ตอน   ปัจจุบันที่เปลี่ยนแปลง

“ทัศน์ๆ ตื่นลูก มานอนอะไรอย่างนี่น้ำท่าไม่อาบ ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าว ไปๆ ลุกได้แล้ว”  

ปรานทัศน์ลืมตาขึ้นอย่างเร็วเพราะเสียงที่เขาได้ยินมันคุ้นหูมาก    ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนหากแต่เป็นเสียงของแม่เขาเอง     เขาลืมตาขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆ บ้านแต่บ้านหลังที่เขาอยู่นั้นดูไม่คุ้นเอาเสียเลย     มีเพียงบางอย่างที่เหมือนเดิมเพียงแค่บางอย่างจริงๆ เพราะทุกอย่างรวมทั้งตัวบ้านได้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงจากบ้านทาวน์เฮาส์หลังขนาดปลานกลางกลับกลายเป็นบ้านที่ใหญ่โตไปจากเดิมมากเขาขยี้ตาดูและลองหยิกเนื้อตัวเองอยู่หลายรอบ     คุณชลดาผู้เป็นแม่เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาส่งให้ขณะนั้นปรานทัศน์ยังดูงงๆ และมึนกับเหตุการณ์ที่ไม่น่าเชื่อนี้อยู่ไม่หาย           คุณชลดายืนมองหน้าลูกชายตัวเองอยู่พักใหญ่จึงได้ถามขึ้น

“เป็นอะไรเหรอลูก...ทัศน์  หนูไม่สบายหรือเปล่า”     เธอพูดพลางเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผากของปรานทัศน์อย่างเป็นห่วงแต่ปรานทัศน์รู้ดีว่ามันเปลี่ยนไปจริงๆและมีอะไรผิดปรกติไปมากด้วยเขาไม่ได้ป่วยและไม่ได้ฝันอย่างนานอนเขาคิด  เมื่อก่อนคุณชลดาจะเรียกปรานทัศน์ว่า “ตาปราน” และสรรพนามที่เรียกกันจะเรียกว่าแกเสียมากกว่าไม่ใช่หนูและวิธีปลุกมันเปลี่ยนไปจากเดิมเขาจึงถามขึ้น

“แม่เรียกใครว่าทัศน์อ่ะ นี่แม่ไม่สบายมากกว่ามั๊ง” เขาถามกลับเพราะมันผิดปรกติเหลือเกิน

“ ก็เรียกหนูไงล่ะก็ชื่อหนูน่ะ อะไรจำชื่อตัวเองไม่ได้เหรอ…โถสงสัยจะเป็นหนัก ” เธอชี้แจง

“ ไอจำน่ะจำได้ครับแต่แม่เรียกผมว่าปรานไม่ใช่เหรอเรียกมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วด้วย ”

ปรานทัศน์แย้งขึ้นและพลันนึกในใจหรือว่าเขาจะหายไปนานจนแม่อาจจะตรอมใจจนเสียสติแต่เขาฉุกคิดขึ้นมาอีกว่าแม่ไม่มีอาการอะไรเลยที่เรากลับมาไม่ดีใจหรือเสียใจแล้ว  4  เดือนที่เขาไปอยู่ที่อื่นมาล่ะ เขาเหลือบไปมองนาฬิกาดิจิตอลในห้องซึ่งสามารถบอกเวลาและวันที่ได้พร้อมกัน ผลปรากฏว่านี่คือวันที่   20 มิถุนายน   วันแรกที่เขาย้อนเวลากลับไปในอดีตและเขาเพิ่งจะหายไปแค่
2  ชั่วโมงหรือตัวเขาไม่ได้หายไป  ในขณะที่เขาลำดับเหตุการณ์อยู่นั้นคุณชลดาก็สะสางเรื่องชื่อของเขาต่อ

“ ปรง-ปรานที่ไหนกันแม่เรียกหนูว่าทัศน์มาตั้งแต่หนูจำความได้แล้ว ”    คุณชลดาแย้งอีก

“ เอ่อๆ... แม่ครับเรื่องนั้นไว้ก่อนเถอะครับผมมีอะไรจะถามหน่อย     ตลอด 2 ชั่วโมงที่กลับจากมหาลัยผมนอนอยู่ในห้องตลอดเลยเหรอครับ ”

“ อ้าวพูดแปลกอีกแล้ว ก็ใช่นะสิตอน 5 โมงเย็นแม่ชุ่มเข้าไปทำความสะอาดเขายังบอกอยู่เลยว่าหนูหลับคาหนังสือเรียน ”     คุณชลดาสาธยายต่อ

“ แม่ชุ่ม!!   ใครอ่ะครับ   แม่ชุ่ม ”    ปรานทัศน์ตกใจระรอก 2

“ตายแล้วลูกชั้น คุณชลดาทำท่าจะเป็นลม ก็แม่บ้านบ้านเราไง ไม่เอาแล้วแม่ไม่เล่นด้วยแล้วไปอาบน้ำเลยเดี๋ยวจะได้มาทานข้าว ทานยาแล้วจะได้ไปนอน สงสัยจะเรียนเหนื่อยโถลูกแม่”   คุณชลดาถอนหายใจเฮื๊อกใหญ่ก่อนที่จะโผลเข้ามาโอบปรานทัศน์ด้วยความเป็นห่วง     ปรานทัศน์ปัดมือของคุณชลดาออกด้วยความตกใจและไม่รอช้าผละจากมือคุณชลดาได้เขารีบวิ่งไปที่ห้องอย่างเร็วแค่ 2 ชั่วโมงเองอะไรๆ มันงอกออกมาเยอะแยะขนาดนี้เลยเหรอ

