2. ฮูหยินหวัง แม้นวัยล่วง 40 แล้ว หากแต่ยังคงความงามสะครางอยู่ ผิวขาวละเอียดเรียบลื่น ดุจดังไข่มุก รูปร่างสมส่วน หน้าอกไม่หย่อนคล้อย สะโพกกลมกลึง เอวคอดพองาม ดูแล้วมิมีส่วนใดในร่างกายที่จะบ่งบอกอายุของนางได้เลย หาแม้นว่าไม่ทราบมากก่อน คงคิดว่านางอายุเพียงแค่ 30 เท่านั้น บัดนี้......เรือนร่างที่ปราศจากอาภรณ์ปกปิด ปรากฏอยู่เบื้องหน้าของมัน มันรีบมุดหัวดำลงสู่อ่างอาบน้ำทันที เมื่อร่างงามนั้นเยื้องกายผ่านฉากกั้นเข้ามา หัวใจที่เต้นกระหน่ำดังกลองรบ ฮูหยินหวังมิได้สำเนียกถึงความผิดปกติอันใด อ่างอาบน้ำใบใหญ่ในวันนี้เป็นดังทุกวัน กลีบดอกกุหลาบพร่างพรายอยู่ทั่วผิวน้ำ ส่งกลิ่นกรุ่นหอมเช่นทุกวัน ฮูหยินค่อยๆ หย่อนตัวลงในอ่างอาบน้ำ...... อ่างเดียวกับมัน แต่ตอนนี้ลมหายใจที่กลั้นไว้ได้หมดลงแล้ว หากเลือกที่ตาย การได้ตายต่อหน้าสาวงามนับว่าเป็นสิ่งที่ดียิ่ง อย่างน้อยก็ดีกว่าการขาดลมหายใจตาย ตาเหลือกถลนอยู่มาก เจ้าหัวขโมยน้อยโผล่พรวดขึ้นมาจากอ่างน้ำ ท่ามกลางความตกตะลึงของบรรดาสาวใช้ทั้งสอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสตรีผู้งดงามที่เปลือยกายอยู่เบื้องหน้ามัน เสียงร้องอย่างตื่นตะหนกของสตรีทั้ง 3 นางอยู่ในการคาดหมายของมันอยู่แล้ว หากแต่มีบางอย่างที่มันมิได้คาดคิดเกิดขึ้นหลังจากเสียงหวีดร้องจางไป
จ...เจ้าเป็นใคร ฮูหยินหวังพูดด้วยเสียงโกธรเกรี้ยวแฝงด้วยความตะหนกที่ยังมิจางหายไป
............. มิมีเสียงตอบออกมาจากผู้บุกรุก เพราะมันเองก็ตะหนกมิแพ้กัน มันคาดมิถึงว่าจะมีกระบี่มาจ่อคอหอยมันทันที่ ที่โผล่พ้นน้ำถึง 2 เล่มด้วยกัน
ยังไม่รีบตอบคำถามฮูหยินอีก หรือเจ้าต้องการตายเป็นผีไร้ชื่อซวนเอ๋อ หนึ่งใน 2 สาวใช้ผู้ถือกระบี่ตะคอกใส่มัน มันมองไปยังผู้ตะคอก สังเกตุเห็นว่า นางเป็นหญิงที่งดงามผู้หนึ่งทีเดียว ดวงหน้ารูปวงรี เข้ากับตัวตาคมที่จ้องเขม็งอย่างเอาเรื่อง ริมฝีปากบาง รูปร่างสมส่วน ท่าทางคล่องแคล่ว ทะมัดทะแมง ทั้งการจับกระบี่อย่างมั่นคง บอกได้ว่านางเคยฝึกยุทธมาแน่
ข..ข้าแซ่หลี่ ชื่อไป่ฮัว เมื่อตั้งสติได้แล้ว มันจึงตอบออกมาอย่างตะกุกตะกัก
แล้วทำไมเจ้าถึงแอบเข้ามาในห้องเรา ฮูหยินหวังถามเสียงเข้ม
ข..ข้าไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินฮูหยิน โปรดอภัยให้ข้าด้วยฮูหยิน
