ตอนที่ 25 คลื่นใต้น้ำ
...เพดานไม้..เป็นภาพแรกที่เห็นเมื่อลืมตาตื่น กรรณิกานอนกระพริบตามองอยู่หลายครั้งจึงหยัดตัวลุกขึ้นมานั่ง รับรู้ถึงความนุ่มยวบของเตียงขนาดใหญ่สีขาวที่มีร่างปุกปุยสีเทานอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอยู่เคียงข้าง
และเมื่อเลื่อนสายตามองเลยไปทางขวาของเตียงจะเห็นช่องหน้าต่างขนาดใหญ่ปราศจากกระจกกั้น และผู้คนมากมายด้านล่างเดินสัญจรสวนกันขวักไขว่ ถัดจากหน้าต่างลงมาคือโต๊ะกลมทำจากไม้เนื้อแข็งสีเข้ม มีเหยือกและแก้วน้ำทำจากไม้ชนิดเดียวกันวางตั้งเรียงรายอยู่ แล้วภาพความทรงจำล่าสุดก็ผุดขึ้นมาในหัว
...อิซัคใช้เวทย์เรียกประตูมิติพามายังเมืองซีเรียส หลังจากนั้นก็มาเช่าที่พักที่นี่เพื่อจะได้นอนรอพวกฮาเรฟกับยัยจาที่คาดว่าน่าจะยังมาไม่ถึง และทันทีที่ได้ห้อง...ทั้งเธอและยัยอรก็ขึ้นมานอนเล่นบนเตียงจนเผลอหลับไปไม่รู้ตัว ...
คิดพลางอดเหลือบมองเพื่อนร่วมทางสี่ขาที่กำลังนอนหลับบนพื้นข้างโต๊ะกลมไม่ได้ พลันเงาวูบไหวของใครบางคนเบื้องล่างก็พุ่งเข้าสู่ดวงตา ใครบางคนที่เธอจะไม่สนใจเลยถ้าคน ๆนั้นไม่มีรูปร่างหน้าตาหน้าเหมือนเจ้าดำยามเป็นคนเมื่อวานนี้...
ไวเท่าความคิดเธอรีบเหวี่ยงเท้าหนาหนักลงจากเตียง ชะโงกหน้าออกจากขอบหน้าต่างเท่าที่ร่างอวบอ้วนจะอำนวย เพื่อดูให้แน่ใจว่าสิ่งที่เธอเห็นไม่ได้เกิดเพราะตาฝาด หรือเมาขี้ตา
โครม..
จู่ ๆเจ้าดำที่เธอคิดว่าหลับก็ลุกพรวดกระแทกโต๊ะกลมจนเซล้ม พร้อมของที่วางอยู่ข้างบนตกกระจายกลิ้งอยู่บนพื้น ส่งเสียงดังปลุกร่างเล็ก ๆบนเตียงให้สะดุ้งงัวเงียตื่นขึ้นมา
หากตัวต้นเหตุไม่สนใจเพราะความสนใจทั้งหมดพุ่งไปที่ชายด้านล่างผู้มีใบหน้าเหมือนกับมันยามเป็นคนเมื่อวานนี้เท่านั้น หากแววตาใช้มองกลับทั้งกร้าว ดุดันและน่ากลัวราวกับจะฆ่าให้ตายด้วยสายตา
อเดนเต้!!
เป็นคำพูดทิ้งท้าย ก่อนที่มันจะกระโดดออกจากหน้าต่างลงไปด้านล่างเพื่อสร้างความชุลมุนวุ่นวายและกลืนหายไปกับฝูงคนที่พากันแตกฮือ
เจ้าดำมันเป็นอะไรของมันเนี่ย ผู้เป็นพี่หันไปมองแมวสาวที่กำลังจิกปลายเท้าไปข้างหน้าและเหยียดร่างบิดขี้เกียจบนเตียง นึกเห็นด้วยในใจแต่เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้เจตนาจะถามเธอจึงไม่ตอบอะไร เดินไปยกโต๊ะและเก็บข้าวของที่ตกระเนระนาดอยู่บนพื้นขึ้นมาตั้งเหมือนเดิม หากสายตากลับเลื่อนไปมองภาพผู้คนวุ่นวายเบื้องล่างอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว พร้อมกับปริศนาในใจผุดขึ้นมาอีกครั้ง
...ทำไมเจ้าดำตอนเป็นคนจึงมีใบหน้าเหมือนชายคนที่มันเรียกว่า อเดนเต้ และทำไมเมื่อวานหญิงสาวที่ชื่อลัสจึงไปกอดมัน หรือเพราะเข้าใจผิดว่ามันคือ อเดนเต้...แล้วถ้าเป็นการเข้าใจผิดทำไมมันถึงกอดตอบ ไม่สิ...ถ้าไม่ใช่การเข้าใจผิดล่ะ..!!
