ความคิดเห็นที่ 1 “เหมือนเคย ๆ “ เสียงเง้า ๆ กระตุกความรู้สึกให้เขาเจ็บปวด อาจไม่ต่างจากทุกครั้งที่ร่างนั้นเคยสั่นสะท้านในอ้อมแขนของเขา แม้เป็นความเจ็บปวดแต่ก็เป็นยิ่งกว่าความปิติที่ซาบซึ้งเข้าไปในความรู้สึก “คราวนี้ไหมมีทั้งอาจารย์วิชาน อาจารย์ เหมือนฉาย” ชื่อหลังเหมือนจะเอ่ยออกมายากเย็นสำหรับกานต์ “ แต่ไม่เคยมีกานต์ .” เรือนไหมตัดบทด้วยเสียงน้อยใจเหมือนเดิม ๆ แต่คงไม่มากมายหรือเหมือนความรู้สึกน้อยใจครั้งเดิม ๆ ... กานต์รวบเรียวนิ้วที่วางอยู่บนโต๊ะไว้ในอุ้งมือ   อยากส่งผ่านถ่ายเทความรู้สึกรักทั้งมวลที่เขามีอยู่ให้กับเธอเพียงคนเดียว “ก็กานต์สอนไหมเองนี่ว่า คนเราไม่มีวันได้อะไรทุกอย่าง ได้อย่างเสียอย่างเป็นเรื่องธรรมดาของคนเรา” คำพูดบทสนทนาประโยคเก่า ๆ  หวนคืนกลับมาหาอีกครั้ง “ แต่คนที่มีอะไรมากมายเหลือเฟือ จะแบ่งปันให้คนที่ขาดแคลนหรือไม่?” เธอดึงมือคืนกลับไปยกแก้วค็อกเทลสีฟ้าน้ำทะเลขึ้นดื่ม “ผมพยายามให้ แบ่งปันให้มากที่สุด แต่ผมก็เป็นแค่หมอที่รักษาให้บรรเทา ไม่อาจเป็นหมอที่จะรักษาให้หายขาดได้” คำตอบในห้วงแห่งความคิดยังคงเป็นคำตอบเดิม ๆ เหมือนเมื่อครั้งแรก ๆ ที่เขาได้เจอกับเธอ มันเนิ่นนานกินเวลากว่า 4 ปี   เรือนไหม ยังมีอาการซึมเศร้าอยู่บ้าง แต่ดีกว่าสมัยเมื่อเธอเล็ก ๆ บ้าง เธอยังคงมีโลกของเธอเอง มีเพื่อนเพียงน้อยคน   จากความล้มเหลวในครอบครัว สิ่งที่พ่อแม่ของเธอตัดสินใจเลือกกระทำ กลายเป็นบาดแผลหยั่งรากฝังลึกอยู่ในตัวของเด็กบ้านแตกอย่างเธอ เคสอาการของเธอ ผ่านการสนทนาในวงเพื่อนแพทย์มาเข้าหูบ่อย ๆ แต่เขาไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าเขาจะมีส่วนในการรักษาเธอ   อาจเป็นเพียงความบังเอิญ หรือเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดมาแสนนาน... แต่ที่แน่ ๆ  หมออย่างเขา แม้จะมีดีกรี ประกาศนียบัตรรับรองมายาวเหยียด ก็คงไม่อาจรักษาเธอให้หายได้ หรือถ้าแค่เขาพยายามมากกว่านี้ เขาถอนใจอีกครั้ง แต่อย่างไรก็ตาม อาการที่เธอป่วย สาเหตุเกิดอยู่ในความรู้สึกของหัวใจ  ของจิตวิญญาณ เขาเป็นแค่แพทย์เด็ก แค่ได้สัมผัสตัวตนที่แท้จริงของเธอ   ก็เพียงเท่านั้นเอง เขาเป็นอาจารย์ที่สอนให้เด็กเล็ก ๆ อย่างเธอเติบโต ได้ยืนขึ้นเผชิญโลกอีกครั้ง คนที่สอนให้เธอรู้จักความรัก ความรักที่เสมือนชดเชยความเจ็บปวดในวัยเยาว์... แต่เป็นความรักที่ไม่อาจทดแทนความเจ็บปวดของจิตวิญญาณของเธอ... แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 48 15:00:31 จากคุณ : จันทร์จ๋าไม่ได้ปะนานงงแหะ (Tethys) - [ 27 พ.