ก่อนอื่นขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำและติชมจากกระทู้ที่แล้ว คุณปิยะรักษ์ คุณstan401 คุณsilverqueen และคุณscottie ค่ะ
ขอโทษที่หายไปสองวันค่ะ เพราะว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ห้องทำให้เล่นเน็ตลำบากมาก ใครยังไม่ได้อ่านตอนเก่าๆดูได้ที่นี่นะคะ
http://celleigh.exteen.com
ตอนต่อไปจะเริ่มเข้มข้นขึ้นแล้วค่ะ

----------------------------------------------------------------
เกือบจะสองชั่วโมงแล้วตั้งแต่เข้างานมา เคทมองนาฬิกา แต่เธอรู้สึกเหมือนมันนานมากกว่านั้น

ที่ข้างๆเธอ เกรซกำลังคุยกับผู้ชายคนหนึ่งที่เธอไม่รู้จักทั้งคู่ดูเหมือนจะคุยกันถูกคอทีเดียว เธอจึงได้แต่ยืนอยู่คนเดียวและจิบไวน์ไปเรื่อยๆ รอเวลาให้มันจบงานซักที

ส่วนดอนก็เต้นรำอยู่กับผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ไม่ใช่เมื่อหัวค่ำ ตั้งแต่เธอมา เขาเดินไปชวนผู้หญิงรอบงานๆเต้นรำกับเขาอยู่ตลอดเวลาและผู้หญิงเหล่านั้นก็ดูเหมือนจะชอบเขาซะด้วย ที่จริงเคทเคยเรียนเต้นรำมาก่อนและเธอก็ชอบเต้นรำมากด้วย แต่โจยังคงคุยกับคนอื่นๆอยู่ เขาคงไม่มาชวนเธอเต้นรำแน่ๆ เพราะเขาเคยบอกกับเธอเองว่าเต้นรำไม่เป็น

เธอหันหลังกลับไปขณะเดียวกันก็รู้สึกแปลกๆว่า ทำไมคนรอบๆจึงมองมาที่เธอ เมื่อเธอหันกลับไป ผู้ชายที่วิ่งไล่เธอเมื่อวานยืนอยู่ข้างหลังเธอ เธอเพิ่งจะรู้ว่าตัวเธอสูงเท่าไหล่ของเขาเท่านั้นเอง เขายื่นมือมาที่เธอ

"เต้นรำกันไหมคับ" เธอหันไปมองรอบๆตัวมีแต่คนมองมาที่เธอ

'โจคงไม่ชอบแน่ๆ' เธอลังเลและหันไปหาโจ เขายังคงคุยกับคนอื่นอยู่ เธอไม่อยากจะทำร้ายความรู้สึกของเขาแต่บางทีมันอาจจะไม่เลวร้ายมากนักก็ได้

เธอยื่นมันไปจับผู้ชายคนนั้นแล้วยอมเดินไปกับเขา เธอสังเกตได้เลยว่าผู้หญิงในห้องหลายๆคนเริ่มส่งสายตาที่ไม่เป็นมิตรมาให้เธอ

'นี่ต้องเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่แน่ๆ' เธอเริ่มคิดว่าไม่น่าเดินมากับเขาเลย แต่มันคงสายเกินไปแล้ว

ทั้งคู่เต้นรำด้วยกัน เธอจ้องไปที่ตาของเขา ตาสีดำสนิทคู่นั้นแม้มันจะธรรมดามาก แต่สำหรับเขาแล้วมันกลับดูน่าดึงดูดอย่างน่าประหลาดใจ จนเคทไม่สามารถที่จะหยุดจ้องมัน แต่สายตาคู่นั้นยังคงแฝงไว้ด้วยความไม่เป็นมิตรและเย็นชา มันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเลย

"เมื่อวานคุณวิ่งตามฉันใช่ไหมคะ" เธอลังเลและพยายามรวบรวมคำประติดประต่อกันเป็นประโยค เขาเงียบ เธอเริ่มเข้าใจในอีกไม่กี่วินาทีต่อมาว่าคำถามนั้นมันฟังดูงี่เง่ามากแค่ไหน

"ทำไมคุณถึงมาเต้นรำกับฉัน" เธอถามใหม่ พร้อมกับหวังในใจว่าคำตอบของเขาคงจะไม่เลวร้ายนัก

"เพราะคุณดูสวยที่สุดในงานนี้แล้วละมั้ง" เขาจ้องเธอตอบ คำพูดของเขาดูเหมือนจะเป็นคำชมแต่น้ำเสียงของเขากลับทำให้เธอเข้าใจว่าเขาไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ

