PANTIP.COM : W3507217 บันทึกการเดินทาง : 3 วัน 2 คืนที่สมุทรสงครามกับทัวร์เกือบฟรีตลอดรายการ [ความเรียง]

ความคิดเห็นที่ 15

ที่ๆ พวกเราไปกันต่อก็อยู่ใกล้ๆ กันนั่นแหละ เราจะเรียกว่ามันเป็นอะไรดีหว่า ...เอาแบบน้าป๋องอีกคนแล้วไง ... แต่มันอธิบายลำบากจริงๆ นา

คือบ้านต่อไปที่เราไปเจ้าสวนส้มโอเค้าปลูกส้มโอโดยไม่ใช้สารเค-มี แต่ใช้งานแมงมุมแทน เห็นว่ามีพวกนักศึกษาม.เกษตรมาบ่อยมั่กๆ แต่น้าป๋องพาเรามาทำไรเนี้ย จุดประสงค์เรามาเพื่อดูเรื่อง homstay กับแหล่งท่องเที่ยวรอบๆ homestay อ่ะ -_-“

พอออกจากนี่น้าป๋องก็พาเรากลับไปส่งที่ homestay ที่เดิม พอไปถึงบรรยากาศฝนมาคุๆ อีกแล้ว ( มันจะไม่ตกบ้างสักวันได้ไหมเนี้ย ) เรารีบเดินไปที่ตลาดน้ำอัมพวาไปหาอะไรกินกันก่อนที่ฝนจะตก แต่ทันทีที่เราไปถึงฝนก็ลงเม็ด จากเบาๆ เป็นหนักขึ้นๆ( แถมมันทำให้ร่มชั้นเจ๊ง งื้อออ ร่ม import จากญี่ปุ่นเชียวนะเฟ้ย มาจาร้านดังสุดๆ ... ร้าน 100 เยน แฮะๆ ดังพอม๊ะ ) แต่เราก็ไม่ย่อท้อ ... ไม่ย่อท้อที่จะสั่งก๋วยเตี๋ยวจากเรือของลุงที่จอดอยู่ริมตลิ่งตามกลางฝน มานั่งแอบๆ หลบๆ ตามมุมตามหน้าบ้านหาที่กิน เรารอกันจนฝนหยุดตก( รอกันไปสั่งของมากินกันไป เยี่ยมเจงๆ )

( ข้อมูลที่ไปขุดมาจากททท.เจ้าค่ะ : ตลาดน้ำอัมพวา อยู่ที่บริเวณตลาดอัมพวา จัดให้มีขึ้นในช่วงเย็นของทุกวัน เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว มีเรือแจวของชาวบ้านนำผลิตผลเกษตรจากสวนเช่นผัก ผลไม้ ดอกไม้มาขาย และยังมีอาหารจำพวกก๋วยเตี๋ยว ขนมหวาน กาแฟโบราณ นอกจากจะเพลิดเพลินกับการซื้อของกับแม่ค้าที่พายเรือมาขายแล้ว บนฝั่งเป็นตลาดอัมพวาซึ่งมีร้านค้าแผงลอยจำหน่ายอาหารมากมาย หรือจะเดินเลาะริมคลองชมบ้านเรือนริมน้ำในบรรยากาศที่เงียบสงบก็ได้ )

ก่อนที่จะกลับ ชั้นเดินไปซื้อเฉาก๋วยชากังราวที่ตั้งโต๊ะอยู่ข้างทางกลับไปกินที่บ้าน เราก็ไปเจอกลุ่มฝรั่ง 3 คนไทย 1 / ชาย 2 หญิง 2 ( ก็กลุ่มเดียวกันนั่นแหละ ) กำลังพูดกันถึงเรื่องหาเรือจะไปดูหิ่งห้อย แล้ว ... ( ชั้นอยากจะรู้ว่ามันเป็นแผนของไอ้พวกนั้นหรือเปล่าฟร่ะ ) แพรวกับโก๊ะก็พูดถึงเรื่องเรือที่เราจะไปดูหิ่งห้อยคืนนี้ว่าจะไปดูหรือว่ายกเลิกต่อหน้าต่อตากลุ่มคน 4 คนนั่น แน่นอนว่าตาคนไทยคนเดียวในกลุ่มนั่นสนใจที่เราคุยกัน ( แอบฟังนี่หว่า ) เขาถามพวกเราเหมือนเขาจะยัดเยียดกลุ่มตัวเองไปกับเราด้วย

