ความคิดเห็นที่ 1 . ให้มันรู้ไป          แมรี่แอน ซิงเกิลตัน มีอายุเพียง 25 ปี เมื่อเธอเห็นซานฟรานซิสโกครั้งแรก          เธอมาเที่ยวที่นี่คนเดียวเป็นเวลาแปดวัน  คืนวันที่ห้า เธอดื่มไอริชคอฟฟี่ที่บัวนาริสต้า ค้นพบว่าแหวนบอกอารมณ์ของเธอเป็นสีน้ำเงิน และตัดสินใจโทรหาแม่ของเธอที่คลีฟแลนด์          “แม่ขา หนูเองค่ะ”          “อ้อ...หนู  พ่อกับแม่กำลังคุยกันถึงหนูอยู่พอดีเลยลูก  เราดูเรื่อง “แมคมิลานกับภรรยา” แล้วมีผู้ชายคนนึงที่สติไม่ค่อยดีนะ เขารัดคอพวกเลขานุการ แล้วแม่ก็เลยอดคิดไม่ได้ว่า...”          “แม่คะ...”          “จ้ะ แม่รู้  คนแก่ก็อย่างนี้แหละ ห่วงอะไรไม่เข้าเรื่อง  แต่ก็ว่าไม่ได้นะลูก ดูแต่ยัยแพ็ตตี้เฮิสต์เจ้ากรรมนั่นสิ ถูกขังไว้ในตู้เสื้อผ้ากับไอ้พวก...”          “แม่ขา... ทางไกลค่ะแม่”          “อ้อ จ้ะ   หนูคงสนุกมากสิท่า”          “เยี่ยมเลยค่ะ  แม่ต้องไม่เชื่อหนูแน่  ผู้คนที่นี่ช่างเป็นมิตรซะจนหนูรู้สึกอย่างกับว่าหนู...”          “หนูไปที่ ‘ท้อปออฟเดอะมาร์ค’ อย่างที่แม่บอกรึยังลูก”          “ยังค่ะ”          “หนูอย่าพลาดเชียวนะลูก  รู้มั้ย พ่อหนูพาแม่ไปที่นั่นตอนที่พ่อกลับมาจากหมู่เกาะแปซิฟิกใต้  แม่จำได้ว่าพ่อแอบยัดเงินหัวหน้าวงห้าดอลล่าร์ให้เล่นเพลง ‘มูนไลท์เซเรเนด’ ให้เราเต้นรำ แล้วแม่ก็ทำ ‘ทอมคอลลินส์’ หกรดเครื่องแบบราชนาวีสีขาวสวยของพ่อ...”          “แม่ขา  หนูอยากให้แม่ช่วยอะไรซักอย่างค่ะ”          “ได้เลยจ้ะ ลูกรัก  แต่นี่ฟังแม่นะ  อ้อ... ก่อนที่แม่จะลืม แม่เจอมิสเตอร์ลาสสิเตอร์เมื่อวาน ที่ริดจ์มอนต์มอล  เขาบอกแม่ว่าที่ออฟฟิศเละตุ้มเป๊ะเลยพอหนูไม่อยู่   ที่ ‘ปุ๋ยลาสสิเตอร์’ น่ะ ไม่ค่อยมีเลขาฯ เก่งๆ เท่าไหร่หรอก”          “แม่คะ  ก็เรื่องนี้แหละค่ะ ที่หนูโทรมา”          “จ้ะ ว่าไงจ๊ะ”          “แม่ช่วยโทรหามิสเตอร์ลาสสิเตอร์เช้าวันจันทร์ แล้วบอกว่าหนูจะไม่เข้าได้มั้ยคะ”          “โอ... แมรี่แอน  แม่ว่าหนูไม่น่าจะลางานต่อแล้วนะจ๊ะ”          “หนูไม่ได้ลาต่อค่ะแม่”          “อ้าว... แล้วทำไม...”          “หนูจะไม่กลับบ้านค่ะ แม่”          เงียบ...  สักครู่ใหญ่เสียงโทรทัศน์แว่วจากไกลๆ บอกพ่อของแมรี่แอนถึงวิธีบรรเทาอาการริดสีดวงทวาร  ในที่สุด แม่ของเธอก็เอ่ยว่า “อย่าล้อเล่นน่าลูก”          “แม่ หนูไม่ได้ล้อเล่นค่ะ  หนู ชอบ ที่นี่  หนูรู้สึกเหมือนอยู่บ้านแล้วนะคะนี่”          “แมรี่แอน  ถ้าหากว่าเป็นเรื่องผู้ชาย...”          “ไม่มีผู้ชายที่ไหนทั้งนั้นแหละค่ะ  หนูคิดเรื่องนี้มานานแล้ว”          “อย่าทำเป็นเล่นไปลูก  หนูเพิ่งไปที่นั่นได้แค่ห้าวัน”          “แม่ขา  หนูรู้ค่ะว่าแม่รู้สึกยังไง แต่...  มันไม่เกี่ยวกับแม่หรือพ่อหรอกนะคะ  หนูแค่อยากเริ่มต้นชีวิตของตัวเอง... มีอพาร์ตเมนต์ของตัวเอง ก็เท่านั้นเองค่ะ”          “อ๋อ ถ้าแค่นั้นล่ะก็...  ได้สิจ๊ะลูกรัก  ที่จริงพ่อกับแม่ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าอพาร์ตเมนต์สร้างใหม่ที่ริดจ์มอนต์เหมาะกับหนูมาก  คนหนุ่มสาวอยู่กันเยอะ  มีทั้งสระว่ายน้ำ ซาวน่า แล้วแม่ก็จะทำผ้าม่านให้หนูแบบที่ทำให้ซันนี่กับวิกกี้ตอนแต่งงานด้วย  หนูจะได้มีความเป็นส่วนตัวอย่างที่หนู...”          “แม่ไม่ได้ฟังหนูเลยค่ะ  หนูกำลังพยายามบอกแม่ว่าหนูเป็นผู้ใหญ่แล้วนะคะ”          “ถ้างั้นก็ทำตัวเป็นผู้ใหญ่หน่อยสิลูก  อยู่ดีๆ หนูจะ... หนีจากครอบครัวกับเพื่อนฝูงไปอยู่กับพวกฮิปปี้กับพวกฆาตรกรรมหมู่ได้ยังไง”          “แม่ดูทีวีมากไปแล้วค่ะ”          “โอเค  ถ้างั้นพวก ‘ชะตาราศี’ ล่ะ”          “อะไรนะคะ”          “พวก ‘ชะตาราศี’  พวกสติไม่ดี  พวกฆ่าคนน่ะ”          “แม่... พวก ‘จักรราศีค่ะ”          “นั่นแหละๆ เหมือนๆ กันนั่นแหละ  แล้วยังมี... แผ่นดินไหวใช่มั้ย แม่เห็นในหนัง แมรี่แอน  แม่หัวใจจะวายตอนที่เอวา การ์ดเนอร์...”          “ตกลงแม่จะช่วยโทรหามิสเตอร์ลาสสิเตอร์ให้หนูได้มั้ยคะ”          แม่ของเธอเริ่มร้องไห้  “ลูกจะไม่กลับมาแล้ว แม่รู้นะ”          “แม่ขา... นะคะ หนูจะกลับมา หนูสัญญาค่ะ”          “แต่หนูจะไม่... เหมือนเดิม”          “ค่ะ หนูก็หวังว่างั้น”          พอเสร็จเรียบร้อย แมรี่แอนก็ออกจากบาร์และเดินผ่านสวนน้ำไปยังริมทะเล  เธอยืนต้านลมเยียบเย็นอยู่ครู่ใหญ่ ตาจ้องไปที่แสงประภาคารจากเกาะอัลคาทราซ  เธอตั้งใจจะไม่นึกถึงแม่สักครู่หนึ่ง          กลับไปที่โรงแรมฮอลิเดย์อินน์ฟิชเชอร์แมนวอร์ฟ เธอค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ของคอนนี่ แบรดชอว์          คอนนี่เป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องของสายการบินยูไนเต็ด  แมรี่แอนไม่ได้เจอเธอตั้งแต่ไฮสกูล... 1968          “เริ่ดไปเลย”  คอนนี่กรี๊ดกร๊าดมาตามสาย  “แล้วจะอยู่นานเท่าไหร่ล่ะ”          “อยู่เลยแหละ”          “เยี่ยม  แล้วได้อพาร์ตเมนต์รึยัง”          “ยัง... ฉัน... ที่จริงฉันกำลังคิดว่า เธอพอจะให้ฉันอยู่ด้วยซักพักได้มั้ย จนกว่าฉันจะ...”          “ได้เลย ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”          “คอนนี่...  