“เป็นอะไรไปน่ะเรน” เพื่อนของเรนโบว์ถามเมื่อเห็นเรนโบว์ทำหน้าแปลกๆ อยู่ดีๆก็ยิ้มขึ้นมาแล้วหันไปมองทางอื่นแต่พอหันกลับมาอีกทีก็ทำหน้าจ๋อย

“เปล่า เราไม่ได้เป็นอะไรหรอก” หญิงสาวตอบคำถามเพื่อนด้วยคำตอบที่ติดปากของคนส่วนใหญ่

‘เฮ้อ! อุตส่าห์ดีใจนึกว่าจะใช่พี่เมฆที่เป็นกระเป๋ารถเมล์เสียอีก มองไปแวบแรกก็นึกว่าใช่แต่พอมองดูชัดๆแล้วไม่ใช่อ่ะ เศร้าเลยเรา ไม่เอาแล้วเลิกคิดดีกว่า เดี๋ยวจะเพี้ยนไปมากกว่านี้’ เรนโบว์บ่นกับตัวเองเมื่อรอยยิ้มที่เกิดขึ้นนั้นกลายเป็นยิ้มเก้อ เพราะคนที่เธอเห็นนั้นไม่ใช่พี่เป๋าที่เธออยากเจอ แต่เขาเป็นแค่คนที่เผอิญชื่อเหมือนกันเท่านั้นเอง

“แน่ใจนะว่าแกไม่เป็นอะไรจริงๆอ่ะ” เพื่อนยังถามย้ำด้วยความเป็นห่วง

“อืม ไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ”หญิงสาวยืนยันกับเพื่อนอีกครั้ง แล้วทั้งสองก็หันไปสนใจกับกิจกรรมรับน้องต่อ


“วันนี้เป็นไงมั่งยัยเรน ไปรับน้องมาสนุกมั้ย” ริบบิ้นถามน้องสาวเมื่อเจอหน้ากันในตอนเย็น

“ก็สนุกดีนะ” เรนโบว์ตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ซึ่งผิดปกติในสายตาของคนเป็นพี่สาว

“แน่ใจเหรอว่าสนุกน่ะ เสียงของเรนมันขัดแย้งกับคำตอบนะ” ริบบิ้นแย้ง

“สนุกจริงๆนะ แต่ว่ามันมีเรื่องหงุดหงิดใจนิดหน่อยน่ะ”

“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ” ริบบิ้นยังถามต่อ

“ก็วันนี้นะ ตอนที่เรน...” เรนโบว์เล่าเหตุการณ์ดีใจเก้อของเธอให้พี่สาวฟัง

“โธ่! ยัยเรนเอ๊ย เพี้ยนไปแล้วจริงๆด้วย นี่มันไม่ใช่นิยายนะ มันไม่มีหรอกที่ลูกคนรวยจะมาปลอมตัวเป็นคนจนน่ะ สงสัยเราจะอ่านนิยายมากเกินไปแล้วล่ะ เจ๊ว่านะเราน่ะเลิกคิดถึงคนๆนี้ได้แล้วล่ะ” ริบบิ้นบอกกับน้องสาว

“เรนก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกันแหละเจ๊ เรนไปอาบน้ำก่อนละกันนะ รู้สึกเหนียวตัวจังเลย” พูดจบก็ส่งยิ้มให้พี่สาวทีหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นจากไป ปล่อยให้พี่สาวมองตามด้วยความเป็นห่วง

‘ขอให้มันเป็นแค่ความรู้สึกชั่ววูบเท่านั้นนะยัยเรน ไม่งั้นเธอคงแย่ เพราะชีวิตจริงไม่ใช่นิยาย’ ริบบิ้นได้แต่บอกกับตัวเองในใจ


‘มีบรรพบุรุษหอบเสื่อผืนหมอนใบมาจากเมืองจีน เป็นคุณชายของที่บ้าน เป็นคนอารมณ์ดี น่ารักด้วย’ นี่คือคำใบ้พี่รหัสของเรนโบว์ที่หญิงสาวต้องตามหาให้ได้ก่อนที่จะถึงเวลาเฉลยในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า

