ความคิดเห็นที่ 1 นับแต่นั้นเป็นต้นมาชมรมของเราก็มีพระเอกเป็นผู้ชาย(จริง ๆ) สักที เพราะอาจารย์เอ๋สามารถเกลี้ยกล่อม หลอกล่อและอีกสารพัดจนกลุ่มของวายุยอมตกลงแสดงละครกับชมรม ดังนั้นพวกเราจึงเริ่มเขียนบทละคร ร่างรูปแบบฉาก และออกแบบเสื้อผ้ากัน โดยมีอีกทีมทำหน้าที่คัดเลือกนักแสดง เราเริ่มเปิดรับสมัครนักแสดงตามที่อาจารย์แนะนำ(ความจริงชมรมเรามีนักแสดงพออยู่แล้วไม่จำเป็นต้องหาเพิ่มก็ได้ แต่เพราะความจำเป็นในเรื่องงบประมาณเราเลยต้องทำ) ตัวละครที่รับสมัครไม่ใช่นางเอกหรอกนะ แต่เป็นบทน้องของพระเอก ซึ่งในเรื่องพระเอกจะสนิทกับน้องมากมีบทต้องเล่นด้วยกันแยะ ไม่แปลกที่บทนี้จะมีนักเรียนหญิงสมัครเข้ามาเป็นจำนวนมากกว่าที่คิดเอาไว้ ต้องเดือนร้อนให้พวกเราคัดเลือกตัวละครให้วุ่นวาย การเปิดรับสมัครครั้งนี้ทางชมรมได้รายชื่อสมาชิกเพิ่มตามเป้า งบก็ได้เพิ่มตามที่วางแผนไว้ งานของชมรมกำลังเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาทีละน้อยถึงแม้ว่ามันจะเหนื่อยแต่พวกเราทุกคนก็ไม่ท้อเพราะมันเป็นงานที่เรารัก ฉันยังไม่ได้บอกใช่ไหมว่าใครเป็นนางเอกละครเรื่องนี้ ‘โยธกาเองค่ะ’ เปล่านะฉันไม่ได้ใช้อภิสิทธิ์ประธานชมรมเพื่อเล่นบทนางเองนะ นั่นนะความสามารถล้วน ๆ ถึงจะเป็นคนในชมรมก็เถอะก็ต้องผ่านการคัดเลือกจากคณะกรรมการเหมือนกัน(ก็ลองไม่ทำให้ถูกขั้นตอนเหมือนกับคนอื่น ๆ ดูซิ มีหวังได้โดนดักตีหัวแน่เลย) ไม่อยากบอกเลยว่าดีใจแค่ไหนที่ได้เป็นนางเอกคู่กับวายุ ตอนซ้อมด้วยกันครั้งแรกฉันค่อนข้างตื่นเต้นไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไรกับเขาดี โชคดีที่นายเมคินเป็นฝ่ายชวนคุยโน่นคุยนี่โดยมีฉันกับวายุคอยออกความเห็น ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราจะมีความเห็นไม่ตรงกันมากมายอย่างนี้ การพูดคุยแบบเป็นกันเองที่ฉันฝันถึงเปลี่ยนเป็นการเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระทุกครั้ง ฉันพยายามจะไม่เถียงกับวายุด้วยเรื่องพวกนี้แล้วนะ แต่ก็อดไม่ได้ทุกทีซิน่า ไม่รู้เป็นยังไง “นี่วายุ ! ถามจริงๆเหอะ ทำไมนายถึงไม่เรียกเราว่าพี่ล่ะ” ฉันสงสัยมานานเลยถามเขาทันที่เมื่อมีโอกาส “อย่างงี้เนี่ยนะจะให้เรียกพี่นะ” วายุละสายตาจากบทละคร ก่อนจะทำหน้าเบ้ตอบ “นี่คือคำตอบของนายเหรอ” ฉันเริ่มฉุนปนน้อยใจหน่อย ๆ เลยเดินหนีออกมาจากห้องชมรม ในสายตานายฉันดูแย่ขนาดนั้นเลยรึไง สักพักเสียงฝีเท้าคุ้นหูก็เดินมาหยุดอยู่ข้างหลังฉัน “ล้อเล่นแค่นี้ก็งอนด้วย ระวังนะคราวหน้าจะไม่มีคนง้อ” วายุชะโงกหน้ามาพูดกับฉันที่ยืนหันหลังให้ ฉันเลยถลึงตาใส่ด้วยความน้อยใจปนโมโห เมื่อเห็นว่าคราวนี้ฉันเริ่มจะโกรธจริงเขาเลยยอมตอบคำถามที่ฉันอยากรู้นักหนา “O.K. ตอบก็ได้ ที่ไม่อยากเรียกก็เพราะว่าเราอายุห่างกันไม่กี่เดือนเอง ไม่เห็นจำเป็นจะต้องเรียกพี่เลย” ท่าทางที่ดูขี้เล่นเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นจริงจังทันที ทำให้คิ้วที่เข้มอยู่แล้วดูเข้มขึ้นไปอีก ก็แค่พักเดียวเท่านั้นแหละท่าทางทะเล้นก็กลับมาเหมือนเดิม “ทำไมอยากแก่หรอจะได้เรียก” พร้อมกับทำท่าทางกวนประสาทเหมือนเดิม มันก็เป็นซะอย่างนี้ (จริง ๆ ฉันก็ชอบนะที่ไม่เรียกว่าพี่ อยากเป็นอย่างอื่นมากกว่า อิอิ ) “เอะ ! นายนี่ไม่กวนกันสักวันจะได้ไหม” ฉันเลยแกล้งโมโหกลบเกลือนความดีใจซะอย่างนั้น อย่างน้อยฉันก็ยังมีสิทธิลุ้นรักครั้งนี้ “ไม่ได้กวนสักหน่อยก็แค่ตอบคำถามเฉย ๆ หัดมีอารมณ์ขันซะบ้างซิ ทำตัวอย่างกับสาวแก่อารมณ์แปรปรวนไปได้ “ ไม่พูดเปล่าเขายังหัวเราะเยอะฉันอีก ดูเอาเหอะแล้วแบบนี้จะไม่ให้เราเถียงกันได้ไง “นี่นายจะมากไปแล้วนะ คำก็ว่าสองคำก็ว่า ..” ฉันยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ เสียงของเมคินก็แซรกขึ้นมา “นี่เลิกเถียงกันสักทีได้ไหม น่ารำคาญจริงๆเลย สองคนนี้” เขาคงฟังเราเถียงกันอยู่นาน เริ่มรำคาญจึงร้องห้ามฉันกับวายุที่กำลังเถียงกันอยู่อย่างไม่มีใครย่อมลงให้ใคร “เปล่า ! เราไม่ได้เถียงกันสักหน่อยแค่อธิบายเหตุผลกันเท่านั้น” ฉันหันไปแก้ตัวกับเมคิน เพราะไม่อยากให้เขาสงสัยว่าทำไมฉันถึงได้ใส่ใจกับคำพูดร้ายๆของวายุ ทั้งๆ ที่ปกติแล้วฉันจะไม่ค่อยในใจกับคำพูดว่าร้ายต่างๆ ที่นักแสดงใหม่มักจะกระแนะกระแหน่อยู่เป็นประจำ(อันที่จริงฉันไม่เคยมีเรื่องกับใครหรอกค่ะ แต่ที่นักแสดงใหม่พวกนี้ชอบว่าฉัน เพราะคงคิดว่าฉันใช้เส้นประธานชมรมถึงได้มาเป็นนางเอกคู่กับวายุ) “นั่นซินายดูยังไงว่าเราเถียงกันนะ” วายุเอ่ยขึ้นมาบ้าง ฉันถึงกับงงที่อยู่ๆ คนที่ฉันโมโหอยู่เมื่อกี้หันมาช่วยแก้ตัวด้วยอีกคน “เอ่อดีนี่ ทียังงี้ล่ะเข้ากันขึ้นมาเชียว ไม่น่าเข้ามาห้ามเลย” คนห้ามถึงกับออกปากบ่นเมื่อคนสองคนที่เถียงกันเมื่อครู่หันมาเข้าข้างกันเอง เมคินส่ายหัวด้วยด้วยความเซ็งเดินกลับไปซ้อมละครตามเดิม ส่วนนายวายุหันมายักคิ้วให้ฉันหนึ่งทีพร้อมกับบอกว่า “หน้าเธอเวลาโมโหตลกดี ฉันชอบ” แล้วเขาก็เดินตามเมคินเข้าไป ทิ้งให้ฉันคิดมากกับคำพูดของเขาอยู่คนเดียว เหตุการณ์ระหว่างฉันกับวายุก็เป็นประมาณนี้เกือบตลอดเริ่มต้นด้วยการเถียงกันและจบลงโดยมีเมคินเป็นคนห้าม เฮ่อ ! แล้วอย่างนี้ความสัมพันธ์ของเราจะเป็นยังไงต่อล่ะ จนป่านนี้ยังไม่มีใครรู้เลยว่าฉันแอบชอบวายุอยู่ รวมทั้งเจ้าตัวเองด้วย ฉันนะอยากจะบอกเขาจะตายว่ารู้สึกยังไงกับเขา แต่ด้วยเหตุผลอะไรหลาย ๆ อย่างก็เลยไม่กล้าบอก อันที่จริงหนึ่งในเหตุผลนั้นก็คือฉันเป็นรุ่นพี่เขา สำหรับฉันแล้วมันดูน่าเกลียดที่ฉันจะชอบเด็ก แล้วฉันก็ไม่แน่ใจด้วยว่าเขารู้สึกยังไงกับฉัน ใจเราตรงกันรึเปล่า ? ถึงแม้ว่าจะมีเหตุการณ์หลาย ๆ เหตุการณ์ชวนให้คิดก็เถอะ วันนี้ชมรมมีการประชุมเรื่องไปเข้าค่ายเก็บตัวซ้อมการแสดงนอกสถานที่ซึ่งไม่เคยจัดมาก่อน อ.เอ๋ให้เหตุผลว่าอยากให้พวกเราสนิทกันมากขึ้น เพราะปีนี้มีสมาชิกใหม่เข้ามาหลายคน และพวกเราจะได้มีสมาธิกับการแสดงมากขึ้นโดยไม่ต้องห่วงพะวงว่าจะกลับบ้านเย็นเหมือนทุกครั้งที่ซ้อมที่ห้องชมรม พวกเราเลยกำลังโหวตความคิดเห็นของสมาชิกในชมรมอยู่ว่าอยากให้จัดรึเปล่า อยู่ ๆ วายุก็หันมาถามฉันว่าจะไปไหม “โย เธอจะไปเข้าค่ายซ้อมการแสดงรึเปล่า” แน่นอนล่ะ ถ้าไปเข้าค่ายก็หมายความว่าฉันจะมีเวลาอยู่เขานานขึ้นกว่าทุกวัน เรื่องอะไรจะไม่ไปล่ะ เอ๊ะ ! นี่วายุกำลังชวนฉันอยู่รึเปล่านะ จะตอบยังไงดีล่ะ ฉันจึงแกล้งทำเป็นไม่สนใจ เพื่อดูท่าทีของเขาก่อน “เรายังไงก็ได้” “ฉันถามว่าเธออยากไปหรือไม่อยากไป ช่วยกรุณาตอบให้ตรงคำถามด้วย” คำตอบของฉันคงไม่ค่อยถูกใจสักเท่าไร หน้าคมเข้มจึงออกอาการคิ้วขมวดให้เห็น “พูดจริงๆ แล้วฉันก็อยากไปเหมือนกัน แล้วนายละอยากไปรึเปล่า” ราวกับเขาจะตัดสินใจได้ทันทีเมื่อฉันบอกคำตอบของตัวเอง “อืม ถ้าเธอไปงั้นฉันไปด้วย” หน้าคมคมเข้มพงกหัวขึ้นลงเป็นการยืนยันคำตอบอีกครั้ง อ๊ะ ! พูดแบบนี้หมายความว่าอยากไปกับฉันใช่รึเปล่า ฉันคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมนะ ลองถามเพื่อความแน่ใจดีกว่า จะได้ไม่คิดเข้าข้างตัวเอง “ทำไม ! ถ้าฉันไม่ไปนายก็จะไม่ไปรึไง” ฉันพยายามเพ่งมองหน้าด้านข้างของร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ว่าเขารู้สึกยังไงเวลาตอบคำถามนี้ แต่ก็เปล่าประโยชน์เพราะเขาไม่แสดงอารมณ์ผิดปกติใดๆ บนใบหน้าเข้ม ๆ นี้เลย “ใช่ ถ้าเธอไม่ไปแล้วฉันจะซ้อมกับใครล่ะ อย่าลืม ! เธอเป็นนางเอกของฉันนะ” เขาหันกลับมาจ้องฉันจนคิ้วเข้มๆ อยู่ห่างจากหน้าไม่กี่คืบ “นั่นนะซิ” เพล้ง ! หน้าแตกเลยซิเราเขาไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย “อย่ามัวแต่พูดอยู่เลยรีบไปลงชื่อคนที่จะไปก่อนเถอะ” พูดจบเขาก็รีบเดินไปต่อแถวลงชื่อคนที่ต้องการจะไปเข้าค่ายซ้อมการแสดงทันที ฉันกำลังยืนงง ๆ กับเหตุการณ์เมื่อกี้นี้ อยู่ ๆ อุ๊ก็พูดขึ้นมา “นายวายุท่าทางจะชอบแกว่ะโย ไม่งั้นไม่ถามแกแบบนี้หรอก” “หา !? ไม่มีทางหรอก แกไม่ได้ยินที่เขาพูดเมื่อกี้หรอว่าถ้าฉันไม่ไปเขาก็ไม่มีคู่ซ้อมก็แค่นั้นไม่ได้มีความหมายอื่นซักหน่อย แล้วอีกอย่างเราสองคนทะเลาะกันอยู่ทุกวันแล้วจะชอบกันได้ไง” รีบปฏิเสธทันที แต่ในใจลึก ๆ ก็แอบหวังอย่างนั้นอยู่เหมือนกัน “แต่ฉันเห็นด้วยกับอุ๊นะโย แกไม่เคยสังเกตเลยรึไงว่าอีตาวายุนะจ้องจะหาเรื่องป่วนแกอยู่คนเดียว ทีกับคนอื่นไม่ค่อยพูด แล้วแบบนี้จะให้พวกเราคิดอย่างอื่นได้อีกหรอ” ปอนพูดสมทบขึ้นมาอีกคน ใช่เหรอ !? จริงหรอ !? อย่าพูดให้ฉันมีความหวังขึ้นมาซิ เดี๋ยวถ้าฉันคิดเข้าข้างตัวเองขึ้นมา แล้วถ้ามันเกิดไม่ใช่อย่างที่คิดฉันก็คงจะป่วยเป็นโรคหัวใจ แน่ๆเลย ทำไงดีนะเรา อยากรู้จังว่าวายุคิดยังไงกับเรา ? วันเสาร์เรานัดคนในชมรมให้มาช่วยกันทำฉากที่ต้องใช้บนเวที อ.