ถ้ามันวางแผนกันไว้แบบนี้ มันก็ทำสำเร็จ ตาคนไทยคนนั้นขอเบอร์โทรศัพท์เราไว้เผื่อว่ามีอะไรจะได้โทรหากันได้ เขาบอกว่าจะหารค่าเช่าเรือและไปกับเราด้วย

พอกลับไปถึงแพรวถามป้าว่าเรือพอที่จะเพิ่มคนอีกได้ไหม และขออนุญาตป้าพากลุ่มนี้ไปด้วย ป้าแพรวอนุญาตแน่นอน แต่ท่านกลัวว่าเจ้าของเรือจะว่าเอาได้ เลยบอกให้พวกเราโทรไปหาตาคนนี้แล้วให้เขามารอที่บ้าน แพรวจัดการโทรไปหาแล้วแจ้งเรื่องนี้ให้ฟังตั้งแต่เมื่อไร พูดอะไรกับเขาบ้างก็ไม่รู้ ( ตอนที่มันโทรไป ชั้นไปทำธุระส่วนตัวอยู่ในส้วม )แล้วนี่มันไปนัดเขาไว้ที่ไหน ชั้นก็ไม่รู้

ชั้นกับโก๊ะ ( 2 สาวที่มีเบอร์มือถือตากาในฝูงหงษ์ ... ก็หรือผิดเล่า ก็ในเมื่อเขาเป็นคนที่ดำอยู่คนเดียวขณะที่ฝรั่งเขาขาวน่ะ หา!! แอบหาเรื่องคนอ่าน ฮุฮุฮุ ) เดินออกไปตามหาคนกลุ่มนี้ที่ตลาดน้ำอัมพวาก่อนจะค่ำเสียก่อนชั้นเสนอโก๊ะไปว่าให้ไปมองหาจากที่กลางสะพาน แล้ว2 สาวที่มาด้วยกันนี่เป็นประเภทสายตาสั้นต้องใส่แว่นกันทั้งคู่เลยนะ วันนี้จะเจอกันไหมนี่

แต่โก๊ะเธอสามารถมากกว่าชั้น แป๊บเดียวเธอก็หาเจอ ก็แหงล่ะ ชั้นสายตาสั้นมากกว่า แถมยังเป็นพวกจำหน้าคนไม่เก่งอีกตั่งหาก นี่ถ้าชั้นมาคนเดียว ป่านนี้ ... จะหาเจอไหมมม

แล้วครู่ใหญ่ๆ ต่อมา เราก็เดินพากลุ่มคนที่ตกหลุมพรางเรากลับมาบ้านด้วยกันโดยที่มีชั้นเดินนำหน้า โก๊ะเดินตามและคุณกับตาคนไทย แล้วมีฝรั่ง 3 คนเดินตาม เลยได้รู้ว่าตาคนไทยคนนี่ที่ตอนแรกเราคิดว่าเป็นไกด์ท้องถิ่นจริงๆ แล้วเป็นคนขับรถแท็กซี่ที่ฝรั่ง 3 คนนี่จ้างให้พามาดูหิ่งห้อยโดยเฉพาะ ฝรั่ง 3 คนนี้ที่มี พ่อ แม่ กับลูกสาว พ่อกับแม่มาจากออสเตรเรีย ส่วนลูกสาว
เธอทำงานอยู่ในโรงแรมที่หัวหิน

“ ถ้าไปหัวหินมีอะไรให้ช่วยก็บอกนะครับ ” ตาคนไทยพูด

“ ที่พักฟรีเปล่าคะ ” ความงก + เหนียวของชั้นกระโดดขึ้นขี่หลังแพะทันที คิคิ

แถม ... ตอนนั้นมันก็มืดๆ แล้ว ไฟก็มีแค่ตามหน้าบ้าน แถมยังต้องเดินเลาะเลี้ยวไปมาอีก ชาวบงชาวบ้านก็ไม่มี แถมยังพาเดินลัดเลาะขึ้นสะพานข้ามคลองไปตามทางเล็กแคบๆ เข้าไปในเขตบ้านคน เฮ้อออ บรรยากาศมันน่าแกล้งคน เอาซะหน่อยแล้วกัน ฮุฮุฮุ

