นี่เป็นเรื่องสั้นแนวๆ ความรักเรื่องแรกของผมครับ ( หัดแต่งไว้ เพราะนิยายหลักๆ ของผมหลายๆ เรื่อง โดนดองเพราะแต่งฉากรักๆ ซึ้งๆ ไม่เป็นเนี่ยแหละ )
ช่วยติชมด้วยครับ
---------------------------------
" ชั้นกำลังเป็นอะไร! ชั้นทำแบบนี้ได้ยังไง "
ชั้นไม่รู้หรอก ว่ามันเป็นเพราะอะไร ณ วันนี้ เวลานี้ ชั้นควรจะมีความสุขกับเวลาปัจจุบัน และลืมความเจ็บปวดของอดีตให้หมด ทำไม! ทำไมนะ? ทำไมชั้นลืมเลือนมันไม่ได้เลย และทุกครั้งที่ชั้นพบเจอกับเธอ ผู้ชายที่แสนดีกับฉันทุกอย่าง แต่ในใจลึกๆ แล้ว ฉันกลับเห็นเธอ และคิดกับเธอว่าเธอคืออีกคนหนึ่ง
ทำไมต้อง " อยากให้เธอเป็นเขา " ด้วยนะ
-------------------------------
นคร Sakara วันศุกร์ที่ 14 มีนาคม ปี A.R. ที่ 27
ณ โรงยิมแห่งหนึ่ง
ชายสองคนในชุดเสื้อกล้าม กางเกงวอร์มขายาว มีเฮดการ์ดและนวมแบบเปิดสวมอยู่คนหนึ่งสีแดง อีกคนสีน้ำเงินยืนประจันหน้ากันอยู่บนลานกลางพื้นที่นั้น ฝ่ายแดงยืนตั้งท่าเท้าซ้ายนำหน้า ทิ้งน้ำหนักไว้ที่เท้าหน้าเป็นส่วนใหญ่ มือซ้ายนั้นทิ้งไว้บริเวณข้างขาซ้าย ขณะที่มือขวาป้องไว้ที่แก้มขวา นิ้วทั้ง 4 ชี้ไปด้านหน้า ขณะที่ฝ่ายน้ำเงินนั้นเต้นฟุตเวิร์คไปมารอบๆ ตัวเขาแต่ยังไม่กล้าบุกเข้าไป ท่ามกลางสายตาที่จดจ้องมองไปที่ทั้งคู่อย่างไม่กระพริบ
" ย้ากกกกก! "
ในที่สุดฝ่ายน้ำเงินที่เต้นฟุตเวิร์คไปมาก็ทนไม่ไหวเป็นฝ่ายบุกเข้าไปก่อนในท่าถีบตรง ( ฟร้อนท์คิก ) ด้วยเท้าซ้าย แต่ฝ่ายแดงนั้นยืนนิ่งอยู่ราวกับว่ารู้ล่วงหน้าว่าเป็นท่าหลอก ฝ่ายน้ำเงินเมื่อเห็นดังนั้นจึงสปริงตัวขึ้นหมุนตัวถีบหลัง ( แบ็คคิก ) ด้วยเท้าขวาตามไปทันที แต่ฝ่ายแดงแค่เพียงพลิ้วตัวไปทางขวาก็หลบได้อย่างง่ายดาย ฝ่ายน้ำเงินรีบใช้แรงเหวี่ยงนั้นเตะเหวี่ยง ( ราวนด์คิก ) ด้วยเท้าซ้ายตามไปอีก ....................