ปรานทัศน์ค้นดูหลักฐานของตัวเองทุกอย่างด้วยใจระทึก   ไม่ว่าจะเป็น  บัตรประชาชน   บัตรนักศึกษา  รวมไปถึงใบทะเบียนบ้านด้วย เขาได้แต่คิดและภาวนาว่าไม่ให้เป็นอย่างที่เขาคิดแต่พอหยิบบัตรขึ้นดูปรากฏว่ามันเป็นไปแล้ว     ในบัตรทุกใบหลักฐานทุกอย่างเป็นของเขาแต่ชื่อที่ปรากฏเปลี่ยนไปจากปรานทัศน์ กลายเป็น “ นาย ทัศนัย  ชัยพิพากษ์ศิลปะ ”

“ ซวยแล้ว...มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยแล้วชื่อปรานทัศน์หายไปไหนล่ะเนี่ย ”  ปรานทัศน์ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห้อง     เขาคิดว่าเรื่องทั้งหมดคงเกิดจากฝีมือของตัวเขาเองที่ไปทำให้บางอย่างเปลี่ยนไป     รู่ใหญ่คุณชลดาก็เดินเข้ามาดูว่าลูกชายตัวเองเป็นอะไร    ปรานทัศน์ทนไม่ไหวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงถามแม่ถึงความเป็นมาของตัวเองทำทีประจบแม่เพราะรู้ดีว่าเขาคงได้รับคำตอบและรายละเอียดที่ผิดปรกติทั้งหมดเป็นอย่างแน่  
คุณชลดาซึ่งตอนนี้เปลี่ยนเป็นคนละคนกับคนเดิมไปแล้วพอเจอลูกประจบของปรานทัศน์เข้าหน่อยก็เล่าให้ฟังถึงประวัติทุกอย่างของบ้านและของตัวปรานทัศน์เองคิดว่าปรานทัศน์คงอยากให้เล่าเรื่องปู่ทวดให้ฟังอีก

“ แม่ครับทำไมเราถึงอยู่บ้านใหญ่อย่างนี้ล่ะครับ ”   ปรานทัศน์ตั้งคำถามก่อน

“ ลืมหรือไง  ก็เป็นบ้านของปู่ทวด ไง ที่มาเป็นเพื่อนสนิทกับท่านสุนทรภู่ น่ะ ทัศน์ยังชื่นชมและยังให้แม่เล่าเรื่องปู่ทวดกับท่านสุนทรภู่ให้ฟังอยู่บ่อยๆ แถมยังบอกว่าโตขึ้นจะเป็นกวีเอกเหมือนท่านสุนทรภู่กับปู่ทวดอีก ”

“ แล้วปู่ทวดชื่อว่าอะไรครับ ”

“ เอ้...ลูกนี่ก็ “ ปรานทัศน์ ” ไง ยังรับราชการคู่กับท่านสุนทรภู่เลย  รู้สึกจะตำแหน่งขุนเหมือนกัน ตำแหน่ง...อืม... อ๋อ “ ขุนทัศนะปราการ ”  ถ้าจำไม่ได้มานี่ตามแม่มาจะให้ดูอะไร จะได้เลิกอำแม่ซะที ”   ปรานทัศน์เดินตามคุณชลดาไปถึงห้องพระห้องหนึ่งซึ่งมีของเก่าแก่เรียงรายมาก
มายสวยงามเป็นระเบียบ   ทั้งสองเดินไปยังรูปถ่ายบานใหญ่ที่แขวนไว้เป็นรูปเก่าที่มีผู้ชายใส่ชุดราชปแตน 2-4 คนยืนอยู่ชายทุกคนดูภูมิฐานและสง่า  คุณชลดาชี้ให้ปรานทัศน์ดูชายวัยกลางคนคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ทรงตะวันตกท่ามกลางการห้อมล้อมของชายกลุ่มนั้น

“ นี่ไง  ปู่ทวดถ่ายตอนรับราชการ รู้สึกจะถ่ายตอนสมัยกลางๆ รัชกาลที่ 5 ครองราชน่ะ ดูสิทัศน์หน้าเหมือนปู่ทวดเลยนะ ใส่หนวดเคราสักหน่อยอย่างกับคนเดียวกันเลยนะ ”

ปรานทัศน์เห็นภาพนั้นก็ใจหายวาบ ไม่เหมือนได้อย่างไรก็คนในรูปก็คือเขานั่นเอง เขาคิด  วินาทีนั้นเองเขาก็รู้ทันทีว่าทุกอย่างเกิดจากนิราศบทนั้นจึงทำให้เรื่องราวมันยุ่งเหยิงประวัติศาสตร์กลับตาลปัตร   เขาคงต้องหยุดเรื่องนี้เสียที   แต่จะทำอย่างไรล่ะ!!!