“แล้วเราจะหาเจอมั้ยเนี่ย ใบ้มาแค่นี้เอง” เรนโบว์โวยวายให้เพื่อนฟังเมื่ออ่านคำใบ้จบแล้ว

“อย่างน้อยแกก็รู้นะว่าเขาเป็นผู้ชายน่ะ” เพื่อนสนิทสมัยมัธยมที่สอบติดคณะเดียวกันบอก

“มันก็จริงอ่ะนะ แต่แกก็เห็นว่าคณะนี้น่ะผู้ชายก็ไม่ใช่น้อยเลยนะ แถมส่วนใหญ่ก็ดูมีเชื้อจีนด้วย จะหาทันมั้ยเนี่ย” เรนโบว์ยังคงบ่น

“แกก็ค่อยๆหาดิ เวลาอีกตั้งสองอาทิตย์นะแก ไม่ใช่พรุ่งนี้” ผู้เป็นเพื่อนปลอบ

“อืม มันก็จริงของแก” เรนโบว์ยอมสงบปากสงบคำ


“น้องครับน้องชื่อเรนโบว์ใช่มั้ยครับ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นระหว่างที่เรนโบว์นั่งเล่นอยู่กับเพื่อนในโรงอาหารของคณะ

“ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ” เรนโบว์ตอบรับพร้อมกับถามกลับไปด้วยความสงสัย

“มีคนฝากของมาให้ครับ” ผู้ชายคนนั้นยื่นกล่องขนมกล่องหนึ่งมาให้หญิงสาว

“ใครฝากมาให้คะ” เรนโบว์ถามด้วยความอยากรู้

“คนที่เป็นพี่รหัสของน้องอ่ะครับ” ชายหนุ่มตอบพร้อมรอยยิ้ม

“ใครเหรอคะ” เรนโบว์ถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นขึ้นมาทันที

“พี่บอกไม่ได้หรอกครับ พี่มีหน้าที่แค่เอาของมาให้เท่านั้นเองครับ พี่ไปก่อนนะครับ” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับหมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากโรงอาหารไป แต่เรนโบว์ขัดขึ้นมาก่อน

“แล้วพี่ล่ะคะ พี่ชื่ออะไร”

“พี่ชื่อเก่งครับ ไปก่อนนะครับ เพื่อนพี่มันไม่รอแล้ว” พูดจบชายหนุ่มก็เดินแกมวิ่งตามกลุ่มเพื่อนไป

“พี่รหัสเรนเริ่มทำงานแล้วดีจัง พี่รหัสเราสิยังไม่มีวี่แววเลยอ่ะ” เพื่อนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะด้วยกันพูดขึ้น

“ไม่แน่นะเรน พี่คนนี้อาจจะเป็นพี่รหัสแกก็ได้นะ” เพื่อนสนิทสมัยมัธยมให้ความเห็น

“ไม่หรอกมั้งแก ใครเค้าจะเอาของมาให้ซึ่งๆหน้าเล่า คนเขาก็รู้กันหมดพอดี” เรนโบว์แย้ง

“แต่เราว่าก็มีสิทธิ์นะเรน แบบว่าเอามาให้ด้วยตัวเองจะได้ไม่เป็นที่สงสัยไง แล้วอีกอย่างนะ พี่เขาก็ดูมีเชื้อจีนอยู่นะ” เพื่อนอีกคนเห็นด้วยแถมยังมีข้อสังเกตเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งข้อ

“ไม่รู้สิ เราว่าต้องคอยดูกันต่อไปอ่ะแหละ ว่าจะใช่พี่เก่งรึเปล่า” เรนโบว์สรุป


“รู้สึกว่าเอ็งคุยกับน้องรหัสของข้านานเกินไปหน่อยนะไอ้เก่ง” ผู้ชายตัวสูง ผิวขาวพูดขึ้น เมื่อเพื่อนที่มีนามว่า ‘เก่ง’ เดินมาทันกลุ่มที่กำลังเดินออกจากโรงอาหาร

“แหม ก็น้องเขาน่ารักดีนี่หว่า” ชายหนุ่มที่มีนามว่า ‘เก่ง’ ตอบ

“เอ็งก็อย่างนี้ทุกที” เพื่อนอีกคนพูดขึ้นเพราะรู้นิสัยของเพื่อนคนนี้ดี

“แต่คนนี้มันน้องข้า ห้ามยุ่งเว้ย” ผู้ชายตัวสูง ผิวขาว คนเดิมพูดขึ้น

“อะไรแค่นี้ต้องหวงด้วย หรือว่าเอ็งกะจะเก็บเอาไว้เอง” นายเก่งถามย้อนกลับไป ทำเอาคนที่โดนย้อนอึกอักไปเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “เปล่าสักหน่อย ข้าก็แค่ไม่อยากให้น้องเขาชีช้ำเพราะโดนเอ็งหลอกก็เท่านั้นเอง ดูท่าเขายิ่งเอ๋อๆอยู่”

“แค่นั้นจริงอ่ะเหรอ ข้าว่ามันน่าจะมีมากกว่านี้นะ” นายเก่งแซวต่อ ทำให้คนโดนแซวรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีก่อนที่จะเข้าตัวมากไปกว่านี้

‘เกือบไปแล้วเรา ไม่น่าพูดมากเลยเรา ยัยเอ๋อแต่งชุดนักศึกษาแล้วน่ารักดี คราวหน้าไม่ฝากไอ้เก่งเอาขนมไปให้แล้ว ไอ้นี่น่ะหูดำ ไว้ใจไม่ได้’ ชายหนุ่มตัวสูง ผิวขาวบอกกับตัวเอง


“น้องเรนโบว์ครับพี่เอาขนมมาให้ครับ” เรนโบว์หยุดเดินหันไปตามคำเรียกแล้วก็พบว่ากล่องขนมกล่องหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้า

“ขอบคุณมากนะค่ะพี่เก่ง” เรนโบว์รับขนมมาแล้วก็ส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มที่ส่งขนมมาให้

“ไม่เป็นไรครับ แค่เอามาให้แล้วน้องเรนโบว์ยิ้มให้พี่แค่นี้ก็พอแล้วล่ะครับ” ชายหนุ่มบอกอย่างคนเจ้าชู้

“อ่ะนะ” เรนโบว์พูดอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดีไปกว่านี้

“พี่เก่งบอกเรนหน่อยไม่ได้เหรอคะ ว่าใครเป็นพี่รหัสของเรน” เรนโบว์ถาม

“พี่บอกไม่ได้หรอกครับ บอกไปเดี๋ยวน้องเรนโบว์ก็รู้หมดน่ะสิครับ” เก่งปฏิเสธอย่างอารมณ์ดี

“จะไปได้รึยังครับไอ้คุณเก่ง” เสียงเรียกจากม้าหินใต้ต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆบริเวณที่ทั้งสองยืนอยู่นั้น เรียกความสนใจของเรนโบว์ได้ทันที หญิงสาวหันไปมองก็พบแต่ด้านหลังของเจ้าของเสียง

“งั้นพี่ไปก่อนนะครับ ไอ้คุณเพื่อนของพี่มันเรียกแล้ว กินขนมให้อร่อยนะครับน้องเรนโบว์” พูดจบชายหนุ่มก็เดินจากไปพร้อมกับเพื่อนของเขาที่เป็นเจ้าของเสียง ปล่อยให้เรนโบว์ยืนอยู่กับความสงสัยตรงนั้น

‘เสียงคุ้นๆแฮะ ข้างหลังนี่ก็คุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน นึกสิ นึกให้ออกสิยัยเรน’ เรนโบว์บอกกับตัวเอง


“เอ็งมาขัดข้าทำไมว่ะ ข้ากำลังคุยกับน้องเขาอยู่ดีๆ” ไอ้คุณเก่งถามเพื่อนที่ขัดจังหวะการคุยกับเรนโบว์

