ความคิดเห็นที่ 1 มาปูเสื่อนอนอ่านก่อนคับ จากคุณ : Wild Monkey - [ 21 พ.ค. 48 14:43:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จบการศึกษาชั้นมัธยมแล้ว    ทั้งสามก็สอบเข้าศึกษาต่อระดับมหาวิทยาลัย    นิชาและบุณฑริกาสอบเข้าได้ที่มหาวิทยาลัยในกรุงเทพ     ในขณะที่พุทธิมนต้องไปเรียนที่มหาวิทยาลัยทางภาคเหนือ           เดิมทีทั้งพ่อและแม่ไม่อยากให้ลูกสาวต้องไปเรียนไกลถึงต่างจังหวัด   แต่พันเอกณรงค์ซึ่งเป็นน้องชายคนเดียวและทำงานที่ค่ายทหารในจังหวัดนั้นได้ให้คำรับรองว่าจะดูแลหลานสาวเป็นอย่างดี   ทั้งอาไม่มีลูกและต้องการให้พุทธิมนไปอยู่ด้วยมานานแล้ว   ด้วยเหตุนี้เจ้าหล่อนจึงได้เป็นน้องใหม่ของมหาวิทยาลัยแห่งนั้นสมใจ “สวัสดีค่ะอา “ ร่างบางๆในชุดนักศึกษารีบก้าวลงจากรถแล้วเข้าไปกอดพันเอกณรงค์ที่ยืนรออยู่อย่างดีใจ    ก่อนจะหันไปหอมแก้มคุณแสงเดือนผู้เป็นอาสะใภ้ “คิดถึงจังเลยลูก  น่าเสียดายที่พุทธไม่กลับบ้านเมื่ออาทิตย์ก่อน พวกเราไปเที่ยวน้ำตกกัน  ที่นั่นสวยมากจนอาอดนึกถึงพุทธไม่ได้" คุณแสงเดือนว่า “คุณอาพูดอย่างนี้พุทธยิ่งเสียดายเข้าไปใหญ่ นี่ถ้าไม่ติดซ้อมรำ  พุทธเป็นไม่พลาดแน่  อยู่ที่หอนะคะพุทธคิดถึงกับข้าวฝีมืออาเดือนเป็นที่สุด"   พันเอกณรงค์ยีหัวหลานสาวอย่างเอ็นดูแกมหมั่นไส้   “ไม่ต้องอ้อนให้มากก็ได้ เท่านี้อาเดือนเขาก็หลงจะแย่อยู่แล้ว จะไปที่ไหน จะเห็นอะไรเป็นต้องนึกถึงหลานสาวไปหมด “ ภรรยาค้อนขวับ “ทำอย่างกับฉันเป็นคนเดียวนะคะ  หลานสาวไม่กลับบ้านแค่อาทิตย์เดียว ฉันเห็นคุณบ่นถึงทุกวัน" พุทธิมนหัวเราะชอบใจก่อนจะโอบอาทั้งสองคนเข้าบ้าน สำหรับพันเอกณรงค์และคุณแสงเดือนแล้วพุทธิมนเหมือนลูกมากกว่าแค่หลาน  อาจเป็นเพราะทั้งสองคนไม่มีลูกและพุทธิมนก็เป็นเด็กน่ารัก  ช่างประจบเอาใจจนทั้งอาและอาสะใภ้เรียกได้ว่าหลง เย็นวันนั้น  สองคนอาหลานไปวิ่งออกกำลังกายริมอ่างเก็บน้ำในค่าย    ส่วนคุณแสงเดือนอาสาอยู่บ้านเข้าครัวเตรียมอาหารเย็น   วิ่งจนเรียกเหงื่อได้พอสมควรทั้งคู่ก็มาหยุดที่สวนสุขภาพ “พุทธเล่นไปก่อนนะลูก เดี๋ยวอาจะไปคุยกับหมวดติณณ์หน่อย เอ... หรือพุทธจะไปกับอาล่ะ“ ผู้พันถามด้วยความเป็นห่วงจนพุทธิมนอดหัวเราะไม่ได้ “โธ่... อาคะ พุทธโตแล้วนะคะ  อาไปคุยธุระเถอะค่ะ  ไม่มีใครเขากล้ามาทำอะไรหลานท่านผู้การหรอกค่ะ” คนที่อาของพุทธิมนจะเข้าไปคุยด้วยรีบปลีกตัวมาทำความเคารพทันที   ร่างสูงในชุดกีฬายืนคุยกับอาเธออย่างอ่อนน้อม    เขาเป็นคนสูงทีเดียวเพราะแม้ยืนข้างๆคุณอาเธอซึ่งจัดว่าเป็นคนร่างสูงใหญ่ก็ยังสูงกว่าเสียอีก   ท่าทางคงคุยกันถูกคอเพราะเธอเห็นผู้เป็นอาตบบ่าเขาพร้อมหัวเราะชอบใจ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “อาคะ วันศุกร์หน้าอาต้องไปร่วมงานวันสถาปนามหาวิทยาลัยให้ได้นะคะ" พุทธิมนย้ำอีกครั้งก่อนจะขึ้นรถกลับหอพักในเช้าวันจันทร์ “อาเดือนด้วยนะคะ “ อาสะใภ้เข้ามาหอมแก้มแล้วบอกว่า   “อาน่ะไปแน่จ้ะ วันศุกร์นี้ไม่รับนัดที่ไหนเด็ดขาด"   “อาก็เหมือนกัน ต้องไปดูว่าหลานสาวจะรำสวยแค่ไหน" พันณรงค์ยืนยัน “งั้นเจอกันวันศุกร์หน้านะคะ“ หลานสาวยื่นหน้ามาโบกไม้มือจนกระทั่งรถลับสายตา การแสดงบนเวทีจบลงพร้อมเสียงปรบมือเกรียวกราว    เมื่อผู้แสดงออกมาหน้าเวทีอีกครั้งผู้คนที่รออยู่ก็ทยอยไปสวมพวงมาลัยให้ด้วยความชื่นชม  โดยเฉพาะคู่พระนางที่ได้พวงมาลัยเกือบล้นคอหลายครั้ง  เจ้าหน้าที่ต้องทำงานหนักเป็นพิเศษในการต้องมารับพวงมาลัยจากคอของทั้งคู่ คุณแสงเดือนเป็นคนหนึ่งในจำนวนผู้ชมที่เข้าไปสวมพวงมาลัยให้นักแสดง    และเมื่อถึงตัวพระเธอก็พูดเบาๆพอได้ยิน “สวยจริงๆหลานอา พุทธรำได้สวยมากนะจ้ะ “ “ขอบคุณค่ะอาเดือน “ คนถัดไปไม่ใช่อาณรงค์ของเธอแต่เป็นร่างสูงของใครคนหนึ่งซึ่งเธอรู้สึกคุ้นตาแต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน    พุทธิมนไม่มีโอกาสถามอาสะใภ้ถึงอาณรงค์เพราะต้องโน้มลงไปรับพวงมาลัยจากเขาคนนี้ “คุณรำสวยมากนะครับ“ เสียงทุ้มๆกล่าวชมแต่พุทธิมนไม่ได้เงยมองหน้าเขานอกจากพูดขอบคุณเบาๆ จนคนสวมพวงมาลัยคนสุดท้ายละจากหน้าเวที   พุทธิมนก็ยังไม่เห็นอาของหล่อน    บางทีอาอาจจะรอทำให้ประหลาดใจอยู่ข้างหลังเวทีก็ได้    แต่เด็กสาวก็ต้องผิดหวังเมื่อคนที่รออยู่มีเพียงคุณแสงเดือนและคนที่เธอรู้สึกว่าคุ้นเมื่อสักครู่ คุณแสงเดือนเดาความคิดของหลานสาวออกจึงรีบบอกโดยไม่ต้องรอให้ถาม “อาณรงค์ไม่ได้มาหรอกจ้ะลูก   พอดีมีผู้ใหญ่มาตรวจราชการ   อาเขาต้องอยู่รับรอง   แล้วจ่าทิมต้องทำหน้าที่ขับรถ หมวดติณณ์เขาเลยอาสาขับรถมาให้ “   หมวดติณณ์อีกแล้ว    คนที่อาณรงค์คุยด้วยอย่างถูกคอวันนั้นนั่นเอง   แล้ววันนี้ยังมาอาสาขับรถให้อาเดือนอีก เฮ้อ! หรือเป็นพวกชอบเข้าหาเจ้านายนะ  พุทธิมนคิดอย่างพาลๆ “พุทธไหว้พี่เขาสิลูก “ แม้จะไม่เต็มใจนัก  แต่พุทธิมนก็ยกมือไหว้อย่างเรียบร้อย     อีกฝ่ายรับไหว้พร้อมยิ้มน้อยๆ   แต่พุทธิมนกลับรู้สึกว่าเขามองเธอเหมือนผู้ใหญ่ที่มองเด็กทำผิดอย่างรู้ทัน    ยิ่งทำให้เธอหมั่นไส้เขาขึ้นไปอีก -"- “นี่พุทธต้องทำธุระอะไรอีกหรือเปล่าจ้ะ “คุณแสงเดือนถาม พุทธิมนส่ายหัวเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสเมื่อหันมาคุยกับอาสะใภ้ “เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็กลับได้เลยค่ะ “ “ดีจ้ะ...  แต่อาอยากถ่ายรูปกับหลานสาวหน่อย จะได้เอาไปอวดอาณรงค์เขาไงจ้ะ “ พุทธิมนถ่ายรูปกับอาสะใภ้หลายรูปโดยมีหมวดติณณ์เป็นตากล้องให้     ส่วนรูปสุดท้ายเธอได้ถ่ายกับหมวดติณณ์โดยอาแสงเดือนเปลี่ยนเป็นตากล้องบ้าง “อาณรงค์ต้องเสียดายแน่เลยนะ อยากล้างรูปออกมาเร็วๆจัง ติณณ์ช่วยหน่อยได้ไหมจ้ะ “ อีกฝ่ายรับปากรับคำด้วยความเต็มใจ  ทำให้พุทธิมนนึกฉุนอีก ..นายคนขี้ประจบ.. “พุทธรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เราจะได้กลับบ้านกัน “ พุทธิมนยิ้มให้อาสะใภ้  เหลือบไปมองผู้หมวดหนุ่มนิดนึง  เห็นเขามองมาด้วยแววตาขันๆ  ยิ่งทำให้เธอรู้สึกขัดใจเป็นที่สุด ลับร่างหลานสาวไปแล้ว   คุณแสงเดือนหันมาพูดกับติณณ์ยิ้มๆ “วันนี้ท่าทางยายหนูอารมณ์ไม่ดี สงสัยจะงอนคุณอา “ ชายหนุ่มยิ้มไม่ตอบ  แต่เขารู้สึกว่าน่าจะมีเหตุผลอื่นนอกจากนั้น เมื่อส่งคุณแสงเดือนและพุทธิมนแล้วหมวดติณณ์ขอตัวกลับทันทีเพราะเห็นว่าดึกมากแล้ว แม้เจ้าของบ้านจะชวนดื่มกาแฟแต่เขาก็ปฏิเสธอย่างนุ่มนวล “ก็ดีที่รู้จักกาลเทศะ“  พุทธิมนคิดในใจ หลังจากคืนนั้นพุทธิมนก็ไม่ได้เจอหมวดติณณ์อีกเลย  ทำให้เธอรู้สึกว่าอาจจะเข้าใจเขาผิดเรื่องที่คิดว่าเขาจะมาประจบคุณอาหล่อน  ...ยกเว้นแววตาที่ชอบมองหล่อนอย่างขันๆ  มันกวนอารมณ์สงบๆให้ขุ่นขึ้นมาทุกทีที่นึกถึง .... แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 48 15:16:21 จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 21 พ.ค. 48 15:13:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พุทธิมนกลับจากกรุงเทพฯหนึ่งสัปดาห์ก่อนวันเปิดเทอมสองของปีการศึกษาแรกเพื่อเตรียมตัว “ผลสอบจะออกเมื่อไหร่ลูก“   คุณแสงเดือนถามในเย็นวันหนึ่ง “พรุ่งนี้ค่ะคุณอา พอลงทะเบียนเรียนเสร็จก็ไปรับใบแจ้งผลการเรียนได้เลยค่ะ “ “แล้วพุทธตื่นเต้นหรือเปล่าจ้ะ “ “ไม่มากหรอกค่ะ แต่กำลังลุ้นว่าจะได้รับรางวัลใหญ่จากคุณพ่อหรือเปล่า “ พ่อของพุทธิมนบอกว่าถ้าคะแนนสอบของปีแรกรวมกันทั้งสองเทอมไม่ต่ำกว่าสามจุดห้า    จะให้รถยนต์เป็นของขวัญหนึ่งคัน    เพราะถึงเวลานั้นเธอก็คงโตพอที่จะขับรถเองได้แล้ว เมื่อสอบเสร็จในเทอมที่สอง  พุทธิมนยังคงพักที่บ้านในค่ายทหารก่อนกลับกรุงเทพฯ “ว่าไงเรา จะได้หรือเปล่ารางวัลของพ่อน่ะ “  พันโทณรงค์ถามยิ้มๆ “มีลุ้นค่ะอา แต่อาคะ  ถ้าพุทธจะหัดขับรถก่อนก็ไม่เสียหายใช่ไหมคะ “ หลานสาวถามพร้อมเข้าไปกอดแขนอาอย่างประจบเอาใจ “เอาสิ แล้วอาจะหัดให้ เย็นนี้เลยเป็นไง“ เท่านั้นพุทธิมนก็กอดเอวผู้เป็นอาอย่างดีใจ "เหมาะที่สุดเลยค่ะอา" ก่อนกลับกรุงเทพฯ   หญิงสาวก็พอที่จะขับรถเป็นบ้างแล้ว  เมื่อกลับบ้านเธอก็ได้พี่ชายและพ่อเป็นครูฝึก   เรียกได้ว่าถ้าได้รถมาเธอก็ขับเกือบคล่องแล้วล่ะ   อาจต้องอาศัยประสบการณ์จากการขับรถบนถนนใหญ่อีกหน่อย “ถ้าเธอมีรถขับเองก็ดีสินะยายพุทธ   เวลาฉันกับยายบุณขึ้นไปเยี่ยมเธอจะได้ไปไหนๆกันสะดวกไงล่ะ “ สามสาวคุยกันที่ริมสระน้ำบ้านพุทธมน   เพื่อนรักได้รวมตัวกันอีกครั้งเมื่อถึงเวลาปิดเทอม “ฉันว่าเธอไม่น่าพลาดนะพุทธ “  บุณฑริกาซึ่งลอยคอริมขอบสระออกความเห็น “ก็มีลุ้นน่ะสิ ฉันถึงหัดขับรถอยู่ทุกวันนี่ไงล่ะ   พวกเธอเตรียมตัวไว้ให้พร้อมแล้วกัน“ พุทธิมนพูดอย่างมั่นใจ แล้วเธอก็ได้รถใหม่สมใจ  เมื่อขึ้นชั้นปีที่สอง  พุทธิมนไม่ได้พักในหอพักของมหาวิทยาลัยแล้ว  แต่พักที่บ้านอาในค่ายทหาร  การมีรถจึงทำให้สะดวกในการเดินทาง ช่วงแรกที่เธอขับรถไปเรียนก็มีจ่าทิมนั่งไปด้วยข้างๆ    บางครั้งพันเอกณรงค์ก็นั่งไปกับหลานสาวเองโดยให้จ่าทิมขับรถตามไปแล้วค่อยกลับมาทำงาน   จนมั่นใจว่าพุทธิมนขับรถได้ดีแล้วจึงปล่อยให้ขับไปกลับคนเดียว แต่แล้ววันหนึ่งก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้เมื่อรถที่ขับมาดีๆเกิดกระตุกแล้วดับไปเสียเฉยๆ    ทิ้งให้คนขับตกใจเล่นเสียอย่างนั้นล่ะ    เด็กสาวพยายามสตาร์ทรถหลายครั้งแต่เครื่องยนต์ก็ไม่ติด  จนนึกท้อ “โอย... ฉันจะทำยังไงดีล่ะนี่ ใกล้ค่ำแล้วด้วย แล้วแถวนี้... “ พุทธิมนมองไปรอบๆเห็นแต่ต้นไม้ใหญ่   ใกล้ค่ำอย่างนี้จะมีใครผ่านมาบ้างน้อ   แล้วถ้ามีผู้ร้ายโผล่มาล่ะเธอจะทำยังไง คิดไปทางไหนก็ช่างเลวร้ายไปหมด ลองเปิดฝากระโปรงรถดู    มีแต่เครื่องยนต์เต็มไปหมด  แล้วแต่ละชิ้นมันคืออะไรบ้างก็ไม่รู้อย่าว่าแต่จะหยิบจับอะไรเลย    อันที่จริงฝากระโปรงรถนี่เธอก็ไม่เคยเปิดดูเองด้วยซ้ำ  มีแต่จ่าทิมที่คอยดูให้   สัญญากับตัวเองเลยว่าวันหลังจะให้น้าจ่าสอนให้รู้ให้หมด !! แสงไฟสาดมาจากทางท้ายรถ  แล้วรถจิ้ปสีเขียวทหารคันกลางเก่ากลางใหม่ก็จอดแอบข้างทางหน้ารถเธอ “รถเป็นอะไรหรือครับ “ เสียงทักจากเบื้องหลังทำให้หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว  มือกำไขควงแน่น    เดี๋ยวนี้ข่าวหน้าหนังสือพิมพ์มีให้เห็นออกบ่อยไปที่ผู้ประสงค์ดีกลายเป็นผู้ประสงค์ร้ายในภายหลัง “ให้ผมช่วยดูให้ไหมครับ โอ้ย!“ เสียงอุทานดังเมื่อผู้ประสงค์ดีโดนไขควงเฉี่ยวที่แขน   แม้โดนแค่ถากๆเพราะหลบเสียก่อน   แต่ก็พอมีเลือดซึม “หมวดติณณ์ “ พุทธิมนอุทานเมื่อเห็นคนที่เข้ามาถนัด “คุณพุทธ “  ผู้หมวดก็แปลกใจเหมือนกัน “ขอโทษทีค่ะ ฉันนึกว่าจะเป็นคนร้าย “   หญิงสาวหน้าเสียเมื่อเห็นอีกฝ่ายกุมแขน “คุณเจ็บมากหรือเปล่าคะ “ เขาส่ายหน้าแล้วว่า “ดูรถของคุณก่อนดีกว่าครับ ว่าแต่คุณมีไฟฉายหรือเปล่า “ พุทธิมนพยักหน้าแล้วไปหยิบมาให้โดยเร็ว   ผู้หมวดหนุ่มส่องดูเครื่องยนต์แล้วขยับโน่นนี่อยู่ครู่ใหญ่  ลองสตาร์ทอีกหลายทีก็ไม่สำเร็จ    ขณะที่ท้องฟ้ามืดลงเรื่อยๆ “ผมว่าคุณล็อครถจอดทิ้งไว้ที่นี่แล้วค่อยเรียกช่างมาลากไปเถิดครับ  วันนี้ผมจะไปส่ง “ รถจี๊ปทหารของหมวดไม่มีประตู   ดังนั้นเมื่อขับไปจึงมีลมเข้ามาปะทะบ้าง   แถมอากาศเชิงเขาช่วงปลายฝนต้นหนาวในเวลาค่ำเย็นไม่เบา   หมวดติณณ์หันมามองคนข้างๆที่เริ่มเอามือกอดอกอย่างเป็นห่วง “ผมมีเสื้อแจ็คเก็ตอยู่ข้างหลัง  คุณเอามาใส่สิ ผมเพิ่งซักมาใหม่ๆเลยนะ “ คำรับรองแข็งขันทำให้พุทธิมนอดหัวเราะไม่ได้ “ขอบคุณค่ะ แล้วผู้หมวดไม่หนาวหรือคะ “ หญิงสาวถามเมื่อหยิบเสื้อแจ็คเก็ตตัวใหญ่มาสวมทับเสื้อนักศึกษาแขนสั้น “แค่เย็นๆครับ   ตอนผมอยู่บนฐานอากาศหนาวกว่านี่มาก ปกติคุณพุทธกลับบ้านเย็นอย่างนี้บ่อยหรือครับ" เขาถามอย่างจะชวนคุย “ไม่บ่อยหรอกค่ะ แต่วันนี้อยู่ทำกิจกรรมกับเพื่อนก็เลยกลับเย็นไปหน่อย   แต่ถ้าวันไหนต้องกลับค่ำจริงๆ อาณรงค์ก็ให้น้าจ่าไปรับค่ะ “ “ดีแล้วล่ะครับ  กลับคนเดียวค่ำๆอันตราย  ถึงแถวนี้จะไม่เคยมีอะไร แต่กันไว้ดีกว่าแก้ “ “ค่ะ อย่างวันนี้ตอนที่คุณเข้ามาฉันก็ตกใจนะคะ  ก็เลย.. “    เสียงตอนท้ายชักอ่อยๆ ติณณ์หัวเราะเบาๆ    “ก็เลยจะแทงผมด้วยไขควง “ “ฉันต้องขอโทษคุณอีกครั้งนะคะ อุตส่าห์มาช่วยแท้ๆ “ “คุณทำถูกแล้วล่ะที่รู้จักป้องกันตัวไว้ก่อน เพราะเราไม่รู้นี่ว่าใครจะมาดีมาร้าย “  ชายหนุ่มหันมายิ้มให้อย่างเข้าใจ รถเลี้ยวเข้ามาในค่ายทหารแล้วจอดหน้าบ้านพักของพันเอกณรงค์    ซึ่งเมื่อทั้งคู่มาถึงจ่าทิมกำลังจะถอยรถออกโดยมีอาและอาสะใภ้ของหญิงสาวยืนสั่งการอยู่    แต่พอเห็นหลานสาวก็รีบเดินมาหาด้วยสีหน้าโล่งใจ “ทำไมพุทธกลับมาป่านนี้ล่ะลูก  แล้วนี่ไปยังไงมายังไงถึงมากับติณณ์ได้ล่ะ “   ผู้พันณรงค์ยิงคำถามเป็นชุด “รถพุทธเสียค่ะคุณอา  โชคดีที่ผู้หมวดขับรถผ่านมาช่วยดูรถให้ตั้งนานแต่ก็สตาร์ทไม่ติด  ก็เลยขับรถมาส่งนี่ล่ะค่ะ   เอ่อ... ตอนแรกพุทธนึกว่าผู้หมวดจะเป็นคนร้ายก็เลยเอาไขควงแทงโดนแขนด้วยค่ะอา “ หญิงสาวเล่าด้วยสีหน้าแหยๆ “ตายจริง!  ไหนขออาดูหน่อยสิ “ คุณแสงเดือนรีบขอดูด้วยความตกใจ  แต่ชายหนุ่มอิดออดไม่อยากให้ดูสักเท่าไหร่ “ไม่เป็นไรหรอกครับ ไกลหัวใจ “ “ไม่เป็นไรไม่ได้ แผลจะเล็กจะใหญ่ก็ต้องดูแลให้สะอาด เดี๋ยวเกิดติดเชื้อจะยิ่งไปกันใหญ่ “ คุณแสงเดือนคว้าแขนข้างที่เจ็บมาดูจนได้ “แล้วนี่ดูสิเป็นทางยาวเลย เข้าไปทำแผลในบ้านก่อน ห้ามเถียง “ ติณณ์ที่อ้าปากจะค้านชะงักค้าง  ชายหนุ่มหันไปทางพันเอกณรงค์เป็นเชิงขอความเห็นใจ  แต่ผู้พันหัวเราะแล้วส่ายหน้าอย่างจะบอกว่าช่วยไม่ได้ “อย่าไปขัดเขาเลย แล้วยายหนูแน่ะช่วยทำแผลให้พี่เขาหน่อย   เราเป็นคนทำต้องรับผิดชอบ   อ้อ... อย่าลืมให้ใครไปลากรถยายพุทธด้วยนะทิม “ ประโยคท้ายหันไปสั่งจ่าทิมซึ่งฝ่ายนั้นตะเบ๊ะรับทราบแล้วรีบดำเนินการทันที “เบาหน่อยสิพุทธ “ คุณแสงเดือนปรามเมื่อเห็นหลานสาวทายาให้ผู้หมวดอย่างไม่ออมแรง   พุทธิมนเหลือบมองหน้าผู้หมวดก็เห็นว่าเขายังเฉย  ทำให้รู้สึกหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก    คนอะไรช่างทำหน้าตายได้สนิทดีจริง    ก็เธอรู้นี่นาว่ายาที่ทาน่ะทิงเจอร์ขนานแท้ไม่ใช่ยาใส่แผลชนิดไม่แสบอย่างที่อาสะใภ้บอก “โธ่... ก็พุทธไม่เคยทาให้ใครนี่คะคุณอา เพราะแม่ว่าพุทธมือหนัก   ต้องขอโทษด้วยนะคะถ้าพุทธจะหนักมือไปหน่อย  แต่หมวดไม่เจ็บเลยไม่ใช่หรือคะ พุทธเห็นหมวดหน้าเช้ยเฉยนะคะอาเดือน “ พุทธิมนพูดเสียงหวานแต่นัยน์เธอมีแววเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่มิด   อาสะใภ้ตีเผียะที่แขนอย่างอดไม่ไหว “อย่ามาทำเป็นเล่นลิ้นนะจ้ะ “ “ อูย.. ดูสิคะอาณรงค์  คนทำดีกลับถูกตีอีก “  หลานสาวลูบแขนป้อยหันไปฟ้อง ผู้พันณรงค์ยิ้มแล้วส่ายหน้าอย่างเอ็นดูแกมหมั่นไส้ มื้อค่ำวันนั้นมีติณณ์ร่วมโต๊ะอาหารด้วยอีกคน  เรื่องที่คุยเป็นเรื่องของชายหนุ่มเสียเป็นส่วนใหญ่  โดยพันเอกณรงค์และคุณแสงเดือนผลัดกันถามความเป็นอยู่บนฐานที่ผู้หมวดหนุ่มไปประจำอยู่อย่างสนใจ   ฟังเขาเล่าแล้วพุทธิมนรู้สึกทึ่งเหมือนกัน  รวมทั้งนึกเห็นใจทหารที่ต้องผจญกับอากาศหนาวและอาหารการกินที่จำกัดบนยอดดอยห่างไกล ติณณ์เล่าถึงผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างเห็นอกเห็นใจ  บางคนต้องห่างไกลลูกเมียนานนับเดือนหากการแลกเปลี่ยนเวรไม่สามารถทำได้ตามกำหนด    บางคนแม้จะยศต่ำกว่าเขาแต่ด้วยวัยวุฒิและประสบการณ์แล้วคนเหล่านั้นมีมากกว่า  ติณณ์ก็พูดถึงด้วยความชื่นชม พุทธิมนรู้สึกราวกับว่าเพิ่งรู้จักคนตรงหน้าเมื่อครู่นี้เอง   ไม่เจอกันเกือบปีเขาเปลี่ยนไปเหมือนกัน   ผิวคร้ามแดดทำให้ดูคล้ำขึ้น  ร่างกายดูสูงใหญ่แข็งแรงขึ้น   แต่ที่ยังเหมือนเดิมคือรอยยิ้มแจ่มใสอย่างคนอารมณ์ดีอยู่เสมอ     จนทำให้พุทธิมนนึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่าถ้าเจอเหตุการณ์คับขันตอนออกลาดตระเวณเขาจะยิ้มได้อย่างนี้หรือเปล่า ติณณ์ลากลับหลังอาหารค่ำ    คุณแสงเดือนเตือนเขาไม่ให้ลืมกินยาแก้ปวดก่อนเข้านอนซึ่งเขารับคำเป็นอย่างดี “เดี๋ยวค่ะผู้หมวด “ พุทธิมนวิ่งตามชายหนุ่มออกมาหน้าบ้านก่อนที่เขาจะขึ้นรถ   “มีอะไรหรือครับ “ ติณณ์หันมาอย่างแปลกใจ เสื้อแจ็คเก็ตถูกยื่นมาตรงหน้า “ขอบคุณนะคะสำหรับเสื้อและความช่วยเหลือ เอ่อ.. ฉันขอโทษด้วยถ้าเมื่อตะกี้มือหนักไปหน่อย “ ติณณ์รับเสื้อไปจากมือของพุทธิมน    ตามองอย่างรู้ทัน “ไม่เป็นไรครับ ต้องขอบคุณมากกว่าที่คุณพุทธช่วยทายาให้ทั้งที่ไม่เคยทาให้ใครมาก่อน “ พุทธิมนชะงักกึก  โดนย้อนเข้าให้แล้ว ...เธอรู้สึกร้อนๆที่ผิวแก้มแต่ฝืนตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้  ..เมื่อกี้กดหนักกว่านี้อีกนิดก็ดีแหละ.. +++++ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 48 15:56:15 แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 48 15:54:37 จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 21 พ.ค. 48 15:50:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 +++++ “อาณรงค์  อาเดือนคะ  ถ้าพุทธจะขออนุญาตชวนเพื่อนขึ้นมาเที่ยวที่นี่บ้างได้ไหมคะ “ พุทธิมนถามขึ้นมาวันหนึ่งหลังสอบเสร็จและปิดภาคการศึกษาที่สองของปีสองได้ไม่นาน “ได้สิจ้ะ เพื่อนจากกุรงเทพฯหรือ แล้วจะมากันเมื่อไหร่ล่ะ “  พันเอกณรงค์ถาม “ยายนิชกับยายบุณเพื่อนสนิทของพุทธสมัยมัธยมน่ะค่ะ คุณอาเคยเจอสองคนนี่แล้วที่บ้านพุทธ   ถ้าคุณอาอนุญาตพุทธจะได้โทรไปบอกเขาให้ขึ้นมาวันมะรืนนี้เลย “   “เอ๊ะ... เหมือนเราเตรียมการไว้อย่างดีเลยนะ “  อาหรี่ตามองหลานสาวอย่างรู้ทัน พุทธิมนเข้าไปกอดแขนแล้วซบที่บ่าอย่างประจบเอาใจ “ก็พุทธรู้นี่คะ ว่าอาณรงค์กับอาเดือนใจดี “ พันเอกณรงค์ยีหัวหลานสาวแรงๆอย่างที่ชอบทำ “เรามันก็ดีแต่อย่างนี้ล่ะ  ขี้ประจบตั้งแต่เล็ก จนโตก็ไม่เคยเปลี่ยน “ คุณแสงเดือนมองภาพอาหลานด้วยความสุขใจ   พุทธิมนทำให้บ้านมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะ    ทั้งบ้านมีเสียงหัวเราะสดใส    ในความรู้สึกของเธอ    สาวน้อยตากลมโต  ผมหยิกสีอ่อน  หน้าตาสะสวยและยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่เสมอ   ไม่ได้เป็นเพียงแค่หลานสาวของสามี  หากแต่เป็นลูกสาวที่เธอรักมากที่สุด   เธอมีความสุขทุกครั้งที่ร่างบางปราดเปรียวคอยทำโน่นทำนี่วุ่นวายอยู่ข้างๆ “แล้วพุทธคิดไว้หรือยังจ้ะว่าจะพาเพื่อนไปเที่ยวที่ไหนบ้าง “  คุณแสงเดือนถาม “เรียบร้อยแล้วค่ะ “  หญิงสาวตอบแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย จนพันเอกณรงค์มองหน้าหลานสาวอย่างไม่ไว้ใจนัก “อาคะ พรุ่งนี้พุทธขอไปเที่ยวน้ำตกนะคะ “ พุทธิมนพูดระหว่างมื้อกลางวัน เมื่อเพื่อนทั้งสองพร้อมอาและอาสะใภ้รับประทานอาหารร่วมกันที่บ้านพัก “พรุ่งนี้อาไม่ว่างนี่จ้ะ จ่าทิมก็ต้องขับรถให้อา ส่วนอาเดือนก็ต้องเข้าไปประชุมสมาคมใช่ไหมคุณ “ พันเอกณรงค์หันไปถามภรรยาซึ่งฝ่ายนั้นพยักหน้ารับ “พุทธไม่รบกวนคุณอาหรอกค่ะ เราว่าจะเอารถไปเอง   รับรองพุทธจะขับอย่างเรียบร้อยและตรวจสภาพรถก่อนเดินทาง   ไม่ให้เหมือนเมื่อครั้งก่อนอย่างเด็ดขาด   นะคะอาณรงค์“ ผู้เป็นอาถอนใจยาว   “ไม่ได้หรอก  อาเป็นห่วง  เลื่อนไปเป็นวันอื่นไม่ได้หรือลูก ไว้ให้อาหรืออาเดือนว่างแล้วเราก็ค่อยไปด้วยกัน “ “โธ่... อีกตั้งนานค่ะ  อย่างน้อยก็ต้องรอวันหยุด  แล้วกว่าจะถึงก็อีกตั้งสามวัน นี่พุทธวางโปรแกรมไว้หมดแล้วนะคะอา  ถ้าเลื่อนไปเป็นวันอื่นแผนเราก็รวนสิคะ “ หลานสาวออดเป็นมอดกัดไม้แต่ผู้พันยังส่ายหน้ายืนยัน “อาให้พุทธขับรถไปเองไม่ได้หรอก   ทางไปน้ำตกเลียบเขาตลอดต้องให้คนที่ชำนาญทางขับนะลูก   พุทธขับไปเองแล้วมีอะไรเกิดขึ้นจะทำยังไง   ถ้าพุทธอยากไปจริงๆอย่างน้อยต้องมีผู้ใหญ่ที่อาไว้ใจไปด้วย   เข้าใจอานะ  ผมอิ่มแล้วล่ะคุณเดือน กลับไปทำงานก่อนนะ “ เป็นการเลี่ยงไปก่อนที่จะใจอ่อน เย็นนั้นสาวสามไปนั่งปรึกษากันริมอ่างเก็บน้ำ   หาทางออกเรื่องไปเที่ยวน้ำตกในวันพรุ่งนี้ “นี่เราจะทำยังไงดีล่ะยายพุทธ  ถ้าไม่ได้ไปเที่ยวน้ำตกวันพรุ่งนี้เราจะไปไหนกันดี “ นิชาถาม “จะไปเที่ยวในเมืองอีกล่ะก็เบื่อตายเลย “ บุณฑริกาว่า “แล้วพวกเธอจะให้ฉันทำยังไงเล่า   เรื่องจะให้อาณรงค์เปลี่ยนใจอาจจะไม่ยาก   แต่ฉันก็ไม่อยากทำให้อาลำบากใจ “ พุทธิมนเอาคางเกยเข่าอย่างคิดหนัก   “จะหาผู้ใหญ่ที่คุณอาไว้ใจจากไหนดีน้า “ แล้วเด็กสาวก็ผุดลุกด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นใครคนหนึ่งวิ่งอยู่ไกลๆ “ความหวังของพวกเราอยู่ที่นั่นไง พวกเธอรออยู่ที่นี่นะ “ นิชาและบุณฑริกามองตามหลังเพื่อนที่ออกวิ่งไปตามแนวถนนริมอ่างเก็บน้ำอย่างงงๆ ติณณ์มองคนที่ยืนหอบตรงหน้าอย่างแปลกใจ    ก่อนจะยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นเหงื่อซึมตามไรผมและแก้มสีเรื่อของสาวน้อยที่คงวิ่งมาไกล “มีอะไรครับคุณพุทธ ให้หายเหนื่อยก่อนแล้วค่อยพูดก็ได้ “ พุทธิมนสูดหายใจเต็มปอดแล้วยิ้มร่า “พุทธมีเรื่องอยากให้ผู้หมวดช่วยหน่อยค่ะ “ ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อได้ยินคำตอบ “คือพุทธกับเพื่อนๆอยากไปเที่ยวน้ำตก   แต่ทีนี้ที่บ้านไม่มีใครว่างเลย   พุทธจะขับรถไปเองอาณรงค์ก็เป็นห่วงว่าไม่ชำนาญทาง   หรือถ้ารถเกิดเป็นอะไรระหว่างทางพวกเราคงแย่แน่   แต่อาบอกว่าถ้ามีผู้ใหญ่ที่อาไว้ใจไปด้วยอาก็จะอนุญาตค่ะ   พุทธก็เลยอยากจะถามว่า.. พรุ่งนี้หมวดติณณ์ว่างหรือเปล่าคะ “ ตอนท้ายเสียงอ่อนอย่างเกรงใจแต่ตากลมโตที่มองเขากลับเปี่ยมล้นไปด้วยความหวังเต็ม    ติณณ์ต้องพยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่ “แล้วพรุ่งนี้จะให้ผู้ปกครองไปรับกี่โมงครับ “ “คะ... “  หญิงสาวทำท่าเหมือนไม่เชื่อหู แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างอย่างดีใจ “สักเจ็ดโมงดีไหมคะ   เราออกเดินทางแต่เช้าจะได้ไม่ร้อน เอารถของพุทธไปเพราะว่าเช็คสภาพเรียบร้อย   ไม่มีรวนระหว่างทางเป็นแน่ “ พุทธิมนพูดรัวเร็วราวกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ “ถ้าอย่างนั้นผมจะเรียนท่านเย็นนี้   หากท่านอนุญาตก็เจอกันพรุ่งนี้ก่อนเจ็ดโมงนะครับ “ พุทธิมนยกมือไหว้ผู้หมวดหนุ่ม   “ขอบคุณค่ะ งั้นพุทธขอตัวไปบอกข่าวดีกับเพื่อนๆก่อนนะคะ   รู้อย่างนี้คงดีใจกันมากเลยล่ะค่ะ   แล้วเจอกันนะคะ “ ติณณ์มองตามร่างบางที่วิ่งราวกับร่อนถลากลับไปด้วยความรู้สึกอ่อนโยน  ท่าทางร่าเริงอย่างนี้ผิดกับวันแรกที่เขาเจอ หรือจะวันที่เขาโดนไขควงจิ้ม ชายหนุ่มเผลอแตะแขนที่ครั้งหนึ่งสาวเจ้าเคยฝากแผลไว้  รอยยิ้มจุดที่มุมปากอย่างพึงใจเมื่อคิดถึงสีหน้าท่าทางเธอตอนขอร้องเขาเมื่อครู่   ...เด็ก... +++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 21 พ.ค. 48 16:38:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่รู้กำลังพิมพ์อยู่หรือเปล่า สงสัยว่าชื่อเรื่องพิมพ์คำตกมั้ย กว่ารัก แปลกดี เรื่องหวานดีค่ะ ชอบที่ไม่ใช่รักปุบปับ จากคุณ : scottie - [ 21 พ.ค. 48 17:06:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 "กว่ารัำำก" นี่แหละคับ คุณ scottie อ่านมาถึงตอนนี้มันก้อ "กว่า(จะ)รัก" ไง แต่อ่านต่อไปเรื่อยๆมันน่าจะมีอย่างอื่นอีกน้า.. ^o^ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 21 พ.ค. 48 17:24:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่ะ...นึกว่า(มาก)กว่ารัก จากคุณ : Wild Monkey - [ 21 พ.ค. 48 17:49:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เสน่ห์จันทร์ ละค้า คุณ GLF T-T ไม่ได้กดดันนะคะ แค่ถามถึงเฉยๆ อิๆ จากคุณ : ตัว(Z) - [ 21 พ.ค. 48 17:59:03 ]

