ความคิดเห็นที่ 1 “ท่านพ่อ  ท่านแม่จะไปไหนกันคับ”  บุตรชายตัวน้อยวิ่งมาถามเสียงใสแจ๋ว  อดแปลกใจไม่ได้  เพราะน้อยมากที่จะเห็นท่านพ่อกับท่านแม่ของตัวเอง  เดินไปไหนด้วยกันซักครั้งหนึ่ง   เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพ่อแม่ของเขาโกรธกันเรื่องอะไร  ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นคนทั้งสองแสดงความรักกันเหมือนพ่อแม่คู่อื่น ๆ เลย  แถมยังไม่นอนห้องเดียวกันอีกต่างหาก   ได้แต่เก็บความสงสัยอยู่อย่างนั้น  ไม่กล้าถาม  เพราะแค่อ้าปากจะถาม  พอเห็นสีหน้าของแม่ทำหน้าไม่สบายใจ  เขาก็ไม่อยากถามถึงอีก “ไปกับแม่นะ  ซีนิธ”   มารดาเอ่ยชวนด้วยความรัก  พลางย่อตัวลงโอบเอวบุตรชายตัวน้อยวัยสิบขวบไว้  ที่สำคัญอยากให้เจ้าลูกชายไปช่วยกันระหว่างที่เธอต้องอยู่กันตามลำพังสองต่อสอง เด็กชายมองหน้าบิดา  เพราะทุกครั้ง  ถ้าเขาไม่ไปด้วย  แม่ก็จะไม่ยอมไปไหนกับพ่อเลย  แต่ครั้งนี้มองเห็นบิดาทำสัญญาณส่ายหน้าน้อย ๆ   อยู่ข้างหลังมารดา   ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “ขอโทษนะคับ  ท่านแม่  ข้าอยากไปมากเลย  แต่เดี๋ยวต้องไปรดน้ำต้นไม้ที่ข้าปลูกไว้ก่อนคับ  เดี๋ยวมันเฉา  ท่านแม่ไปกับท่านพ่อก็แล้วกัน  แล้วถ้าข้ารดน้ำต้นไม้เสร็จจะตามไปนะคับ”  ซีนิธทำเสียงออดเสียงอ้อนแม่ วาร์เดอร์แอบยกนิ้วโป้งให้ลูกชาย   แล้วย่อตัวลงยกมือลูบศีรษะลูกชายคนเดียวอย่างเอ็นดู “เจ้าอย่าลืมตามไปนะ” มองลูกชายแล้วยิ้ม  อย่างรู้กันสองคนว่าที่แท้จริงหมายความว่าอย่างไร “คับ”  บุตรชายฉีกยิ้มแป้น “ท่านแม่ ข้ารักท่านที่สุดเลย”  พลางเข้าไปหอมแก้มมารดาอย่างประจบ “แม่ก็รักเจ้าที่สุดนะ”  แล้วเข้าไปหอมแก้มลูกชายสุดที่รัก  แต่ลูกชายตัวดีดันหลบ  ทำให้เธอหอมแก้มวาร์เดอร์ที่อยู่ใกล้ ๆ แทน หัวหน้าโจรใหญ่ได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ในความฉลาดของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน “ท่านแม่ข้าไปก่อนนะ”  แล้วรีบผละออกจากอ้อมกอดของมารดา  วิ่งหนีไปทันที “ซีนิธ!!  กลับมาก่อนนะ!!”  มารดาตะโกนเรียกเสียงเขียว  แก้มสีชมพูดของเธอเริ่มแดงระเรื่อเมื่อหอมแก้มผิดคน   ตีสีหน้าไม่ถูกไม่รู้จะวางสีหน้าอย่างไรดี   วาร์เดอร์ได้แต่มองหญิงสาวแล้วอมยิ้มอย่างมีความสุข “ร้ายนะ!  ลูกชายท่านเนี่ย!!”  เธออดค้อนตาเขียวใส่เขาไม่ได้  ที่สำคัญเพื่อกลบเกลื่อนความอาย  หน้ามันร้อนผ่าวและชาไปหมด “ไปกันเถอะ  โมเลน  ข้ามีบางอย่างจะให้เจ้าดูนะ”  เขาฉวยมือเธอไปอย่างไม่ขออนุญาต ถึงวันนี้  ความโกรธ  เกลียดในใจได้มลายหายไปหมดสิ้นแล้ว  กลับกลายเป็นความรักตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่อาจรู้ได้    แม้เธอเองจะพยายามเข้มแข็ง  ต่อสู้กับความต้องการส่วนลึกของหัวใจมาตลอด  แต่ความเข้มแข็งในใจของเธอไม่อาจต้านทานกระแสธารแห่งความรักของเขา  ที่คอยกัดเซาะมาตลอด  