เรื่องนี้เป็นเรื่องของนายดินกับปารีณานะคะ (ต่อจากเรื่องใยแห่งรักค่ะ)



โรม...สายลม...ความรัก ตอนที่ 1

สนามบินลอนดอนคลาคล่ำไปด้วยผู้คนจำนวนมาก เสียงพุดคุยหลายเสียงกลบเสียงของประชาสัมพันธ์จนแทบไม่ได้ยิน หญิงสาวรูปร่างสูง แต่งตัวทันสมัย ดวงตากลมโตมีแววดื้อรั้นรับกับขนตายาวสวย ริมฝีปากบางสีชมพู.....ปารีณา ‘ในที่สุดเธอก็ได้ไปอิตาลีประเทศที่เธอได้ยินมาว่าเป็นประเทศที่โรแมนติกมาก ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมภูวนาทถึงได้เป็นห่วงนักเป็นห่วงหนา ถึงกับโทรมาหาเธอถึงที่ลอนดอนเลย’

‘พี่ภูไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ รีน่าดูแลตัวเองได้ รีน่าเรียนจบแล้วนะคะ แค่ไปเที่ยวอิตาลีเองมันจะไปมีอันตรายอะไรล่ะคะ’

‘แต่รีน่าไม่เคยไปไหนไกลๆคนเดียวนะ พี่เป็นห่วง แล้วนี่พักที่ไหนล่ะ’ แล้วปารีณาก็เอ่ยชื่อโรงแรมแห่งหนึ่งใจกลางกรุงโรม พร้อมกับพูดต่อว่า

‘ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่า รีน่าโตแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะพี่ภู รีน่าต้องรีบไปเก็บของแล้วค่ะ สวัสดีค่ะ’แล้วเธอก็รีบกดปิดเครื่องทันที

หลังจากที่เธอนึกถึงเรื่องที่คุยกับภูวนาทซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอเมื่อวานแล้วเธอก็แอบขำในใจ แล้วบ่นพึมพำว่า “ห่วงอะไรกันนักกันหนา” แล้วส่ายหัวน้อยๆ เธอรู้ว่าภูวนาทเป็นห่วงเธอ แต่เธอโตแล้วนี่นาคิดได้ดังนั้นเธอก็รีบขึ้นเครื่องไปอิตาลีอย่างมีความสุข โดยไม่รู้เลยว่าเธอต้องไปเจอเรื่องวุ่นๆที่นั่น และยังได้ความรักกลับมาโดยไม่รู้ตัว



“ดิน ตอนนี้ดินลาพักร้อนนี่นา แม่ว่าไปเยี่ยมแม่บุญธรรมของลูกสักหน่อยสิ เธอคงคิดถึงลูก”รวิวรรณถามปฐพีในเช้าวันหนึ่ง

“ผมก็คิดอยู่เหมือนกันครับ วันก่อนมัมโทรมาหาผมบอกว่าอยากเจอ” ย้อนไปเมื่อ 8 ปีที่แล้วตอนที่เขาเพิ่งเข้ารับราชการทหาร วันนั้นเขาเห็นผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังข้ามถนนตรงทางหักศอก ทำให้ไม่ทันเห็นรถที่เลี้ยวมาอย่างรวดเร็ว เห็นดังนั้นเขาจึงรีบวิ่งเข้าไปดึงหญิงคนนั้นให้พ้นทางรถ ทำให้เธอซาบซึ้งใจมาก จึงรับเขาเป็นบุตรบุญธรรม เพราะเธอไม่ได้แต่งงาน หลังจากรับเขาเป็นบุตรบุญธรรมแล้ว เธอบอกเขาว่าเป็นคนอิตาลี มีบ้านอยู่ที่กรุงโรม ตั้งแต่นั้นมาเขาจึงได้ไปโรมประมาณ 6 เดือนครั้ง แต่สองปีที่ผ่านมานี้เขาไม่ได้ไปอิตาลีเลย เพราะงานยุ่งมาก จนแม่บุญธรรมของเขาถึงกับน้อยใจ

“ผมว่าผมจะไปอิตาลีวันพรุ่งนี้น่ะครับ”

“ก็ดีจ้ะ เธอจะได้เลิกน้อยใจซะที เออ!ตอนดินไม่อยู่นายภูเขาโทรมาแน่ะ บอกให้ดินโทรกลับด้วย”

“เหรอครับ”ปฐพีขมวดคิ้วอย่างสงสัย แล้วพึมพำว่า “มีเรื่องด่วนอะไรหว่า?” คิดเสร็จก็ยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาภูวนาทเพื่อนสนิทของเขาทันที ทันทีที่ปลายสายรับโทรศัพท์เขารีบกรอกเสียงลงไปว่า

“ไอ้ภู มีเรื่องอะไรด่วนวะ”

“ตอนนี้นายว่างหรือเปล่าวะ”

“เออ! เราลาพักร้อนอยู่ แต่พรุ่งนี้เราจะไปเยี่ยมมัมที่อิตาลีน่ะ”

“เฮ้ย! ไปอิตาลีเหรอ” คนทางปลายสายพูดด้วยเสียงดีใจอย่างเก็บไว้ไม่อยู่

“ก็เออน่ะสิ แล้วนี่เป็นอะไรวะ ทำไมต้องทำเสียงดีใจขนาดนั้นด้วย”

“คือ เรามีเรื่องอยากให้นายช่วยหน่อยน่ะ”