ความคิดเห็นที่ 9 +++++ ระหว่างเดินทางไปน้ำตก   ทั้งสามสาวร่าเริงกันเต็มที่  นิชาและบุณฑริกาซึ่งเพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรกรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับทิวทัศน์สวยสองข้างทาง   พุทธิมนเองแม้จะเคยมาหลายครั้งแล้ว  แต่ครั้งนี้สนุกกกว่าครั้งไหนๆเพราะไม่ได้เที่ยวกับเพื่อนสองคนอย่างนี้นานแล้ว    และที่สำคัญคนพาเที่ยวช่างเล่าช่างบรรยาย    ทำหน้าที่ไกด์ได้อย่างดีเยี่ยมจนหญิงสาวอดแปลกใจไม่ได้ “หมวดติณณ์ท่าทางจะมาเที่ยวแถวนี้บ่อยนะคะ “  พุทธิมนเปรย “จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ  เพราะถ้าเพื่อนหรือญาติขึ้นมาเยี่ยมทีไร  ผมก็มักจะพาไปเที่ยวน้ำตกทุกที  ถนนหนทางแถวนี่ร่มรื่น  ช่วงนี้ฤดูร้อนก็สวยไปอีกแบบ  ต้นไม้เขียวที่คุณเห็นในหน้าฝนเปลี่ยนสี   เพราะใบร่วงหมดเหลือแต่ดอกสีขาวแกมม่วงบานสะพรั่งเต็มต้นตลอดแนวถนนนี่เลยครับ “ ได้ยินอย่างนี้นิชาและบุณฑริกาซึ่งนั่งตอนหลังอุทานอย่างตื่นเต้น “น่าอิจฉาเธอจังนะยายพุทธ อยู่ที่นี่แล้วจะมาดูเมื่อไหร่ก็ได้ “ นิชาว่า “นั่นน่ะสิ รู้อย่างนี้เลือกมาเรียนที่นี่ดีกว่า “  บุณฑริกาก็เออออเห็นด้วย “ถ้ามาอยู่ที่นี่  คุณสองคนอาจจะเบื่อก็ได้นะครับ  เพราะที่นี่ไม่มีแสงสี  ไม่สะดวกสบายเท่ากรุงเทพฯ  กลางคืนพอหัวค่ำหน่อยก็ปิดไฟเงียบหมดแล้ว“   “แหม.. เห็นนิชเป็นแมงเม่าชอบบินหากองไฟไปได้  ยายพุทธอยู่ได้  นิชกับบุณก็อยู่ได้ค่ะ “ “นิชพูดถูก   พุทธน่ะหนีมาอยู่ที่นี่คนเดียวแล้วไม่ยอมบอกเราว่าที่นี่มีที่เที่ยวสวยๆตั้งเยอะ  หรือเราจะสอบเข้าใหม่แล้วมาเรียนที่นี่ดี “ บุณฑริกาเสนออย่างนึกสนุก “มากไปแล้วย่ะ  เธอสองคนจะตามล้างตามล่าฉันไปถึงไหน  อุตส่าห์หนีมาไกลขนาดนี้ยังจะตามมาอีกหรือไง “ พุทธิมนต่อว่าเพื่อนไม่จริงจังนัก “แหม.. เป็นเพื่อนรักกันมาตั้งเกือบสิบปี   คิดจะหนีเพื่อนมาหาความสุขคนเดียวหรือไงยะ"   นิชาย้อน “คุณสามคนนี่สนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนเลยหรือครับ “ ติณณ์ถาม “ค่ะ สามคนเรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่มัธยมชนิดที่ว่าเห็นไส้กันทุกขด “ นิชาพูดโดยมีบุณฑริกาพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วย “ผมเห็นสติ๊กเกอร์โรงเรียนติดอยู่ท้ายรถ   พวกคุณเรียนอยู่โรงเรียนนี้หรือครับ “ “ค่ะ ผู้หมวดแปลกใจอะไรหรือหรือคะ  หรือพอเห็นพวกเราแล้วไม่อยากเชื่อว่าจบจากโรงเรียนนี้ “ คำถามของบุณฑริกาทำเอาคนถูกถามหัวเราะ “เปล่าหรอกครับ คือผมรู้จักอาจารย์ที่สอนอยู่ที่นั่นคนนึง" “ใครคะ" สามสาวประสานเสียงได้อย่างพร้อมเพรียงจนผู้หมวดหนุ่มต้องเอียงหูหลบ “อาจารย์ตรีรัตน์ โรจนกาญจน์ ครับ “ “อาจารย์ตรีรัตน์  !!!!"  เสียงสามสาวดังกว่าเดิมอีก “ท่านเป็นอาจารย์ประจำชั้นของพวกเราเองค่ะ “  พุทธิมนบอกเมื่อเห็นติณณ์งงกับอาการตื่นเต้นของสาวๆ “และรับรองว่าอาจารย์จำเราได้แน่ค่ะ เพราะพวกเราสามคนน่ารักที่สุดในชั้นเรียนเลยค่ะ “ คำพูดของบุณฑริกาทำเอาเพื่อนสองคนถึงกับส่ายหน้า  แล้วเจ้าตัวเองก็หัวเราะขัน “แสบซ่าชวนปวดหัวมากกว่าย่ะ “  นิชากับพุทธิมนพูดพร้อมกัน และดูจะใกล้เคียงความเป็นจริงมากกว่า... เมื่อถึงลานจอดรถของอุทยานแห่งชาติน้ำตก...    ทั้งสี่คนช่วยกันลำเลียงข้าวของลงจากรถซึ่งมีทั้งตะกร้าใบใหญ่ใส่อาหารและเครื่องดื่ม    กระติกน้ำแข็ง    เสื่อและผ้าสำหรับปูรองนั่ง    จากนั้นก็เดินเท้าเข้าไปยังน้ำตกอีกประมาณสิบห้านาที   น้ำตกมีเกือบสิบชั้น   แต่ติณณ์แนะนำให้ขึ้นไปชั้นที่สามซึ่งเป็นชั้นที่สวยที่สุดและเล่นน้ำได้   ทางขึ้นไปน้ำตกชั้นที่ว่าต้องเดินตามบันไดรากไม้   เมื่อถึงชั้นบนแล้วจะต้องผ่านสะพานไม้ที่แขวนด้วยเชือกข้ามธารน้ำตก   จากกลางสะพานมองลงไปจะเห็นน้ำตกลงไปชั้นที่หนึ่ง   ขณะที่มองอีกด้านจะเห็นน้ำตกชั้นที่สอง  แม้จะไม่สูงนักแต่เนื่องจากน้ำไหลตกผ่านก้อนหินใหญ่น้อยมากมายจึงทำให้เกิดละอองน้ำกระเซ็นสาย     พ้นสะพานไม้ไปแล้วต้องลัดเลาะไปตามทางเดินเล็กๆผ่านทางเข้าไปยังลานน้ำตกชั้นที่สอง  ติณณ์เดินนำไปยังบันไดหินสูงและค่อนข้างชัน กว่าจะปีนถึงขั้นบนสุดก็เล่นเอาสามสาวเหนื่อยหอบเล็กน้อย   จากนั้นทั้งคณะต้องเดินตัดไปตามแนวหินใหญ่   มีบางครั้งที่ต้องยอบตัวผ่านซุ้มไม้   แม้จะโดนหนามเกี่ยวบ้างก็ไม่มีใครบ่น ทันทีที่ลับเหลี่ยมหินใหญ่ภาพตรงหน้าทำเอาทุกคนลืมเหนื่อย     น้ำที่ตกมาจากผาสูงลิ่วกระทบหินเบื้องล่างส่งเสียงดังพร้อมละอองกระเซ็นฝอยไปทั่วบริเวณ   ไม้ใหญ่ยืนต้นตระหง่านโดยรอบทำให้แสงอาทิตย์ลอดส่องลงมาได้น้อยมาก   พื้นดินและหินจึงถูกปกคลุมด้วยสีเขียวของตะไคร่น้ำและพืชจำพวกมอส   ดอกไม้ป่านานาชนิดทั้งที่ขึ้นแซมกอเฟิร์นตามผิวดินและกาฝากบนคาคบไม้  บานอวดสีสัน ส่งกลิ่นหอมทั่วบริเวณ  เสียงนกเล็กๆร้องรับหรีดหริ่ง  ทำให้บรรยากาศสดชื่นงดงามราวอยู่ในแดนสวรรค์ อีกสิ่งที่ดีที่สุดเห็นจะเป็นที่นี่ไม่มีใครเลยนอกจากกลุ่มของพุทธิมน  อาจเป็นเพราะวันนี้ไม่ใช่วันหยุด  รวมถึงทางเดินที่ขึ้นมาค่อนข้างจะลำบาก  กลุ่มที่มีคนแก่และเด็กจึงมักจะนั่งเล่นหรือเล่นน้ำอยู่เพียงชั้นที่หนึ่งและสอง นิชากับบุณฑริกาตื่นเต้นกับความสวยงามของน้ำตกมาก  ต่างคนต่างวิ่งไปดูโน่นดูนี่แล้วเรียกให้อีกคนตามไปดูด้วย พุทธิมนมองเพื่อนแล้วส่ายหน้า  เธอกับติณณ์ช่วยกันปูเสื่อแล้วปูผ้าทับอีกทีก่อนที่จะทะยอยเอาของกินออกมาวาง “คุณพุทธกับเพื่อนเล่นน้ำกันตามสบายนะครับ เดี๋ยวผมจะดูข้าวของให้เอง “ “ขอบคุณค่ะ “ พุทธิมนเดินไปทางเพื่อนอีกสองแต่แล้วก็หันกลับมาชวนอย่างเพิ่งนึกได้ “ไม่ลงไปเล่นน้ำด้วยกันหรือคะ วางของไว้คงไม่เป็นไรมังคะ “ ติณณ์ยิ้มขอบคุณ “เชิญตามสบายเถิดครับ ผมมาเที่ยวเล่นที่นี่บ่อยแล้วครับ “ “ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจค่ะ แต่อย่าแอบกินขนมของอาเดือนหมดนะคะ “ เด็กสาวเย้า ติณณ์หัวเราะ “จะเหลือไว้ให้พอประทังหิวแล้วกันนะครับ “ สามสาวกรี๊ดกร๊าดกันยกใหญ่เมื่อเท้าแตะน้ำที่ค่อนข้างเย็น  แต่เมื่อคุ้นแล้วก็เริ่มลงทั้งตัวและเล่นกันอย่างสนุกสนาน   ติณณ์เอนกายพิงก้อนหินใหญ่แล้วหยิบเมาท์ออร์แกนออกมาเป่าอย่างสบายใจ      เสียงเพลงรื่นหูบอกว่าคนเป่ามีความชำนาญไม่น้อย “ผู้หมวดนี่เก่งหลายอย่างจังนะ บุณว่าไหม “  นิชาเงี่ยหูฟังอย่างสนใจ “น่านน่ะสิ คนอะไรก็ไม่รู้ล้อหล่อ นี่ถ้าเห็นตอนแต่งเครื่องแบบต้องกว่านี้แน่นอนเลย พุทธว่าไหม “ บุณฑริกาถึงกับเพ้อไปอีกคน “นี่พวกเธอสองคนเกิดอาการเพ้อไปอีกแล้วหรือ”  พุทธิมนถาม นิชาค้อนขวับ “อุ๊ย.. ใครจะไปทนไหวยะ  ทั้งหล่อทั้งดี  เล่นดนตรีก็เพราะ  แถมเป็นคนในเครื่องแบบอีกต่างหาก “  นิชาพูดแล้วก็หลับตาฝันหวานต่อ “เธอว่าหมวดติณณ์นี่หน้าตาคุ้นๆไหม นิช“ บุณฑริกาถามหลังจากมองร่างสูงที่นั่งเป่าเมาท์ออร์แกนอย่างสบายอารมณ์อยู่นาน “คุ้นยังไงยะ คนหน้าตาดีอย่างหมวดนี่จะมีเป็นโหลหรือยายบุณ “  นิชาอดประชดไม่ได้ “บ้าน่ะสิ ฉันกำลังจะบอกว่าหน้าตาหมวดเขาคล้ายกับรูปลูกอาจารย์ตรีรัตน์ที่พวกเราเคยดูกันน่ะ  แล้วเขาก็รู้จักอาจารย์ด้วย  หล่อนสองคนไม่คิดว่าเขาจะเป็นลูกชายอาจารย์บ้างเลยหรือ “ คำพูดของบุณฑริกาก็น่าคิด    พุทธิมนไม่ได้ออกความเห็นเพราะจำรูปไม่ได้    แต่นิชาดีดนิ้วเปาะ “เออ... อาจเป็นไปได้ แล้วเราจะแน่ใจได้ยังไงล่ะว่าใช่หรือเปล่า “ เพื่อนสองคนหันมามองพุทธิมนอย่างหมายมาด “พวกหล่อนคิดจะให้ฉันทำอะไรยะ “ พุทธิมนมองหน้าเพื่อนอย่างระแวง   “คงไม่คิดให้ฉันไปถามเขาหรอกนะ “ “ก็หล่อนสนิทกับหมวดติณณ์มากที่สุดในหมู่พวกเรานี่นา “  นิชาว่า “น่า... ถามให้หน่อยเถิด ฉันอยากรู้จริงๆ เนาะยายบุณ “ บุณฑริกาพยักหน้าเออออ “งั้นไว้วันหลังจะถามให้แล้วกัน “  ว่าแล้วพุทธิมนก็ว่ายน้ำหนี  ยั่วให้คนอึดอัดใจเล่นอย่างนั้นล่ะสนุกดี “ต๊าย.. เล่นตัวจังเลยดูสิ “ นิชาบ่นเพื่อนอย่างหมั่นไส้ “นี่ถ้าฉันถามเองได้ก็ไม่ง้อยายพุทธหรอก “ บุณฑริกาว่า “แล้วมันยากตรงไหนยะคุณนายโรตี “ นิชาว่าแล้ววักน้ำใส่ “แล้วเธอล่ะยะ ถ้าไม่ยากทำไมไม่ถามเอง “ คำถามมาพร้อมละอองน้ำกระเซ็นฝอย  บุณฑริกาไม่ยอมแพ้เหมือนกัน จากนั้นสงครามย่อยๆก็เริ่มขึ้น   สองสาวกรี๊ดกร๊าดสนุกสนานกันใหญ่จนลืมพุทธิมนไปเลย  นึกขึ้นได้อีกทีเมื่อได้ยินติณณ์ตะโกน “คุณพุทธ  !!!“ +++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 21 พ.ค. 48 18:33:47 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านต่อค่ะ คิดว่ามากกว่ารักเหมือนกัน กลายเป็นกว่าจะรัก :) จากคุณ : scottie - [ 21 พ.ค. 48 19:54:00 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อิอิ จะถามเหมือนคุณตัว(Z) แต่เกรงว่าคุณ GLF จะเบื่อเสียก่อน แบบ ทวงทุกวันเลยนะยะ แม่คนนี้ อิอิ ก็ยังดีค่า มีเรื่องสั้นมาให้อ่านขัดตาทัพไปก่อน... จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 21 พ.ค. 48 19:54:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 +++++ ร่างสูงของเขารีบวิ่งโจนลงน้ำอย่างรวดเร็ว    ทั้งสองคนหันไปเห็นเพื่อนทะลึ่งขึ้นมาจากน้ำก่อนจมหายไปอีก ติณณ์คว้าตัวเด็กสาวไว้ได้ก่อนจะพาเข้าฝั่งท่ามกลางความใจหายใจคว่ำของนิชาและบุณฑริกา “เป็นอย่างไรบ้างพุทธ“  นิชาถามอย่างเป็นห่วง หญิงสาวหอบหายใจเหนื่อยอ่อนไม่มีแรงตอบเพื่อน   “คงจะเป็นตะคริวครับ“   ติณณ์ตอบพร้อมอุ้มร่างบางเดินลิ่วไปวางบนเสื่อที่เขานั่งอยู่เมื่อครู่นี้ หลังจับขาหญิงสาวเหยียดออกและบีบนวดเพื่อคลายกล้ามเนื้อบ้างแล้ว  เขาเอาเสื้อแจคเก็ตตัวที่เคยเอาให้หล่อนสวมนั่นล่ะมาห่มให้ที่ขา   “พอขาอุ่นแล้วจะดีขึ้นนะครับ" “นี่ดีนะที่ผู้หมวดมาด้วย ถ้ามาแต่พวกเราเห็นทีจะแย่แน่เลย “  บุณฑริกาออกความเห็น “เล่นน้ำไม่สนุกแล้วล่ะ กินข้าวก่อนดีกว่า “  นิชารื้อจานอาหารออกมาแล้วตักอาหารส่งให้คนอื่นๆ   “ไม่ใช่หมดอารมณ์สนุกหรอก แต่เล่นน้ำเหนื่อยแล้วก็เลยหิวใช่ไหมล่ะ “ ถึงจะอ่อนแรงแต่พุทธิมนก็ยังมีแก่ใจแขวะ นิชาค้อนขวับก่อนยิ้มแบบไม่ปฎิเสธ หลังมื้อกลางวันนั่งเล่นได้อีกสักครู่ก็ต้องรีบเก็บข้าวของเมื่อเห็นฝนตั้งเค้ามาแต่ไกล  สองสาวรับอาสาถือข้าวของ  ให้ติณณ์เป็นคนประคองพุทธิมน  เพราะทางเดินที่แคบและค่อนข้างจะลำบาก  ถ้าให้ทั้งสองคนช่วยประคองมีหวังได้กลิ้งลงไปนอนตีนเขาทั้งคนช่วยและคนเจ็บ “ค่อยๆเดินนะครับ ถ้าไม่ไหวจะหยุดเมื่อไหร่ก็บอก “ คนนำก้าวช้าๆ  แขนแข็งแรงคร้ามแดดคอยเป็นหลักเกาะที่มั่นคงให้เธอ    ติณณ์ค่อยๆก้าวด้วยความระมัดระวังและคอยหันมาดูเธอตลอด    เขาคอยยกกิ่งไม้ที่จะระหน้าให้  หรือไม่ก็คอยเหยียบรากไม้กันเธอสะดุด     หลายครั้งที่พุทธิมนลอบมองเสี้ยวหน้าคร้ามคม    หนวดเคราถูกโกนเกลี้ยงเกลาเห็นเพียงไรเขียวจางๆ    กลิ่นโคโลญจ์อ่อนจางที่ต่างไปจากของพ่อและพี่ชายช่างแปลกในความรู้สึกเสียจริง เพราะมัวแต่มองหน้าเขาจนลืมมองทางทำให้พุทธิมนก้าวพลาด  ดีที่ติณณ์ยึดหล่อนไว้ได้ก่อนที่ล้มเอาหน้าฟาดหิน “เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ “  ทั้งที่รู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้าแต่หญิงสาวก็ฝืนยิ้ม      แค่นี้ก็อายเขาจะแย่ในความซุ่มซ่ามของตัวเอง “ไม่เป็นไรหรอกคะ พุทธว่าเรารีบเดินดีกว่า นิชกับบุณล่วงหน้าไปตั้งไกลแล้ว “ ติณณ์หัวเราะในคอเหมือนขันอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา เพียงก้าวแรกหญิงสาวก็นิ่วหน้า   “เท้าแพลงหรือเปล่า ผมว่าคุณนั่งพักตรงนี้ก่อนเถิด “ ติณณ์ที่คอยมองอยู่ตลอดเวลาทำท่าบุ้ยใบ้ไปยังหินใหญ่ก้อนใกล้ๆ แต่พุทธิมนท้วง “แต่ฝนกำลังจะตกนะคะ ถ้าเราไม่รีบต้องเปียกฝนแน่เลย “ ชายหนุ่มแหงนหน้ามองฟ้าก็เห็นครึ้มลงทุกที “ถ้าฝืนเดินไปเท้าคุณต้องปวดมากแน่ เอายังงี้... คุณขี่หลังผมไปก็แล้วกัน“ ว่าแล้วเขาก็ย่อตัวหันหลังให้ “ถ้าฝนตกเราจะลงไปลำบากนะครับ “  ติณณ์เหลียวมาย้ำเมื่อเห็นเธอยังคงอิดออด   ด้วยเหตุนี้พุทธิมนจึงจำยอมแต่โดยดี   เขาอุตส่าห์ช่วยเธอตั้งหลายอย่าง  ถ้าต้องมาลำบากเพราะเธออีกก็ดูจะใจดำกันเกินไป ชายหนุ่มก้าวอย่างระมัดระวังมากขึ้น  เพราะถ้าพลาดหมายถึงคนที่อยู่บนหลังต้องร่วงลงไปด้วย    แต่ทางเดินเริ่มเป็นพื้นราบจึงไม่ค่อยลำบากมากนัก “ขอโทษทีนะคะ ฉันชวนผู้หมวดมาลำบากด้วยแท้ๆเลย ฉันเสียใจนะคะ “ ติณณ์หันมายิ้มให้นิดนึง   “ แค่นี้ไม่ถือว่าลำบากหรอกครับ    สมัยยังเรียนอยู่นักเรียนทหารทุกคนต้องฝึกหนักกว่านี้อีก    ผมจำได้ว่าเทอมนั้น  เราต้องเดินเท้าข้ามเขาหนทางกันดารกว่านี้  บางตอนต้องขึ้นทางลาดชัน   กลางวันแดดร้อนมาก   ส่วนกลางคืนก็หนาว   มิหนำซ้ำยังมีฝนตกเสียอีก   เพื่อนคนหนึ่งเป็นไข้   แต่เราทิ้งเขาไม่ได้ต้องพาไปด้วยกันจะลำบากยังไงก็ต้องพาไปจนได้ล่ะ   ผมกับเพื่อนในกลุ่มต้องผลัดกันแบกเจ้านั่น  ทั้งขึ้นเขาลงห้วย   แล้วมันก็ไม่ใช่คนตัวเล็กเสียด้วย   แต่ในที่สุดเราก็ผ่านมาจนได้   อย่างคุณพุทธตัวนิดเดียวไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ “ “ขอบคุณมากนะคะผู้หมวด พุทธขอบคุณจริงๆ “ คนบนหลังพึมพำเบาๆก่อนจะเงียบไป  ติณณ์รู้สึกได้ถึงใบหน้าที่แนบบ่าเขาจะด้วยอ่อนแรงหรืออย่างไรไม่รู้   แต่นั่นไม่สำคัญเพราะเขารู้สึกเป็นสุขจนอยากให้ทางเดินสายนี้ยาวไกลออกไปอีก ระหว่างที่นั่งมาในรถ  นิชากับบุณฑริกาคุยกันได้ไม่กี่คำก็ผล็อยหลับเพราะทั้งเหนื่อยทั้งบรรยากาศภายนอกที่ชุ่มฉ่ำด้วยเม็ดฝน  เหลือเพียงคนขับและคนที่นั่งคู่กันมาในตอนหน้า   พุทธิมนมองออกไปนอกหน้าต่าง    แม้สายฝนจะทำให้เห็นทิวทัศน์ไม่ชัดนักแต่ก็ดีกว่าหันไปเจอสายตาคมกล้าของคนขับ   หล่อนรู้สึกแปลกตั้งแต่ลงมาจากเขา    สายตาของนิชาและบุณฑริกาบอกความแปลกใจแล้วเปลี่ยนเป็นแววล้อเลียนเมื่อเห็นเธอและติณณ์    แม้ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรแต่เมื่อกลับถึงบ้านวันนี้หล่อนต้องถูกซักจนขาวแน่ เงียบกันไปครู่ใหญ่   หญิงสาวก็เป็นฝ่ายอดรนทนไม่ได้ต้องค่อยๆหันมาชำเลืองมองหน้าคนขับ   เห็นเขายังคงตั้งหน้าตั้งตาขับรถเธอก็ยิ่งมองเพลิน   ตั้งแต่คิ้วเข้มพาดตรง   นัยน์ตาสีเหล็กมองตรงไปข้างหน้าไม่วอกแวก  จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักได้รูป   ไรหนวดเป็นแนวเขียวจางๆทำให้หน้าเขาดูคมเข้มขึ้น “หน้าตาผมมีอะไรแปลกหรือครับ “  ติณณ์ถามโดยไม่หันมามองแต่ทำเอาพุทธิมนสะดุ้ง ตายล่ะ... นี่หมายความว่าเขารู้ตัวอยู่ตลอดเวลาสินะ   เป็นเรื่องที่น่าอายจริงๆ เอายังไงดีล่ะพุทธิมน... “เอ้อ...  ฉันเพียงแต่รู้สึกว่าเหมือนเคยเห็นหน้าคุณมาก่อน  ไม่ใช่สิต้องพูดว่าเหมือนจะเคยเห็นรูปคุณมาก่อนที่โต๊ะของอาจารย์ตรีรัตน์น่ะค่ะ “  ทันการณ์จนได้ “แล้วคุณคิดว่าเป็นรูปของผมหรือเปล่าล่ะครับ “ ติณณ์ย้อนถาม คราวนี้เขาหันมายิ้มทั้งปากทั้งนัยน์ตา และตาคมกล้าคู่นั้นก็ทำให้หล่อนต้องเสหลบเพราะมีพิรุธในใจ “ไม่รู้สิคะ ฉันดูรูปนั้นแค่แว่บเดียว  ต้องถามสองคนนี่เพราะเขาดูตั้งนานแต่ก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าจะใช่ผู้หมวดหรือเปล่า “ คราวนี้ติณณ์หัวเราะ   “เห็นทีต้องเป็นพวกคุณแน่ที่คุณแม่พูดให้ฟัง “ หญิงสาวตาโต  หันขวับ    “คุณเป็นลูกชายอาจารย์ เป็นคนที่อยู่ในรูปจริงๆหรือคะ “ “แม่ผมมีลูกชายคนเดียว “  ผู้หมวดหนุ่มยืนยัน “แล้วที่ผู้หมวดว่าอาจารย์พูดถึงพวกเราให้ฟังนั่นพูดถึงเรื่องอะไรหรือคะ “ ติณณ์ยิ้มมุมปาก  สายตายังคงจับจ้องอยู่กับถนนตรงหน้าเมื่อเปรยเหมือนไม่ใส่ใจ “เรื่องที่มีคนมาสมัครเป็นลูกสะใภ้น่ะครับ"   O_o !! +++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 21 พ.ค. 48 20:21:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรียน คุณ GLF เรื่องน่ารัก ขอรับ จรรโลงจิตใจ ให้งดงาม และสดชื่น ที่ชอบมาก ๆ อีกอย่างหนึ่ง ก็คือ ชื่อของตัวละคร ขอรับ มิใช่เพียงเรื่องนี้เรื่องเดียว แต่หลายเรื่อง ของคุณมาแล้ว ที่กระผมคิดอยู่ว่า เอ.....นักเขียนท่านนี้ ช่างไปประดอย (เป็นญาติกับประดิษฐ์ ขอรับ ) หาชื่อเพราะ ๆ นี้มาจากไหน นับถือ ขอรับ นับถือ. จากคุณ : พจนารถ - [ 21 พ.ค. 48 20:37:34 A:61.91.205.208 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 พระเอกเริ่มส่อแววความน่ารักแล้วล่ะ พี่เกรซี่คะ นางเอกอ่ะเพอร์เฟ็คไปป่าวอ่ะ อิจฉานะ (เหอๆ ลำเอียงกันเห็นๆ) ส่วนเสน่ห์จันทร์อ่ะ รอไปก่อนก้อด้าย T_T จากคุณ : :D - [ 21 พ.ค. 48 21:24:45 A:202.44.130.21 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 +++++ โรงเรียนปิดภาค    อาจารย์ตรีรัตน์จึงได้โอกาสขึ้นมาเยี่ยมดูความเป็นอยู่ของลูกชาย   พอติณณ์เห็นหน้าแม่ก็โผเข้ากอดทันที “คิดถึงจังครับคุณแม่ “    ว่าแล้วก็หอมแก้มฟอดใหญ่อย่างไม่อายสายตาคนในสนามบิน อาจารย์ตรีรัตน์ตีแขนลูกชายเต็มแรง   “อย่าทำมาเป็นปากหวาน   บอกว่าคิดถึงแม่แต่กลับไปเยี่ยมบ้านนับครั้งได้เลยนะจ๊ะ    ต้องให้แม่ลากสังขารมาถึงที่นี่เพราะไม่อย่างนั้นก็หาโอกาสเจอหน้าลูกชายยากเสียเหลือเกิน” “โธ่... ก็งานยุ่งจริงๆนี่ครับ   นี่ผมก็เพิ่งกลับจากฐานได้สองวันเอง   กลับมาก็ต้องเข้าไปทำงานที่บก.อีก ถ้ามีวันหยุดนานๆผมก็กลับบ้านอยู่แล้วล่ะครับ “ ฟังลูกชายอ้อนแล้วคุณแม่ก็ค้อนวงใหญ่ “ย่ะ...   รู้ล่ะว่าลูกชายฉันรักงานเหนือสิ่งอื่นใด   ไม่มีเวลาไปเยี่ยมบ้านแต่มีเวลาไปหาสาวหรือเปล่า “ “โธ่...คุณแม่ครับ   ออกจากฐานครั้งละห้าวันสิบวัน  จะมีเวลาที่ไหนไปหาสาว นี่ยังคิดว่าต้องรบกวนคุณแม่ช่วยเลย “ “อย่าเลย เดี๋ยวไม่ถูกใจก็จะหาว่าแม่ยุ่งอีก   แต่เอ๊ะ... ที่พูดนี่เรามีแผนอะไรในใจหรือเปล่า “ ลูกชายผละไปหยิบกระเป๋าโดยไม่ยอมตอบคำถาม “เรารีบไปกันเถิดครับ ถึงบ้านคุณแม่จะได้เอนหลังให้หายเหนื่อย “ “ฉันไม่แก่จนเหนื่อยง่ายขนาดนั่งเครื่องบินมาแค่ชั่วโมงเดียวแล้วต้องเอนหลังหรอกย่ะ   ไม่ต้องทำมาเปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อน   ไม่อยากพูดใครเขาจะไปบังคับให้ตัวพูดได้ล่ะ “ ลูกชายหันมายิ้มไม่ว่าอะไร เย็นวันนั้นอาจารย์ตรีรัตน์ขอให้ลูกชายขับรถพาไปบ้านเพื่อนของสามี    ซึ่งพอติณณ์รู้ว่าเป็นใครเขาต้องถึงกับแปลกใจ “น่าเสียดายจริงๆนะครับที่นายไตรไม่มาด้วย"  พันเอกณรงค์พูดเมื่อรับของฝาก “คุณไตรติดราชการค่ะ  แต่ถ้าจะรอขึ้นมาพร้อมกัน  ดิฉันก็เกรงว่าโรงเรียนจะเปิดเทอมเสียก่อน  ลามาก็เป็นห่วงนักเรียน  ไม่เจอคุณแสงเดือนตั้งนาน  สบายดีนะคะ" อาจารย์ตรีรัตน์ทักทายซึ่งอีกฝ่ายก็เข้ามาโอบเอวอย่างถือสนิท “สบายดีค่ะ   เพิ่งพูดถึงคุณไม่กี่วันนี้เองค่ะ   ยายพุทธหลานสาวเขาเป็นลูกศิษย์คุณ “ “อ๋อ... พุทธิมนใช่ไหมคะ   เคยนึกอยู่เหมือนกัน   ตอนนี้เขามาเรียนอยู่ที่นี่ใช่ไหมคะ “ อาจารย์ยิ้มเมื่อนึกถึงลูกศิษย์จอมแก่นและเพื่อนอีกสองคน “ค่ะ... แต่ตอนนี้ปิดเทอม   เขาก็เลยกลับบ้านที่กรุงเทพฯ นี่เขาไม่อยู่บ้านเงียบไปเลยนะคะ     เหงาค่ะ... นับวันรอว่าเมื่อไหร่จะถึงเปิดเทอมเสียที   ... เชิญคุณเข้าบ้านก่อนนะคะจะได้คุยกันให้หายคิดถึง“ ระหว่างทางที่นั่งรถกลับบ้าน    ผู้เป็นแม่ถามลูกชาย “ติณณ์อยู่ที่นี่เคยเจอหลานผู้พันณรงค์ไหมลูก “ ชายหนุ่มสะดุ้งคล้ายคนมีพิรุธในใจแต่ก็ปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ “ก็เคยบ้างสองสามครั้งครับ ท่าทางก็เป็นเด็กร่าเริงดี “ “ไม่ได้เจอกันนานชักคิดถึงเหมือนกัน  แล้วยังยายเพื่อนอีกสองคน   แม้จะแก่นแก้วแต่ก็เป็นเด็กดีกันทุกคน   ทุกปีเด็กสามคนนี้จะต้องส่งบัตรอวยพรปีใหม่มาให้แม่   แล้วเขาทำกันเองด้วยนะ  เก๋ไก๋ทุกปี   โดยเฉพาะพุทธิมน “ พูดแล้วก็แอบชำเลืองมองลูกชาย เห็นยิ้มๆก็พอจับเค้าอะไรได้บ้าง “เป็นอะไรน่ะติณณ์ อารมณ์ดีเป็นพิเศษเชียวนะเรา “ ติณณ์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้และคิดว่าถ้าพูดให้ไกลจากเรื่องนี้หน่อยเห็นจะดี   เพราะแม่เขาเข้าใจจิตวิทยาในการอ่านใจคนเป็นที่สุด “ทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่เคยบอกผมเลยล่ะครับว่าท่านผู้พันเป็นเพื่อนร่วมรุ่นของคุณพ่อ “ “บอกหรือไม่บอกก็ไม่เห็นต่างกันนี่ลูก   ติณณ์ก็ทำงานของติณณ์ได้   แม่ว่าดีเสียอีก   ติณณ์เองก็ไม่ชอบระบบเส้นสาย อย่างนี้ก็ทำงานสบายใจดีไม่ใช่หรือลูก “ “ครับแม่"  ติณณ์รู้สึกว่าเขาช่างโชคดีเหลือเกินที่มีพ่อแม่ที่เข้าใจลูกทุกอย่าง ติณณ์ไม่มีโอกาสได้เจอกับพุทธิมนอีกเลยหลังจากวันไปเที่ยวน้ำตกทั้งที่เขาไปบ้านผู้พันผู้เป็นอาของหญิงสาวบ้าง แต่ก็คลาดกันทุกครั้ง   จนวันหนึ่งเขากลับจากเยี่ยมบ้านที่กรุงเทพฯและมารดาฝากขนมมาให้คุณแสงเดือน “ขอบคุณมากนะจ๊ะติณณ์   อาฝากขอบคุณคุณแม่ด้วยนะ"   คุณแสงเดือนบอกหลังจากรับโถแก้วใสบรรจุขนมสีขาวนวลอัดแน่น “คุณแม่บอกว่าคุณอาแสงเดือนชอบขนมกลีบลำดวนมาก ท่านเลยทำมาฝากและฝากความระลึกถึงมาด้วยครับ งานนี้ผมถูกเกณฑ์ให้เป็นลูกมือด้วย “  ชายหนุ่มเล่ายิ้มๆ “ตายจริง ต้องลำบากขนาดนั้นเชียวหรือจ๊ะ “ “ไม่ลำบากหรอกครับ ดีเสียอีกนะครับ คุณแม่ท่านมีความสุขมากที่ได้ทำขนม  ส่วนผมก็ไม่ได้เป็นลูกมือท่านนานแล้ว   ครั้งนี้เลยได้โอกาส  ทำให้นึกถึงสมัยเป็นเด็ก   ตอนนั้นคุณพ่อก็ต้องเป็นลูกมือคุณแม่เหมือนกัน แต่กว่าจะเสร็จเราสองคนพ่อลูกก็ทำครัวคุณแม่เลอะทุกที “   ติณณ์เล่าอย่างมีความสุข “ไม่น่าเชื่อว่าผู้หมวดจะทำขนมเป็นด้วยนะจ๊ะ"  คุณแสงเดือนพูดล้อๆทำเอาชายหนุ่มตีสีหน้าไม่ถูก ติณณ์เอามือลูบท้ายทอยแก้เขิน   “ก็แค่เป็นลูกมือน่ะครับ “ “ติณณ์มาก็ดีแล้วจ้ะ อยู่ทานข้าวเย็นกับอานะจ้ะ  วันนี้สองคนอาหลานมีนัดทานข้าวนอกบ้าน  ทานข้าวคนเดียวคงไม่อร่อย"  คุณแสงเดือนชวน ไม่เจอกันจนได้สิน่า... “ต้องขอโทษด้วยนะครับ วันนี้ผมมีนัดกับเพื่อน นี่พวกเขาก็มารออยู่ที่บ้าน วันนี้ต้องขอตัวจริงๆ “ “น่าเสียดายจัง แต่คราวหน้าห้ามปฏิเสธนะจ๊ะ “ “ครับ “ ติณณ์ยกมือไหว้ลา เฮ้อ!  แล้วนี่เขาจะมีโอกาสได้เจอกับพุทธิมนอีกหรือเปล่าน้อ    ถ้าไม่ติดนัดพวกเพื่อนตัวแสบทั้งหลาย  เขาก็อยากจะร่วมโต๊ะกับคุณแสงเดือนเพราะบางทีอาจจะได้เห็นหน้าใสๆที่ไม่เจอกันมานาน บรรยากาศร้านอาหารบนภูครึกครื้นเป็นพิเศษ    เมื่อเพื่อนที่ต้องห่างไปกันไปคนล่ะทิศเพราะตำแหน่งหน้าที่ได้กลับมารวมกันอีกครั้ง    ต่างคนต่างมีเรื่องเล่าสู่กันฟังมากมาย    เหล้าและกับแกล้มถูกสั่งมาเต็มโต๊ะ    เหล้าพร่องไปค่อนขวดในขณะที่กับแทบไม่มีใครแตะเลย    ยิ่งค่ำยิ่งคุยออกรส   ติณณ์ขอตัวเข้าห้องน้ำหลังจากที่ดื่มไปหลายแก้วแล้ว ออกจากห้องน้ำ   ชายหนุ่มคิดจะออกไปยืนรับลมก่อนจะกลับไปร่วมโต๊ะกับเพื่อนที่คืนนี้ตกลงกันว่าจะอยู่ช่วยปิดร้าน   ระเบียงชั้นสองของร้านอาหารแห่งนี้เป็นลานไม้โล่งล้อมตัวเรือนทรงกลม   ลมเย็นที่เข้ามาจากด้านหน้าพัดพาเอากลิ่นหอมของดอกไม้ที่บานยามค่ำคืนอวลทั่ว   โคมไฟบริเวณนั้นไม่สว่างมากนักจึงเหมาะสำหรับคนที่รักการดูดาว  หรือถ้าอยากจะดูแสงไฟของตัวเมืองยามค่ำคืนก็สวยแปลกตาไปอีกแบบ   เรียกว่าดูได้ทั้งดาวบนฟ้าและดาวบนดิน ติณณ์สูดลมหายใจยาวเต็มปอด   คืนนี้ดาวสวย   เมื่อก่อนเขามีความสุขทุกครั้งที่ได้แหงนมอง  แต่มาวันนี้ชักรู้สึกว่าถ้ามีใครสักคนยืนเคียงข้างดูดาวด้วยกันคงจะมีความสุขมากกว่านี้อีกหลายเท่า ชายหนุ่มเดินเลียบแนวระเบียงไปเรื่อยๆจนพ้นเสาไม้สักต้นใหญ่   ใครคนหนึ่งกำลังแหงนชมดาวอย่างเพลิดเพลินข้างซุ้มดอกแก้วข้างหน้าโน้น... หัวใจเขาเต้นแรง !!! +++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ วันวิสาขบูชา 14:34:54 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ทฤษฎีโลกกลมยังใช้ได้อยู่เสมอ จากคุณ : เงา - [ วันวิสาขบูชา 16:28:49 A:203.188.26.179 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ดีใจจัง มีคนมาช่วยทวงเสน่ห์จันทร์และ   (ไม่ได้กดดันนะค้า แค่อยากอ่าน ) เรื่องนี้ก็สนุกดีนะ เอ้ นายติณณ์เจอใครน้า  หัวใจเต้นแรงซะด้วย   จากคุณ : burin piggypink - [ วันวิสาขบูชา 18:04:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จบแล้วหรอ หรือว่ามีต่อ จากคุณ : Oil - [ วันวิสาขบูชา 18:11:01 A:61.90.63.196 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 +++++ “พี่ดีใจที่พุทธชอบที่นี่“   เสียงทุ้มดังขึ้นแล้วเจ้าของเสียงในชุดสูทสีดำก้าวพ้นจากร่มชายคาอีกด้านหนึ่ง ทำให้ติณณ์ชักเท้ากลับมาแอบข้างเสา พุทธิมนหันมาทางต้นเสียงแล้วยิ้มหวาน   “ชอบมากเลยล่ะค่ะ   ที่นี่สวยมาก พี่ภาเพิ่งมาทำไมรูจักที่นี่ได้ล่ะคะ" ร่างสูงสง่าก้าวมายืนเคียงแล้วแหงนมองฟ้าด้วยกัน “ก็พี่รู้นี่ว่าพุทธชอบดูดาว “ พุทธิมนเหยียดแขนขึ้นทำท่าไคว่ขว้า “เหมือนดาวอยู่ใกล้ๆเลยนะคะ แต่เอื้อมไม่ถึงสักที “ บางสิ่งบางอย่างที่ทอประกายล้อแสงไฟถูกยื่นมาตรงหน้าหญิงสาว    ติณณ์ได้ยินเสียงพุทธิมนอุทาน “แล้วดาวดวงนี้จะใช้แทนกันได้ไหม “ “สวยมากที่สุดเลยล่ะค่ะ “ “พี่สวมให้พุทธนะ"  ใครคนนั้นสวมสร้อยประดับจี้ส่องประกายวะวับให้แล้วร่างบางก็ถูกจับให้หมุนตัวกลับมาเพื่อรับรอยจูบเหนือหน้าผากมน “สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะจ๊ะ “ พุทธิมนเขย่งจูบที่แก้มชายหนุ่มเป็นการตอบแทน “พุทธรักพี่ภามากที่สุดเลย “ “พี่ก็รักพุทธจ้ะ มีความสุขมากๆนะ“  ฝ่ายนั้นรั้งร่างบางมากอดและพุทธิมนก็กอดตอบ ติณณ์หันหลังให้ภาพนั้นด้วยหัวใจที่ฟุบแฟ่บ  เขาช้าไปก้าวหนึ่งหรือ... “เป็นอะไรไปหรือเปล่าวะ หายไปนาน ไม่สบายหรือวะ“  กริช หนึ่งในเพื่อนสนิททักเมื่อเห็นติณณ์เดินกลับมาด้วยสีหน้าหมองๆ ชายหนุ่มส่ายหน้า “ไปตากลมมานิดหน่อย ตามสบายเลยไม่ต้องเป็นห่วง “ ปากบอกเพื่อนอย่างนั้นแต่ใจของเขาห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก “เฮ้ย.. เอ็งดูคู่นั้นสิ  ผู้หญิงสวยชะมัด   ทั้งรูปร่างหน้าตา  น่าอิจฉาหมอนั่นเป็นบ้าเลยว่ะ “   กริชสะกิดให้เขาดู แต่ตอนนี้ติณณ์ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะสนใจใครทั้งนั้น “แต่ผู้ชายก็หน้าตาดีนะเว้ย ดูสมกันดี เอ็งว่าไหมติณณ์ “ ยศเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ใกล้หันมาขอความเห็น  แต่เมื่อเห็นติณณ์ยังเฉยจึงถามย้ำ “ว่าไงวะ เอ็งว่าผู้หญิงคนที่ใส่ชุดสีเงินกับผู้ชายที่ใส่สูทสีดำสวยสมกันหรือเปล่า “ หัวใจเขากระตุกวูบ  เมื่อหันไปมองไอ้ความรู้สึกแปลบแปลบในใจเหมือนทบทวีขึ้น “สวย... สวยมากทีเดียว“  ติณณ์ตอบเสียงต่ำๆในลำคอ “เอ็งเป็นอะไรไปวะ เห็นเงียบตั้งแต่กลับเข้ามานั่งแล้ว“  ยศถามเพื่อนอย่างเป็นห่วง “มึนๆน่ะ"  ติณณ์ตอบส่งๆไป "ข้าก็ชักไม่ไหวเหมือนกัน กลับกันก่อนไหมวะ พรุ่งนี้ต้องตามนายออกตรวจด้วย" กริชหันมาชวน  ตอนนี้หน้าเขาค่อนข้างแดงแล้ว ติณณ์พยักหน้ารับ  ปล่อยให้กริชทำหน้าที่บอกลาเพื่อนๆ เขาอดไม่ได้ที่จะเหลียวไปมองกลางฟลอร์อีกครั้ง  ชายหนุ่มคนนั้นก้มลงพูดอะไรสักอย่างกับหญิงสาวที่ซุกหน้ากับอกกว้าง  พุทธิมนแหงนหน้ายิ้มรับ แล้วทั้งคู่ก็เดินหายไปจากฟลอร์ด้วยกัน คืนนั้นติณณ์พลิกตัวหลายรอบกว่าจะข่มตาลงได้  เขาเป็นอะไรนะ  จะว่าหลงรักหลานผู้พันณรงค์เข้าแล้ว... เขาไม่อยากจะยอมรับ  เพราะเขาเองใช่ว่าจะสนิทชิดเชื้อกับเธอสักเท่าไหร่  และรักแรกพบก็เป็นเรื่องตลกเกินจะถือเป็นจริงเป็นจัง แล้วรูปในกรอบหัวเตียงนั่นล่ะ... ไม่หรอกนะ... เขาชอบหน้าตาครึ่งยิ้มครึ่งบึ้งของเธอยามที่ถูกอาสะใภ้ขอให้ถ่ายรูปคู่กับเขาต่างหาก  ...ไม่ว่าจะหงุดหงิดหรือไม่สบายใจเรื่องอะไรมา  แค่มองรูปนี้เขาก็ยิ้มได้ทุกที ติณณ์ทะเลาะกับหัวใจตัวเองจนเหนื่อยหลับไปในที่สุด ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นอีกทีเมื่อใกล้รุ่ง  เสียงที่ปลุกเขาต่างจากเสียงไก่ขันทุกวัน ...  พุทธรักพี่ภาที่สุดเลย ... “ยินดีครับที่ได้ร่วมงานกับทุกคน“ พันตรีภาทิศ  นรเศรษฐ์  ผู้บังคับบัญชาคนล่าสุดที่ยืนตรงหน้าเขาคือ "พี่ภา" ของพุทธิมน  ทำไมโลกมันกลมและแคบอย่างนี้หนอ  ... ทำไมชฎาเหนือดาวบนบ่าของผู้พันถึงมันเปล่งประกายทองอร่าม และทำให้เขารู้สึกต่ำต้อยอย่างที่ไม่เคยเป็นนะ เขารู้สึกเหมือนราวกับว่าตัวเองแพ้อย่างไม่มีทางสู้   ไม่สิ... แพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันได้สู้เสียด้วยซ้ำ กรอบรูปบนโต๊ะหัวเตียงถูกหยิบขึ้นมาจ้องมองอย่างเพ่งพิศ  คนในรูปสองคน  คนหนึ่งแต่งกายชุดละครรำตัวพระครบเครื่อง  ใบหน้าที่ถูกแต่งไว้อย่างดียิ้มเหมือนไม่ใคร่เต็มใจนักหากแต่ยังน่าดู   คนที่ยืนข้างๆใส่เสื้อเชิร์ตแขนยาวสีเข้มยิ้มน้อยๆในหน้าคือเขาเอง   ติณณ์มองรูปแล้วนึกย้อนไปถึงวันแรกที่ได้เห็นเธอเมื่อเขาอาสาขับรถให้คุณแสงเดือนไปชมการแสดงของหลานสาวที่มหาวิทยาลัย    พุทธิมนรำเป็นตัวพระได้สวยสง่าจนผู้ชมรอบข้างตัวเขาในคืนนั้นเอ่ยชมไม่ขาดปาก    เสียงปรบมือกึกก้องหลังจบการแสดง  และผู้แสดงเป็นตัวพระได้รับพวงมาลัยมากกว่าใคร  ตอนที่ถ่ายรูปให้เธอกับอาสะใภ้หญิงสาวยิ้มแย้มแจ่มใสดี  แต่พอคุณแสงเดือนถ่ายรูปเขาคู่กับเธอบ้างรอยยิ้มเห็นจะลดไปกว่าครึ่ง    เขาอาสาเอารูปไปล้างให้แล้วแอบอัดรูปนี้เก็บไว้เพราะรู้สึกชอบใจกับหน้าตากึ่งยิ้มกึ่งบึ้งนั้น     การพบกันครั้งต่อมาไม่ค่อยดีนัก  เธอทักทายเขาด้วยไขควง เรียกเลือดที่แขนพอซิบๆเมื่อเขาเดินสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปช่วยรถจอดเสียข้างทาง   เสื้อแจคเก็ตของเขาดูหลวมโคร่งเมื่ออยู่บนร่างบางของพุทธิมน  จำได้ว่าเขาต้องกลั้นยิ้มแทบตาย   แต่ก็ดีอยู่หรอกที่เธอทำแผลให้เขา  แม้ทิงเจอร์ที่เธอทาทับแผลสดจะทำให้แสบจนอยากจะสูดปากแรงๆ... เขาเฉยแม่คุณก็ยิ่งแกล้งกดน้ำหนักลงมาอีก  ..เอาน่า..เธอไม่เคยทำให้ใครนี่นะ  เขาเป็น "คนแรก" ย้อนแค่นี้ผิวแก้มเนียนนั้นก็เป็นสีเรื่อๆแล้ว  ...มันทำให้เขาครึ้มใจไปหลายวันเหมือนกัน วันที่เขาแบกเธอขึ้นหลังตอนลงมาจากน้ำตก..ใบหน้าที่แนบซบแผ่นหลังเหมือนจะทำให้เขาได้เห็นอะไรรางๆในใจ ทุกภาพระหว่างเขาและเธอพรั่งพรูเข้าสู่ห้วงความคิดทีละภาพ    ก่อนจะจบลงด้วยภาพสุดท้าย  พุทธิมนกับ "พี่ภา" ที่ร้านอาหารบนภู   มือข้างที่ถือรูปตกลง     ติณณ์ตัดสินใจวางรูปถ่ายคว่ำหน้าลงในเป้เดินทางก่อนรูดสายปิด    แค่ขอเห็นหน้าเธอทุกวันคงไม่ผิดหรอกนะ.. จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ วันวิสาขบูชา 21:40:42 ]