“ เหมือนเราพาฝรั่งไปขายเลยเนอะ ” จู่ๆ ชั้นก็พูดขึ้นมา หลังจากที่ปล่อยให้โก๊ะเป็นฝ่ายพูดเสียนาน

“ นั่นนะซิ ” ตาคนไทยที่เรายังไม่รู้ชื่อรับมุข

แต่ฝรั่ง ( ที่ฟังเราคุยไม่รู้เรื่อง ) ชื่นชอบมากเลยที่ได้เดินตามเข้ามาเห็นถึงวิถีชาวบ้านแบบนี้ ( วิถีชาวบ้านแบบไหนฟร่ะตอนที่เดินมาคนก็ไม่มี มีแต่ไก่กับหมาตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้น แถวยังมีกับระเบิดที่หมามันผลิตไว้ตามทางอีกตั่งหาก )

เราเดินมาถึงบ้านก่อนเวลานัดครึ่งชั่วโมง เราก็ให้แขกนั่งพักแล้วชั้นก็เป็นคนไปหาน้ำมาเสิร์ฟ ส่วนไอ้พวกที่อยู่บ้านมันก็แนะนำตัวไป ถึงได้รู้ว่าใครชื่ออะไรกันบ้างคุณพ่อชื่อปีเตอร์ คุณแม่ชื่ออะไรก็ไม่รู้จำไม่ได้ คุณลูกสาวชื่อลอซ่า เธออายุ 27 ปี แต่หน้าอ่อนกว่าฝรั่งทั่วไปซะอีก ... นึกว่าอายุสัก 22 – 23 ... ส่วนคุณไกด์จำเป็นชื่อสมจิตร

พอมันแนะนำตัวกันเสร็จ คุยกันไปนิดหน่อย มันก็กลับไปเล่นของมันต่อ ...ก่อนเรามาถึงมันเล่นอะไรกันรู้ไหม หึหึหึ เล่นต่อเพลงกับโบกมือกรี๊ดกราดให้คนที่นั่งเรือไปดูหิ่งห้อยเวลามันแล่นผ่านหน้าบ้าน ... เอากับมันซิ ...

“ จะเป็นไรไปล่ะ เราไม่ใช่คนท้องถิ่น เดี๊ยวเราก็จะกลับพรุ่งนี้แล้ว ” เนี้ยนะเหตุผลของมัน -_-“ มีเพื่อนบ้าๆ บอๆ ไปหน่อยก็เป็นเงี้ยแหละชั้น เฮ้อออ

19.30 น. เรือมารับแล้ววว

ทุกคนก้าวลงเรือกันไปจนหมด ปล่อยให้ป้าแพรว ครูนิกับน้องๆ แพรวอยู่เฝ้าบ้าน ... จะเรียกว่าเฝ้าบ้านก็ไม่เชิงนักหรอก เพราะเดี้ยวพวกเขาก็จะกลับแล้ว

พวกเราลงไปนั่งขัดสมาธิเกาะขอบเรือ อย่างเตรียมตัวดูกันเต็มที่ จะมีก็แต่ยุ้ยคนเดียวที่ไปนั่งใกล้ๆ ลุงคนขับเรือ ... กะจะไปเจาะแจะกับลุงเต็มที่ ... และลุงก็ให้เบอร์โทร-ศัพท์มากับมัน เผื่อเด็กๆ กลุ่มนี้จะกลับมาใช้บริ-
การอีก

~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~๐~

เรือแบบที่เราไปกัน

จากคุณ : i_tua_yung - [ 28 พ.ค. 48 21:04:21 ]

ความคิดเห็นที่ 16

ลุงพาเราออกเดินทางไปได้ไม่ไกลนัก ลุงก็ชะลอเรือให้แล่นช้าลง แล้วเบนหัวไปใกล้ๆ ฝั่ง และฉายไฟฉายใหญ่จากที่ท้ายเรือไปตามต้นไม้สูงๆ ที่อยู่ข้างทาง ลุงก็ชี้ชวนให้พวกเราดูที่ต้นไม้ข้างทาง พี่น้อง เพื่อนพ้อง คนนั้นคนนี้ ใครต่อใครพากันกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ คำบรรยายของทุกคนเหมือนกันเดี๊ยะ ทั้งไทยทั้งฝรั่ง