เธอ... ยังโสดอยู่รึเปล่า”          เพื่อนสาวหัวเราะ  “หมีมันอึในป่าหรือเปล่าล่ะเธอ” . แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 48 08:58:07 จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 พ.ค. 48 16:07:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . บ้านของคอนนี่                    แมรี่แอนลากกระเป๋าอเมริกันทัวริสเตอร์เข้าไปในอพาร์ตเมนต์ของคอนนี่ ครางเบาๆ แล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ที่ทำเลียนแบบตั่งหนังม้าลายของพวกนักล่าสัตว์ในอัฟริกา                    “เอาล่ะ... สวัสดี โซโดมและโกโมร่าห์”                    คอนนี่หัวเราะ  “แม่กรี๊ดไปเลยล่ะสิ ใช่มะ”                    “แกเอ๊ย”                    “น่าสงสาร  ที่จริงฉันเข้าใจนะ  ตอนฉันบอกแม่ว่าจะย้ายมาซานฟรานเนี่ยแม่แทบจะฆ่า  แย่กว่าเมื่อตอนหน้าร้อนที่ฉันพยายามจะเข้ากลุ่ม ‘ประชาร่วมสู้’ ซักพันล้านเท่าเห็นจะได้”                    “ต๊าย... ฉันเกือบจะลืมไปแล้วนะเนี่ย”                    คอนนี่ทำตาลอยคิดถึงความหลัง  “เนอะ... เอ้อ หิวน้ำมั้ยแก”                    “อื้อ”                    “อยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันมา”                    สามสิบวินาทีหลังจากนั้น คอนนี่โผล่มาจากครัวพร้อมกับแก้วสายการบินสองใบกับบานาน่าคาวอีกขวด  เธอรินเครื่องดื่มให้แมรี่แอน                    แมรี่แอนจิบอย่างระมัดระวัง  “แหม... ดูสิเนี่ย  แกกลายเป็นคนท้องถิ่นไปแล้วนะ ใช่มะ  นี่มัน... ไม่ใช่ย่อยเลยนะ”                    “ไม่ใช่ย่อย” เป็นคำที่ดีที่สุดเท่าที่เธอนึกออก  อพาร์ตเมนต์ของคอนนี่เหมือนกับมหกรรมสินค้า มีทั้งโคมไฟพลาสติกของทิฟฟานี่ พรมฟูท่วมข้อเท้า ภาพปักรูปสนูปปี้ โปสเตอร์ลูกแมวเขียนว่า “รออยู่นี่นะที่รัก” ชุดจานสลัดรูปครอบครัวลิง กระถางแขวนต้นไม้มาคราเม่  และก็... (โอ ไม่นะ  แมรี่แอนคิด) เพ็ตร็อค                    “ฉันโชคดีน่ะ”  คอนนี่ฉีกยิ้ม  “เป็นแอร์ก็เลย... เนี่ยมีโอกาสสะสมพวกงานศิลป์จากที่นู่นที่นี่ได้”                    “อืมมม์”  แมรี่แอนสงสัยว่าคอนนี่นับรวมภาพวาดนักสู้วัวกระทิงกำมะหยี่ดำเป็นงานศิลป์ด้วยหรือเปล่า                    แอร์สาวยังยิ้มอยู่  “คาวใช้ได้มั้ย”                    “อะไรนะ  อ๋อ... อื้อ ได้ใจมากเลย”                    “ของโปรดเลยล่ะ”  เธอยกแก้วขึ้นมาซดอีกหน่อยประกอบคำพูด แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองแมรี่แอนราวกับเพิ่งเห็นว่ามีเธออยู่ในห้องด้วย  “เฮ้ย แก  ไม่เจอกันตั้งนานนะเว้ย”                    “เออว่ะ  นานเกินไป  แปดปี”                    “แปดปี...  แปดปีแน่ะ  แต่แกดูดีว่ะ แม่ง... แกดู...  เออนี่ แกอยากดูอะไรทุเรศๆ แมะ”                    ไม่รอคำตอบ เธอกระโดดลุกไปที่ชั้นวางหนังสือทำจากลังพลาสติกสำหรับใส่นมโฟร์โมสต์สีส้มหกใบ  แมรี่แอนมองเห็นหนังสือบางเล่ม “โจนาธาน ลิวิงสตัน นางนวล”  “วิธีเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของตัวเอง”  “สาวพราวเสน่ห์”  “เสพสมสุขสม-สอง”  และ  “ฟังความถามหารัก”                    คอนนี่เอื้อมหยิบหนังสือเล่มใหญ่ปกพลาสติกสีเบอร์กันดี แล้วยื่นให้แมรี่แอน                    “ทาดา...”                    “ตายแล้ว...  เดอะบัคคาเนียร์”                    คอนนี่พยักหน้าอย่างภาคภูมิใจ แล้วลากเก้าอี้เข้ามาใกล้  เธอพลิกเปิดหนังสือรุ่น  “แกต้องกรี๊ดตายแน่ พอเห็นทรงผมแกตอนนั้น”                    แมรี่แอนเจอรูปของเธอ  ผมบลอนด์ของเธอสีอ่อนมากและเรียบกริบ  เธอสวมสเวตเตอร์เครื่องแบบและสร้อยคอไข่มุก  ถึงภาพจะถูกแต่งแต่เธอก็ยังจำตำแหน่งของสิวที่โผล่ขึ้นมาในวันที่ถ่ายรูปได้แม่น                    ข้อความบรรยายภาพเขียนว่า                    แมรี่แอน ซิงเกิลตัน                    “น้ำนิ่งไหลลึก”                    ชมรมสุโขสโมสร ปี 2,3,4  ชมรมหนูจะโตขึ้นมาเป็นแม่บ้านอเมริกัน ปี 3,4                    สันนิบาตสืบสวนสอบสวนแห่งชาติ ปี 4                    ขนนกและจานสี  ปี 3,4                    แมรี่แอนส่ายหัว  “ขอให้ไปสู่สุคติ” เธอว่า แล้วก็ขนลุกเอง                    ยังดีที่คอนนี่ไม่ได้เปิดหน้าประวัติของเธอขึ้นมาเทียบ  แมรี่แอนจำมันได้ขึ้นใจ... ดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่ง  เหรัญญิกห้องสามปีซ้อน  ประธานชมรมวายทีนส์  “น้ำ” ของคอนนี่ไหล “เร็ว” และ “ตื้น”  เธอออกจะเป็นดาว                    แมรี่แอนลากตัวเองกลับมายังปัจจุบัน  “แล้วแกทำอะไรบ้างล่ะ... หมายถึงเที่ยวเล่นสนุกๆ น่ะ”                    คอนนี่กลอกตามองเพดาน  “นึกอะไรออกก็ว่ามา”                    “ไม่ดีกว่าว่ะ”                    “ก็... อย่างเช่นนะ” คอนนี่ก้มตัวข้ามโต๊ะรับแขกปูผ้าลายสานแล้วล้วงเอานิตยสาร “อวี” ออกมาฉบับหนึ่ง  “แกอ่านนี่ด้วยเหรอ”  แมรี่แอนถาม                    “เปล่า  ผู้ชายทิ้งไว้น่ะ”                    “อ้อ”                    “ดูหน้าเจ็ดสิบดิ”                    แมรี่แอนพลิกไปที่บทความชื่อว่า “โคเอ็ดบาธ—ยินดีต้อนรับสู่ออร์จี้ที่สะอาดที่สุดในโลก”  ภาพประกอบเป็นรูปขา หน้าอกผู้หญิง และก้น นัวเนียกันยุ่งไปหมด                    “ตายชัก”                    “อยู่ตรงถนนวาเลนเซีย  พอจ่ายเงินเสร็จ ก็เข้าไปวัดดวงดู”                    “แกเคยไปแล้วเหรอ”                    “เปล่า  แต่ฉันว่ารู้ไว้ไม่เสียหลาย”                    “ฉันว่าฉันขอตัวว่ะ  ถ้าแกคิดว่าจะ...”                    