ความคิดเห็นที่ 20 +++++ พันเอกณรงค์เดินเข้าบ้านด้วยสีหน้าเคร่งเครียด   คุณแสงเดือนยื่นแก้วน้ำให้สามีทันทีซึ่งเขาก็รับมาจิบนิดนึงก่อนวางบนโต๊ะ “ทางฝั่งโน้นทั้งสองฝ่ายยังรบกันอยู่ล่ะนะ   ตอนนี้ทางเราได้แต่ตรึงกำลัง   มีลูกหลงเข้ามาบ้างเหมือนกัน   แต่ยังไม่ได้รับรายงานว่ามีใครเจ็บหรือตาย   นี่ผมกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วต้องกลับไปที่ศูนย์บัญชาการอีก “ “แล้วอย่างนี้นายภาจะเป็นอย่างไรบ้างคะคุณ“  สีหน้าคุณแสงเดือนเป็นกังวล พันเอกณรงค์ตบหลังมือภรรยาอย่างปลอบประโลม   “ตอนนี้ยังไม่เป็นไรหรอกคุณ  แต่ยังวางใจไม่ได้ ต้องรอดูกันไปก่อน “ รถพันเอกณรงค์แล่นออกไปแล้ว  คุณแสงเดือนกำลังจะเดินกลับเข้าบ้านแต่เห็นเงาใครคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ม้าหินขัดข้างบ้านเสียก่อน    เมื่อเพ่งมองจึงเห็นเป็นหลานสาว “พุทธเป็นอะไรหรือเปล่าลูก“   คุณแสงเดือนถามเมื่อเห็นหลานสาวท่าทางซึมๆ  พุทธิมนหันมาโอบเอวอาสะใภ้แล้วซบหน้าแนบตัว “พุทธเป็นห่วงพี่ภาจังเลยค่ะอา รบกันฝั่งโน้นแท้ๆทำไมต้องมาเดือดร้อนถึงเราก็ไม่รู้ “ คุณแสงเดือนทรุดนั่งข้างหลานสาว  มือหนึ่งลูบศีรษะอย่างปราณี “พี่ภาของพุทธเป็นคนเก่ง เป็นคนดี พระต้องคุ้มครองแน่นอนจ้ะ “ “พุทธก็ขอให้เป็นอย่างนั้นค่ะ “  พุทธิมนซบหน้ากับบ่าของผู้เป็นอา   จะบอกคุณแสงเดือนได้อย่างไรว่านอกจาก “ พี่ภา” แล้ว  เธอยังเป็นห่วงใครอีกคน.. ทั้งที่หลังกลับจากน้ำตกแล้วใครคนนั้นเหมือนไม่ไยดีเธอเลยสักน้อย พันเอกณรงค์กลับบ้านอีกครั้งในตอนสายด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก “มีกองกำลังอิสระหนีเข้ามาในเขตไทย   ทางเราต้องใช้กำลังผลักดัน   มีการต่อสู้กันเมื่อคืนนี้   พวกนั้นถูกผลักดันกลับออกไปหมดแล้ว   แต่ฝ่ายเรามีทหารบาดเจ็บหลายนาย “ “พี่ภาล่ะคะอา พี่ภาเป็นอะไรบ้างหรือเปล่า “  พุทธิมนเขย่าแขนผู้เป็นอาอย่างร้อนใจ พันเอกณรงค์ถอนใจใหญ่ก่อนจะบอกสั้นๆ    “นายภาถูกยิง “ "อะไรนะคะ"  พุทธิมนกับคุณแสงเดือนอุทานพร้อมกัน “ใจเย็นก่อน   ตามข่าวว่านายภาน่ะไม่เป็นอะไรมากหรอก    แต่คนที่น่าเป็นห่วงก็คือนายติณณ์    เขาเข้ามาช่วยนายภา  กระสุนถูกที่สำคัญ   อาการยังน่าเป็นห่วง   ตอนนี้กำลังลำเลียงมาโรงพยาบาล   คงจะถึงก่อนเที่ยง “ หัวใจพุทธิมนกระตุกวูบ   มือเย็นเฉียบ   ขออย่าให้ทั้งคู่เป็นอะไรไปเลย “โถ... นายติณณ์ แล้วนี่มีใครส่งข่าวไปทางบ้านเขาหรือยังคะ “ คำถามของภรรยาทำให้ผู้การมีทีท่าหนักใจ  “เพิ่งโทรไปบอกนายไตรเมื่อตะกี้นี้ ก็คงกำลังรีบมา “ ท่ามกลางความมืดและเยียบเย็น  เขารู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวหนักอึ้งลงทุกที  เหลียวมองไปทางไหนก็ไม่เห็นใครเลย  ไม่รู้จะเดินไปทางไหน “ติณณ์ “ เสียงใครคนหนึ่งเรียกชื่อเขาแผ่วเบาราวกับอยู่ไกลแสนไกล    เขาพยายามมองหาแต่หันไปทางไหนก็มีเพียงความมืดสลัว  ไม่เห็นใครแม้แต่คนเดียว “ติณณ์ ตื่นเถิด “ เสียงนั้นอีกแล้ว เสียงใครกันนะ ช่างคุ้นหูเหลือเกิน “ติณณ์ อย่าทำให้แม่เป็นห่วงอย่างนี้   ตื่นเสียทีสิลูก “ “แม่ “ เขาตะโกนเรียกออกไปสุดเสียง   หากความจริงแล้วมันเบาราวกระซิบ แต่ถึงอย่างนั้นคนที่เฝ้าอยู่ข้างเตียงก็ดีใจจนน้ำตาร่วง ติณณ์กระพริบตาถี่ๆ   ภาพมัวรอบข้างแล้วค่อยชัดเจนขึ้น   อาจารย์ตรีรัตน์ลูบศีรษะลูกชาย    อีกมือหนึ่งเช็ดน้ำตาวุ่นวาย “แม่ร้องไห้ทำไม “ ลูกชายถามเบาๆทำเอาคนเป็นแม่ถึงกับยิ้มทั้งน้ำตา ” ติณณ์หลับนานนะลูก นานจนแม่กลัว แม่ดีใจที่ติณณ์ตื่นเสียที “  เสียงชักสั่นขึ้นมาอีก “ตื่นเพราะรำคาญเสียงแม่เขาหรือเปล่านายติณณ์ “ เสียงผู้เป็นพ่อเย้า อาจารย์ตรีรัตน์มองสามีเหมือนจะค้อน ลูกชายยิ้มอ่อนๆ   เสียงแม่ปลุกเขาจริงนั่นล่ะ หลังจากหลับไปนานเพราะฤทธิ์ยา    ตื่นมาอีกครั้ง    นอกจากพ่อกับแม่แล้วเขาก็ได้พบกับพันเอกณรงค์และคุณแสงเดือน “เป็นอย่างไรบ้างหลานชาย ดวงแข็งไม่เบานี่เรา “ ผู้การทักทายยิ้มแย้ม “อาเอาผลไม้มาเยี่ยมนะจ้ะ ติณณ์ต้องทานเยอะหน่อย จะได้หายเร็วเร็ว “  คุณแสงเดือนว่า “ขอบคุณครับ “  ติณณ์มองหาใครอีกคนรอบห้องแต่ก็ไม่เห็น “นี่นายภาก็อยากมาเยี่ยมนะคะ  แต่ต้องปรามว่าให้หายดีกว่านี่สักหน่อย “ คุณแสงเดือนหันไปบอกพ่อแม่ของติณณ์   น้ำเสียงที่พูดถึงบอกความสนิทสนมทำให้ติณณ์รู้สึกว่าแผลที่ใจชักเจ็บกว่าแผลที่กายเสียอีก   แต่เขาก็ฝืนถามถึงอาการของผู้บังคับบัญชา “ผู้กองเป็นอย่างไรบ้างครับ “ “ถ้าไม่ได้เราช่วยไว้เห็นทีคงแย่เหมือนกัน ตอนนี้เขาเจ็บที่แขนอย่างเดียว “  พันเอกณรงค์บอก “เขาอยากมาขอบคุณเธอด้วยตัวเอง วันนี้เย็นหรือพรุ่งนี้ก็คงมา   นายคนนี้เขาไม่ยอมนอนนานๆหรอก “ เขารู้สึกถึงความเอ็นดู    ความภูมิใจในน้ำเสียงของคุณแสงเดือน   ผู้พันภาทิศคงสนิทสนมคุ้นเคยกับครอบครัวนี้มากอยู่หรอก ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาเขายังไม่เห็นพุทธิมนเลย    และไม่มีใครเอ่ยถึงด้วย  ติณณ์อยากเห็นหน้า  อยากรู้ข่าว    แต่เมื่อคิดว่าจะถามหาเธอในฐานะอะไร    และเธอก็คงเฝ้าภาทิศอยู่เป็นแน่    เขาจึงเลือกที่จะปิดปากเงียบ +++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ วันวิสาขบูชา 22:56:18 ]