...ถ้าสมมติว่าเจ้าดำรักลัสทั้ง ๆที่เป็นสุนัข...แต่บังเอิญเธอมีคนรักอยู่แล้วชื่ออเดนเต้ นั่นก็พอจะตอบได้ว่าทำไมพอกลายเป็นคนมันถึงมีใบหน้าเหมือนชายคนนั้น เหมือนชายคนที่มันหวังอยากจะเป็นตลอดมา และเมื่อบังเอิญเจอลัส ซึ่งเข้าใจผิดว่าเจ้าดำคืออเดนเต้ ทำให้เธอโผเข้าไปกอด ส่วนเจ้าดำที่หลงรักลัสอยู่แล้วก็เลยกอดตอบ...แต่พอเธอรู้ความจริงจึงใช้เวทย์นิทรากับเจ้าดำและจากไป..
สิ่งที่คิดทำเอาใจหายวาบ เพราะมันช่างดูสมเหตุสมผลเสียจนน่ากลัวว่าจะเป็นเรื่องจริงมากกว่าแค่การสันนิษฐานมั่ว ๆของเธอเท่านั้น แต่สุดท้ายจะจริงหรือเท็จ ผู้ที่จะยืนยันคำตอบนี้กับเธอได้คงมีเพียงเจ้าดำเท่านั้น...
แอ๊ด...ปัง
ประตูไม้หน้าห้องเปิดและปิดลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับชายหนุ่มผมแดงก้าวฉับๆเข้ามาข้างใน มือสองข้างถืออะไรบางอย่างคล้าย ถุง สีเขียวขนาดใหญ่ แต่เมื่อสังเกตให้ดีแล้วสิ่งนั้นน่าจะทำจากใบของต้นไม้อะไรสักอย่างที่นำมาสานต่อกันแน่นจนสามารถใส่สิ่งของได้
แต่ที่น่าสนใจมากกว่านั้นน่าจะเป็นของข้างใน ถุง ที่ส่งกลิ่นโชยมายั่วน้ำลาย จนต้องหยุดความคิดทั้งมวลในหัวลงแทบจะทันที เพราะกลิ่นนั้นช่างเหมือนกับหมูทอดกระเทียมพริกไทยอาหารโปรดของเธอเหลือเกิน...
ว้าว..กลิ่นเหมือนพิซซ่าหน้าชีสเลย คำพูดที่ได้ยินทำให้กรรณิกาอดเหลียวไปมองน้องสาวบนเตียงไม่ได้ ก็เธอได้กลิ่นหมูทอดกระเทียมพริกไทยนี่นา แต่ไหงยัยอรถึงได้กลิ่นพิซซ่าหน้าชีสไปได้ แล้วความสงสัยก็ยิ่งทวีมากขึ้นกว่าเดิมเมื่ออิซัคนำถุงนั่นวางลงบนโต๊ะกลมใกล้เตียง และใช้มือฉีกปากถุงออกจากกันเพื่อให้ทุกสายตาได้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน สิ่งที่มีรูปร่างคล้ายกับซาลาเปาสีขาวจำนวนมาก
...เหมือนซาลาเปาแบบไม่มีไส้ แต่ไหงกลิ่นดันเหมือนหมูทอดกระเทียมพริกไทยล่ะ ...
อยากรู้ ก็กินพิสูจน์เลยสิ อิซัคอมยิ้มนิด ๆอย่างเจ้าเล่ห์ พลางหยิบ อาหารบนโต๊ะ ส่งยื่นให้หญิงสาวร่างอ้วนรับไปพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วน ไม่ว่าจะมอง สัมผัส หรือสูดดม และ..ชิม
งั่บ... งั่บ งั่บ งั่บๆๆๆ
อาหารชิ้นแรกหมดไปอย่างรวดเร็วทั้งที่ตั้งใจจะแค่ชิม แต่ทันทีที่เจ้าก้อนนั่นเข้าไปในปาก มันก็แผ่กลิ่นอายและรสชาติหมูทอดกระเทียมพริกไทยร้อน ๆกระจายไปทั่วปาก ยิ่งเคี้ยวยิ่งเหนียวนุ่มราวกับกำลังกินหมูหมักทรงเครื่องรสชาติเยี่ยมแบบที่เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม
นั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเปลี่ยนจากการชิมเป็นสวาปามแทนจนกระทั่งหมดชิ้นแรก ชิ้นที่สอง ชิ้นที่สาม และชิ้นที่สี่กำลังรอจ่อคิวอย่างเป็นระบบระเบียบ
อร่อยใช่ไหมล่ะ เสียงทักขึ้นมาทำให้อาการยัด เอ๊ย กินของสาวอ้วนชะงักเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่เสียกระบวน
กินต่อไปเถอะ มีอีกเยอะ เจ้านี่น่ะเป็นอาหารที่มีรสชาติเปลี่ยนไปตามสิ่งที่คนกินอยากกินมากที่สุด ไม่ว่าจะกลิ่นหรือรสชาติ...เป็นที่สุดของอาหารแห่งอเวนิสเชียวนะ หาง่ายราคาถูกและยังอร่อยอีกด้วย คำอธิบายประกอบราวกับได้ค่านายหน้ามา ทำให้เจ้าตัวบนเตียงฟังแล้วน้ำลายสอจนต้องละเมิดกฎไม่กินอาหารเย็นของตัวเอง กระโดดลงจากเตียงไปสะกิดขาอ้วนดำของผู้เป็นพี่สาวให้แบ่งให้บ้าง
อยากกินเหรอ... คนพูดฉวย ซาลาเปา จากมืออ้วนๆที่กำลังยื่นให้น้องสาวขึ้นมาถือไว้สูง เพื่อล่อร่างสีเทาให้ออกแรงกระโดดงับ แต่เพราะความไม่เคย จึงกลายเป็นล้มก้มจ้ำเบ้าไม่เป็นท่าแทน เรียกว่าทั้งเจ็บทั้งอายจนอยากสะบัดหน้าพรืดงอนไม่กินไปเลย ถ้าไม่ติดที่กลิ่นยั่วน้ำลายหอมหวนจนกระตุ้นความอยากอาหารที่แทบไม่เคยมีมาก่อนของเธอล่ะก็...