จนกำแพงหนาแน่นค่อย ๆ พังทะลายไปทีละน้อย ชายหนุ่มเดินเคียงข้างหญิงสาวพาชมนกชมไม้ไปจนถึงสวนแห่งหนึ่ง  ที่ตระการตาไปด้วยดอกไม้สีเหลืองสดใสสูงระดับเอวยาวเป็นแนวอร่ามตาเต็มไปหมด “ข้าปลูกสวนดอกไม้นี้เพื่อเจ้า  เพราะรู้ว่าเจ้าชอบ  เพื่อเป็นของขวัญในวันที่เจ้าหายป่วย  ข้าอธิษฐานต่อดวงดาวทุกวัน  ขอให้เจ้าหายวันหายคืน”  เขาหันมาสบตาคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างมีความหมายลึกซึ้ง   โมเลนหลบสายตาของเขา  เฉมองไปทางอื่น “ท่านปลูกเองหมดนี่เลยเหรอ”   เธอกวาดสายตามองทุ่งดอกไม้สีเหลืองที่มีอาณาเขตไม่น้อยทีเดียว  มองด้วยสายตาแล้วต้องมีมากกว่าพันดอก  เขาต้องใช้เวลานานหลายเดือนกว่าจะปลูกดอกไม้ได้มากมายขนาดนี้  ที่สำคัญดอกไม้ชนิดนี้  ไม่ได้ขึ้นง่าย ๆ หรือปลูกได้ง่าย  ๆ เลย  ต้องการความรัก  การเอาใจใส่ดูแลอย่างใกล้ชิดกว่าดอกไม้ชนิดอื่น  แต่เขากลับปลูกได้งดงามทุกดอก  เสมือนเป็นดอกไม้แห่งความรักที่เขามีต่อเธอ ขุนโจรหนุ่มจ้องมองใบหน้าอันงดงามของหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า  ดอกไม้สีเหลืองสดใสว่างามนักหนาแล้ว  ยังไม่อาจสู่ความงามของเธอท่ามกลางดอกไม้อันสดใสได้เลย   ลมพัดผมเธอพริ้วไปตามสายลม   “เพื่อเจ้า ข้าอยากทำให้เจ้ามีความสุข”  เขาจับมือเธอมากุมไว้เบา ๆ  สายตามองคนที่อยู่ตรงหน้าเต็มเปี่ยมด้วยความรัก  รอยยิ้มแสนมีความสุขของเธอเวลามองดูดอกไม้  ช่างงดงาม  นั่นคือของขวัญอันวิเศษสุดสำหรับเขาแล้ว หญิงสาวหน้าร้อนผ่าว  เมื่อชายหนุ่มจับมือเธอไว้  แม้จะอยู่กันมานานถึง 15 ปี  แต่ก็ยังรู้สึกหวั่นไหวทุกครั้งที่เขาเข้ามาใกล้ชิด  อยากจะเดินหนีไปเหมือนทุกครั้ง  แต่ ทำไมมันก้าวขาไม่ออกเอาเสียเลย  ราวกับถูกเขาสะกดไว้ไม่ให้หนีไปไหนอีกแล้ว “ขอบคุณท่านมาก  วาร์เดอร์ .สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านทำเพื่อข้ามาตลอด” ขุนโจรหนุ่มยิ้มอย่างมีความสุข   เธอจ้องมองเขาเต็มสองตาเป็นครั้งแรก  ไม่เคยกล้ามองเขาตรง ๆ เต็มตาอย่างวันนี้มาก่อน    เพิ่งเคยเห็นรอยยิ้มอันหล่อเหลาของเขาอย่างใกล้ชิดขนาดนี้    เป็นรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นและอ่อนโยน  ไม่แปลกใจเลย  ทำไมบรรดาสาว ๆ ถึงได้พากันหลงรักเขาอย่างมากมาย   ที่สำคัญไม่เคยคิดว่า  โจรอย่างเขาจะรักใครจริงจังถึงเพียงนี้  คิดมาตลอดว่า  ผู้หญิงก็เป็นแค่ของเล่นของเขาที่อยากเชยชมก็มาหาเท่านั้น   แต่บุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้หาเป็นเช่นนั้นไม่   เขาไม่เคยมีใครนอกจากเธอคนเดียว  แม้จะมีหญิงสาวมากมายมาแอบหลงรักเขาก็ตาม   เขายังมั่นคงต่อเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น   ถึงเธอจะทำเป็นไม่สนใจ  ไม่ใส่ใจกับเขาสักแค่ไหน  เขาก็ยังให้เกียรติเธอ   และดีกับเธอเสมอ   เธอรู้สึกว่าตัวเองโชคดีเหลือเกินที่มีเขาเคียงข้างคอยปกป้องคุ้มครองมาตลอด  