ความคิดเห็นที่ 21 +++++ ภาพของคนที่ยืนข้างเตียงทำให้ติณณ์ต้องกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองตาไม่ฝาด ปากก็พูดออกไปอย่างใจคิด “คุณพุทธ...  ผมฝันไปหรือเปล่า “ ใบหน้าแจ่มใสยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มแก้มซ้าย “ไม่ได้ฝันหรอกค่ะ พุทธมาเยี่ยมคุณจริงๆ “   พุทธิมนตอบเมื่อเห็นคนป่วยทำท่าเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง “คุณเป็นยังไงบ้างคะ ยังเจ็บมากอยู่หรือเปล่า “ น้ำเสียงอาทรทำให้คนป่วยชื่นใจราวหายป่วยเป็นปลิดทิ้ง “ไม่ค่อยปวดมากเท่าไหร่แล้วครับ แต่ก็มีระบมอยู่บ้าง ผมดีใจที่คุณพุทธเป็นห่วง “ ตาคมกล้าสบดวงตากลมโต  แล้วพุทธิมนก็ต้องเป็นฝ่ายหลบสายตา “ทุกคนเป็นห่วงคุณทั้งนั้นล่ะค่ะ   โดยเฉพาะพี่ภา   ฉันหมายถึงพันตรีภาทิศน่ะค่ะ   ให้ฉันมาดูตั้งหลายครั้งแต่ก็มาตอนคุณหลับทุกที   ที่จริงพี่ภาอยากมาเยี่ยมคุณเองนะคะ แต่ก็คงจะเป็นตอนเย็นกระมัง" เสียงเอ่ยเรียก” พี่ภา” อ่อนหวานสนิทสนมนั้นบาดหูเหลือเกิน   ติณณ์ไม่อยากฟัง “แม่ผมล่ะครับ“  ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นมีเพียงเขากับหล่อนในห้อง “อาจารย์กับคุณพ่อของคุณลงไปทานข้าวข้างล่างค่ะ   พุทธอาสาเฝ้าคุณเอง   คุณอยากได้อะไรหรือเปล่าคะ “ “ผมหิวน้ำ “ “โธ่... แค่นี้เอง เดี๋ยวพุทธรินให้ค่ะ “  ติณณ์มองมือเรียวที่ค่อยๆรินน้ำใส่แก้ว     เธอไม่ยืมหยิบหลอดใส่มาด้วยเพื่อให้คนเจ็บดื่มได้ง่ายขึ้น พุทธิมนค่อยๆประคองให้เขานั่งเอนๆแล้ววางหมอนซ้อนหลัง  ก่อนจะช่วยยกแก้วน้ำดื่มให้ แค่เธออยู่ใกล้ๆอย่างนี้    เขาก็ช่างเป็นสุขเสียเหลือเกิน อยากยืดเวลานี้ให้นานออกไปอีก    อยากให้มีเพียงเขาและเธอโดยไม่มีเงาของใครอีกคนซ้อนทับ  ...แต่ความจริงก็ต้องเป็นความจริงวันยังค่ำ “คุณหิวหรือยังคะ   แต่ถึงไม่หิวก็ควรทานสักหน่อยนะคะ จะได้ทานยา" ติณณ์นึกขำเพราะคนพูด    พูดราวกับตัวเองเป็นผู้ใหญ่ที่ต้องคอยดูแลเด็กให้กินข้าวกินยาตามหมอสั่ง    เขาไม่ค่อยหิวเท่าไหร่หรอกแต่อยากให้เธอคอยอยู่ใกล้ๆ    คอยทำโน่นทำนี่ให้มากกว่า    ถึงจะเป็นเวลาสั้นๆก็ยังดี ข้าวต้มเกือบจะหมดชามเมื่อมีเสียงเคาะประตู   ติณณ์รู้สึกอิ่มในทันทีที่เห็นเห็นว่าเป็นใครก้าวเข้ามา   พุทธิมนเห็นอาการชะงักของชายหนุ่มจึงหันไปมองตาม   “พี่ภา มาได้ยังไงคะ" เด็กสาวถามเสียงสูงแล้วรีบวางชามก่อนที่จะเข้าไปประคองร่างใหญ่ในชุดคนป่วยให้มานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงแทนที่ซึ่งเธอนั่งอยู่เมื่อตะกี้ แขนซ้ายของผู้กองภาทิศคล้องไว้ด้วยผ้าผืนใหญ่ “พี่ถูกยิงที่แขนนะ ไม่ใช่ที่ขาจะได้เดินเหินไปไหนไม่ได้ “ คนเจ็บอีกคนพูดด้วยรอยยิ้มล้อๆ แล้วหันมาทักทายคนเจ็บที่นอนอยู่บนเตียง “เป็นยังไงบ้าง   ท่าทางอาการคุณคงจะหนักเอาการนะ “ “ดีขึ้นมากแล้วครับ   มีระบมที่แผลบ้างแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่ ขอบคุณผู้กองครับที่เป็นห่วง “  ติณณ์ฝืนยิ้มแย้มตอบอย่างสุภาพ ภาทิศเหลือบมองชามข้าวต้มที่ยังมีข้าวต้มเหลืออยู่ “คุณทานข้าวต่อได้นะ “ “อาจารย์กับคุณพ่อคุณติณณ์ไปทานข้าว พุทธก็เลยช่วยป้อนข้าวเขาเพราะเห็นว่าเที่ยงแล้ว” พุทธิมนรีบออกตัวเหมือนกลัวภาทิศจะเข้าใจผิด ภาทิศหัวเราะ   “พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย พุทธทำถูกแล้ว ที่ติณณ์ต้องเจ็บขนาดนี้ก็เพราะช่วยพี่ พุทธพอจะช่วยเหลืออะไรแทนพี่ได้ก็ทำไปเถอะ “ “ผมอิ่มแล้วครับ “  ติณณ์ขัดขึ้น   เขารู้การควรไม่ควรอยู่หรอก “อืมม...  ถ้าอย่างนั้นพุทธไปซื้อหนังสือพิมพ์ให้พี่หน่อยสิจ๊ะ แล้วเอาไปไว้ที่ห้องเลยนะ เดี๋ยวพี่ตามไป“ พุทธิมนรับคำ  ก่อนออกจากห้อง  สาวน้อยแอบสบตากับเขาแวบนึง พอลับร่างบาง  ภาทิศก็หันหน้ามาทางคนที่อยู่บนเตียง “ขอบคุณมากนะติณณ์ที่ช่วยผม “ ติณณ์ยิ้ม   “ถ้าผู้กองเป็นผมในตอนนั้นก็คงทำอย่างนั้นเหมือนกันไม่ใช่หรือครับ “ “ก็ถูกล่ะนะ   แต่ถึงอย่างไรก็ต้องขอบคุณอยู่ดี   แล้วนี่หมอจะให้กลับบ้านได้เมื่อไหร่ล่ะ “ “หมอบอกว่าต้องรอดูอาการอีกสักระยะ   ถ้าไม่มีโรคแทรกซ้อนก็คงกลับได้ราวอาทิตย์หน้า “ ฟังแล้วผู้บังคับบัญชายิ้มอย่างพึงใจ “ดี หายไวไวนะ กองทัพต้องการคนที่มีคุณภาพอย่างคุณ “ เสียงเคาะประตูขัดการสนทนา   เป็นเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลเข้ามาเก็บถาดอาหาร “คุณประจำที่นี่หลายปีแล้วสินะ พุทธก็มาเรียนที่นี่เกือบสามปี คุณคงรู้จักยายพุทธนานแล้วใช่ไหม “ ภาทิศถามยิ้มๆ  แต่เป็นยิ้มที่เขาดูไม่ออก  ติณณ์จึงตอบอย่างระมัดระวัง “รู้จักตอนคุณพุทธมาเรียนที่นี่ปีแรกครับ  แต่ไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนักเพราะผมอยู่ที่ฐานมากกว่ากลับค่าย “ “แต่คุณก็เคยพาเขาไปเที่ยวน้ำตกนี่ “ เสียงผู้กองเรียบเรื่อยเหมือนชวนคุย แต่น่าจะมีอะไรมากกว่านั้นในความคิดของผู้ใต้บังคับบัญชา “ครับ “   ติณณ์รับเพราะไม่เห็นว่าเขาจะทำอะไรให้เป็นการเสื่อมเสีย “เพื่อนๆของเธออยากไปเที่ยวน้ำตก แต่ท่านไม่อนุญาตหากจะไปกันตามลำพัง... “ “คุณก็เลยถูกขอร้องให้เป็นผู้ปกครองล่ะสิ “ ภาทิศส่ายหน้าแล้วยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อนึกถึงคนที่ถูกกล่าวถึง “ไม่รู้จักโตเสียเลยยายพุทธนี่   เขาเป็นลูกคนเล็กน่ะคุณ ผู้หญิงคนเดียวของบ้านเสียด้วยสิ   ใครๆก็เลยเอาอกเอาใจจนจะเสียเด็กอยู่แล้ว หรือคุณว่าไง “ ติณณ์คิดในใจว่าผู้กองจะมาถามเขาเพื่ออะไรนะ    หรือท่าทางเขาจะแสดงออกมากจนภาทิศดูออก  แต่เขาก็ตอบไปอย่างที่รู้สึก “คุณพุทธเธอเป็นคนน่ารักและมีน้ำใจ   ผมยังไม่เห็นว่าเธอจะเอาแต่ใจตัวเองหรือเสียเด็กอย่างที่ผู้พันว่าเลยครับ “ ภาทิศถอนหายใจแล้วส่ายหน้าอีกครั้ง   “จะว่าไปก็ไม่ใช่เสียเด็กหรอกนะ   แต่ชอบทำให้คนข้างๆเสียผู้ใหญ่   เพราะเวลาอยากได้อะไร   เขาจะมีสารพัดวิธีที่ทำให้เราใจอ่อนแล้วยอมทำทุกอย่างที่เขาต้องการ   ทั้งที่รู้นะคุณ   แต่ก็ใจแข็งไม่ได้นานหรอก คุณก็ระวังเถอะจะหลงเสน่ห์ยายพุทธเข้าอีกคน" ผู้กองใช้คำพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า ... แต่ก็สายไปเสียแล้วล่ะสำหรับคำเตือนนี้  ติณณ์คิดอยู่ในใจ พ่อแม่เขากลับเข้าห้อง  มีผลไม้ติดมือมาสองสามอย่าง  ภาทิศก้มศีรษะทักทายด้วยว่ายังยกมือไหว้ไม่ถนัด   “เป็นอย่างไรบ้างล่ะนี่ “    พ่อเขาทักทายอย่างสนิทสนม “สักสองสามวันก็กลับบ้านได้แล้วครับ “   “แล้วท่านกับคุณหญิงจะขึ้นมาหรือเปล่าหลานชาย “  คงหมายถึงพ่อแม่ของภาทิศ “ไม่หรอกครับ เพราะผมจะกลับบ้านหลังเคลียร์งานทางนี้เรียบร้อย   ก็คงเป็นอาทิตย์หน้า  ว่าจะหนีบเอายายพุทธไปด้วย “ คนพูดปรายตามาทางติณณ์  เห็นว่าหน้าสลดลงไปนิดนึง  ชวนให้คิดว่าที่สงสัยคงจะเป็นจริง “ผมลากลับก่อนนะครับ หายเร็วๆนะติณณ์ “ หลังจากวันนั้น    ภาทิศก็เข้ามาเยี่ยมติณณ์เกือบทุกเย็นจนออกจากโรงพยาบาล    แต่ไม่ได้พูดถึงพุทธิมนอีกเลย  และเขาก็ไม่ได้เจอเธออีกเหมือนกัน เช้าวันหนึ่ง   ภาทิศเข้ามาเยี่ยมติณณ์อีกครั้ง  และทั้งสองได้มีโอกาสคุยกันตามลำพัง   ซองกระดาษสีน้ำตาลขนาดไม่ใหญ่นักแต่มีความหนาพอสมควร   ถูกยื่นมาตรงหน้าคนป่วย    ติณณ์รับมาอย่างงงๆ “เปิดดูสิ “ กรอบรูปที่เขาพกติดตัวไปฐานครั้งล่าสุด  !!! +++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ วันวิสาขบูชา 23:29:57 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 23 พ.ค. 48 03:56:25 ]

