แง้มที่ 02 : มันสายแล้ว

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าลงไปนานแล้ว แต่ฉันกับไอ้พี่ชายปากมีปัญหายังนั่งดูทีวีอยู่ด้วยกันอย่างเงียบเชียบ…

ใช่เงียบ...ตั้งแต่มันรู้เรื่องฉันมีกิ๊ก มันก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรไร้สาระอีกเลย เอาแต่ถามคำตอบคำ แล้วก็เงียบ.....

นี่สงสัยสมองมันจะมีปัญหาหนัก กะอีแค่น้องมีกิ๊กช็อคจนสมองกลับเลยเหรอเนี่ย...

“พี่ไพน์…”ฉันเกริ่นเสียงอ่อยราวกับสำนึกผิดอะไรบางอย่าง

“เพียว...”มันหันมาตอบเสียงค่อยคล้ายกับจะรับฟังคำสารภาพจากฉัน

“คืองี้นะพี่ไพน์ เพียว...เพียวขอ....”ฉันอ้ำอึ้งๆ เพราะไม่รู้จะเริ่มยังไงดี พูดลำบากเหมือนกันเนอะไอ้เรื่องขอๆเนี่ย

“จ้ะ..เพียว พี่ยกโทษให้ แต่เพียวต้องสัญญานะว่าพรุ่งนี้เพียวจะไปบอกเลิกมันทุกคน”พอพูดจบไอ้พี่ชายฉันมันก็ยิ้มสดใส แถมยังขยับเข้ามาใกล้ๆ แล้วยกมือขึ้นมาลูบหัวหัวฉันเล่นอีก

“ยกโทษอะไร บอกเลิกอะไร เป็นบ้าอะไรพี่ไพน์ ที่เพียวจะขออ่ะ เพียวจะขอไปดูหนังวันพรุ่งนี้ แล้วก็ไม่ต้องไปรับล่ะ จะกลับเอง” พูดจบฉันก็สะบัดก้นลุกจากโซฟาจะเดินขึ้นชั้นสอง แต่มันก็ไม่วายหาเรื่องมาถามฉันอีกจนได้…ไอ้พี่บ้านี่มันเริ่มวอนซะแล้ว...

“ไปดูหนังเหรอ...ไปกับใครเพียว”พอฉันหันไปดูก็เห็นสายตาเขียวๆของพี่ไพน์กำลังมองมา มันทำอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อฉันอย่างนั้นแหละ

“กิ๊กเด้ะถามได้ ใครจะบ้าไปดูคนเดียว”ฉันชิ่งขึ้นบันไดทันทีโดยไม่คิดจะหันกลับมามองหน้าไอ้พี่ชายบ้าๆ แต่หูก็ยังไม่วายได้ยินเสียงอะไรบางอย่างคล้ายของแข็งกระทบกับพื้น

พอฉันหันไปทางต้นเสียงก็พบไอ้พี่ไพน์มันนอนแอ้งแม้งอยู่ข้างโซฟา....

ก็เมื่อกี้มันนั่งอยู่บนโซฟาดีๆนี่หว่า....แล้วนี่มันจะลงไปนอนกับพื้นหาพระแสงอะไร...

----------[[o[[แง้ม ]]o]]----------

“ฮ้าวววววว.....”ฉันหาวพร้อมกับลืมตาตื่น แต่ก็ต้องกระพริบตาถี่ยิบเมื่อแสงแดดมันส่องเข้ามาโดนหน้าเต็มๆ

ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจพลิกตัวเลี่ยงแดดที่ส่องหน้าพร้อมกับปรือเปลือกตาลงหลับต่อ แล้วเสียงอะไรบางอย่างก็แว่วมาเข้าหูของฉันจนได้

“เพียวเว้ยยย เสร็จรึยางงงงงงงงงง...”เสียงไอ้พี่ไพน์นี่เอง พอได้ยินอย่างนั้นฉันก็เลยแหงะไปดูนาฬิกาที่หัวเตียงซักหน่อยพอเป็นพิธี แต่จริงๆแล้วสงสัยมากกว่าว่ามันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย

“เหวอออออ....เจ็ดโมงแล้ว สายแล้วๆๆๆ”ตัวเลขที่เห็นมันทำให้ฉันโวยวายลั่นบ้าน

ฉันตาลีตาเหลือกลุกจากเตียงแล้วรีบวิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วเป็นเลิศ เวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาทีฉันก็กลับออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับหัวที่กระเซิงยิ่งกว่าสิงโต…

ไม่นานฉันก็จัดการกับผมของตัวเองสำเร็จอยู่หน้ากระจก มันเหนื่อยยิ่งกว่าวิ่งแข่งกับเต่าอีกอ่ะ ฉันว่า...