ถ้าไม่มีเขา  ไม่รู้ชีวิตของเธอจะเป็นเช่นไร  หญิงสาวปล่อยความคิดให้โลดแล่นไปกับอดีตที่ผ่านมา   ไม่รู้ว่าจ้องมองเขามานานเท่าไหร่   รู้สึกตัวอีกที  ใบหน้าคมของชายหนุ่มโน้มเข้ามาใกล้  ใกล้จนเธอตั้งตัวไม่ทัน  และช้าเกินกว่าที่จะหลบเลี่ยงได้  ริมฝีปากอุ่น ๆ ของเขาแตะสัมผัสริมฝีปากของเธอแผ่วเบา  ราวกับกำลังจุมพิตกลีบกุหลาบอันบอบบางอย่างกลัวจะบอบช้ำ  เธอพยายามมีสติที่จะไม่อ่อนไหวกับสัมผัสอันอ่อนโยนนั้น  แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน   โดยเฉพาะเขาเป็นคนที่เธอรัก  ที่ผ่านมาจึงพยายามไม่ไปไหนกับเขาตามลำพัง  เพราะกลัวเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้น  และเธออาจไม่เข้มแข็งพอ  เหมือนตอนนี้ อยากปล่อยความรู้สึกให้ทำอะไรตามใจตัวเอง  ตามที่หัวใจปรารถนา  แต่ทว่า พลันภาพพ่อแม่ของเธอ  และคนในครอบครัว  ถูกพวกโจรฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยมต่อหน้าต่อตา  กลับปรากฏชัดขึ้นในหัวสมอง  ด้วยความรู้สึกผิดต่อพ่อแม่  จึงปฏิเสธความรักของเขามาตลอด  ที่ผ่านมาต้องคอยเก็บซ่อนความรู้สึกที่มีต่อเขาไว้ภายใน   พยายามหนีความรู้สึกของตัวเอง  แต่เหมือนยิ่งวิ่งหนีออกไปเท่าไหร่  กลับยิ่งหนีไม่พ้น  กลับรู้สึกรักเขามากกว่าเดิม  เพราะเขาไม่เคยหยุดทำสิ่งดีดีให้กับเธอเลย   ความรู้สึกผิดในหัวใจเหมือนคมมีดที่คอยกรีดตรงหัวใจ  ที่คอยทำร้ายหัวใจตัวเองและทำร้ายหัวใจเขาให้ต้องทนทุกข์ทรมาน  มันทำให้เจ็บปวด  เพราะเธอไม่อาจมีความสุขอยู่กับคนที่ร่วมกันฆ่าพ่อแม่ของเธอได้ “ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้า ขอโทษ ”     เธอต้องต่อสู้กับความต้องการส่วนลึกของตัวเอง  ต่อสู้กับจิตสำนึกที่รู้สึกผิดที่มันขัดแย้งกันอยู่ข้างใน  ต้องต่อสู้กับความรู้สึกของเขา  ว่าต้องทำให้เขาเจ็บปวดแค่ไหน  ความกดดันและบีบคั้นตัวเอง  กลั่นเป็นหยดน้ำตาไหลริน หยดน้ำตาเรื่อยรินอาบแก้มนวลหยดลงกระทบท่อนแขนของชายหนุ่ม   “เจ้า ร้องไห้ ข้า ข้า..ขอโทษ ข้า ”  วาร์เดอร์เงยหน้ามองคนที่เขาแสนรัก  รู้สึกผิดที่เผลอใจทำตามความต้องการตามอารมณ์ของตัวเองล่วงเกินเธอ ขุนโจรหนุ่มบรรจงเช็ดหยาดน้ำตาข้างแก้มใสของเธออย่างเบามือ “ได้โปรด วาร์เดอร์ อย่าแตะต้องตัวข้าอีกเลย อย่าทำดีกับข้าอีกเลย ”  เธอเบือนหน้าหนีจากฝ่ามืออันแสนอบอุ่นของเขา  ตัดสินใจบอกเขา  แม้หัวใจตัวเองจะรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกินที่ต้องพูดออกไปอย่างนั้น “ทำไม!”  สีหน้าหัวหน้าโจรฝ่ายขวาเข้มขึ้นทันที วาร์เดอร์กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง  ไม่เข้าใจเธอเลย  อยู่ด้วยกันมานานถึง  15 ปี  เขายังรักเธอไม่พอหรือ  เธอถึงไม่ยอมใจอ่อนเสียที “ข้าทำอะไรผิด  โมเลน ได้โปรดบอกข้า ”  เขาจับต้นแขนเธอบีบแรงขึ้นอย่างลืมตัว หญิงสาวยืนนิ่ง   น้ำตาพาลไหลออกมาไม่หยุด “เพราะอะไร!!  