คอนนี่หัวเราะขลุกขลักในลำคอ  “ใจเย็นน่าแก  ฉันไม่ได้เสนอว่าให้เรา...  แกเพิ่งมาใหม่ ให้เวลาอีกสักหน่อย  เมืองเนี้ยทำให้คนปล่อยตัว”                    “แต่ฉันคงปล่อยขนาดนั้นไม่ไหวแน่... และก็คงไม่สิ้นไร้ไม้ตอกขนาดนั้นด้วย”                    คอนนี่ยักไหล่ ดูคล้ายกับว่าเกือบจะสะท้อนใจ  เธอยกบานาน่าคาวขึ้นจิบ                    “คอนนี่... ฉันไม่ได้...”                    “ช่างเถอะแก  ฉันเข้าใจ  เฮ้ย หิวว่ะ  แฮมเบอร์เก้อร์มั้ยแก”                    หลังอาหารค่ำ แมรี่แอนงีบไปชั่วโมงหนึ่ง                    เธอฝันว่าเธออยู่ให้ห้องปูกระเบื้องใหญ่โตเต็มไปด้วยไอน้ำ ร่ายกายเปลือยเปล่า  แม่กับพ่อของเธอก็อยู่ด้วย ดูรายการ “มาตกลงกันเถอะ” ผ่านม่านไอน้ำ  คอนนี่เดินเข้ามากับมิสเตอร์ลาสสิเตอร์ซึ่งโมโหโกรธา และตะโกนว่าเธอใหญ่  ส่วนแม่กับพ่อของเธอตะโกนใส่ผู้เข้าร่วมแข่งขันคนแรกจากมอนตี้ฮอล                    “หยิบกล่องสิ”  พวกเขาตะโกน  “หยิบกล่อง...”                    แมรี่แอนตื่น โผเผไปยังห้องน้ำ วักน้ำขึ้นมาล้างหน้า                    พอเธอเปิดตู้เหนืออ่าง เธอค้นพบโลชั่นหลังโกนหนวดนานาชนิด  บรูท โอลด์สไปซ์ เจดอีสต์                    คอนนี่ยังคงเป็นดาวอยู่อย่างเห็นได้ชัด . จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 พ.ค. 48 16:12:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . ดิสโก้ ซานฟรานซิสโก                    ดิสโก้เธคชื่อว่า “แดนซ์ยัวร์แอสออฟ”  แมรี่แอนรู้สึกฟังแล้วขนลุกแต่ไม่ได้บอกคอนนี่ ซึ่งมัวแต่ยุ่งอยู่กับการวางท่าเป็นมาริสา เบเรนสัน                    “ทริคมันอยู่ตรงที่ต้องทำท่าเบื่อให้มากๆ”                    “ไม่น่ายากนิ”                    “ถ้าแกอยากโดนเอานะ แมรี่แอน แกควรจะ...”                    “ฉันไม่ได้พูดซักคำว่าอยาก”                    “ของอย่างนี้ไม่มีใครเขาพูดกันหรอก ไอ้บ้า  นี่ ถ้าแกมัวแต่ทำตัวไร้เดียงสาอ่อนต่อโลก อยู่เมืองนี้มีหวังโดนปู้ยี่ปู้ยำเละแน่แกเอ๋ย”                    “พูดดีว่ะ  แกน่าจะเอาประโยคนี้ไปทำเป็นเพลงคันทรี่”                    คอนนี่ถอนหายใจอย่างระอิดระอา  “มา แก  แล้วก็ช่วยพยายามอย่าให้เหมือนกับทริเซีย นิกสันตรวจแถวทหารได้มั้ย”  เธอเดินนำเข้าไปในอาคารและยึดครองโซฟาโทรมๆ ตรงผนังห้อง                    ห้องนี่แต่งแบบตั้งใจจะให้ดูเก๋ไก๋  ผนังสีแดงอิฐ  ป้ายเบียร์หมุนได้  ของที่ระลึกหน้าตาพิลึก  ผู้หญิงโกรกผมแดงกับผู้ชายใส่เสื้อรักบี้เกาะกลุ่มกันตามแนวบาร์อย่างเก๋ไก๋ ราวกับโพสท่าสำหรับโฆษณาของซีแกรม                    ระหว่างที่คอนนี่กำลังไปซื้อเครื่องดื่ม แมรี่แอนนั่งขยุกขยิกอยู่บนโซฟา และสั่งตัวเองให้เลิกเปรียบเทียบอะไรๆ กับที่คลีฟแลนด์                    ถัดไปไม่กี่หลา เด็กสาวในชุดรองเท้าบู๊ตคาวบอย กางเกงยืด และแจ๊กเก็ตไอเซ่นฮาวกระรอกแดงจ้องอย่างเหยียดๆ มาที่ชุดสูทกางเกงผ้าใยสังเคราะห์ของแมรี่แอน  แมรี่แอนหันหน้าหนีไปเจอผู้หญิงอีกคนทำหน้าเบื่อโลก มีเชือกล่ามคอ  ทาเล็บสีดำ และตัดผมสั้นเกรียน                    “มีหนุ่มอยู่คนที่บาร์ หน้าเหมือนโรเบิร์ต เรดฟอร์ดเปี๊ยบเลย”  คอนนี่กลับมาพร้อมกับเครื่องดื่ม  เตอกิล่าซันไรส์สำหรับเธอเองและไวน์ขาวสำหรับแมรี่แอน                    “หูด?”  แมรี่แอนถาม รับไวน์                    “หา”                    “คนนั้นน่ะ  เขามีหูดมะ  โรเบิร์ต เรดฟอร์ดมีหูด”                    “ทุเรศ  นี่... ฉันอยากสะบัดแข้งสะบัดขาหน่อยว่ะ  ไปดิ้นกันมั้ย”                    “ฉันว่าฉัน... อยากนั่งกินบรรยากาศซักแป๊บ  แกไปก่อนเลย”                    “แน่นะ”                    “อื้อ  ไปเถอะ ขอบใจ”                    “งั้นก็ตามใจแก”                    พอคอนนี่หายไปในฟลอร์ได้ไม่กี่วินาที ผู้ชายผมยาวใส่เสื้อชาวนากรีกก็หย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาข้างแมรี่แอน  “ขอนั่งด้วยคนจะรังเกียจมั้ยครับ”                    “ค่ะ... เอ๊ย ไม่ค่ะ”                    “ไม่ชอบเต้นเหรอครับ”                    “เอ้อ... ตอนนี้ยังน่ะค่ะ”                    “คุณชอบใช้หัวมากกว่างั้นสิ”                    “ฉันไม่เข้าใจว่า...”                    “คุณราศีอะไร”                    เธออยากจะบอกว่า “อย่ามายุ่งกับฉัน”  แต่เธอพูดว่า “คุณคิดว่าฉันราศีอะไรล่ะ”                    “อา... คุณชอบเล่นเกมเหรอ  โอเค... ผมว่าคุณเป็นสาวพฤษภ”                    เธอสะดุ้ง  “เอ๊ะ  ทำไมคุณรู้ล่ะ”                    “ง่ายนิดเดียว  คนราศีพฤษภน่ะดื้อจะตาย  ไม่มีทางยอมบอกหรอกว่าตัวเองราศีอะไร”  เขาโน้มตัวมาใกล้จนแมรี่แอนได้กลิ่นน้ำหอมชะมด เขามองตรงเข้าไปในตาของเธอ  “แต่ภายใต้เปลือกนอกที่แข็งกร้าว คนราศีพฤษภมีหัวใจที่โรแมนติกสุดยอด”                    แมรี่แอนกระถดตัวออกห่างเล็กน้อย                    “ไงล่ะ”  เขาพูด                    “อะไร ไงล่ะ”                    “คุณเป็นคนโรแมนติกใช่มั้ย  คุณชอบสีเอิร์ธโทน  คืนที่มีหมอกลง หนังที่ลิน่า เวิร์ทมุลเลอร์เล่น แล้วก็จุดเทียนกลิ่นมะนาวตอนร่วมรัก”  เขาเอื้อมมาจับมือเธอ  เธอผงะ  “ใจเย็นน่า” เขาเอ่ยเรียบๆ  “ผมยังไม่ได้เริ่มรุกคุณหรอก  แค่อยากดูเส้นหัวใจแค่นั้นเอง”                    เขาไล้นิ้วชี้ไปบนฝ่ามือของแมรี่แอนอย่างแผ่วเบา  “ดูที่จุดกำเนิดสิ”  เขาว่า  “อยู่ตรงกลางระหว่างเนินพฤหัสฯ กับเนินเสาร์พอดี”                    “แล้วมันแปลว่าไงคะ”  แมรี่แอนก้มลงดูนิ้วของเขา ซึ่งวางอยู่ระหว่างนิ้วชี้และนิ้วกลางของเธอ  “มันแสดงว่าคุณเป็นคนที่เร้าใจมาก” เขาพูด และเริ่มถูนิ้วเข้าๆ ออกๆ  “ใช่มั้ยล่ะ  คุณเป็นคนที่เร้าใจมากๆ”                    “เอ่อ ฉัน...”                    “รู้มั้ย  คุณหน้าเหมือนเจนนิเฟอร์ โอนีลเปี๊ยบเลย”                    แมรี่แอนลุกพรวดขึ้น  “ไม่หรอก  แต่ถ้าคุณฮัมเพลงซักสองสามท่อน...”                    “เฮ้ เฮ้ คุณผู้หญิง  ใจเย็นครับ ใจเย็น  ผมให้คุณพักหายใจซักหน่อยดีกว่า”                    “ดี  ฉันจะไปหายใจที่ห้องอื่นล่ะ  โชคดีในการล่า”  เธอมุ่งหน้าไปยังฟลอร์มองหาคอนนี่  เธอเจอเพื่อนสาวอยู่ท่ามกลางเกลียวคลื่นของผู้คน กระแทกสะโพกอยู่กับชายผิวดำใส่กางเกงขาบานแค่เข่าซึ่งหลุดหล่นลงมาต่ำจนเห็นกางเกงในสีแวววาวที่หลุบเข้าไปในร่องก้น                    “เป็นไงมั่ง”  แอร์สาวถาม เต้นยึกยักไปยังข้างฟลอร์                    “หมดแรงว่ะ  ขอกุญแจห้องก่อนได้มะ”                    “แกโอเคเปล่าฮึ”                    “ไม่ไรหรอก  แค่เหนื่อยน่ะ”                    “เจอหนุ่มฮ็อตเหรอ”                    “เปล่าหรอก  แค่...  ขอกุญแจได้มะคอนนี่”                    “เอ้านี่ ชุดสำรอง  ฝันดีนะ”                    ขึ้นรถเมล์ยูเนี่ยนสาย 41 กลับบ้าน  แมรี่แอนเพิ่งจะตระหนักว่าทำไมคอนนี่ถึงเก็บกุญแจสำรองไว้ในกระเป๋าถือ                    แมรี่แอนดู แมรี่ ฮาร์ทแมน, แมรี่ ฮาร์ทแมน ปิดทีวี แล้วก็ผล็อยหลับไป                    กว่าคอนนี่จะกลับบ้านก็หลังตีสอง                    เธอไม่ได้กลับมาคนเดียว                    แมรี่แอนพลิกตัวบนโซฟา ซุกหัวใต้ผ้าห่ม แกล้งทำเป็นหลับ  คอนนี่กับแขกของเธอย่องเสียงดังเข้าไปในห้องนอน                    เสียงผู้ชายแปร่งพร่าด้วยเหล้าวิสกี้ แต่แมรี่แอนรู้ทันทีว่าเขาคือใคร                    เขากำลังถามหาเทียนกลิ่นมะนาว . จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 พ.ค. 48 16:16:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 . บ้านใหม่                    แมรี่แอนย่องออกจากอพาร์ตเมนต์ตอนเกือบฟ้าสาง  แค่นึกว่าจะต้องนั่งกินอาหารเช้าด้วยกันสามคนแมรี่แอนก็สยองแล้ว                    เธอเร่ร่อนอยู่ตามถนนแถบมาริน่ามองหาป้ายห้องให้เช่า แล้วก็แวะกินอาหารเช้าขนาดจัมโบ้ที่อินเตอร์แนชั่นเแนลเฮ้าส์ออฟแพนเค้ก                    ตอนเก้าโมงเช้า เธอเป็นลูกค้าคนแรกของสำนักงานนายหน้าหาบ้านเช่าแห่งหนึ่งบนถนนลอมบาร์ด                    เธออยากได้วิว ระเบียง และเตาผิงในราคาไม่เกิน 175 ดอลลาร์                    “แหม”  สุภาพสตรีนายหน้าเอ่ย  “ช่างเลือกเสียจริงสำหรับสาวน้อยที่ยังไม่มีงานทำ”  เธอเสนอแมรี่แอน  “ห้องเดี่ยวสตูดิโอน่ารักๆ ที่โลเวอร์แปซิฟิกไฮท์ มีครัวพร้อมเครื่องครัว ปูพรมเต็มทุกห้อง แล้วก็วิวบางส่วนของห้องประชุมฟิลมอร์”  แมรี่แอนปฏิเสธ                    สุดท้ายเธอได้มาสามตัวเลือก                    แห่งแรกเจ้าของบ้านสุภาพสตรีท่าทางขี้กังวลถามว่าแมรี่แอน “สูบกัญชา” หรือเปล่า                    แห่งที่สองเป็นป้อมฉาบปูนสีชมพูบนถนนอัพเพอร์มาร์เก็ต บนเพดานมีกากเพชรสีทอง                    แห่งสุดท้ายอยู่ที่รัสเชี่ยนฮิล  กว่าแมรี่แอนจะไปถึงก็บ่ายสี่โมงครึ่งแล้ว                    บ้านหลังนี้อยู่ในซอยบาร์บารี่เลน ซึ่งเป็นทางเดินแคบๆ ปกคลุมด้วยร่มไม้ แยกออกจากถนนลีเวนเวิร์ธระหว่างยูเนี่ยนกับฟิลเบิร์ต  เป็นตึกสามชั้นก่อด้วยกรวดสีน้ำตาล ดูผ่านร้อนผ่านหนาวมาไม่น้อยทีเดียว  แมรี่แอนเห็นแล้วนึกถึงหมีแก่ๆ ที่มีเศษใบไม้ติดอยู่ตามขน  เธอนึกชอบมันทันที                    สุภาพสตรีเจ้าของบ้านอายุราวห้าสิบ ใส่กิโมโนสีลูกพลัม                    “ฉันคือมิสซิสมาร์ดิกรัลจ้ะ”  เธอกล่าวอย่างร่าเริง  “แบบยุคกลางน่ะ”                    แมรี่แอนยิ้ม  “คุณคงไม่รู้สึกโบราณเท่าที่ฉันรู้สึกตอนนี้หรอกค่ะ  ฉันเดินหาอพาร์ตเมนต์ทั้งวันเลยวันนี้”                    “ค่อยๆ ดูไปนะจ๊ะ  มีวิวอยู่หน่อยนึง ถ้าพอจะนับช่องเล็กๆ ระหว่างทิวไม้นั่นได้  ค่าน้ำค่าไฟรวมเบ็ดเสร์จนะจ๊ะ  บ้านหลังเล็กๆ คนอยู่ก็ใช้ได้  หนูเพิ่งมาถึงอาทิตย์นี้เหรอจ๊ะ”                    “แหม เห็นได้ชัดขนาดนั้นเลยเหรอคะ”                    เจ้าของบ้านพยักหน้า  “หน้าตาท่าทางหนูมันบอกอยู่โต้งๆ เลยจ้ะ  เหมือนกับทนรอที่จะเข้ามากินดอกบัวไม่ไหวแล้วอย่างนั้นแหละ”                    “อะไรนะคะ...”                    “เทนนีสันจ้ะ  เคยได้ยินมั้ย  ‘วันแล้ววันเล่าเฝ้ากินดอกบัว ทอดตัวบนชายหาด กวาดตามองระลอกคมและโค้งฝอยอ่อนช้อยของเกลียวคลื่น  หยิบยื่นหมดทั่วหัวใจแลจิตวิญญาณ เป็นบรรณาการแด่...’  