'หมอนี่เย็นชาชะมัด'

"คุณอยากเต้นรำด้วยไม่ใช่หรอ" เขาเอ่ยขึ้น สีหน้าเขาเริ่มเปลี่ยนไป สายตาเย็นชาก็หายไปด้วย เขาพูดถูกเธออยากจะเต้นรำจริงๆ แต่เขารู้ได้ยังไงล่ะ

เพลงหยุดลง เธอปล่อยมือจากเขา แต่ทันใดนั้นเขากลับโน้มตัวลงและจูบเธอ เคทรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเคยจูบ เธอพยายามจะดันเขาออกแต่มือของเขาจับที่คอของเธอไว้

"ยินดีด้วยนะ" เขาพูดก่อนจะเดินจากไป เคทสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น เกือบทุกคนในห้องหันมามองเธอรวมทั้งโจด้วย เธอรีบวิ่งตามผู้ชายคนนั้นไป เขาเดินออกจากห้องแล้วปิดประตูไปอย่างรวดเร็ว เธอเคทรีบเปิดประตูออกแต่ไม่เจอเขาเลย เธอหันไปถามพนักงานที่ยืนอยู่ตรงนั้น

"ผู้ชายคนที่ออกมาเมื่อกี้เดินไปทางไหนคะ" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่สับสน

"ไม่มีนี่คับ" พนักงานทำหน้าสงสัย แทบจะไม่เชื่อว่าเขาหายตัวไปต่อหน้าต่อตาเธออีกครั้ง


นี่เป็นครั้งแรกที่ในรถไม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงเครื่องปรับอากาศ เคทรู้ตัวดีว่าโจโกรธเธอ เขาไม่พูดกับเธอเลยตั้งแต่กลับจากงาน แม้สีหน้าของเขาปกติแต่เขาไม่เคยขับรถเร็วๆแบบนี้มาก่อน ความเงียบแบบนี้พร้อมจะทำให้เธอประสาทได้ง่ายๆ

"ขอฉันถามอะไรคุณเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวหน่อยได้ไหมคะ" เธอเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ แต่มันกลับเหมือนการโยนก้อนหินลงไปในบ่อน้ำซักพักน้ำก็กลับมานิ่งเช่นเดียวกับความเงียบที่กลับมาอีกครั้ง

"ได้" เขาตอบอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและไม่หันมามองเธอเลย

"คุณโกรธฉันใช่ไหม" เธอถามไปแล้ว พร้อมกับคิดว่ามันเป็นคำถามที่ฟังดูงี่เง่าเป็นอันดับสองรองลงมาจากเมื่อตอนเต้นรำ

"คุณเต้นรำกับเขา จูบเขาต่อหน้าผม และยังวิ่งตามนายคนนั้นไปอีก ผมเดาว่าคงไม่ละมั้ง" เขาพูดสายตาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเหมือนเดิม ซักพักความเงียบก็กลับมาเหมือนเดิมแต่คราวนี้มันทำให้เธอถึงกับร้องไห้เลยทีเดียว

ที่จริงเธอเกลียดการร้องไห้ที่สุด แต่มันเป็นเพราะเธอรู้สึกอับอายมากพออยู่แล้ว เขากลับกระทืบเธอซ้ำอีก นี่ยังไม่รวมถึงว่ามันเป็นจูบครั้งแรกของเธอ

"ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้อยากจะจูบเค้า" เธอเอามือขึ้นมาปาดน้ำตาแล้วรีบหันไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้เขาเห็น

"แต่ถ้าคุณคิดว่าฉันผิดละก็ ฉันยอมรับ ฉันเสียใจที่ทำคุณอับอาย" เธอพูดกับเขา แต่นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย เธอเอาตัวเองโยนตัวเองลงไปในน้ำเรียบร้อยแล้วและความเงียบก็ยังอยู่ แต่มันไม่สามารถทำลายอะไรได้อีกเพราะมันทำลายไปหมดแล้ว


รถชลอลงเมื่อใกล้หน้าบ้านของเธอ เคทรีบคว้ากระเป๋า เธอพร้อมจะเดินลงจากรถทันที มันคงจะจบแล้วระหว่างเธอกับเขา เธอรีบเปิดประตูจะลงแต่มีโจเอามือมาจับแขนเธอเอาไว้