เจ้าบอกมาสิ!!  ทำไม! ทำไม! ทำไม!  สิบกว่าปีมานี้พิสูจน์ความรักของข้าที่มีต่อเจ้าไม่พอหรือ?” สองมือเขย่าร่างของเธอแรงขึ้นอย่างไม่เข้าใจ   เขาทนไม่ได้อีกแล้ว  ที่จะต้องทนเป็นเช่นนี้ต่อไป   “ข้ารักเจ้านะ  โมเลน”   แล้วดึงเธอเข้ามาสวมกอดไว้แน่น “ได้โปรด ปล่อยข้า วาร์เดอร์ ”  เธอพูดพลางสะอื้นไห้จนตัวสั่นเทาไปหมด  เธอไม่อยากบอกเหตุผลที่แท้จริง  กลัวเขาจะเสียใจมากกว่านี้ “ไม่!  จนกว่าเจ้าจะบอกเหตุผล  หรือว่า เจ้าไม่เคยรักข้าเลย โมเลน ”  เสียงของเขาแผ่วลง  เหือดหายไปในลำคอในประโยคสุดท้าย  ที่ระคนความรู้สึกผิดหวัง   ขุนโจรหนุ่มรู้สึกสับสน  เพราะทุกครั้งที่เขาเจ็บป่วย  หรือได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้   หากเธอไม่มีใจให้กับเขาเลย   ทำไมดูเป็นห่วงเป็นใยเขาเหลือเกิน  แม้จะไม่ยอมแสดงออกตรง ๆ  แต่เขาก็รับรู้  และสัมผัสได้  ว่าเธอคอยเป็นห่วงกังวลใจ  คอยดูแลเอาใจใส่เขาตลอดเวลา หญิงสาวมองเห็นความร้าวรานในแววตาสีเข้มคู่นั้น  นัยน์ตาของเขาแดงก่ำ  มีน้ำใสคลอปริ่มอยู่  เธอไม่เคยเห็นเขาเสียความรู้สึกมากมายเท่าครั้งนี้เลย  ได้แต่บอกเขาด้วยสายตา  ว่ามันไม่ใช่อย่างที่เขาคิดเลย “เจ้ารังเกียจข้า!!   เพราะข้า มันไม่คู่ควรกับเจ้า  เพราะข้ามันต่ำทราม  เพราะข้ามันเลว   มันชั่วช้ามากใช่มั้ย?”  เขาเริ่มตะโกนเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ จนน้ำเสียงแหบและแตกพร่า “ไม่ใช่ทั้งนั้น!!  ไม่ใช่!!”   เธอโพล่งออกมาอย่างเหลืออด  รู้สึกบีบคั้นหัวใจเหลือเกินที่เขาต่อว่าตัวเองอย่างนั้น   “งั้นมันเพราะอะไร!!  บอกข้าสิ!  บอกข้า!  เจ้าต้องบอกข้า!  บอกข้าเดี๋ยวนี้!!”  น้ำเสียงเขาเน้นย้ำ  ครั้งแล้วครั้งเล่า  เค้นให้เธอพูดออกมาให้ได้ “เพราะเจ้าเป็นโจร!!  โจรที่เที่ยวฆ่าคน  ปล้นเขากิน  เป็นคนที่ร่วมกันฆ่าพ่อแม่และครอบครัวของข้า  จะให้ข้ารักคนที่ร่วมกันฆ่าพ่อแม่ข้าได้ยังไง  ข้าทำไม่ได้!!” มือแข็งแรงที่บีบแขนเธอไว้แน่นคลายลง  ทิ้งลงข้างลำตัวอย่างหมดอะไรตายอยาก  เดินถอยหลังช้า ๆ ราวกับจะหมดเรี่ยวแรง  เขาอึ้งไปกับคำตอบที่ได้ยิน   ที่สำคัญมันแทงใจดำเขาเหลือเกิน  เพราะเขารู้สึกผิดและเสียใจมาตลอด   เขาอยากจะบอกว่าเขาไม่ใช่โจร!!  ไม่ใช่!! ไม่ใช่!!  แต่ไม่อาจปฏิเสธความจริงข้อนี้ได้เลย   เขาก็คือโจร!  โจร!  โจรวันยังค่ำ!!   ยิ่งได้ฟังจากปากคนที่เขารัก  มันยิ่งตอกย้ำทำให้เสียใจ “วาร์เดอร์ .”   เธอเห็นสีหน้าถอดสีของเขาแล้วรู้สึกใจหาย  เธอไม่ควรพูดออกไปอย่างนั้นเลย “ข้าผิดมากใช่ไหม โมเลน .ข้าผิดมากที่เกิดมาเป็นโจร   เป็นเด็กที่ไม่มีใครต้องการ  เอามาทิ้งไว้กลางป่า  ข้าผิดมากใช่มั้ย!!  ใช่มั้ย!!”  เขาทรุดตัวลงกับพื้นดิน  กำหมัดชกดินครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างบ้าคลั่งราวกับคนเสียสติ “ทำไม!!  