" แกเสร็จแน่จอห์น "
ฝ่ายน้ำเงินยิ้มอย่างมั่นใจ แต่สถานการณ์ผิดคาด แทนที่ฝ่ายแดงจะหลบ เขากลับสืบเท้าเข้าไปด้านหน้าแล้วใช้มือซ้ายยกขึ้นปัดขาซ้ายของฝ่ายน้ำเงินไปตามทิศทางที่เขาเตะพร้อมกับย่อตัวทำให้ฝ่ายน้ำเงินเสียหลักด้วยแรงหมุน แล้วตามด้วยถีบข้าง ( ไซด์คิก ) ด้วยเท้าขวาเข้าที่สีข้างด้านซ้ายของฝ่ายน้ำเงินอย่างจังจนกระเด็นไปล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้น
" End! จอห์น มานาเฟีย มุมแดง เป็นฝ่ายขนะ "
" เฮ! "
ผู้ที่ชมการแข่งขันอยู่ร้องเฮลั่นด้วยความสนุกที่ได้ชมการต่อสู้ที่ดุเดือดของทั้งคู่ จนไม่มีใครสังเกตว่าบนอัฒจันทร์แถวหนึ่งที่ว่างนั้น มีหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งนั่งดูการแข่งขันอยู่ห่างๆ มีแต่ชายในชุดเฮดการ์ดสีแดงเท่านั้นที่เหลือบไปมอง และยิ้มให้เธอ
เวลา 17.30 น.
หน้าโรงยิม
" ไง [B]เอมี่! เลิกเรียนแล้วหรือ "
ชายหนุ่มวัย 21 ปี ผิวขาว สูงราวๆ 175 เซนติเมตร รูปร่างปานกลาง ไว้ผมลองทรงต่ำเสยด้านหน้าขึ้น ผมด้านหลังเหยียดตรงเดินออกมาจากโรงยิมพร้อมกับทักทายหญิงสาว
" ไหนนายบอกจะไปรับชั้นที่มหา'ลัยไง ชั้นเลิกตั้งแต่บ่ายสี่โมงแล้วนะ "
" ขอโทษๆ เผอิญติดแข่งน่ะ รอบ 8 คนสุดท้ายแล้ว ผ่านรอบ 4 คนก็ถึงรอบชิงแล้ว โทษทีนะ เอาล่ะ ไปกันเถอะ "
" จ้า! "
ผู้ชายคนนี้แหละชื่อจอห์น มานาเฟีย เขาเป็นผู้ชายที่ดูร่าเริง อบอุ่น เป็นมิตรกับทุกคน และยังเป็นนักกีฬาศิลปะการต่อสู้ด้วย ซึ่งชั้นก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก แต่ทำไมนะ เวลาที่ชั้นอยู่กับจอห์น ทำไมชั้นต้องนึกถึงผู้ชายอีกคนด้วย
เวลา 20.10 น.
ห้างแห่งหนึ่งในนคร Sakara
" โห! เอมี่ นี่เธอจะซื้ออะไรนักหนาเนี่ย จะทำกับข้าวเลี้ยงคนทั้งหอเลยรึ "
" เปล่าซะหน่อย! แค่ซื้อตุนไว้น่ะ ช่างเถอะ! เอ่อ! ว่าแต่นายเถอะ ทำไมถึงชอบพวกเรื่องต่อยๆ ตีๆ นักนะ "
" ไม่ใช่ต่อยๆ ตีๆ ซะหน่อย มันเป็นกีฬานะ เท่ดีออก แล้วก็ถ้าผมชอบต่อยๆ ตีๆ นะ คงไม่ได้เรียนมหา'ลัยอยู่แบบนี้แน่ๆ "
" นั่นสินะ! นายเป็นคนดีนี่ ทำไมเขา....... "
" หืม! "
" เปล่า! เรากลับกันเถอะ เดี๋ยวหอปิดล่ะซวยเลย "
ชั้นรีบกลบเกลื่อนถึงบางเรื่องที่ไม่อาจบอกให้ผู้ชายที่แสนดีคนนี้รู้ได้ มันเป็นความเจ็บปวดของชั้น ครั้งหนึ่งในชีวิตที่ยากจะลืม คืนนั้นชั้นให้จอห์นไปส่งที่หน้าหอหญิง ส่วนเขาก็กลับเข้าหอชายตามปกติ ในมหา'ลัย Sakara อันเป็นมหา'ลัยแห่งเดียวในเมืองที่วุ่นวายเช่นนี้
" เอมี่ เอมี่ "
" ท........เธอ! "
" ................... แฮ่ก! แฮ่ก! "
ชั้นตกใจมากที่ตื่นขึ้นมาในยามดึกด้วยฝันร้าย ชั้นฝันเห็นเขาอีกแล้ว ผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนที่ดูสง่างาม เข้มแข็ง และเป็นผู้นำ คืนนั้นชั้นนอนไม่หลับอีกเลย ยังดีว่าตอนเช้าเป็นวันเสาร์แล้วชั้นไม่มีเรียน ชั้นจึงเปิดโทรทัศน์ดูอะไรไปเรื่อยๆ ฆ่าเวลา
" แซม! "
หลายวันต่อมา
วันที่ 23 มีนาคม ปี A.R. ที่ 27 เวลา 15.30 น.
