ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนกับว่าระยะทางที่เราต้องก้าวผ่านไป
มันช่างไกลแสนไกลเหลือเกิน แสงไฟที่มีอยู่เพียงเลือนลางไกลลิบตาข้างหน้า
ยิ่งเดินเข้าไปหาก็ยิ่งไกลออกไป
ไกลจนกระทั่งในที่สุดมันก็ลับตาไป
หรือว่ามันดับไปกันแน่นะ มันคงจะดับไปแล้วแน่ๆ ฉันถึงได้มองไม่เห็น

ฉันยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่เริ่มไหลมาเป็นทางจากไรผมลงสู่ใบหน้า อืม เค็มจัง

แล้วฉันก็เริ่มเดินต่อไป ในหนทางที่มืดมิด ไม่ง่ายเลยที่จะเดินไปโดยไม่เห็นทาง แต่มันก็คงไม่ยากเกินไปใช่ไหม
ที่ฉันจะเดิน...
แต่ละครั้งที่ฉันก้าวออกไป ฉันรู้สึกได้ ถึงความเหนื่อยล้า เหนื่อยเสียจนอยากจะนอนลงไปเสียบนทางที่ฉันกำลังเดินผ่านไป
แต่ไม่ว่ายังไง ฉันก็ยังไม่กล้าอยู่ดี ไม่กล้าแม้แต่จะนอนหลับพัก ถึงจะเหนื่อย เหนื่อยจนแทบขาดใจ
แล้วในที่สุด ฉันก็ต้องก้าวขาต่อไป ปลายทางของฉัน เหมือนจะใกล้เข้ามาทุกที แต่ในความรู้สึกมันไม่ได้ใกล้เข้ามาเลย
ในเมื่อปลายทาง ยังคงมีเพียงแสงไปริบหรี่ที่เเหมือนจะสว่างขึ้นมาเพียงเล็กน้อย แต่ยังอยู่ใกล้ลิบตา
สองขาของฉันเริ่มอ่อนแรงเต็มที จากที่เคยเดินได้อย่างรวดเร็ว ก็เริ่มช้าลง ช้าลงแล้วมันก็หยุดลง
คงต้องถึงเวลาพักเสียที เหนื่อยนัก พักสักหน่อยคงไม่เป็นไร แค่...ไปถึงปลายทางช้าไปอีกสักนิด


พักเสียจนขายอมที่จะที่จะก้าวไปต่อ คงต้องออกเดินทางเสียที
ท้องฟ้าเริ่มที่จะสว่างขึ้นมาแล้ว ปลายทาง ก็เริ่มที่จะมองเห็นชัดมากขึ้น มองดูดีๆ แล้ว มันก็ไม่ค่อยไกลเท่าไหร่เลยนะ
ครั้งนี้ ก้าวขาไปเรื่อยๆ ช้าๆ ไม่เร่งรีบ มองดูข้างทางไปเรื่อยๆ เริ่มที่จะรู้สึกว่า ข้างทางก็สวยดีเหมือนกันนะ
เดินๆ ไป อ้าว ทำไมถึงแล้วล่ะ เร็วจัง เอาจริงๆ เราก็ทำได้นะ




คือว่าพอดีไปเดินขึ้นดอยสุเทพมาอ่ะค่ะ แล้วมันแบบแว้บๆ มาเอง ก็เลยเอามาลง ถ้าอ่านไม่รู้เรื่องก็ขอโทษนะค่ะ เพราะคนเขียนยังงงๆ ตัวเองเลยอ่ะค่ะ