ความคิดเห็นที่ 23 So lovely ... :) But I think "Major Patis" should be "poo-pan" rather than "poo-kong". Sorry that I have to write this in English. Wish I could write in Thai, but I use the internet at my department and it can read Thai but can not type in Thai. จากคุณ : Emma - [ 23 พ.ค. 48 15:45:14 A:128.250.230.224 X:128.250.6.247 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แง๊....ยังไม่มาต่อเหรอจ๊ะ ^_____________^ น่ารักมากๆน๊า จากคุณ : drunklady - [ 23 พ.ค. 48 17:24:43 A:203.150.104.151 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 รอตอนต่อไปอยู่เน้อ จากคุณ : waidhaya - [ 23 พ.ค. 48 17:27:25 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ... Dearest Emma ...   ตอนเขียนครั้งแรกก็ใช้ผู้พันอ่ะคับ  แต่ทีนี้ไม่มั่นใจสักเท่าไหร่เพราะเคยเห็นคนเรียกผู้กองเหมือนกัน   ก็เลยถามน้องชายเพื่อนที่เป็นทหาร   ได้ความว่าพันตรีก็ยังเรียกผู้กองอยู่คับ   แต่ถ้าพันโทและพันเอกก็จะเป็น"ผู้พัน"  เพราะระดับนั้นถึงจะมีอำนาจสั่งการระดับกองพันอ่ะคับ แต่ถ้ามีข้อมูลเป็นอื่นก็ยินดีเป็นอย่างยิ่งอ่ะคับ ^.^ ...ผู้อ่านที่รอทุกทั่นโปรดทราบค้าบบบ ... อิคนแต่งมันถูกกระชากออกจากหน้าจอคับ  เพราะเพื่อนบ้านที่รักทั้งหลายเห็นวุ่นวายอยู่ในโลกไซเบอร์นานเกินเหตุ   ตอนเช้าไปปั่นจักรยานสวนรถไฟ  (แฟนเอ็มใกล้รุ่งคับ   ที่เค้าออฟไลน์กะทันหันก้อด้วยเหตุนี้อ่ะคับ  โทษนะ ^^") ตอนบ่ายเป็นเพื่อนพี่ชายไปฟอร์จูนคับ  (หมูสีชมพูอ่ะ.. ตอนนี้เรามีแผ่นแล้ว  พร้อมปฏิบัติการ ^o^) อีกสักครู่จะนำเสนอตอนต่อไปแล้ว   ...ขอโทษที่ให้รอ (ตอนนี้ทำเค้าปวดเฮดมาก  เกลาทั้งคืนก้อยังไม่ถูกใจอ่ะคับ   เฮ้อ...เรื่องนี้อย่าคาดหวังรัยนะคับ  อิคนแต่งเตรียมถูกสวดเต็มที่  --") จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 23 พ.ค. 48 18:08:42 ]