“ It’s like a Christmas tree ... โห อย่างกับต้นคริสต์มาสเลย ”

ถ้าจะให้ชั้นบรรยายใน 1 ประโยคนะ ... ชั้นต้องบอกว่ามันเหมือนของปลอมแน่ๆ ก็ไม่เห็นหรือไงว่ามันเป็นยังไง ( จะไปเห็นได้ไงล่ะ ในเมื่อไม่ได้เอารูปมาให้ดู ก็ไม่ได้ถ่ายมา ถึงถ่ายก็ถ่ายไม่เห็นหรอก ) ก็ไอ้ไฟกระพริบๆ สีขาวบนต้นไม้น่ะซิ มันเหมือนกับเอาไฟประดับต้นไม้มาติด ไม่ต้องต้นคริสค์มาสก็ได้ ต้นไม้ที่เกาะกลางถนนยังติดไฟได้เลย

“ ยุ้ย ถามลุงหน่อยซิว่าทำไมหิ่งห้อยถึงเกาะแต่ที่ต้นลำพูน่ะ ” เสียงของโก๊ะถามเสียงดัง แต่ชั้นกับออยเถียงมันคอเป็นเอ็นเลย ก็ชั้นเห็นอยู่ว่ามันเกาะที่ต้นอื่นด้วย

“ ต้นอื่นมันก็เกาะ ไม่เห็นเหรอที่มันเกาะต้นมะพร้าวกับเกาะอยู่ที่ผักตบน่ะ นี่เรามาเรือลำเดียวกันหรือเปล่าเนี้ย ”

“ อ่ะเหรอ เออๆๆๆ ไม่รู้ดิ ” ... คำพูดติดปากของโก๊ะ

แล้วเพื่อนๆ ก็เป็นไกด์จำเป็นไปแปลความรู้ให้ฝรั่งฟังด้วย โอ๊ย!! พวกมันคุยกับฝรั่งมาตลอดทางด้วยประโยคภาษาอังกฤษง่ายๆ เหมือนไม่ได้เรียนเอกอังกฤษกันมาเลยแถมยังหันมาถามกันด้วยนะว่าคำนั้นคำนี้ภาษาอังกฤษคืออาราย อย่าง ยุงงี้ หิ่งห้อยเงี้ย ส่วนเราน่ะเหรอ ก็พูดกับเขาบ้างนั่นแหละ แต่ส่วนใหญ่จะนั่งเงียบดูหิ่งห้อยข้างทาง

“ Are there any fireflies in your country? ” ... ประเทศคุณมีหิ่งห้อยไหม ... มันหันไปส่งภาษา แล้วเขาก็ตอบกลับมาว่ามีแต่หนอนเรืองแสงน่ะ ( มันเป็นยังไงฟร่ะ ไอ้หนอนเรืองแสงอ่ะ แถวบ้านมีกับเขาไหม หรือว่า
ถูกเอาไปทอดขายหมดแล้ว )

ลุงพาเราไปแบบคุ้มค่าเช่าเรือมากๆ แล่นออกจากคลองอัมพวาเข้าแม่น้ำแม่กลอง แล้วค่อยๆ เข้ามาใหม่ วนเป็นวงกลมเลย ( เราก็ไม่ค่อยรู้เส้นทางน้ำแถวนี้เท่าไรหรอก ก็ว่ากันไปตามความรู้สึกน่ะ ) นานมากๆ จนรู้สึกง่วงเลย แถมยังได้ผ่านร้านที่มากินกันเมื่อคืนแรกด้วย มีคนร่ำร้องอยากกลับไปด้วย ... เสียใจด้วยนะเต๊ะ น่าจะเอารองเท้ามาด้วย เอ๊ หรือว่าว่ายน้ำข้ามไปเลยดี รองท้งรองเท้าไม่ต้องสนใจ คิคิ ( แอบมาแซวเพื่อนแถวนี้ แซวเรื่องอารายนะเหรอ ไม่บอกๆ ไม่บอกกลางที่ประชุมชนแน่ๆ คิคิ ) ... แถมยังมีหันไปโฆษณาให้ฝรั่งฟัง ย่างกับได้ค่าโฆษณามา