" เฮ้ย! ไอ่น้อง! ถ้าไม่อยากเจ็บตัวล่ะส่งเงินมา "
" เฮ้ย! หยุด! "
วันนั้นชั้นกับจอห์นผ่านไปบริเวณซอกตึกแห่งหนึ่งพอดี จอห์นกำลังหาทางลัดในการขี่มอเตอร์ไซด์ทะลุออกไปอีกซอกถนนหนึ่ง ขณะนั้นมีพวกอันธพาลวัยรุ่นจำนวน 3 คนกำลังรีดไถเงินเด็กนักเรียนคนหนึ่งอยู่
" เฮ้ย! แกมาสอดไรด้วยวะ อา! แฟนแกสวยดีนี่หว่า หึๆๆ "
" พลั่ก! "
1 ใน 3 คนนั้นพยายามจะเข้ามาลวนลามชั้น แต่ถูกปลายเท้าขวาของจอห์นหวดเข้าที่ปลายคางอย่างจังจนล้มทั้งยืน ชายคนที่สองโมโหมากวิ่งเข้ามาโดดถีบจอห์นจากด้านหลัง แต่จอห์นกลับสืบเท้าไปด้านซ้ายหลบการกระโดดถีบนั้น พอมันลงกับพื้นแล้วหันกลับมาจะวิ่งเข้ามาต่อยก็ถูกท่าถีบข้างด้วยเท้าขวาเข้าที่ลิ้นปี่ลงไปนอนบิดตัวอยู่กับพื้น
" แก!.....ชิ้ง! ฟั่บๆๆ "
ชายคนสุดท้ายชักมีดขึ้นมาควงไปมาเป็นการขู่ แต่จอห์นกลับเต้นฟุตเวิร์คไปมาเป็นการท้าทาย สักพักมันก็วิ่งเข้ามาแทงตรงๆ ราวกับวัวกระทิงที่บ้าคลั่ง แต่จอห์นที่เดาออกแต่แรกจึงใช้เศษหินที่แตกจากอาคารแถวนั้นขว้างเข้าที่ใบหน้าอย่างจังจนมันผงะ จอห์นรีบใช้โอกาสนั้นปราดเข้าไปจับที่ข้อมือขวาแล้วบิดอย่างแรงจนมีดร่วงลงกับพื้นก่อนจะใช้มือขวาตบด้วยหลังมือไปที่ใบหน้าบริเวณรอยต่อระหว่างจมูกกับปากจนมันล้มทั้งยืน
" ไปเร็วจอห์น ตำรวจมาเราซวยแน่! "
" ตำรวจ! ทำไมเธอ........ "
" ช่างเถอะ! รีบไปเร็ว! "
ชั้นจะทำยังไงดี เขาเริ่มสงสัยในตัวชั้นขึ้นทุกวัน ในวันนี้ชั้นรีบบอกให้เขารีบหนีเพราะตำรวจกำลังจะมา ทำให้เขามองตาชั้นจนชั้นเองก็รู้สึกอยากจะบอกบางอย่างกับเขา แต่ชั้นก็ไม่กล้าบอก เพราะชั้นก็ไม่อยากทำให้เขาเสียใจ แต่ไม่น่าเชื่อว่า หลังการต่อสู้ในวันนั้น จะเป็นวันที่ " เขา " ที่ชั้นไม่เคยลืม จะปรากฏตัวต่อหน้าชั้นอีกครั้ง
30 มีนาคม ปี A.R. ที่ 27
ร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งหนึ่ง นคร Sakara เวลา 19.25 น.