เอ๋จะมาเปิดห้องชมรมให้ตอนเก้าโมงเช้า จึงนัดเจอกันที่หน้าโรงเรียนก่อนเพื่อแบ่งหน้าที่กัน พวกเราตั้งบทลงโทษสำหรับคนมาช้า(เพื่อป้องกันการอู้งานที่อาจจะเกิดขึ้น)โดยการให้ไปซื้ออุปกรณ์ประกอบฉากที่แสนหนัก แทนทีมงานที่รับผิดชอบ ได้ผลแฮะทุกคนมากันก่อนเวลานัดยกเว้น เช้าวันเสาร์อากาศดีมากจนฉันเผลอนอนยาว มารู้สึกตัวอีกทีก็ ‘8.30’ แล้ว ฉันรีบจัดการกับตัวเองอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ว่าจะพยายามทำเวลายังไง ฉันก็ไปสายอยู่ดี เฮ่อ ! พอไปถึงหน้าโรงเรียนอุ๊กำลังเช็คชื่ออยู่ฉันจึงค่อย ๆ ย่องเข้าไปนั่งตอนที่อุ๊กำลังหันหลัง โชคไม่เข้าข้างคนผิดจริง ๆ เพราะอุ๊หันมาเห็นพอดี “โยธกาเป็นประธานชมรมแต่ดันมาสายซะเอง แถมยังคิดจะโกงอีกต่างหาก อย่างนี้ต้องโดนเป็นสองเท่า” สาวผมซอยสั้นหันมาทำหน้าเฮียบ ส่งเสียงขู่ “เฮ้ย แค่ห้านาทีเองนะหยวนหน่อยน่า นะ” พยายามอ้อนอย่างเต็มที่แต่ก็ไม่ได้ผลแฮะ “ไม่ได้กฎก็ต้องเป็นกฎซิ อ่ะนี่รายการของที่ต้องซื้อ” เพื่อนสาวส่งกระดาษรายการของที่ต้องซื้อวันนี้ แล้วถือโอกาสยิ้มเย้ยอย่างสะใจ เมื่อฉันก้มดูรายการของในมือก็ต้องตกใจ ก็รายการของที่ต้องซื้อเนี่ยยาวเป็นหางว่าวเลย “เฮ้ย ! หมดนี่เลยหรอ ! แล้วฉันจะถือมาคนเดียวยังไงหมดล่ะ” ฉันรีบต่อรอง เพราะฉันคงซื้อของทั้งหมดนี่คนเดียวไม่ได้ “ก็เราตกลงกันแล้วไง ใครมาสายต้องไปซื้อของหรือ..เธอจะเบี้ยว?” “เปล่าสักหน่อย แต่เธอจะใจร้ายให้ฉันถือมาคนเดียวจริง ๆ หรอ” “ฉันไม่ใจร้ายกับเพื่อนหรอก นั่นไงคนช่วยถือของ” อุ๊พยักหน้าไปทางประตูโรงเรียน ฉันมองตามจึงเห็นวายุกำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในโรงเรียน “เอ้านี่เงิน โชคดีนะรีบกลับมาเร็ว ๆ ล่ะ ทุกคนรออยู่” พูดจบเธอก็เดินอมยิ้มจากไป คนพึ่งมาถึงคงยังไม่รู้ว่าตัวเองถูกสำเร็จโทษไปเรียบร้อยแล้วถึงได้วิ่งเร็วจี๋เข้ามา “ไม่ต้องรีบหรอก ยังไงก็โดนลงโทษอยู่แล้ว” “โฮ่โย ! อย่าเขี้ยวเลยน่าสายแค่สิบนาทีเอง” วายุโอดครวญ พร้อมๆ กับหอบจนตัวโยน “ไม่ได้เขี้ยว เราสาย 5 นาทียังโดนเลย” “อะไร ! นี่เธอก็โดนทำโทษหรอ” เขาทำหน้าประหลาดใจกึ่งขำ “ก็ใช่นะซิ ไม่งั้นจะมายืนคุยกับนายได้หรอ” ฉันเลยส่งค้อนให้หนึ่งที่ โทษฐานที่หัวเราะเยาะกัน “ฮ่า ฮ่า ฮ่า” นักโทษอีกคนหัวเราะราวกับผีเข้า ไม่รู้ว่าบ้าหรือเปล่าตัวเองก็โดนด้วยยังมาหัวเราะอีก “ไม่ต้องมาหัวเราะนายก็โดนเหมือนกัน รีบไปซื้อของดีกว่าเดี๋ยวไม่ทัน ไม่รู้จะซื้ออะไรกันนักหนาเดี๋ยวงบก็หมดกันพอดี” ฉันยังคงอารมณ์บ่จอยที่โดนลงโทษ ผิดกลับคนที่โดนลงโทษอีกคนที่ยังคงหัวเราะร่าเริงอยู่ได้ จากคุณ : อารายะ - [ 29 พ.ค. 48 22:35:11 A:61.91.204.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 รายการของที่ต้องซื้อมีหลายอย่างทำให้ต้องไปหลายร้าน ยิ่งเดินไปร้านต่อไปของก็เพิ่มมากขึ้น ทำเอาคนที่เคยหัวเราะร่าเริงเมื่อครู่บ่นอุบอิบ “ทำไมมันแยะจังว่ะ” วายุเปิดปากบ่นเป็นครั้งแรก “เหลืออีกสองสามอย่าง ร้านข้างหน้าคงจะมี” ฉันก้มลงมองรายการที่ยาวเป็นหางว่าวนั่นอีกครั้ง เพื่อสำรวจว่ายังมีของที่ไม่ได้ซื้อหลงอยู่รึเปล่า คนที่ยืนอยู่ข้างๆ พยักหน้ารับรู้แทนการตอบ คงจะหมดแรง เพราะแขนแข็งแรงที่ถือของพะรุงพะรังเริ่มตกห้อยลงมาข้างลำตัว “หนักหรือเปล่าให้เราช่วยถือบ้างก็ได้นะ” ฉันถามด้วยความเป็นห่วง เพราะของที่ซื้อมาวายุเอาไปถือเองทั้งหมดเลย “ไม่ต้องหรอก เหลืออีกไม่กี่อย่างก็ครบแล้วไม่ใช่หรอ” วายุหันหน้ามาตอบพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากแทนคำขอบคุณ ทำให้ใบหน้าคมเข้มดูอ่อนโยนขึ้น คิ้วเข้มๆ ถูกเหงื่อเม็ดโตไหลลงมาบดบัง แต่ก่อนที่มันจะเข้าตาฉันรีบควักผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาซับได้ทัน และเลยไปเช็ดส่วนอื่นๆที่ตอนนี้มีเหงื่อพร้อมใจกันพรุดขึ้นมาจนทั่วใบหน้าหน้า มือของฉันคงจะทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป ถ้าไม่เหลือบไปเห็นตาคมเข้มคู่หนึ่งกำลังมองอยู่และดูเหมือนว่ามันกำลังยิ้ม ส่งผลให้คนมีน้ำใจเมื่อครู่เกิดอาการชะงักค้างเป็นอัมพาตขึ้นมากระทันหัน ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่ตาสองคู่สบประสานกัน แต่ที่แน่ๆฉันเองนั่นแหละที่เป็นฝ่ายหลบตาก่อน ก็มันเขินนี่นา แล้วนี่จะแก้ตัวว่ายังไงดีล่ะ สมองก้อนน้อยๆรีบคิดหาข้อแก้ตัวเป็นการใหญ่ “คือ เราเห็นว่าเหงือมันกำลังจะไหลเข้าตา แล้ว..