ค. 48 14:09:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เวลาผ่านไปรวดเร็วเสมอ ” ดวงหน้าเง้า ๆ ยังคงพูดต่อ เขาเข้าใจในความหมายของเธอ นึกถึงวันแรกที่ได้พบ เธอกับอาจารย์วิชาน หมอเจ้าของไข้คนแรกของสาวน้อยหน้าใส ๆ ดวงหน้าของเด็กสาวที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาตลอดเวลา เด็กสาวที่กักขังอยู่แต่ในโลกจิตนาการส่วนตัว แล้วเขาก็พาเธอออกมาจากโลกส่วนตัวได้สำเร็จ ให้ออกมาสัมผัสกับโลกแห่งความจริง... โลกความจริงที่แสนสวยงาม และเจ็บปวด เธอได้แต่หยุดยืน ได้แต่มองสิ่งต่าง ๆ รอบตัว ไม่อาจก้าวเดินต่อไป และเหมือนจะกลายเป็นบาดแผลใหม่ให้กับความรู้สึก จิตวิญญานของเธอเอง... จนกระทั่งเหมือนฉายก้าวเข้ามารักษาเธอแทน เพราะเขาต้องเดินทางไปบรรยายที่ต่างประเทศหลายต่อหลายครั้ง เหมือนฉาย...ผู้ที่มอบทุกสิ่ง ทุ่มเทจริงจังให้กับคนไข้อย่างเรือนไหม... หมอที่ตั้งใจอย่างจริงใจ ที่พร้อมรักษาเธอให้หายขาด... และในที่สุดเรือนไหมก็แกร่งพร้อมจะก้าวเดินต่อไป พร้อม ๆ กับการรักษาของเหมือนฉาย กานต์อยากเอ่ยอะไรมากมายแต่เหมือนทั้งหมดหายไปในคอ เมื่อคนตรงหน้ายิ้มหวานเหมือนแพรไหมที่ถูกถักทอขึ้นมาเป็นผืนผ้าอันงดงาม เหมือนฉาย ไม่ใช่แค่รักษาเธอให้หาย เขาให้มากกว่าความเข้าใจ ความรัก ความอบอุ่น สิ่งที่เธอต้องการและรอคอยมาทั้งชีวิต  กับสิ่งที่เขาไม่มีวันให้เธอได้... กานต์มีเพียงสิ่งเดียวที่ให้เรือนไหมได้นั่นก็แค่ความรัก ความรักที่ไม่เคยมีวันหมด ความรักที่ไม่มีวันสูญสลายไป... ความรักที่เพียงแค่บรรเทาให้เธอฟื้นเพื่อยืนต่อได้ในโลกแห่งความจริง แต่ความรักที่เพียงอย่างเดียวคงไม่พอรักษาให้เธอก้าวเดินต่อไปได้ในโลกแห่งจริง... กานต์บอกกับตัวเอง ยิ้มตอบเจ้าของหัวใจของเขา  ถ้าเพียงเขาได้พบเธอก่อนหน้านี้ เขาคงเป็นหมอที่รักษาเธอได้อย่างเต็มความภาคภูมิใจ... จากคุณ : Tethys - [ 27 พ.ค. 48 14:13:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เสียดาย...ไหมอยากให้กานต์อยู่ในวันแต่งงานของไหม” การ์ดสีครีมยังวางนิ่งอยู่บนโต๊ะ ภาพน่ารักใส ๆ ของเจ้าสาว ยังคงประทับแน่นอยู่ในความทรงจำของเขาตลอดไป...