ฮูหยินข้าว่าเจ้านี่ต้องเป็นคนที่ท่านนายกองตามหาตัวอยู่เป็นแน่ จะให้ข้าตามท่านนายกองไหมคะ สิ่งที่ซุ่นเอ๋อสงสัยเป็นเรื่องจริง มันได้แต่มองนางอย่างขลาดๆ ซุ่นเอ๋อเป็นสาวใช้อีกคนของฮูหยิน นางเป็นคนสวยเช่นกันแม้นว่าจะงามด้อยกว่าซวงเอ๋อเล็กน้อย เนื่องมาจากผิดที่ขาวจัดของนางทำให้นางแลซีดเซียว และแม้นว่าดวงตาเล็กเรียวที่บ่งบอกถึงความฉลาด หากแต่มิเป็นประกายสดใสเท่าของดวงตากลมโตของซวงเอ๋อ
ฮูหยินโปรดเมตตาข้าน้อยด้วยเถิด ข้ายากไร้จึงต้องเป็นขโมย
เจ้าให้ข้าเมตตา บุรุษผู้แอบเข้ามาในห้องน้ำสตรีเยี่ยงเจ้างั้นหรือ แม้นว่าข้าอยากจะเมตตา แต่ข้าก็ไม่อาจจะปล่อยเจ้าออกไปพูดให้ข้าเสื่อมเสียได้ คำว่าเมตตา เป็นสิ่งที่นางพยายามกระทำอย่างยิ่ง ตลอดช่วงชีวิต 15 ปีที่ผ่านมา นางเข้าวัดทำบุญทุกวันพระ มิใช่นางเป็นคนที่เปี่ยมไปด้วยเมตตา หากแต่นางต้องการความเมตตาจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์อย่างมากต่างหาก
ฮูหยิน แม้นข้าน้อยจะบังอาจล่วงเกินฮูหยินด้วยการแอบเข้ามาหลบอยู่ในห้องอาบน้ำ แต่ข้าน้อยก็มิอาจทำให้ฮูหยินเสื่อมเสียจากการนำไปพูดได้ เหตุเพราะว่าข้าน้อยมิใช่บุรุษดังที่ฮูหยินเข้าใจ มันกล่าวจบความฉงนสนเท่ห์เข้าปกคลุมคนทั้ง 3 ทันที เนื่องจากมิว่าดูเช่นไร มันก็เหมือนบุรุษหนุ่มน้อย แม้นว่ามันเค้าหน้าเรียวงาม ดวงตากลมใสเป็นประกาย หากแต่ผิวพรรณกระดำกระด่าง ชุดเสื้อผ้าก็เป็นชุดเสื้อผ้าของบุรุษ หากแต่เก่ามอซอ ขาดและปะชุนอยู่หลายแห่ง เส้นที่ที่และแข็งกระด้างขาดการดูแล ถูกรวบไว้ด้วยเชื่อกป่าน ดูยุ่งเหยิง แม้นแต่จะมองให้มันเป็นผู้ชาย ก็ยังเป็นได้เพียงหนุ่มน้อยที่สกปรก คล้ายดังขอทานเท่านั้น หากแต่มันบอกว่ามันเป็นผู้หญิง มิน่าหัวเราะหรือ หรือว่ามันต้องการเอาตัวรอด จึงแสร้งหาข้ออ้างเพื่อให้รอดตัว
เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นหญิง หากแต่เราดูมิเห็นว่าเจ้าจะเหมือนผู้หญิงแต่ประการใด หากเจ้าคิดว่าการแต่งเรื่องโกหก จะช่วยให้เจ้ารอดได้ เจ้าคิดผิดแล้ว ฮูหยินส่งสายตาเยียบเย็นไปให้มัน
เรียนฮูหยิน แม้นข้าคิดจะเอาตัวรอดจริง แต่การโกหกเรื่องเพศที่ติดตัวมาแต่เกิดย่อมมิใช่จะทำได้ เพราะหากจะพิสูจน์ก็ง่ายดาย แล้วข้ากล้าโกหกท่านได้ยังไร ข้าเพียงหวังความเมตตาจากฮูหยิน ที่ข้าเป็นเยี่ยงนี้เป็นเพราะเคราะห์กรรม มิใช่เกิดแต่สันดาน ตัวข้าอาภัพนัก บิดามารดาเสียตั้งแต่ยังเด็ก อาศัยอยู่กับปู่ แต่เมื่อ 5 ปีที่แล้วปู่ของข้าก็เสียชีวิต ตัวข้าที่ยังเล็กจึงต้องอาศัยการฉกของกินของคนอื่นเพื่อประทังความหิวเท่านั้น มิได้ต้องการทำให้ใครลำบากเลย เจ้าหัวขโมยที่แม้นจะมิใช่ชาย แต่ก็ยังมีผิดอยู่พยายามอ้อนวอนขอเมตตา