มือนายก็ไม่ว่าง เราเลยเช็ดให้” ฉันพูดรัวเร็วจนลืมหายใจ คนตรงหน้ายังคงนิ่งเฉย มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่แสดงว่ารับรู้ แล้วก็ดวงตาคมเข้มคู่นี้อีกนั่นแหละที่บอกกับฉันว่ามันกำลังขำอะไรสักอย่าง “นายขำอะไร “ ฉันแกล้งทำหน้าหาเรื่องกลบเกลือนอาการเขินไว้ภายใน ซึ่งวายุพยายามกลั้นยิ้มก่อนตอบ “ก็ตลกเธอนั่นแหละ.. ยังไม่ได้ว่าอะไรก็รีบแก้ตัวซะแล้ว” ฉันรู้ดีว่าวายุกำลังคิดอะไรอยู่ ก็เพราะแววตาคู่นั้นนั่นแหละที่ทำให้ฉันรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ฉันเลยตัดบทเปลี่ยนเรื่องหันเหความสนใจของร่างสูงตรงหน้า “เหลือของอีกสองอย่าง ร้านข้างหน้าคงมีรีบไปซื้อดีกว่าเดี๋ยวแดดจะแรงไปกว่านี้” วายุพยักหน้ารับรู้พร้อมกับอาการอมยิ้มอย่างรู้ทันที่มุมปาก แล้วเดินตามมาอย่างว่าง่าย รายการของที่ยาวเป็นหางว่าวในตอนแรกถูกขีดฆ่าออกจนหมด เป็นอันว่าภารกิจของนักโทษทั้งสองเสร็จสิ้นลงแล้วจะเหลือก็แต่แบกของพวกนี้กลับไปที่ห้องชมรม เท่าที่ดูฉันคิดว่าปริมาณของขนาดนี้คนสองคนคงจะแบกไปไม่หมดแน่ ๆ เลยตัดสินใจใช้บริการรถตุ๊กตุ๊กแทน สักพักรถต๊กตุ๊กกลางเก่ากลางใหม่ก็มาจอดอยู่ตรงหน้า โดยลุมีงคนขับลงมาช่วยขนของขึ้นไปวางเรียงอย่างเป็นระเบียบบนรถจนหมด “เรียบร้อยแล้วหนูๆ ขึ้นรถได้เลย” ลุงคนขับหันมาบอกอย่างใจดี “ขอบคุณค่ะ / ครับ” ขณะที่ฉันกำลังจะขึ้นไปนั่งทางด้านซ้ายของรถตุ๊กตุ๊กวายุก็ส่งเสียงเรียกขึ้นมาทางด้านหลัง “โย เธอมานั่งฝั่งนี้ซิ” น้ำเสียงจริงจังที่บอกมาทำให้ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้มีอะไรแอบแฝงหรือคิดจะล้อเล่นเหมือนทุกครั้ง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะทำให้ฉันอดสงสัยไม่ได้ “ทำไมล่ะ” “ลงมาเหอะน่า” หน้าตาของเขาก็จริงจังไม่แพ้น้ำเสียงนั่น ฉันจึงยอมเปลี่ยนฝั่งแต่โดยดี แต่ก็อดบ่นเบาๆไม่ได้ “ก็ได้ อะไรกันนักกันหนาเนี่ย” พอนั่งรถมาได้ซักพักฉันจึงพึ่งสังเกตว่าฝั่งที่ฉันจะเมื่อครู่นี้โดนแดดแบบเต็มๆ ที่วายุให้ฉันย้ายฝั่งที่นั่งเพราะเหตุนี้รึเปล่านะ ไม่คิดเปล่าฉันหันไปมองหน้าเขาด้วยซิ เหมือนกับว่าคำถามนี้มันแปะอยู่บนหน้าผากฉันยังงั้นแหละ เพราะพอวายุหันมาเห็นหน้าฉันก็เหมือนกับว่าเขารู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ เขาอมยิ้มก่อนจะพูดว่า “ตอบแทนที่เธอเช็ดเหงื่อให้ไงล่ะ” เขายกมือทำท่าประกอบ พร้อมกับส่งสายตาอย่างมีความหมายมาให้ ฉันไม่รู้ว่าหรอกว่าสายตานั้นมีความหมายอย่างไร รู้แต่ว่ามันทำให้ฉันรู้สึกเขินขึ้นมาได้ทันทีเลยละ ฉันเลยไม่กล้ามองหน้าเขาอีกตลอดทางกลับโรงเรียน อาทิตย์ต่อมาเราก็มาเข้าค่ายเก็บตัวซ้อมการแสดง โดยมีอ.เอ๋เป็นคนอำนวยความสะดวกทั้งเรื่องที่พักและอาหารการกินต่าง ๆ ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดีรวมถึงเรื่องหัวใจของฉันด้วย ฉันกับวายุทะเลาะกันน้อยลงกว่าเมื่อก่อน อาจเป็นเพราะเราต้องซ้อมละครด้วยกันบ่อย ๆ ก็เป็นได้ถึงทำให้เราสนิทกันมากขึ้น จนหลายคนเอยปากแซว “เดี๋ยวนี้สนิทกันดีจังนะเมื่อก่อนเห็นเถียงกันแทบตาย” ปากอย่างนี้ไม่มีใครหรอกนอกจากนายเมคินคนเดียวเท่านั้น “นั่นซิ” นั่น ! อุ๊ก็พลอยเห็นด้วยกับนายเมคินอีก ถ้าฉันจำไม่ผิดเมื่อก่อนหล่อนไม่ชอบหน้านายนี่อยู่ไม่ใช่รึไงยะ “นายไม่มีอะไรทำรึไงถึงได้มาเที่ยวกวนคนอื่นอยู่ได้” วายุคงจะรำคาญเสียงพูดของสองคนนั่นที่ทำให้เสียสมาธิ เพราะเรากำลังซ้อมบทกันอยู่ “เออ ไปก็ได้ ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับโลกสีชมพูของแกนักหรอก” ถึงปากพูดว่าจะไม่ยุ่งแต่สายตาของเมคินยังคงมองแบบจ้องจับผิดอยู่ดี ยืนแหล่อยู่สักพักจนแน่ใจว่าเรากำลังซ้อมบทอยู่จริง ๆ ถึงได้เดินออกไป วายุเองก็ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธคำพูดของเมคินฉันเลยไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกันแน่ ลองถามเขาดูดีกว่า “นี่ นายไม่คิดจะอธิบายอะไรให้เมคินฟังเลยหรอ” ฉันถามเขาไปตรง ๆ เมื่อเห็นว่าเมคินเดินออกไปไกลแล้ว “อธิบายอะไรล่ะ” อ้าว! เป็นซะงั้น คนตรงหน้ายังคงก้มหน้าอ่านบทละครในมือเหมือนไม่ใสใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ “ก็เรื่องที่เมคินคิดว่า .เราชอบกันไงล่ะ” กว่าจะหลุดประโยคหลังออกมาได้มันช่างลำบากเสียจริง วายุยังคงอ่านบทละครอยู่เหมือนเดิมราวกับว่าไม่เคยเห็นมันมาก่อนทั้งๆ ที่อ่านจนขึ้นใจแล้ว และในที่สุดวายุก็เงยหน้าขึ้นมาคุยกับฉัน ไม่รู้ว่ารำคาญจนทนไม่ได้หรืออยากตอบจริงๆกันแน่ “ทำไมจะต้องอธิบายในเมื่อเมคินก็คิดถูกแล้ว” “อะไรนะ !? นายว่าไงนะ” ฉันทำตาโตทันทีที่ฟังเขาตอบ แบบว่าช็อกมาก “เธอก็ได้ยินแล้วจะถามอะไรอีก ถ้าเราไม่ชอบกันจะแสดงละครด้วยกันได้ไงจริงไหม” คิ้วที่เข้มอยู่แล้วยิ่งดูเข้มขึ้นไปอีกเมื่อเขาทำหน้าจริงจังแบบนี้ โอ๊ย ! ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมวายุถึงได้ชอบพูดอะไรคลุมเครือแบบนี้ ช่วยพูดอะไรให้มันชัดเจนกว่านี้ได้ไหมเนี่ย ขอร้องละ! “ฉันไม่ได้หมายถึงความชอบแบบเพื่อนสักหน่อย แล้วฉันก็ไม่คิดว่าเมคินจะคิดแบบนั้นด้วย นี่นายแกล้งไม่รู้หรือไม่รู้จริง ๆ กันแน่เนี่ย” ฉันเริ่มชักสีหน้าแบบที่ใครเห็นก็ต้องรู้ว่าฉันกำลังเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาหน่อยๆแล้ว เขาคงเห็นว่าฉันเริ่มหงุดหงิดหน้าที่ดูจริงจังเมื่อครู่จึงปรากฎรอยยิ้มที่มุมปากขึ้นมาแทนที่เพื่อระงับอารมณ์หงุดหงิดของฉัน “ก็ไม่เห็นจะเป็นไรถ้าเมคินจะคิดแบบนั้น หรือเธอกลัวว่าจะมีคนที่ไม่อยากให้คิดแบบนั้นรู้เข้าล่ะ” พอเขาพูดจบฉันก็หันควับไปตามต้นเสียงกึ่งขำน้อยๆนั่น จึงพบแววตาซุกซนคู่หนึ่งถามว่า มีคนที่ไม่อยากให้เข้าใจผิดอยู่รึเปล่าล่ะ? ซุกซ่อนอยู่ภายใต้คิ้วเข้มบนใบหน้าคม ฉันเลยรีบปฏิเสธทันที “เปล่า ไม่มีนี่ เพียงแต่ฉันคิดว่าถ้าแฟน(แฟนคลับ)นายรู้เข้าเขาจะไม่พอใจต่างหากล่ะ” เขาอมยิ้มน้อย ๆ สักพัก “แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ” ดวงตาซุกซนคู่นั้นยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไปอย่างไม่บกพร่อง ส่งผลให้ฉันต้องเป็นฝ่ายหลบตาเขาซะเอง “ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ ไม่ได้ตัวติดกับนายสักหน่อยถึงจะได้เห็นว่านายไปทำอะไรกับใครที่ไหนบ้าง” เขายังอมยิ้มอยู่และดูเหมือนว่ามันจะกว้างขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำเมื่อยั่วโมโหฉันสำเร็จ เขาถอนหายใจก่อนจะเอยประโยคต่อมา “ถ้ามีก็คงต้องเลิกกันแล้วล่ะ” “ทำไม่ล่ะ” อารมณ์ที่โมโหอยู่เมื่อครู่เปลี่ยนเป็นสงสัยขึ้นมาทันที “ก็ตั้งแต่มาซ้อมละครสองเดือนกว่านี่ก็ไม่มีเวลาทำอย่างอื่นแล้ว ถ้ามีแฟน แฟนก็คงงอนจนเลิกกันไปแล้วล่ะ ตอนนี้ผู้หญิงที่เราใช้เวลาอยู่ด้วยนานที่สุดก็คงจะเป็นเธอนั้นแหละ” “อยู่ด้วยนานที่สุดแล้วไง เราก็ไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย ขืนปล่อยให้นายเมคินเข้าใจผิดแบบนี้มีหวัง...” ฉันหยุดคำพูดของตัวเองไว้แค่นั้น พลางนึกภาพตอนเมคินกระจายข่าวเรื่องของฉันกับวายุไปทั่วโรงเรียน ถ้าฉันเป็นแฟนกับวายุจริงๆ แฟนคลับของเขาจะว่ายังไงนะ อึ๋ย ! แค่คิดก็สยองแล้ว “งั้นเราก็ทำให้สิ่งที่เมคินคิดถูกขึ้นมาซิ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์พรุดขึ้นมาบนใบหน้าคมเข้ม “ทำยังไงล่ะ?” เขาเลยหันมาพูดแบบทีเล่นทีจริงว่า “เราก็มาเป็นแฟนกันเลยจริงๆไงล่ะ” ฉันได้แต่อ้าปากตาค้างกับคำตอบของเขาเลยไม่รู้ว่าเขาพูดด้วยความรู้สึกยังไงกันแน่ ฉันยังไม่ได้พูดอะไร เขาก็ตัดบทโดยการชวนซ้อมละครต่อ ถึงวันสุดท้ายของการเข้าค่าย ช่วงเช้าเราซ้อมใหญ่กันอีก 1 รอบเพื่อความมั่นใจ ทุกคนตั้งอกตังใจกับหน้าที่ของตนเป็นอย่างดี ทำให้การซ้อมครั้งนี้ผ่านไปอย่างราบรื่น เราจึงมีเวลาเหลือก่อนเดินทางกลับ ทุกคนแยกย้ายกันไปถ่ายรูปเป็นที่ระลึกในการมาเข้าค่ายครั้งนี้ เหลือฉันนั่งเฝ้าของอยู่คนเดียวเพราะความขี้เกียจเดิน “ไม่ไปถ่ายรูปหรอ” วายุเดินมานั่งตรงที่วางข้างๆ “ไม่ล่ะ แล้วนายล่ะไม่ไปถ่ายรูปกับเพื่อนตัวแสบหรือไง” “เราไม่ค่อยชอบถ่ายรูป” เขาบอกมาแบบเซ็งๆ ว้า ! แย่จัง “จริงอ่ะ กำลังจะชวนถ่ายรูปด้วยกันอยู่พอดีเลย” ฉันชะงักมือที่กำลังหยิบกล้องขึ้นมาจากกระเป๋า วายุคงเห็นอาการผิดหวังบนใบหน้าของฉันเลยไม่อยากให้เสียน้ำใจ เขาจึงคว้ากล้องที่อยู่ในมือออกไปจากกระเป๋าพร้อมจัดการหามุมกล้องให้เสร็จสรรพ “เอ้า ! นั่งทำอะไรอยู่ไม่อยากถ่ายแล้วหรือไง” เขาหันมาเรียกฉันที่ยืนมองอย่างงงๆ เมื่อถ่ายรูปให้ฉันได้สัก 2-3 รูป รุ่นน้องในชมรมเดินผ่านมาเห็นเลยอาสาถ่ายรูปคู่ให้เราสองคน “ขอบใจมากนะเปรี้ยว แต่วายุเขาไม่ค่อยชอบถ่ายรูปนะ” สาวหุ่นตะเกียบนามว่าเปรี้ยวหันไปมองหน้าวายุประมาณว่า จริงอ่ะ วายุจึงพยักหน้ารับแทนคำตอบ ยัยเปรี้ยวจึงส่ายหัวแบบเซ็งๆแล้วพูดว่า “โฮ่ ! อะไรกันวายุ มาเที่ยวทั้งทีจะไม่ยอมถ่ายเป็นที่ระลึกสักรูปเลยรึไง “ ยัยเปรี้ยวโวยวายเป็นการใหญ่ที่วายุปฏิเสธการถ่ายรูป เธอจึงยกเหตุผลว่าจะนำรูปไปทำใบปลิวโฆษณาละครวายุจึงยอมถ่ายรูปคู่แต่โดยดี ช่างภาพจำเป็นคงเกิดอยากเป็นช่างภาพมืออาชีพขึ้นมากะทันหัน จึงกดชัตเตอร์แบบเมามัน หามุมกล้องตรงนั้นทีตรงนี้ทีให้นางแบบและนายแบบวุ่นวายไปตามๆกัน วายุคงรู้สึกสนุกไปด้วยเลยไม่ได้ทักท้วงว่าไอ้ที่ถ่ายๆไปนั่นเอาไปใช้โฆษณาได้จนถึงปีหน้าเลยเชียวนะ ส่วนตัวฉันเองก็ไม่ได้เดือนร้อนอะไรอยู่แล้ว ดีซะอีกจะได้มีรูปคู่กับวายุเป็นที่ระลึกแยะๆ ฉันมัวแต่เพลิดเพลินเป็นสุขโดยไม่รู้เลยว่าอีกไม่กี่นาทีต่อมาภาพความสุขเหล่านี้จะจบลงโดยไม่มีวันหวนกลับมาอีก