ฉันสำรวจรอบตัวอีกครั้ง พอทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วฉันก็วิ่งแจ้นไปที่ประตูห้องทันที แบบว่ามั่นใจแล้วเลยไม่สนอะไรทั้งสิ้น กระชากประตูเปิดออกเต็มแรงแล้วกระโดดตัวลอยทันที

ตุบ!!!

เสียงวัตถุคล้ายมนุษย์บางอย่างที่พิงประตูอยู่ล้มลงกระแทกพื้น โชคดีที่ฉันกระโดดถอยหลังหลบได้อย่างสวยงามนะเนี่ย ไม่งั้นมีหวังโดนทับแบนติดพื้นชัวร์

“เจ็บนะเว้ยไอ้เพียว เปิดมาด้ายย ไม่เห็นคนรึงายห๊า” พอไอ้พี่ไพน์มันลุกขึ้นมาได้ก็เริ่มออกอาการโวยวาย

“ก็ไม่เห็นอ่ะดิ้ เพียวไม่ได้มีตาเลเซอร์นะจะได้มองทะลุประตูได้....ประสาท”

“เออๆๆ...ทีหน้าทีหลังก็หัดระวังหน่อยแล้วกัน”พี่ไพน์มันรีบตัดบทแล้วเดินหนีลงบันไดไปทันที

“โอเคได้...พี่ไพน์ก็เหมือนกันนะที่หน้าทีหลังอยากยืนพิงประตูหลับไปพิงห้องตัวเองซะ จะได้ไม่เจ็บตัว” พอฉันพูดจบพี่ไพน์มันก็หันมาทำหน้าบูดๆใส่ สงสัยมันจะโกรธเพราะฉันรู้ทันมันแหงๆ

“พูดความจริงแค่นี้อย่าโกรธกันดิ้”ฉันพูดพร้อมส่งรอยยิ้มน่ารักไปให้ พอพี่ไพน์มันเห็นรอยยิ้มอันงดงามของฉันมันก็ถอนหายใจเสียงดังแล้วเดินหนีไปเลย....เฮ้ย...นี่ฉันอุตสาห์ยิ้มซะสวยเลยนะเนี่ย

----------[[o[[แง้ม ]]o]]----------

“ขับเร็วๆหน่อยเซ่ มันสายแล้วเห็นมั้ยเนี่ย”ฉันส่งเสียงเร่งพี่ไพน์ยิกๆ ถึงจะรู้ว่าเร่งให้ตายยังไงมันก็คงเร็วไปมากกว่านี้ไม่แล้ว แต่ไอ้การได้แหกปากบ้างมันก็ดีกว่านั่งเฉยๆหลายร้อยเท่าล่ะน่า....จริงมั้ย

“โธ่!ไอ้คุณน้องเพียวที่รักครับ แหกตาดูสิครับว่ารถมันเยอะขนาดไหน ให้พี่ขับเร็วๆก็ได้ไปเสยท้ายชาวบ้านเค้าอ่ะดิ้ครับ...นั่งๆไปอย่าพูดมาก ไม่งั้นวันหลังจะให้นั่งมอไซค์รับจ้างหน้าปากซอยมาเอง..เคมั้ยน้องรัก”

“..........”ฉันหุบปากลงทันทีพร้อมกับส่ายหัวไปมาเป็นการบอกมันว่า ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันนั่งมอไซค์รับจ้างมาโรงเรียนเองเป็นอันขาด

และแล้วในที่สุด...พี่ไพน์ก็พาฉันผ่านมรสุมชีวิต ตะลุยรถติดมาจนถึงโรงเรียน โดยทำสถิติเวลามาถึงโรงเรียนช้าที่สุดในรอบปี เพราะว่านี่มันปาเข้าไปแปดโมงกว่าแล้ว......

พอฉันก้าวเท้าลงจากรถสิ่งแรกที่เห็นคือประตูโรงเรียน....แน่น๊อนแน่นอนมันต้องเป็นประตูโรงเรียนอยู่แล้ว ไม่งั้นจะให้เป็นประตูอะไรล่ะ....