อยากกินก็กระโดดให้ถึงสิ เอ้า อีกนิดเดียวเท่านั้นเอง ...หรือถ้าไม่อยากกินก็...ไม่เป็นไร ข้ากินเองก็ได้ อิซัคหัวเราะร่วน นัยน์ตาเป็นประกายพราว แกว่ง ชิ้นอาหาร ในมือล่อแมวสาวไปมา พลางยักคิ้วให้อย่างล้อเลียน งานนี้เจ้าเหมียวเลยเปลี่ยนจากกระโดดงับ ซาลาเปา เป็นงับขาคนแกล้งแทนซะเลย
ภาพหยอกล้อแมวสาวกับหนุ่มหล่อตรงหน้า ทำเอาหญิงสาวอีกคนในห้องอิ่มเอาดื้อ ๆ เบนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้งด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก นอกจากคิดถึงเจ้าดำขึ้นมาจับใจ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเรียกความสนใจจากทุกคนภายในห้องให้หันไปมอง กรรณิกาเป็นคนแรกที่ได้สติเดินแกมวิ่งไปเปิดประตูให้คนข้างนอก..ที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าดำ..
แอ๊ด...
ด้านหลังประตูคือหญิงสาวงดงาม ผู้มีดวงตาสีม่วงเปล่งประกายสดใส และเรือนผมยาวสลวยสีแดงเข้มที่เธอจำได้ดีว่าจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากคนที่แย่งคำคืนอันแสนหวานของเธอไป!!
ลัส!! เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้กรรณิกาสะดุ้งโหยง นึกว่าเธอเป็นฝ่ายหลุดปากเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายขึ้นมา
อิซัค!!
ผู้มาเยือนแทรกผ่านตัวเธอเข้ามาในห้องและวิ่งไปกอดชายเจ้าของชื่อแน่น ราวกับภาพเมื่อค่ำคืนฉายซ้ำอีกครั้ง เพียงแต่คราวนี้เปลี่ยนจากเจ้าดำเป็นอิซัคที่สวมกอดร่างบางนั่น
ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน ลัสพูดขึ้น มองใบหน้าหล่อที่เหมือนใครบางคนที่แสนคิดถึง จนน้ำตาเอ่อคลอขึ้นกลบดวงตาคู่งาม
ข้าก็คิดถึงเจ้าเหมือนกัน คำตอบจากอีกฝ่ายเสียดแทงบาดลึกใจใครบางคนที่ยืนยังตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ คำถามนั้นทำให้ร่างบางในวงแขนมีอาการกระตุกอย่างแรง สักพักจึงนิ่งสนิทราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ยังไม่ทันถามว่าลัสเป็นอะไร คำพูดห้วนแฝงไปด้วยอารมณ์ของสัตว์สี่เท้าข้างตัวก็ดังแทรกขึ้น
คงรักกันมากสินะ ถึงต้องถามไปกอดไป!! แม้อิซัคจะรู้สึกโหวงในใจกับคำพูดที่ได้ยิน หากเลือกที่จะไม่สนใจ จนคนในวงแขนนั่นแหละที่ต้องเป็นฝ่ายถอยผละออกมา
เอ่อ..คือ..เราไม่ได้เจอกันมานานแล้ว ลัสนึกว่าเสียงที่ได้ยินในหัวมาจากหญิงสาวอัปลักษณ์ที่ยังยืนมองเธอนิ่งอยู่หน้าประตู จึงหันไปส่งยิ้มให้อย่างขอลุโทษ หากอิซัคกลับปรายตาดุไปประสานกับแมวสาวที่จ้องมองอยู่ก่อนหน้าอย่างคาดโทษ หากอะไรบางอย่างที่เห็นในแววตาหญิงสาวต้องสาปทำให้รู้สึกเจ็บแปล๊บกลางใจ ด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถบอกได้ และไม่พร้อมที่จะค้นหาว่ามันเกิดขึ้นเพราะเหตุใด ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะละเลยมันไปเช่นทุกครั้ง
(มีต่อ)
แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 48 09:24:02
จากคุณ :
Sushii 
- [
24 พ.ค. 48 10:07:04
]
มนตรา (ฉบับแก้ไข) บทที่ 25 ตอน คลื่นใต้น้ำ