นานเท่านาน ถึงแม้มันจะเป็นความจริงที่แสนจะเจ็บปวด อย่างน้อยเขาควรจะดีใจกับเธอ กานต์บอกกับตัวเอง คนไข้ตัวน้อย ๆ ของเขา ในที่สุดเธอก็ได้พบกับหมอที่รักษาเธอได้ทั้งใจและกาย... รักษาได้ทั้งโลกแห่งจินตนาการ และ โลกแห่งความจริง ที่สมานให้รวมตัวกันเป็นเพียงโลกเดียว... “ไหมต้องกลับแล้วค่ะ กว่าจะถึงโรงพยาบาล เหมือนฉายคงออกเวรพอดี” อ้อมกอดนี้เพื่อการล่ำลา เหมือนทุก ๆ ครั้งที่ต้องจากกัน แต่สำหรับเขาครั้งนี้คงเป็นสัมผัสสุดท้าย สัมผัสแห่งโลกจินตนาการครั้งสุดท้าย... สัมผัสแห่งความรู้สึกที่กานต์จะไม่อยากให้เธอหาย หรือจากไป ไม่ใช่เหมือนทุกครั้งที่เธอเองไม่ต้องการให้เขาจากไป... เขากำลังยอมรับความจริง ความจริงที่ไม่อาจรั้งเธอไว้ในโลกแห่งจินตนาการ...ได้นานอีกต่อไป.. กานต์ค่อย ๆ คลายมือออกจากออกมือของเธอ ปล่อยให้เธอเดินต่อไปในโลกแห่งความจริง “ลาก่อนนะคะกานต์..ขอบคุณ...ขอบคุณทุก ๆ สิ่งที่ให้ไหมตลอดมา” รอยยิ้ม และดวงหน้าที่สดใสจากไปแล้ว ดวงหน้าที่ไม่มีคราบน้ำตาอีกต่อไป... เขายังไม่อยากกลับบ้าน... กานต์ยังคงนั่งนิ่ง ๆ ฟังเพลงหวานเศร้า ๆ พร้อมกับเบียร์แก้วต่อไป   หากไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังขัดความรู้สึกที่ละเมียดละไมในห้วงจินตนาการแห่งความทรงจำ... ในโลกแห่งความจริงที่แสนปวดร้าว... “คุณพ่อขา...ไอซ์อยากให้คุณพ่อกลับบ้านมาดูเจ้าปิงปิง... รางวัลที่คุณย่าให้ไอซ์เขียนเรียงความชนะเลิศค่ะ...ไอซ์เอาไปอยู่ที่เยอรมันด้วยกันได้มั้ยคะ...คุณแม่ให้ไอซ์ถามคุณพ่อนะค่ะ... คุณพ่อ คุณพ่อกลับมาบ้านเร็ว ๆ นะคะ” ********************************** ** จากเพลง in til stilll of the night  /by Five Satins ช่อคราม 27/5/48 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 48 15:03:22 จากคุณ : จันทร์จ๋ายังบ่ายอยู่ (Tethys) - [ 27 พ.ค. 48 14:20:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ช่อครามไม่ได้สิงนาน พอสิงปุ๊บก็รีบปะบนถนนให้เพื่อน ๆ อ่าน ไม่รู้จะถูกใจกันหรือเปล่านะคะ จริง ๆ ไม่ค่อยชอบชื่อไทยเท่าไร เพราะตั้งใจว่าจะชื่อ Who paint the moon? แต่เดี๋ยวยิ่งไม่เข้าใจไปกันใหญ่ เรื่องก็เข้าใจยากอยู่แล้วนิ แหะ แหะ เอาเนื้อเพลงโปรดปี 50 มาปะเผื่อความสมบูรณ์อีกที ชอบมากตอนอยู่ในหนังเรื่อง Dirty Dancing (ภาคแรก) (อิอิ มีใครได้ทันดูเรื่องนี้บ้างหรือเปล่าหนอ) ดูเหมือนล่าสุด All-4-one จะเอามาร้องใหม่นะ หากใครนึกทำนองไม่ออก... เดี๋ยวหนูจันทร์ตามหา midi มาลองให้ฟังกัน In the still of the night /by Five Satins ****************************************** In the still of the night I held you Held you tight 'Cause I love Love you so Promise i'll never Let you go In the still of the night I remember That night in May The stars were bright above I'll hope and i'll pray To keep Your precious love Well before the light Hold me again With all of your might In the still of the night So before the light Hold me again With all of your might In the still of the night In the still of the night จากคุณ : จันทร์จ๋า Who paint the moon? (Tethys) - [ 27 พ.