"ผมขอโทษ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเสียใจพร้อมกับหันมามองเธอ สายตาของเขาตอนนี้ไม่มีความโกรธอยู่อีกแล้ว

"ที่จริงผมโกรธไอ้บ้านั่นมากกว่า ตอนผมเห็น ผมอยากจะเข้าไปดึงคุณออกมาแล้วชกหน้าหมอนั่นให้สลบไปเลย" เขาพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆ

"คุณคิดเหมือนฉันเป๊ะเลย ตอนที่ฉันวิ่งไปหาเขาน่ะ" เธอเริ่มหัวเราะได้เช่นเดียวกับเขา รอยยิ้มที่อบอุ่นนั้นกลับมาอีกครั้ง

"ผมมีอะไรจะให้คุณ" เขาก้มลงไปหยิบกล่องเล็กๆออกจากกระเป๋าเสื้อสูทของเขา เธอมองมันอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไร เขาก็เปิดมันออก เธอแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองมันเป็นแหวนเพชรเล็กๆ ประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กๆประมาณแปดเม็ดเรียงเป็นแถว มันดูเรียบง่าย ไม่หรูหราแต่ก็สวยงามมากทีเดียว

"มันเคยเป็นของยายผมมาก่อน แคทเธอรีน คุณอยากจะแต่งงานกับผมไหม" นั่นทำให้เคทถึงกับอ้าปากค้าง เธอไม่นึกว่าเขาจะพูดแบบนี้กับเธอ น้ำตาไหลลงมาอีกครั้งแต่มันไม่ได้มาจากความอับอายจากเรื่องเมื่อหัวค่ำ แต่มันเป็นความประหลาดใจ

"โจ ฉันไม่รู้จะพูดยังไงเลย" เธอหัวเราะ เขายังคงยิ้มแล้วจ้องเธอด้วยความหวัง เธอเงียบไปซักครู่

"ค่ะ" เธอเอื้อมมือไปกอดเขาไว้ ทั้งคู่จูบกัน เธอได้กลิ่นสบู่จากใบหน้าของเขา เขาไม่ได้ดิ่มเหล้าหรือทานอะไรเลยที่งานนั้นเพราะมัวแต่คุยเรื่องงานแต่งงาน นั่นทำให้เธอรู้สึกผิดมากจริงๆที่เอาแต่ห่วงจะกลับ มันเป็นจูบที่อ่อนโยนมากๆต่างจากการจูบกับนายคนนั้น

'ตายละ ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายคนนั้นชื่ออะไร' แต่ตอนนี้เธอไม่สนมันอีกแล้ว

"เอ่อ........" เคทเริ่มลังเลก่อนจะบอกอะไรบางอย่างกับเขา

หลังของเคทกระแทกกับผนัง เธอเอื้อมมือไปตบที่โต๊ะโดยหวังว่ามันจะโดนโคมไฟที่เปิดได้ด้วยการสัมผัสแล้วมันจะสว่างบ้างเธอกำลังจูบกับเขาอยู่ เธออาจจะคิดผิดก็ได้ที่ชวนเขาค้างคืนนี้ แต่ความผิดแบบนี้คงไม่ทำให้เธอเจอปัญหาแน่ๆ

เธอลืมตาขึ้นขณะจูบเพื่อดูว่ามันสว่างขึ้นหรือยังแต่ก็ใช้เวลาอยู่ชั่วครู่กว่ามันจะติด ซักพักเขาก็ดันตัวเธอลง ตัวเธอโดนโคมไฟนั้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันดับอย่างง่ายดาย เธอจึงเลิกล้มความคิดนั้นไป โจเริ่มไม่จูบเธอคุณแบบอ่อนโยนแล้ว เขาอุ้มเธอแล้วค่อยๆวางกับพื้นที่เป็นพรม มือของเขาเริ่มละเลงไปทั่วหลังของเธอ

"ผมสาบานผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บ" เธอมองเขาแบบประหลาดใจ เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้แต่ยังไม่ทันตอบ เขาก็จูบเธออีกครั้งคราวนี้มันเริ่มเหมือนที่นายคนนั้นจูบเธอทุกที ทั้งคู่เริ่มถอดเสื้อผ้ากันอย่างทุลักทุเล

'ชั้นทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย' เธอคิดหลังจากถอดกางเกงเขาเพราะมันถอดลำบากมาก

ทันใดนั้นเสียงหวอๆๆจากรถของเขาก็ดังขึ้น คงเป็นเพราะเท้าของเขาไปเตะกับรีโมทกันขโมยที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขา ทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดมองหน้ากัน โจยิ้ม เขากัดริมฝีปากล่างเอาไว้แต่เคทไม่สามารถที่จะกลั้นหัวเราะออกมาได้