ข้าไม่ตายไปให้รู้แล้วรู้รอด  ทำไม!! ทำไม!! ทำไม!!  ข้าผิดมากเหรอ  ที่รักเจ้า!!” หรือเป็นเวรกรรมที่ตามสนองเขาในชาตินี้  บาปกรรมที่เคยปล้น  ฆ่า  ชิงทรัพย์  ทำให้หลายครอบครัวบ้านแตกสาแหรกขาด  ต้องพลัดพรากจากกัน  ทำให้เขาต้องพบกับชะตากรรมเช่นนี้ โมเลนรู้สึกตกใจที่เขาเอาแต่ชกดินเหมือนคนบ้า   ไม่เคยเห็นเขาโกรธ  หรือเสียใจเท่านี้เลย  ใจหนึ่งรู้สึกกลัวเขา  แต่อีกใจหนึ่งกลับรู้สึกสงสารเขาเหลือเกิน  เธอจะปล่อยให้เขาเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้ “วาร์เดอร์!!  อย่าทำอย่างนี้!!” พลางเข้าไปกอดเขาเอาไว้แน่น  รู้สึกสะเทือนใจอย่างแรง  น้ำตาพาลไหลออกมาไม่ขาดสาย “อย่าทำแบบนี้!!  หยุดนะ!  หยุด!  ข้าขอร้อง”  เธอพยายามตะโกนแข่งกับเสียงตะโกนของเขา “ไม่ต้องมาสงสารข้า!”   เขาพยายามจะผละเธอออกไป “ไม่!!  วาร์เดอร์ ข้าขอโทษ เจ้าอย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้เลย ได้โปรด ” “ไม่ต้องมาสนใจข้า!  ปล่อยข้า!!” “วาร์เดอร์ ข้ารักเจ้า” โมเลนโพล่งบอกความในใจกับเขาไปในที่สุด ทันทีที่สิ้นประโยคนั้น  เขากลับหยุดนิ่งราวกับถูกกดปุ่มรีโมท์ให้หยุดการเคลื่อนไหว ขุนโจรหนุ่มหันกลับมามองหน้าคนที่กอดเขาเอาไว้อย่างไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินจริง ๆ  คำที่เขารอมาแสนนานถึง 15 ปี  รอให้เธอบอกความจริงในหัวใจ “โมเลน ข้าไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย ” “ข้ารักเจ้า ”  เธอพูดอีกครั้ง  แต่เสียงเบาราวกับเสียงกระซิบ   ความเคร่งเครียดบนสีหน้าของขุนโจรหนุ่มเริ่มผ่อนคลายลง  มีสีหน้าดีขึ้น  รอยยิ้มแต้มระบายในสีหน้า   “อะไรนะ ไม่ค่อยได้ยินเลย  อีกทีซิ” ชายหนุ่มเอียงคอเข้ามาใกล้แกล้งถามเธออีกครั้ง  ทั้ง ๆ ที่ได้ยินชัดเจนแล้ว “ถ้าไม่ได้ยินก็ช่วยไม่ได้แล้ว”  เธอไม่ยอมพูดอีกครั้ง  คลายสองมือที่กอดเขาไว้  แล้วรีบเดินเลี่ยงไป   แต่ถูกวงแขนของชายหนุ่มคว้าตัวเอาไว้ “โมเลน ข้ารักเจ้า  และจะรักเจ้าตลอดไป”  เขากระซิบบอกเบา ๆ ที่ข้างหูของเธอด้วยความดีใจเป็นที่สุด  สองแขนอันแข็งแรงสวมกอดเธอไว้แน่น อยากกอดเธออย่างนี้มานานเหลือเกิน  ได้แต่รอสักวันที่เธอจะใจอ่อนยอมรับความรักจากเขา  และวันนั้นก็มาถึงแล้ว เธอเลื่อนมือโอบกอดเขาเอาไว้เช่นกัน   ซบหน้าลงบนไหล่กว้างของขุนโจรหนุ่ม  มันไม่ใช่ความผิดของเขาที่เกิดมาเป็นโจร  แต่เขายังไม่มีทางออกจากความเป็นโจรได้  เพราะทางออกนั้นหมายถึงชีวิต  ซึ่งเธอก็รู้ดี  วันนี้กำแพงกั้นระหว่างความรักของเขาและเธอได้พังทะลายลงเสียแล้ว  เธอจะไม่หนีหัวใจตัวเองอีกแล้ว “โมเลนวันนี้ข้ามีความสุขที่สุดเลย  เจ้ารู้มั้ยข้ารอวันนี้มานาน  ทำไมเจ้าถึงใจร้ายกับข้าถึง 15 ปีได้ลงคอ”   เขาถามหญิงสาวในอ้อมกอด  นับวันเวลาตั้งแต่เขารู้จักเธอ “เขาเรียกใจแข็งต่างหาก  ไม่ใช่ใจร้าย”  เธอปฏิเสธ  แล้วผละตัวออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม  แต่เขาไม่ยอมให้ไปไหน  แถมยังขโมยหอมแก้มเธออีกเป็นการทำโทษ   “กลับกันเถอะ  วาร์เดอร์  ป่านนี้ซีนิธรอทานข้าวเที่ยงอยู่นะ” “ไม่เอา  ยังไม่กลับ”  เขางองแงไม่ยอมแถมเอนตัวลงนอนบนตักเธออีกต่างหาก “โมเลน ข้าขอน้องสาวน้องชายให้ซีนิธอีกสองคนได้มั้ย ” “บ้า!!  