“ We ate at this restaurant last night. It was very delicious. ” ... เรามากินกันเมื่อคืน อร่อยมากเลย

คิดว่าราวๆ มากกว่าครึ่งชั่วโมง เราก็กำลังจะถึงตลาดน้ำอัมพวา เราบอกให้ลุงช่วยจอดที่ตรงท่าน้ำเพื่อจะส่งแขกไว้แถวนี้ มุ้ยมันก็คลานจากที่อยู่ข้างหลังไปที่พี่สมจิตรที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ออย มาตกลงกันเรื่องค่าเช่าเรือ คนละครึ่งอย่างที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่แรก แต่พอพี่เขาหันไปพูดเรื่องค่าเรือกับลอซ่า ก็เลยกลับเป็นว่าแทนที่จะจ่ายฝ่ายละ 250 บาท ก็เป็นเราไม่ต้องจ่ายเลย ลอซ่าให้มาหมดเลย 500 ส่วนคุณแม่เขาก็บอกว่า ที่ให้เนี่ยเพราะว่าเขาอยากให้ เขาสนุกกับการท่องเที่ยวครั้งนี้มาก

หลังจากที่ตอบปฏิเสธ ยักแย่ยักยันกันอยู่จนกระทั้งมาเทียบท่าที่ตลาด ก็ถูกพี่สมจิตรยัดเยียดเอาไอ้แบงค์ 500 นั่นแล้วหนีขึ้นฝั่งไปหน้าตาเฉย รู้สึกวิธีแก้ปัญหาง่ายจังแฮะ แล้วเราก็เข้าสู่โหมดทัวร์ฟรีอีกครั้ง ... ^____^

“ เอ๊า มาเร็ว มากินเร็ว ” มันเอาของกินที่ซื้อมาเมื่อเย็นออกมากองที่กลางบ้านแล้วก็เริ่มกินอย่างกับเมื่อเย็นไม่ได้กินอะไร

ชั้นกินๆ เสร็จก็หนีไปอาบน้ำคนแรก ด้วยความง่วงนอนสุดๆ ก็เมื่อคืนนอนหลับไม่สนิทนี่หว่า แล้วยังได้หลบการทำความสะอาดด้วย ฮี่ๆๆ นี่คือเหตุผลที่แท้จริง

ออกมาจากห้องน้ำก็มาช่วยแพรวจัดที่นอน ยกเบาะ หยิบหมอนมาว่าง แต่คืนนี้ไม่ก้างมุ้ง ขี้เกียจเก็บ แล้วพวกมันก็ตั้งวง นั่งรำพัดกับไป ส่วนชั้นก็นั่งดูเหมือนเคย โก๊ะก็ดูด spy แล้วก็ไปนอน

“ มาเล่นด้วยกันซิ มา ” ไอ้พวกที่มันรำพัดกันสนุกสนานหันมาชวนชั้นที่นั่งมอง

“ ไม่เอาอ่ะ จะนอนแล้ว ง่วง เนี้ย เดี้ยวเที่ยงคืนนางซินก็จะนอนแล้ว ” ชั้นมองไปที่นาฬิกาข้างฝาที่บอกเวลา 5 ทุ่ม 40 นาที

“ หา!! ใครเป็นนางซิน รู้ตัวบางไหมเนี้ย ” พวกมันประสานเสียงบ้านแทบแตก

ชั้นเลยส่งมุขให้มันซะเลยในฐานะที่ว่ากันนัก “ s-i-n นะ ไม่ใช่ c-i-n ” มันเลยหัวเราะกันใหญ่ ( sin แปลว่า บาป ฮับ ) แต่ชั้นก็ทนถึงเที่ยงคืนไม่ไหวแล้ว นอนดีกว่า ครอกกก ...