แม้นเจ้าไม่ใช่ชายจริง แต่เจ้าก็ยังมีผิด เจ้าเป็นขโมยดังนั้นข้าจะจับเจ้าส่งให้ท่านนายอำเภอตัดสิน ฮูหยินตัดสินใจที่จะไม่เอาผิดมันเรื่องเข้ามาซ่อนในห้องนี้ เนื่องจากหากเป็นหญิงด้วยกันก็มิจำเป็นที่จะต้องอายเมื่อเห็นเรือนร่างของกัน หัวขโมยน้อยถึงกลับคอตกทีเดียว
เจ้าไม่ใช่ผู้ชาย แล้วทำไมเจ้าถึงแต่งตัวเยี่ยงนี้ ซุ่นเอ๋อถาม
พี่สาว จะให้ข้าทำอย่างไร แม้แค่ข้าวข้ายังไม่มีจะกิน ข้าจะหาเงินที่ไหนซื้อเสื้อผ้ามาใส่ อีกอย่างถึงข้าจะสามารถขโมยเสื้อผ้ามาใส่ แต่ข้าก็เลือกเสื้อผ้าบุรุษ เพราะถ้าข้าใส่เสื้อผ้าสตรี นอกจากชีวิตข้าจะอาภัพ แล้วคงจะต้องอดสูมิน้อย หลี่ไป่ฮัว พูดเสียเศร้า แต่ดวงตามันมิได้เศร้าด้วย มันกลับคิดหาคำพูดโต้ตอบกับนางทั้งสามเพื่อหาทางรอดให้จงได้ โดยอาศัยจุดอ่อนของผู้หญิง .....ความใจอ่อนนั่นเอง....
การแต่เป็นหญิงทำให้เจ้าถึงอดสูเชียวหรือ ซวงเอ๋อสอบถามอย่างงุนงง
พี่สาว คิดว่าการที่ผู้หญิงคนหนึ่งไม่มีญาติพี่น้อง ที่อาศัยศาลเจ้าร้างเป็นที่ซุกหัวนอน ทั้งยังเป็นขโมยที่ผู้คนเขาประนาม จะเป็นเยี่ยงไรหาเจอบุรุษผู้ซึ่งมีใจทมิฬ ซวงเอ๋อพยักหน้าอย่างเห็นด้วย อันตรายจากบุรุษผู้มีใจทรามต่อสตรีเป็นข่าวที่มีขึ้นเสมอๆ แม้นว่าสตรีนั้นอาศัยอยู่ในบ้านพักอันเป็นสัดส่วนของนางยังมิอาจจะหลบหลีกได้
ฮูหยินได้โปรดเมตตาข้าน้อยด้วย จักโบยตีสถานใดก็ได้ แต่โปรดอย่างจับข้าไปให้ทางการเลยนะคะ หลี่ไป่ฮัวพูดอ้อนวอนด้วยหวาน พลางคลานเข่าเข้ามาหาฮูหยิน ด้วยท่าทางน่าเวทนายิ่ง เพราะตอนนี้นางถูกมัดด้วยเชือกมือไขว้หลังไว้ นางส่งสายตาวิงวอนไปหาฮูหยิน ในดวงตาอันสดใสเป็นประกายของมัน กลับปรากฏแววตาแบบหนึ่งซึ่งทำให้ฮูหยินหวัง ระลึกถึงความหลังของนาง ทำให้นางมองหลี่ไป่ฮัวด้วยสายตาที่เมตตาขึ้น
แล้วเจ้าจักให้เราทำเช่นไร ฮูหยินถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนลงมาก เจ้าทำผิดก็ต้องรับผิด ขโมยของเค้าก็ต้องชดใช้
ข้ายินดีจะชดใช้ นี่คือเงินที่ข้าขโมยมา ข้าจะคืนให้เจ้าของ และข้าสัญญาว่าข้าจะไม่ทำอาชีพแบบนี้อีก ไม่สิข้าจะไปจากเมืองนี้ หลี่ไป่ฮัวรีบระล่ำระลักบอก เนื่องจากนี่อาจเป็นทางรอดเพียงทางเดียวของนาง