“พี่ไพน์ กลับไปได้แล้วไป แล้วอย่าลืมล่ะเย็นนี้ไม่ต้องมารับ บ๊ายบาย”ฉันหันไปชะโงกกระจกรถพูดกับไอ้พี่ชาย พอฉันพูดจบมันก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์ทันที...อะไรกันนักหนาฟะเนี่ย

“เออ..รู้แล้วไม่ต้องย้ำนักหรอกเห็น แกจะเห็นพวกกิ๊กบ้านั่นดีกว่าพี่ก็เรื่องของแก” พอมันพูดจบมันก็ปิดกระจกรถแล้วขับออกไปเลย ทิ้งให้ฉันยืนเหวออยู่ตรงนี้กับคำถามในใจที่ว่า…

นี่ไอ้พี่ไพน์มันงอนฉันเหรอเนี่ย......

แต่ช่างเหอะเดี๋ยวมันก็หาย อย่าไปสนใจมันมาก สนใจตัวเองก่อนดีกว่าตอนนี้ ยัยป้าหน้าปลาทองนั่นยิ่งโหดๆอยู่....

อย่าเพิ่งสงสัยว่ายัยป้าหน้าปลาทองคือใคร เธอก็คือเจ้าแม่แห่งฝ่ายปกครองที่มีปากหนาๆ แก้มบวมๆ ชอบบ่นเป็นกิจวัตรประจำวัน อาจจะยังคิดว่าไม่เห็นเหมือนปลาทองใช่มั้ยล่ะ ถ้างั้นลองจินตนาการถึงวิกผมหยิกขอดติดหัวทรงเงาะป่า และรูปร่างอ้วนๆกลมๆเตี้ยๆคล้ายโอ่งมังกรดูดิ้แล้วจะพบว่ามันเหมือนปลาทองแค่ไหน

ฉันเดินเข้าโรงเรียนไปด้วยความรู้สึกขยาดๆชอบกล พอเดินมาถึงแถวที่นักเรียนมาสายเข้ากันฉันก็เดินไปต่อท้ายแถวแล้วเริ่มมองไปรอบๆ

ไม่มี ....ไม่มีแม้แต่เงาของป้าปลาทอง ค่อยยังชั่ว...อย่างน้อยก็ยังโชคดีที่คงไม่ต้องโดนทำโทษหนักๆ บวกกับต้องทนเห็นหน้าป้าแกเวลาขยับปากบ่นอ่ะนะ

“น้องเพียวจ๋า”เสียงคุ้นๆเรียกฉันจากด้านหลัง ทำให้หันขวับไปมองทันที

“พี่จอห์น....มาทำไรแถวนี้อ่ะ มาสายเหมือนกันเหรอ”พอเห็นหน้าคนทักปุ๊ปฉันก็ทักตอบปั๊บ

“ป่าวซักหน่อย พี่เป็นกรรมการนักเรียนวันนี้เป็นเวรพี่กักคนมาสายน่ะจ้ะ”พี่แกพูดพร้อมกับยิ้มหวานส่งให้ฉัน

“แฮ่ๆๆๆ โทษทีเพียวลืมไป...แล้วนี่จะมาจดชื่อเพียวใช่มะ”ฉันหัวเราะพร้อมฉีกยิ้มกว้าง เริ่มรู้สึกแล้วว่าหนทางรอดมันอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม

“ป่าวนะจ๊ะ พี่ในฐานะสมาชิกเพียวกิ๊กคลับจะไม่มีวันทำอะไรใจร้ายๆอย่างนั้นกับน้องเพียวเด็ดขาด น้องเพียวอย่ามองพี่ในแง่ร้ายอย่างนั้นสิ พี่เสียใจนะจ๊ะ...”เป้ะเช้ะ !! นึกแล้วเชียวว่าต้องมามุขนี้

“เพียวไม่ได้มองพี่จอห์นในแง่ร้ายซักหน่อย เพียงแต่เพียวรู้ว่ามันเป็นหน้าที่ของพี่จอห์น ถ้าพี่จอห์นไม่ทำก็ต้องถูกปลาทองเขมือบ แต่ถ้าพี่จอห์นอยากช่วยจริงๆก็.....ขอบคุณค่ะ”ฉันยิ้มเริงร่า พร้อมกับยกมือไหว้ไอ้พี่จอห์น

“ไม่เป็นไรจ้ะอย่าไปคิดมาก น้องเพียวรีบไปเถอะ เดี๋ยวปลาทองคุยธุระกับปลาคาร์ฟเสร็จแล้วมันจะยุ่ง”

“ขอคุณค่ะพี่จอห์น อ้อ!! ฝากบอกสมาชิกด้วยนะคะว่าเย็นนี้เจอกันที่โรงยิมหลังเลิกเรียน ถ้าเลทเพียวไม่รอนะ บายๆค่ะ” พูดจบฉันก็ใส่เกียร์หมาวิ่งแจ้นจากไปโดยไม่เหลียวหลัง เป้าหมายเดียวของฉันตอนนี้คือหอประชุมเท่านั้น อย่างอื่นไม่สน...