ทะลึ่งนะ  คิดอะไรอยู่”  เธอตบผัวะ!!  ลงบนท่อนแขนเขาอย่างแรง “ข้าไม่ได้ทะลึ่ง  พูดจริง ๆ”  แล้วลุกขึ้น  ยกสองแขนโอบตัวหญิงสาวไว้  ยื่นใบหน้าไปชิดแก้มขาวนวลนั้น “วาร์เดอร์!!  ไม่เอา  เลิกเล่นได้แล้ว  กลับเดี๋ยวนี้!!”  น้ำเสียงของเธอดูจริงจัง  และเก๊กมาดนิ่งขรึม “ข้า..ขอโทษ ”  เขาหงอยลงทันที   “ดีกันนะ”  พลางส่งนิ้วก้อยยื่นไปตรงหน้าหญิงสาว “ถ้าไม่ยอมดีกัน  ก็ไม่ยอมลุกด้วยล่ะ”  แล้วล้มตัวลงนอนหนุนตักเธอต่อ โมเลนมองเขาทำตัวเหมือนเด็ก ๆ แล้วอดหัวเราะอดขำไม่ได้  หัวหน้าโจรฝ่ายขวาผู้น่าเกรงขามเต็มไปด้วยพละกำลังและอำนาจดุจเสือหนุ่มผู้หาญกล้าไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใด  กุมกำลังทหารโจรนับพันนาย  มีแต่คนต้องยอมศิโรราบ   แต่บัดนี้กลับทำตัวเหมือนแมวน้อยหมอบอยู่ใต้บังคับบัญชาของเธออย่างสิ้นเขี้ยวเล็บ  หญิงสาวยกมือเสยผมของเขาเบา ๆ  มองเขานอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข   เธอรู้สึกสังหรใจบางอย่าง  เหมือนเวลาที่ได้อยู่กับเขามันเหลือน้อยลงทุกที  จากนี้ไปเธออยากทำให้เขามีความสุข  เพื่อตอบแทนสิ่งดีดีที่เขามีให้เธอมาตลอด ภาพของคนทั้งคู่อยู่ในสายตาคมวาวที่มีความโกรธเกรี้ยวลุกโชนอยู่ “โมเลน!!”  เธอกัดฟันกรามแน่น “ถ้าไม่มีเจ้าสักคน!  วาร์เดอร์จะต้องสนใจข้า  อย่าหาว่าข้าใจร้ายเลยนะ  โมเลน  ยาพิษที่ใส่ให้เจ้ากินทีละน้อยอยู่ทุกวัน   มันทำให้เจ้าป่วยกระเสาะกระแสะ  มันยังน้อยไป  เจ้าคงไม่รู้ว่าข้าเจ็บปวดแค่ไหนที่เห็นวาร์เดอร์อยู่กับเจ้า  คราวนี้ข้าจะไม่ปราณีให้เจ้าได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว”   แคร์เซียลุกขึ้นหันหลังเดินกลับไปด้วยแรงอาฆาตพยาบาท ==============   แคร์เซียหยุดเล่าด้วยความเหนื่อยหอบและอ่อนล้าเหลือเกิน  พยายามข่มความเจ็บปวดจากพิษบาดแผลฉกรรจ์ วาร์เดอร์นิ่งมองคนตรงหน้าด้วยความเจ็บปวด  หัวใจของเธอทำด้วยอะไร  โมเลนดีกับเธอแค่ไหน  ตอนที่เขาช่วยแคร์เซียจากการถูกขืนใจจากโจรชั่ว  เมื่อเล่าให้โมเลนฟัง  เธอเป็นคนบอกให้เขาช่วยรับแคร์เซียมาเป็นแม่บ้านช่วยเธอทำงานบ้านจะได้ปลอดภัย  ถ้าไม่ใช่เพราะโมเลนเอ่ยปากขอร้อง  เขาไม่มีวันให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามาอยู่ในบ้านของเขาอีกคนหรอก มือของหมอหนุ่มแห่งค่ายริกเกอร์ที่จับมือแคร์เซียไว้คลายออก   ซีนิธลุกขึ้นยืนไม่อาจรอฟังจนเธอพูดจบได้  เมื่อรู้ว่ามารดาของเขาแท้จริงแล้วจากไปด้วยสาเหตุใด   เขาไม่เคยคิดเลย  ว่าผู้หญิงที่เรียบร้อย  สุภาพอ่อนหวาน  ใจดีอย่างเธอ   