อะไรซักอย่างเนี่ยแหละ  เข้าใจรึยังจ๊ะ”                    “อ่า...  พร้อมเฟอร์นิเจอร์ในห้องนี่ด้วยใช่มั้ยคะ”                    “อย่าเปลี่ยนเรื่องตอนที่ฉันกำลังอ้างคำของเทนนีสันสิหนู”                    แมรี่แอนสลดไปครู่หนึ่ง จนเธอสังเกตว่าเจ้าของบ้านกำลังยิ้มอยู่  “เดี๋ยวหนูก็ชินกับการพร่ำเพ้อของฉันเองแหละจ้ะ”  มิสซิสมาร์ดิกรัลว่า  “คนอื่นเขาชินกันหมดแล้ว”  เธอเดินไปที่หน้าต่าง ลมพัดกิโมโนของเธอพลิ้วไสวราวกับแพขนนกสว่างจ้า  “รวมเฟอร์นิเจอร์ด้วยจ้ะ  คิดว่าไงจ๊ะหนู”                    แมรี่แอนตอบตกลง                    “ดีจ้ะ  หนูเป็นหนึ่งในพวกเราแล้วล่ะนะ  ยินดีต้อนรับสู่บ้านเลขที่ 28 บาร์บารี่เลนจ้ะ”                    “ขอบคุณค่ะ”                    “ถูกแล้วจ้ะ หนูควรจะขอบคุณ”  มิสซิสมาร์ดิกรัลยิ้ม  หน้าตาเธอดูเหมือนจะฉายแววกังวลบางอย่าง แต่แมรี่แอนปลงใจว่าเธอเป็นคนน่ารักทีเดียว  ผู้เช่ารายใหม่ถามว่า “คุณห้ามเลี้ยงสัตว์มั้ยคะ”                    “หนูจ๋า... ฉันไม่ห้ามอะไรทั้งสิ้นเลยจ้ะ”                    แมรี่แอนเดินตัวลอยไปที่มุมถนนไฮด์กับยูเนี่ยน และโทรศัพท์หาคอนนี่จากตลาดเสิร์ชไลท์  “เฮ้ ทายซิแกว่าเกิดไรขึ้น”                    “แกถูกลักพาตัวเรอะ”                    “โอ... คอนนี่ ฉันขอโทษ  ฉันมัวแต่เดินหาบ้าน...”                    “ฉันตกใจแทบตาย”                    “ขอโทษจริงๆ ว่ะ  ฉัน... คอนนี่ ฉันเจอห้องโคตรน่ารักเลย อยู่ที่รัสเชี่ยนฮิล ชั้นสามของตึกเก่าแต่เท่สุด... และก็ย้ายเข้าได้พรุ่งนี้เลย”                    “เหรอ... เร็วดีนะ”                    “มันเริ่ดมากเลยแก  ฉันอยากให้แกเห็นจะแย่อยู่แล้ว”                    “ฟังดูดีว่ะ  นี่ แมรี่แอน...  อืม... ถ้าแกมีปัญหาเรื่องเงินหรืออะไรก็เหอะ  แกก็อยู่กับฉันได้จนกว่า...”                    “ฉันมีเงินเก็บอยู่บ้างน่ะแก ขอบใจนะ  แกดีกับฉันมากเลย”                    “ไม่มีปัญหาแก  ว่าแต่... แล้วคืนนี้ล่ะ ทำไร”                    “เดี๋ยวนะ อ๋อ... โรเบิร์ต เรดฟอร์ดจะมารับตอนทุ่มนึง ไปกินมื้อค่ำที่ร้านเออร์นี่”                    “ทิ้งเขาซะ  เขาเป็นหูด”                    “แล้วจะไปไหนล่ะ”                    “ที่ที่ฮ็อตที่สุดในเมืองน่ะสิ สังสันทน์เซฟเวย์”                    “สังสันทน์อะไรนะ”                    “เซฟเวย์จ้ะ แม่หนูน้อย  ซุปเปอร์มาร์เก็ตไงแก”                    “ฉันก็ได้ยินแกว่างั้นแหละ  แกแน่ใจนะว่าจะพาฉันไปสนุกน่ะ”                    “รู้ไว้นะจ๊ะ แม่หนูน้อย  สังสันทน์เซฟเวย์นี่บังเอิญว่ามัน... แหม มันก็แค่... อลังฯ มาก ก็เท่านั้นเอง”                    “สำหรับคนรักของชำเหรอวะ”                    “สำหรับคนรัก ผู้ชาย ตะหากแก  มันเป็นประเพณีท้องถิ่นเว้ย  ทุกคืนวันพุธ  แถมยังไม่จำเป็นต้องทำตัวให้ดูเหมือนกำลังรุ่งด้วย”                    “ฉันไม่เชื่อเด็ด”                    “แหม ก็มีวิธีพิสูจน์อยู่ทางเดียวแหละนะ”                    แมรี่แอนหัวเราะกิ๊ก  “แล้วจะให้ฉันทำไงยะ  ซ่อนอยู่หลังกะหล่ำปลีจนกว่านายหน้าค้าหุ้นซักคนจะหลงผ่านมาเหรอ”                    “เจอกันสองทุ่ม แม่หนูน้อย  เดี๋ยวก็เห็นเองแหละ” (จบครั้งนี้ครับ) แก้ไขเมื่อ 29 พ.ค. 48 16:22:59 จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 พ.ค. 48 16:17:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอ๊ ตรงไหนที่คุณพีทอ่านแล้วสะดุ้งคะเนี่ย อยากรู้ คิคิ แอบงงกับคำว่า สิบสองนักษัตร นิดหน่อยค่ะ คนสติไม่ดีไปเกี่ยวไรกับ สิบสองนักษัตร อ่ะคะ หมีมันอึในป่า?? มันตรงกับสำนวนไทยว่าไงอ่ะคะ งง (ตามปรกติถ้าสำนวนไหนมันตรงกับสำนวนไทยได้ ก็ควรใช้นำนวนไทยไม่ใช่เหรอคะ  ถามตามที่เรียนมานะ) จากคุณ : i_tua_yung - [ 29 พ.ค. 48 23:57:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หวัดดีคุณไอ้ตัวยุ่งคร้าบ (อ่านถูกใช่แมะ) อ่านแล้วยังไม่สะดุ้งเหรอครับ ว้า แค่สี่ตอนแรกแบบเบาะๆ มีที่ผมสะดุ้งตั้งสองสามที่แน่ะ เหอๆๆ  (ไม่บอกหรอกว่าตรงไหน) แว้ก คำว่า "สิบสองนักษัตร" แปลผิดนะคร้าบ ทีจริงต้องเป็นคำว่า "จักรราศี" อันนี้มาจาก ความคิดเห็นที่ 1 นะครับ ผมแก้ไปแล้วตามที่คุณไอ้ตัวยุ่งถามมา ของเดิมเป็นแบบนี้นะครับ ---------------------------------------------------- “แม่ดูทีวีมากไปแล้วค่ะ” “โอเค  ถ้างั้นพวก ‘ชะตาราศี’ ล่ะ” “อะไรนะคะ” “พวก ‘ชะตาราศี’  พวกสติไม่ดี  พวกฆ่าคนน่ะ” “แม่... พวก ‘สิบสองนักษัตร’ ค่ะ” ---------------------------------------------------- ของใหม่เป็นแบบนี้ครับ ---------------------------------------------------- “แม่ดูทีวีมากไปแล้วค่ะ” “โอเค  ถ้างั้นพวก ‘ชะตาราศี’ ล่ะ” “อะไรนะคะ” “พวก ‘ชะตาราศี’  พวกสติไม่ดี  พวกฆ่าคนน่ะ” “แม่... พวก ‘จักรราศี’ ค่ะ” ---------------------------------------------------- ขอโทษด้วยครับ ตอนแปลเมา นึกว่าแปลถูกแล้ว ฮ่าๆๆ ที่ถามว่ามันเกี่ยวอะไรกัน ที่จริงมันเป็นชื่อกลุ่มคลั่งศาสนาหรือลัทธิอะไรเงี้ยครับ ในยุคนั้น (หลัง 70) อุดมไปด้วยฮิปปี้ และลัทธิต่างๆ เรียกว่ามีเยอะจนจำชื่อไม่หวาดไม่ไหว กลุ่มนี้ชื่อ Zodiac แต่แม่ของแมรี่แอนจำเป็น Horoscope ถ้าทัพศัพท์ เวลาอ่านก็จะไม่เห็นว่าน่าจะจำผิดตรงไหน ผมก็เลยแปลให้เห็นว่าความหมายมันใกล้กันมาก จนทำให้คนจำสับสนน่ะครับ  (แต่แปลผิด เอิ๊ก) ส่วนหมีมันอึในป่า ผมถาม "คนใกล้ตัว" ไปทีนึงแล้ว มันไม่ได้เป็นสำนวนเฉพาะหรอกครับ มันมาจาก "A bear shit in the woods?" ตอนผมเอ่ยถามประโยคนี้ เขาก็ทำหน้าเหรอ บอกว่า ก็แปลว่า "A bear shit in the woods?" นั่นแหละ พอกางหนังสือดูกัน เขาถึงบอกว่า อ๋อ มันก็ตรงไปตรงมาอย่างนั้นน่ะแหละ คือหมีมันอึในป่ามั้ยล่ะ (ก็แหงอยู่แล้ว) ถ้าหมีมันอึในป่า ฉันก็โสดอยู่แล้วล่ะเธอ ไม่น่าถาม อะไรทำนองเนี้ยอ้ะครับ คำพูดไทยๆ ที่คนคุ้นหูมากกว่าอาจจะเป็นพวก "พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออกหรือเปล่าล่ะเธอ" อะไรพวกนี้หรือเปล่าครับ ผมไม่แน่ใจ แล้วก็นึกหาอะไรเก๋ๆ ดิบๆ ได้อารมณ์แบบที่คอนนี่ใช้ไม่ได้ คือนึกภาพสองสาวจากบ้านนอก พูดกันถึง "หมี" "อึ" "ป่า" ผมว่ามันได้ใจดีอ้ะครับ ฮ่าๆๆ ถ้าใครนึกอะไรเก๋ๆ ได้ ช่วยแนะนำด้วยนะครับ อิๆๆ (แน่ะ ใช้งานเพื่อนอีก ฮ่าๆๆ) แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 48 09:00:07 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 48 08:59:24 จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 30 พ.ค. 48 08:57:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หุหุ งวดนี้มางานแปลนะ แต่แปลใช้ได้เลยเนาะ (งั้นใช้ไปซื้อเบียร์มาขวด) ก็นะ เป็นเรื่องที่สนุกน่าติดตาม ผมว่าภาษาโอเคนะ แบบ แยกสำนวนภาษาพูดกับภาษาเขียนได้ชัดเจน บทสนทนามีความทันสมัยเข้ากับยุคนี้ (แม้จะเป็นเรื่องยุคปี 70 ก็ตาม แต่ภาษามันปรับกันได้ เช่น ได้ใจ , ใช่มะ เป็นต้น ส่วนรายละเอียดฉากก็เลือกใช้ศัพท์ได้ดีครับ อย่างสถานที่ เครื่องดื่ม การตกแต่งภายในห้อง ยกมือเชียร์ให้แปลเรื่องนี้ออกมาต่อ ไม่ต้องแปลเยอะ แต่ขอสม่ำเสมอ จากคุณ : ณัฐกร (ไม่ได้ล็อกกอิน) - [ 30 พ.ค. 48 12:20:08 A:61.90.250.17 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 โหลๆ นายณัฐกร เพื่อนเก่าแก่ (มากๆ) นายๆ เจอกันที ให้กำลังใจกันสุดเดช อ่านแล้วปลื้มซะ ใช้ให้ไปซื้อเบียร์เหรอ ได้เลย นี่ไง เอาไปคนละแก้วนะ เสร็จแล้วตบด้วยน้ำชา ให้ไปซื้อมากกว่านี้ยังไหว แต่เอาตังค์มาด้วยนะ ข่าวว่าเด๋วนี้เป็นเสี่ยไปแร้ว ฮ่าๆๆ ขอบคุณหลายๆ ที่ให้กำลังใจ เสร็จแล้วเชียร์ต่อ ว่าแต่สม่ำเสมอนี่ แค่ไหนดีหว่า สัปดาห์ละครั้งนี่พอไหวมั้ย  ถี่กว่านั้นคงไม่ไหวว่ะ ตายแหงมๆ ฮ่าๆๆ ว่าแล้วก็เม้าต่ออีกหน่อย ตามประสานักป่วนกระทู้มือวางอันดับหนึ่ง ป่วนได้แม้กระทั่งกระทู้ตัวเอง เหอๆๆ อ่านที่ณัฐกรเขียนแล้วทำให้หยุดคิดว่า อื้ม งานแปลนี่มันเล่นกับภาษาจริงๆ เลยนะ เวลาเขียนเรื่องของเราเองเนี่ย มันต้องนั่งคิดพล็อต คิดโครงเรื่อง รายละเอียด ตัวละคร หน้าตา อารมณ์ เยอะแยะไปหมด เวลาคิดไม่ออก ก็เขียนไม่ออกเอาซะเลย แต่งานแปลนี่ ไม่ต้องคิดอะไรที่ว่ามาเลยซักอย่าง แต่ต้องตั้งหน้าตั้งตาทำความเข้าใจไอ้ที่ว่ามาน่ะ ให้มากกกก ที่สุด แล้วหลังจากนี้ก็เป็นเรื่องของภาษา ภาษา และก็ภาษา ว่าเราจะถ่ายทอดออกมายังไง ให้ได้อย่างใจ (ได้ใจ?) ซึ่งสไตล์และความมุ่งหวังของแต่ละคนก็คงต่างกัน ใช้ความพยายามกับภาษาเหมือนกัน คือคนในเรื่องจะต้องเป็นวัยหนุ่มสาว ที่ใช้ภาษาแบบหนึ่ง แล้วยุค 70 เมืองไทยเขาใช้ภาษากันไงก็ไม่รู้ แบบว่าเกิดไม่ทัน ฮ่าๆๆ (โกหกเปล่า) หรือถึงรู้ ก็อาจจะไม่สื่อความหมายกับคนอ่านแล้ว ก็เลยโมเมเอาภาษาของวัยผมนี่แหละ ใส่ลงไป (ถือว่าตัวเองหนุ่มสาวเหมือนกัน ฮ่าๆๆ) หวังว่าคงสื่อความหมายและอารมณ์ของเรื่องได้พอสมควร อย่างน้อยก็อย่าให้บิดเบือนมากจนเกินไปเถิด สาธุ ป.ล. ว่าแล้วก็ทักทายเพื่อนเก่าทีนึง จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 30 พ.ค. 48 19:40:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนนี้ยังไม่มีเรื่องเพศเท่าไหร่ ถ้าตอนไหนมี ไม่อยากอ่าน จะแวบมาบอกไว้ ให้ช่วยสรุปเรื่องให้ด้วย ฮี่ๆ กำลังคิดว่า ถ้ารักจะเป็นนักแปล ต้องมีเชิงอรรถเยอะๆ หน่อย หัวแหวนบอกอะไร? หรือหมีมันอึในป่าไหม .. ถ้าจะหาสำนวนไทยที่เทียบเท่าก็น่าจะแทนกันได้ โดยไม่ต้องแปลตรงตามคำศัพท์ จากคุณ : scottie - [ 30 พ.ค. 48 20:32:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วก็ไม่สะดุ้งเหมือนกันกะเพื่อนๆข้างบน ^^ ขอออกตัวก่อนเลยว่าไม่ค่อยได้อ่านหนังสือแปลนัก ที่จับจะเป็นแนวสืบสวนและฆาตกรรมส่วนใหญ่ (หนักไปทางฆาตกรรมสยองขวัญซะมาก) เช่นของโรบิน คุ้ก กะ ของสตีเฟ่น คิง ดังนั้นคำติติงพวกนี้ ฟังหูไว้หูนะเจ้าคะ อย่าคิดมาก อะก็มีดังนี้ 1.เปิดเรื่องมาก็เกิดอาการงงพอประมาณทันทีกะประโยค แหวนบอกอารมณ์ของเธอเป็นสีน้ำเงิน<<<<<<<ภาษาอังกฤษมันใช้ว่ายังไงหรือคะ อ่านแล้วไม่เข้าใจจริงๆนะคะ พยายามคิดว่าเป็น When I'm feeling blue. หรือเปล่าหว่า 2.หมีมันอึในป่า>>>>>เลื่อนลงมาดูความเห็นข้างล่าง อืม ตัวยุ่งติงแบบปาล์มด้วย  แนะว่าใช้ภาษาไทยไปเลย อย่าง"แน่ยังกะแช่แป้งอยู่แล้วสิยะหล่อน" อะไรเทือกนั้นแทน (อ่า...แนะนำว่าหาสำนวนดีกว่าของปาล์มจะดีกว่าน่อ) 3.