" นายนี่งกชะมัด เงินรางวัลได้มาตั้งหมื่น แต่กลับพาชั้นมาเลี้ยงที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเล็กๆ เนี่ยนะ "
" ใครบอกล่ะครับ! ผมอาจจะพาคุณมาเลี้ยงในที่แบบนี้ แต่ผมก็มีของขวัญให้คุณนะเอมี่ นี่ไง "
และนั่นทำให้ชั้นแทบจะหลั่งน้ำตาด้วยความดีใจ ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่จริงใจกับชั้นมาก เขาหยิบสร้อยเส้นหนึ่งทำจากทองคำ มีจี้รูปดาวทำจากเงินมีพลอยสีฟ้าอยู่ตรงกลาง มรรอยสลักชื่อของชั้นอยู่ใต้พลอยนั้น มันดูสวยงามมากจนชั้นลืมตัวเข้าไปกอดเขาแน่นกลางผู้คนที่เดินไปมา นั่นเป็นคืนหนึ่งที่ชั้นมีความสุขโดยที่ชั้นก็ไม่รู้หรอกว่า พวกเราถูกจับตามองจากใครบางคนอยู่
" นั่นรึ! พวกที่เล่นงานพวกเราน่ะ "
" ครับเฮีย! "
" ดี! ตามมันไป "
" ครับ! "
ชั้นและจอห์นไม่รู้หรอกว่ากำลังถูกตามอยู่ และในที่สุดพวกเราก็ติดกับ แก๊งค์ซิ่งกลุ่มหนึ่งใช้มอเตอร์ไซด์บีบให้เราต้องไปตามทางของมันจนในที่สุดก็ถึงย่านชานเมืองในเขต MokChei อันเป็นถนนที่ไม่ค่อยมีรถสัญจรไปมานัก
" พวกแกต้องการอะไร พวกเราไม่มีความแค้นต่อกัน! "
" ใครว่าไม่มี! ที่แน่ๆ แกแย่งผู้หญิงของชั้นไป แค่นี้เราก็เป็นศัตรูกันแล้ว หึๆๆ ว่าไง เอมิเลีย "
ชั้นรู้สึกสะดุ้งทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงนั่น มันเป็นน้ำเสียงที่คุ้นเคยที่สุด น้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยพลัง และเมื่อชั้นเงยหน้าขึ้นมองเขา ร่างของชั้นถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งตัว เขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่ชั้นไม่เคยพบเขาเลยมาตลอด 1 ปีมานี้
" แซม! "
" รู้จักด้วยหรือเอมี่ "
" ฮ่าๆๆๆ! ไงไอ่น้อง! แกเก่งนะที่เอาผู้หญิงของชั้นไปได้ แล้วชั้นก็ได้ยินว่าแกเป็นนักกีฬาการต่อสู้ด้วยนี่ ลองมาสู้กันหน่อยมั้ย? " ชายร่างสูงพอๆ กับจอห์นแต่ล่ำและผิวคล้ำกว่าเล็กน้อยชี้นิ้วมาที่จอห์นเป็นการท้าสู้
" โทษทีนะ ผมไม่สู้กับใคร ผมไม่อยากเข้าวงการนักเลง "
" โอ้! ไม่อยากเป็นนักเลง เฮ้ยพวกแกดูสิวะ! มีคนใน Sakara ที่ไม่อยากเข้าวงการนักเลงด้วยเว้ย น่าหมั่นไส้ว่ะ ย้ากกก! "
" พลั่ก! "
แซมพูดจาเยาะเย้ยจอห์นก่อนจะเดินเข้ามาจะชกจอห์นที่ใบหน้าด้วยหมัดขวาแต่ถูกจอห์นย่อตัวแล้วพุ่งใช้ไหล่กระแทกจนแซมกระเด็นไปแต่ไม่ถึงกับล้ม
" ใช้ได้ๆๆ ไอ่หนู แต่ฝีมือแบบนี้น่ะนะ! "