ความคิดเห็นที่ 27 +++++ “ผมขึ้นไปที่ฐานก็เลยเก็บของของคุณมาให้       พวกเสื้อผ้ากับข้าวของเครื่องใช้อื่นๆเอาคืนคุณแม่คุณไปแล้ว   ส่วนรูปนี่ก็ว่าจะมาคืนให้กับมือแต่ก็ลืมทุกที   เจ้าตัวเขายังไม่รู้เลยนะว่าคุณเก็บรูปนี้ไว้อย่างดี”   ภาทิศพูดแล้วก็ปรายตามองคนที่นั่งบนเตียงคนไข้ “ถ้าให้ผมเดาว่าคุณรู้สึกยังไงกับยายพุทธก็คงไม่ผิด” ติณณ์สบตาคนพูด  ขยับปากจะค้าน  แต่ภาทิศไม่เปิดช่องให้อีกฝ่าย “พุทธเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน เพราะฉะนั้น ทั้งพ่อผม ตัวผม และน้องชายอีกสองคน จึงรักและเป็นห่วงเขามาก” “คุณพุทธเป็นน้องสาวผู้กองหรือครับ”   ติณณ์ถามเหมือนคนละเมอ   ใจที่ฟุบแฟบเริ่มพองโตทีละน้อย   .... ยัง... ยังมีสิ่งหนึ่งที่คาใจเขา "แต่นามสกุลผู้กองไม่..." "แม่ผมเป็นพี่สาวแท้ๆของพ่อ  ...ผมหมายถึงพ่อของพุทธ พ่อที่เลี้ยงผมมาเหมือนลูกน่ะ พ่อแม่ผมเสียตั้งแต่ผมยังเล็ก ผมก็เลยมาเป็นพี่ชายคนโตของยายพุทธ   และในฐานะพี่ชาย ผมต้องคอยสอดส่องดูแลทุกคนที่เข้ามาใกล้ชิดน้องสาวผม" “ผมจริงใจกับคุณพุทธ   ความรู้สึกดีๆมันเพิ่มขึ้นโดยผมเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน “ ติณณ์สารภาพตรงๆ  และนั่นทำให้ภาทิศยิ้มมุมปากพึงใจ “ดี... ขอบคุณที่บอกกับผมตรงๆ   แล้วคุณเคยพูดอย่างนี้กับยายพุทธหรือเปล่า “ ติณณ์ส่ายหน้า   “ผมไม่แน่ใจว่าถ้าพูดออกไปแล้ว   คุณพุทธจะคิดยังไง   เธออาจจะไม่อยากพบผมอีกเลยก็ได้ “ “อะไรกัน ทีอยู่ในสนามรบล่ะเก่งกล้าสารพัด แต่มากลัวเรื่องแค่นี้ กล้าๆหน่อยสิไอ้น้อง”     ภาทิศตบบ่าผู้อ่อนวัยกว่าแล้วหัวเราะ “ผมชอบคุณนะ  ส่วนพุทธ... ผมไม่เห็นว่าเขาจะรังเกียจคุณ  และถ้าสองคนตกลงกันได้  ผมว่าด่านใหญ่อยู่ที่พ่อผมมากกว่า  ซึ่งผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าเอาใจช่วย “ ติณณ์ยกมือไหว้ภาทิศ   “ขอบคุณครับผู้กอง" “อย่าเพิ่ง... ผมยอมให้คุณคบน้องสาวผม เพราะเห็นว่าคุณ ... พอใช้ได้  แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณทำให้พุทธเสียใจ  ก็ควรจะรู้นะว่าคุณต้องเจออะไรบ้าง” น้ำเสียงภาทิศจริงจัง “ผมจะไม่ยอมเสียโอกาสครั้งนี้แน่ครับ"   น้ำเสียงตอบจริงจังไม่แพ้กัน เย็นวันเดียวกันนั้น    ระหว่างที่พ่อกับแม่ของเขากลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน   ห้องคนป่วยก็มีโอกาสต้อนรับแขกพิเศษ “ผู้กองบอกผมว่าคุณจะกลับกรุงเทพฯพร้อมผู้กองวันนี้” ทั้งที่ดีใจแต่ติณณ์ก็อดถามด้วยความแปลกใจไม่ได้ “พุทธไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไมพี่ภาถึงเปลี่ยนใจ   ผลไม้นี่พี่ภาให้พุทธเอามาเยี่ยมค่ะ “ เด็กสาววางตะกร้าผลไม้ไว้บนโต๊ะหัวเตียงก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ “คุณเป็นอย่างไรบ้างคะ”   ติณณ์แกล้งถอนหายใจยาว “คุณเป็นห่วงผมด้วยหรือครับ ถ้าผู้กองไม่บอกคุณก็คงไม่มาเยี่ยมผมอีก” พุทธิมนมองหน้าเขาเหมือนประหลาดใจ   “พุทธไม่เคยเห็นผู้ชายใจน้อย แล้วก็ไม่นึกว่าคนขรึมๆอย่างหมวดติณณ์จะน้อยใจใครเป็นกะเขาด้วย “ พูดแล้วเธอก็หัวเราะ  ทำให้ติณณ์ฝืนตีหน้าเคร่งได้ไม่นานต้องยิ้มออกมาด้วย  ตาคมกล้าทำให้พุทธิมนต้องหลบสายตา “คุณติณณ์จะทานผลไม้ไหมคะ  เดี๋ยวพุทธปอกให้ “ โดยไม่ยอมฟังคำตอบ หญิงสาวรีบลุกจะหยิบถาดผลไม้ แต่ไม่ไวกว่ามือติณณ์ที่คว้ามือเธอไว้ก่อน “พี่ยังไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น   อยากรู้ว่าทำไมคุณพุทธถึงไม่มาเยี่ยมพี่เลย “ พุทธิมนไม่กล้าสบตาคนป่วยซึ่งตอนนี้แทนตัวเองว่า  “พี่” ได้อย่างหน้าตาเฉย   เธอพยายามดึงมือออกจากมือใหญ่ของอีกฝ่ายแต่ไม่สำเร็จ “ปล่อยมือพุทธก่อนสิคะ”   เด็กสาวก้มหน้างุด แต่อย่างนั้นติณณ์ก็พอมองเห็นสีเรื่อๆที่ข้างแก้ม   “ตอบพี่ก่อน “ ใช้ไม้แข็งไม่ได้ผล  พุทธิมนจึงตอบเสียงเบาๆว่า “พุทธต้องดูแลพี่ภาค่ะ บางวันก็มีเรียน” “เฮ้อ.. น่าน้อยใจจริง”  เสียงชายหนุ่มสลดแต่ไม่ยอมปล่อยมืออยู่ดี “ไม่เห็นต้องน้อยใจนี่คะ วันนี้พุทธก็มาเยี่ยมแล้วไง”   พุทธิมนพูดเอาใจ “แต่ก็มาเพราะผู้กองสั่งให้มาใช่ไหมเล่า เฮ้อ...”   คนพูดปล่อยมือบางแล้วถอนหายใจอีกเฮือก      ซ้ำยังนอนหันหลังให้อีก “ถ้าพุทธไม่อยากมาใครก็สั่งให้พุทธมาไม่ได้หรอกค่ะ” คนป่วยยังนอนเฉยทำให้เด็กสาวชักใจเสีย แต่สิ่งที่เธอไม่เห็นคือติณณ์แอบยิ้มอย่างสมใจ “แต่ถ้าผู้หมวดไม่เชื่อ พุทธก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน พุทธลากลับก่อนนะคะ “ หางเสียงคนพูดสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้    ทำเอาคนบนเตียงผวาลุกขึ้นคว้าแขนบางก่อนที่จะเดินออกไปจริงๆ “พี่เชื่อแล้ว คนขี้ใจน้อยน่ะเห็นจะไม่ใช่พี่เสียละมัง   แต่เป็นคนนี้ต่างหาก “ ติณณ์บีบปลายจมูกงอนๆอย่างเอ็นดู “พูดเล่นมาเยอะแล้ว คราวนี้มาพูดจริงกันบ้าง   รู้ใช่ไหมว่าพี่รู้สึกยังไงกับคุณพุทธ “ พุทธิมนก้มหน้าไม่ยอมตอบ  ติณณ์เลยรวบมือเรียวบางขึ้นมาจูบทั้งสองข้างทำเอาเจ้าของมือถึงกับสะดุ้ง “ว่าไง รู้หรือยัง หรือว่าต้องให้บอกมากกว่านี้ “   คนพูดไม่พูดเปล่า   เขายื่นจมูกเข้าไปใกล้แก้มสีเรื่อของพุทธิมน เด็กสาวรีบเอี้ยวหลบก่อนระล่ำระลักตอบ “ทราบแล้วค่ะ ทราบแล้ว “ ใบหน้าเธอยิ่งแดงก่ำเข้าไปอีก    แค่นี้ก็เป็นสุขแล้วที่เขาไม่ได้คิดไปฝ่ายเดียว +++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 23 พ.ค. 48 18:58:42 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ๊ากกกกกก... แหวะ หวานเลี่ยน แต่ขออย่าให้เป็นดังที่คาดนะเจ๊ จากคุณ : Wild Monkey - [ 23 พ.ค. 48 19:04:13 ]

ความคิดเห็นที่ 29 +++++ ออกจากโรงพยาบาลไม่นานนัก   ติณณ์ได้รับการเลื่อนยศเป็นร้อยเอกท่ามกลางความดีใจและปลาบปลื้มใจของทุกคน   ผู้กองติณณ์ไปมาหาสู่บ้านผู้พันณรงค์บ่อยขึ้น    บางครั้งก็ร่วมโต๊ะอาหารเย็น    หรือหากวันไหนที่มีเวลามากพอ  เขาก็อาสาเข้าครัวกับภาทิศซึ่งได้กลายเป็นคู่หูที่คุยถูกคอ   หากแต่ในเวลาทำงานติณณ์ยังคงให้ความเคารพผู้บังคับบัญชาเสมอ    ส่วนพันเอกณรงค์และคุณแสงเดือนก็นึกเอ็นดูลูกชายเพื่อนอยู่ก่อนแล้วจึงไม่เป็นปัญหาหากติณณ์จะเลื่อนตำแหน่งมาเป็นคนรักของหลานสาว    คนที่มีความสุขที่สุดคือพุทธิมนเพราะคนที่เธอรักเข้ากับครอบครัวได้ดี “มาแล้วหรือนายภา” เสียงทักทำให้ภาทิศที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมาชะงัก และแล้วเขาก็ต้องแปลกใจขึ้นไปอีก “ไม่ดีใจเลยหรือที่เห็นพ่อกับแม่" เสียงคุณหญิงทักลูกชายคนโต ภาทิศยกมือไหว้พ่อแม่  มองไปทางอาทั้งสองเห็นมีแววกังวล “คุณพ่อคุณแม่มาได้ยังไงครับนี่ “ “บ๊ะ... ดูมันถามสิลูกคนนี้   พ่อกับแม่ก็จะมาทำให้แกแปลกใจเล่นน่ะสิ   เห็นยายพุทธใกล้จะปิดเทอมแล้วก็เลยกะมาเที่ยวที่นี่สักอาทิตย์ก่อนกลับบ้านพร้อมกัน   เออ... แล้วนี่เจ้าตัวไปไหนล่ะ “ พ่อเขาถามหาลูกสาวคนโปรด อาทั้งสองมีสีหน้าลำบากใจ  ภาทิศก็เลยตอบเสียเอง “วันนี้น้องสอบเป็นวันสุดท้ายครับ  สอบเสร็จก็อาจจะไปฉลองกับเพื่อนๆ  คงกลับถึงบ้านตอนค่ำๆ “ “อ้าว  แล้วทำไมภาปล่อยให้น้องกลับบ้านค่ำล่ะ  แล้วจะปลอดภัยหรือ “ เสียงผู้เป็นพ่อดุกลายๆ “ก็ไม่ค่ำมากหรอกครับ  อีกอย่างผมเห็นว่าพุทธเองก็โตพอที่จะดูแลตัวเองได้  เพื่อนของน้องผมก็รู้จักทั้งนั้น“ “โธ่...  ลูกผู้หญิงเดี๋ยวนี้อันตรายรอบตัวนะ “ท่านนายพลชักเสียงแข็ง  คุณหญิงเห็นเรื่องชักไปกันใหญ่ก็เลยรั้งแขนสามีไว้ “อย่าเพิ่งตีโพยตีพายไปเลยค่ะ   ไว้ถ้าเย็นๆแล้วลูกยังไม่กลับค่อยว่ากันอีกทีนะคะ   เอ... เสียงรถมาหน้าบ้าน อาจจะเป็นยายพุทธก็ได้นะคะ “ พันเอกณรงค์และภรรยามองหน้าภาทิศอย่างวิตก       เพราะหลานสาวบอกก่อนออกจากบ้านว่าจะขออนุญาตไปกินอาหารเย็นนอกบ้านกับติณณ์   ติณณ์เองก็บอกกับภาทิศแล้วเช่นกัน   ทั้งสามคนภาวนาว่าอย่าให้เป็นพุทธิมนเลย    เพราะถ้าเธอเดินเข้ามาพร้อมกับติณณ์ในเวลานี้ไม่ใช่เรื่องเล็กแน่   แต่ก็สายไปเสียแล้วเมื่อเสียงใสดังมาก่อนตัว “ใครมาคะอาเดือน เห็นทหารบอกว่ามีแขก ...คุณพ่อ“ ลูกสาวโผเข้ากอดบิดาซึ่งอ้าแขนรอรับ   จากนั้นก็หอมแก้มซ้ายขวาอย่างที่ทำเป็นประจำ  ก่อนจะหันไปกอดแม่บ้าง “พุทธคิดถึงคุณพ่อคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ  มายังไงกันคะ ทำไมไม่บอกพุทธก่อน  พุทธจะได้ไปรับ “ “ช่างประจบเหมือนเดิมนะลูกคนนี้ “  ผู้เป็นพ่อยีหัวลูกสาวอย่างรักใคร่เอ็นดู “แล้วนั่นเป็นอะไรไปล่ะนายภา ชะเง้อมองอะไร “   ท่านนายพลถามเมื่อเห็นลูกชายท่าทางมองไปทางประตูบ้านอย่างไม่เป็นสุข “เปล่าครับ  คุณพ่อคุณแม่มาเหนื่อยน่าจะพักผ่อนก่อนนะครับ “ ภาทิศรีบหาทางเปลี่ยนเรื่อง “ก็ดีเหมือนกันนะจ้ะ   เหนียวตัวเต็มที  อยากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่เหมือนกันนะคะคุณ “  คุณหญิงหันไปทางสามี “ไม่ได้จัดเตรียมอะไรไว้เลย  เห็นทีคุณพี่คงต้องนอนห้องนายภาก่อนนะคะ “   ทั้งที่ภาทิศมีบ้านพักเป็นของตัวเองแล้ว  แต่คุณแสงเดือนยังคงยืนยันให้หลานชายมีห้องพักเผื่อเวลามานอนค้าง เพราะแขกไม่ได้มีมาบ่อยนัก  เมื่อเป็นอย่างนี้.. คุณแสงเดือนก็เลยเดินนำพี่ชายและพี่สะใภ้ของสามีเดินขึ้นบันไดไปยังห้องที่ว่า พุทธิมนทำท่าจะตามพ่อกับแม่ไปด้วยแต่ถูกพี่ชายรั้งแขนไว้เสียก่อน “นายติณณ์ไปไหน   เขาบอกพี่ว่าจะไปรับเธอที่มหาวิทยาลัยนี่ “  ภาทิศถามเสียงไม่ดังนัก “พี่ติณณ์ไปค่ะ   แต่บอกว่ายังมีเวลาก็เลยให้พุทธกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนค่ะแล้วเดี๋ยวจะมารับอีกทีตอนเย็น   แต่เอ... พี่ติณณ์บอกว่าขออนุญาตพี่ภาแล้วไม่ใช่หรือคะ “ พุทธิมนถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นหน้าเครียดๆของพี่ชาย “แล้วตอนนี้นายติณณ์อยู่ไหน “ “คงเป็นที่บ้านพักล่ะมังคะ เ พราะเมื่อกี้ให้พุทธแวะส่งที่นั่น พี่ภามีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ  แต่เดี๋ยวค่อยคุยกับพี่ติณณ์เองแล้วกันนะ  พุทธจะรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า   เดี๋ยวไม่ทัน“ พุทธิมนพูดยังไม่ทันจบก็รีบวิ่งขึ้นบันได        พี่ชายจะร้องเรียกก็ไม่ทัน “เฮ้อ... จะทำยังไงดีว้า “  ภาทิศขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด “มีอะไรอีกหรือนายภา “     พันเอกณรงค์แปลกใจเพราะคิดว่าเมื่อหลานสาวกลับบ้านมาคนเดียวเรื่องทุกอย่างก็น่าจะเรียบร้อย “เดี๋ยวนายติณณ์จะมาที่นี่น่ะสิครับ   มารับยายพุทธออกไปทานข้าวข้างนอกอย่างที่ขอไว้แต่แรก “ “อ้าว... อานึกว่ายายพุทธจะออกไปแล้วและกลับมาแล้วเสียอีก “   ผู้เป็นอาชักกังวลพอกัน   เพราะรู้ดีอยู่ว่าพี่ชายห่วงและหวงลูกสาวคนเดียวขนาดไหน “ผมไปบอกติณณ์ที่บ้านดีไหมครับว่าอย่าเพิ่งมาบ้านเราวันนี้ “ พันเอกณรงค์ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “ถ้าคอยแต่จะหลบอยู่อย่างนี้   ก็ต้องหลบไปตลอดนั่นล่ะ อาว่า   บางทีให้ติณณ์มาเจอกับพ่อเราก็ดีเหมือนกัน  ยายพุทธโตแล้วนะภา  และทั้งคู่ก็อยู่ในสายตาเราตลอด  ติณณ์เองก็เป็นคนดีไม่มีอะไรเสียหาย “ “ผมว่าพ่อเขาจะไม่คิดอย่างนั้นน่ะสิครับ  คนดีกี่คนถ้ามาจีบลูกสาวท่านนายพลล่ะกลายเป็นคนไม่ดีไปทั้งนั้น   แล้วยายพุทธก็ยังเป็นเด็กที่ต้องการการปกป้องคุ้มครองอยู่เสมอในสายตาพ่อ “   ภาทิศยังคงไม่คลายกังวล “แต่อาก็ยังเห็นว่านี่เป็นโอกาสดี เดี๋ยวก่อนนายติณณ์เข้าบ้าน  ภาก็บอกเขาเสียหน่อยแล้วกัน “ “อาว่าจะดีหรือครับ “  ภาทิศยังคงลังเลกับความคิดนี้ พันเอกณรงค์ตบไหล่หลานชาย “ถ้านายติณณ์ดีจริง พ่อเราเขาก็ต้องเห็นสิน่า เขาผ่านด่านภามาได้ก็นับว่าไม่ใช่เล่นไม่ใช่หรือ “ หลานชายยิ้ม  แต่ยังเป็นห่วงติณณ์ไม่อยู่ไม่น้อย  เฮ้อ.. ขึ้นอยู่กับตัวนายแล้วล่ะ ติณณ์ “นายแน่ใจนะว่าพร้อมที่จะเจอพ่อฉัน “  ภาทิศถามเมื่อเห็นติณณ์ไม่มีทีท่าเดือดเนื้อร้อนใจที่ต้องเจอกับพ่อแม่เขาโดยไม่ได้เตรียมตัวล่วงหน้า “ถ้าไม่เข้าถ้ำเสือ  ก็ไม่ได้ลูกเสือไม่ใช่หรือครับ  และที่สำคัญผมบริสุทธิ์ใจและจริงใจกับคุณพุทธ  ผมจึงคิดว่าไม่มีอะไรที่ต้องกลัว “  ติณณ์ยืนยัน “ถ้านายคิดอย่างนั้นก็ดี  แต่ขอเตือนไว้ก่อนว่าพ่อฉันหวงยายพุทธมาก  และท่านมีวิธีแปลกแปลกสารพัดมาทดสอบนายอย่างที่นายอาจจะคาดไม่ถึง  ศึกครั้งนี้นายรบกับนายพลเชียวนะ “ ติณณ์ยังคงยิ้มเย็น   “ผมพร้อมแล้วครับ “ เห็นทีพ่อเขาคงเจอศึกหนักเหมือนกัน  !!! เมื่อเข้าไปในบ้าน    ท่านนายพลและคุณหญิงนั่งคุยกับพันเอกณรงค์อยู่ที่โซฟารับแขก    คุณแสงเดือนเตรียมอาหารอยู่ในครัว    ส่วนพุทธิมนยังไม่ลงมา ภาทิศแนะนำติณณ์ให้รู้จักพ่อแม่และบอกว่าเป็นรุ่นน้องที่ทำงานด้วยกันเมื่อตอนอยู่ฐาน “ขอบใจนะจ้ะ ที่ช่วยนายภาครั้งนั้น “   คุณหญิงพูดเมื่อได้เห็นตัวจริงของคนที่ช่วยชีวิตลูกชายโดยเอาตัวเองเสี่ยงเจ็บแทน “เป็นลูกชายของนายไตรใช่ไหมณรงค์ “  ท่านนายพลหันไปถามน้องชายเพื่อความแน่ใจซึ่งฝ่ายหลังก็พยักหน้ารับ “หน่วยก้านไม่เลวเลยนะ เหมือนคุณพ่อของเธอเมื่อตอนหนุ่ม หรือว่าไงณรงค์ “ “ครับ อนาคตคงไปได้ไกลทีเดียว “  น้องชายตอบ ทำให้ท่านนายพลพยักหน้าอย่างพึงพอใจ   “มาหานายภาเขาหรือ “ คำถามของผู้เป็นบิดาทำให้ภาทิศสบตาติณณ์อย่างอึดอัด แต่ติณณ์ยังคงยิ้มน้อยๆเมื่อตอบด้วยเสียงนอบน้อม “ผมมารับคุณพุทธออกไปทานข้าวข้างนอก ครับ “ สิ้นเสียงติณณ์   ทั้งห้องก็เงียบลงทันที   คุณหญิงเกือบยกมือทาบอกด้วยความตกใจ   ส่วนพันเอกณรงค์และภาทิศรู้สึกอึดอัดไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป ท่านนายพลกวาดตามองน้องชายและลูกชายคนโต แล้วท้ายสุดจ้องเขม็งที่ชายหนุ่มรุ่นลูก “เธอแน่ใจนะที่พูดออกมานั่น “  เสียงถามเหมือนคนพูดกำลังกัดฟันอยู่ “ผมเรียนขออนุญาตผู้กองแล้วครับ  ส่วนคุณพุทธ  ผมบอกกับเธอแล้ว  ผมไม่ได้เรียนขออนุญาตจากท่านและคุณหญิงเพราะเพิ่งทราบว่าท่านมาที่นี่ครับผม “     ติณณ์ตอบฉาดฉานโดยไม่มีทีท่าลนลานหรือร้อนรนแต่อย่างใด “ว่าไงนายภา “  ผู้เป็นพ่อหันมาไล่เรียงกับลูกชายซึ่งกำลังรู้สึกเย็นสันหลังวาบ “เห็นทีเราต้องคุยกันหน่อยแล้ว และเธอด้วยพ่อหนุ่ม “ ว่าแล้วท่านนายพลก็เดินนำไปยังห้องหนังสือของบ้าน   โดยมีภาทิศและติณณ์เดินตาม   คุณหญิงและพันเอกณรงค์มองตามหลังอย่างเป็นห่วง     เพราะเป็นที่รู้กันดีว่าท่าทางเงียบ     เรียบเฉยของท่านตอนนี้เป็นเวลาที่น่ากลัวที่สุด +++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 23 พ.ค. 48 19:31:09 ]