คนที่เขารักราวแม่คนที่สอง  คนที่ดูแลเลี้ยงดูเขามาแต่เด็กจะใจร้ายใจดำ  ใจอำมหิต  เห็นแก่ตัวถึงเพียงนี้   เขาหันหน้าเข้ากำแพงถ้ำ  แล้วกระแทกหมัดกับกำแพงถ้ำอย่างแรง แดนเทียน์เดินตามหมอหนุ่มแห่งค่ายริกเกอร์ไปห่าง ๆ ได้แต่มองอย่างเป็นห่วง  เธอปล่อยให้เขาอยู่กับตัวเองสักพัก  อาจทำให้เข้าใจอะไรได้มากขึ้น “อีก 15 ปีต่อมา  ข้าเพิ่งรู้ว่า  ข้าโง่เหลือเกิน  เพราะแม้ไม่มีโมเลนอยู่  ไม่ว่าข้าจะพยายามแค่ไหน  ข้าก็ไม่อาจเข้าไปอยู่ในใจของท่านได้เลย  ข้ารู้สึกผิดอย่างไม่น่าจะให้อภัยได้  ที่เป็นคนวางยาพิษโมเลน   ทำให้ท่านเสียใจ   ทำให้ซีนิธกำพร้าแม่ตั้งแต่อายุ 10 ขวบ  ข้าเสียใจ  ข้า ขอโทษ ”   กว่าเธอจะเข้าใจอะไรมันก็ไม่อาจกลับไปแก้ไขเหตุการณ์ในอดีตได้อีกแล้ว  น้ำตารินไหลละแก้มไปไม่ขาดสาย “ฆ่าข้าสิ  วาร์เดอร์  ข้าขอชดใช้หนี้ชีวิตนี้ให้ท่าน” ขุนโจรวาร์เดอรจับดาบแน่น  ยกขึ้นแล้วปักดาบลงข้างตัวแคร์เซียอย่างแรง  ด้ามดาบที่ปักอยู่สั่นไหวเบา ๆ ข้างตัวของคนที่กำลังหลับตาพร้อมจะให้เขาประหารชีวิต  แล้วเดินหนีไปอีกมุมหนึ่งของถ้ำ ==============   สวัสดีค่า.....มาต่อตอนใหม่เสียที  ^ _ ^  หวังว่าคงสบายดีกันทุกคนนะคะ  วันก่อนฟ้าคำรามสนั่นฟ้าเลย  อยู่ใต้ฟ้าแต่ก็กลัวฟ้าอยู่ดีล่ะค่ะ คุยกันหน่อยน้าาาา นกยูง ^ _ ^  บินมาเป็นท่านแรกเลยนะคะ  ขอบคุณค่า .ที่ยังรอนะคะ   แม้จะเหลือคนอ่านคนเดียวก็จะเขียนให้อ่านนะคะ  ว่าแต่ยังเรียนอยู่หรือเปล่าน้า .. อยากรู้จัง . รสา รสา ขอบคุณสำหรับรอยยิ้มค่า ..  ได้รับแล้วเปลี่ยน!! scottie ขอบคุณค่า ที่เป็นห่วงหมอซีนิธนะคะ  ^ _ ^ คิมมี่ (*CriMy*) เราก็ว่าเหมือนกัน  ซีนิธน่ารักมากกกกกก    เล่าให้น้องคนหนึ่งฟัง   น้องเขาก็ชอบซีนิธเหมือนกัน  คือเขาอารมณ์ดีขี้เล่นน่ะ  ที่สำคัญหล่อกว่าเจ้าชายแรร์เน็สอีก  อิอิ  แบบหน้าหน้าตาคมเข้มกว่านะ   สบายดีนะคิม ..ขอบใจที่แวะมาทักทายน้าาาา เรียนถึงไหนแล้วคะ  คุณดอกเตอร์คิมจ๋า .  ใกล้จบอ๊ะยังล่ะ อย่าแซวดิ   เขินนนนนนนน้าาาาาา GTW มาถึงก็หัวเราะเชียวน้า หืม รอปู่นานมากเลย  แต่รู้ว่า  ยังไงปู่ก็ต้องมา   หายไปไหนมาหรอคะ  ไม่เห็นบอกหลานเหลนบ้างเลยอ่ะ  แบบนี้ไม่ใช่ปู่หลานกันจริงนี่นา อืม ..ทำไมปู่ชอบเขียนแบบโหด ๆ ละคะ  ลึก ๆ ปู่เป็นคนซาดิสหรอ  ก็เห็นออกจะใจดีนี่นา   รักษาสุขภาพด้วยนะคะ  ปู่ตั้งสัจจาธิษฐานหรือเปล่าคะ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 48 18:32:14 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 48 19:52:26 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 48 12:20:47 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 48 22:23:26 จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 25 พ.ค. 48 22:05:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ่า ยุคเดียวกันหรือนี่ นึกว่าคนละยุคมาตั้งนาน แป่ว (อธิษฐาน นัยน์ตา) จากคุณ : scottie - [ 26 พ.