" อะไรนะ! "
" ฟุ่บ!........พลั่ก! "
ยังไม่ทันที่จอห์นจะถาม แซมวิ่งเข้ามาโดดถีบสองจังหวะด้วยขาซ้ายตามด้วยขาขวาจากล่างขึ้นบน จอห์นซึ่งไม่เคยเห็นท่าที่พิสดารนี้มาก่อนจึงตั้งรับไม่ถูก เขาจึงโดนเท้าที่สองถีบเข้าที่หว่างออกกระเด็นไปแต่ยังพอตั้งหลักได้ แซมได้โอกาสจึงรุกเข้าด้วยเพลงเตะเป็นชุดๆ ด้วยประสบการณ์ที่ชำนาญกว่า จอห์นจึงไม่สามารถใช้เพลงเตะที่เขาถนัดตอบโต้ได้เลย ดังนั้นจอห์นจึงตัดสินใจที่จะเสี่ยงเข้าประชิดพร้อมกับใช้มือที่รวดเร็วหวดเข้าที่ใบหน้า แต่ผิดคาด แซมไม่เพียงถนัดแค่เท้าเท่านั้น มือของเขาก็ไวจนน่ากลัวสมกับที่เป็นหัวหน้าแก๊งค์ซิ่งยามราตรี มือของจอห์นไม่อาจถูกใบหน้าของแซมได้เลย ตรงกันข้ามจอห์นกลับโดนหมัดแย็บของแซมไปถึง 3 หมัดตามด้วยหมัดอัปเปอร์คัตอีก 2 หมัดจนไม่อาจตั้งตัวได้
" พอแล้วแซม เขาไม่ใช่นักเลงแบบเธอ อย่าทำเขาเลย " ชั้นทนไม่ไหวแล้วที่เห็นจอห์นโดนอัดแบบไม่มีทางสู้จึงวิ่งเข้าไปผลักแซมจนเซไป
" ฮ่าๆๆ ดูสิ! นังนี่มันดีจริงๆ ว่ะ! เฮ้ย! บอกไอ่อ่อนนี่ไปสิ ว่าเธอเป็นของชั้นแล้ว ตั้งหลายครั้งแน่ะ ว่าไง ตลอดเวลาที่เธอคบกับมัน เธอคงไม่กล้าบอกล่ะสิ "
" วะ......ว่าไงนะ......ย้ากกกกกกกกกกกกก! "
" ฮึ่ม! "
จอห์นที่ได้ยินเรื่องราวของชั้นถึงกับน้ำตาไหล เขาฝีนลุกขึ้นมาพร้อมกับวิ่งเข้าไปจะกระโดดถีบแซมที่หันหลังให้ แต่แซมกลับใช้ท่าที่เขาใช้ปราบอันธพาลเมื่อหลายวันก่อนเช่นเดียวกันกับจอห์น เพียงแต่ต่างกันที่แซมเบี่ยงตัวหลบเท้าซ้ายที่ลอยมาออกด้านนอกแล้วถีบหลัง ( แบ็คคิก ) เข้าที่ท้ายทอยของจอห์นเข้าอย่างจังจนจอห์นกระเด็นไปนอนกองกับพื้นหมดสติทันที
" จอห์น จอห์น! แซม! พอแล้ว อย่าฆ่าเขา ได้โปรด! "
" ดูสิ! เฮ้ยพวกแก! เอาเถอะ! ชั้นปล่อยนังนี่ไปดีกว่า ยังไงชั้นก็ได้จนเบื่อแล้วว่ะ ไปเว้ย! "
" ได้เลยลูกพี่! "
แซมและแก๊งค์ของเขาจากไปแล้ว ชั้นได้แต่เขย่าร่างของจอห์นที่สลบอยู่ทั้งน้ำตา โชคยังดีที่จอห์นไม่สลบนานัก เขาค่อยๆ พยุงร่างของตัวเองลุกขึ้นมา ชั้นบอกให้เขาไปซ้อนมอเตอร์ไซค์ส่วนชั้นจะขับเอง คืนนั้นช่างเป็นคืนที่เจ็บปวด กับทั้งตัวจอห์น และตัวชั้นเอง อดีตได้หวนกลับมาอีกครั้ง ช่างน่าเศร้าเหลือเกิน
แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 48 00:17:50
จากคุณ :
TonyMao_NK51 
- [
25 พ.ค. 48 00:17:22
]
เรื่องสั้นพิเศษ " อยากให้เธอเป็นเขา "