คาวใช้ได้ไหม>>>>อะไรน้อออ อ่านแล้วงงนิดๆค่ะ ส่วนตรงที่ชอบก็คือลักษณะบทสนทนาค่ะ ดูร่วมสมัย อ่านแล้ว'นอย'ดี กะคำแปลบทกวีของเทนนีสัน ภาษาสวยและมีสัมผัสเพราะ ลองแปลดีดีแล้วเอามาแปะ อย่ามัวแชเชือนต้องเตือนให้แซะ อย่ามัวหมักดองจนต้องเจ๊าะแจ๊ะ รีบรีบมาแปะ รีบรีบมาแปะ จากคุณ : ปาล์ม. - [ 30 พ.ค. 48 22:33:01 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณก๊อตตี้คร้าบบบ เรื่องเพศตอนนี้มีแบบ "กล่าวขวัญถึง" แค่นั้นเอง ไว้ตอนไหนมีแบบโจ๋งครึ่มแล้วผมจะปักป้ายเอาไว้นะ แต่แหม แค่แบบกล่าวขวัญถึงนี่ผมก็สะดุ้งไปสามสี่ที สาวๆ เราสามคน ไม่มีใครสะดุ้งซักคน เหอๆๆ (นี่ผมควรพิจารณาตัวเองใช่มั้ยเนี่ย) ตอนแรกนึกอยู่เหมือนกันครับว่าจะมีคำอธิบายท้ายเรื่อง หรือท้ายแต่ละตอนดีไหมหนอ แต่ก็ด้วยความขี้เกียจ เพราะมันเยอะไปหมด แล้วตอนแปะก็รีบๆ จะไปจ่ายตลาดทำกับข้าว (มันค่ำแร้ว) ก็เลยโมเมไม่ทำ มาขอแรงคนอ่านช่วยบอก ว่าตรงไหนควรอธิบายเพิ่มเติมไงครับ  (กินแรงเพื่อนเนอะ) แต่ถ้าแปลจนจบเรื่องได้จริงๆ (สาธุ) ตอนกลับมาปรับแก้ใหม่ยกเล่ม คงต้องมีเชิงอรรถแบบคุณก๊อตตี้ว่าแล้วแหละ กลัวแต่เชิงอรรถจะยาวกว่าเนื้อหาน่ะสิ ผมยิ่งเม้าแตกอยู่ด้วย ฮ่าๆๆ ว่าแล้วก็มารวบตอบกับคุณปาล์มมีจุดเรื่องหัวแหวน ประโยคนี้ "ค้นพบว่าแหวนบอกอารมณ์ของเธอเป็นสีน้ำเงิน" แปลมาจาก "...realized that her Mood Ring was blue,..." ผมก็เร่ไปหาคนใกล้ตัว ถามว่าไอ้มู้ดริงเนี่ยมันอาไร (แถมใช้ตัวใหญ่อีก) คนใกล้ตัวก็ทำหน้างงๆ แล้วพอกางหนังสือดูกัน (ถามทีไรเรียกหนังสือไปกางทู้กที) ก็อธิบายว่ามันไม่ใช่สำนวนอีกแล้ว แต่เป็นหนึ่งในบรรดา "ของโก้เก๋" ในสมัยนั้น  คือยุค 70 จะเป็นเรื่องของอะไรแหวกแนว ทั้งฮิปปี้ กัญชา ของตกแต่งห้องประหลาดๆ (ที่บรรยายไว้ในบาร์) แฟชั่นการทำอะไรแปลกๆ อย่างไอ้แหวนเนี่ย ก็เป็นหนึ่งในนั้น น่าจะเป็นแฟชั่นในเรื่องพวก magic หน่อยๆ แบบยิปซี ดูลูกแก้ว อะไรทำนองนี้ครับ คนใกล้ตัวบอกว่าไม่รู้มันคืออะไร แต่ผมอ่านแล้วรู้สึกว่าน่าจะเป็นแหวนที่ พอใส่แล้วจะบอกว่าอารมณ์ของคนใส่เป็นแบบไหน คือกำลังสุขหรือเศร้า อะไรเงี้ยครับ  สุดท้ายก็เลยแปลตรงตัวเด๊ะ คนอ่านภาคภาษาไทยก็เลยงงเด๊ะ เหมือนคนอ่านภาคภาษาอังกฤษเด๊ะเลยครับ ฮ่าๆๆ ส่วนหมีอึอยู่ในป่า ผมจะค่อยๆ คิดนะครับว่าใช้ภาษาไทยว่าไรดี เร่งๆ คิดนี่นึกไม่ออกจริงๆ เลย ตอนตอบคุณตัวยุ่งก็พยายามนึกไปทีแระก็ยังไม่ออก   ตอนนี้ก็ยังนึกไม่ออก  แต่ผมว่า "แน่ยังกับแช่แป้ง" ก็เจ๋งนะ อันนี้ขอแปะไว้ก่อนนะคร้าบ ส่วนประโยคที่ว่า "คาวใช้ได้มั้ย" ของเดิมเป็นแบบนี้นะครับ ----------------------------------------------- “อืมมม์”  แมรี่แอนสงสัยว่าคอนนี่นับรวมภาพวาดนักสู้วัวกระทิงกำมะหยี่ดำ เป็นงานศิลป์ด้วยหรือเปล่า แอร์สาวยังยิ้มอยู่  “คาวใช้ได้มั้ย” “อะไรนะ  อ๋อ... อื้อ ได้ใจมากเลย” “ของโปรดเลยล่ะ”  เธอยกแก้วขึ้นมาซดอีกหน่อยประกอบคำพูด ----------------------------------------------- คุณปาล์มงง ตอนอ่านครั้งแรกผมก็งงเหมือนกันครับ ไอ้เจ้า "คาว" นี่ก็คือ "บานาน่าคาว" ขวดที่สองสาวดื่มกันอยู่นั่นเอง ตอนแรก ผมก็นึกว่าจะทำไงกับมันดี จะแปลเป็นบานาน่าคาวเต็มยศดีมั้ย หรือจะแค่อ้างถึงว่าเครื่องดื่มดี  แต่นึกอีกที รู้สึกว่ามุขคนเขียนก็เก๋ดีเหมือนกัน แมรี่แอนกำลังนั่งดูภาพวัว แล้วคอนนี่ก็ถามถึง "คาว" คือวัว แมรี่แอนก็เลยงง แล้วคนเขียนก็เฉลยตรงที่คอนนี่บอกว่า ของโปรดเลยล่ะ แล้วกระดกซดประกอบ แต่เขียนๆ ติดๆ กันไปอย่างที่ผมเขียนมันก็ชวนงงจริงๆ ครับ ผมก็เลยจะแก้โดยการใส่เครื่องหมาย '...' ล้อมคำว่าคาว และบานาน่าคาวซะ และเติมคำว่าบานาน่าคาว ตอนกระดก เพื่อเตือนคนอ่านว่ามันคือเครื่องดื่ม แบบนี้ครับ ----------------------------------------------- “อืมมม์”  แมรี่แอนสงสัยว่าคอนนี่นับรวมภาพวาดนักสู้วัวกระทิงกำมะหยี่ดำ เป็นงานศิลป์ด้วยหรือเปล่า แอร์สาวยังยิ้มอยู่  “ 'คาว' ใช้ได้มั้ย” “อะไรนะ  อ๋อ... อื้อ ได้ใจมากเลย” “ของโปรดเลยล่ะ”  เธอยกแก้ว 'บานาน่าคาว' ขึ้นมาซดอีกหน่อยประกอบคำพูด ----------------------------------------------- แบบนี้เป็นไงมั่งครับ พอไหวป่าว  (ถ้ายังไม่ดีบอกครับ หาวิธีแก้อีก ฮ่าๆๆ) ขอบคุณคุณปาล์มครับที่ให้กำลังใจ ดีใจที่ชอบ ภาษาวัยผมนะนั่น ฮ่าๆๆ ส่วนบทกวีของลอร์ดเทนนีสันเนี่ย ต้นฉบับเป็นงี้ครับ ------------------------------------------- ‘Eating the lotus day by day, To watch the crisping ripples on the beach, And tender curving lines of creamy spray; To lend our hearts and spirits wholly To the influence of ’) ------------------------------------------- ตอนแรกไม่ได้ลงไว้ เพราะไม่รู้จะมีคนสนใจรึเปล่าน่ะ กลัวกระโดด จะพยายามแปลมาแปะให้ได้ทุกอาทิตย์นะครับ จริงๆ ตอนแปลทั่วๆ ไปไม่ยากมากหรอกครับ ภาษาเรื่องนี้ง่าย มันมายากไอ้ตอนเจอสำนวน แล้วก็ของแปลกๆ ของยุคนั้นเนี่ยแหละ ผมต้องสะสมเอาไว้ถาม "คนใกล้ตัว" เวลาเขากลับบ้านมาอะนะ ถามเสร็จก็ต้องนึกหาภาษาไทยอีก  บางทีนึกไม่ออก เลยนาน แหะๆๆ ป.ล. ไม่คิดมากครับ มีไรว่ามาโลด  ขอเรียนจากคนอ่านหน่อย อิๆๆ ป.ล.สอง  "นอย" แปลว่าไรหว่า  วานบอกครับ กลัวเชย อิๆๆ อีกที แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 48 07:49:00 จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 31 พ.ค. 48 07:47:11 ]