ค. 48 14:39:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านค่ะ นี่ใครเป็นคนไข้ ใครฝังตัวในจินตนาการกันแน่เนี่ย ^^ จากคุณ : peiNing - [ 27 พ.ค. 48 14:45:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 27 พ.ค. 48 17:18:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฮี่ๆๆๆ หมอไหนก็รักษาไม่หายหรอกครับ ทั้งกานต์และเรือนไหม (เหอ เหอ) ต้องให้  Psycho man คนนี้รักษา รับรองหายขาด และ/ หรือ หาย  ขาด ทั้งสองคน จากคุณ : Psycho man - [ 27 พ.ค. 48 19:24:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : burin piggypink - [ 27 พ.ค. 48 19:57:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 "......ในโลกแห่งความจริงที่แสนปวดร้าว.........." ถ้าหนูไอซ์สามารถได้ยินประโยคนี้ เธอจะคิดอย่างไร ? ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 28 พ.ค. 48 07:30:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 กรรม - -" จากคุณ : mrs_ricken - [ 28 พ.ค. 48 08:46:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แหะ ตกลงใครรักษาใครกันแน่ฮะเนี้ย จากคุณ : หยก (หยกสีน้ำผึ้ง) - [ 28 พ.ค. 48 09:50:39 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ** ขอบคุณคุณ peiNing ค่ะ** ที่เข้ามาอ่าน และทักทายนะคะ จริง ๆ แล้ว... แฝงคำว่า "หมอ"  ความหมายมากกว่าคนอยู่ในหน้าที่หมอทั่วไป ดังนั้นคนทุกคนทั่วไปก็มีสิทธิ์เป็นคนไข้ และเป็นหมอได้ตลอดเวลาอ่ะค่ะ เผลอตัวใช้ข้อความเปลือง ขอตอบรวมกันแล้วกันนะคะ ** ขอบคุณ คุณอาราเร่ค่ะ ** จันทร์เสี้ยวเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใส อ่านแล้วถูกใจหรือเปล่าหนอ... ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มีโอกาสคงได้เจอกันอีกนะคะ ** ขอบคุณ คุณ Psycho man ** ดีใจที่แวะมาอ่านนะคะ เรื่องคงไม่ได้ถูกใจท่านจานจีเท่าไร คุณหมอไซโคเลยเข้ามาตัดริบบิ้นเปิดเรื่องให้ หุหุ... คุณหมอไซโครักษากานต์ กับ เรือนไหมพร้อมเลื่อยไฟฟ้าแบบนี้ รับรองหายจากโลกนี้ไปอย่างแน่นอน แหะ แหะ ขอเพลงเจมส์ตัดให้ขาดฉับ ฉับ มาประกอบหน่อย แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 48 11:11:13 จากคุณ : Tethys - [ 28 พ.ค. 48 11:04:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 **ขอบคุณคุณ burin piggypink ** จันทร์จ๋า ยิ้มแก้มปริ เต็มดวงมาแบบนี้ ไม่แน่ใจว่าอ่านแล้วถูกใจเรื่องแนวนี้หรือเปล่า แต่ก็ขอบคุณมาก ๆ นะคะ และดีใจที่มาลงชื่อไว้ให้ ยินดีที่รู้จักมาก ๆ ค่ะ  (สารภาพว่าไม่คุ้นล็อกอิน) ** ขอบคุณ คุณเจียวต้าย ** โห โห รู้สึกเป็นเกียรติ และดีใจมาก ๆ สำหรับเรื่องสั้นของช่อคราม และกระทู้ของหนูจันทร์ เพราะปกติได้แต่แอบอ่านเรื่องของคุณเจียวต้าย ทั้งเรื่องสามก๊กฉบับลายครามและบันทึกของคนเดินเท้า หนูจันทร์ได้แต่แอบอ่าน แต่ไม่ได้ล็อกอินลงชื่อ เลยรู้สึกเป็นเกียรติมาก ๆ หากว่างมากกว่านี้คงได้ลงชื่อและเสวนาในกระทู้ของคุณเจียวต้ายนะคะ อีกอย่างที่รู้สึกดีใจมาก ๆ สำหรับวันนี้ คือคุณเจียวต้ายโดนประเด็นความจริงที่เจ็บปวดของเรื่อง หากน้องไอซ์ได้ยิน อาจมีชีวิตอะไรที่ไม่ต่างกับเรือนไหม ลูปของปัญหาชีวิตก็อาจจะเกิดขึ้นได้อีกรอบ กรรมวนเวียน วนเวียน ไปมาไม่รู้จบ ** ขอบคุณคุณ mrs_ricken ** แหะ แหะ ยินดีที่รู้จักค่ะ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านและลงชื่อนะคะ สารภาพไม่คุ้นล็อกอินอีกเช่นกัน กรรมของกานต์ กรรมของเรือนไหม กรรมของน้องไอซ์ แต่น่าดีใจกับน้องไอซ์ที่พ่อของเธอก็ไม่ได้เลือกทำชีวิตให้เป็นโลกความจริงที่ปวดร้าวนะคะ แหะ แหะ รวมถึงคนเขียนที่สร้างกรรม สร้างเรื่องซีเรียส ให้คนอ่านปวดหัวด้วยเนอะคะ แหะ แหะ ขออภัยจริง ๆ คราวหน้าคงต้องลองเขียวแนวเรื่องหวานเจี๊ยบ ๆ ตลกสุด ๆ มาแทนโรแมนติกซีเรียสแบบนี้สะแล้ว **ขอบคุณ คุณ หยก (หยกสีน้ำผึ้ง) ** ขอบคุณมาก ๆ นะคะที่แวะเข้ามาอ่าน หนูจันทร์ไม่ค่อยได้เข้าถนนเป็นเรื่องเป็นราว เหมือนเคยผ่านชื่อคุณหยก แต่ก็ไม่เคยทักทาย รู้สึกเป็นเกียรติ และภูมิใจเหมือนคนอื่น ๆ ที่ไม่รู้จักและแวะมาด้วยค่ะ อย่างที่ตอบไปแล้วคือ"ช่อคราม" ของหนูจันทร์เขียนเรื่องแบบสัญลักษณ์ค่ะ เป็นนัยยะ และนามธรรมสะมาก ดังนั้นเรื่องนี้ หากถามว่าใครเป็นหมอ ใครเป็นคนไข้ ในนัยยะ คงต้องตอบว่า ปัญหาชีวิต ปัญหาทางจิตใจ... คนเรามีสิทธิ์ป่วยหรือผิดพลาดได้เหมือน ๆ กัน คนทุกคนจึงมีสิทธิ์เป็นหมอและคนไข้ได้ในเวลาเดียวกัน และคนเรามีสิทธิ์รักษาตัวเองและผู้อื่นโดยไม่ต้องมีใบประกอบโรคศิลป์แต่อย่างใด แหะ แหะ ว่าไปแล้วหนูจันทร์ก็งงเองเหมือนกัน หากเขียนนำเสนออธิบายเรื่องแบบธรรมดา เรื่องนี้ก็เป็นน้ำเน่าสุดฤทธิ์แบบนั้นล่ะ แค่เรื่องการตัดขาดลาจากกันของคู่รักสามเส้าที่มีครอบครัวแล้วนั่นเอง อ๋อย มันซับซ้อนจังเนอะ แหะ แหะ แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 48 11:43:43 จากคุณ : จันทร์จ๋า เริ่มมึนเอง (Tethys) - [ 28 พ.ค. 48 11:31:16 ]

