ม ผิดแต่ว่า มันต้องรอให้เลือดค่อยๆไหล อารมณ์ประมาณ กรีดข้อมือ แต่กัดลิ้นนี้หมดทางช่วย เพราะพันแผลไม่ได้ ( ไม่ชัวร์เหมียนกัน ) จากคุณ : pax - [ 25 พ.ค. 48 15:52:45 A:192.150.249.245 X:210.246.160.2 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนต่อไป ที่มีครึ่งเดียว เพราะแต่งไม่ทัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3503314/W3503314.html จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 26 พ.ค. 48 22:04:11 ]