ความคิดเห็นที่ 12 งั้นขอออกตัวในฐานะเป็น 1 ในสาวๆ คิคิ อยากจะบอกว่าถ้าเป็นเพื่อนที่สนิทมากๆ เขาจะใช้คำพูดแบบที่หยาบสุดๆ แรงสุดๆ นู๋ว่าคะว่า "อึ" น่ะ ไม่ค่อยแรง น่าจะเปลี่ยนเป็น "ขี้"มากกว่า เอ... ตรงที่คุณพีทว่าแรงสำหรับคุณ เนี้ย ตรงนี้ใช่ม๊ะ “ถ้าแกอยากโดนเอานะ แมรี่แอน แกควรจะ...” คิคิ จากคุณ : i_tua_yung - [ 31 พ.ค. 48 12:51:15 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาเจ๊าะแจ๊ะกับคุณไอ้ตัวยุ่งอีกรอบครับ เห็นด้วยจังเรย  ว่าอยากแปลว่า "ขี้" มากกว่า แต่ยังกระดากกระเดื่อง  เอิ๊ก นี่ถ้าไม่มีใครค้าน  เด๋วผมจะเปลี่ยนแล้วนะครับ เอิ๊ก แล้วก็ แว้ก... อายจัง... ทำไมคุณไอ้ตัวยุ่งรู้ล่ะคร้าบบบ เขิน อิๆๆ เรื่อง บานาน่าคาว นะครับ คุณครูก๊อตตี้ผู้แสนใจดี อุตส่าห์ไปค้นมาให้ พบว่าเป็นสูตรค้อกเทลครับ ตามเว็บนี้ http://www.drinkalizer.com/drinks/banana-cow.php ส่วนผสมมีดังนี้ รัมขาว ครึ่งช็อต (ช็อตนึงประมาณถ้วยตะไลเราได้มั้งครับ) แครมเดอบานาน (เหล้ากลิ่นกล้วย) ครึ่งช็อต ครีมพร่องมันเนย ครึ่งช็อต เกรนาดีน (น้ำหวานสีแดงจากทับทิม) หนึ่งกระฉอก เขย่ากับน้ำแข็ง แล้วรินเอาเฉพาะน้ำครับ คุยกับคุณก๊อตตี้แล้ว ผมเข้าใจว่าคอนนี่คงทำใส่ขวดเก็บไว้ คุณก๊อตตี้ก็เปรยว่า มิน่า ถึงถามแมรี่แอนว่าใช้ได้เปล่า อันนี้เป็นรูปผลผลิตสำเร็จรูปครับ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 31 พ.ค. 48 15:46:35 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ิbanana>>>จากแครมเดอบานาน อืมเข้าใจล่ะ แล้ว cow มาจากไหนคะ ??? ฮ่า ฮ่า ถามไปงั้นแหละ เผื่อคุณพีทตอบได้ ปาล์มจะได้มีความรู้รอบเอวเพิ่มอีกหน่อยนึง ส่วน'นอย'มาจากคำว่า พารานอยด์(paranoid)จ๊ะ เป็นชื่อเพลงใหม่ของพ่อหนุ่มคนข้างล่าง ดนตรีทำนองประหลาด แต่เนื้อเพลงประหลาดกว่า เนื้อมันร้องประมาณว่า เอ่อ...อ่า.... "...เมืองไทยมีแยะ ครองบอลดีดี อองรีมาแซะ ซะดีแมะ ซะดีแมะ เจอะแล้วนอย เจอะแล้วนอย" ไม่ต้องตกใจถ้าคุณพีทฟังไม่รู้เรื่อง เพราะปาล์มก็ฟังไม่รู้เรื่องเหมือนกัน ฮ่า ฮ่า เขาว่ากันว่าเด็กนอยเป็นวิวัฒนาการขั้นต่อมาของเด็กแนว คงประมาณเทรนด์ติสต์ๆ มันส์ๆ หลุดๆ อะไรทำนองนี้น่ะค่ะ ส่วนนี่ก็รูปเจ้าของเพลง ถ้าไม่หล่อนะรับรอง เพลงนี้ดับวูบ v v v v v v v v v จากคุณ : ปาล์ม. - [ 31 พ.ค. 48 17:37:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุงปาล์มงับ คาวมาจากไหนก็ไม่ยู้แย้วงับ เอิ๊ก อ้อๆๆ นอย คือ พารานอยด์นี่เอง มะใช่มดตะนอย มะใช่พาราเซ็ตตามอลขององค์การเภสัช ไอ้เพลงที่ว่าไม่เคยได้ยินครับ อ่านเนื้อแล้วก็ไม่รู้เรื่องจริงอย่างคุงปาล์มว่าเรย ส่วนเจ้าของเพลงใครก็ไม่รู้  มัยผมเชยงี้หว่า... เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 1 มิ.ย. 48 08:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตามมาเก็บก่อนค่ะ อย่างที่บอกค่ะ..งานยุ่งๆ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 3 มิ.ย. 48 15:32:56 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณที่สละเวลาช่วยแปลให้นะคะ จากคุณ : แม่ละมุน - [ 3 มิ.ย. 48 17:06:27 A:203.170.129.62 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 เหวอ หลงหูหลงตา เรื่องนี้ไปได้ไงเนี่ย คิดถึงนะค้าาา คุณพีท (คิดถึง นเรคุง เป็นพิเศษ เอิ๊กกก) เรื่องนี้ ขอเซฟไปอ่านก่อนค่ะ จากคุณ : bookmark - [ 4 มิ.ย. 48 13:14:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หนูผึ้งรวยระรินจ๋า... รับทราบจ้า  เก็บแล้วจะอ่านมั้ยจ๊ะ หรือจะใส่โหลดองไว้อย่างเจ๊หมูหือ คุณแม่ละมุนคร้าบบบ แว้ก  มะต้องขอบคุณผมหรอกคร้าบบ ผมน่ะ แปลด้วยความอยาก ต้องขอบคุณคนอ่านตะหาก ที่ช่วยสละเวลาทำให้ความอยากของผมมีที่ระบาย แถมยังช่วยฝากข้อความไว้อีก แบบนี้คนเขียนดีจายยยยย คุณบุ๊กมาร์คเพื่อนเก่า นั่นแน่ะ  แอบมีหลงหูหลงตา แล้วยังมาแอบคิดถึงพระเอกของเราอีก แกล้งบอกว่าคิดถึงเรา แหมๆๆๆ นเรคุงรออีกไม่นานครับ รับรองกลับมาแน่ ตอนนี้กำลังเขียนให้จบก่อนแล้วค่อยแปะ จะได้ไม่ขาดช่วงอีก (เวลาคุณบุ๊คมาร์คบอกว่าเซฟไปนี่ เชื่อใจได้ เผลอๆ ซักพัก แกจะกลับมาเม้าต่อทุกที อิๆๆ วันนี้วันเสาร์แล้ว คาดว่าวันจันทร์ จะแปะครั้งต่อไปนะคร้าบ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 4 มิ.ย. 48 20:02:51 ]

ความคิดเห็นที่ 20 แวะมาอ่านตอนนี้หวังว่าคงยังไม่สายเกินไป สะดุ้งเฮือกจิง ๆค่ะ สะดุ้งตรงคำนำนี่แหละ แต่พออ่านแล้วคิดว่ารับได้ค่ะ (ไว้รับไม่ได้แล้วจาบอก)^^ ตอนนี้ขอไปเก็บตอนที่สองก่อนค่ะ จากคุณ : sushii - [ 6 มิ.ย. 48 14:59:14 A:202.142.192.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ้าว คุณซูชิ มะทันเห็นว่ามาตรงนี้ด้วย อุๆๆ อันนี้ลิ้งค์ตอนต่อไปครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3525658/W3525658.html จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 7 มิ.ย. 48 11:02:59 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาอ่านล่ะค่ะ ช้าไปหน่อย(หรือเปล่า) ที่อยากจะบอกก็เห็นนักอ่านหลายท่านบอกไปแล้วค่ะ ไปอ่านตอนสองดีกว่า จากคุณ : อุณากรรณ - [ 1 ก.ค. 48 23:13:05 ]