ความคิดเห็นที่ 14 งงนิดๆ ว่าตกลงเรื่องรัญจวนนี่แค่จินตนาการของหมอใช่ปล่าว จากคุณ : scottie - [ 28 พ.ค. 48 14:31:42 ]

ความคิดเห็นที่ 15 **ขอบคุณคุณ scottie ค่ะ** รัญจวนตอนต้นเรื่องเป็นจินตนาการความคิดคำนึงเรื่องราวในอดีตที่เป็นความทรงจำค่ะ แต่อีกนัยหนึ่งจะคิดว่าเป็นแค่จินตนาการเฉพาะของหมอคนเดียวทั้งหมดที่แอบรักเรือนไหมก็ได้ค่ะ หรือแม้แต่เป็นการหลงรักข้างเดียวของเรือนไหมก่อนจะแต่งงาน และหมอกานต์ได้แต่จินตนาการเก็บกดไว้เองก็ได้ (ก็แบบมีใจคิดเหมือนกันแต่ทำไม่ได้) ทั้งหมดเรื่องนี้ฟรีฟอร์มให้อิสระ  แล้วแต่มุมมองของแต่ละคนอ่านที่จะตีความค่ะ ว่าจะเลือกเข้าใจมุมไหน จากคุณ : จันทร์จ๋า วันร้อนจริง ๆ (Tethys) - [ 29 พ.ค. 48 11:59:25 ]

ความคิดเห็นที่ 16 บ่อย ๆ ที่เรามักบอกตัวเองว่า  ความจริงเป็นเรื่องเจ็บปวด แต่ขณะเดียวกัน  ความจริงเป็นเรื่องที่เราต้องยอมรับ  และ  ยอมรับให้ได้ มิเช่นนั้นก็ต้องขังตัวเองอยู่ในโลกแห่งความฝัน  ...  ใครกันเล่าทำแบบนั้นได้ คนเราจึงต้องเรียนรู้ที่จะเจ็บปวดกับความจริง  และยืนอยู่กับความเจ็บปวดนั้น ไม่ใช่เพื่อตอกย้ำตัวเอง  หากแต่เพื่อจะยืนยันว่า ...   ความสุขในด้านตรงข้ามของความเจ็บปวดก็มีอยู่จริงเช่นกัน ในขณะหนึ่งของชีวิต  เราเรียนรู้ที่จะรักใครสักคน  เรียนรู้ที่จะยิ้ม  หัวเราะ  สุขสมหวัง และเจ็บปวด  เศร้าโศก  ร่ำไห้  และทุกข์แสนสาหัสที่มาพร้อมกับความรักนั้น และเมื่อเรารักใครสักคนจริง ๆ เราจะค้นพบได้ว่า  รักคือรัก  ไม่มากหรือน้อยกว่านั้น ความหมายทั้งหมดรวมอยู่ในรักนั้นแล้ว  ... รัก  เพื่อที่จะรัก ... เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว บางครั้งจึงแค่อยากจะบอกกับเธอผู้เป็นที่รักว่า    " คุณนะ"    เท่านั้นเอง สวัสดีค่ะพี่จันทร์เจ้าขา  คิดถึงนะคะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 4 มิ.ย. 48 12:45:05 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณนะคะที่ศาลาไทยแวะมาจนได้ แถมเขียนความเข้าใจเรื่องนี้ได้อย่างทะลุเป้า เรื่องของความรักไปกำหนดกะเกณฑ์อยากลำบากค่ะ บางทีคนที่อยู่ในความรู้สึกนั้น ๆ เขาคงเข้าใจความรักของเขาได้ดีนะคะ คิดถึงเช่นกันค่ะ จากคุณ : Tethys - [ 7 มิ.ย. 48 20:42:49 ]