“เรื่องอะไรล่ะ ว่ามาสิ”

“วันนี้ น้องเรา รีน่าน่ะมันบินไปอิตาลี” แค่เริ่มเรื่องปฐพีก็รู้สึกสังหรณ์ใจว่า เรื่องที่ภูวนาทใช้ให้เขาช่วยนั้น คงทำให้เขาลำบากแน่ๆ

“นายก็ไปอิตาลีพอดีใช่ไหม เราเลยอยากให้นายช่วยดูแลรีน่าให้....” พูดยังไม่ทันจบ ปฐพีก็โวยวายเสียงดังว่า

“จะบ้าเหรอ! นายจะให้เราไปดูแลยัยรีน่านั่นน่ะนะ เราไม่เอาด้วยหรอก ตั้งแต่ที่เราได้เจอยัยนั่นที่รีสอร์ทของนาย เราก็ไม่อยากเจออีกครั้งหรอกนะ เดี๋ยวได้ทะเลาะกันตายซะเปล่าๆ”

“โธ่! ไอ้ดิน เพื่อนสุดที่รัก” ‘ดูมันสิ เวลาจะใช้เพื่อน ก็ทำเป็นเรียกเพื่อนสุดที่รัก เวลามีแฟนล่ะก็ ไม่ยอมสนใจเพื่อนเลย ’ ปฐพีคิดอย่างหมั่นไส้ เพราะตั้งแต่ภูวนาทแต่งงานกับชลธิชาแล้ว ภูวนาทก็ไม่มีเวลามาสังสรรค์กับเพื่อนอีกเลย

“ช่วยเราหน่อยเถอะนะ ถ้าเราไปเองได้เราคงไปล้วล่ะ”

“ก็แล้วทำไมนายไม่ไปเองวะ?”

“ก็เมียเรากำลังท้องนี่หว่า จะให้เราทิ้งเมียตัวเองได้ยังไงวะ และที่สำคัญงานที่รีสอร์ทก็ยุ่งด้วย”

“แล้วทำไมไม่ให้คนอื่นช่วยล่ะ?”

“แล้วจะให้ใครช่วยล่ะ นายพีมันก็ต้องทำงาน” ‘นายพี’ ที่ภูวนาทพูดถึงคือ พีรพัทร น้องชายคนเดียวของภูวนาท ที่ต้องดูแลธุรกิจต่อจากพ่อถึงสามอย่างด้วยกัน

“ช่วยเราหน่อยเถอะนะดิน ช่วงนี้นายว่างพอดี ที่สำคัญนายเป็นคนที่เราไว้ใจมากที่สุด เราเชื่อว่านายต้องปกป้องดูแลน้องเราได้”

“น้องนายก็โตแล้วนี่ ดูแลตัวเองได้แล้ว ไม่เห็นต้องห่วงเลย” ปฐพีพูดขึ้นมาอย่างรำคาญ

“แต่รีน่าไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนไกลๆคนเดียวนะ เราเป็นห่วงน่ะ สังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่อง”

“จะเกิดเรื่องอะไรล่ะวะ คิดมากเป็นคนแก่ไปได้”

“ดิน ถือว่าเราขอร้องนะ ช่วยเราหน่อยเถอะ คราวหน้าถ้านายอยากให้เราช่วยอะไร เราช่วยเต็มที่เลย” ปฐพีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดก็ต้องใจอ่อนตอบตกลงไป

“เออ! ก็ได้วะ”

“ขอบใจว่ะดิน ขอบใจจริงๆ” ‘นี่ถ้ามันกระโดดกอดคอเขาได้ มันคงกระโดดไปแล้ว’ปฐพีคิดอย่างขำๆ

“แล้วจะให้เราไปเจอยัยรีน่าที่ไหนล่ะ”

“รีน่าบอกเราว่าจะไปพักที่........”ภูวนาทเอ่ยชื่อโรงแรมที่ปารีณาเคยบอกไว้ แต่ก่อนที่จะวางหูภูวนาทยังไม่วายกำชับว่า

“ฝากดูแลรีน่าด้วยนะ ถ้ามีเรื่องอะไร โทรหาเราได้ทันทีนะ”

“เออ!” ปฐพีตอบอย่างอารมณ์เสียก่อนจะวางหูโทรศัพท์อย่างแรงเป็นการระบายอารมณ์


กรุงโรม ประเทศอิตาลี..........

ทันทีที่มาถึงกรุงโรม ปารีณาก็เข้าพักที่โรงแรมที่เธอจองไว้และจัดข้าวของ เครื่องใช้จนเรียบร้อย จึงเดินออกไปรับลมที่ระเบียง จากโรงแรมที่เธอพักอยู่ทำให้สามารถมองเห็นสถาปัตยกรรมที่เก่าแก่ของกรุงโรมรวมทั้งสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญต่างๆอีกด้วย ‘เฮ้อ! ในที่สุดก็ได้มาซะที ที่นี่บรรยากาศดีจริงๆ พรุ่งนี้จะไปเที่ยวที่ไหนก่อนดีน้า ไว้คิดที่หลังละกัน วันนี้เธอขอนอนพักก่อน เก็บแรงไว้เที่ยววันพรุ่งนี้ดีกว่า’ แล้วปารีณาก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอน พร้อมกับล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆแสนสบายจนทำให้เธอหลับสนิทได้อย่างง่ายดาย