เมคินเดินผ่านมาเห็นฉันกับวายุกำลังถ่ายรูปด้วยกัน แน่นอน เขาต้องแซวอยู่แล้วไม่แปลกหรอก “ไงว่ะวายุ ไหนบอกไม่ชอบถ่ายรูป ฉันเห็นแกถ่ายกับโยตั้งหลายรูปแล้วนะโว้ย อย่างนี้เขาเรียกว่าเห็นแฟนดีกว่าเพื่อน” “มันก็แน่อยู่แล้ว ใครอยากจะถ่ายรูปคู่กับนายล่ะ” วายุจึงทำหน้ากวนๆตอบ “ถามจริงๆเถอะ เธอกับวายุคบกันอยู่ใช่ไหม” คราวนี้เมคินหันมาถามฉันบ้าง “หา !? นายว่าไงนะ” ฉันตกใจไม่น้อยที่อยู่ๆ เขาถามคำถามนี้ขึ้นมา เขาจึงย้ำคำถามเดิมอีกครั้ง “ฉันถามว่าเธอสองคนชอบกันอยู่ใช่ไหม” “ใครบอกนาย” ฉันหันไปมองหน้าวายุเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เขากับทำเฉย ๆ ไม่ทุกข์ไม่ร้อนซะงั้น “ไม่ต้องมีใครบอกหรอน่า แค่ใช้ตาดูก็รู้แล้ว เธอชอบวายุใช่ไหม” ฉันหันไปมองวายุทีเมคินทีโดยไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไร เสียงในใจบอกว่า บอกเขาไปเลยซิว่าเธอชอบเขานี่เป็นโอกาสของเธอแล้วนะ ถ้าพลาดไปแล้วอาจะไม่มีโอกาสแบบนี้อีกก็ได้ แต่อีกเสียงที่สมองกลับบอกว่า ถ้าคนอื่นรู้ว่าเธอชอบเด็กมันจะเป็นยังไง ไม่ถูกล้อแย่หรอ แล้วไหนจะเพื่อนๆ เธออีกล่ะ เขาไม่ค่อยชอบพวกวายุไม่ใช่หรอ ! ในที่สุดฉันก็ตัดสิ้นใจได้เมื่อนึกถึงคำพูดที่ว่า ‘อย่าใช้อารมณ์ในการตัดสินใจจงใช้เหตุผล’ จากคุณ : อารายะ - [ 29 พ.ค. 48 22:38:47 A:61.91.204.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 “บ้าฉันไม่ได้ชอบวายุสักหน่อยนายเข้าใจผิดแล้ว แล้วอีกอย่างนะฉันไม่ชอบมีแฟนเด็ก” ฉันเน้นประโยคหลังเป็นพิเศษเพื่อให้เมคินมั่นใจ แต่เขาก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี “ไม่ต้องมาปิดหรอกน่า ถึงเธอไม่บอกฉันตอนนี้เดี๋ยววายุก็ต้องบอกอยู่ดี ยังไงเราก็คนกันเองน่า” “ฉันไม่ได้ปิดอะไรสักหน่อย ฉันคิดกับวายุแค่เพื่อนจริง ๆ แล้ววายุก็คิดกับฉันแบบเพื่อนเหมือนกัน” (นั่น!! แล้วเธอไปรู้ความรู้สึกของคนอื่นได้ยังไงกัน ยัยโยธกา) ฉันหันไปมองวายุเพื่อขอแนวร่วมสนับสนุนคำพูด และแนวร่วมคนนี้ก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เพราะหน้ากวนๆเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเข้มขึ้นมาทันที “นายจะถามทำไมอีกในเมื่อโยเขาปฏิเสธชัดเจนขนาดนี้ยังจะไม่เชื่ออีกหรือไง” ตอนนั้นฉันนึกว่าเขาแกล้งทำอารมณ์เสียใส่เมคินเพราะรำคาญซะอีก แต่ที่ไหนได้เขากลับอารมณ์เสียขึ้นมาจริงๆ “เอ่อๆ เชื่อแล้วน่าไม่เห็นจะต้องอารมณ์เสียเลยนี่นา” เมคินคงเห็นสีหน้าที่เข้มขึ้นของวายุจึงยุติการถาม “ไม่มีอะไรจะถามแล้วใช่ไหมจะได้เตรียมยกกระเป๋าขึ้นรถ” พูดจบวายุก็เดินไปขนกระเป๋าขึ้นรถทันทีโดยไม่รอเมคินที่กำลังยืนทำหน้างงๆเมื่อเห็นเพื่อนยังอารมณ์เสียไม่เลิก ไม่ใช่แค่เมคินคนเดียวหรอกที่งงฉันก็งงเหมือนกันอยู่ๆวายุคนขี้เล่นก็อารมณ์เสียขึ้นมากะทันหัน จึงได้แต่มองตามหลังเขาเดินไปที่กองกระเป๋า เมื่อหันกลับมาอีกทีก็พบว่าเพื่อนๆ กำลังยืนคอยอยู่ข้างหลังหลังแล้ว ฉันหันไปทำหน้ายุ่งใส่เพื่อนๆ ราวกับจะขอความเห็นกับเหตุการณ์เมื่อครู่ที่เพื่อนๆ คงจะได้เห็นหมดแล้ว อุ๊ยักไหล่หนึ่งทีพร้อมกับเดินมาตบบ่าฉันเบาๆ “ไปเหอะโย เราค่อยคุยเรื่องนี้กันทีหลัง” ฉันได้แต่มองตาม อุ๊ ปอน ปู เดินไปทีละคน พลางคิดว่าทำไมถึงพูดตอนนี้ไม่ได้นะ มันมีอะไรอย่างนั้นหรอ???? เมื่อรถที่มารับสมาชิกชมรมการแสดงมาถึงวายุก็ถือกระเป๋าไปเก็บโดยไม่พูดอะไรอีกเลย และนั่นก็คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉัน เราสองคน ได้คุยกันจริง ๆ (ไม่นับบทพูดที่ต้องแสดงบนเวที)หลังเสร็จจากการแสดงละครวันแม่ฉันก็ไม่ค่อยได้เจอกับวายุอัก ถึงเจอกันเขาก็จะทำเป็นไม่เห็น บางครั้งเจอกันแบบจะ ๆ เขาก็ไม่ยอมทักฉันสักคำกับเดินผ่านไปเฉยเลย ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมวายุถึงทำเหมือนไม่รู้จักกัน ในที่สุดฉันก็ทนเก็บความรู้สึกนี้ไม่ไหวจึงสารภาพกับเพื่อน ๆ ว่าฉันแอบชอบวายุมาตั้งนานแล้วแต่ไม่กล้าบอกเพราะเห็นว่าเพื่อน ๆ ไม่ชอบพวกวายุแต่ที่ไหนได้ทุกคนกลับหัวเราะแล้วบอกว่า “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันรู้มาตั้งนานแล้วว่าหล่อนนะชอบวายุ” อุ๊พูดขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจที่ได้รู้ความลับของเพื่อนตัวเอง ซึ่งตอนนี้กำลังทำหน้าเป็นหมาสงสัยอยู่ “เธอรู้ได้ไงล่ะ” อุ๊ยักคิ้วหนึ่งทีประมาณว่าก็ฉันเก่งนะซิ “โย แกคงไม่รู้ตัวเองหรอกว่าเวลาที่วายุมาซ้อมละครตาแกจะคอยโฟกัสไปที่เขาอยู่ตลอดเวลา” ปอนช่วยไขข้อข้องใจให้ฉัน “จริงอ่ะ อย่างนี้เขาก็รู้กันหมดนะซิว่าฉันชอบวายุ” “ไม่หรอก ที่พวกเรารู้ก็เพราะอยู่กับแกทุกวัน แกทำตัวเปลี่ยนไปก็ต้องรู้เป็นธรรมดา” ปูพูดขี้นมาบ้าง “เอ่อ แล้วก็เรื่องที่แกจะถามฉันตอนอยู่ที่ค่ายน่ะ” อุ๊หยุดพูดนิดหนึ่งเพื่อดูว่าฉันยังจำได้รึเปล่า “พวกเราเห็นเหตุการณ์ตลอดและคิดว่าแกทำผิดพลาดอย่างแรงเลยละ” “ฉันทำอะไรผิดล่ะ???” ปอนถอนใจหนึ่งทีพร้อมกับบอกว่า “ก็ที่แกดันบอกกับเมคินว่าไม่ชอบวายุเพราะเขาเด็กกว่าแกไงล่ะ” ฉันรีบโววายทันทีเพราะจำได้ว่าไม่ได้พูดแบบนี้ “ฉันไม่ได้พูดแบบนี้สักหน่อยฉันแค่บอกว่า ฉันคิดกับวายุแค่เพื่อนจริง ๆ แล้ววายุก็คิดกับฉันแบบเพื่อนเหมือนกัน แล้วก็ ฉันไม่ชอบมีแฟนเด็กก็เท่านั้นเอง” ประโยคหลังเสียงฉันเริ่มอ่อยลง “ก็ประโยคนั้นล่ะ ถ้าหากเป็นฉันก็คงจะน้อยใจ ที่ถูกคนที่ตัวเองชอบปฏิเสธ” ปูพูดขึ้นมาบ้าง “เอ๋ ! แต่วายุไม่ได้ชอบฉันสักหน่อยแล้วเขาจะน้อยใจทำไมล่ะ” ตลอดเวลาที่รู้จักกับวายุเขาไม่เห็นมีท่าทางว่าจะจีบฉันเลยสักที นอกจากแกล้งล้อเล่นไปวันๆ เท่านั้น “โย ! แล้วแกรู้ความรู้สึกของคนอื่นได้ยังไง เท่าที่ฉันเห็นอ่ะนะฉันว่า วายุชอบแกชัวร์” สาวทอมทำท่าทางยืดอกมั่นใจกับความคิดตัวเอง “จริงหรอ” ยังคงไม่แน่ใจกับสิ่งที่อุ๊พูดเท่าไร “ก็ใช่นะซิ โยถ้าแกเห็นหน้านายวายุตอนที่แกตะโกนว่าไม่ชอบเด็ก แล้วก็คิดกับเขาแค่เพื่อน แกก็คงจะคิดเหมือนพวกเราแน่ ๆ” ฉันอึ้งไปเมื่อได้ยิน “แล้วฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ บอกเขาเลยดีไหม” เป็นทางเดียวที่คิดออกตอนนี้ “แกกล้าหรอโย แกพึงปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่ชอบเด็กไปเองนะ” แน่ะอุตส่าห์ทำใจกล้าแล้ว เพื่อนตัวดีดันพูดให้กลัวอีก แล้วฉันจะทำยังไงล่ะทีนี้??? จนแล้วจนรอดจนรอดฉันก็ยังไม่มีโอกาสได้บอกความรู้สึกของตัวเองให้วายุได้รู้ ขนาดเขียนจดหมายบอกรักจะส่งให้จดหมายเจ้ากรรมก็ดันมาหายไปซะนี่ ฉันเลยถือเอาว่านี่คงเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิตที่ให้เรารู้จักและพบเจอกันแค่นี้ เลยไม่ได้พยายามทำอะไรเพื่อความรักครั้งนี้อีกเลย ได้แต่ระบายความรู้สึกลงในไดอารีเล่มเล็กมานานปี และกำลังคิดว่าจะปิดฉากความรักครั้งนี้พร้อม ๆ กับไดอารีหน้าสุดท้าย 31 มีนาคม ‘วายุนายคิดยังไงกับฉันกันแน่’ ฉันได้แต่ถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา โดยที่ไม่เคยกล้าถามเจ้าตัวเองเลยสักครั้ง จนตอนนี้ฉันกำลังจะเรียนจบจากที่นี่ และจะไม่ได้เจอกันอีก 2 ปี แล้ซินะที่เราไม่ได้พูดกัน นายเป็นอะไรทำไมไม่ทักทายกันเหมือนเดิม โกรธอะไรทำไมไม่ยอมพูด รู้ไหมว่าทำให้ใครบางคนแอบน้อยใจอยู่ แต่ถึงจะมาพูดตอนนี้ก็คงจะสายไปแล้วละ เพราะฉันกำลังจะไปเริ่มต้นชีวิตมหาวิทยาลัยในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ ฉันพยายามจะลืมเรื่องของนาย แต่ 2 ปีที่ผ่านมามันพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าฉันไม่สามารถทำได้ ถึงได้มานั่งเสียใจตอนนี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ถ้าเพียงแต่ฉันมีโอกาสอีกครั้ง ฉันจะรีบบอก ‘รักนาย’ โดยไม่รีรออีก แต่มันคงไม่มีอีกแล้วโอกาสสำหรับฉันแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันมีโอกาสตั้งมากมาย แต่กลับมองไม่เห็นค่าของมัน ต่อเมื่อมันได้ผ่านไปแล้วจึงพึ่งรู้สึก ก็สมควรแล้วละ!!! ที่จะต้องมานั่งเสียใจอยู่อย่างนี้ และนี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเขียนไดอารีถึงนาย ‘วายุ’ ฉันปิดไดอารีเมื่ออ่านหน้าสุดท้ายจบ ‘วายุ’ ชื่อนี้ยังคงมีอิทธิพลต่อฉันเสมอถึงแม้เวลาจะผ่านมา 7 ปีแล้วก็ตาม ฉันยังรักเขาอยู่รึเปล่าตัวเองก็ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ ก็เพราะว่ามันยังค้างคาใจอยู่ต่างหากล่ะ จนถึงเดี๋ยวนี้ฉันยังไม่รู้ว่าเพราะอะไรวายุถึงได้ทำเมินเฉยกับฉัน “เฮ้อ ” ฉันเผลอถอนหายใจเสียงดัง จนเพื่อนร่วมงานที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ได้ยิน “โย !? เป็นอะไร ไม่สบายใจเรื่องอะไรหรอ” เสียงนารีเพื่อนร่วมงานถามด้วยความเป็นห่วง “เปล่า ไม่มีอะไรแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนะ” ฉันไม่อยากให้นารีเป็นห่วงจึงไม่เล่าให้ฟัง “ไม่มีอะไรแน่นะ ถ้ามีอะไรกลุ้มใจก็บอกเรานะ เรายินดีช่วย” “ไม่มีอะไรจริง ๆ ขอบใจที่เป็นห่วง” “ถ้างั้นก็ไปเข้าประชุมกันเถอะ” เมื่อเดินมาถึงห้องประชุมฉันเลือกนั่งแถวสุดท้ายเพราะตอนนี้ฉันไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะฟังใครพูดทั้งนั้น