‘ คันนนนน สงสัยยุงกัด ’ ชั้นรู้สึกตัวตอนกี่โทงก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าคันสุดๆ โดนยุงหม่ำเลือดเข้าซะแล้ว ชั้นได้ยินเสียงพวกนั้นยังนั่งรำพัดอยู่เลย แถมเสียงยังเพิ่มขั้นมามีเสียงหนึ่งอีกตังหาก มันไปปลุกโก๊ะมานั่งเล่นด้วยเหรอเนี้ย

ชั้นตัดสินใจลุกขึ้นไปขยับพัดลมที่ตั้งอยู่ปลายเท้า และเอื้อมมือไปหยิบมุ้งที่พับวางไว้บนเก้าอี้ การเคลื่อนไหวของชั้นดึงความสนใจของเพื่อนๆ ออกมาจากสิ่งที่ทำอยู่ และมันกำลังสงสัยว่า ... ชั้นละเมอหรือว่าตื่นจริง

“ เตย หวยงวดนี้ออกอะไรน่ะ ” ออยลองดู นี่มันเห็นชั้นผีเข้าหรือเปล่าวะเนี้ย และชั้นก็แกล้งมัน

ชั้นไม่ตอบและปล่อยช่วงเวลาให้มันถามอีกครั้ง ชั้นถึงตอบมัน “ 0 ”

พอชั้นคว้ามุ้งและห่มได้ ก็ล้มตัวลงนอนต่อ ท่ามกลางความสงสัยของพวกมัน 555

8.30 โมงเช้าของวันรุ่งขึ้น

วันนี้ไม่มีโปรแกรมไปไหน ทุกคนเลยตื่นสายได้ จะไม่ให้ตื่นสายได้ยังไง๊ ก็เล่นนั่งรำพัดกันจนถึงตี 2 นี่ ไอ้พวกเพื่อนชั้นก็ทำตามโปรแกรมที่ตั้งใจไว้ต่อไป คือไปว่ายน้ำในคลองหน้าบ้าน

... น้ำใสจริงๆ เล๊ย น่าว๊าย น่าวาย เหลืองยังกะทองที่ออกมจากจากร่างกายแน่ะ มันยังจะอยากว่ายเข้าไปได้ เอาเถอะ ชั้นไม่ว่ายด้วยแล้วกัน

“ เราว่ายดีไหมวะ ” มุ้ยหามาปรึกษา ท่าทางอยากลงมากแต่ติดที่ว่ากลัวรูในปากมันที่มันไปถอดฟันจะติดเชื้อกับช่วงนี้ผู้ชายหลายคนมา ( จะมีคนเข้าใจมุขเราไหมเนี้ย ... ผู้ชายหลายคน = men พ้องเสียงกับคำว่าเมนที่หมายถึง ปจด. อ่ะจ้า ... รีบอธิบายกลัวมุขแป๊ก )

“ ถ้าแกว่ายน้ำ ตัวเงินตัวทองต้องมาหาแกแน่เลย ” เป็นเพื่อนที่ดีก็ต้องตอบมันไป กลัวคนอื่นจะกรี๊ดกันลั่นคลอง ก็คลองนี้มีตัวพวกนี้น้อยอยู่ซะเมื่อไรล่ะ เอ๊ ... ตอนนั้นน่าจะปล่อยให้มันว่ายไป อยากแกล้งคน คิคิ

“ แล้วเตยไม่ว่ายเหรอ ”

“ ไม่อ่ะ ว่ายไม่เป็น ”

“ เสื้อชูชีพก็มี ห่วงยางก็มี ” มันไม่ว่ายแต่จะมายัดเยียดให้คนอื่นว่ายเหรอ

“ ห่วงยางไม่ต้องใช้หรอกที่พุง :D แต่ไม่เอาอ่ะ มีแผลในปากเหมือนกัน ฟันมันแตกไปครึ่งนึงอ่ะ ” ความพยายามห่เหตุผลมาปฏิเสธ เหตุผลนี่ก็ไม่ได้โกหกมันหรอก เป็นจริงๆ พวกไม่รักษาฟันก็เป็นยั่งเงี้ยแหละ

แล้วทันใดก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดๆ ช่วยด้วยๆ จากคนที่ลงเพิ่งลงไปเล่น หลังจากที่เก็กท่าถ่ายรูปกันอยู่ที่ตีนกระไดอยู่ตั้งนาน