ความคิดเห็นที่ 30 +++++ ในห้องหนังสือเวลานี้เงียบจนขนาดที่เสียงเข็มตกสักเล่มคงได้ยินกันทั่ว   ชายหนุ่มสองคนนั่งที่เบาะนั่งกลางห้อง  ขณะที่ท่านนายพลยืนเอามือไพล่หลังแล้วหันหลังให้ “พ่อไว้ใจให้เธอดูแลน้อง ทำไมเธอถึงทำให้พ่อผิดหวัง นายภา “ เสียงท่านนายพลแม้ไม่ดังนักแต่มีกังวานก้อง “ผมยังยืนยันว่าทำหน้าที่นั้นอย่างเต็มที่และดีที่สุดแล้วครับ  และไม่เห็นว่ามีอะไรเสียหายหากนายติณณ์จะคบกับพุทธ  เพราะติณณ์เป็นคนดี มีความตั้งใจจริง มีความพร้อมในหน้าที่หน้าที่การงาน มีความเสียสละ... “ “ที่ช่วยชีวิตเธออย่างนั้นหรือ  แล้วเธอเลยคิดจะยกน้องสาวให้เป็นการตอบแทนบุญคุณงั้นสิ “ “ไม่ใช่แน่นอนครับ ที่ผมพูดเพราะที่ทำงานร่วมกัน ติณณ์ได้แสดงให้ผมรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง  และที่สำคัญตลอดเวลาที่เขาคบหากับน้อง  ผมกล้าพูดได้ว่าทั้งสองคนไม่เคยทำอะไรเสียหาย “ ท่านนายพลหันมามองหน้าลูกชายแล้วถามเสียงกร้าว “เธอแน่ใจอย่างนั้นรึ “ “ด้วยเกียรติของทหารครับ ด้วยเกียรติที่คุณพ่อสอนเสมอให้ผมภูมิใจและรักษาไว้เหนือสิ่งอื่นใด “ ลูกชายพูดอย่างเด็ดเดี่ยว  ทำให้ผู้เป็นพ่ออึ้งไปชั่วขณะ “ดีจริง...  แล้วเธอล่ะรู้สึกยังไงกับลูกสาวฉัน “  ท่านนายพลหันไปทางติณณ์บ้าง ชายหนุ่มสบตาผู้สูงวัยอย่างไม่ครั่นคร้ามในประกายตาดุดันและมีอำนาจ “ผมรักคุณพุทธครับ “ คำพูดที่หนักแน่นมั่นคงของติณณ์  ทำให้ภาทิศที่เพิ่งรู้สึกหายใจโล่งกลับติดขัดขึ้นมาอีก   “ใครก็พูดได้ทั้งนั้น เธอจะเอาอะไรมาเป็นเครื่องพิสูจน์ “ “ผมจริงใจและจริงจังกับคุณพุทธไม่ว่าวันนี้หรือวันข้างหน้า   ผมไม่มีอะไรมาพิสูจน์นอกจากเวลา   หรือถ้าท่านต้องการพิสูจน์ด้วยวิธีไหน ผมยินดี “ ท่านนายพลมองติณณ์อย่างชั่งใจ   ท่านชอบในความหนักแน่นเด็ดเดี่ยวของชายหนุ่มคนนี้   รวมถึงความเยือกเย็นแม้ต้องอยู่ในภาวะที่บีบคั้น   แต่พุทธิมนก็เป็นลูกสาวคนเดียว   จะต้องมั่นใจว่าวางไว้ในมือของคนที่จะปกป้องคุ้มครองได้   ทั้งมือนั้นยังต้องทะนุถนอมด้วยความรัก  อย่างน้อยก็ให้ได้ครึ่งหนึ่งที่พ่อรัก “ถ้าฉันให้เธอเลิกติดต่อกับลูกสาวฉัน “ “คุณพ่อ “   ภาทิศเรียกเสียงหลง ขณะที่ติณณ์เพียงเอ่ยด้วยเสียงเรียบๆ “ผมขอทราบเหตุผลครับ “ “พุทธยังเรียนหนังสืออยู่ ฉันต้องการให้ลูกตั้งใจเรียนไม่ไขว้เขวไปกับเรื่องอื่น  ที่สำคัญแกยังเด็ก  ยังต้องเจอโลกอีกมาก  น่าเสียดายท่าจะต้องปิดกั้นตัวเองเพียงเท่านี้ “ “คุณพ่อจะให้นายติณณ์เลิกคบกับยายพุทธโดยไม่ให้เขาพิสูจน์ตัวเอง  อย่างนี้ไม่ยุติธรรม “  ภาทิศแย้งแทน “ใช่ค่ะ ไม่ยุติธรรมกับพุทธด้วย “ พุทธิมนก้าวเข้ามาในห้องแล้วมองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างน้อยใจ “พุทธออกไปก่อน พ่อมีเรื่องจะพูดกับสองคนนี่ “  เสียงบิดาบอกเรียบๆ “แต่คุณพ่อกำลังพูดเรื่องของพุทธ พุทธควรมีสิทธิ์รับรู้ “ พุทธิมนเถียง ท่านนายพลหันไปมองหน้าลูกสาวคนเดียวอย่างตรึกตรอง “ก็ได้ พุทธว่าพ่อไม่ยุติธรรมกับลูก ต้องทำยังไงถึงเรียกว่ายุติธรรม “พ่อต้องให้โอกาสพุทธกับพี่ติณณ์พิสูจน์ “ “แล้วใครว่าพ่อไม่ให้ “ พุทธิมนทำหน้างง  ภาทิศและติณณ์เองก็ไม่เข้าใจ “แต่พ่อบอกว่าให้เราเลิกคบกัน “ “บอกแค่ให้เลิกติดต่อ.. จนกว่าพุทธจะเรียนจบ  ฟังพ่อนะลูก “ ผู้เป็นพ่อโอบไหล่ลูกสาวแล้วอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนผิดกับที่น้ำเสียงที่ใช้กับสองหนุ่มเมื่อก่อนหน้า “พ่ออยากให้พุทธเรียนหนังสืออย่างตั้งใจโดยไม่ไขว้เขวกับเรื่องอื่น   พุทธอายุยังน้อย   ยังต้องเจอกับใครๆอีกมาก “ พุทธิมนขยับจะเถียงแต่ผู้เป็นพ่อยังคงอธิบายต่อไปว่า “แต่ถ้าพุทธมั่นใจในความรู้สึกของพุทธว่ามันจะมั่นคง   ถึงเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนถ้ามันเป็นความรู้สึกที่แท้จริง มันก็เป็นอยู่อย่างนั้น   แต่ถ้าไม่ใช่พุทธก็จะได้ไม่ต้องเสียใจไงลูก “ พุทธิมนนิ่งคิด “ ส่วนเธอ  อาชีพทหารต้องย้ายไปประจำการตามที่ต่างๆโดยที่เธอไม่มีสิทธิโต้แย้ง   บางทีต้องไกลบ้านห่างครอบครัว   สิ่งแวดล้อมรอบตัวอาจทำให้เธอหวั่นไหว   ถ้าจิตใจเธอไม่หนักแน่นมั่นคงพอ    คนที่จะเสียใจคือคนรออยู่ข้างหลัง    ฉันเคยเป็นหนุ่มมาก่อน    เข้าใจดีว่าความเหงา  ความห่างจากครอบครัวอาจทำให้เราทำในสิ่งที่เราไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำได้   แต่ถ้าเธอมั่นคง   ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนมันก็จะไม่เปลี่ยนแปลง   และจะเป็นสิ่งเหนี่ยวรั้งไม่ให้ถลำออกนอกทาง “ “ผมยินดีพิสูจน์ให้ท่านเห็นครับ “ติณณ์ตอบโดยไม่ลังเล “ดี   เธอต้องไม่ติดต่อยายพุทธไม่ว่าโดยวิธีใด   และระหว่างนั้นเธอต้องไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหน  จะไม่มีการผูกมัดระหว่างเธอกับลูกสาวฉันจนกว่าจะถึงวันที่ยายพุทธรับปริญญา  แล้วเราจะคุยเรื่องนี้กันต่อถ้าเธอทำได้ทุกข้อตามสัญญา “ “ผมตกลงทำตามสัญญาทุกข้อ “ อีกครั้งที่ชายหนุ่มตอบโดยไม่เสียเวลาคิด ท่านนายพลยิ้มมุมปาก “แล้วเราจะได้เห็นกัน “ เฮ้อ... ภาทิศอยากถอนหายใจแรงๆ  นายติณณ์จะทนทำได้นานแค่ไหนน้อ.. “คืนนี้ พุทธออกไปทานข้าวข้างนอกกับพี่ติณณ์ได้ไหมคะ “ พุทธิมนถามก่อนจะก้าวออกจากห้องหนังสือพร้อมบิดา “เป็นข้อต่อรองหรือลูก" ท่านนายพลถามด้วยสีหน้าเฉย “เป็นคำพูดที่ลูกบอกว่าจะไปทานข้าวกับพี่ติณณ์  และพี่ภาเป็นคนอนุญาต   ซึ่งลูกพ่อต้องเป็นคนรักษาคำพูดไม่ใช่หรือคะ “ ภาทิศแอบยิ้ม  พ่อกับลูกสาวคมพอกัน “ถ้าลูกจะกลับบ้านก่อนสี่ทุ่มและให้นายภาไปด้วย  ไม่ใช่พ่อไม่เชื่อในเกียรติของเธอสองคน  แต่อยากให้เข้าใจหัวอกของพ่อที่มีลูกสาว “ คนอาบน้ำร้อนมาก่อนได้เปรียบจนได้สิน่า !!! ลานระเบียงร้านอาหารบนภูคืนนี้มีเพียงติณณ์และพุทธิมน     ส่วนภาทิศรอที่โต๊ะชั้นบนเปิดโอกาสให้หนุ่มสาวคุยกันตามลำพัง คืนนี้  ดาวพราวเต็มฟ้าเพราะเป็นคืนเดือนมืด   ดอกไม้บานยามกลางคืนยังส่งกลิ่นหอมอวลลอยตามลม “ ทำไมพี่ติณณ์ถึงเลือกที่นี่ล่ะคะ “ “เพราะพี่รู้ว่าคุณพุทธชอบดูดาว “ พุทธิมนหันมามองคนข้างๆอย่างแปลกใจเพราะเธอไม่เคยบอกเขาเลย “พี่เคยเห็นคุณพุทธที่นี่ ... กับผู้พัน “  นึกถึงคืนนั้นแล้วติณณ์อดยิ้มขำตัวเองไม่ได้ “อ๋อ...  คืนนั้นพี่ภาเพิ่งมาที่นี่   แล้วเขาต้องออกไปทำงานที่ฐานช่วงวันเกิดพุทธ  เราก็เลยมาฉลองกันล่วงหน้าน่ะค่ะ เป็นครั้งแรกของพุทธที่ได้มาที่นี่และพุทธก็ชอบมาก  แต่จากวันนั้นยังไม่ได้มาอีกเลยค่ะ ขอบคุณพี่ติณณ์นะคะที่พามา “ ตากลมโตสบตาคู่คมเข้มนิ่งนาน  ติณณ์เอื้อมมือมากุมมือหญิงสาว  บีบเบาๆแล้วว่า “ถ้าจะมาที่นี่อีกคราวหน้า คุณพุทธรอพี่ได้ไหม “ “ค่ะ พุทธจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าความรู้สึกของเราไม่ได้เกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ “ มือใหญ่รวบมืออีกข้างของพุทธิมนมากุมไว้ “ขอบคุณนะครับ รู้ไหม ... พี่มีอะไรจะบอกคุณพุทธมากมาย   แต่ถึงวันนี้มันก็ไม่สำคัญแล้ว   ให้เวลาเป็นเครื่องยืนยันเถอะนะ “ หญิงสาวยิ้มรับ “แต่อีกอย่างที่พี่ต้องบอกคุณ ... พี่ต้องไปช่วยราชการที่ปัตตานี !!! “ สีหน้าคนฟังฉายแววกังวลทันที   ใครๆก็ได้ยินข่าวร้ายผ่านทางสื่อต่างๆแทบจะทุกวัน    เขาเห็นแววตื่นตระหนกในดวงตาคู่สวย   พุทธิมนนิ่งงันไปครู่หนึ่งก่อนริมฝีปากบางจะคลี่ยิ้ม  มือเล็กๆชื้นเหงื่อในมือเขาบีบกระชับแน่น “พี่ติณณ์ต้องดูแลตัวเองให้มากนะคะ  พุทธอยู่ทางนี้จะเอาใจช่วย  จะสวดมนต์ทุกคืนขอให้พี่ติณณ์กลับมาอย่างปลอดภัย “ ถึงคนพูดจะพยายามแค่ไหน แต่เขายังพอจับกระแสสั่นเครือในน้ำเสียงนั้นได้  ติณณ์ยกมือบางทั้งสองข้างขึ้นมาจูบหนักๆ “คุณพุทธก็ต้องดูแลตัวเองให้ดี   ตั้งใจเรียนนะครับ  ถึงแม้พี่จะไม่ได้อยู่ใกล้ๆ  แต่ให้คุณรู้ไว้ว่าพี่จะคอยให้กำลังใจคุณเสมอ “ พุทธิมนยิ้มรับแทนคำตอบ   แม้จะรู้ว่าเวลาหนึ่งปีข้างหน้าคงยาวนานกว่าปีไหนๆที่ผ่านมา.. +++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 23 พ.ค. 48 21:15:06 ]