ฮึ...เจ้าคิดว่าแค่คืนเงินก็จะพ้นผิดงั้นหรอกหรือ บ้านเมืองมีกฎหมาย คนทำผิดต้องถูกลงโทษ ฮูหยินกล่าว
ฮูหยินท่านเปี่ยมด้วยเมตตา เพราะท่านว่าการช่วยโจรกลับใจได้นับว่าเป็นกุศลยิ่ง ข้าคิดจะกลับใจจริงๆ และนั่นก็เป็นเพราะฮูหยินเป็นเหตุ มิใช่เป็นกุศลแก่ฮูหยินยิ่งหรือ หากฮูหยินหวังจะให้ข้ารับโทษด้วยการจองจำ กว่าข้าจะออกมาจากคุกได้ มีหวังข้าอาจจะแก่แล้ว จะกลับใจก็เป็นการยาก เหตุเพราะไม้แก่ย่อมดัดยากตามคำเปรียบเปรย หรือแย่กว่านั้น ระหว่างที่โดนจองจำ หากข้าเจอคนโฉดชั่ว สอนให้ข้ารู้จักแต่ความแค้น ข้าอาจจะสิ้นคิดเนื่องจากคิดหมดหวังที่จักกลับตัว เพราะคิดว่าไม่มีใครให้โอกาสแล้ว เมื่อออกจากคุกข้าเกรงว่าข้าอาจจะกระทำเรื่องชั่วช้ากว่าเดิม มันจะเป็นว่าสร้างเคราะห์กรรมเพิ่มขึ้นให้แก่ฮูหยินด้วย เพราะท่านเป็นคนผลักใสข้าไปสู่ทางนั้น หลี่ไป่ฮัว มิเพียงแต่อ้อนวอน โดยใช้ความเมตตาของนางให้เป็นประโยชน์ ซ้ำยังขู่กลายๆด้วยเป้นเหตุให้ฮูหยินโมโหขึ้นมา
ฮึ...เจ้าคิดว่าอย่างพูดเช่นนั้นแล้วเราจะกลัวนะ แม้นเจ้าจะชั่วกว่าเดิมใช่ความผิดของเรา หากแต่เป็นตัวเจ้าเองไม่รู้จักแยกแยะ.......แต่ก็เอาเถิดในเมื่อเจ้าอยากจะกลับตัวจริงเราจะส่งเสริม
ฮูหยินคะ ฮูหยิน ซุ่นเอ๋อ และซวงเอ๋อ ส่งเสียงเรียกนายหญิงของตนอย่างตระหนก
เจ้าสองคนเงียบเถอะ นางหันไปสั่งสาวใช้ของนางก่อนหันมาพูดกับ หัวขโมยสาวต่อไป
ว่ายังไง.....เราจะให้โอกาสเจ้า ไม่จับเจ้าให้ท่านนายอำเภอ แต่เราจักให้เจ้ามาทำงานให้กับเรา เราจักให้เงินเดือน อาหาร และที่พัก ซึ่งนั่นจะทำให้เราแน่ใจได้ว่าเจ้าจะไม่กลับไปทำอาชีพเดิม ข้าจะให้ซุ่นเอ๋อเป็นพี่เลี้ยงสอนงานเจ้า เจ้าต้องทำงานเหมือนกับที่นางทั้งสองทำให้เรา เป็นคนของเรา และซื่อสัตย์ต่อเรา หากเจ้าบังอาจหลบหนีหรือไม่ทำตามคำสั่งเรา เราจะส่งตัวเจ้าให้นายอำเภอทันที เจ้าจะว่ายังไง ฮูหยิงหวังส่งยิ้มเรียบให้กับ หลี่ไป่ฮัว ซึ่งฟังอยู่อย่างยินดี มีสิ่งใดดีไปกว่าการมีที่อยู่ที่กินดีปานนี้อีก ไม่มีแล้ว ไม่มีอีกจริงๆ .....มันคิดแล้วยิ้มให้กับตัวเอง โดยหารู้ไม่ว่าสักวันมันจะเสียใจที่เลือกทางนี้.............
จากคุณ :
กรีนทรี 
- [
วันวิสาขบูชา 20:45:37
]
[ - จูเฉินคัง - ] จอมจักรพรรดิ์ ตอนที่ 2