"เมื่อคืนพวกคุณมีอะไรกันรึเปล่า" ดอนถามอย่างตรงไปตรงมาเหมือนถามเรื่องทั่วไปขณะขับรถ แต่มันทำให้เคทถึงกับสำลักกาแฟที่เธอดื่มอยู่ทันที เขารู้ได้ยังไงเนี่ย กาแฟร้อนในลำคอยังทำให้เธอไอไม่หยุด

"ไม่เอาน่า ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่เลยนี่" น้ำเสียงของดอนเหมือนกับจะปลอบใจเธอ

ที่จริงเธอต้องการประโยคปลอบใจบ้างหลังจากเธอเจอเรื่องน่าเศร้ามากเมื่อเช้าตั้งแต่ที่แฟรงค์เรียกเธอไปพบแล้วบอกว่าคู่หูงานนี้ของเธอคือดอน เธอพยายามขอคนอื่นแล้ว แต่นักสืบที่ว่างตอนนี้มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น

แต่คำพูดปลอบใจแบบนี้ทำให้เธอต้องคิดหนักขึ้น ดอนเป็นพวกที่ทำตัวว่ารู้มากและไม่ค่อยปิดบังความรู้ของตัวเองด้วย

"คุณรู้ได้ยังไง โจบอกคุณหรอ" เธอคิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ โจไม่ใช่คนพูดมากเรื่องส่วนตัว ปรกติเขาแทบไม่ค่อยพูดกับใคร แต่เธอก็รู้สึกโล่งใจที่ดอนส่ายหน้า เธอจึงหันไปจ้องเขาเพื่อให้เขาตอบคำถามว่ารู้ได้ยังไง

"ดูหน้าคุณสิ" เคทรีบดึงที่บังแดดด้านเธอลงมาแล้วมองที่กระจกที่ติดอยู่

"ทำไม" เธอถามขณะเอียงหน้าไปทางซ้ายและขวาเพื่อดูว่ามีอะไรผิดปกติ

"ใสปิ้ง" เขาหันมาแล้วยักไหล่ เธอขมวดคิ้วเพราะแทบจะไม่เห็นความแตกต่างในกระจกเลยด้วยซ้ำ

"ฉันไม่เห็นมันจะมีอะไรพิเศษเลย" เธอหันทางเขา ก่อนจะผิดมันกลับไป

"แล้วมีหรือไม่มีล่ะ" เขาถามอีกครั้ง คราวนี้ดูจะจริงจังกว่าครั้งที่แล้ว เธอรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นนักโทษที่กำลังจนมุมกับคำถาม

"มี" เธอตอบแล้วถอนหายใจ

"แล้วมันเป็นยังไงบ้าง" ดอนหันกลับมาทำหน้าอยากรู้อยากเห็น

"ยอดเยี่ยมมากค่ะ ไม่ทราบว่าข้อมูลนี้เป็นประโยชน์แก่คดีของคุณรึเปล่าคะ คุณนักสืบ" เธอพูดประชดแต่ก็เริ่มกอดอกด้วยความไม่พอใจแล้ว

"ก็น่ายินดีนี่ ผมนึกว่าพวกคุณเลิกกันแล้วซะอีก" เขายักไหล่ ทำให้เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้จนได้

"ว้าว เจ้าชายนักเต้นก็สนใจเรื่องคนอื่นกับเค้าด้วยหรอเนี่ย" เธอพูดประชดอีกครั้ง ก่อนชี้ไปที่ป้ายบอกทางเพื่อให้เขาเลี้ยวได้ถูกทาง

"สนสิ เผื่อผมจะมีหวังบ้างไง" เขาพูดแบบทีเล่นทีจริง เคทจำได้ว่าตอนเธอมาทำงานใหม่ๆ เขามาจีบเธออยู่หลายวันเหมือนกัน แต่เขาก็จีบผู้หญิงคนอื่นๆไปทั่วน่ะแหละ

เธอยักคิ้วด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนจะหยิบกาแฟขึ้นมาจิบต่อ นิสัยพูดมากแบบนี้นี่แหละเป็นเหตุผลที่ใครๆก็เบื่อเขา วันนี้เพิ่งจะเป็นวันแรกแท้ๆที่จะทำคดีร่วมกันแต่เธอก็เริ่มเบื่อเขาซะแล้ว