สักพักที่นั่งในห้องประชุมก็เต็ม การประชุมจึงเริ่มขึ้น จนใกล้จะปิดการประชุมหัวหน้าจึงได้แนะนำพนักงานใหม่ที่จะมาร่วมงานกับแผนกของเรา “ก่อนปิดการประชุมวันนี้ ผมจะแนะนำพนักงานใหม่ที่จะมาร่วมงานกับแผนกของเรา ‘คุณวายุ’ ครับ” เมื่อได้ยินชื่อของพนักงานใหม่ ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมอง ในใจลึกๆ ขอให้เป็นวายุที่ฉันกำลังคิดถึงแต่มันคงเป็นไปไม่ได้โลกคงไม่กลมขนาดนั้นแน่ ๆ แต่พอมองดูผู้ชายที่พึ่งมายืนหน้าห้องชัด ๆ อีกครั้ง ใช่ !! นั่นวายุแน่นอน 7 ปีที่ฉันเฝ้าแต่ขอโอกาสที่จะได้เจอเขาอีกครั้ง ในที่สุดโอกาสนั้นก็มาถึงจนได้ และคราวนี้ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสผ่านไปอย่างไร้ค่าอีกแล้ว พวกคุณช่วยเป็นกำลังใจให้ฉันด้วยนะคะ!! จากคุณ : อารายะ - [ 29 พ.ค. 48 22:39:31 A:61.91.204.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฝากเนื้อฝากตัวทุกๆ คนด้วยนะคะ ติชมกันได้ตามสบายเลยค่ะ ^o^ จากคุณ : อารายะ - [ 29 พ.ค. 48 22:40:27 A:61.91.204.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 โอ้ว... เป็นเรื่องที่เห็นภาพดีค่ะ ชอบๆ  ๆ ๆ ^o^ อยากจะถามว่าจะมีภาคต่อมั้ยคะ 5555+ จบแบบนี้ให้คนอ่านไปคิดเอาเองหรอคะ อิอิ ให้คิดเองก็ได้ แต่คิดมาให้ก็จะดีมากนะคะ อยากจะรู้ว่าจะรักกันรึยัง จะได้ดีใจกะโยด้วย คิคิ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ (chorkacher) - [ 29 พ.ค. 48 23:04:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อิอิอิ โอกาสมาถึงมืออีกครั้งหลังจากผ่านไป7ปีนี่ ยังไงก็ต้องคว้าไว้ให้ได้ จาติดตามนะคะ O^-^O จากคุณ : wayo - [ 30 พ.ค. 48 01:28:25 A:203.156.26.193 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ควักไขว่ น่าจะเป็น ขวักไขว่ พรุด - ผุด หรือ ผลุด หว่า จำไม่ได้ -_-" น่าจะเป็นผุด อิอิ ชอบค่ะ ^_^ จากคุณ : สายลมโชยเอื่อย - [ 30 พ.ค. 48 02:39:20 A:61.91.204.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่าจะมีต่ออีกสักย่อหน้านะ เอาเป็นอีก 1 ปีข้างหน้า ที่สองคนนี้มาคุยกันเรื่องอดีตก็ได้นะครับ ชอบจัง จากคุณ : january w-inds - [ 30 พ.ค. 48 11:53:42 A:10.2.5.125 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น่ารักดีค่ะ  ความรู้สึกดีดีที่ยังเก็บไว้แบบนี้ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 48 19:22:26 จากคุณ : namtanzay - [ 30 พ.ค. 48 12:53:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10 7 ปี .. มีแฟนไปแล้วมั้ง .. จากคุณ : scottie - [ 30 พ.ค. 48 21:45:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณทุกคนที่ช่วยสละเวลามาอ่านนะคะ คุณฌ.กะเฌอ (chorkacher) คิดว่าน่าจะมีภาคต่อค่ะ แต่ยังคิดไม่ออก และคิดว่าน่าจะจบแบบ happy นา คุณ wayo ขอบคุณนะคะที่ช่วยวิจารณ์ คุณสายลมโชยเอื่อย ขอบคุณนะค่ะที่ช่วยแก้ไขคำผิดให้ อิอิอิอิ คุณjanuary w-inds แล้วจะลองไปคิดต่อเพิ่มนะค่ะ คุณnamtanzay คิดว่าใครหลายๆคนน่าจะเคยมีความรู้สึกแบบนี้กันบ้างนะคะ คุณscottie ก็อาจจะเป็นได้ แต่คิดว่าโยน่าจะลองดูนะคะเพราะโอกาสได้มาถึงแล้ว สุดท้ายไม่ว่าจะสมหวังหรือไม่ก็ตาม อย่างน้อยก็จะทำให้เรื่องที่ค้างคาใจหมดไป จากคุณ : อารายะ - [ 31 พ.ค. 48 08:42:10 A:203.113.45.198 X:203.151.140.112 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อยากอ่านต่ออีกนิดอ่ะค่ะ จบแบบนี้แบบว่า..ต้องไปลุ้นต่อเอง ^^ จากคุณ : drunklady - [ 1 มิ.ย. 48 08:10:46 A:203.150.104.124 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 จะลองแต่งต่อดูนะคะคุณdrunklady จากคุณ : อารายะ - [ 1 มิ.ย. 48 19:57:22 A:203.113.45.197 X:203.151.140.117 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วสนุกดี ทำให้นึกไปถึงสมัยที่ยังเรียน เขียนมาอีกเยอะๆ นะครับ จะเป็นกำลังใจให้ จากคุณ : Tigger - [ 2 มิ.ย. 48 17:07:51 A:202.133.163.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ชอบจังเลย..อ่านแล้วแอบลุ้น แหม ตั้ง 7 ปี นานเนอะ ='-'= จากคุณ : วาซีน่า เรน - [ 3 มิ.ย. 48 08:46:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณTigger ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจ จะพยายามเขียนเรื่องดีๆมาลงอีกค่ะ คุณวาซีน่า เรน อาจจะมีตอนต่อมาให้อ่านอีกก็ได้ค่ะ จากคุณ : อารายะ - [ 4 มิ.ย. 48 13:33:52 A:203.150.99.73 X: ]