แบบว่าน้ำมันกำลังอยู่ในช่วงน้ำลงน่ะ มันเลยเชี่ยวพัดเอาเพื่อนๆ ชั้นลอยไปตามคลอง เจ๊ออยของเราถึงได้ไหลไปตามน้ำ แล้วว่ายกลับมาไม่ไหว มุ้ยมันเลยต้องโยนห่วงยางไปให้ แต่มันดันๆไม่ไปเก็บ ปล่อยให้ลอยไปตั้ง 2 อันแพรวนี่เครียดเลย นึกว่าต้องซื้อห่วงยางกับให้ใหม่ แต่โชคดีที่มีคนเก็บได้ที่ตรงวัด โก๊ะ ออย เต๊ะเลยต้องว่ายน้ำข้ามคลองไปปีนกะไดฝั่งนู้นแล้วเดินย้อนกลับไปที่วัดคอนที่ว่ายน้ำเสร็จ

กับโก๊ะอีกคนที่ใส่ทั้งเสื้อชูชีพ ทั้งห่วงยางลอยไปเกาะกับกะไดบ้านข้างๆ เราเลยต้องใช้เชือกที่ผูกอยู่กับกะไดบ้านโยนไปให้มัน แต่ความที่มันไปติดกอผักตบไปไม่ถึง คนที่บ้านข้างๆ เขาเลยเอาที่สอยมะม่วงดึงเชือกไปให้มันผูกกับห่วงยางแล้วให้พวกเราสาวมันกลับมา

แต่มีอยู่คน เธอสามารถมาก เธอบอกเพื่อนๆ ว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็น แต่พอเธอได้เสื้อชูชีพ เธอก็ว่ายได้ขึ้นมาทันที ว่ายข้ามไปเกาะกระไดฝั่งตรงข้ามแล้วก็ว่ายกลับมา ... คุณเต๊ะนั่นเอง ( เอ๊ ... นี่บันทึกการเดินทางหรือบันทึกการนินทาเพื่อนกันแน่เนี้ย แอบสับสนตัวเอง )

11.30 น.

หลังจากกินก๋วยเตี๋ยวร้านที่พวกเราจ้องจะมากินตั้งแต่เมื่อวาน ตามคำแนะนำของออยที่เคยมากินบอกว่ามันร่อย พ่อแพรวมารับตามที่แพรวโทรไปขอร้องไว้

พ่อพาพวกเราไปลาน้าป๋องก่อนที่จะออกจากสมุทรสงคราม บ้านน้าป๋องทำสวนส้มโอเหมือนกัน พวกเราเลยได้ส้มโอกลับบ้านมาคนละลูกเลย คิคิ ... ชื่นชอบของฟรี

สักราวๆ เที่ยวกว่า เราก็มาถึงบ้านแพรวที่สมุทรสาคร พ่อแพรวเอารูปไป write ใส่แผ่น CD มาให้ฟรี ... อีกแล้วคับท่าน ... ส่วนพวกเราก็ไปวางแผน present กันที่ร้าน ” อิ่มอุ่น ” ร้านอาหารร้านหนึ่งที่มีราคาพอๆ กับที่สยามเลย แต่โดยรวมก็อร่อยดี มีทั้งอาหารจานเดียว หนมปังปิ้ง หมดปังนึ้งกับสังขยา เครื่องดื่มร้อน-เย็น แบบร้านหนมฟังที่สยามซอย 5 ซอย 6นั่นแหละ ( ไม่ได้ไปนานเริ่มลืมว่าซอยอะไร แฮะๆ )

พอกินอิ่ม วางแผนเสร็จ ได้ CD มาแล้วก็กลับกัน คราวนี้กลับรถเมล์ฮับ ขึ้นรถตุ๊กๆ ไปลงหน้าโรงพยาบาลสมุทรสาคร รอรถเมล์สาย 68 แล้วถึงไปต่ออีก 149 ( ใช่ไหม ถ้าจำไม่ผิด )

“ เท่าไรคะ ” ออยถามน้าคนขับรถที่พอดีรู้จักแพรวกับพ่อ

“ เท่าไรดีล่ะ ... คนกันเอง งั้น ... 50 บาทแล้วกัน ”

‘หา !!’ ทุกคนคงร้องอยู่ในใจ

นี่ขนาดคนรู้จักกันนะ ใกล้แค่นี้ยังคิดตั้ง 50 สงสัยเขาจะติดตามจำนวนคนขึ้นละมั๊ง แล้วพอเป็นคนกันเองเลยลดให้ 10 บาท ( มีเรื่องให้เล่าจนถึงวินาทีสุดท้าย )

จากคุณ : i_tua_yung - [ 28 พ.ค. 48 21:05:27 ]