----------[[o[[แง้ม ]]o]]----------

ตอนนี้ฉันหยุดยืนอยู่หน้าหอประชุมเป็นที่เรียบร้อย แต่ยังไม่กล้าเสนอหน้าเข้าไปข้างใน เพราะชาวบ้านชาวช่องเค้าเรียนกันอยู่เต็มพรืดทั้งหอประชุมแล้ว

ว้ากก!!อุตส่าห์รอดพ้นการเป็นเหยื่อปลาทองมาแล้ว ยังไม่วายจะมาถูกทำโทษวิชาแนะแนวอีกเหรอเนี่ย....

กืด กื้ด กืด!!!...

เสียงสั่นสะเทือนของวัตถุบางอย่างในกระเป๋ากระโปรงของฉัน ใช่แล้วมันคือโทรศัพท์มือถือนั่นเอง

ฉันควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า พอเห็นชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอมือถือก็ต้องรีบกดรับสายแบบไม่รีรอ เพราะมันคือทางสว่างทางเดียวในตอนนี้

“ฮัลโหล....ผักกาดจ๋า ผักกาดที่ร้าก”ฉันดัดเสียงให้อ่อนหวานน่าสงสารเข้าไว้ ไอ้ผักกาดมันจะได้เห็นใจ

“แกเป็นไรของแกเพียว แล้วนี่แกอยู่ไหนเนี่ย รีบๆมาเดี๋ยวนี้เลย เค้าขึ้นหอประชุมกันหมดแล้วแกรู้มั้ย”เสียงผักกาดมันดูรีบๆเร่งๆชอบกล ต้องมีอะไรข้างในนั่นแหงๆเลยงานนี้

“ฉันก็อยู่หน้าหอประชุมนี่แหละ กำลังหาจังหวะเสนอหน้าไปอยู่ แกช่วยฉันหน่อยสิผักกาด เอางี้ถ้าแกเห็นจารย์เผลอแกรีบบอกฉันนะเฟ้ย ฉันจะติดสปีดวิ่งเข้าไปอย่างเร็วเลย โอเคนะ”

“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกเพียว เอาแค่พอฉันบอกให้แกเข้ามาแกก็เดินเข้ามาเฉยๆทำหน้าธรรมดาๆเข้าไว้ อย่าให้มีพิรุธ เข้าใจมั้ย”

“เออๆได้ๆ แล้วฉันเข้าไปได้ยังอ่ะ”

“แป้บดิ้...รอจังหวะก่อน”

“........”ฉันเงียบรอจังหวะอยู่นานนนนนน เฮ้ยนี่มันนานแล้วนะฉันจะเข้าไปได้เมื่อไรเนี่ย …

ได้แต่คิดพูดไม่ได้เดี๋ยวผักกาดมันด่าเอา ตอนนี้สิ่งที่ทำได้ก็แค่รอ รอ และรอ

“เฮ้ย!เพียว....เข้ามาเดี๋ยวนี้เลยแก ด่วน!!!”

ฉันวางสายทันทีที่ได้ยินนคำสั่งจากผักกาด จากนั้นก็ผลักประตูเดินเข้าไปในหอประชุมด้วยท่าทางธรรมดาๆอย่างที่มันบอก แต่.....

พอฉันเดินเข้าไปปุ๊บ สายตาทุกคู่ก็หันมามองฉันเป็นตาเดียว จากนั้นเสียงปรบมือโห่ร้องก็ดังสนั่นหวั่นไหวลั่นหอประชุม...

เฮ้ย!!นี่มันอะไรกันเนี่ย.....แกหักหลังฉันเหรอผักกาด นี่ฉ้านอุตส่าห์ไว้ใจแกน้า.....

----------[[o[[แง้ม ]]o]]----------


ขอบคุณคร่าที่เข้ามาอ่านกัน

คงจะอัพช้าหน่อยนะคะ ประมาณอาทิดละบท

พอดีเปิดเทอมแล้ว เวลาแต่งมันน้อยลงอ่ะค่ะ แต่การบ้านมันกลับเยอะขึ้นแฮะ

ยังไงก็จะพยายามอัพแบบสม่ำเสมอค่ะ ถ้ามีเลทๆไปบ้งก้ออย่าว่ากานน้า