ค. 48 23:01:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปู่ไปต่างจัหวัดมาในช่วงปิดเทอมครับ ไปอยู่กับคุณพ่อคุณแม่เท่าที่โอกาสและเวลาจะอำนวย เดี๋ยวเข้าพรรณาจะไปอีก เรื่องนี้เดี๋ยวจะแสดงความเห็นให้หลานอ่านจนจุใจเลย แต่อยากรอให้จบก่อนได้ไหมเอ่ย ปู่ไม่ใช่คนซาดิสม์นะจ๊ะ(นอกจากจำเป็น (มันยังไงกันนี่) แต่บางครั้ง และหลายครั้ง ที่เขียนโหดๆ เพราะอยากเปลี่ยนแนวดู และถึงจะโหด แต่ก็โหดแบบมีเหตุผลนะจ๊ะ และตัวละครของปู่จะไม่มีฉากการทำร้ายเด็กหรือผู้หญิงที่บริสุทธิ์เด็ดขาด ฮี่ๆๆๆๆ จากคุณ : Psycho man - [ 27 พ.ค. 48 19:51:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ : scottie ขออภัยด้วยนะคะพี่จ๋าาาา  มักทำให้พี่งงอยู่เรื่อยเลย  แล้วก็ต้องขอโทษสำหรับเรื่องเวลา  คนเขียนก็สับสนเหมือนกัน แหะ แหะ   ขอบคุณมาก ๆ ค่า .ที่ช่วยแก้คำผิดให้นะคะ  ^ _ ^ Psycho man วันนี้มาให้มาดโหดแฮะ  อิอิ ดีจังเลย  ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อคุณแม่ด้วย  น่ารักจัง  หลานต้องเรียกว่า คุณทวดหรือเปล่าคะ  แฮะ แฮะ  ท่านทั้งสองสบายดีหรือเปล่าคะปู่ เรื่องนี้เดี๋ยวจะแสดงความเห็นให้หลานอ่านจนจุใจเลย แต่อยากรอให้จบก่อนได้ไหมเอ่ย ----------  ง่า .ขอตอบว่า  ไม่ได้  ได้ป่าวคะปู่  เพราะว่า  หลานยังไม่รู้เลยว่าจะเขียนจบป่าว  แฮ่ ๆๆๆ  ก็เขียนไปเรื่อย ๆ  ถ้าเขียนไม่ออกจริง ๆ  ก็มีทางออกของเรื่องนี้ไว้อยู่แล้ว   ปู่เมตตาแสดงความคิดเห็นมาเลยได้ไหมคะ นะ นะ  หลานขอร้อง ซาดิสในกรณีจำเป็น?  เป็นยังไงน้า  ไม่รู้ยังไง เวลาปู่โหด  หลานไม่เข้าใจความจำเป็นของปู่ซักกะที   > _ < จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 28 พ.ค. 48 19:46:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขุนโจรวาร์เดอร์กับโมเลนมั่นคงดีจัง..ความรัก 15 ปีประทับใจมาก ๆ เอ...เจ้าชายแรร์เน็สน่าจะหล่อกว่าซีนิธนา..อิอิ เจ้าหญิงเฟรนลี่เป็นไงบ้างแล้วเนี่ย.. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 30 พ.ค. 48 22:31:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านแล้วค่ะ ขออภัยที่มาช้า (ประมาณเดียวกะคนเขียนไง 555) เจ้าชายกะเจ้าหญิงน่ารักดีเนอะ เค้าอยู่กันได้มาตั้งนาน....นานเท่าไหร่แล้วหว่า?? จำไม่ได้แฮะ ทั้งที่คุยกันไม่รู้เรื่องสักคำนิ ท่านขุนโจรวาร์เดอร์นี่ ....ปลูกดอกไม้ซะเป็นสวนเลย เข้ากับภาพพจน์หัวหน้าโจรฝ่ายขวาเหลือเกิน -_-" รักยืนยงกันยาวนานดีแท้น้อ คู่พ่อแม่คุณหมอนี่ แล้วจะรออ่านต่อนะคะ จากคุณ : นกยูง - [ 4 มิ.ย. 48 21:01:37 A:161.200.86.155 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3604262/W3604262.html ตอนที่ 16 จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 2 ก.ย. 48 00:05:47 ]