ความคิดเห็นที่ 31 +++++ บรรยากาศงานพระราชทานปริญญาบัตรคราคร่ำไปด้วยบรรดาญาติมิตรที่มาร่วมแสดงความยินดี      เสียงบูมจากนักศึกษาคณะต่างๆแก่พี่บัณฑิตดังเกือบทั่วทุกมุมดอกไม้หลากสีสันและของขวัญสารพัดรูปแบบถูกหยิบยื่นให้ผู้จบการศึกษาใหม่  ซุ้มแสดงความยินดีทุกซุ้มมีคนเข้าคิวรอถ่ายรูปกันเต็ม  ทำให้บริเวณกว้างขวางของมหาวิทยาลัยแคบลงไปถนัดตา พุทธิมนถูกห้อมล้อมไปด้วยเพื่อนบัณฑิตร่วมคณะและรุ่นน้องที่มารอถ่ายรูปด้วยกันโดยมีรุ่นน้องคนหนึ่งเป็นตากล้องประจำตัวคอยถ่ายให้   ท่านนายพลและคุณหญิงมองดูภาพนี้อย่างปลาบปลื้มใจ   พี่ชายสามคนของพุทธิมนลงทุนลาราชการมาร่วมแสดงความยินดี   ทุกคนแต่เครื่องแบบขาวประดับยศห้อยกระบี่สง่างาม   จนนิชากับบุณฑริกาอดแซวบัณฑิตใหม่ไม่ได้ “เธอนี่ดาวล้อมเดือนจริงๆเลยนะพุทธ “ “ฉันแอบได้ยินสาวๆมุมโน้นบ่นอิจฉาเธอกันใหญ่ “   บุณฑริกาว่า ถึงแม้พุทธิมนจะมีความสุขที่ถูกห้อมล้อมด้วยครอบครัวและเพื่อนสนิท   แต่สายตาเธอยังคงมองหาใครคนหนึ่งตลอดเวลา “รอพระเอกหรือยะ ยายพุทธ “   นิชาถาม พุทธิมนพยักหน้า “คนเยอะขนาดนี้ บางเขาอาจจะมาแล้วแต่หาเธอไม่เจอก็ได้นะ “  นิชาพูดเป็นเชิงปลอบใจ “ฉันก็พยายามคิดอย่างนั้นล่ะ “ แต่ตลอดเช้าจนถึงเวลาเรียกตัวเข้าหอประชุม   คนที่เธอรอก็ยังไม่มาอยู่ดี  ภาทิศเข้ามาโอบไหล่น้องอย่างเห็นใจ “ถ้าพุทธมั่นใจในตัวติณณ์ พี่ก็เชื่อว่าเขาต้องมา “ พุทธิมนยิ้มให้พี่ชายนิดนึง  ถึงมั่นใจ แต่ก็อดหวั่นไม่ได้ กว่าพิธีจะเสร็จก็เกือบทุ่มครึ่ง    พันเอกณรงค์และครอบครัวของพุทธิมนจัดงานเลี้ยงฉลองเล็กๆที่บ้านพักในค่ายทหารนั่นเอง   ทุกคนหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสดีใจกับความสำเร็จของบัณฑิตเกียรตินิยมหมาดๆ    มีแต่เจ้าของงานที่ดูจะมีความสุขน้อยกว่าใครๆ “ถามจริงเหอะ ถ้าผู้กองเขาไม่มาเธอจะทำยังไง “  นิชาถามอย่างอดไม่ได้ บุณฑริกาขึงตาใส่เพื่อน “เฮ้ย... ทำไมถามอย่างนั้นล่ะนิ “ “ไม่เป็นไรหรอกบุณ  แต่ฉันไม่รู้จะตอบคำถามเธอยังไงดี ยังไม่เคยคิด “  พูดแล้วก็ถอนหายใจ นิชากับบุณฑริกามองหน้ากัน สงสารเพื่อนเป็นที่สุด ขณะที่ทุกคนกำลังสนุกสนาน  พุทธิมนก็เลี่ยงไปนั่งที่ชิงช้าไม้ข้างบ้านเพียงลำพัง   แต่คุณหญิงซึ่งสังเกตท่าทางของลูกสาวอยู่ตลอดมองเห็น “นี่คุณทำร้ายจิตใจลูกเกินไปหรือเปล่าคะ “  คุณหญิงกระซิบถามสามี “ไม่หรอกคุณ  ถ้านายคนนั้นเขาไม่มาก็หมายความว่าเขาไม่มีค่าพอสำหรับลูกเรา  หนทางข้างหน้ายังมีอุปสรรคอีกมาก  ถ้ายายพุทธไม่เข้มแข็งพอลูกจะไม่มีวันมีความสุขได้  วันนี้ลูกอาจจะเสียใจ  แต่ก็เป็นอีกก้าวหนึ่งของการทดสอบที่จะทำให้เขาเข้มแข็งขึ้น" คุณหญิงฟังสามีแล้ว  แม้จะเห็นด้วยแต่ยังสงสารลูกอยู่ดี ภาทิศอีกคนที่มองตามน้องอย่างเป็นห่วง   เขาได้รับข่าวของติณณ์มาตลอด   ล่าสุดคือข่าวติณณ์ออกลาดตระเวนในป่าพื้นที่ครอบครองของฝ่ายโน้น   แต่นั่นก็เป็นเวลาเกือบเดือนที่ผ่านมา   เขาไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตอนนี้ติณณ์อยู่ที่ไหน   พุทธจะรับได้แค่ไหนถ้าต้องเจ็บปวดกับความรู้สึกดีดีครั้งนี้ พุทธิมนนั่งดูดาวคนเดียวอย่างเหงาๆ   แม้ดาวบนฟ้าจะสวยเหมือนเดิมแต่ข้างตัวเธอกลับว่างเปล่า   ติณณ์จะรู้หรือเปล่าว่าเธอทรมานกับการรอคอยครั้งนี้เสียเหลือเกินแล้ว   เห็นเงาคนเดินมาทางหางตา   พุทธิมนไม่ได้หันไปมองเมื่อคิดว่าคงจะเป็นภาทิศหรือไม่ก็พี่ชายฝาแฝดสองคนที่ผลัดกันเข้ามาคุยกับน้องสาวด้วยความเป็นห่วง   ส่วนเพื่อนของเธอ ขึ้นไปอาบน้ำบนบ้านกันแล้ว “พุทธไม่เป็นไรจริงๆค่ะ พี่ไปสนุกกันเถอะ  ไม่ต้องห่วงพุทธหรอก  บอกแล้วไงคะว่าคืนนี้ดาวสวยดี  พุทธอยากขอดูดาวเสียหน่อย “ เสียงหญิงสาวค่อนข้างจะเครือด้วยความรู้สึกในใจ   เธอพยายามแหงนหน้ามองฟ้าเอาไว้  อย่างน้อยเพื่อไม่ให้น้ำตาเอ่อท้นออกมาให้ใครต้องเป็นห่วงไปมากกว่านี้ “ ถ้าพี่จะขอดูดาวด้วยคนได้ไหมครับ “  เสียงทุ้มคุ้นหูทำให้พุทธิมนหันขวับ ร่างสูงในชุดพรางของทหารดูค่อนข้างจะมอมแมม  ใบหน้าแม้จะรกครึ้มด้วยหนวดเคราที่เจ้าตัวคงไม่มีเวลาดูแล  ผมค่อนข้างยาวกว่าปกติตกลงมาปรกหน้าผาก  หากรอยยิ้มกว้างทำให้หน้าคร้ามแดดดูสว่างไสวขึ้น   ที่สำคัญประกายตาคมกล้าที่มองมายังเต็มเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นและห่วงหาอาทรเช่นเดิม   พุทธิมนโผเข้าหาร่างนั้นและถูกกอดตอบแน่นจนแทบจะกลืนหายไปกับอกกว้าง ติณณ์จูบเรือนผมนุ่มสลวย  ก่อนจะพูดว่า “พี่ขอโทษที่มาร่วมพิธีรับปริญญาของคุณพุทธไม่ทัน “ ศีรษะของคนที่ซุกในอ้อมกอดส่ายเบาๆเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร “กลับจากลาดตระเวนตอนใกล้รุ่งก็บึ่งรถจากปัตตานีมาที่สนามบินหาดใหญ่เลย  ถึงดอนเมืองแล้วต้องรอต่อเครื่องมาที่นี่  แต่เที่ยวบินก็แน่นเสียเหลือเกิน คงเพราะใครๆก็ขึ้นมาแสดงความยินดีกับบัณฑิตใหม่กระมัง  กว่าจะได้ตั๋วก็เที่ยวสุดท้ายนั่นแน่ะ   คุณพุทธรู้ไหมว่าคนบนเครื่องเขามองพี่กันใหญ่คงนึกกลัวว่าเป็นสลัดอากาศมัง คิดอยู่เหมือนกันล่ะ แต่ไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย ได้ล้างหน้านิดหน่อยก็บุญแล้ว “ ร่างบางในอ้อมแขนยังคงกอดเขาแน่น  ติณณ์รู้สึกถึงรอยอุ่นชื้นที่อกเสื้อ   เขาจึงดันร่างนั้นห่างตัว  เมื่อเชยคางมนจึงเห็นหยาดน้ำตาพราวสองข้างแก้ม “ พี่ขอโทษ  ถ้าทำให้คุณพุทธต้องร้องไห้ “ ติณณ์พูดด้วยน้ำเสียงอาทรเมื่อบรรจงเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ พุทธิมนส่ายหน้าช้าๆอีกครั้ง  มือขาวนวลกุมมือใหญ่แนบแก้มแล้วยิ้มทั้งน้ำตา “ พุทธดีใจต่างหากที่พี่ติณณ์กลับมา “ ติณณ์อดไม่ได้ที่จะประทับริมฝีปากบนหน้าผากเนียน “ พี่ก็ดีใจที่ได้กลับมาหาคุณพุทธ  รู้ไหม...  พี่นับวันนับคืนรอให้ถึงเวลานี้   แต่การรอคอยก็ช่างทรมานเสียเหลือเกิน   หลายครั้งที่พี่อยากมาหาคุณโดยไม่สนใจสัญญา   อยากแค่เพียงมาเห็นหน้าให้หายคิดถึง   แต่เมื่อคิดว่านั่นเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้คุณพ่อของคุณยอมรับในตัวเราทั้งสองคน  พี่ต้องอดทน “ ชายหนุ่มดึงสร้อยคอออกมาจากเสื้อตัวใน   นอกจากพระพุทธรูปที่เป็นเครื่องรางป้องกันตัวอย่างที่ทหารทั่วไปพึงมี   ยังมีแหวนวงเล็กที่มองแล้วคล้ายแหวนรุ่นทหารที่เจ้าตัวสวมติดมือไม่เคยถอด “ แหวนวงนี้   พี่เคยตั้งใจจะให้คุณก่อนไปช่วยราชการที่ปัตตานี       แต่เมื่อคิดว่ามันอาจเป็นการผูกมัดคุณ  พี่จึงเก็บไว้กับตัว  ...เพราะตั้งใจไว้แล้วว่าแหวนวงนี้จะเป็นของคุณ  พี่จึงห้อยคอไว้ติดตัวติดหัวใจ  และบอกกับตัวเองว่าคุณพุทธอยู่กับพี่เสมอไม่ว่ายามหลับหรือตื่น “ แหวนถูกถอดออกจากสายสร้อย  ติณณ์จับมือของพุทธิมนขึ้นมา “ วันนี้  แหวนควรจะได้อยู่กับเจ้าของที่แท้จริงเสียที “ แหวนสวมได้พอดีกับนิ้วนางข้างขวาของพุทธิมน   ติณณ์จูบมือนั้นอีกครั้งแล้วมองหน้าหญิงสาวอย่างรักใคร่  หน้าพุทธิมนแดงก่ำ  ไม่กล้าสบสายตาคมกล้า เธอค่อยๆชักมือออกจากมือใหญ่ก่อนจะยกมือไหว้ “ ขอบคุณค่ะพี่ติณณ์ “  เสียงพูดแผ่วเบาแทบจะหายในลำคอ “ เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหมครับ “ ใบหน้าคมสันโน้มต่ำจนพุทธิมนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นรินรดที่หน้าผาก พุทธิมนเขย่งจูบปลายคางสากนั้นอย่างอายๆ  ก่อนจะก้มหน้าคางแทบชิดอก ติณณ์หัวเราะเบาๆ  รั้งร่างบางมากอดแน่นอีกครั้งก่อนจะปล่อย “ เข้าบ้านไปนี่  ไม่รู้ว่าพ่อกับพี่ๆคุณจะเล่นงานยังไงบ้าง “ หญิงสาวเงยหน้าหัวเราะเสียงใส “กลัวหรือคะ “ ติณณ์ทำท่าคิดแล้วทำทีเป็นถอนหายใจแรง “ทำยังไงได้เล่า ก็รักแล้วนี่ “ ชายหนุ่มดึงปลายจมูกงอนอย่างอดไม่ได้  แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะพร้อมกัน ท่านนายพลละสายตาจากภาพภายนอกหน้าต่าง  แล้วเดินขึ้นบันไดช้าๆ ภาทิศมองตามหลังผู้เป็นพ่อแล้วยิ้ม  พูดกับมารดาเบาๆว่า “เห็นทีคุณพ่อต้องยอมแพ้แล้วมังครับ “ “นายคนนั้นนับว่าไม่เลวนักหรอกที่ผ่านด่านแรกมาได้ “ เสียงผู้เป็นบิดายังลอยมา   ลูกชายกับแม่สบตาแล้วยิ้มให้กัน  เพราะรู้ว่าพ่อที่หวงลูกสาวใจอ่อนลงกว่าครึ่งแล้ว.. - - จบ - - . จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 23 พ.ค. 48 21:58:40 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เฮือก...ทำเอาใจหายใจคว่ำ นึกว่าพ่อติ่นติ๊นจะม่อง แต่ ดีใจด้วยนะคับ ที่ว่าที่พ่อตาใจอ่อนแล้ว จากคุณ : Wild Monkey - [ 23 พ.ค. 48 22:09:36 ]

ความคิดเห็นที่ 33 จบได้หวานเหมือนเดิมเลย เหอๆๆ จากคุณ : waidhaya - [ 24 พ.ค. 48 09:26:49 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อุ๊ย...ชมพู๊...ชมพู ฮี่ๆ จากคุณ : ตัว(Z) - [ 24 พ.ค. 48 10:41:04 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เย้ จบแล้ว หวานมากเลยค่ะ^^ จากคุณ : หนิง (peiNing) - [ 24 พ.ค. 48 13:43:05 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เฮ้อ นึกว่าจะไม่ได้อ่านตอนจบซะแล้ว (คือถ้าจบเศร้าเนี่ยจะไม่อ่าน หลอกตัวเองว่าจบแบบแฮปปี้ ^^') น่ารักดีค่ะ จบแบบนี้บ้างก็ดี ส่วนใหญ่เรื่องเกี่ยวกับทหารทำเสียน้ำตาตอนจบทุกที จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 24 พ.ค. 48 17:08:26 ]

ความคิดเห็นที่ 37 หวานเจี๊ยบเลยนะเนี่ย คู่นี้  น่าอิจฉาซะไม่มีเลย นู๋พุทธ ดาวล้อมเดือนจริงๆด้วย จากคุณ : burin piggypink - [ 24 พ.ค. 48 20:42:17 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เย่ ในที่สุดก็จบแบบหวานๆสักที... รอลุ้นมาหลายวัน จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 25 พ.ค. 48 04:09:34 ]

ความคิดเห็นที่ 39 อ่านจบแล้ว ดีค่ะ จบแบบนี้ ดีๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : sandglasswk - [ 25 พ.ค. 48 09:41:06 ]

ความคิดเห็นที่ 40 แต่งเรื่องได้น่ารักมากค่ะ อ่านแล้วสบายใจ ยิ้มไปอ่านไปเลย แต่คงยังไม่ลืมเรื่องเสน่ห์จันทร์นะคะ....รออ่านอยู่เน้อ... ตอนแรกนึกว่า กว่ารัก มาจากคำว่า มากกว่ารัก...มากกว่าคำว่ารัก....ซะอีกเดาผิดไปได้ ^^ จากคุณ : Cremmie - [ 25 พ.ค. 48 15:49:02 A:203.150.30.31 X: ]

ความคิดเห็นที่ 41 Gracie ka ... This story is so sweet ... but still realistic. love it ka. :) I think for them to reach a happy ending, there's "more than love" ... perfectly suit the title of this story. Wish there would be a following story on Major Patis. ^_^ By the way, no other info ka, just heard someone called 'major' as 'poo-pan' but didn't actually know in detail. Thanks for the explanation naka. จากคุณ : Emma - [ 25 พ.ค. 48 16:06:08 A:128.250.6.243 X: ]

ความคิดเห็นที่ 42 ว๊าน หวาน ^_^ จากคุณ : :D - [ 1 มิ.ย. 48 12:38:09 A:202.44.130.22 X: ]

ความคิดเห็นที่ 43  Wild Monkey..ค้าบบ ขอบคุณที่นอกจากมาปูเสื่อนอนรออ่าน และช่วยตรวจทานให้จนออกมาดีกว่าที่คิดมากคับ ...นี่ดีแล้วเหรอ.. (มีใครหลายคนสงสัย --") พี่ว่าเรื่องนี้มันก้อเลี่ยนอย่างหนูว่าเลย ... แง้  Scottie .. ค้าบบบบ ชื่อเรื่องนี้เป็นอีกชื่อที่ชอบมาก "กว่ารัก" ..กว่าคนสองคนจะมารักกัน รักกันแล้ว .. กว่าความรักจะได้สมหวัง ต้องใช้มากกว่าแค่ความรัก (แฮ่ก..แฮ่ก.. เหนื่อยคับ พูดยาวไปหน่อย ู^^")  ตัว(Z)...ค้าบบบบ "เสน่ห์จันทร์" ก้อยังปั่นอยู่คับ จะพยายามลงก่อนครบเดือนนะ (060605)..อิอิ ขอบคุณที่ถามถึงแต่ไม่ได้ทวงน้า 1981...ค้าบบบ ไอ้ขัดตาทัพนี่ก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกันคับน้อง --" ก้อยังต้องปั่นกันต่อไปล่ะน้าาา .. Fighting ^o^V เรียนคุณพจนารถ (มิกล้าทักทายแบบทำมะดา) ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ ชื่อเรื่องมีทั้งคิดเองและไปแอบชื่นชมมาจากคนอื่นด้วยเหมือนกัน ขอบคุณที่เข้ามาทักทายกันอีกครั้งนะคะ  :D... ค้าบบบ มันเรื่องคั่นเวลาอ่ะน้อง.. คือว่าขุดกรุมาอ่ะคับ เขียนไว้ตั้งแต่ยังรุ่นๆ อารมณ์มันก้อเลยขาดๆเกินๆ อ่ะคับน้อง "เสน่ห์จันทร์" พี่กำลังปั้นแต่งอยู่เต็มความสามารถ อยากให้อ่านแบบดีดีอ่ะคับ (แต่มะรู้ทำได้กี่มากน้อย --")  เงา...ค้าบบบบ อืมมม... โลกมันก้อกลมจริงอย่างที่ว่าล่ะคับ burin piggypink...ค้าบบบบ ขอบคุณที่ยังคิดถึง "น้องเหน่" อยู่นะ หายไปเกือบเดือน มีความละอายใจอย่างสูง --" ปั่น...ปั่น...ปั่น.. Oil...ค้าบบบ มาถึงตอนนี้ก็คงอ่านจบแล้วเนอะ ขอบคุณที่แวะมาทักทายค้าบบบบ  Emma...ค้าบบบ อยากเขียนเรื่องของ ภาทิศ เหมือนกันคับ แต่ในหัวยังว่างเปล่า อยากให้เป็นแบบไหนบอกกันได้คับ  waidhaya...ค้าบบบบ ขอโทษด้วยเนอะ..ที่เราหวานบ่อยๆ แถมเรื่องนี้อาจเข้าขั้นเลี่ยน อย่างว่าล่ะนะ..ตอนที่เขียนนี่ โลกแสนจะชมพู แต่ตอนนี้ออกม่วงๆเขียวๆแล้วค้าบบ .. หนิง(peining)..ค้าบบบบบ หวานไปป่ะคับบ... ตอนเอามาลงนี่ถึงมดกันอิคนเขียนเลยนา ทางนั้นเป็นไงบ้างคับ มีแซมบัคให้ยืม ..เอาป่ะ ^^"  :::อาราเร่::: ...ค้าบบบบ อืมมม...เรื่องนี้คุณอาราเร่ เม้นท์ยาว.. เป็นเกียรติอย่างยิ่งคับ (ป่าวแซวนา ...^^") Gracie ชอบหวานๆคับ ไม่ค่อยชอบเศร้าสักเท่าไหร่ (แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยนี่เนอะ.. --")  sandglasswk ...ค้าบบบบ ดีใจจังที่ยังอยู่ ..นึกว่าพอมะด้ายอ่าน "น้องเหน่" แล้วจะทิ้งเค้าไปซะแล้ว มันก้อตามสไตล์ Gracie  อ่ะคับ... หวานซ้าาาาาา  Cremmie....ค้าบบบบบ ดีใจ..ดีใจ >o< มีคนชอบงานเราอีกแร้นน ตอนเขียนก้อมีทั้งยิ้มทั้งแหวะอ่ะคับ ... หวานจัด ส่วนทำไม "กว่ารัก" ตอบเม้นท์ของคุณสก๊อตตี้ไปแล้วคับ "น้องเหน่" will coming soon ค้าบบบบ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 3 มิ.ย. 48 12:58:09 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เข้ามาอ่านตอนแรกรู้สึกคุ้นว่าเหมือนเคยอ่านประวัติของลูกสาวพลเอก...(จำมะค่อยได้แล้วค่า) ท่านหนึ่งเลยค่ะ ไม่ทราบว่ามีเค้าเรื่องมาจากบุคคลท่านนี้รึเปล่าคะ  ถ้าใช่ก็ดีจังค่ะ เพราะตัวเองก็ประทับใจตั้งแต่ได้อ่าน  ถ้าหมวดติณณ์ กับ พุทธิมน ในเรื่องเป็นบุคคลเดียวกับที่เคยอ่าน ตอนนี้ทั้งสองมีความเจริญก้าวหน้าในหน้าที่ผู้ช่วยทูตฝ่ายทหารบกแล้วค่า จากคุณ : Riverine (riverine) - [ 11 มิ.ย. 48 17:02:05 ]

ความคิดเห็นที่ 45 กระป๋มมาช้าอีกแล้วคับ... -_-" ไม่รู้คุณ Gracie จะกลับมาดูกระทู้อีกไหม แบบว่าเซฟไปอ่าน ตอนนี้เลยกลับมาเมนต์ให้ค่ะ นางเอกแบบเพอร์เฟคสุดๆ ... พระเอกเท่ คนในเครื่องแบบ 55+ เรื่องนี้ได้บรรยากาศเมืองเหนือ ป่าไม้ เหมือนเสน่ห์จันทร์เลยค่ะ ชอบๆ ปล. อาจจะหายไปนานๆอีกนะคะ เพราะตอนนี้เปิดเทอมแล้ว งานมากมายเลยค่ะ T-T จากคุณ : NaZza(ไม่ได้ล็อกอินค่ะ) - [ 12 มิ.ย. 48 17:33:10 A:203.156.26.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 46 มาตามอ่านครับผม ยิ้มได้ตลอดเรื่องเลย  :) จากคุณ : iris (eccoiris) - [ 16 มิ.ย. 48 22:25:14 ]