“ก็ไม่มีอะไร ข้าแค่หิวข้าวแล้วเท่านั้นเอง “ ผู้ชายที่ขัดจังหวะการคุยของเพื่อนตอบหน้าตาย

“หิวอะไรว่ะ ปกติเอ็งไม่กินข้าวเวลานี้นี่ ข้าว่ามันแปลกๆอยู่นะ” เก่งลิ่วตาถามเพื่อนอย่างล้อเลียน

“ทำไมเล่า คนเราจะเปลี่ยนเวลาหิวบ้างไม่ได้หรือไง” ผู้ชายตัวสูง ผิวขาวตอบ

“โอเค หิวก็หิว ไปงั้นไปกินข้าวกัน” พูดจบก็เดินนำเพื่อนที่ขมุบขมิบปากเจริญพรไปทางโรงอาหาร

‘นี่ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ให้ไอ้เก่งเอาของไปให้ยัยเอ๋อหรอก ดูท่าทางจะไม่ค่อยทันคนอยู่ด้วย’ ชายหนุ่มตัวสูง ผิวขาวบอกกับตัวเอง


“เป็นอะไรไปยัยเรน เห็นนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดตั้งแต่กลับมาแล้ว” ริบบิ้นถามน้องสาวที่นั่งหน้าคิ้วผูกโบว์อยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ

“ก็มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะเจ๊ริบ” เรนโบว์ตอบพี่สาว

"เรื่องอะไรเหรอ ท่าทางจะเป็นเรื่องใหญ่” ริบบิ้นถามต่อ

“ก็ไม่ใหญ่มากหรอกเจ๊ เพียงแต่ถ้านึกไม่ออกเนี่ย มันจะค้างคาอ่ะ”

“ก็แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ”

“ก็วันนี้เรนไปเจอผู้ชายคนนึง เสียงคุ้นๆ พยามยามนึกอยู่ตั้งนานว่าเจอที่ไหนแต่ก็นึกไม่ออกอ่ะ” เรนโบว์อธิบายสาเหตุของการนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดให้พี่สาวฟัง

“หน้าตาเค้าเป็นไงล่ะ” พี่สาวซัก

“ไม่รู้สิ เรนเห็นแต่ข้างหลังอ่ะ แต่ข้างหลังเขาก็ดูคุ้นๆนะ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนอ่ะ”

“แล้วเจ๊จะรู้มั้ยล่ะเนี่ย” ริบบิ้นพูดจบก็เดินจากไปปล่อยให้เรนโบว์นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดต่อไป

‘คิดจนปวดหัวแล้วนะ ก็ยังคิดไม่ออก ช่างมันเถอะ เอาไว้วันหลังค่อยมานั่งคิดใหม่ก็ได้ ตอนนี้ไปทำการบ้านดีกว่า’ เรนโบว์บอกกับตัวเองอย่างปลงๆเมื่อเห็นว่าต่อให้คิดต่อไปทั้งคืนก็คงคิดไม่ออกสู้เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า


“พี่เก่งค่ะ” เรนโบว์ร้องเรียกชายหนุ่มที่กำลังเดินถือจานอาหารผ่านโต๊ะที่เธอกับเพื่อนนั่งอยู่

“อ้าว น้องเรนโบว์นั่นเอง มีอะไรเหรอครับ” ชายหนุ่มหันมาตามเสียงเรียกพร้อมคำถาม

“คือเรนอยากจะฝากขนมนี่ไปให้พี่ที่เป็นพี่รหัสของเรนหน่อยอ่ะค่ะ” พูดพลางยื่นกล่องขนมให้ชายหนุ่ม

“ให้เนื่องในโอกาสอะไรเหรอครับ” ชายหนุ่มถาม

“ก็พี่เขาให้ขนมเรนเกือบทุกวันเลย เรนก็เลยอยากให้พี่เขาบ้างอ่ะค่ะ” หญิงสาวตอบ

“อ๋อ แล้วของพี่ล่ะครับ พี่อุตส่าห์เป็นคนเอาขนมมาให้นะ น้องเรนโบว์จะไม่ให้พี่บ้างเหรอ” ชายหนุ่มถามพลางส่งสายตาแบบหนุ่มเจ้าชู้มาให้

“จริงด้วยเรนก็ลืมไป ขอโทษนะค่ะพี่เก่ง” เรนโบว์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ

“ไม่เป็นไรหรอกจ้า พี่ล้อเล่น พี่บอกแล้วไงแค่น้องเรนโบว์ยิ้มให้พี่ก็พอแล้วล่ะจ้ะ” เก่งพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้

“เอาไว้คราวหน้าเรนจะซื้อมาให้พี่เก่งนะค่ะ”

“จ้า งั้นเดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ” พูดจบก็เดินจากไป


“เอ้า! น้องเรนโบว์เขาฝากมาให้” เก่งยื่นขนมให้ผู้ชายตัวสูง ผิวขาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว

“ให้ข้าเหรอ” คนรับถามกลับอย่างงงๆ

“ก็ใช่อ่ะดิ หรือว่าเอ็งจะไม่เอา ถ้าไม่เอาข้าจะได้เอาเอง” เก่งพูดพลางตักข้าวเข้าปากพลาง

“เอาดิก็น้องเขาให้ข้านี่หว่า” คนได้รับขนมพูดพลางเก็บขนมลงกระเป๋าสะพายข้างใบใหญ่ที่ใช้ใส่หนังสือเรียนอย่างทนุถนอม

“แล้วนี่ไม่คิดจะแบ่งเพื่อนๆกินบ้างหรือไง” เพื่อนอีกคนหนึ่งถามเมื่อเห็นคนที่ได้รับขนมเก็บขนมลงกระเป๋า

“ก็น้องเขาให้ข้า นี่หว่า เขาไม่ได้ให้พวกเอ็ง” คนตอบตอบหน้าตาย

“ไม่เป็นไรหรอกพวกเอ็งไอ้นี่มันงก รอของข้าก็ได้ เพราะน้องเรนโบว์เขาบอกว่าเขาจะซื้อมาให้ข้าด้วย” คนที่ก้มหน้าก้มตากินข้าวเงยหน้าขึ้นมาบอกกับคนที่นั่งร่วมโต๊ะคนอื่น พลางยักคิ้วให้กับคนที่ได้รับขนมในวันนี้ทีหนึ่ง

‘ทำไมยัยเอ๋อต้องให้ไอ้เก่งด้วยนะ’ คนงกนั่งนึกบ่นคนที่ให้อยู่ในใจ


เมื่อมาถึงบ้านชายหนุ่มที่ได้รับขนมในวันนี้ก็รีบเปิดกล่องขนมนั้นดูทันทีด้วยความอยากรู้

‘มีกระดาษอยู่ในกล่องด้วย เขียนว่าอะไรหว่า’ คนได้รับขนมถามตัวเองเมื่อแกะกล่องขนมดูแล้วมีกระดาษอยู่ข้างในกล่องด้วย

‘ขอบคุณมากนะค่ะสำหรับขนม เรนเลยซื้อขนมกล่องนี้มาให้เป็นการขอบคุณค่ะ หวังว่าพี่คงจะชอบมันนะค่ะ เรนขอถามอะไรพี่หน่อยสิค่ะ พี่ชื่ออะไรเหรอคะ พอจะบอกเรนหน่อยได้มั้ยคะ ถ้าบอกไม่ได้ก็ใบ้ให้หน่อยก็ยังดีค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าเลยนะค่ะสำหรับความใจดีของพี่’ เมื่ออ่านข้อความในกระดาษที่อยู่ในกล่องขนมจบชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กับความน่ารักของหญิงสาว ขณะเดียวกันเขาก็คิดหาวิธีที่จะใบ้ให้เรนโบว์รู้ว่าเขาเป็นใคร